คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : หม่ำ...หม่ำ...
-12.1-
“อือ...” อิจิโกะลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆเมื่อได้ยินเสียงนกขับขานบ่งบอกถึงเวลารุ่งอรุณมาเยือน เมื่อหันมองไปข้างตัวก็พบว่าลูเคียไม่ได้อยู่แล้ว
ชายหนุ่มยิ้มบางเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน...ลูเคียยังคงหอมหวานเหมือนเมื่อคืนแรกที่พวกเขาเป็นของกันและกัน...ใจจริงเขาก็อยากอยู่กับลูเคียตลอดเวลา...แต่ด้วยความที่เขาเป็นหมอซึ่งต้องทำงานทั้งวันทั้งคืนทำให้ไม่ค่อยมีเวลาหวานกับลูเคียเหมือนเช่นคู่สามีภรรยาคนอื่นเขา...ซึ่งลูเคียเองก็เข้าใจในตรงจุดนี้ดี...จึงไม่ได้แสดงท่าทีน้อยใจออกมาให้เห็นเลย
แถมช่วงนี้มีโฮตารุ...เอ่อ...ไม่ได้หมายความว่าเขาจะหาว่าโฮตารุเป็นคนขัดขวางเรื่องของเขากับลูเคียเลยนะ...แค่อยากบอกว่าเพราะมีโฮตารุ ลูเคียก็เลยเห็นความสำคัญของลูกมาเป็นอันดับหนึ่ง ส่วนเขาที่ต้องจำใจยอมเป็นแค่ที่สองจะมีหน้าไปแย่งตำแหน่งที่หนึ่งได้ยังไง...ดีไม่ดีเขาอาจจะถูกลูเคียด่าหาว่าเป็นเด็กไม่รู้จักโตก็ได้...
แต่บางช่วงเวลาที่เขาก็อยากแหย่โฮตารุขึ้นมาบ้างเหมือนกัน...
อย่างเช่นกรณีนี้...
“อ้าว อิจิโกะ ตื่นแล้วเหรอ?” ลูเคียในชุดกิโมโนสีกลีบบัวดังขึ้น ในอ้อมแขนมีเด็กชายตัวน้อยอยู่
“อื้อ ว่าแต่...เธอไปรับโฮตารุมาเหรอ?” อิจิโกะตอบพลางเอี้ยวตัวไปหยิบเสื้อที่ตัวเองถอดทิ้งเอาไว้มาสวมใส่
“อื้อ ท่านพี่ยังออกปากชมว่าลูกไม่ดื้อไม่ซนเลย แถมยังพาไปล้างหน้าด้วย” ลูเคียยิ้ม พลางหันหน้าไปทางลูกชาย “เนอะ โฮตารุ”
“หม่ำ...หม่ำ...” ร่างเล็กเอ่ยอย่างไร้เดียงสา ไม่นำพากับเสียงของผู้เป็นมารดา พร้อมกับใช้ใบหน้าน้อยๆซุกอกแม่นิ่ง...ไม่แม้แต่จะมองหน้าอิจิโกะด้วยซ้ำ
“หึๆ หิวนมแล้วรึไง” หญิงสาวยิ้มอย่างนึกเอ็นดู ก่อนนั่งคุกเข่าหันหลังให้อิจิโกะ เมื่อชายหนุ่มเห็นหัวไหล่กลมมนของลูเคียโผล่พ้นสาบเสื้อกิโมโนเล็กน้อย พร้อมกับเสียงของปากเล็กๆที่กำลังดื่มนมจากอกแม่จนลืมหายใจ เขาก็เห็นโอกาสอันงาม...
“อะไรกัน โฮตารุ โตเป็นหนุ่มแล้วยังกินนมแม่อีกเหรอ?” นิสัยเสียของอิจิโกะที่เริ่มเป็นได้ไม่นาน (ตั้งแต่มีโฮตารุ) เริ่มสำแดงเดช ชายหนุ่มเดินอ้อมไปหยุดยังเบื้องหน้าลูเคียแล้วเริ่มแซวร่างเล็กที่ยังคงดูดนมแม่อยู่
“...” ดวงตากลมโตจ้องมาที่อิจิโกะครู่หนึ่ง ก่อนจะดิ้นหลบผู้เป็นพ่อด้วยความเขิน โดยที่ปากเล็กราวปากลูกนกนั้นยังคงดูดนมอยู่
“กิ๊วๆ หน้าไม่อาย คนอะไรว้า หืม?” ชายหนุ่มยื่นมือไปเกาแก้มป่องๆของลูกชายเต็มที่ แต่โฮตารุก็ยังขดตัวหลบนิ่ง จนลูเคียอดขำไม่ได้
“แกล้งลูกน่ะ” ลูเคียดุพลางยกมือข้างหนึ่งตีที่แขนใหญ่นั้น
“นี่ รู้หรอกว่าอร่อยน่ะ” ชายหนุ่มผมส้มยังไม่เลิก จนร่างเล็กในอ้อมแขนเริ่มส่งเสียงร้องงอแงอย่างขัดใจ
“นี่! ข้าบอกให้หยุดไง อิจิโกะ! อึ๊กก!!” หญิงสาวตวาดแหวใส่ด้วยความโมโหแทนลูก แต่ฉับพลันไหล่เล็กก็กระตุกไหวอย่างแรง
“อูย...”
“เป็นอะไรไป ลูเคีย?” อิจิโกะก้มลงมองร่างเล็กที่คู้ตัวลงเอามือกุมหน้าอก พร้อมกับเสียงร้องเบาๆด้วยความเจ็บปวดดังออกมา
“ลูกกัดข้าน่ะสิ ถามได้” ลูเคียพูดพลางอุ้มร่างเล็กขึ้นพาดไหล่ พลางลูบหลังเบาๆให้เรอออกมา “เฮ้อ...โฮตารุ กัดแม่ทำไมเนี่ย...”
“นั่นสิ น่าตีนักเชียว” อิจิโกะเอ่ยเสียงดุใส่โฮตารุ ก่อนโดนสายตาดุๆของลูเคียจ้องเขม็งใส่แทน
“เป็นเพราะเจ้าน่ะแหละ! เล่นอะไรบ้าๆก็ไม่รู้!! ลูกก็เลยมันเขี้ยวกัดข้าเลย เห็นมั้ย!” ลูเคียพูดพลางก้มลงมองหน้าอกตัวเอง “เลือดจะออกมั้ยเนี่ย?”
“ไหนดูซิ...” อิจิโกะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แต่กลับโดนมือของภรรยาสาวยันหน้าไว้เสียก่อน
“ไม่ต้องเลยๆ” หญิงสาวทำเสียงเขียวใส่ “ดีนะว่าฟันของโฮตารุยังขึ้นไม่กี่ซี่ ก็เลยเป็นรอยแดงนิดหน่อย”
“เธอดันบาดเจ็บแบบนี้ จะฝึกไหวมั้ยเนี่ยวันนี้” อิจิโกะเอ่ยลอยๆ
“การฝึกไปเกี่ยวอะไรกับหน้าอกข้าล่ะ?”ลูเคียสะบัดหน้าพรืด “แล้ววันนี้ข้าก็จะไม่ฝึกกับเจ้าด้วย”
“ทำไมล่ะ?”
“...” หญิงสาวหันหน้ามามองด้วยสายตาขุ่นมัว
“ข้าจะให้ท่านพี่เป็นคู่ฝึกซ้อมให้ข้า”
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ความคิดเห็น