คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue - เหล่าบุรุษจากประวัติศาสตร์
Prologue
เมื่อยามที่โลกใบนั้นได้ถูกความมืดปกคลุมไปทั่วทุกหนทุกแห่ง
จะมีประกายแสงที่ซ่อนตัวท่ามกลางรัตติกาลปรากฏขึ้น
แม้ว่าเป็นเพียงแค่ประกายแสงอันเล็กน้อยแต่กลับเจิดจ้ายิ่งกว่าแสงใด
จะส่องสว่างขึ้นมาและนำพาความหวังมาสู่โลกอีกครั้ง
_______________________________________
ติ๊กต๊อก
ติ๊กต๊อก
เสียงเดินของนาฬิกาโบราณขนาดใหญ่ดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกันกับลูกตุ้มเหล็กที่เหวี่ยงไปมาอยู่ข้างในตัวเรือน
เบื้องหน้าของนาฬิกามีโทรศัพท์มือถือเครื่องบางวางตั้งอยู่บนโต๊ะโดยเปิดหน้าจอค้างไว้หน้าแอพพลิเคชั่นบันทึกเสียงก่อนที่จะดับไปและสว่างขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงที่บันทึกเล่นขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน
“คุณหนูครับ”เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีสว่างผงกหัวขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่คุ้นเคยของชายหนุ่มในโทรศัพท์เรียก...เธอยังคงจำมันได้ดีว่า
นี่คือเสียงของบุคคลที่อยู่ข้างเธอมาตลอดสี่ปีนับตั้งแต่วันที่โลกใบเดิมของเธอได้เปลี่ยนอย่างไม่มีทางหวนกลับมา
“ผมไม่รู้ว่าคุณจะเข้าใจในสิ่งที่ผมได้เคยบอกไปรึเปล่า”
“แต่ผมยังอยากจะยืนยันคำเดิม”
ร่างเล็กของเด็กสาวทิ้งตัวลงนอนไปบนโซฟา เส้นผมยาวสยายไปทั่วเบาะหนังตัดกับสีของโซฟาได้อย่างชัดเจน
ดวงตาสีสวยมีประกายราวกับละอองของดวงดาวส่องสว่างอยู่ข้างในค่อยหม่นแสงลงทีละนิด
นิ้วมือทั้งสิบจิกแน่นลงไปบนหมอนใบเล็กกับคำพูดประโยคสุดท้ายของไฟล์เสียงนี้ก่อนจะยกหมอนขึ้นมาปิดหน้า
“...ว่าชีวิตของผมนั้นพร้อมสละให้ท่านได้เสมอ”
...และเธอก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่า
อนาคตข้างหน้าต่อจากนี้จะต้องสูญเสียอะไรไปอีกกับสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตาที่กำลังผูกมัดเข้าด้วยกันจนกลายเป็นปมขนาดใหญ่ที่ยากจะหาทางแก้
- S H A D E S -
ในวันที่หิมะกำลังโปรยปรายยามค่ำคืนอันมืดมิดไร้แสงจากดวงจันทร์และดวงดาว ข้างในตรอกแคบระหว่างบ้านเรือนตรงนั้นมีร่างของเด็กสาวนั่งกอดเข่าท่ามกลางความหนาวเย็นของฤดูหนาวที่พัดลงมาแต่เหมือนอุณหภูมิภายนอกกลับไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกหนาวได้เลย
เสียงฝีเท้าสองสามคู่ที่ย่ำลงบนหิมะเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับแสงสว่างจากโคมไฟที่คอยส่องนำทางไม่ได้เรียกให้เด็กน้อยที่เอาหน้าซุกกับเข่าเงยหน้ามองแม้แต่น้อย
จนกระทั่งมีใครบางคนหยุดลงตรงหน้าเธอ
“มีเด็กอยู่ตรงนี้...”
“ข้าว่านางดูไม่น่าไว้ใจเลย
อย่าเข้า...เดี๋ยวสิ!!”หนึ่งในกลุ่มชายเหล่านั้นได้เอ่ยห้าม
เมื่อเห็นคนที่กำลังคุยด้วยถอนเสื้อฮาโอริของตนคลุมร่างให้กับเด็กหญิงที่ไม่เคยแม้แต่รู้จักกันมาก่อน
อีกทั้งยังดูแปลกประหลาดเกินกว่าผู้คนที่พวกเขาเคยพบเจออย่างไม่นึกรังเกียจ
“เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า”เจ้าของเสียงทุ้มนั้นถามเธอ ก่อนจะจับมือเธอพยุงร่างขึ้นมาพลางกระชับเสื้อฮาโอริให้แน่นปกป้องร่างของเธอจากความหนาว
...สิ่งที่ตราตรึงที่สุดในช่วงเวลาที่เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว
ก็คงเป็นมือของเขาที่กอบกุมเธอเอาไว้...และความอบอุ่นที่ยากจะลืมเลือนในวันนั้น
เพราะเขา...คนที่เก็บหัวใจที่พังทลายจนไม่เหลือชิ้นดีของเธอขึ้นมาจากพื้น
- S H A D E S –
ภายในห้องแคบที่มีเพียงแค่เตียงเหล็กเก่ากับเศษกระดาษจำนวนมากที่ถูกฉีกขาดเละเกลื่อนกระจายไปทั่วห้อง
แต่เด็กสาวที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของห้องนี้ก็ยังคงนั่งฉีกกระดาษในมือต่อไปอย่างไม่สนใจ
ดวงตาที่ดำคล้ำจากการพักผ่อนไม่เพียงพอจ้องมองเศษกระดาษนิ่งก่อนจะปามันเข้ากับกำแพงหนาและยกขาตัวเองทั้งสองข้างขึ้นมากอดบนเตียง
ไม่รู้ว่าเป็นเวลาที่ผ่านมานานเท่าไหร่ที่เธอได้ถูกจับขังอยู่ในสถานที่แห่งนี้ราวกับนักโทษจนไม่สามารถเห็นแสงเดือนแสงตะวันหรือรับรู้เรื่องราวที่เกิดภายนอกได้ว่า
ตอนนี้โลกเป็นอย่างไรบ้าง
…เธอเกลียดตัวเองที่ต้องมีสภาพเป็นอย่างนี้
เกลียด
เกลียดที่สุด
“กรี้ดดดดด!!”
มือขาวจับรุมทึ้งเส้นผมกระเซอะกระเซิงตัวเองไม่ต่างจากคนเสียสติ
ส่งเสียงกรีดร้องระบายความรู้สึกข้างในทั้งหมดที่ไม่มีวันหมดออกไปแม้ว่าจะไม่มีใครจะได้ยินก็ตาม
ทำลายข้าวของทุกอย่างในห้องโดยหวังว่าความรู้สึกเธอนั้นจะดีขึ้นซักนิด
แต่ไม่เลย...
มันไม่ได้ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย
แต่กลับกลายเป็นว่าทุกอย่างยิ่งแย่ลงกว่าเก่า
เด็กสาวค่อยทรุดตัวลงกับพื้นอย่างช้าๆ
น้ำสีใสค่อยไหลจากดวงตาบวมช้ำอาบแก้มทั้งสองข้าง ริมฝีปากบางสีซีดกัดเม้มแน่นกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ในลำคอ
มือที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงของเลือดจากเล็บทั้งสิบที่หักหลังจากเธอใช้นิ้วมือจิกไว้กับพื้นพยายามดึงตัวไม่ให้ไปตามแรงฉุดลากยกขึ้นมาเสยผมหน้าม้าที่ปรกใบหน้า
ก่อนเปลี่ยนมาจับที่ปลอกคอสีดำที่ล็อคไว้อย่างแน่นหนา จนกระทั่งเสียงเคาะประตูเหล็กที่เป็นทางเข้าออกเพียงทางเดียวดังขึ้น
โครม!!
“ออกไปให้พ้น!!”
เธอหยิบสมุดที่กระดาษข้างในฉีกจนเหลือแค่ปกแข็งๆที่วางอยู่ข้างตัวโยนใส่ประตูอย่างแรง
คนที่อยู่อีกด้านเงียบไปซักพักก่อนจะมีเสียงเหมือนมีใครบางคนกำลังจะไขประตูห้อง
“บอกว่าให้ออกไปไม่ได้ยิน-”
เธอหยิบของขึ้นมาเตรียมขว้างอีกครั้ง
แต่ทุกอย่างก็หยุดชะงักลงพร้อมกับคำพูดทั้งหมดกลืนหายเข้าไปเมื่อมองเห็นคนที่เข้ามาเป็นหนึ่งในบุคคลที่เธอยังมีโอกาสก็อยากจะพบกันอีกครั้งมาโดยตลอดหลังจากเกิดเหตุการณ์บ้าๆในวันนั้น
“ผมมารับเธอแล้ว เรากลับไปด้วยกัน...นะ”
_______________________________________
Talk :
รู้สึกแบบเก่ามันดูแปลกๆ ก็เลยหายไปแก้ไขเนื้อเรื่องใหม่
คิดว่าตัวละครของเราในเนื้อเรื่องบางจุดดูไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่
ก็เลยตัดสินใจรีใหม่ทั้งเรื่องเลย
แล้วก็ขอบคุณ คุณโฮคาบากิที่ส่งตัวละครเข้ามา ตอนนี้เตรียมบทให้อิมากิจังเรียบร้อยแล้ว
ติชมได้ คอมเมนต์ให้คำแนะนำเพื่อพัฒนาการเขียนได้ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน เจอกันใหม่ตอนหน้า
ความคิดเห็น