ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (แฟนฟิค บลีช) Baby Pill (อิจิโกะ- ลูเคีย)

    ลำดับตอนที่ #16 : การพูดคุยของสองพี่น้องและการตัดสินใจของลูเคีย

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.32K
      28
      4 มิ.ย. 53

    “น้ำชาค่ะ ท่านพี่” ลูเคียยกถ้วยชาที่มีน้ำชาที่ชงด้วยใบชาชั้นดี ส่งกลิ่นหอมกรุ่น พร้อมขนมอีกสองสามอย่างวางบนจานรูปใบเมเปิ้ลสีส้มแดงวางลงเบื้องหน้าของผู้เป็นพี่ชาย หลังจากนั้นจึงผละไปที่ห้องของโฮตารุแป๊บนึง พร้อมกับอุ้มร่างน้อยๆที่ยังร้องงอแงเบาๆ เบียคุยะมองสายตาของลูเคียที่มองเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองด้วยความรักอยู่เงียบๆ นิ้วที่ถูกเจ้าตัวเล็กดูดไปเมื่อกี๊ชานิดๆและซีดหน่อยๆ บ่งบอกถึงความหิวของโฮตารุได้เป็นอย่างดี ส่วนเจ้ากอนที่โดนอิจิโกะยัดใส่ปากเพื่อให้รักษาร่างตัวเองไว้ ยืนตัวสั่นงนงกอยู่ไม่ไกลนัก

    “เอ่อ...”เบียคุยะกระแอมนิดหน่อย ก่อนจะเอ่ยออกมา “ คุโรซากิ อิจิโกะ ดูแลเจ้ารึเปล่า?”

    “ก็...” หญิงสาวก้มหน้างุด ใบหน้าแดงก่ำ “ดูแลดีค่ะ”

    แม้มองเผินๆจะดูเหมือนว่าลูเคียจะดีขึ้นทุกอย่าง แต่ใบหน้าขาวนั้นยังพอเห็นได้ว่ายังคงอิดโรยนิดๆ ซ้ำยังมีทีท่าว่าจะอ่อนแอลงเรื่อยๆ

    “เจ้าสบายดีรึเปล่า?” เบียคุยะเอ่ยถามหญิงสาว “ได้ยินจากหัวหน้าอุโนะฮานะว่า ตอนที่โฮตารุคลอดใหม่ๆ เจ้าอาการไม่ดีเลยนี่”

    “ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะ” ลูเคียตอบ เธอกระชับร่างน้อยในอ้อมแขนให้แนบชิดหน้าอกของเธอมากขึ้น “ขอบคุณท่านพี่มากค่ะ ที่เป็นห่วงข้า”

    “งั้นก็ดีแล้ว...” ชายหนุ่มตอบสั้นๆแบบทุกทีตามประสาคนพูดน้อย ยิ่งทำให้บรรยากาศดูน่าอึดอัดโดยไม่ได้ตั้งใจ

    ………………

    “ลูเคีย” เบียคุยะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

    “ค...คะ?” ลูเคียเงยหน้าขึ้นมอง เจ้าตัวจิ๋วที่อยู่ในอ้อมแขนสะดุ้งเบาๆ

    “ที่ข้ามาวันนี้ไม่ใช่แค่มาเยี่ยมเจ้า”

    “...ข้าทราบค่ะ” หญิงสาวลอบถอนใจ จริงดังคาด ถ้าคนๆนี้ไม่มีเรื่องที่เป็นธุระสำคัญอันใด เขาย่อมไม่มาหาเธออยู่แล้ว

    “ข้าไปหาหัวหน้าอุโนะฮานะมา...นางบอกว่า”

    “ให้เจ้ากลับมาที่ โซลโซไซตี้ เพื่อพักฟื้นให้พลังกดดันวิญญาณของเจ้ากลับคืนมาดังเดิม แล้วหลังจากนั้น ถ้าเจ้าจะกลับโลกมนุษย์ นางจะเป็นคนตัดสินใจอีกที”

    “....”ลูเคียเบิกตา ใบหน้าบ่งบอกถึงความตกใจ

    “จะให้ข้า...กลับโซลโซไซตี้เหรอคะ?”

    เธอเม้มริมฝีปากล่างแน่นอย่างคิดหนัก ใบหน้าขาวเบือนหลบผู้เป็นพี่ชาย

    โฮตารุเงยหน้าเล็กๆขึ้นมอง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลสบเข้ากับใบหน้าของผู้เป็นแม่ที่มองลงมาที่เขาพอดี

    ถึงร่างเล็กจะยังมองเห็นไม่ชัดว่าเป็นใคร แต่ก็รู้ได้ด้วยความสัมพันธ์และความอบอุ่นที่ผูกพันทั้งสองตั้งแต่ใช้ชีวิตเดียวกันในท้องแม่ ตัวจิ๋วกับหญิงสาวมองหน้ากันและกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่โฮตารุจะขยับตัวพร้อมกับอ้าปากหาวเพราะได้เวลานอนแล้ว

    ลูเคียได้แต่มองสายตานั้นด้วยหัวใจวูบโหวง ร่างน้อยนั้นบอบบางและอ่อนแอเกินกว่าที่เธอจะพาไปโซลโซไซตี้ด้วยได้ ซ้ำเธอยังพอคาดเดาได้ว่า ถ้าเกิดเธอกลับไปยังที่นั่นแล้ว คงใช้เวลาพักฟื้นอีกหลายเดือน...

    จะให้ทิ้งโฮตารุไว้เหรอ?

    “ว่ายังไง?” เบียคุยะมองหน้าเธออย่างต้องการคำตอบโดยเร็วที่สุด

    ไม่ใช่เพื่อตัวเอง...แต่เพื่อชีวิตของน้องสาวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว

    “...ข้า...” ลูเคียกลับมามองหน้าร่างสูงอีกครั้ง รอยยิ้มบางๆระบายบนใบหน้าของเธอ

    “จะไม่กลับไปค่ะ”

    “ว่าไงนะ” เบียคุยะเบิกตากับคำตอบที่ได้รับ

    “เจ้าจะเอาชีวิตตัวเองแลกกับ...”

    “เด็กคนนี้” ลูเคียต่อคำที่เหลือให้ “โฮตารุยังเล็กมาก ถ้าเกิดข้าไปตอนนี้ใครจะดูแลเค้า ถึงท่านพี่จะบอกว่าถึงข้าไปก็มีคนมากมายพร้อมที่จะเลี้ยงดู แต่ใครจะไปดูแลได้ดีกว่าแม่แท้ๆของเขาเองล่ะคะ?”

    “เจ้า...” เบียคุยะมองน้องสาวด้วยสายตานิ่งงัน “รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา?”

    “เอ่อ...ข้าไม่ได้คิดจะขัดคำสั่งของท่านพี่หรือว่าจะแสดงความอวดดีอะไรหรอกนะคะ”ลูเคียเถียงเบาๆ “ข้าขอเวลาอีก 1 ปี หลังจากโฮตารุหย่านมแล้ว ข้าจะตามท่านพี่กลับไปรักษาตัวที่โซลโซไซตี้ค่ะ”

    ร่างสูงระบายลมหายใจออกมาช้าๆ

    “เจ้านี่ช่างดื้อเหมือนพี่สาวของเจ้าไม่มีผิดเลยนะ”

    “เอ๋?” ลูเคียเบิกตามอง นานมากที่พี่ชายของเธอไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องของพี่ฮิซานะอีก “ข้าเหรอคะ เหมือนพี่ฮิซานะ?”

    “ใช่” ยิ่งเบียคุยะยิ้มบางๆ ยิ่งทำให้ลูเคียยิ่งมองผู้เป็นพี่ชายด้วยความแปลกใจ “เอาเถอะ เรื่องที่จะพาเจ้าไปโซลโซไซตี้ ข้าจะตามใจเจ้า”

    “ขอบคุณค่ะ ท่านพี่” ลูเคียน้อมศีรษะช้าๆด้วยความซาบซึ้งใจ “ชาเย็นหมดแล้ว ข้าไปชงให้ใหม่นะคะ”

    ลูเคียลุกขึ้นมาที่เขาช้าๆ ก่อนจะส่งร่างเล็กในอ้อมแขนของเธอให้เบียคุยะ

    “ข้าฝากโฮตารุแป๊บนึงนะคะ”

    “ห...หา?” ร่างสูงเบิกตาด้วยความตกใจ ก่อนจะยืนมือมารับร่างเล็กนั้นไว้อีกครั้ง

    หลังจากลูเคียหายเข้าไปในครัวเพื่อชงชา เบียคุยะได้แต่ถอนใจ เมื่อภาระอันใหญ่หลวงได้ร่วงปุมาต่อหน้าเขาอีกแล้ว

    //เอาเถอะ ยังหลับอยู่คงยังไม่มีอะไรเท่าไหร่หรอกนะ// เบียคุยะคิดในใจ ก่อนใช้นิ้วเกลี่ยผมเส้นน้อยๆของโฮตารุออก

    ((ติ๊ดๆๆ))

    เสียงริงโทนมือถือแสนเชยที่หลายคนนึกไม่ถึงว่าจะมีใครเอามาใช้ดังขึ้นจากที่ใดที่หนึ่ง ร่างบางสะดุ้งโหยง ก่อนจะหยิบปิ่นชิ้นนึงบนศีรษะ ขึ้นมา ก่อนจะแนบมันกับใบหูของตนอย่างยากเย็น เพราะมือที่ต้องอุ้มโฮตารุด้วย

    //หัวหน้าครับ รบกวนรึเปล่าครับเนี่ย//

    “มีอะไรเหรอ? เร็นจิ” เบียคุยะเอ่ยถาม

    //หึ...อุ้มเด็กเป็นไงบ้างครับ?// เร็นจิถามเขา น้ำเสียงแฝงความขี้เล่น ทำให้พอเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังกลั้นหัวเราะ

    ร่างงามหน้างอ ก่อนจะมองไปที่โฮตารุ

    “ก็...ดี”

    //ดีแล้วครับที่หัวหน้าชอบ// เสียงนั้นอบอุ่น แต่พอได้ฟังประโยคลงท้าย เขาก็ฉุนกึก

    //เลิกใช้ปิ่นแทนโทรศัพท์ได้แล้วครับหัวหน้า ซื้อใหม่เถอะครับ//

    เบียคุยะกดตัดสายทิ้งทันที คนอะไรยียวนตั้งแต่เป็นรองหัวหน้ายันได้เลื่อนตำแหน่ง เขาสอดปิ่นกลับเข้าที่เดิม ก่อนจะกอดร่างน้อยไว้แบบนั้นต่อ

    ฉับพลัน...เขาก็รู้สึกถึงพลังกดดันวิญญาณที่คุ้นเคยขึ้นมา...

    “นี่มัน...”

    -โปรดติดตาม-
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×