คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : หนุนตัก
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
หลังจากนั้นในช่วงบ่าย เบียคุยะได้เชิญหัวหน้าอุโนะฮานะมาตรวจอาการของลูเคีย โดยมีอิจิโกะเฝ้าอยู่ข้างๆด้วยความเป็นห่วง
“ลูเคียเป็นยังไงบ้างครับ คุณอุโนะฮานะ?” ชายหนุ่มผมส้มเอ่ยถามหัวหน้าหน่วยสี่ ที่หันมายิ้มให้เขา
“เท่าที่ดู สุขภาพโดยรวมก็นับว่าแข็งแรงดีค่ะ แต่ถ้าตรวจที่พลังกดดันวิญญาณ...ก็คงยังไม่เต็มร้อยอยู่ดี ถึงแม้ว่าจะดีกว่าตอนที่เพิ่งคลอดโฮตารุจังก็เถอะ” อุโนะฮานะเอ่ยเรียบๆ “คงต้องให้คุณลูเคียพักอยู่ที่โซลโซไซตี้ที่เต็มไปด้วยอนูวิญญาณสักพัก”
“สักพักนี่...นานแค่ไหนเหรอคะ? หัวหน้าอุโนะฮานะ” ลูเคียยันกายขึ้นจากที่นอนพลางเอ่ยถาม
“อาจจะเป็นเดือน หรืออาจจะเป็นปี ตามแต่สภาพร่างกายของคุณนั้นอ่อนแอมากน้อยแค่ไหน...”
“ถ้าอย่างนั้น...เจ้ากลับไปก่อนก็ได้นะ อิจิโกะ ข้าอยู่ในมือหมอแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก” ลูเคียมองหน้าอิจิโกะอยู่อึดใจหนึ่งจึงเอ่ยออกมา
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ?” ชายหนุ่มย่นคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดของภรรยา
“เจ้าทำงานแล้วนะ อิจิโกะ ถ้าเจ้ามาหยุดนานๆเพื่อดูแลข้า เดี๋ยวก็โดนไล่ออกหรอก”
“ก็ช่างปะไร ถ้าโดนไล่ออก เดี๋ยวเจ้าอิชิดะมันก็ช่วยเองแหละ ยังไงโรงพยาบาลนั่นคุณริวเค็นที่เป็นพ่อของเจ้านั่นก็ดูแลอยู่ เขาคงไม่ไล่หมอศัลยแพทย์ฝีมือขั้นเทพอย่างชั้นออกหรอก”
อิจิโกะกลั้นยิ้มเมื่อเห็นลูเคียเบะปากอย่างนึกหมั่นไส้ในคำพูดที่หลงตัวเองของเขา
“หรือโดนไล่ออกก็ดี ชั้นจะได้อยู่ดูแลเธอนานๆไง”
“น้ำเน่า...” ลูเคียบ่นขมุบขมิบ ใบหน้าแดงอมชมพูระเรื่อ เมื่อได้ยินคำพูดถัดมาของหมอหนุ่ม
“ถ้าเช่นนั้น พรุ่งนี้ข้าจะเข้ามาที่นี่อีกเพื่ออธิบายวิธีการรักษานะคะ” อุโนะฮานะยิ้มน้อยๆพลางเก็บอุปกรณ์การรักษาที่นำมาวางลงบนผ้าไหมลายวิจิตร จากนั้นจึงผูกปมเพื่อห่ออย่างคล่องแคล่ว “คิดว่าตอนนี้ข้าคงมาอยู่ “รบกวน” นานเกินไปแล้ว”
“เอ่อ...ขอโทษครับ/ค่ะ” อิจิโกะและลูเคียเอ่ยขอโทษออกมาพร้อมกัน...โทษฐานหวานใส่กันไม่ถูกกาลเทศะ
“ขอบคุณท่านมาก หัวหน้าอุโนะฮานะ” เบียคุยะเอ่ยเรียบๆ
“ไม่เป็นไรมิได้ค่ะ หัวหน้าคุจิกิ”
“ไปก่อนนะ โฮตารุจัง”
“บ๊าย...บาย” เสียงเล็กเอ่ยลาคนตรงหน้าเสียงใส แขนเล็กป้อมโบกไปมาพร้อมสีหน้าร่าเริงไร้เดียงสา
“พูดเก่งขึ้นเยอะนะ เจ้าตัวเล็กนี่” อิจิโกะวางมือลงบนศีรษะทุยที่มีผมนุ่มฟูสีส้มอยู่ไปมา “คิดถูกเหมือนกันนะที่พาโฮตารุมาเจออะไรแปลกๆใหม่ๆบ้าง”
“นั่นสินะ” ร่างบอบบางของลูเคียค่อยๆยันกายขึ้นจากฟูก พลางหยิบฮาโอริ (เสื้อคลุม) ที่วางไว้บนผ้าห่มขึ้นมาคลุมไหล่ “ไง โฮตารุ ยิ้มหวานใส่ใครต่อใครเขาไปทั่วเลยนะ”
“...” เด็กชายไม่ตอบอะไร แต่กลับคลานเข้าไปซุกอกลูเคียที่อ้าแขนรับรออย่างออดอ้อน
“อย่าอ้อนแม่อยู่เลย โฮตารุ” เบียคุยะเดินเข้ามาลูบหัวเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน “ไปดูปลากับลุงดีกว่านะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ท่านพี่ โฮตารุซนมาก จะรบกวนท่านเปล่าๆ” หญิงสาวเอ่ยอ้อมแอ้มด้วยติดเกรงใจพี่ชาย
“เจ้าจะได้พักผ่อนได้เต็มที่ไง” เบียคุยะเอ่ยเสียงเรียบ “อีกอย่างบ่อปลาอยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก”
“ถ้าเช่นนั้น...” หญิงสาวผมดำลังเลอยู่ชั่วครู่หนึ่งจึงส่งร่างน้อยผมส้มให้กับชายหนุ่มร่างสูงผมสีเดียวกันที่มีศักดืเป็นพี่ชาย “ข้าขอฝากโฮตารุด้วยนะคะ”
โฮตารุยอมโผเข้าไปหาเบียคุยะอย่างว่าง่าย เป็นเพราะเคยชินกับอ้อมกอดของคนตรงหน้าแล้ว คงเพราะในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา เบียคุยะมักจะมาเยี่ยมครอบครัวคุโรซากิและมาเล่นกับหลานชายตัวน้อยอยู่บ่อยครั้งนั่นเอง
“ข้าไปด้วยสิครับ หัวหน้า” เร็นจิผุดลุกขึ้น เมื่อเห็นอดีตหัวหน้าของตนเดินออกไปจากห้องเช่นนั้น
“ว่าแต่เด็ก...ผู้ใหญ่ก็เลิกติดเบียคุยะซะทีได้แล้วมั้งงง อุ๊บ!” อิจิโกะลอยหน้าลอยตาล้อเลียน ก่อนจะร้องเสียงหลงเมื่อโดนขายาวๆของเร็นจิถีบอัดเข้ายอดอกจนร่างสูงหงายหลังโดยไม่ทันตั้งตัว
“อูย...ทำอะไรฟะ เจ้าบ้า!!!” ร่างสูงผมส้มโวยวายหลังจากลุกขึ้นมาเองได้ โดยที่ลูเคียทำเพียงชายตามองด้วยความสมเพชในตัวสามีที่หาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัวได้ตลอด
“โทษทีฟ่ะ พอดีเส้นขามันกระตุกบ่อย ได้ยินอะไรไม่เข้าหูปุ๊บ มันก็สวนปั๊บเลย” เร็นจิเหยียดยิ้มเยาะเย้ย พลางกระดิกเท้าเหนือหน้าของอิจิโกะไปมาอยู่พักนึง ก่อนจะรีบจ้ำตามเบียคุยะไป
“เจ้าบ้าเร็นจิ ซี่โครงร้าวมั่งรึเปล่าก็ไม่รู้” อิจิโกะบ่นอุบอิบพลางหันไปมองข้างนอก...กลัวอีกฝ่ายกลับมาซ้ำตัวเองอีก
“ดันไปพูดแกว่งเท้าหาแข้งเอง อีแบบนี้ไม่สงสารหรอกย่ะ” ลูเคียสะบัดหน้าหนี หมดคนเห็นใจโดยสิ้นเชิง
“ใจร้ายชะมัดเลย...” อิจิโกะทิ้งตัวลงนอนข้างๆฟูกที่ลูเคียนอนอยู่อย่างหมดแรง
“ว่าแต่...เจ้าไม่คิดจะไปเยี่ยมใครที่โซลโซไซตี้เลยเหรอ”
“คิดสิ พรุ่งนี้หลังจากเสร็จการรักษาเธอแล้ว ว่าจะไปแวะเยี่ยมทุกคนในสิบสามหน่วยพิทักษ์หน่อย อย่างปู่ยามะ ซุยฟง อิซึรุ ชูเฮย์ คุณมัตสึโมโต้ เคมปาจิ แล้วก็คุณอุคิทาเกะ”
“เหมาะเลย ข้าว่าพรุ่งนี้ก็จะพาโคมาจิไปหาหัวหน้าอุคิทาเกะเหมือนกัน”
“นั่นสิ คุณอุคิทาเกะคงคิดถึงโคมาจิแย่เลยล่ะ”
“ว่าแต่...อิจิโกะ”
“หืม?”
“จะนอนตักข้าไปถึงเมื่อไหร่กันยะ?”
ลูเคียก้มลงมองอิจิโกะที่ไสลด์ตัวจากพื้นเสื่อขึ้นมาบนตักเล็กของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“...นิดๆหน่อยๆเอง”
อิจิโกะตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ พลางพลิกกายให้อยู่ในท่าที่สบายขึ้น
“จริงๆเล้ย เจ้าเล่ห์เหมือนใครก็ไม่รู้สิน่า” หญิงสาวบ่นอุบอิบ แต่ก็ไม่ได้ดันศีรษะที่ปกคลุมด้วยเรือนผมสีส้มออกแต่อย่างใด
.................
.............................
ความคิดเห็น