ลำดับตอนที่ #28
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : -ตอนพิเศษ- ก่อนโฮตารุจะเกิด 2.2 Song for...
........................
...................................
หลังจากทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว ช่วงหัวค่ำอิจิโกะจึงพาลูเคียไปเดินเล่นตามที่ต่างๆในตัวเมืองคาราคุระ เนื่องจากช่วงนี้ใกล้เข้าเทศกาลวาเลนไทน์ ร้านรวงสองข้างทางจึงประดับประดาอย่างสวยสดงดงามด้วยไฟหลากสี โดยเน้นสีชมพู แดง และขาว เป็นพิเศษ
"ดูนี่สิ อิจิโกะ ช๊อกโกแลตนี่น่ากินจังเลยล่ะ" ลูเคียเอามือทาบกระจกตู้ของร้านขายขนมหวานร้านหนึ่ง ช๊อกโกแลตรูปต่างๆเป็นเงาวับล้อแสงไฟอยู่ในกล่องกำมะหยี่รูปหัวใจสีแดงสด
"อะไรกัน เมื่อกี๊ก่อนออกมาก็กินทั้ง โอโคโนมิยากิ โมดันยากิ (โอโคโนมิยากิแบบหนึ่ง ที่จะใส่เส้นโซบะลงไปในแป้งที่เป็นส่วนผสมด้วย) แถมตบท้ายด้วยชิราทามะราดถั่วแดงกวนมาถ้วยเบ้อเร่อยังจะกินลงอีกเหรอเนี่ย?" อิจิโกะที่หันมองตามนับนิ้วเรียงลำดับรายการอาหารที่ร่างเล็กกินเข้าไป
"ก็แค่ดูเฉยๆ ไม่ได้คิดจะซื้อกินซะหน่อย" ลูเคียย่นคิ้วเมื่ออีกฝ่ายพูดดักทางเธอทัน
"เอามั้ยล่ะ จะซื้อให้"
"จะดีเหรอ ท่าทางแพงน่าดูเลยนี่"
"ใครบอกจะซื้อทั้งกล่องล่ะ?"
"เอ๋?"
"ซื้อชิ้นเดียวพอ ชิ้นเดียวราคาไม่เกินห้าร้อยเยนหรอก"
?ขี้งก?
?แล้วตกลงจะกินไม่กิน??
?กินสิ แต่ขอสองชิ้นนะ?
?ยังจะต่อรองอีกแน่ะ?
?เจ้าชิ้นนึง ข้าชิ้นนึงไง?
?...? อิจิโกะยิ้มบาง ส่ายหน้าไปมารู้สึกอ่อนใจ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เขาก็ไม่เคยเถียงชนะลูเคียเลยสักครั้ง แถมหมู่นี้ชักจะเริ่มรู้จักประจบเป็นเสียด้วย
ไปเอานิสัยใครมาหว่า?
?ตกลงว่าช๊อกโกแลตสองชิ้นนะ? ชายหนุ่มผมส้มชูสองนิ้วประกอบ ?รอที่นี่แหละ เดี๋ยวจะไปซื้อมาให้?
ลูเคียพยักหน้าก่อนจะมองอีกฝ่ายก้าวเท้ายาวๆเดินเข้าไปในร้านช๊อกโกแลตที่เธอหมายตาไว้เมื่อครู่ ใช้เวลาไม่นานอิจิโกะก็กลับมาพร้อมถุงกระดาษลายสวยหนึ่งถุง พร้อมแก้วกระดาษในมืออีกสองแก้ว
?ไหนว่าจะซื้อแค่ช๊อกโกแลตไง? หญิงเอียงคอมอง
?ก็ใช่ไง ซื้อแค่ช๊อกโกแลต? อิจิโกะเอ่ยเรียบๆพร้อมกับยื่นแก้วกระดาษใบหนึ่งส่งให้ ?อันนี้เป็นชาดอกไม้น่ะ เป็นเมนูใหม่ของที่ร้านเค้า ก็เลยแจกมาให้ลองชิม?
ลูเคียรับถ้วยกระดาษมาไว้ในมือ ความร้อนของแก้วซึมซาบผ่านถุงมือหนาเข้ามาจนทำให้มือคู่บางรู้สึกอุ่นขึ้นและคลายหนาวไปได้มาก ดอกไม้นานาชนิดทั้งกลีบกุหลาบและเก๊กฮวยที่อบจนแห้งเมื่อถูกน้ำร้อนจึงบานออกอย่างสวยงามราวกับดอกไม้ที่ได้รับแสงแรกของตะวัน เธอเป่าให้ควันกรุ่นที่ลอยเหนือถ้วยเบาบางลงก่อนค่อยๆยกขึ้นดื่ม
?หืม...ไอ้นี่อร่อยดีนะ อิจิโกะ ไปเวียนเอามาอีกรอบสิ? หญิงสาวกระตุกชายแขนเสื้อกันหนาวสีดำของอิจิโกะเบาๆ รสหวานและกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกกุหลาบและเก๊กฮวยทำให้เธอติดใจเสียแล้ว
?เรื่องเหอะ ไปหยิบเองสิ? อิจิโกะบุ้ยปากไปยังร้านที่เพิ่งจากมา
?ขี้งก?
?ใครกันแน่ ในถ้วยยังไม่หมดเลย จะเอาใหม่อีกแล้ว?
?ชิ? ลูเคียส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอนิดหน่อยเพราะถูกขัดใจ ก่อนจะฉวยถุงช๊อกโกแลตไปจากมือของอิจิโกะแล้วลงมือแกะถุง
?เอ๋? ไม่ได้ซื้อมาแค่สองชิ้นนี่? หญิงสาวเลิกคิ้วเมื่อเห็นกล่องกำมะหยี่สีแดงสดรูปหัวใจอยู่ในนั้น
?...ก็ช๊อกโกแลตเซ็ทนั้นมันไม่แบ่งขาย ก็เลยต้องซื้อมายกกล่อง? อิจิโกะเกาแก้มตัวเองเบาๆ พลางเสหน้าไปทางอื่น
?ใจกว้างก็เป็นนี่? ลูเคียอมยิ้ม ?แล้วยังทำเป็นเก๊ก...?
?หนวกหูน่ะ?
?อ๊ะ นั่น...วงดนตรีที่คารินจังพูดถึงใช่มั้ย? ลูเคียชี้ไปยังถนนสี่แยกตรงหน้า ?คนมุงกันเต็มเลยนะ น่าสนุกดี?
?จริงสิ ยัยคารินบอกให้แวะไปดูนี่? ชายหนุ่มผมส้มเลิกคิ้วมอง ?ไปดูกันมั้ย ลูเคีย เดี๋ยวเสร็จจากตรงนี้ก็จะกลับกันแล้ว?
?เอ๋? จะกลับกันแล้วเหรอ?? ลูเคียร้องออกมาอย่างสุดแสนเสียดาย ?ยังเที่ยวไม่จุใจเลย?
?นอนดึกนักไม่ดีหรอก?
?ขี้งก? สองแก้มของลูเคียป่องน้อยๆ แสดงอาการงอนเต็มที่
?คำก็ขี้งก สองคำก็ขี้งก นี่เธอว่าชั้นขี้งก 3 หนแล้วนะเฟ้ย?
?งั้นก็เอาคำที่ 4 ไปด้วยเลยแล้วกัน!! เจ้าหมองี่เง่าหน้าโง่ขี้งก!?
?โอ้โห...มันขึ้นเลยนะเนี่ย ว่าขี้งกไม่พอ ยังว่าโง่งี่เง่าอีก!!!? อิจิโกะขบกรามกรอดๆ ชายหนุ่มนั้นถือว่าตนมีความอดทนสูงมากกว่าแต่ก่อนพอดูแล้ว แต่พอได้มาเจอท่าทีแสนงอนเอาแต่ใจของภรรยาที่นับวันจะหนักข้อขึ้นทุกวัน เขาเองก็อดมีน้ำโหไม่ได้เหมือนกัน
?อ๊ะ คุณ...ที่เป็นพี่ชายของคุโรซากิคุงนี่นา? เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาซะก่อนที่ทั้งคู่สามีภรรยาจะวางมวยกัน
?นาย...เพื่อนของคาริน...ที่ชื่อ ชิมาดะ ใช่มั้ย...? อิจิโกะเลิกคิ้ว เพราะเคยเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าในวันที่คารินเข้าพิธีปฐมนิเทศที่มหาวิทยาลัย
เด็กหนุ่มผมดำสั้น ผิวขาวสะอาดสะอ้าน ดวงตาสีดำขลับรับกับแว่นตากรอบเหลี่ยมที่สวมใส่
?ครับ ชิมาดะ ยูอิจิ ครับ? ชิมาดะ กล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ?วันนี้ผมกับเพื่อนๆมาทำกิจกรรมของชมรมน่ะครับ นี่ผมไปกดกาแฟกระป๋องมาให้คนในวงดื่มแก้หนาวน่ะครับ?
?รู้แล้วล่ะ คารินบอกให้ชั้นฟังแล้ว? อิจิโกะเอ่ยตอบ ?แล้วเป็นไงบ้าง เสียงตอบรับดีมั้ย??
?ก็ดีครับ ได้เงินบริจาคมาเยอะพอดู ส่วนเพลงบางคนก็ขอเพลงเก่าบ้าง ใหม่บ้าง เพลงสมัยพวกผมยังเรียน ม.ต้น ก็ยังมีเลยนะครับ?
?งั้นเหรอ?? อิจิโกะพยักหน้าเอออออย่างเห็นด้วย ก่อนทำหน้าเหมือนนึกอะไรได้ ?เมื่อกี๊พูดว่า เพลงสมัยพวกนายอยู่ ม.ต้น ใช่มั้ย??
?อ่า...ครับ? ชิมาดะ ทำหน้างุนงง
?แล้วรู้จักเพลงนี้รึเปล่า??
?เพลงอะไรครับ??
?...เอาหูมานี่? อิจิโกะยื่นหน้าพูดชื่อเพลงด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนลูเคียที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากเขานักยังไม่ได้ยิน
?อ๋อ! เพลงนั้นน่ะเอง รู้จักสิครับ คนในชมรมน่ะชอบเพลงนี้กันทุกคน แถมเล่นกันได้ด้วยล่ะครับ เดี๋ยวพวกผมจะเล่นให้ฟัง? ชิมาดะ ตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง
?ไม่ต้องร้องฟรีหรอก วันนี้คนในบ้านชั้นเขาฝากเงินมาบริจาคด้วย? ชายหนุ่มผมส้มเอ่ยเรียบๆแต่หนักแน่น ก่อนรั้งแขนให้เด็กหนุ่มผมดำเดินตามเขามา ?แต่ชั้นมีเรื่องขอให้นายช่วยหน่อย?
?อ๊ะ ครับ ว่ามาเลยครับ ถ้ามันไม่เหลือบ่ากว่าแรง...? ชิมาดะเบิกตาเล็กน้อยพลางตอบรับ ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำขอร้องของหมอหนุ่ม
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
?เอ...หายไปไหนของเจ้านะ อิจิโกะ? ลูเคียหันมองไปรอบข้าง เมื่อเห็นว่าอิจิโกะหายตัวไปนานพอสมควรแล้ว
?หรือว่าจะโกรธที่ข้าว่าเจ้านั่นขี้งก...ไม่น่าน่ะ...เจ้านั่นไม่ใช่คนขี้น้อยใจขนาดนั้นหรอก?
?หรือถ้าขี้น้อยใจขนาดนั้นก็ช่างเถอะ กลับคนเดียวก็ได้?
ร่างเล็กครุ่นคิดไปเรื่อยพลางหันหลังกลับ จนกระทั่งเสียงเพลงที่เล่นอยู่จนถึงเมื่อครู่จบลง ท่ามกลางเสียงปรบมือของผู้คนที่มายืนฟังอยู่บริเวณนั้น
((เอาล่ะครับ ก็จบไปอีกเพลงแล้วนะครับ สำหรับเพลงที่คุณยามาชิตะได้ขอไว้ตอนที่บริจาคให้กับชมรมของเราเพื่อสมทบทุนช่วยเหลือเพื่อผู้ประสบภัยธรณีพิบัตินะครับ))
เสียงของนักร้องนำเอ่ยขึ้นออกไมโครโฟน หลังจากร้องเพลงเสร็จ
((เดี๋ยวเพลงต่อไป ผมจะให้พี่ชายของเพื่อนร่วมชมรมของพวกเราเป็นคนร้องครับ))
เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อนักร้องนำคนใหม่ขึ้นมา ซึ่งปฏิกิริยาเหล่านั้นก็เรียกความสนใจให้ลูเคียหันไปมอง
ดวงตาดำขลับกลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ...
ร่างสูงโปร่ง ดวงตาสีน้ำตาลเข้ากับผมสีส้มสดสว่างและเสื้อโค้ทสีดำที่สวมใส่
?อิ...อิจิ? หญิงสาวเอ่ยตะกุกตะกักเมื่อเห็นว่าคนที่จะมาร้องเพลงต่อจากนี้คือใคร
((เอ่อ...อะแฮ่ม)) เสียงกระแอมไออย่างติดขัดเขินดังขึ้น ((คือ...ผมเคยโดนใครบางคนที่อยู่ที่นี่ค่อนขอดเอาว่าร้องเพลงไม่เพราะน่ะครับ...แถมดันเป็นเพลงที่เค้าชอบที่สุดซะด้วย))
แก้มใสๆของลูเคียป่องขึ้นอย่างขุ่นเคืองเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังพูดถึงใคร
((ผมก็เลยสัญญากับเค้าไว้ว่า ผมจะร้องเพลงนี้ให้เก่งขั้นเทพให้ได้...เพราะงั้น...ก็เลยไปแอบฝึกมา))
((ตั้งใจฟังนะ...ลูเคีย))
ลูเคียมองหน้าชายหนุ่มนิ่ง...ก่อนหวนคิดถึงเรื่องราวในวันนั้น...
วันที่อิจิโกะร้องเพลงนี้ให้เจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้องของเธอฟัง...แล้วเธอก็แซวเขาว่าเขาร้องเพลงไม่ได้เรื่อง...
?เจ้ายังอุตส่าห์จำได้อีกนะ? หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆ ไม่รู้ว่าชายหนุ่มคิดจะทำให้เธอประหลาดใจหรือว่าเป็นพวกไม่ยอมแพ้คำสบประมาทกันแน่ ก่อนกอดอกตัวเองเอาไว้หลังจากเพลงอินโทรที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเพลงนี้เริ่มบรรเลง?งั้นก็ขอฟังหน่อยเถอะว่ามันจะเป็นยังไงบ้าง??
http://www.youtube.com/watch?v=7Uft4jz6nR4
"kimi no emi de michita EVERYDAY
ทุกๆวันของฉันถูกเติมเต็มด้วยรอยยิ้มของเธอ
san nen no tsukihi wa hayasugitenande mo nee kaiwa to CRAZY FACE
3 ปีนั้นช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วด้วยคำพูดที่สนุกสนานและใบหน้าที่เบิกบาน
itsumade mo yuugure no eki dewakare oshi n de ienai jaa nefutari toki no yurusu made
บ่อยครั้งที่อ้อยอิ่งอยู่ที่สถานีรถไฟจนอาทิตย์ตกดิน...แต่เมื่อถึงเวลาต้องจากกัน เราก็ไม่อาจพูดคำว่า ?ลาก่อน? ได้
toshi o kasanete ai o GROWIN' GROWIN' tsuzuku hazu datta no ni
จนเมื่อเวลาเป็นใจ ความรักของเราที่เพิ่มพูนก็เติบโตขึ้น...เติบโตขึ้น ร่วมกันตลอดหลายปีที่ผ่านมา
moshi negai kanau nara mou ichido hana sakasete
ถ้าความปรารถนาของฉันเป็นจริงได้ ฉันขอให้ดอกไม้แย้มบานอีกครั้ง
ima nara kimi no kanashimi mo kitto uketomerareru kara
เพราะเมื่อถึงตอนนั้นฉันจะแบกรับความเศร้าโศกของเธอไว้ได้
kurayami no BLIND DAY & DAY ashimoto sura mienakute
ในวันคืนที่มืดมิดจนมองไม่เห็นรอยเท้าของตัวเอง
kanashimi to koukai no kusari wa mogaku hodo karamaru dake
โซ่ตรวนแห่งความเศร้ายังคงพัวพันจนทำได้เพียงตะเกียกตะกายเพื่อเอาชีวิตรอด
kono mama ja itsuka wa SID & NANCY
ถ้ายังคงเป็นเช่นนี้อยู่ต่อไป เราคงจะเหมือนกับ SID & NANCY ***
nukedase nee LOOP like a fuckin' junky
วนเวียนไม่รู้จบเหมือนกับ funkin'junky
sore demo kono magatta LOVE SONG kore kara no mirai o takusou
แต่ฉันคิดว่าใน เพลงรัก ที่ถูกร้อยเรียงขึ้นมาเพลงนี้ จะบ่งบอกถึงสิ่งที่กำลังจะมาถึงในอนาคตได้
chikara naku tomo
ถึงแม้ว่าฉันจะไร้สิ้นกำลัง
koe karetete mo
ถึงแม้ว่าเสียงของฉันจะแหบแห้งไป
todokanaku tomo
ถึงแม้ว่าเสียงของฉันจะส่งไปไม่ถึงเธอ
kono uta o utau yo
แต่ฉันก็จะยังร้องเพลงนี้เรื่อยไป
moshi negai kanau nara mou ichido hana sakasete
ถ้าความปรารถนาของฉันเป็นจริงได้ ฉันขอให้ดอกไม้แย้มบานอีกครั้ง
itsushika kitto kanashimi no hibi no imi mo wakaru kara
เพราะเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ฉันจะล่วงรู้ถึงความเศร้าโศกในแต่ละวันของเธอได้
hoshi kagayaku sora no shita tsukiakari ni terasarete
ภายใต้ท้องฟ้าที่มีดาวพราวพร่าง แสงจันทร์ที่สาดส่อง
furueta moji de kakitsuketa negai
ความปรารถนาของฉันถูกเขียนด้วยมือที่สั่นระริก
I wish you will be happy
?ฉันขอให้เธอมีความสุข?
fukaku mune ni kizami komarete itsumade tatte mo kieru koto nai PAIN
ความเจ็บปวดที่คงอยู่ในใจของฉันก็ยังไม่จางหายไปแม้ว่าเวลาจะผ่านๆไปนานสักเท่าใด
taiyou sura ooikakushite mada yamu koto naku furitsuzukeru RAIN
สายฝนยังคงเทกระหน่ำอย่าไม่หยุดหย่อน แม้แต่ดวงอาทิตย์ก็ยังถูกบดบังเอาไว้
kumoma kara koboreta hitosuji no hikari o taguri yosete
ฉันพยายามเหนี่ยวรั้งแสงที่สาดส่องลงมาจากฟ้าหลังฝนเอาไว้
asu o tsumugu
เพื่อวันพรุ่งนี้จะได้หวนกลับคืนมา
moshi negai kanau nara mou ichido hana sakasete
ถ้าความปรารถนาของฉันเป็นจริงได้ ฉันขอให้ดอกไม้แย้มบานอีกครั้ง
ima nara kimo no kanashimi mo kitto uketomerareru kara
เพราะเมื่อถึงตอนนั้นฉันจะแบกรับความเศร้าโศกของเธอไว้ได้
hoshi kagayaku sora no shita mou nidoto karenai hana sakaseru asu o koko ni chikau kara
ภายใต้ท้องฟ้าที่มีดาวพราวพร่าง ฉันขอสัญญาว่าจะทำให้ดอกไม้ไม่มีวันโรยราเป็นครั้งที่ 2 อย่างแน่นอน
I promise I'll make you happy
ฉันขอสัญญาว่าจะทำให้เธอมีความสุข
................
..........................
หลังจากเพลงนี้จบลง อิจิโกะก็ได้รับเสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วจัตุรัสใจกลางเมืองคาราคุระ ก่อนจะเริ่มมีคนเริ่มทักขึ้นมา
?อ๊ะ นั่น คุณหมอคุโรซากินี่นา?
?จริงด้วย เห็นแบบนี้ร้องเพลงเก่งไม่เบานี่นา?
?ฝากคุณหมอไปบอกคุณนายที่บ้านด้วยนะครับ ว่าถึงคุณหมอจะร้องเพลงห่วย แต่ก็ห่วยขั้นเทพนะคร้าบ!!?
((ขอบคุณครับ แล้วผมจะบอกให้ครบทุกคำพูดทุกประโยคเลยครับ)) อิจิโกะเอ่ยผ่านไมค์ พลางหรี่ตามองไปยังลูเคียที่ยืนหน้าแดงก่ำอยู่
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
?โกรธเหรอ ที่ชั้นไปร้องเพลงแบบนั้นน่ะ?
?...?
?ลูเคีย?
อิจิโกะถอนใจอย่างสุดกลุ้ม วันนี้เขาทำตัวบ้าบิ่นเหลือรับโดยการไปร้องเพลงต่อหน้าคนเยอะๆ ลูเคียจะโกรธเขาก็ไม่แปลก
คิดว่าคงจะโกรธไปอีกนาน...
?...ดีนี่?
ลูเคียเอ่ยเรียบๆหลังจากนิ่งเงียบมานาน
?หือ??
?ข้าบอกว่าร้องดีนี่?
?อ้าว ไม่ได้โกรธเหรอ??
?ฮะๆ ข้าไม่ได้โกรธ แต่ที่เงียบเพราะมันอาย...อายแทนเจ้า? หญิงสาวพูดพลางเอามือปิดปากหัวเราะ
?เออแฮะ ตอนที่ทำไปไม่รู้เอาความอายไปทิ้งไหนหมด พอมานึกถึงตอนนี้ก็...เขินเหมือนกันแฮะ? อิจิโกะแค่นยิ้ม
?ขอบใจนะ อิจิโกะ?
?ขอบใจอะไรเล่า เพลงนี้ชื่อมันก็บอกชัดแล้วนี่?
?เอ๋??
?Song for?? ชายหนุ่มผมส้มชี้ไปที่ลูเคีย
?you??
ก่อนจะชี้ลงมาที่หน้าท้องที่นูนเด่นน้อยๆนั้น
?and you??
?อิจิโกะ?
?มันเป็นเพลงของเธอกับโฮตารุไง?
?เพลงเพื่อคนที่ชั้นรัก...?
...............
............................
?ฮึ่ย...น้ำเน่า? ลูเคียสะบัดหน้าพรืดพลางเดินหนี
?เธอนี่ยังไงน้า ชั้นกำลังพูดอะไรเท่ๆ แล้วเธอชอบพูดให้เสียบรรยากาศอยู่ได้?
?หนวกหู?
อิจิโกะเดินตามแต่ลูเคียก็ยังไม่หันกลับไปมอง...
อิจิโกะก็เลยไม่ได้เห็น...
รอยยิ้มสวยที่หญิงสาวมอบให้...
ขอบใจนะ...อิจิโกะ...
ขอบใจจริงๆ...
-จบตอนพิเศษ-
...................................
หลังจากทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว ช่วงหัวค่ำอิจิโกะจึงพาลูเคียไปเดินเล่นตามที่ต่างๆในตัวเมืองคาราคุระ เนื่องจากช่วงนี้ใกล้เข้าเทศกาลวาเลนไทน์ ร้านรวงสองข้างทางจึงประดับประดาอย่างสวยสดงดงามด้วยไฟหลากสี โดยเน้นสีชมพู แดง และขาว เป็นพิเศษ
"ดูนี่สิ อิจิโกะ ช๊อกโกแลตนี่น่ากินจังเลยล่ะ" ลูเคียเอามือทาบกระจกตู้ของร้านขายขนมหวานร้านหนึ่ง ช๊อกโกแลตรูปต่างๆเป็นเงาวับล้อแสงไฟอยู่ในกล่องกำมะหยี่รูปหัวใจสีแดงสด
"อะไรกัน เมื่อกี๊ก่อนออกมาก็กินทั้ง โอโคโนมิยากิ โมดันยากิ (โอโคโนมิยากิแบบหนึ่ง ที่จะใส่เส้นโซบะลงไปในแป้งที่เป็นส่วนผสมด้วย) แถมตบท้ายด้วยชิราทามะราดถั่วแดงกวนมาถ้วยเบ้อเร่อยังจะกินลงอีกเหรอเนี่ย?" อิจิโกะที่หันมองตามนับนิ้วเรียงลำดับรายการอาหารที่ร่างเล็กกินเข้าไป
"ก็แค่ดูเฉยๆ ไม่ได้คิดจะซื้อกินซะหน่อย" ลูเคียย่นคิ้วเมื่ออีกฝ่ายพูดดักทางเธอทัน
"เอามั้ยล่ะ จะซื้อให้"
"จะดีเหรอ ท่าทางแพงน่าดูเลยนี่"
"ใครบอกจะซื้อทั้งกล่องล่ะ?"
"เอ๋?"
"ซื้อชิ้นเดียวพอ ชิ้นเดียวราคาไม่เกินห้าร้อยเยนหรอก"
?ขี้งก?
?แล้วตกลงจะกินไม่กิน??
?กินสิ แต่ขอสองชิ้นนะ?
?ยังจะต่อรองอีกแน่ะ?
?เจ้าชิ้นนึง ข้าชิ้นนึงไง?
?...? อิจิโกะยิ้มบาง ส่ายหน้าไปมารู้สึกอ่อนใจ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เขาก็ไม่เคยเถียงชนะลูเคียเลยสักครั้ง แถมหมู่นี้ชักจะเริ่มรู้จักประจบเป็นเสียด้วย
ไปเอานิสัยใครมาหว่า?
?ตกลงว่าช๊อกโกแลตสองชิ้นนะ? ชายหนุ่มผมส้มชูสองนิ้วประกอบ ?รอที่นี่แหละ เดี๋ยวจะไปซื้อมาให้?
ลูเคียพยักหน้าก่อนจะมองอีกฝ่ายก้าวเท้ายาวๆเดินเข้าไปในร้านช๊อกโกแลตที่เธอหมายตาไว้เมื่อครู่ ใช้เวลาไม่นานอิจิโกะก็กลับมาพร้อมถุงกระดาษลายสวยหนึ่งถุง พร้อมแก้วกระดาษในมืออีกสองแก้ว
?ไหนว่าจะซื้อแค่ช๊อกโกแลตไง? หญิงเอียงคอมอง
?ก็ใช่ไง ซื้อแค่ช๊อกโกแลต? อิจิโกะเอ่ยเรียบๆพร้อมกับยื่นแก้วกระดาษใบหนึ่งส่งให้ ?อันนี้เป็นชาดอกไม้น่ะ เป็นเมนูใหม่ของที่ร้านเค้า ก็เลยแจกมาให้ลองชิม?
ลูเคียรับถ้วยกระดาษมาไว้ในมือ ความร้อนของแก้วซึมซาบผ่านถุงมือหนาเข้ามาจนทำให้มือคู่บางรู้สึกอุ่นขึ้นและคลายหนาวไปได้มาก ดอกไม้นานาชนิดทั้งกลีบกุหลาบและเก๊กฮวยที่อบจนแห้งเมื่อถูกน้ำร้อนจึงบานออกอย่างสวยงามราวกับดอกไม้ที่ได้รับแสงแรกของตะวัน เธอเป่าให้ควันกรุ่นที่ลอยเหนือถ้วยเบาบางลงก่อนค่อยๆยกขึ้นดื่ม
?หืม...ไอ้นี่อร่อยดีนะ อิจิโกะ ไปเวียนเอามาอีกรอบสิ? หญิงสาวกระตุกชายแขนเสื้อกันหนาวสีดำของอิจิโกะเบาๆ รสหวานและกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกกุหลาบและเก๊กฮวยทำให้เธอติดใจเสียแล้ว
?เรื่องเหอะ ไปหยิบเองสิ? อิจิโกะบุ้ยปากไปยังร้านที่เพิ่งจากมา
?ขี้งก?
?ใครกันแน่ ในถ้วยยังไม่หมดเลย จะเอาใหม่อีกแล้ว?
?ชิ? ลูเคียส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอนิดหน่อยเพราะถูกขัดใจ ก่อนจะฉวยถุงช๊อกโกแลตไปจากมือของอิจิโกะแล้วลงมือแกะถุง
?เอ๋? ไม่ได้ซื้อมาแค่สองชิ้นนี่? หญิงสาวเลิกคิ้วเมื่อเห็นกล่องกำมะหยี่สีแดงสดรูปหัวใจอยู่ในนั้น
?...ก็ช๊อกโกแลตเซ็ทนั้นมันไม่แบ่งขาย ก็เลยต้องซื้อมายกกล่อง? อิจิโกะเกาแก้มตัวเองเบาๆ พลางเสหน้าไปทางอื่น
?ใจกว้างก็เป็นนี่? ลูเคียอมยิ้ม ?แล้วยังทำเป็นเก๊ก...?
?หนวกหูน่ะ?
?อ๊ะ นั่น...วงดนตรีที่คารินจังพูดถึงใช่มั้ย? ลูเคียชี้ไปยังถนนสี่แยกตรงหน้า ?คนมุงกันเต็มเลยนะ น่าสนุกดี?
?จริงสิ ยัยคารินบอกให้แวะไปดูนี่? ชายหนุ่มผมส้มเลิกคิ้วมอง ?ไปดูกันมั้ย ลูเคีย เดี๋ยวเสร็จจากตรงนี้ก็จะกลับกันแล้ว?
?เอ๋? จะกลับกันแล้วเหรอ?? ลูเคียร้องออกมาอย่างสุดแสนเสียดาย ?ยังเที่ยวไม่จุใจเลย?
?นอนดึกนักไม่ดีหรอก?
?ขี้งก? สองแก้มของลูเคียป่องน้อยๆ แสดงอาการงอนเต็มที่
?คำก็ขี้งก สองคำก็ขี้งก นี่เธอว่าชั้นขี้งก 3 หนแล้วนะเฟ้ย?
?งั้นก็เอาคำที่ 4 ไปด้วยเลยแล้วกัน!! เจ้าหมองี่เง่าหน้าโง่ขี้งก!?
?โอ้โห...มันขึ้นเลยนะเนี่ย ว่าขี้งกไม่พอ ยังว่าโง่งี่เง่าอีก!!!? อิจิโกะขบกรามกรอดๆ ชายหนุ่มนั้นถือว่าตนมีความอดทนสูงมากกว่าแต่ก่อนพอดูแล้ว แต่พอได้มาเจอท่าทีแสนงอนเอาแต่ใจของภรรยาที่นับวันจะหนักข้อขึ้นทุกวัน เขาเองก็อดมีน้ำโหไม่ได้เหมือนกัน
?อ๊ะ คุณ...ที่เป็นพี่ชายของคุโรซากิคุงนี่นา? เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาซะก่อนที่ทั้งคู่สามีภรรยาจะวางมวยกัน
?นาย...เพื่อนของคาริน...ที่ชื่อ ชิมาดะ ใช่มั้ย...? อิจิโกะเลิกคิ้ว เพราะเคยเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าในวันที่คารินเข้าพิธีปฐมนิเทศที่มหาวิทยาลัย
เด็กหนุ่มผมดำสั้น ผิวขาวสะอาดสะอ้าน ดวงตาสีดำขลับรับกับแว่นตากรอบเหลี่ยมที่สวมใส่
?ครับ ชิมาดะ ยูอิจิ ครับ? ชิมาดะ กล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ?วันนี้ผมกับเพื่อนๆมาทำกิจกรรมของชมรมน่ะครับ นี่ผมไปกดกาแฟกระป๋องมาให้คนในวงดื่มแก้หนาวน่ะครับ?
?รู้แล้วล่ะ คารินบอกให้ชั้นฟังแล้ว? อิจิโกะเอ่ยตอบ ?แล้วเป็นไงบ้าง เสียงตอบรับดีมั้ย??
?ก็ดีครับ ได้เงินบริจาคมาเยอะพอดู ส่วนเพลงบางคนก็ขอเพลงเก่าบ้าง ใหม่บ้าง เพลงสมัยพวกผมยังเรียน ม.ต้น ก็ยังมีเลยนะครับ?
?งั้นเหรอ?? อิจิโกะพยักหน้าเอออออย่างเห็นด้วย ก่อนทำหน้าเหมือนนึกอะไรได้ ?เมื่อกี๊พูดว่า เพลงสมัยพวกนายอยู่ ม.ต้น ใช่มั้ย??
?อ่า...ครับ? ชิมาดะ ทำหน้างุนงง
?แล้วรู้จักเพลงนี้รึเปล่า??
?เพลงอะไรครับ??
?...เอาหูมานี่? อิจิโกะยื่นหน้าพูดชื่อเพลงด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนลูเคียที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากเขานักยังไม่ได้ยิน
?อ๋อ! เพลงนั้นน่ะเอง รู้จักสิครับ คนในชมรมน่ะชอบเพลงนี้กันทุกคน แถมเล่นกันได้ด้วยล่ะครับ เดี๋ยวพวกผมจะเล่นให้ฟัง? ชิมาดะ ตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง
?ไม่ต้องร้องฟรีหรอก วันนี้คนในบ้านชั้นเขาฝากเงินมาบริจาคด้วย? ชายหนุ่มผมส้มเอ่ยเรียบๆแต่หนักแน่น ก่อนรั้งแขนให้เด็กหนุ่มผมดำเดินตามเขามา ?แต่ชั้นมีเรื่องขอให้นายช่วยหน่อย?
?อ๊ะ ครับ ว่ามาเลยครับ ถ้ามันไม่เหลือบ่ากว่าแรง...? ชิมาดะเบิกตาเล็กน้อยพลางตอบรับ ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำขอร้องของหมอหนุ่ม
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
?เอ...หายไปไหนของเจ้านะ อิจิโกะ? ลูเคียหันมองไปรอบข้าง เมื่อเห็นว่าอิจิโกะหายตัวไปนานพอสมควรแล้ว
?หรือว่าจะโกรธที่ข้าว่าเจ้านั่นขี้งก...ไม่น่าน่ะ...เจ้านั่นไม่ใช่คนขี้น้อยใจขนาดนั้นหรอก?
?หรือถ้าขี้น้อยใจขนาดนั้นก็ช่างเถอะ กลับคนเดียวก็ได้?
ร่างเล็กครุ่นคิดไปเรื่อยพลางหันหลังกลับ จนกระทั่งเสียงเพลงที่เล่นอยู่จนถึงเมื่อครู่จบลง ท่ามกลางเสียงปรบมือของผู้คนที่มายืนฟังอยู่บริเวณนั้น
((เอาล่ะครับ ก็จบไปอีกเพลงแล้วนะครับ สำหรับเพลงที่คุณยามาชิตะได้ขอไว้ตอนที่บริจาคให้กับชมรมของเราเพื่อสมทบทุนช่วยเหลือเพื่อผู้ประสบภัยธรณีพิบัตินะครับ))
เสียงของนักร้องนำเอ่ยขึ้นออกไมโครโฟน หลังจากร้องเพลงเสร็จ
((เดี๋ยวเพลงต่อไป ผมจะให้พี่ชายของเพื่อนร่วมชมรมของพวกเราเป็นคนร้องครับ))
เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อนักร้องนำคนใหม่ขึ้นมา ซึ่งปฏิกิริยาเหล่านั้นก็เรียกความสนใจให้ลูเคียหันไปมอง
ดวงตาดำขลับกลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ...
ร่างสูงโปร่ง ดวงตาสีน้ำตาลเข้ากับผมสีส้มสดสว่างและเสื้อโค้ทสีดำที่สวมใส่
?อิ...อิจิ? หญิงสาวเอ่ยตะกุกตะกักเมื่อเห็นว่าคนที่จะมาร้องเพลงต่อจากนี้คือใคร
((เอ่อ...อะแฮ่ม)) เสียงกระแอมไออย่างติดขัดเขินดังขึ้น ((คือ...ผมเคยโดนใครบางคนที่อยู่ที่นี่ค่อนขอดเอาว่าร้องเพลงไม่เพราะน่ะครับ...แถมดันเป็นเพลงที่เค้าชอบที่สุดซะด้วย))
แก้มใสๆของลูเคียป่องขึ้นอย่างขุ่นเคืองเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังพูดถึงใคร
((ผมก็เลยสัญญากับเค้าไว้ว่า ผมจะร้องเพลงนี้ให้เก่งขั้นเทพให้ได้...เพราะงั้น...ก็เลยไปแอบฝึกมา))
((ตั้งใจฟังนะ...ลูเคีย))
ลูเคียมองหน้าชายหนุ่มนิ่ง...ก่อนหวนคิดถึงเรื่องราวในวันนั้น...
วันที่อิจิโกะร้องเพลงนี้ให้เจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้องของเธอฟัง...แล้วเธอก็แซวเขาว่าเขาร้องเพลงไม่ได้เรื่อง...
?เจ้ายังอุตส่าห์จำได้อีกนะ? หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆ ไม่รู้ว่าชายหนุ่มคิดจะทำให้เธอประหลาดใจหรือว่าเป็นพวกไม่ยอมแพ้คำสบประมาทกันแน่ ก่อนกอดอกตัวเองเอาไว้หลังจากเพลงอินโทรที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเพลงนี้เริ่มบรรเลง?งั้นก็ขอฟังหน่อยเถอะว่ามันจะเป็นยังไงบ้าง??
http://www.youtube.com/watch?v=7Uft4jz6nR4
"kimi no emi de michita EVERYDAY
ทุกๆวันของฉันถูกเติมเต็มด้วยรอยยิ้มของเธอ
san nen no tsukihi wa hayasugitenande mo nee kaiwa to CRAZY FACE
3 ปีนั้นช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วด้วยคำพูดที่สนุกสนานและใบหน้าที่เบิกบาน
itsumade mo yuugure no eki dewakare oshi n de ienai jaa nefutari toki no yurusu made
บ่อยครั้งที่อ้อยอิ่งอยู่ที่สถานีรถไฟจนอาทิตย์ตกดิน...แต่เมื่อถึงเวลาต้องจากกัน เราก็ไม่อาจพูดคำว่า ?ลาก่อน? ได้
toshi o kasanete ai o GROWIN' GROWIN' tsuzuku hazu datta no ni
จนเมื่อเวลาเป็นใจ ความรักของเราที่เพิ่มพูนก็เติบโตขึ้น...เติบโตขึ้น ร่วมกันตลอดหลายปีที่ผ่านมา
moshi negai kanau nara mou ichido hana sakasete
ถ้าความปรารถนาของฉันเป็นจริงได้ ฉันขอให้ดอกไม้แย้มบานอีกครั้ง
ima nara kimi no kanashimi mo kitto uketomerareru kara
เพราะเมื่อถึงตอนนั้นฉันจะแบกรับความเศร้าโศกของเธอไว้ได้
kurayami no BLIND DAY & DAY ashimoto sura mienakute
ในวันคืนที่มืดมิดจนมองไม่เห็นรอยเท้าของตัวเอง
kanashimi to koukai no kusari wa mogaku hodo karamaru dake
โซ่ตรวนแห่งความเศร้ายังคงพัวพันจนทำได้เพียงตะเกียกตะกายเพื่อเอาชีวิตรอด
kono mama ja itsuka wa SID & NANCY
ถ้ายังคงเป็นเช่นนี้อยู่ต่อไป เราคงจะเหมือนกับ SID & NANCY ***
nukedase nee LOOP like a fuckin' junky
วนเวียนไม่รู้จบเหมือนกับ funkin'junky
sore demo kono magatta LOVE SONG kore kara no mirai o takusou
แต่ฉันคิดว่าใน เพลงรัก ที่ถูกร้อยเรียงขึ้นมาเพลงนี้ จะบ่งบอกถึงสิ่งที่กำลังจะมาถึงในอนาคตได้
chikara naku tomo
ถึงแม้ว่าฉันจะไร้สิ้นกำลัง
koe karetete mo
ถึงแม้ว่าเสียงของฉันจะแหบแห้งไป
todokanaku tomo
ถึงแม้ว่าเสียงของฉันจะส่งไปไม่ถึงเธอ
kono uta o utau yo
แต่ฉันก็จะยังร้องเพลงนี้เรื่อยไป
moshi negai kanau nara mou ichido hana sakasete
ถ้าความปรารถนาของฉันเป็นจริงได้ ฉันขอให้ดอกไม้แย้มบานอีกครั้ง
itsushika kitto kanashimi no hibi no imi mo wakaru kara
เพราะเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ฉันจะล่วงรู้ถึงความเศร้าโศกในแต่ละวันของเธอได้
hoshi kagayaku sora no shita tsukiakari ni terasarete
ภายใต้ท้องฟ้าที่มีดาวพราวพร่าง แสงจันทร์ที่สาดส่อง
furueta moji de kakitsuketa negai
ความปรารถนาของฉันถูกเขียนด้วยมือที่สั่นระริก
I wish you will be happy
?ฉันขอให้เธอมีความสุข?
fukaku mune ni kizami komarete itsumade tatte mo kieru koto nai PAIN
ความเจ็บปวดที่คงอยู่ในใจของฉันก็ยังไม่จางหายไปแม้ว่าเวลาจะผ่านๆไปนานสักเท่าใด
taiyou sura ooikakushite mada yamu koto naku furitsuzukeru RAIN
สายฝนยังคงเทกระหน่ำอย่าไม่หยุดหย่อน แม้แต่ดวงอาทิตย์ก็ยังถูกบดบังเอาไว้
kumoma kara koboreta hitosuji no hikari o taguri yosete
ฉันพยายามเหนี่ยวรั้งแสงที่สาดส่องลงมาจากฟ้าหลังฝนเอาไว้
asu o tsumugu
เพื่อวันพรุ่งนี้จะได้หวนกลับคืนมา
moshi negai kanau nara mou ichido hana sakasete
ถ้าความปรารถนาของฉันเป็นจริงได้ ฉันขอให้ดอกไม้แย้มบานอีกครั้ง
ima nara kimo no kanashimi mo kitto uketomerareru kara
เพราะเมื่อถึงตอนนั้นฉันจะแบกรับความเศร้าโศกของเธอไว้ได้
hoshi kagayaku sora no shita mou nidoto karenai hana sakaseru asu o koko ni chikau kara
ภายใต้ท้องฟ้าที่มีดาวพราวพร่าง ฉันขอสัญญาว่าจะทำให้ดอกไม้ไม่มีวันโรยราเป็นครั้งที่ 2 อย่างแน่นอน
I promise I'll make you happy
ฉันขอสัญญาว่าจะทำให้เธอมีความสุข
................
..........................
หลังจากเพลงนี้จบลง อิจิโกะก็ได้รับเสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วจัตุรัสใจกลางเมืองคาราคุระ ก่อนจะเริ่มมีคนเริ่มทักขึ้นมา
?อ๊ะ นั่น คุณหมอคุโรซากินี่นา?
?จริงด้วย เห็นแบบนี้ร้องเพลงเก่งไม่เบานี่นา?
?ฝากคุณหมอไปบอกคุณนายที่บ้านด้วยนะครับ ว่าถึงคุณหมอจะร้องเพลงห่วย แต่ก็ห่วยขั้นเทพนะคร้าบ!!?
((ขอบคุณครับ แล้วผมจะบอกให้ครบทุกคำพูดทุกประโยคเลยครับ)) อิจิโกะเอ่ยผ่านไมค์ พลางหรี่ตามองไปยังลูเคียที่ยืนหน้าแดงก่ำอยู่
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
?โกรธเหรอ ที่ชั้นไปร้องเพลงแบบนั้นน่ะ?
?...?
?ลูเคีย?
อิจิโกะถอนใจอย่างสุดกลุ้ม วันนี้เขาทำตัวบ้าบิ่นเหลือรับโดยการไปร้องเพลงต่อหน้าคนเยอะๆ ลูเคียจะโกรธเขาก็ไม่แปลก
คิดว่าคงจะโกรธไปอีกนาน...
?...ดีนี่?
ลูเคียเอ่ยเรียบๆหลังจากนิ่งเงียบมานาน
?หือ??
?ข้าบอกว่าร้องดีนี่?
?อ้าว ไม่ได้โกรธเหรอ??
?ฮะๆ ข้าไม่ได้โกรธ แต่ที่เงียบเพราะมันอาย...อายแทนเจ้า? หญิงสาวพูดพลางเอามือปิดปากหัวเราะ
?เออแฮะ ตอนที่ทำไปไม่รู้เอาความอายไปทิ้งไหนหมด พอมานึกถึงตอนนี้ก็...เขินเหมือนกันแฮะ? อิจิโกะแค่นยิ้ม
?ขอบใจนะ อิจิโกะ?
?ขอบใจอะไรเล่า เพลงนี้ชื่อมันก็บอกชัดแล้วนี่?
?เอ๋??
?Song for?? ชายหนุ่มผมส้มชี้ไปที่ลูเคีย
?you??
ก่อนจะชี้ลงมาที่หน้าท้องที่นูนเด่นน้อยๆนั้น
?and you??
?อิจิโกะ?
?มันเป็นเพลงของเธอกับโฮตารุไง?
?เพลงเพื่อคนที่ชั้นรัก...?
...............
............................
?ฮึ่ย...น้ำเน่า? ลูเคียสะบัดหน้าพรืดพลางเดินหนี
?เธอนี่ยังไงน้า ชั้นกำลังพูดอะไรเท่ๆ แล้วเธอชอบพูดให้เสียบรรยากาศอยู่ได้?
?หนวกหู?
อิจิโกะเดินตามแต่ลูเคียก็ยังไม่หันกลับไปมอง...
อิจิโกะก็เลยไม่ได้เห็น...
รอยยิ้มสวยที่หญิงสาวมอบให้...
ขอบใจนะ...อิจิโกะ...
ขอบใจจริงๆ...
-จบตอนพิเศษ-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น