คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Charpter 1:จูบแรกยามเช้าตรู่(?)
Charpter : 1
“หาวว~” ผมบิดตัวไปมาด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากทำงานอย่างหนักมา1วันเต็มๆและตอนนี้มันเสร็จแล้ว><!!
“อ้าปากน่าเกลียดมากเจ้าห่วย”เจ้าบ้ารีบอร์นมันมาจากไหนฟะ=_=;
“เรื่องของฉันเถอะ! ยังไงก็มีแค่นายคนเดียวไม่ใช่รึไงฟะ ที่เห็นน่ะ= =+”ผมบ่นกระปอดประแปดก่อนจะลุกจากโต๊ะแล้วเดินในสภาพซอมบี้ เพื่อไปที่หิ้งครัว..บอกตามตรงทำงาน1วัน ต่อกันโดยไม่พักทำให้ผมหิวโคตรๆ
เอิ่ม..ทำไมผมเห็นภาพมันมัวไปหมดอย่างนี้= =;;; หัวก็ปวดหนึบ รู้สึกเหมือนเห็นบันไดแยกออกเป็น5ทาง=[]=;;;
ผมเกาะราวบันไดแล้วไต่(?)บันไดลงมาเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนตัวเองแทบจะไม่มีแรงแล้วผมก็รู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่พุ่งตรงมาก่อนที่ภาพทุกอย่างจะมืดลง..
หลังจากที่สึนะโหมงานมา1วัน เต็ม ตั้งแต่เช้าและตอนนี้คือเวลาเที่ยงคืนเขาก็เป็นลมล้มพับไปและเกือบตกบันไดให้ขายหน้าแฟมิลี่อื่น ก็มีแขนของคนๆหนึ่งมาดึงตัวเขาไว้จากข้างหลังพอดิบพอดีแล้วแบกเขากลับห้องนอนไป
ห้องพักของบอส(ซาวาดะ สึนะโยชิ)
“เรียกฉันมามีอะไรเหรอ เจ้าหนู?”เสียงปนฉงนของชายหมายเลข1พูด(?)
“อา.. นิดหน่อย ฉันจะออกไปข้างนอกฝากนายดูแลเจ้าห่วยให้ด้วยนะ^^”ตามมาด้วยเสียงรื่นเริงสุดๆของชายหมายเลข2(?)
“คนอื่นไม่มีหรือไง?”น้ำเสียงติดจะหงุดหงิดเอ่ยขึ้นทันที
“มีสิ แต่ฉันวานนาย โอเค๊~?”ชายหมายเลข2ถามเสียงสูงแล้วยิ้มยียวน
“ถ้านายขอฉันจะช่วยก็ได้ แค่ดูเจ้าสัตว์กินพืชอ่อนแอนี่เท่านั้นใช่มั๊ย?”น้ำเสียงนั้นยังคงหงุดหงิดแต่ก็ยอมรับภาระแต่โดยดี
“โอเค้ ฉันไปล่ะ”ชายหมายเลข1เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่เพิงชายร่างสูงหมายเลข1กับร่างเล็กหมายเลข3[ถ้าแกยังไม่เลิกเล่นเดี๋ยวเจื๋อนซะหรอก= =+++-reborn/ok เลิกเล่นก็ได้=^=! -me]... เหลือไว้เพียงร่างสูงของชายหนุ่มผมสีดำและร่างเล็กผมสีน้ำตาลอ่อนในห้องเพียงลำพังสองคน
Hibari say
หลังจากถูกเจ้าหนูปลุกขึ้นมากลางดึกก็พบว่าตัวเองต้องมานั่งดูแลเจ้าสัตว์กินพืชปัญญาอ่อนที่แสนอ่อนแอนี่ ก็ทำให้หงุดหงิดได้เหมือนกันแฮะ
ฟี้
ผมหันไปมองตามเสียงลมหายใจ(?)ก็เห็นสัตว์กินพืชอ่อนแอกำลังหลับสบายในขณะที่ผมต้องนั่งดู(แล)มัน ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ คนยิ่งง่วงๆอยู่ด้วย!
“อือ....งานเยอะเกินไปแล้ว..เจ้าบ้า......”
ละเมอ? มันยังมีหน้ามาละเมออีกเหรอ= =;.. นอนหลับสบายไม่พอยังมาละเมออีก ขย้ำซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีมั๊ย?
ผมคิดก่อนจะก้มมองดูสัตว์กินพืชตัวเล็กที่น่าขย้ำให้ตายๆไปซะ หมอนี่มันหลับลึกชัดๆ= =;
“นายมันน่านัก...ซาวาดะ สึนะโยชิ ทำให้ผมอดหลับ..น่าขย้ำให้ตาย..”ผมพูดเสียงลอดไรฟันก่อนจะหันไปมองรอบๆห้อง
ห้องนี้ทาผนังด้วยสีขาว ข้าวของเครื่องใช้ส่วนใหญ่ โต๊ะทำงาน เตียงนอนขนาด(โคตร)ใหญ่ที่ผมคิดว่าเจ้าตัวคงไม่ได้ต้องการให้มันใหญ่ขนาดนี้แน่ๆ ชั้นหนังสือ(ที่ไม่มีหนังสือสักเล่มแต่ดันเต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารต่างๆ) ตู้เสื้อผ้า โคมไฟข้างเตียง โซฟากลางห้อง และทีวีจอแบน แค่นั้น
กึด
“?”ผมก้มลงมองคนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องแต่ดันสร้างความหงุดหงิดให้ผมอีก
ซาวาดะ สึนะโยชิ กำลัง...กำลัง..กำลังกอดแขนผมแน่น= =;;; ผมชักทนไม่ไหวแล้วนะ!
“อือ..”
“ซาวาดะ...”ผมเรียกเบาๆ
“แจ๊บๆๆๆ”แต่สิ่งที่ได้ยินกลับมาคือ..เสียงหมอนี่ละเมอ(หรือเปล่า?-me/อย่ามาขัดสิเฟ้ยย-ผู้อ่าน)
“ซาวาดะ สึนะโยชิ..”ผมเรียกเสียงดังขึ้นอีกนิด
“อย่านะ! เจ้าบ้ารีบอร์น!!”หมอนี่กลับยิ่งละเมอ-*-
“ซาวาดะ สึนะโยชิ!!”ผมตะคอกแล้วมันก็เป็นผลเมื่อ...
“แว๊กกกกกส์!! เจ้าบ้ารีบอร์นมีอะไรนักหนาวะ.....จ๊ายยย=[ ]=!!”หมอนี่สะดุ้งตื่นแล้วโวยวาย- -*
“-_-;”ผมอึ้งเลย= =;
“คุณ..คุณ..คุณฮิบารี๊={}=;;;~”
“ซาวาดะ ถ้าคุณยังไม่เลิกแหกปากผมจะขย้ำคุณซะ- -+”ผมขู่เพราะเสียงหมอนี่มันดังเกินไปแล้ว
“แจ๊ยยย! ..อุ๊บส์OxO!”แล้วหมอนี่ก็ร้องออกมาก่อนจะรีบเอามือตะครุบปากตัวเอง
“นายนี่...ให้ตายสิ ทำไมผมต้องมาคอยดูคุณด้วย- -*”ผมบ่นพึมพำเงียบๆก่อนจะลุกเดินไปนั่งที่โซฟาสีขาวของห้องนี้
“แล้วคุณมาดูผมทำไมล่ะ= =;?”เสียงบ่นเบาๆดังตามหลังผมมา
“เพราะใครล่ะ ดันล้มไม่เข้าท่าจนเจ้าหนูต้องลากฉันมาดู”ผมเริ่มหงุดหงิด สรรพนามที่ใช้เรียกก็เริ่มเปลี่ยนไป
“คุณก็ไม่ต้องทำตามที่เจ้ารีบอร์นพูดเด่ะ= = กลับไปนอนเหอะ”พูดจบหมอนั่นก็ฟุบไปอีก
เป็นคนแรก..คนแรก..คนแรกที่คุยกับผมด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด-_-!(ถ้าไม่นับรวมเจ้าปลาหมึกโกคุเดระ ฮายาโตะและซาซางาวะ เรียวเฮ)
“หึ! นายมันน่าขย้ำให้ตาย!”แล้วผมก็หาว(คุณฮิจะรั่วมั๊ยนี่= =;;;-me)ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟานี่แหละ คนมันง่วงไม่เรื่องมากหรอก- -;
เช้าวันใหม่ อากาศสดใส พระอาทิตย์รำไร...ไม่ใช่แล้ว!
“กรี๊....แว๊กกกกกกกกกกกส์!!!”เสียงโหยหวน(?)ของคนๆหนึ่งดังลั่นคฤหาถษ์ที่ตอนนี้แทบจะไม่เหลือใครอยู่แล้วนอกจากรีบอร์นที่กำลังจิบกาแฟ+ยิ้มแฉ่ง และแรมโบ้ที่คุ้ย(?)หาของกินอยู่ในครัว
“วันนี้ไม่มีใครอยู่ด้วยสิ หึหึหึ สนุกล่ะ!”แล้วเจ้าของจุกนมอัลโกบาเลโน่สีเหลืองก็ลุกจากโต๊ะอาหารเดินขึ้นไปชั้นบน เดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องบอสแล้วลั่นกุญแจล็อกห้องจากด้านนอก
“เป็นอันเสร็จ~”รอยยิ้มปีศาจน้อยๆผุดขึ้นบนใบหน้าคมก่อนที่ร่างสูงจะเดินลิ่วไปหาที่รัก(?)ที่กำลังนั่งหาของกินอยู่ในครัว
ในห้องบอส(?)
“ค.. ค.. คุณฮิบาริ=[ ]=;”
“ถ้านายยังร้องต่ออีก พ่อจะขย้ำ...”ฮิบาริพูดเสียงต่ำอย่างหงุดหงิดที่ถูกปลุกด้วยเสีนงทรงพลังของคนตัวเล็ก
“ไม่ให้ร้องได้ไงครับ!! คุณอยู่ในนี้ได้ง๊ายยยยย=[ ]=!!!!”แล้วสึนะก็ยังคงเสียงดังต่อไป= =;
“หุบปากซะ!ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับเสียงของนาย!”ฮิบาริขึ้นเสียงพลางเดินย่างสามขุมเข้าไปใกล้
“ต แต่คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง แล้วเข้ามาทำม๊ายย=[ ]=!?”สึนะยังคงรัวถามต่อไปอย่างไม่นึกถึงเรื่องอื่นเลยแม้แต่นิด
“อยากรู้รึไง?”ฮิบาริฟังคำถามของคนตัวเล็กแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก
หงึกหงักๆๆๆ
สึนะพยักหน้าถี่ๆก่อนจะจ้องฮิบาริตาแป๋ว..
“ฉันจะบอกเอง..ว่าเข้ามาทำอะไร..”ฮิบาริขยับขึ้นไปบนเตียงที่สึนะนั่งอยู่ก่อนจะดึงแขนของสึนะให้ร่างเล็กๆนั่นเข้ามาใกล้
“ห เห!?”สึนะทำหน้าเหวออย่างฉงน
“หึ..”ฮิบาริหัวเราะในคอ และในขณะที่คนเขียนกำลังบรรยายโดยไม่มองหน้าเวิร์ด คนอ่านกำลังลุ้น และเจ้าทูน่ากำลัง งง ฮิบาริก็รวบตัวของสึนะมากอดแล้วก้มลงประกบริมฝีปากกับริมฝีปากบางสีสดของสึนะทันที!
“!!!”สึนะเบิกตากว้างก่อนจะเริ่มดิ้น
แต่..ฮิบาริรัดตัวสึนะไว้แน่นพร้อมๆกับที่กดริมฝีปากให้แน่นขึ้นแล้วใช้อีกมือบีบคางของสึนะให้เผยอริมฝีปากออก
“..อ..อื้อ!!”สึนะพยายามเบี่ยงหน้าหลบแต่ไม่พ้นและเพราะแรงบีบที่คางทำให้ต้องเปิดปากรับลิ้นร้อนๆของฮิบาริอย่างเลี่ยงไม่ได้
“อืม..”ลิ้นร้อนความหาความหวานในโพรงปากเล็กพร้อมๆกับที่เกี่ยวพันลิ้นเล็กอย่างหยอกล้อจนคนตัวเล็กที่ถูกกอดอยู่นั้นร่างกายแทบจะไม่มีแรง
“..อ..”สึนะร้องออกมาเบาๆเมื่อฮิบาริถอนริมฝีปากออกแล้วยิ้มมุมปาก
“ไง..รู้รึยังว่าฉันเข้ามาทำอะไร?”ฮิบาริถามเสียงสดใสในขณะที่สึนะนั่งหน้าแดงและทำตัวไม่ถูก
“..”สึนะยังคงช็อค
“งั้นขอตัวล่ะ..”ฮิบาริยกยิ้มมุมปากอีกครั้งก่อนจะเดินไปที่ประตูแล้วพบภายหลังว่า...มันล็อค...
______________________________________________________________________________
ยังไงติชมได้นะคะ><! เม้นท์ด้วยน้าาาาาา
ความคิดเห็น