คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Shelter
1
Shelter
“คือว่านะสึกิ ฉันขอไปพักที่บ้านแม่เธอก่อนได้ไหม คือว่ายังไม่ได้หาที่พักเลยน่ะ -_-a”
โรเลีย เพื่อนสนิทสาวชาวอเมริกันอ้อมแอ้มพลางยกมือขึ้นเกาโหนกแก้มไปด้วย
“ไหนว่าจองตั้งแต่อยู่โน่นแล้วไง”
“เอ่อ...”
“ขี้เกียจจ่ายค่าพักทำไมไม่บอกตรงๆ ฉันก็ไม่ใช่คนใจแคบขนาดนั้นสักหน่อย -_-“
“จริงเหรอ =O=!!!”
ฉันถอนหายใจกับวิธีเล่นลูกไม้ของยัยแหม่มบึ้บก่อนจะออกแรงเข็นรถเข็นของสนามบินเต็มกำลัง หลังจากที่โรเลียประสบความสำเร็จในการทำให้ฉันใจอ่อนแล้วเธอก็ช่วยออกแรงเข็นด้วยกล้ามเนื้ออันทรงพลังแบบสาวตะวันตก
เธอเป็นสาวนักเที่ยวที่ค่อนข้างมีปัญหากับพ่อแม่ (ที่เธอคิดว่า) หัวโบราณชาวเฟรนช์อเมริกัน พอปิดเทอมปุ๊บยัยนี่ก็จัดการจองตั๋วเครื่องบินติดหนึบฉันกลับมาที่โตเกียวทันที
“นัตสึกิ สนามบินนาริตะนี่สวยจังเลย ฉันตื่นเต้นจังที่จะได้เที่ยว >O<”
“อืม”
“นักร้องที่นี่ก็ล้อหล่อ อยากไปดูคอนเสิร์ตที่โตเกียวโดมจังเล้ยยย”
“อาฮะ”
“อาหารก็อร่อยสุดๆ ทั้งซูชิ มตสึนาเบะ โมจิ โดรายากิ กรี๊ดดดด”
“หยุดเพ้อฝันซะที นี่ฉันบอกเธอรึยังว่าพวกเราต้องหาข้าวกินเอง -_-“
ฉันเอานิ้วดันฝามือถือให้กระเด้งขึ้น เช็กโปรโมชั่นโทรศัพท์ของญี่ปุ่นก่อนจะกดตู้เติมเงินของระบบเครือข่ายที่ฉันเคยใช้เมื่อก่อนไปเรียนที่อเมริกา
“อันนั้นไม่ต้องบอกฉันก็รู้ย่ะ”
“หมายถึงค่าอาหารด้วยน่ะนะ”
“เด็กตะวันตกอย่างพวกฉันน่ะโตมาตัวคนเดียวในโลกตั้งแต่สิบขวบได้แล้วมั้ง เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงหรอก”
“ฉันไม่ห่วงเธอนะโรเลีย เพียงแต่เรื่องของเรื่องก็คือฉันต้องหาเงินไปเป็นค่าขนมที่อเมริกาก่อนที่โน่นจะเปิดเทอมซะด้วยสิ”
“ว่าไงนะ –O-;;”
เสียงของโรเลียขึ้นแหลมและสูงเอามากๆ จนฉันต้องเบ้ปากด้วยความไม่พอใจ
“เรื่องมันก็แค่นั้นแหละ แม่ฉันตัดค่าขนมทุกอย่าง ระงับบัตรเครดิตด้วย รื่นรมย์เอามากๆ เลย”
“ล้อเล่นน่า!”
“ฉันจะล้อเล่นกับเธอไปทำไมยะ =_=^”
“แล้วเธอจะมีชีวิตโดยปราศจากเครดิตการ์ดไปได้ยังไง ทั้งรองเท้าจิมมี่ชู กระเป๋าชาเนล เครื่องสำอางสกินฟู้ด เดรสปราด้า โอย แค่นึกฉันก็จะเป็นลมแทน”
หลังจากฉันจบไฮสกูลที่ญี่ปุ่นไม่นาน พ่อก็เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งอย่างกะทันหัน ทิ้งไว้แต่หุ้นเป็นมรดกส่งฉันเรียนมหาวิทยาลัยที่เมืองนอกได้สบายๆ =_=
แต่ไม่นานมานี้ จู่ๆ แม่ก็เกิดเป็นห่วงสวัสดิภาพการใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือยของฉัน ทั้งบัตรเครดิตและบัญชีโอนเงินข้ามประเทศจึงถูกระงับไปอย่างไม่มีกำหนด นั่นคือเหตุผลหลักว่าทำไมฉันถึงต้องกลับมาตั้งหลักที่ญี่ปุ่นก่อนจะไปสิ้นเนื้อประดาตัวที่นั่นจริงๆ -_-;
แย่! อีกปีเดียวก็จบอยู่แล้วแท้ๆ
“เอ้อ จริงสิ –O-!”
ฉันยักคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเมื่อได้ยินเธออุทานแบบนั้น
“เห็นเธอบอกว่าชอบเขียนไดอารี่ในอินเทอร์เน็ตไม่ใช่เหรอ ลองประกาศลงในโฮมเพจของเธอสิ เผื่อว่าจะมีคนช่วยเธอเรื่องนี้ได้”
“ตลกน่ะ ถ้าทำได้คงทำไปนานแล้ว”
ฉันกับโรเลียหันหน้าออกจากกัน มองไปนอกหน้าต่างคนละบานบนรถแท็กซี่ มีแต่โปสเตอร์โฆษณากับโปสเตอร์นักร้องแปะตามตึกเต็มไปหมด แถมยังมีจอสกรีนอันใหญ่เบ้อเริ่มที่ฉันจำได้ว่าสามปีก่อนมันไม่เคยมี
“สึกิ ดูนั่นสิ มีรูปท่านยูโตะเต็มไปหมดเลย บนจอนั่นก็ท่านยูโตะ =O=!”
“เธอยังมีเวลาบ่นให้ฉันฟังถึงเรื่องผู้ชายคนนี้อีกเยอะเลย เอาไว้เราได้งานทำกันก่อนดีกว่านะเพื่อน”
ฉันตอบเนือยๆ
“...จริงสิ วันก่อนฉันอ่านในเว็บเพจของท่านยูโตะ เขาบอกว่ารับสมัครผู้ช่วยชั่วคราวในการเตรียมงานทัวร์คอนเสิร์ตล่าสุดด้วย”
“ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่ชอบ พวกไอดอลชายพวกนี้หยิ่งจะตาย”
“เชอะ ถึงจะอยากเป็นก็เป็นไม่ได้หรอกนะยะ มีแฟนคลับเยอะแค่ไหนที่บุกไปที่ฝ่ายบุคคลของค่ายท่านยูโตะ คัดเลือกโหดจะตาย =^= แต่แค่ได้เจอหน้าท่านยูโตะตอนคัดเลือกก็สุดจะคุ้มแล้วแหละ”
“ไร้สาระ”
พวกเราถกเถียงกันในรถแท็กซี่ของสนามบินไปจนถึงบ้านของแม่ฉัน สุดท้ายโรเลียก็ต้องเป็นคนจ่ายค่าแท็กซี่มหาโหดให้เราสองคน เนื่องด้วยเธอจะขอมาเป็นกาฝากอาศัยที่นี่อย่างไม่มีกำหนดว่าจะหาที่พักอื่นในญี่ปุ่นได้เมื่อไหร่
และช่วงเดือนที่พวกเราบินกลับมาก็เป็นโกลเด้นวีค (สัปดาห์วันหยุด) ของพวกพนักงานออฟฟิศซะด้วย จะพาโรเลียไปเที่ยวที่อื่นก็คงเต็มหมด เราสองคนจึงวางแผนไว้ว่าต้องหางานพิเศษทำก่อนที่มหาวิทยาลัยวอชิงตันจะเปิดเรียนอีกครั้งในปีการศึกษานี้
ทั้งที่อุตส่าห์วางแผนจะกลับไปหางานพิเศษทันทีที่ถึงบ้าน สุดท้ายเราสองคนก็เลือกที่จะงัดบะหมี่ถ้วยรสไก่มากระเดือกกันคนละกระป๋อง นอนกลิ้งๆ อยู่บนเตียงพร้อมกับดูละครญี่ปุ่นน้ำเน่าที่โรเลียติดหนึบ (ทั้งๆ ที่เธอฟังภาษาญี่ปุ่นออกไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์)
“ฉันล่ะอิจฉาผู้หญิงประเทศนี้จริงๆ ผู้ชายอะไรล้อหล่อ A ., A”
“ถ้าเธอเจอคนหน้าตาได้สักครึ่งของพระเอกคนนี้ตามถนนแล้วก็บอกฉันด้วยนะ“
พอฉันพูดจบและหันกลับไปมองที่ทีวี ก็พบว่าโรเลียกำลังเดินไปต้มบะหมี่ถ้วยใหม่ในครัว นี่แหละเหตุผลว่าทำไมผู้หญิงตะวันตกถึงมีขนาดรอบเอวโดยเฉลี่ยมากกว่าผู้หญิงเอเชียถึงหนึ่งจุดห้าเท่า
“อย่าลืมทำตามที่ฉันบอกล่ะสึกิ เขียนลงไปในโฮมเพจของเธอนั่นแหละ”
เสียงของเธอดังลอยมาจากครัวตอนที๋ฉันกำลังพิมพ์ข้อมความใหม่สำหรับโฮมเพจพอดี
ยอดวิว (View statistic) ของโฮมเพจฉันเพิ่มขึ้นสูงถึงหนึ่งหมื่นคนต่อเดือน ส่วนใหญ่เรื่องราวในโฮมเพจของฉันล้วนเต็มไปด้วยเรื่องงี่เง่าทั้งหลายทั้งแหล่ที่ฉันไม่พอใจ (ซึ่งมีอยู่มากมายจนน่าตกใจตัวเอง -_-;;)
แต่กลับกลายเป็นว่าคนจำนวนมากสนใจในเรื่องที่ฉันหงุดหงิดซะอย่างนั้น โลกนี้มันช่างซับซ้อน
ฉันล็อกอินเข้าไปในระบบโฮมเพจก่อนจะเช้กข้อความส่วนตัวที่มีแฟนๆ บล๊อกส่งถล่มกล่อง Private messages มาประมาณวันละยี่สิบข้อความ ส่วนใหญ่จะเป็นพวกเด็กมัธยมสาวๆ ที่ส่งมาเพราะอยากทำความรู้จักกับฉัน
ทุกคนต่างพากันอิจฉาที่ฉันได้ไปทำหน้าเชิดเป็นนิสิตไฮโซที่ซีแอตเติล ฉันรู้หรอกนะว่าคนพวกนี้ต้องอ่านบล๊อกฉันด้วยดวงตาลุกเป็นไฟและสีหน้าหมั่นไส้ :X
“เธอว่าฉันจะเขียนว่าไงดี -_- ‘สวัสดีค่ะทุกคน อย่างที่บอกไปในคราวที่แล้วว่าฉันจะกลับญี่ปุ่นในรอบสามปี คือฉันจะมาบอกว่าตอนนี้ฉันต้องหาเงินเยนให้ได้เยอะๆ ก่อนกลับอเมริกา ทุกท่านช่วยโอนเงินเข้าบัญชีฉันด้วยนะคะ’ ฟังดูเยี่ยมไปเลยไหม”
ฉันประชด
“ก็น่าสนอยู่ ถ้าโอนมาให้จริงก็เจ๋งไปเลย –O-”
ชักจะเพ้อไปกันใหญ่แล้ว!
“ก่อนอื่น พรุ่งนี้เราไปทาวเวอร์เรคคอร์ดกันเถอะ ฉันทำลิสต์ซีดีทิ่อยากได้ไว้ตั้งเยอะแน่ะ”
โรเลียยกถ้วยบะหมี่มาตั้งข้างๆ คอมฉัน ก่อนจะแปะกระดาษที่เต็มไปด้วยลิสต์ยาวเหยียดลงตรงหน้า
“อะไรเนี่ย นี่มันอัลบั้มเดียวกันทั้งนั้นเลยนี่ ซื้อไปทำไมตั้งห้าหกอัน -_-“
“เอาเป็นว่าฉันอยากได้ก็แล้วกัน เพลงนี้เพราะแล้วก็ดังจะตาย ห้ามขีดชื่อทิ้งเด็ดขาดเลยนะ”
ห้ามทันพอดีเลย =O=!
“เดี๋ยวนี้เธอไม่คลั่งไคล้วง K อะไรนั่นแล้วเหรอ”
ฉันแซวขณะที่กำลังบ่นเรื่องไร้สาระยาวเหยียดลงในโฮมเพจ เสียงปิ๊บๆ เตือนว่ามีข้อความส่วนตัวทางโฮมเพจดังต่อเนื่องกันไม่หยุด
“ไม่ล่ะ ตอนนี้ฉันมีแต่ท่านยูโตะเท่านั้นแหละ กรี๊ดดดด >O< ดูนั่นสิ มีคนโพสต์วิดีโอเพลงของท่านยูโตะไว้นั้นโฮมเพจเธอด้วยล่ะ”
“ฉันล่ะเกลียดจริงๆ พวกคนที่ชอบมาแปะรูปหรือลิ้งก์ในคอมเม้นต์โฮมเพจฉันน่ะ =_=”
ฉันคลิกลบคอมเม้นต์อันนั้นทันที
“โอ้ นอกจากวิดีโอ คอมเม้นต์ข้างล่างก็มีลิ้งก์ด้วยล่ะ”
“ลบพร้อมๆ กันซะเลย รกชะมัด –O-“
“ใจร้าย!”
จริงๆ แล้วฉันก็พอเข้าใจความหลงใหลในวัฒนธรรมไอดอลญี่ปุ่นของโรเลียอยู่หรอกนะ คือว่าผู้ชายในสังคมตะวันตกนั้น ถึงจะล่ำบึ้ก (และส่วนใหญ่หล่อมากกกก~) แต่ซกมกแอนด์ซาดิสม์กันทั้งนั้น ไม่เหมือนผู้ชายเอเชียที่ดูจะมาดเนี้ยบเทกแคร์กว่า
ฉันพยายามลบคอมเม้นต์ไร้ประโยชน์ออกจากโฮมเพจเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที แถมโรเลียยังเข้ามาขัดขวางการจัดระเบียบโฮมเพจของฉันโดยการคลิกลิ้งก์ดูพีวี (Promote Video) เพลงของท่านยูโตะขึ้นมาบนหน้าจอแล็ปท็อป
“โอ๊ย ไม่ดูๆ อย่ามายุ่งได้ไหม ฉันกำลังอัพเดตโฮมเพจฉลองการกลับญี่ปุ่นอยู่นะ วันนี้มียอดวิวตั้งหลายพัน ยังไม่ได้อัพเลย”
ฉันเบียดโรเลียให้เอาร่างกายอันใหญ่โตของเธอลงจากโต๊ะ สายตาของฉันเคลื่อนไปจับที่กล่องเล็กๆ ที่มีภาพเคลื่อนไหวไปมา ฉันเอื้อมมือจะคลิกปิดหน้าต่างนั้น
ทันใดนั้นฉันก็เหลือบไปเห็นผู้ชายในกล่องเล็กๆ นั้นดึงหน้ากากสีดำของเขาออก ใบหน้าคมแต่เฉยชาตามแบบฉบับผู้ชายเอเชียจ้องฉันจากในคอมพิวเตอร์
เดี๋ยวนะ หน้ามันคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง -_-;;
หรือฉันหลอนตัวเองจากการมองภาพโปสเตอร์ผ่านตาตามถนนเองวะ
“กรี๊ดดด นี่จุดไคลแมกซ์ของ PV นี้เลยรู้ไหม”
ปิ๊บๆ
ระหว่างที่โรเลียกำลังใจจดใจจ่อกับพีวีนั้น ฉันก็เปิดหน้าจอโทรศัพท์เพื่ออ่านเมสเสจที่เพื่อนส่งมาให้
‘โฮชิโนะ อย่าลืมนะ พรุ่งนี้ที่โรงเรียนตอนเก้าโมง <3’
โรงเรียน...
รู้สึกว่าฉันเริ่มจะจำอะไรได้ขึ้นมาทีละน้อย
เสียงโรเลียง้องแง้งลอยเข้าหูฉันเหมือนกับมันมาจากที่ไกลๆ ไม่ใช่ในห้องเดียวกัน ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นพาฉันกลับไปที่โรงเรียนไฮสกูลแห่งหนึ่งเมื่อเกือบหกปีก่อน
“ตลกน่า... เป็นไปไม่ได้”
ฉันได้ยินเสียงครางของตัวเองดังมาจากที่ไหนสักแห่ง
“สึกิๆ”
ฉันกะพริบตาซ้ำสองสามครั้ง หน้าจอพีวีนั้นถูกโรเลียปิดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ฉันยังจิ้มอะไรลงไปในคีย์บอร์ดไม่ออกสักตัว
“เธอว่าเขาชื่อยูโตะใช่มั้ย -_-“
“ห้ามเรียกว่ายูโตะเฉยๆ แฟนคลับทุกคนเรียกว่าท่านยูโตะทั้งนั้นแหละ”
“นี่... เขานามสกุลอะไรเหรอ”
“อะฮ้า เพราะเขาเปิดตัวด้วยภาพลักษณ์ Mysterious Idol ไงล่ะ เรื่องนั้นแหละที่ลึกลับที่สุด นั่นสินะ ท่านยูโตะนามสกุลอะไรกันน่ะ =_=”
เธอเป็นแฟนคลับเขาแล้วยังไม่รู้อีก เชื่อเขาเลยให้ตาย -_-
“เป็นไงล่ะ เห็นใบหน้าเขาไม่กี่วิเธอถึงกับอึ้งไปเลยนะ ฮิๆ”
“ฉันแค่สงสัยอะไรบางอย่าง... ช่วยเปิดพีวีนั่นให้ฉันดูอีกทีได้มั้ย”
โรเลียมองหน้าฉันยิ้มๆ เหมือนจะหลุดหัวเราะออกมาว่า ‘เห็นมั้ยล่ะ บอกแล้วว่าท่านยูโตะหล่อจริงๆ’ แต่เธอก็ยอมเปิดพีวีนั้นให้ดูอีกรอบ ฉันกดปุ่มเปิดลำโพงเพื่อให้ได้ยินว่าเขากำลังร้องอะไรอยู่
พีวีนั้นเริ่มต้นที่สนามเด็กเล่นแห่งหนึ่ง
ภาพฉายไปที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งไกวชิงช้ากับเพื่อนๆ อย่างมีความสุข เมื่อเสียงผู้ขายร้องเพลงเริ่มต้นขึ้น กล้องก็แพนไปที่เด็กผู้ชายอีกคนที่แอบดูเธออยู่จากอีกฝั่งของสนาม
ฉันเคยเห็นภาพนี้มาก่อน
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ จากเด็กหญิงเป็นเด็กสาว วันหนึ่งเด็กหนุ่มตัดสินใจที่จะออกจากที่ซ่อนเพื่อรู้จักกับเด็กหญิงในโลกแห่งความเป็นจริง
To avoid getting wet as the wind blows the rain, I'm watching you from my shelter
เพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองเปียกจากลมที่พัดพาฝนเข้ามา ผมเฝ้ามองคุณจากที่ซ่อนของผม
My love for you overflows but
ความรักที่ผมมีให้คุณมาเอ่อล้นแต่
I wonder why...
ผมสงสัยว่า...
ยูโตะที่แสดงเป็นเด็กหนุ่มคนนั้นตอนโตเดินออกมาจากที่ซ่อนพร้อมหน้ากาก (สุดกรี๊ดสีดำของโรเลีย) เด็กหญิงเอียงคอเล็กน้อยอย่างงุนงง เขาดึงหน้ากากออกอย่างนุ่มนวลพร้อมกับท่อนฮุคที่ดังขนาดที่ฉันเพิ่งกลับถึงญี่ปุ่นไม่กี่วันยังเคยได้ยิน
Is it alright for me to love you? Is it alright if I hold you?
ผมจะรักคุณได้ไหม ผมจะกอดคุณได้รึเปล่า
It seems I'm going to drown in these drops of uncertainty
ผมกำลังจมดิ่งสู่ความกังวลของตัวเอง
I'm wasting away and I can't forgive myself for that
ผมไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้เลยกับความลังเลของผม
โรเลียที่คอยกระหยิ่มยิ้มย่องจับผิดฉันอยู่ตลอดพูดแทรกขึ้นมา?
“เพลงนี้น่ะเบาะๆ นะ เพลงอื่นที่เพิ่งเริ่มจะโปรโมตน่ะเจ๋งกว่านี้อีก แต่ล่ะเพลงเศร้าอย่างกับอะไรดี T^T”
“โรเลีย ฉันคิดว่าฉันเคยรู้จักท่านยูโตะของเธอด้วยล่ะ”
“แหงล่ะสิ ใครไม่รู้จักนี่เชยจะตาย =_=”
“ฉันหมายถึงว่า ก่อนที่ฉันจะรู้จักเธอซะอีกน่ะ”
ทำไมฉันจะไม่รู้จักเขาล่ะ -_- ในเมื่อคิตากาวะ ยูโตะ คือเพื่อนร่วมชั้นสมัยไฮสกูลของฉันมาตั้งสามปี!
ความคิดเห็น