คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เผชิญหน้ากับพี่สาวใจดี(?)
“อืม....” เด็กหนุ่มผมส้มนั่งหน้าตึง ย่นคิ้วที่เดิมก็ขมวดมุ่นแทบจะติดเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้วให้มันมากขึ้น หลังจากพักดื่มน้ำชากลางโรงฝึกหลังจากการซ้อมดาบอันยาวนาน ใบหน้านั้นก้มลงเล็กน้อย เหมือนจะมองของเหลวสีเขียวอ่อนๆหอมกรุ่นในถ้วยชาให้ปรากฏออกมาเป็นภาพที่ตนเองกำลังนึกถึงอยู่อย่างนั้น
“เป็นอะไรล่ะ อิจิโกะ” อิกคาคุที่สังเกตเห็นความผิดปกติถามขึ้น หลังจากคว้าขนมไส้ถั่วแดงชิ้นเล็กๆในจานเข้าปากเคี้ยว
“เปล่า...ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่?” อิจิโกะหันมามอง “แค่กำลังนึกถึงเจ้าหนูนั่น ไม่รู้จะซนจนลูเคียจับไม่อยู่รึเปล่า?”
“แหม~ สัญชาตญาณความเป็นพ่อคนเต็มเปี่ยมเลยนะ อิจิโกะ” ยูมิจิกะยิ้มพราย แต่หลังจากนึกถึงเหตุการณ์หวิดคิ้วหายเมื่อครู่ทำให้ไม่กล้าแซวอะไรมากนัก
“ ก็...แค่เห็นว่ายังเล็กมากก็เลยเป็นห่วง แถมคุณอุโนะฮานะน่าจะยุ่งๆไม่น่าจะดูเจ้าตัวเล็กที่ไวเป็นปรอทอย่างนั้นได้หรอก” เด็กหนุ่มแก้ตัว
“อ๋อ...เหรอ?” อิกคาคุเลิกคิ้ว “แล้วตกลงก็ไม่ได้ตั้งชื่อให้เจ้าหนูนั่นสินะ ใจคอจะให้เรียก เจ้าหนูๆ นั่นจนโตรึไง เป็นพ่อแม่ประสาอะไรมักง่ายชะมัด”
“...........” เด็กหนุ่มไม่ได้ปฏิเสธ คงเพราะว่าไม่รู้จะปฏิเสธเรื่องอะไรมากกว่า
ข้อหนึ่ง เขาไม่ได้ตั้งชื่อให้เด็กคนนั้นจริงอย่างที่ว่า
ข้อที่สอง สิ่งที่เกิดจากการสรรสร้างของฤทธิ์ยาอย่างเด็กคนนั้นคงไม่ได้อยู่จนเติบโตเป็นผู้ใหญ่
และข้อที่สาม เขาอาจเป็นพวกมักง่ายจริงอย่างที่ว่าก็ได้
เพราะทั้งสองคนไม่ได้รู้สาเหตุที่มาการเกิดของเด็กคนนี้ จึงได้ว่ากระทบแบบนั้น
ทั้งๆที่ไม่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวเอง แต่ก็รู้สึก...เจ็บจี๊ดขึ้นมานิดๆแฮะ
“ชั้นว่า...ชั้นไปดูที่หน่วย 4 หน่อยจะดีกว่า”
ด้วยความรู้สึก “รับผิดชอบ” ที่จู่ๆก็เอ่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว อิจิโกะคว้าซันเงสึที่อยู่ข้างตัวพาดไหล่ ก่อนจะผลุนผลันออกไป ทิ้งให้คนที่เหลือมองตามอย่างคาดเดาความคิดไม่ค่อยจะทัน
...........................
..................................
หน่วย 4
คุจิกิ เบียคุยะ เหม่อมองออกไปทางหน้าต่าง
เมฆสีขาวปุยน้อยลอยอยู่เต็มท้องฟ้า สายลมเย็นๆที่เริ่มพัดเข้ามาเพื่อบ่งบอกว่าใกล้ถึงต้นฤดูใบไม้ร่วง จนทำให้ผ้าม่านสีขาวพลิ้วไหวไปตามแรงลม
ร่างงามยังคงมีผ้าพันแผลตามตัวจนถึงลำคอขาวระหงอันมาจากบาดแผลที่ได้รับจากการต่อสู้ต่อเนื่องตลอดช่วงเวลาสุดท้ายแห่งการประหาร คุจิกิ ลูเคีย
ความสับสนที่เคยมีจางหายจากการต่อสู้ครั้งนั้น ในหัวสมองแจ่มชัดจนแทบปรับตัวไม่ทัน
จนมีอยู่บ้างที่จะรู้สึกว่า น้องสาวของเขายังคงเกลียดเขาอยู่รึเปล่า?
ยังจะรู้สึกว่าเขาเป็นพี่ชายที่ใจร้ายใจดำจะฆ่าน้องสาวตัวเองอยู่อีกรึเปล่า?
จะให้ถามจาก เร็นจิ เจ้าตัวก็ยืนยันว่า ลูเคีย ไม่เคยมีความคิดเช่นนั้นอยู่ในหัวเลยแม้แต่น้อย
แต่จะให้ถามจากตัวลูเคียเอง คิดว่าลูเคียก็คงจะไม่กล้าตอบเขาตรงๆเช่นกัน
ฝุบ...
เบียคุยะสะดุ้งเล็กน้อยจนหลุดจากความคิดทั้งหลายทั้งปวงเนื่องจากรู้สึกถึงสัมผัสแปลกประหลาดภายใต้ผ้าห่มที่ปกคลุมบริเวณร่างกายท่อนล่างของเขา
มันนิ่ม....ขนฟูๆ....(?)....
และที่สำคัญ....
มันกำลังค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เขา...ทุกทีๆ
เบียคุยะใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างผิดวิสัย สายตาคู่เรียวมองตามสิ่งที่นูนขึ้นมาใต้ผ้าห่มผืนหนานั้น แต่ในเมื่อจับไม่ได้ว่าเป็นสิ่งที่เป็นอันตราย เขาก็ได้แต่รอให้ “สิ่งๆนั้น” ปรากฏขึ้นมาเอง
ที่บอกว่าไม่อันตราย...เพราะสิ่งที่สัมผัสได้...นั้นเป็นพลังกดดันวิญญาณที่คุ้นเคย
ตอนนี้ “สิ่งนั้น” กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ถึงตัวเขา ชายหนุ่มเริ่มเยือกเย็นลง จนกระทั่ง....
ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตพร้อมกับร่างเล็กๆโผล่ขึ้นมาจากผ้าห่มจนหมด
“คุโรซากิ อิจิโกะ”
เบียคุยะรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น นึกเคืองที่เจ้านี่มีรสนิยมแปลกๆ ชอบเล่นอะไรพิเรนๆแบบนี้ด้วยรึ?
ไม่ใช่...?
เมื่อมองดูดีๆ ร่างนั้นเล็กกว่ามาก แต่ที่เหมือนกันคือ ดวงตาสีน้ำตาล และผมสั้นสีส้มสว่างสดใส
หรือว่าจะเป็นงานวิจัยแปลกของคุโรซึจิ มายูริ ?
ดวงตาทั้งสองคู่จ้องกันและกันอยู่นาน
ฝ่ายหนึ่งจ้องด้วยความฉงนสนเท่ห์....(มาได้ยังไง?)
ฝ่ายหนึ่งจ้องเขาด้วยดวงตาไร้เดียงสา....(อันนี้คาดเดาไม่ถูก)
จ๊อก~~………
เสียงประหลาดๆดังออกมาขัดจังหวะเสียก่อน เบียคุยะสำรวจตนเองก่อนเป็นอันดับแรก...
ไม่ใช่เขา....
งั้นก็เป็น
เจ้าหนูนั่น....
“......”เด็กก้มลงที่ท้องตัวเอง เหมือนจะได้ยินเสียงเมโลดี้เมื่อครู่ขึ้นมาอีกรอบ
ตอนนี้เจ้าตัวเล็กหิวแล้วจริงๆน่ะแหละ เพราะ ข้าวเช้านั้น เขากินกับอิจิโกะไป แต่ตอนนี้เวลาหลายชั่วโมงแล้ว บวกกับเล่นซน ไปโน่นมานี่ไม่ได้หยุด ร่างกายย่อมเผาผลาญพลังงานจนหมดเร็วอย่างช่วยไม่ได้
เด็กน้อยมองไปรอบๆตัว นึกถึงชามข้าวต้มของลูเคียที่จวนเจียนจะได้กินอยู่รอมร่อ แต่ก็ถูกคว้าตัวได้ก่อน ไม่งั้นก็คงได้ชิมของอร่อยๆ(พร้อมกับมือพอง)แน่ๆเลย
แล้วสายตาคู่เล็กก็เหลือบไปเห็น ถ้วยข้าวต้มที่เป็นอาหารที่ทางหน่วย 4 เตรียมไว้ให้วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ร่างเล็กชะโงกหน้า ข้าวต้มยังอุ่นๆส่งกลิ่นหอมเพราะเพิ่งยกมา ส่วนเจ้าของห้องก็ไม่มีทีท่าว่าจะแตะต้อง
ทำไมพี่สาว (ไม่ใช่พี่สาว ลูก ท่านเบียเป็นผู้ชาย/คนเขียน) คนนั้นไม่ยอมกินข้าวล่ะ? คำถามเล็กๆเกิดขึ้นในใจเด็กน้อย
หรือว่าไม่สบาย? ต้องใช่แน่ๆเลย
“จะทำอะไรน่ะ” เบียคุยะเริ่มหวั่นๆเมื่อเห็นร่างเล็กจ้องชามข้าวต้มสลับกับใบหน้าของเขาไปมา
แล้วหนูน้อยก็ทำสิ่งที่เบียคุยะไม่เคยคิดมาก่อนขึ้น
...............................
ความคิดเห็น