คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4
CHAPTER 4
หลังจากที่ผมติวหนังสือมานานมาก
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงครับ
วันสอบปลายภาค!!!
อยากจะร้องไห้ หลังจากที่ผมตัดสินใจจะเข้าสาขาฮีโร่ที่ยูเอย์กับคัตสึกิ
ผมก็อ่านหนังสืออย่างบ้าคลั่ง เพราะการสอบปลายภาคเรียนสุดท้ายกับการสอบที่ยูเอย์มันยากมาก
คิดแล้วจะร้อง ผมจะไปแข่งกับคนอื่นได้มั้ยก็ไม่รู้ แต่คิดว่ามันก็ไม่ได้แย่
ถ้าเราจะไปทำงานที่ช่วยคนอื่นๆ(ถึงผมจะคนที่ไม่มีจิตอาสาช่วยเหลืออะไรคนเลยก็เถอะ)
ผมคิดว่าถ้าได้ก็ดี ถ้าไม่ได้ก็เรียนสายอื่น อาชีพบนโลกนี้ไม่ได้มีแค่ฮีโร่อาชีพเดียวนี่ครับจริงมั้ย
วันนี้ผมก็รีบตื่นเช้า
ว่าจะอ่านหนังสืออีกซักรอบ ตื่นเต้นไปหมด จะจบปี3แล้ว ช่วงเวลามันช่างยาวนานนัก
“แม่ค้าบ อรุณสวัสดิ์”ผมเรียกแม่พร้อมเดินเข้าไปกอดแม่ในครัว
แล้วผละออกมาอ่านช็อตโน๊ตภาษาอังกฤษต่ออีกหน่อย
หลังจากที่ติวกับคัตสึกิไป
ก็เริ่มรู้เรื่องมาบ้าง ถึงจะแปลผิดแปลถูกก็เถอะ วิชาอื่นผมไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ เพราะเข้าใจหมดแล้ว
(ผมเก่งใช่มั้ยล่ะ) ถ้าไม่มีวิชาภาษาอังกฤษบนโลกนี้นะ ผมก็เรียนเก่งสู้คัตสึกิได้แล้วล่ะ
“ขยันจังเลยนะเช้าวันนี้”แม่พูดกับผมหลังจากจัดโต๊ะอาหารเสร็จ
“สู้ๆนะจ้ะ ตั้งใจสอบล่ะลูกแม่”แม่พูดให้กำลังใจพร้อมกับหอมหัวผม รู้สึกดีชะมัด (/ดีนะสระผมแล้ว)
“ค้าบบ เนี่ย กำลังใจดีที่หนึ่งเลยคนนี้”ผมพูดแล้วกอดแม่แน่นๆ
แล้วเริ่มกินข้าวเช้า “แล้วพ่อล่ะ”
“ไปสัมมนาน่ะ ก็เลยออกไปแต่เช้ามืดแล้ว”แม่ว่า
“เราน่ะรีบกินเถอะ แม่เห็นคัตสึคุงมายืนอยู่หน้าบ้านรอเราอยู่ตั้งนานสองนาน
แม่บอกให้เข้ามารอในบ้านก็ไม่เอา”
“คัตสึกิ?” มารอหรอ รอทำไม
แทนที่จะรีบไปโรงเรียนเสียเวลาจะตาย “ก็ได้ครับ รีบกินก็ได้”ผมว่าเสร็จก็รีบกินข้าวทันที
ไม่นานผมก็เดินออกมาจากบ้านพร้อมเครื่องแบบนักเรียนที่เป็นแบบถูกระเบียบ
ไม่มีฮู้ดใดๆ เดี๋ยวอาจารย์เขาจะไม่ให้เข้าห้องสอบล่ะวุ่นเลย
“คัตสึกิ!”ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหา
เจ้าของผมสีฟางที่กำลังอ่านโน๊ตในสมุดสีฟ้าอ่อนแบบเดียวกับเล่มโน๊ตภาษาอังกฤษที่ให้ผมมา
หลังเขาพิงกำแพงบ้านสีเทาของผมอยู่ เจ้าตัวได้ยินเสียงผมก็เงยหน้าขึ้นมาหา
“ช้าชะมัดเลยไอ้หน้าแมว”เขาพูดพร้อมกับพาตัวเองออกเดิน
ผมจึงรีบเดินตามไปขนาบข้างเขาทันที
“แล้วใครให้มารอกัน” ผมสวนกลับไป
อันนี้สงสัยจริง ร้อยวันพันปีไม่เคยรอกัน นอกจากซะว่าเดินเจอกันระหว่างทางน่ะ
ผมกับเขาไม่เคยออกจากบ้านพร้อมกันเลยซักครั้ง ส่วนใหญ่เขาออกเร็วกว่าผมตลอด
“หึ ก็แค่อยากมาดูหน้าแมวๆของแกว่าตายรึยังก็เท่านั้น”เขาว่า
“ถ้าแกขอให้ฉันติวขนาดนี้แล้วทำไม่ได้นะ ฉันจะระเบิดแกทิ้งซะ”
“อย่าดูถูกนะ ผมแปลได้เยอะกว่าแต่ก่อนอีก
แถมแกรมม่าก็พอเข้าใจแล้วด้วย”ผมพูดเสริมความมั่นใจให้ตัวเอง
“ให้มันจริงเถอะ”เขาพูดกับผมเสร็จเขาก็ลองหาโจทย์มาถามผมระหว่างทาง
ซึ่งผมก็ตอบบผิดบ้างถูกบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ถูก แต่พอตอบผิดนะ โดนเคาะหัวตลอด
ถ้าความรู้ของผมหายไปไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครทำ เจ้าคนตรงหน้านี่แหละ
แต่วันนี้แววตาเขาดูสงบกว่าเดิมแปลกๆ
สงบจนน่าตกใจว่านี่มันบาคุโก คัตสึกิตัวจริงหรือเปล่า
แต่พอเขาเคาะหัวผมแบบนั้นมันก็คงมีคนเดียวนั้นแหละที่ทำ ไม่เคยผ่อนแรงจริงๆ
พอผมกับเขาเดินมาถึงหน้าอาคารเรียนที่ใช้สอบ
แล้วก็เปลี่ยนรองเท้า เขาก็หันมาพูดกับผมว่า ‘ตั้งใจสอบเข้าล่ะ’ แล้วก็เดินหนีไปเฉย
เมื่อกี้เรียกว่าให้กำลังใจหรอ..?
ทำผมตกใจแต่เช้าแล้วนะเจ้าหัวฟางนี่
ยิ่งตอนสายตาสีชาดหันมามองก็เหมือนกับโดนมองทะลุเข้าไปข้างในเลย ให้ตายสิ
ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย
เอางี้ดีกว่า!
เพื่อความสบายใจ ผมจึงหยิบโทรศัพท์สีดำห้อยพวงกุฏแจเหล็กที่ผมใช้อัตลักษณ์สร้างขึ้นมาพร้อมกับเพ้นสีเอง
มันเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวสีฟ้าอมขาวหม่นๆมีความวาวนิดหน่อยเพราะผมเอามันไปเคลือบไม่ให้สีหลุด
(ไม่อยากจะอวดว่าผมทำให้แม่กับพ่อแล้วก็คัตสึกิด้วย)
ผมสไลด์ปลดล็อคหน้าจออย่างรวดเร็วแล้วกดไปที่ไอค่อนซองจดหมายก่อนจะพิมพ์ข้อความแล้วกดส่ง
ก่อนจะยิ้มให้ตัวเอง
แค่นี้ก็หายกันแล้ว ไปสอบได้!
.
Katsuki Part
หลังจากผมแยกกับไอ้หน้าแมว ผมก็เดินขึ้นไปยังห้องที่ใช้สอบ
ผมสอบแล้วก็เรียนคนละห้องกับมันด้วยแหละ เลยแยกออกมาก่อน
ตอนแรกก็ไม่ได้จะให้กำลังใจอะไรหรอกนะ ก็แค่เห็นมันทำหน้าเหมือนแมวหิวนม
ก็เลยพูดไปก็เท่านั้น
ตึ้ง!
เสียงข้อความเข้าจากมือถือที่ผมเกือบจะปิดมันอยู่แล้วดังขึ้นทำให้ชะงัก
ผมเลือกที่จะกดเข้าไปดูข้อความแล้วก็พบว่า
‘ยังไงผมก็ต้องสอบได้ดีกว่านายอยู่แล้ว นายก็อย่าตกม้าตายก็แล้วกัน ;-)
From
: Shineta K.’
“หึ” ไอ้หน้าแมวนี่มัน อยากขำออกมาดังๆใส่ชะมัด
พออ่านข้อความที่เหมือนจะส่งมาให้กำลังใจ(ตรงไหนวะ)เสร็จก็ไม่ได้ตอบอะไรแล้วปิดเครื่องมือถือสีแดงเข้ม
สายตาก็เหลือบไปเห็นพวงกุญแจระเบิดที่เจ้าคนที่ส่งข้อความนั่นให้มาเป็นของขวัญเนื่องในโอกาสอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่ก็นะ คนที่ให้มันนี่น่ารำคาญซะจริง
.
.
.
Shineta Part
ในที่สุด!! สอบเสร็จแล้วล่ะทุกคนนนน จะตายแล้ว เหมือนโดนสูบวิญญาณเลย
ในที่สุดก็จะได้พักแล้วครับ!!
ถึงจะมีคิวตอบไปคือการสอบเข้ายูเอย์ก็เถอะ แต่มันยังมาไม่ถึง เราจะยังไม่เครียด
ฮ่าฮ่า
ผมสอบวิชาอังกฤษได้แบบ ได้เยอะมากเหมือนเกิดเป็นคนอังกฤษ
ออกแบบที่คัตสึกิติวมาเยอะมากจนตกใจว่าไอ้หมอนี่มันไปแอบข่มขู่อาจารย์เอาข้อสอบมาดูหรือเปล่า
แต่ช่างมันเถอะ ยังไงก็เป็นผลดีกับผมอยู่ดี
ผมเดินลงมาพร้อมกับเปลี่ยนรองเท้าที่ชั้นรองเท้าแล้วกำลังจะเดินออกจากอาคาร
แต่ก็เจอกับคัตสึกิที่เปลี่ยนรองเท้าอยู่เหมือนกัน
“นี่คัตสึกิ!”ผมเดินเข้าไปทักคัตสึกิ เขาละสายตาจากรองเท้ามาที่ผม “กลับบ้านกัน”
“อะไรของแก”เขามองผมด้วยความแปลกใจ “อารมณ์ไหนห้ะถึงมาชวนกลับบ้านด้วย”
หลังจากพูดเสร็จก็ทำท่าจะเดินหนี
“หน่า แต่ก่อนกลับบ้านมีที่ที่หนึ่งอยากให้ไปด้วยกัน”ผมพูดแล้วดึงแขนเขาไว้
“นะ ไปด้วยกันหน่อย ไหนๆก็ว่างแล้วนี่”
“รู้ได้ยังไงว่าฉันจะว่างไปกับแก”เขาพูดก่อนจะสะบัดมือทิ้ง
แต่ไม่เดินหนีแล้ว
“ไม่รู้เหมือนกัน เดาเอา”ผมพูดพร้อมกับยิ้มใส่เขา
แล้วเริ่มออกเดินโดยไม่ลืมลากเขามาด้วยกัน “รู้แค่ว่านายถึงบ้านก่อนผมทุกวันก็เท่านั้น”
“...”
“เถอะหน่า
ถือว่าเป็นการตอบแทนที่นายช่วยผมติวไงดีมั้ย”ผมพูดแล้วมองสาสีแดงทับทิมนั่น
เขาดูครุ่นคิดไปแปปนึง แปปนึงจริงๆ
“ก็ได้”เขาตอบ “แต่ถ้าที่นั่นไม่น่าสนใจล่ะก็
แกโดนบึมแน่”
“ค้าบๆ ไม่ผิดหวังแน่นอน”
เพราะมันเป็นสถานะที่ที่ผมชอบมากเหมือนกัน
ผมไม่คิดว่านายจะผิดหวังกับมันหรอกนะ
TO BE CONTINUED
Talk.
สวัสดีค่าทุกคนน ตอนนี้คือแบบ มันเป็นความสัมพันธ์อะไรก็ไม่รู้แปลกๆงงๆ แต่ช่างมันเถอะนะ55555 และตอนหน้าก็ยังไม่ได้ไปสอบที่ยูเอย์ซักทีนะคะ ขอให้ตะน้องเขาพานังคัตไปทัวร์ก่อนเด้อ เราจะพยายามทำให้ฟิคมายฮีโร่มีแต่อะไรสบายๆ จะไม่ค่อยใส่รายละเอียดอะไรจนปวดหัว55555
คือบับ ที่ตะน้องทำพวกกุญแจเหล็กให้นี่ไม่คิดว่านังคัตเขาจะใช้นะคะ อิอิ ถามว่ามันหนักไม่ไม่หนักนะคะ เป็นอันเล็กๆเบาๆ
ไปแล้วค่า แล้วเจอกันตอนหน้าน้าาา
ความคิดเห็น