คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หนูน้อยหายไป 0.0
ต่อๆๆ
เช้าวันต่อมา/หน่วย 11
“อะไรกันฟะ นี่ล้อไปล้อมากลายเป็นเรื่องจริงเหรอเนี่ย?”อิกคาคุเกาหัวแกรกๆ พลางนั่งยองๆก้มลงมองร่างเล็กที่นอนอยู่บนที่นั่งโรงฝึก
ฟี้....ฟี้....
เสียงร่างเล็กกรนแผ่วๆ ดวงตากลมโตนั้นหลับพริ้มอย่างไร้เดียงสา
“ไหน~ ดูซิ ผู้หญิงหรือผู้ชายเอ่ย~”ยูมิจิกะหัวเราะหุๆ ตั้งท่าจะเลิกชายเสื้อสีฟ้าอ่อนของเด็กน้อยขึ้น...
“ทำอะไรฟะ ไอ้พวกทะลึ่ง!!!!” อิจิโกะปราดเข้ามาจับข้อมือของหนุ่มหน้าสวยไว้ทันก่อนที่จะเกิดเรื่องอนาจารขึ้น
“แหม~ ก็อยากรู้ว่าหนูน้อยที่เจ้าพามาน่ะ เป็นผู้ชายหรือผู้หญิงนี่ แค่นี้ทำหวงไปได้” ยูมิจิกะทำเสียงเง้างอด
“เด็กผู้ชาย พอใจยัง?!!!!” อิจิโกะสวนเข้าให้
“โฮ่~ แต่หน้าถอดแบบเจ้ามาแบบนี้ อยากรู้ชะมัดว่าใครกันน้าที่หลงผิดมาเป็น”แม่”ผู้ให้กำเนิดเจ้าหนูนี่กัน” อิกคาคุปรายตาไปมองอิจิโกะด้วยสายตาแฝงความนัย ออกกึ่งๆล้อเลียน
“เอ่อ....” อิจิโกะเบือนหน้าหลบสายตาคู่สนทนา เกาแก้มตัวเองเบาๆ
“อิจิโกะ” เสียงของลูเคียดังขึ้นมาเรียกความสนใจของคนในโรงฝึกที่มีอยู่เพียง 3 ชีวิต ในขณะนั้น
“อ้าว ลูเคีย.....ทำไมแต่งตัวแบบนั้นล่ะ?” เด็กหนุ่มผมส้มหันไปตามเสียงเรียกชื่อตน แต่ก็ต้องอึ้งไปพักหนึ่งเมื่อเห็นผ้ากันเปื้อนที่สวมทับกิโมโนสีขาวลายดอกไม้ของนาง
“เอ่อ...คือ...ข้าคิดว่า ท่านพี่คงจะเริ่มเบื่อกับข้าวของหน่วย 4 แล้วล่ะ ได้ยินจากหัวหน้าอุโนะฮานะแล้วว่าสามารถทานอาหารแบบปกติได้บ้างแล้ว ข้าก็เลยจะไปทำกับข้าวให้น่ะ
“ยื้มครัวพวกหน่วย 4 สินะ” อิจิโกะหรี่ตามอง “ได้ยินข่าวว่าเบียคุยะกินข้าวต้มที่เธอทำแล้วอาการทรุดนี่”
“ส...เสียมารยาท!!!” ลูเคียขึ้นเสียงแว้ดด้วยความโมโห “เจ้าไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน เจ้ามันมั่วแล้ว”
“ใครว่ามั่ว เขาลือกันให้แซ่ด” อิจิโกะยักไหล่พลางหันหลังให้อย่างไม่ไยดี
“อือ...” เด็กน้อยที่ได้ยินเสียงโหวกเหวกของสองสามีภรรยาจำเป็นตื่นขึ้น ดวงตาหรี่ปรือมองตรงไปข้างหน้าด้วยความง่วงงุน ร่างกายโยกไหวเล็กน้อยเหมือนตุ๊กตาล้มลุกเนื่องจากยังตื่นไม่เต็มตา มือเล็กๆขยี้ตาตนเองไปมา ก่อนจะเห็นร่างที่คุ้นเคย
“หม่าม้า!!!!”เสียงเล็กดังลั่นด้วยความดีใจเมื่อเห็นลูเคีย พอลุกขึ้น เจ้าตัวเล็กรีบวิ่งไปหาลูเคียก่อนตรงเข้าไปเกาะที่ชายผ้ากิโมโนของเธออย่างออดอ้อน
“พอ...จะเข้าใจขึ้นมานิดนึงแฮะว่าใครเป็นแม่ของเจ้าหนูนี่” อิกคาคุสรุปอย่างเข้าใจ หลังจากมองร่างที่วิ่งแจ้นไปหาเด็กสาวผมดำอย่างอึ้งๆ “เขาว่าอยู่ด้วยกันตลอด 24 ชั่วโมง อะไรๆมันก็ปะทุขึ้นมาได้นี่นะ”
ส่วนยูมิจิกะไม่พูดอะไร แต่เริ่มเอา 2 คนนี้มาบวกเข้ากับนิยายที่อ่านเมื่อคืนแล้วเรียบร้อย...
ฝนตกพรำๆ....
เด็กสาวอยู่ด้วยกันสองต่อสอง...ในห้องของฝ่ายชาย
แล้วความสัมพันธ์ต้องห้ามก็เกิดขึ้น...
อ๊ายยยย~~...
อิจิโกะกับลูเคียมองหนุ่มใจสาวยืนวี้ดว้ายกับความคิดสุดบรรเจิดของตัวเองอย่างอึ้งๆ เหงื่อกาฬเริ่มผุดพร่างขึ้นมาเป็นเม็ดโป้งๆจนหยดลงพื้นดังติ๋งๆ
“ข้า...ไปก่อนนะ” ลูเคียเป็นฝ่ายทำลายความน่าอึดอัดนั้นเสียเอง เธอแกะข้อมือเล็กที่คว้าชายเสื้อเธอไว้แน่น แล้วหันกลับออกไปทีประตูด้วยสีหน้าที่แดงเรื่อ แต่อิจิโกะฉบับย่อส่วนก็คว้าเสื้อเธอไว้อีกครั้ง เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตาเหงาๆ
“ไป...” เสียงเล็กๆนั้นดังออกมา พร้อมกับเกาะชายเสื้อลูเคียแน่นกว่าเดิม กลัวแสนกลัวว่าจะถูกทิ้ง
“จะไปด้วยรึไง?” ลูเคียย่อตัวลง
เด็กคนนั้นพยักหน้าหงึก
“จะไม่กวนใช่มั้ย?”
ร่างเล็กพยักหน้าอีกครั้ง
“....ก็ได้....” ลูเคียอุ้มเจ้าตัวเล็กนั้นไว้แนบอก ส่วนคนถูกอุ้มก็รีบซุกหน้าลงกับอกเด็กสาวด้วยความเขิน เมื่อเห็นสายตาแปลกๆจ้องมา
“นี่...จะดีเหรอ เดี๋ยวเจ้าตัวเล็กก็ไปเล่นซนจนบาดเจ็บหรอก” อิจิโกะเอ่ยถาม อย่างน้อยอยู่กับเขาก็ไม่เสียงโดนมีดบาดน้ำร้อนลวกเหมือนอยู่ที่ห้องครัวกับลูเคีย
“งั้น...เดี๋ยวข้าเอาไปฝากไว้กับหัวหน้าอุโนะฮานะก็ได้ ทีนี้หมดห่วงรึยัง?” ลูเคียตอบโดยไม่มองหน้า
“เออๆ จะทำอะไรก็ตามใจ” เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับหันหน้าไปที่ประตูโรงฝึก ก็พลันสบตาเข้ากับผู้ก่อการดี (ประสงค์ร้าย) 2 คนที่หัวเราะแบบแฝงนัยจนน่าขนลุก
“มองแบบนั้น อยากมีเรื่องเหรอ?” เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ
“แหม~ อากาศวันนี้มันอุ่นจนร้อนเนาะ ยูมิจิกะ” อิกคาคุเอ่ยลอยๆ
“นั่นสิ ก็เมื่อครอบครัวที่แสนจะอบอุ๊น อบอุ่น มาทำฉากหวานซึ้งแบบนั้นอีกนี่นะ”
อิจิโกะเริ่มหน้าแดง จนรู้สึกว่าควันจะออกหู
“แต่เด็กสมัยนี้มีลูกกันเร็วจริงนะ แต่ก็ยังดีที่ลูเคียจังเจอคนที่ยังดูแลรับผิดชอบแบบเจ้า สมเป็นลูกผู้ชายจริงๆ”
เด็กหนุ่มคว้าดาบไม้ที่อยู่ใกล้มือที่สุดมา...
“ว่าแต่...จะมีอีกคนเมื่อไหร่ก็บอกกันด้วยนะ พวกเราจะได้เตรียมของรับขวัญหลานถูก”
ฟึ่บ! ปลายดาบไม้เฉี่ยวคิ้วยาวๆยูมิจิกะ
“เจ้าพวกบ้า!!!!!!!!!” เด็กหนุ่มฟิวส์ขาด วิ่งไล่สองสมาชิกหน่วย 11 “เห็นเงียบๆ พูดได้พูดดีเชียวนะ มา! ชั้นจะเลาะหลังอานที่อยู่ในปากพวกนายออกมาถอนขนให้เกลี้ยงเลย!!!!”
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*++*+*+*+*+*
หน่วย 4 /ห้องครัว
“อ้ำ...อ้ำ...” เจ้าตัวเล็กคลานไปที่ถ้วยข้าวต้มร้อนๆที่ลูเคียตักพักไว้ บนโต๊ะเคาน์เตอร์ พร้อมกับจะเอานิ้วเล็กๆจิ้มลงไป
“ไม่ได้นะ” ลูเคียไวพอที่จะคว้าร่างเล็กได้ทันก่อนที่นิ้วจะพองด้วยข้าวต้มเสียก่อน “มันยังร้อนอยู่จะกินเข้าไปได้ยังไง แล้วที่สำคัญนั่นไม่ใช่ของๆเจ้านะ”
“อ้ำ...” ท่าทางคนฟังก็ไม่ได้รู้เรื่องตามไปด้วยเลย ซ้ำยังชี้ไปที่ชามข้าวต้มถ้วยเดิม
“เฮ้อ....” ลูเคียถอนใจเฮือก
“จริงอย่างที่เจ้าอิจิโกะว่าไว้จริงๆด้วยสิ เผลอแผล๊บเดียวเจ้าหนูนี่ก็ป่วนซะจนข้าทำอะไรไม่ถูกแล้ว”
ลูเคียจึงอุ้มเจ้าตัวเล็กนั้นไปที่ห้องของหัวหน้าอุโนะฮานะ หัวหน้าหน่วย 4 เห็นว่านางกำลังปิดสมุดอะไรสักอย่าง ก่อนจะวางซ้อนทับกับสมุดเล่มอื่นๆแสดงให้เห็นว่างานที่คั่งค้างได้ทำจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เด็กสาวจึงตัดสินใจเข้าไปในห้องนั้น
“อ้าว คุณคุจิกิ มีธุระอะไรเหรอ?” อุโนะฮานะยิ้มทักทายให้อย่างอบอุ่น “แล้ว พ่อหนูน้อยนี่....”
“เอ่อ...คือ” ลูเคียกลั้นใจพร้อมกับจูงเจ้าตัวเล็กให้เดินเข้ามาหา “ฝากเด็กคนนี้สักแป๊บได้มั้ยคะ พอดี ข้าจะทำอาหารไปให้ท่านพี่เบียคุยะ แล้ว...มีเขาอยู่ด้วยจะอันตราย”
“เอาสิจ๊ะ ไหนๆงานข้าก็เสร็จแล้วทั้งที” อุโนะฮานะลูบหัวเล็กนั้นอย่างเอ็นดู “แต่พ่อหนูนี่ หน้าตาเหมือนเรียวกะ...ไม่สิ...อิจิโกะคุงจังนะ ชื่ออะไรเหรอ?”
“เอ่อ....” ลูเคียอึกอัก
อิจิโกะตัดสินใจกันว่าจะไม่ตั้งชื่อเด็กคนนี้ เพราะเห็นว่ายิ่งตั้งชื่อ...ก็จะยิ่งก่อความผูกพัน จนยากจะผละจากเมื่อเด็กคนนี้จากไป แถมทั้งสองก็เห็นว่าการเรียกเจ้าหนู หรือ เจ้าตัวเล็ก ก็ไม่ได้รู้สึกตะขิดตะขวงใจอะไรมากนัก
“ไม่มีชื่อเหรอ?” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง “ถ้าจะถามว่าทำไมคงไม่ยอมบอกสินะ งั้นช่างเถอะจ้ะ”
“งั้น ข้าขอฝากเด็กคนนี้ไว้ด้วยนะคะ” ลูเคียโค้งคำนับให้อีกฝ่ายอย่างนอบน้อม ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มรับอย่างอ่อนหวาน
ซึ่งในขณะที่ลูเคียเดินออกจากห้องนั้น นางก็ได้สวนกับร่างๆหนึ่งที่นางคุ้นเคย พร้อมกับเสียงกระดิ่งที่คุ้นหู
หัวหน้าหน่วย 11 ซาราคิ เคมปาจิ
จะมาทำไมกันนะ? เด็กสาวได้แต่มองตามแล้วเก็บความสงสัยไว้ในใจ สุดท้ายก็รีบสลัดทิ้ง เพราะเพิ่งขึ้นได้ว่า เธอตั้งข้าวต้มไว้ ป่านนี้คงเดือดจนล้นหม้อเสียแล้ว
.................................
...........................................
“อ้าว หัวหน้าซาราคิ มีธุระอะไรเหรอคะ?” อุโนะฮานะ ผละจากร่างเล็กที่กำลังเล่นตุ๊กตาตัวเล็กที่นางยื่นให้ ก่อนจะไปนั่งตรงเก้าอี้
“รู้สึกว่าข้อต่อตรงแขนจะขยับไม่ค่อยสะดวก ช่วยดูให้หน่อย” เสียงของเคมปาจินั้นดูห้วนและเฉียบขาด สมกับที่ต้องบังคับบัญชา หน่วยรบที่มีเกือบๆสองพันคนเช่นเขา
หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆแกะผ้าพันแผลที่พันไว้อย่างเบามือ “ดูจากสภาพทั่วไป คงจะไม่มีปัญหาอะไรมากหรอกค่ะ เดี๋ยวข้าจะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ รอสักครู่นะคะ
อุโนะฮานะเอื้อมไปหยิบม้วนผ้าพันแผลที่วางไว้ในกล่องไม้เคลือบเงาที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆพันให้กับร่างสูงที่นั่งมองอยู่เงียบๆทบแล้ว ทบเล่า
“ได้ยินว่าคนหน่วยข้าโดนลูกน้องของท่านรังแกนี่คะ” อุโนะฮานะเอ่ยเรียบๆ “ถ้ายังไง ท่านช่วย...”
“เรื่องที่เจ้าพวกนั้นจะไปหาเรื่องกับใคร ข้าไม่เห็นจะต้องไปเกี่ยวข้องสักหน่อย” เสียงนั้นสวนกลับมาก่อนจะพูดจบ
“แต่ลูกน้องของข้าตั้งใจจะไปรักษาลูกน้องของท่าน ถึงท่านจะเป็นหน่วยรบ แต่ยังไงหน่วยรักษาพยาบาลอย่างเราก็มีความจำเป็น อย่างน้อยก็ให้คนหน่วยท่านช่วยลดอคติสักนิด บางที ทั้งสองหน่วยอาจเป็นเพื่อนกันก็ได้”
“ยังไงก็ช่วยจำเรื่องนี้ใส่ใจด้วยนะคะ”
หลังจากพูดจบ อุโนะฮานะก็พันผ้าให้เสร็จพอดี
“ไว้ข้าจะเอาเรื่องนี้ไปคิดแล้วกัน” เคมปาจิผุดลุกขึ้นมา “ค่ารักษาคิดเท่าไหร่?”
“ยังไม่คิดค่ะ” นางตอบด้วยรอยยิ้ม “แต่เดี๋ยวจะหักบัญชีจากงบหน่วยท่านนะคะ
“เศษนิดเศษหน่อย อย่าคิดเลย”
“เอ่อ ท่านคะ”
“อะไร?”
“ไว้ตอนท่านบาดเจ็บ ข้าจะไปหาท่านเอง ท่านไม่ต้องมาถึงที่นี่หรอกค่ะ ข้ายินดีรักษาให้เสมอ”
“เฮอะ” เสียงที่ดังออกมานั้นแทนคำตอบ จนนางเผลออมยิ้มออกมา
“เอาล่ะ มาเล่นกันต่อเอะนะ เจ้าหนู อ๊ะ”
อุโนะฮานะหันไปร่างนั้นอีกครั้ง ปรากฏว่า....
ไม่อยู่แล้ว
-โปรดติดตาม-
ความคิดเห็น