คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ดอกไม้ไฟ
"ท่านพี่ บอกมาเถอะค่ะ ว่าที่ท่านพี่กับเร็นจิมาที่โลกมนุษย์ด้วยสาเหตุอะไรกันแน่?" หญิงสาวผมดำที่มีศักดิ์เป็นน้องสาวบุญธรรมของคนตรงหน้าเอ่ยเรียบๆ "หรือว่าที่โซลโซไซตี้เกิดเรื่อง?"
เบียคุยะส่ายหน้าช้าๆ เริ่มรู้แล้วว่าเขาไม่อาจโกหกน้องสาวเขาได้
"ไม่หรอก เซย์เรย์เทย์ ตอนนี้สงบสุขดี" เร็นจิอาสาตอบแทน "แต่พวกเรามาเพราะเรื่องของเจ้าต่างหากล่ะ ลูเคีย"
"เรื่องของข้า?" ลูเคียเลิกคิ้ว ก่อนที่ความทรงจำในอดีตส่วนหนึ่งที่เบียคุยะเคยลงมาหาที่โลกมนุษย์เมื่อ 1 ปีก่อนจะแจ่มชัด
"...เรื่องสัญญาเมื่อตอนนั้นสินะคะ"
"นายกับลูเคียไปสัญญาอะไรกันไว้น่ะ เบียคุยะ?" อิจิโกะย่นคิ้ว
"...ข้าสัญญากับท่านพี่ไว้ว่า เมื่อโฮตารุอายุได้ครบขวบเมื่อไหร่...ข้า...จะต้องกลับไปโซลโซไซตี้..."
"อะไรนะ?" ชายหนุ่มผมส้มได้ฟังคำของภรรยา หัวใจก็แทบจะหยุดเต้น...เหมือนมัจจุราชได้เด็ดกระชากออกไปทั้งดวง...ทั้งช๊อก...ทั้งสับสน...ทำไมเบียคุยะต้องเอาตัวลูเคียกลับไปด้วยล่ะ...ทำไม?
"..." สีหน้าที่แสดงความเจ็บปวดของอิจิโกะฉายชัดออกมาจนลูเคียเองก็รู้สึกเจ็บปวดตามไปด้วย...นี่ล่ะ...เรื่องนี้เท่านั้นที่เธอไม่อยากให้อิจิโกะรู้
"ชั้นไม่ให้ลูเคียไป" สายตาของอิจิโกะตอนนี้แข็งกร้าวอย่างเห็นได้ชัด จนโฮตารุที่อยู่ในอ้อมแขนของเบียคุยะยังรับรู้ได้...เพราะพ่อของเขาไม่เคยแสดงสีหน้าโกรธเกรี้ยวใครให้เห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว...มือเล็กขยำสาบเสื้อกิโมโนของเบียคุยะแน่นขึ้นจนรู้สึกได้
"อิจิโกะ" ลูเคียมองอย่างนึกปราม "เหตุผลที่ข้าต้องกลับน่ะ..."
"จะเหตุผลอะไรก็ช่างมันเถอะ!!" อิจิโกะตวาดอย่างเหลืออด เมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนลูเคียถูกพรากไปจากเขา ก็เพราะสองคนนี้ นี่ยังคิดจะพรากเขากับลูเคียไปเป็นครั้งที่สองอีกเหรอ!!!
"ยังไงซะชั้นก็ไม่ให้ลูเคียไป! ถ้าอยากจะพาลูเคียไปจริงๆก็ข้ามศพชั้นไปก่อน"
"แต่ถ้าเหตุผลนั้นเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตของลูเคียล่ะ?" เบียคุยะหรี่ตามอง คำพูดที่ไร้เหตุผลของอิจิโกะที่ไม่ยอมรับฟังอะไรเลยทำให้เขารู้สึกขุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
"หมายความว่าไง?"
"เจ้าฟังข้านะ อิจิโกะ" เร็นจิกระชากเสื้ออีกฝ่ายให้หันมาเผชิญหน้า "ในช่วง 1 ปีหลังจากลูเคียคลอดโฮตารุ เจ้าคิดว่าลูเคียยังสุขภาพแข็งแรงดีอยู่งั้นเหรอ?"
"เรื่องนั้น..." อิจิโกะอ้าปากจะเถียง แต่ก็ต้องสลดเมื่อนึกเหตุการณ์ที่ลูเคียทรมานเจียนตายหลังจากคลอดโฮตารุได้ไม่นาน
"พวกเราจะพาลูเคียไปรักษาที่โซลโซไซตี้ ให้นางพักอยู่ในที่ๆมีอณูวิญญาณเต็มเปี่ยม ได้รับการรักษาจากหน่วยแพทย์ฝีมือดีอย่างหัวหน้าอุโนะฮานะ ข้าเชื่อว่านางจะต้องกลับเป็นปกติในไม่ช้า" เร็นจิสูดลมหายใจลึก ก่อนเอ่ยประโยคสุดท้าย
"ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่เห็นแก่ตัว อิจิโกะ"
"งั้นชั้นจะไปด้วย" อิจิโกะเอ่ยออกมา "จะให้ลูเคียไปคนเดียวได้ไงล่ะ?"
"แล้วงานที่นี่ล่ะ แกจะลาไปได้เหรอ? โฮตารุอีกล่ะ จะให้กระเตงไปด้วยกันได้ยังไง?"
“เมียคนเดียวชั้นลางานได้เฟ้ย” อิจิโกะเถียงกลับ จนลูเคียอดขำในคำพูดที่ดูตรงไปตรงมานั้นไม่ได้ เสียงหัวเราะของหญิงสาวทำให้บรรยากาศที่เคยตึงเครียดผ่อนคลายลง “ส่วนเรื่องโฮตารุเดี๋ยวชั้นฝากป๋าดูแลเอง"
"ทำไมข้าต้องให้ชายคนนั้นดูแลโฮตารุด้วยล่ะ?" เบียคุยะเอ่ยถามเรียบๆ
"อ่าว พูดแปลก ก็ป๋าชั้นเป็นปู่..."
"แต่ข้าเองก็เป็นลุง" ชายหนุ่มผมดำปรายตามองร่างเล็กที่ส่งยิ้มจนตาหยีให้ "ข้าจะให้โฮตารุไปโซลโซไซตี้ด้วย"
"แต่นายก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าถ้าใครผ่านประตูเซ็นไกมงโดยไม่ติดผีเสื้อนรกจะถูกผลักออกไปโลกปิดตายโดยอัตโนมัติน่ะ" อิจิโกะเถียงด้วยห่วงความปลอดภัยของลูกชาย
"นั่นไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องกังวล ข้ามีวิธีดีกว่าที่คนซื่อบื้อจะคิดออกมาได้ก็แล้วกัน"
"แก..." ชายหนุ่มกัดกรามกรอดๆ จนเร็นจิต้องตบบ่าเป็นเชิงปลอบใจ
"ไงล่ะ หัวหน้าข้า เจ้าเล่ห์เอาแต่ใจขึ้นจมเลยใช่มั้ยล่ะ?"
"เออ! กวนโอ๊ยสุดๆอีกต่างหาก"
"ขอบคุณมากนะคะ ท่านพี่" ลูเคียโค้งคำนับให้กับผู้เป็นพี่ชาย มือคู่เล็กที่วางอยู่ที่ชายเสื้อกำแน่นจนสั่นระริก หยดน้ำหยดเล็กไหลรินจากดวงตากลมโตนั้น โดยที่เบียคุยะไม่ตอบอะไร เพียงส่งแววตาปรานีมาให้น้องสาวที่เขารัก...เป็นดั่งญาติสนิทที่เหลืออยู่คนเดียวในโลก...เท่านั้น...
ปุ้ง! ปุ้ง!
เสียงดังสนั่นดังขึ้นกลางท้องฟ้า เรียกคนทั้ง 5 เงยหน้าขึ้นมอง ดอกไม้ไฟหลากสีแพรวพราวราวกับดอกฮิกังที่เบ่งบานในหน้าร้อน สีส้ม แดง เหลือง ทำให้ท้องฟ้าสีน้ำเงินกำมะหยี่กลายเป็นกล่องใส่เพชรพลอยที่ส่องแสงวูบวาบจับตาจับใจผู้คน
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
"ดอกไม้ไฟ...สวยจังนะครับ คุณโยรุอิจิ" อุราฮาร่ายิ้มบางพลางจ้องมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดอกไม้ไฟที่กำลังประชันขันแข่งอวดโฉมอันงดงามไม่ขาดสาย ในมือถือจอกเหล้าที่รินสุราญี่ปุ่นแช่เย็นไว้ ข้างๆมีกับแกล้มสองสามอย่างวางเอาไว้
"แต่ยังสู้ดอกไม้ไฟที่คูคาคุทำไม่ได้หรอกนะ" หญิงผิวสีแทนในชุดยูกาตะสีขาวเอ่ยเรียบๆ
"อย่าเอาไปเทียบกับช่างทำดอกไม้ไฟอันดับ 1 แห่งเซย์เรย์เทย์สิครับ" ชายหนุ่มหัวเราะแห้งๆ "จู่ๆก็พูดเซย์เรย์เทย์ขึ้นมา คิดถึงรึไงครับ?"
"พูดบ้าๆน่ะ" หญิงสาวย่นคิ้ว "ผ่านมาหลายร้อยปีแล้ว มันเลยช่วงเวลาที่จะมาอาลัยอาวรณ์แล้วล่ะ"
"แต่ถ้าจะให้นึกถึง...ก็คงนึกถึงแค่ว่ามันเป็นสถานที่ที่ทำให้ข้าเกิดมา...ก็เท่านั้น" มือเรียวโบกจอกเหล้าในมือไปมา "รินเหล้าให้หน่อยซิ คิสึเกะ"
"คร้าบโผม~" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างร่าเริงพลางยกขวดเหล้ารินใส่จอกในมือของโยรุอิจิจนเต็ม
"คุณโยรุอิจิครับ"
"หืม?" โยรุอิจิปรายตามอง ใบหน้าแดงเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์ แต่ดวงตายังคงประกายสุกใส ไม่บ่งบอกว่าเมาเลยแม้แต่น้อย
"รู้มั้ยครับว่าทำไมผมถึงชวนคุณมาดื่มเหล้าที่นี่"
"จะไปรู้เหรอ เจ้าน่ะชอบมีความคิดแปลกๆมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว"
"...เพราะผมคิดว่าจะขอคุณแต่งงานครับ คุณโยรุอิจิ"
"..." โยรุอิจิหัวควับ มองหน้าชายตรงหน้าที่เริ่มถอดหมวกจนเห็นใบหน้าคมคายชัดเจน "พูดบ้าๆ"
"จะหาว่าผมบ้าก็ได้ครับ " ชายหนุ่มยิ้มบาง "แต่ผมพูดจริงๆ"
"จะแต่งงาน...กับผมได้มั้ยครับ...คุณโยรุอิจิ"
"เจ้าไม่ได้เมาแน่ๆนะ คิสึเกะ" หญิงสาวหรี่ตามอง
"ชัวร์ครับ ผมไม่ได้เมา"
หญิงสาวยิ้มบาง ก่อนหันไปเผชิญหน้าอีกฝ่าย
"งั้นข้าไม่แต่งกับเจ้า"
"อ้าว ไหงงั้นล่ะครับ?" อุราฮาร่าทำหน้าผิดหวังนิดหน่อย ออกไปทางประหลาดใจมากกว่า
"อยู่ด้วยกันร้อยปี ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่หมดแล้ว มาขอแต่งงานตอนนี้มันสายไปมั้ยยะ คิสึเกะ" อดีตเจ้าหญิงแห่งตระกูลชิโฮอินตวาดแหว"อีกอย่าง...อยู่แบบนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่"
"อะไรกันครับ ผมกลัวว่าคุณจะไม่สบายใจที่อยู่ด้วยกันกับผมเฉยๆโดยไม่คิดจะแต่งงานแต่งการให้เป็นกิจจะลักษณะซะด้วยซ้ำไป"
"ถ้าข้าคิดเรื่องหยุมหยิมแบบนั้นคงไม่หนีมากับเจ้าหรอก"
"ผมกับคุณอยู่ด้วยกันก็ใช่ว่าจะไม่มีอะไรกันซะด้วยสิ" ชายหนุ่มกอดเอวอีกฝ่ายหลวมๆ "ผมกลัวคุณจะท้องไม่มีพ่อน่ะสิ"
"เจ้ามีปัญญาทำด้วยรึไง?" หญิงสาวปรายตามอง
"แหมๆ ที่ไม่มีเพราะผมไม่อยากให้มีแล้วคุณเองก็ไม่อยากมีด้วย" ชายหนุ่มส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้กับดวงตาคู่งามที่ตาลงมองนั้น "แต่ถ้าคุณอยากมีก็อีกเรื่อง ผมยินดีจัดให้ตามคำขอ"
"ไม่เอาล่ะ เด็กที่เกิดกับพ่อแบบเจ้า น่าสงสารเด็กพิลึก" ริมฝีปากบางแค่นยิ้มให้
"ใจร้ายจัง..."
.
.
.
"ผู้จัดการคร้าบ พวกเรากลับมากันแล้วคร้าบบบ~~"เสียงของเท็ตไซดังออกมาจากหน้าประตูร้าน ทั้งคู่ปรายตาลงมอง ก็พบว่าบรรดาลูกจ้าง (รวมกริมจอว์) กลับมากันหมดแล้ว พร้อมของกินที่หอบหิ้วมาฝากเถ้าแก่เต็มสองมือ
"กลับมากันแล้วเหรอครับ?" อุราฮาร่าชะโงกหน้าออกไปทักทาย "เสียดายจังนะครับ คุณโยรุอิจิ อยากอยู่บนนี้ต่ออีกสักหน่อย..."
"ไหนๆ พวกเจ้าซื้ออะไรมากินบ้างเนี่ย" โยรุอิจิไม่นำพากับน้ำเสียงเง้างอดของคิสึเกะ เจ้าหล่อนลุกเดินจนถึงปลายหลังคา ก่อนหันมามองเจ้าของร้านชำ...และคนที่อยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กันมาตลอดร้อยปี...
"เอ้า ลงมาสิ คิสึเกะ มัวเหม่ออะไรอยู่ได้"
"อ๊ะ คร้าบ จะลงไปด้วยนี้ล่ะครับ" ชายหนุ่มสวมหมวก ก่อนยันกายขึ้นยืนแล้วลงจากหลังคาตามโยรุอิจิไป...
.
.
.
ขอบคุณมากนะครับ คุณโยรุอิจิ
ขอบคุณ...ที่ให้ผมได้พูดความในใจออกไป...
แม้คู่ของเราจะไม่ได้จบลงด้วยการแต่งงาน...
แต่การได้มีคุณอยู่ด้วยแบบนี้ตลอดไป...ผมก็ดีใจมากแล้วล่ะครับ...
คุณโยรุอิจิ...
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
ความคิดเห็น