คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : จอมวางแผน+NCหลังไมค์ค่ะ
หลังจากผ่านอาหารอาหารมื้อกลางวันง่ายๆคือข้าวห่อสาหร่ายหลากหลายไส้ ทั้งไส้บ๊วยดอง ไข่ปลาทาราโกะย่าง ไส้รวมที่ใส่ทั้งขิงดอง ไข่หวาน และผักปวยเล้งอย่างจุใจ ที่โคมาจิกับอุโนะฮานะช่วยกันทำแล้ว อิจิโกะกับลูเคียจึงขออนุญาตเบียคุยะพาโคมาจิและโฮตารุไปเยี่ยมอุคิทาเกะ ณ หออุเง็นโดที่หน่วย 13
อุคิทาเกะเองก็ดีใจมากเมื่อได้เห็นเทพพิทักษ์ที่เขารักดั่งลูกสาวมาเยี่ยมเขาอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้พบกันมานาน เด็กหญิงผมขาวตัวน้อยตรงเข้าสวมกอดชายร่างสูงผมสีเดียวกันที่กำลังนอนรักษาตัวอย่างสุดแสนคิดถึง อิจิโกะกับลูเคียเมื่อได้เห็นทั้งสองคนตรงหน้าไต่ถามสารทุกข์สุขดิบ จึงมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ลูเคียจะพูดออกมาว่า
“ถ้าเช่นนั้นให้โคมาจิอยู่ที่นี่กับหัวหน้าสักอาทิตย์ดีมั้ยคะ?”
“เอ๋?” อุคิทาเกะเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “จะได้ไงล่ะ คุจิกิ อ๊ะ ไม่สิ ต้อง คุโรซากิ แล้วสินะ โคมาจิเป็นเทพพิทักษ์ของโฮตารุจะให้นางทิ้งมาอยู่กับข้าได้ยังไง?”
“น...นั่นสิเจ้าคะ ข้าไม่อาจละทิ้งหน้าที่ของตัวเองได้หรอกเจ้าค่ะ นายท่าน นายหญิง” เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ย
“เอาน่ะ ให้โฮตารุอยู่กับพวกเราสักระยะเถอะ” อิจิโกะยิ้มบาง ก่อนหันไปทางอุคิทาเกะ “หรือคุณอุคิทาเกะไม่สะดวกจะดูแลโคมาจิเหรอครับ?”
“อ๊ะ...เอ่อ...สะดวกสิ เต็มใจอย่างยิ่งเลยล่ะ” อุคิทาเกะตอบ “ว่าแต่เจ้าล่ะ โคมาจิ จะเต็มใจอยู่ที่นี่มั้ย?”
“เจ้าค่ะ ท่านพ่อ” โคมาจิพยักหน้ารับ ใบหน้าเบิกบานอย่างเห็นได้ชัดจนอดคิดว่านางเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ธรรมดาๆคนหนึ่งที่รักพ่อของตนเองสุดหัวใจเท่านั้น
“ขอบคุณนะเจ้าคะ นายท่าน นายหญิง”
“ไม่เป็นไรๆ” อิจิโกะพูดพลางใช้มือลูบศีรษะเล็กอย่างนึกเอ็นดู
“ถ้าเช่นนั้นพวกข้าขอตัวก่อนนะคะ” ลูเคียยิ้มหวาน ก่อนหันไปทางสาวน้อยผมขาว “เป็นเด็กดีนะ โคมาจิ”
“เจ้าค่ะ”
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
“อิจิโกะ...”
“หืม?”
“นี่เจ้าวางแผนอะไรรึเปล่าเนี่ย?”
“เปล่า ชั้นไม่ได้วางแผนอะไรเลยนะ”
“...” ลูเคียจ้องหน้าอิจิโกะเขม็งอย่างไม่เชื่อถือ
ไม่เชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องบังเอิญ
เพราะอะไรล่ะ?
ก็เพราะว่าทั้ง โคมาจิ และ โฮตารุ ต่างก็ไม่อยู่กับอิจิโกะกับลูเคียทั้งสองคนน่ะสิ!
หลังจากที่โคมาจิไปอยู่กับอุคิทาเกะแล้ว จากนั้น เมื่อผ่านช่วงเวลาอาหารเย็นและกำลังจะเข้านอน จู่ๆเบียคุยะก็มาขอให้โฮตารุไปนอนด้วยซะอย่างนั้น ซึ่งโฮตารุก็ยอมตามไปโดยดี ไม่ร้องไห้โยเยแต่อย่างใด ซ้ำอิจิโกะก็ปล่อยไป ซึ่งเห็นปกติแล้วชายหนุ่มผมส้มออกจะหวงลูกชายคนนี้จะตาย
ตอนนี้ลูเคียกับอิจิโกะอยู่ในห้องสองต่อสองโดยสิ้นเชิง ชุดนอนสีขาว เครื่องนอนสีขาวปักลายงดงามด้วยด้ายทองที่เบียคุยะเป็นคนสั่งให้เตรียมไว้ต้อนรับลูเคียกลับมา โคมกระดาษเขียนลายดอกไม้และลูกท้อลูกอวบส่องแสงสว่างนวลตาไปทั่วห้อง
แบบนี้มันเหมือนกับ...
“เหมือนมาฮันนีมูนรอบสองเลยนะ ลูเคีย” จู่ๆอิจิโกะก็พูดขึ้น เรียเลือดฝาดในกายของหญิงสาวให้ขึ้นมาอยู่ที่ใบหน้าและลำคอทันที
“พ...พูดอะไรน่ะ! เจ้าบ้า!”
“เปล่า...ก็แค่รู้สึกว่าเหมือนเท่านั้นเอง” ชายหนุ่มเกาแก้มตัวเองเบาๆแก้เขิน พลางเบือนหน้ากลับมามองลูเคีย “จริงสิ ตอนช่วงที่กำลังจะมีโฮตารุ พวกเราก็มาเที่ยวที่เรียวกัง(โรงแรมแบบญี่ปุ่น) ที่บรรยากาศคล้ายๆแบบนี้เหมือนกั...อุ๊บ!”
พูดไม่จบ อิจิโกะก็โดนลูเคียเอาหมอนปาหน้าเต็มรัก
“อย่าพูดออกมานะ!!”
“ทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะ เขินเหรอ?”
“เจ้าบ้านี่!!”
หญิงสาวตะโกนใส่อย่างนึกโมโห ทั้งเขิน ทั้งฉุน กำปั้นน้อยๆตรงเข้ามาหมายตั๊นหน้าเขา แต่กลับถูกอีกฝ่ายใช้มือกำกำปั้นนั้นเอาไว้หลวมๆ ก่อนออกแรงดึงเบาๆ ทำให้ร่างนั้นเซเข้าสู่อ้อมอกของชายหนุ่มอย่างง่ายดาย
“อ...อิจิโกะ...”
“คิดจะเบี้ยวชั้นรึไง?”
สองแขนเข้าสวมกอดร่างเล็กเอาไว้ จนใบหูเล็กได้ยินเสียงของหัวใจจากร่างแกร่งที่เต้นระรัวอยู่
“เบี้ยวเรื่องอะไร?”
“เรื่องเมื่อกี๊ไง...”
ใบหน้าคมโน้มต่ำลงจนใกล้กับใบหน้าสวยหวานที่รับกับดวงตากลมโต ก่อนพูดต่อไปว่า
“อยากได้น้องให้โฮตารุ...”
................
..........................
ความคิดเห็น