คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2
CHAPTER 2
สวัสดีครับทุกคน
พบกับผมชิเนตะอีกแล้ว วันนี้ผมตื่นเช้ามาก ไม่ต้องให้แม่มาปลุกด้วย (ภูมิใจอะไร)
ผมตื่นแล้วรีบอาบน้ำใส่ฮู้ดสีขาวทับด้วยเสื้อคลุมกักคุรันสีดำสนิท
แล้วลงไปกินข้าวข้างล่าง
ผมลงมาเร็วจนแม่ตกใจเลยล่ะ
เพราะแม่ยังทำอาหารไม่เสร็จเลยฮ่าฮ่า แต่อย่าให้ผมไปช่วยแม่เลย เดี๋ยวครัวจะพังซะเปล่า
ผมเดินไปที่ทีวีในห้องนั่งเล่นแล้วเปิดทีวีดู
และพบว่ามันมีแต่ข่าวตอนเช้า ข่าวๆๆๆๆ เปลี่ยนไปกี่ช่องก็มีแต่ข่าว ผมจึงตัดสินใจ
ปิดทีวีซะ แล้วกดเข้าเกมส์ในมือถือทันที แหม ข่าวตอนเช้ามันไม่สนุกนะ
ตอนเช้าแล้วต้องมาเจอข่าวน่ากลัวบางข่าวผมไม่ดูดีกว่า เดี๋ยวมันจะพาลให้อารมณ์ไม่ดีไปทั้งวัน
ผ่านไปไม่นานแม่ก็เรียกไปกินข้าว
พร้อมกับพ่อที่พึ่งเดินลงมาจากบ้านด้วยท่าทางที่ยังตื่นไม่เต็มที่เท่าไหร่
นี่ล่ะ โอกาสทอง!
“แม่ค้าบ หอมจังเลยย มีอะไรกินค้าบเนี่ย
ฟอดด”ผมพูดพลางเดินไปกอดแม่จากข้างหลังตัดหน้าพ่อและขโมยหอมแก้มแม่ไปข้างนึง
แอบเห็นพ่อชะงักไปแปปนึงด้วย
รู้สึกจะตื่นเต็มตาแล้วล่ะมั้ง
“เดี๋ยวเถอะเนตะ มาๆ กินข้าวกันดีกว่า
จะได้ไปทำงาน ไปเรียนกัน”แม่เอ็ดผมเบา และผมก็ได้สายตาพิฆาตจากพ่อ ไม่กลัวหรอก
อิอิ แล้วเราก็ทานข้าวกัน
“ทำไมว่านี้แกตื่นเช้าจังเนตะ
ไปกินอะไรผิดมาหรือเปล่า”พ่อเป็นคนเริ่มบทสนทนาบนโต๊ะอาหารก่อนคนแรก
“นั่นสิ แม่ก็สงสัย ถึงมันจะดีก็เถอะ”แม่ว่า
“วันนี้มีอะไรพิเศษหรอลูก”
“เปล่าฮะ ผมแค่รู้สึกแปลกๆจนหลับต่อไม่ได้แหละ”ผมบอกพ่อกับแม่
“แถมฝันด้วย”
“ฝัน?”พ่อพูด “ฝันอะไรของแก ทำไมถึงนอนต่อไม่ได้”พ่อถามต่อพลางดื่มกาแฟที่แม่ทำไว้ด้วย
“ฝันว่าผมมีหูกับหางแมวแหละ”ผมบอกพร้อมกับใช้ตะเกียบคีบข้าวเข้าปากอย่างไม่คิดอะไร
ส่วนพ่อหรอ
“แค่ก!
เดี๋ยวนะหูกับหางแมว?”อย่างที่เห็นสำลักกาแฟแล้วพร้อมกับถามอย่างตื่นตระหนก
“ใช่ ทำไมอ่ะ หรือมันเกี่ยวกับอัตลักษณ์ของพ่อหรอ”ผมถาม
“ก็ไม่เชิง แกอาจจะมีอัตลักษณ์ของฉันโผล่ออกมาก็ได้”พ่อว่าพลางเช็ดปากไปด้วยแล้วกลับมากินข้าวแบบปกติเหมือนเดิม
“ตอนฉันมีอัตลักษณ์ครั้งแรกฉันก็ฝันคล้ายๆแบบนั้น”
“แล้วของพ่อมันเป็นแบบไหนอ่ะ”
“ผมฝันว่าตัวเองเป็นแมว
อัตลักษณ์พ่อก็เลยเป็นแมวนี่แหละ”ผมพูดพลางคีบกับข้าวให้แม่ไปด้วย
แม่ก็มองหน้าเขินๆก่อนจะกินข้าวเงียบๆ
แอบทำแต้มนำไปอีกแล้ว หึย!
“ไม่นะ แค่นี้ผมก็เหมือนแมวจะแย่อยู่แล้ว”ผมพูดกับตัวเองพลางกินข้าวต่อคำสุดท้ายแล้วกระดกน้ำเปล่าที่วางอยู่ข้างๆตามแล้วเดินเอาจานไปเก็บ
“ไม่คิดต่อดีกว่า งั้นผมไปเรียนแล้วนะครับ”
“จ้า ไปดีมาดีนะลูก”
“บางทีอัตลักษณ์ใหม่นั่นอาจจะเกิดขึ้นมาตอนแกเดินไปโรงเรียนอยู่ก็ได้นะ”
“พ่อไม่ต้องมาพูดเป็นลางไม่ดีเลย”ผมพูดกับพ่อแล้วเดินไปที่หน้าบ้านใส่รองเท้าก่อนจะพูดอีกรอบนึงแล้วก้าวเท้าออกจากบ้าน
“ไปแล้วนะค้าบ”
เฮ้อ หวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่พ่อพูดหรอกนะ
เดินอยู่ดีๆแล้วมีหูกับหางแมวโผล่ออกมาคงแปลกพิลึก
ปุ๋ง! ปุ๋ง!
“หืม เสียงอะไรอ่ะ”ผมมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่พบอะไร
“คงคิดไปเองมั้ง”
ปุ๋ง!
อีกแล้ว เสียงอะไรเนี่ย
ตุ้บ!
“เห้ย!”ผมสะดุ้งเพราะมีแรงกดทับตรงไหล่ข้างซ้าย
ผมหันไปตามที่มาของแรงแล้วก็พบว่า “คัตสึกิ?”
“ใช่ฉันเอง”เขาว่าพลางมองเหมือนสำรวจตัวผม
“แล้ววันนี้แกเป็นบ้าอะไร จะใส่คอสเพลย์ไปโรงเรียนหรอ”เขาแสยะยิ้ม
“เห็นบอกเองนี่ว่าไม่ชอบแมว แต่ทำตัวเหมือนแมวขึ้นไปทุกวันเลยนะแก”
หือ?????
ในหัวผมมีแต่ ? เต็มไปหมด
คัตสึกิมันพูดอะไรของมันวะ คนบ้าอะไรจะใส่คอสเพลย์ไปโรงเรียน คนสมองกลับมั้งนั่น
ไม่อย่างนั้นก็ต้องแพ้พนันอะไรซักอย่างแล้วล่ะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแมววะ
“คอสเพลย์อะไรขอ--”
แชะ!
ไอ้บ้านี่ มันถ่ายรูปผม!!
“ถ่ายรูปทำไม!”ผมถามเขาแล้วชะงักนิดนึงก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ๆ “หรือว่าผมเท่มากจนต้องถ่ายรูปไว้ดูเอง”
บางทีมันก็ต้องมีช่วงเวลาแบบนี้บ้างสินะ
ถ่ายภาพคนที่ตนเองชอบ(?)อะไรแบบนี้น่ะ แต่ไม่คิดว่าจะถ่ายกันโต้งๆขนาดนี้
“ประสาท ก็เห็นทำหน้าโง่ๆ หุบปากแล้วแหกตาดูซะ”เขาพูดพร้อมกับหันหน้าจอมือถือมาเป็นรูปผม
ที่มีหูแมว?
หูแมว......
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ม่ายจริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
.
.
.
“นี่แกเลิกทำหน้าเมื่อพรุ่งนี้โลกจะแตกซักทีจะได้ม้ะ”คัตสึกิพูดขณะที่เดินขนาบข้างตัวผมที่ตอนนี้จิตหลุดไปแล้ว
“นี่มันเรื่องใหญ่นะ!! นายคิดดูสิ อยู่ดีๆก็มีหูแมวกับหางแมวเด้งขึ้นมาบนหัวกับเอวนาย
นายทำใจได้หรอ! เอาออกยังไงก็ไม่รู้ให้ตายสิ”ผมเงยหน้าขึ้นมาตอบเขาแล้วก็จิตตกอีกรอบ
“อาจจะเกี่ยวกับอัตลักษณ์ของพ่อแกก็ได้ อัตลักษณ์พ่อแกก็เป็นแมวไม่ใช่รึไง”เขาว่า
“ลองโทรไปถามสิ”
“ไม่อ่ะ ไม่มีทาง”ผมกลับมาเดินเกือบปกติ
ยังดีกว่าเมื่อกี้ที่วิญญาณหลุดไปล่ะนะ “ถ้าโทรไปนะ เขาจะต้องหัวเราะใส่ผมแล้วบอกว่า ‘ขอให้แกสนุกกับหูแมวนะ’เขาต้องพูดแบบนี้แน่ๆ
เมื่อเช้าเขายังบอกเป็นลางไม่ดีให้ผมอยู่เลย”
“ยังไง”คัตสึกิถามต่อ
“ก็ผมฝันว่าตัวเองมีหูกับหางแมวน่ะสิ
พอเล่าให้พ่อฟังพ่อก็บอกว่าตอนพ่อเกิดอัตลักษณ์ครั้งแรกก็เป็นแบบนั้น
แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วแบบนี้อ่า T_T”
“งั้นแกก็ลองคิดว่าแกจะเก็บไอ้หูกะหางนี่สิ”เขาว่าก่อนจะเดินมาตรงหน้าผม
“ลองคิดว่าแกจะเก็บมันไว้ก็พอ อย่าคิดว่าจะเอามันออก ฉันว่าน่าจะได้ผล”
“ก็ได้ ยังไงผมไม่มีอะไรจะเสียแล้วล่ะ”ผมพูดแบบเหนือยๆก่อนจะลองหลับตาคิดว่าผมก็เก็บมันไว้
คิดภาพที่ตัวเองไม่มีหูกับหางแมว คิดถึงหน้าหล่อๆของผมที่ไม่เสริมอะไรทั้งสิ้น เก็บลงไปซะ!
พึบ!
พึบ! พึบ!
“เอาล่ะ ทีนี่แกก็ลืมตาซะ”แล้วผมก็ลืมตา มันจะไม่อยู่บนหัวใช่มั้ย ใช่มั้ยๆๆๆ
แชะ!
“ถ่ายรูปผมอีกแล้วนะ แอบชอบผมจริงๆใช่มั้ยเนี่ย”
“มะเหงกสิ เอ้าดู”เขาทำตาจิกๆผมนิดหน่อยแล้วหันหน้าจอมือถือมาอีกครั้งพร้อมกับปรากฏรูปผมที่ทำตาโตใส่กล้องแล้วหูแมวก็หายไปแล้ว
“ในที่สุดดดด มันหายไปแล้ววว คัตสึกิ
นายคิดได้ไงเนี่ย”พอเห็นแบบนั้นผมก็ยิ้มเหมือนถูกหวย ดีใจเป็นบ้านเป็นหลังก่อนจะหันไปมองหน้าคัตสึกิ
“ผมคิดว่าจะต้องแบบนี้ไปทั้งวันซะอีก”
“เหอะ ก็เพราะว่าฉันฉลาดกว่าแกยังไงล่ะ”เขาว่าก็จะส่งสายตาสีทับทิมนั่นมามองที่ผม
“คนสติแตกอย่างแกมันจะไปคิดอะไรได้ ได้อัตลักษณ์มา แต่อยากเอามันออกไปเนี่ยนะ
เสียได้ของตาย”
“เสียดายยังไงกัน อัตลักษณ์นี่มันดูไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากเปลี่ยนรูปลักษณ์เลยนะ”
“ไม่รู้สิ อาจจะเอาไว้หาปลาก็ได้มั้ง
ถามตัวเองสิ ไอ้หน้าแมว J”
“คัต!สึ!กิ!” ผมตะโกน“กลับมาเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้าเอ้ย”
แล้วสุดท้ายผมก็วิ่งไล่คัตสึกิ
จนรู้สึกตัวอีกทีผมก็มาถึงโรงเรียนแล้ว
ช่างเป็นเช้าที่วุ่นวายจริง
ผมก็ได้แต่คิดว่าอย่าให้มันปวดหัวแบบนี้อีกนะ เฮ้อ
TO BE CONTINUED
Talk.
สวัสดีค่าา พบกับอีกแล้วววว น้องตอนหูแมวคือมโนไว้น่ารักมาก อยากจับฟัดๆๆๆ คือไรท์เป็นทาสแมว55555 อยากถามนังคัตว่าแกทนน้องหูแมวไปได้ยังไง!! น้องตาแป๋วๆต้องน่ารักมากๆแน่ๆ คิดแล้วอิสสานังคัต แต่งเองอิจเอง55555 แล้วเจอกันตอนหน้าค่า ซียูวว
ความคิดเห็น