ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : อิ่มอุ่น...
ต่อๆๆ
“อือ...”
ลูเคียตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูกเพราะได้หลับเต็มตาเธอมองไปที่โฮตารุด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักแต่แล้วก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ตื่นแล้วเหรอลูเคีย” อิจิโกะเดินเข้ามาในห้อง “เป็นอะไรน่ะ”
“เมื่อวานเจ้าเอาตุ๊กตานี้มาไว้เหรอ?” ลูเคียค่อยๆดึงตุ๊กตากระต่ายสีขาวสูงเท่าฝ่ามือที่วางอยู่ข้างๆโฮตารุส่งให้หมอหนุ่ม
“เปล่า” อิจิโกะส่ายหน้าช้าๆ“เมื่อวานชั้นมีคิวผ่าตัดจนถึงตีสองพอเสร็จชั้นก็ฟุบที่โต๊ะทำงานหลับเป็นตายจนถึงเช้าพอตื่นก็มาหาเธอนี่แหละ”
“งั้น...เป็นใครล่ะ?” เธอพลิกตุ๊กตาตัวจิ๋วในมือไปมาย่นคิ้วบางๆของเธอด้วยความสงสัย
“เบียคุยะมั้ง?” อิจิโกะลองเดา
“หึ...ไม่มีทางหรอก” ลูเคียแค่นยิ้ม
“หัดคิดในแง่ดีซะบ้าง” อิจิโกะเดินเข้ามาใกล้ลูเคียก่อนโน้มหน้าเข้ามาใกล้
“จะทำอะไรน่ะ?” ลูเคียสบตาเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลนั้นก่อนที่หมอหนุ่มจะกดจูบลงบนหน้าผากนวลนั้นก่อนจะเลื่อนลงมาที่ปลายจมูกได้รูปนั้นหญิงสาวหลับตาลงรับสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้เงียบๆ
“ทำจากที่ค้างไว้คราวก่อนไง” อิจิโกะยิ้มดวงตาสีน้ำตาลนั้นอบอุ่นจนไม่ว่าจะมองเมื่อใดก็ทำให้รู้สึกอุ่นใจทุกครั้ง
“บ้า....” เธอใช้มือเล็กผลักร่างนั้นออกห่าง“ไม่ได้อาบน้ำมาใช่มั้ยตัวเหม็นสาบจะแย่ไม่ต้องมาอุ้มโฮตารุเลยนะ”
“อ๊ะ...จริงด้วยไม่ได้อาบตั้งแต่เมื่อคืน” อิจิโกะดมเสื้อตัวเอง“งั้นขอไปอาบในห้องน้ำได้มั้ยแต่ขอใส่เสื้อเก่าก่อนแล้วค่อยแวะไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านชั้นอยากลองอุ้มเจ้าตัวเล็กน่ะ”
“ก็ได้” ลูเคียยิ้มบางๆ“ผ้าเช็ดตัวอยู่ในห้องน้ำแน่ะใช่ได้เลยนะ”
อิจิโกะไม่ตอบเขาทำนิ้วOK ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับได้ยินเสียงฝักบัวในห้องน้ำดังขึ้นมา
ลูเคียมองไปที่ประตูห้องน้ำอยู่พักใหญ่
“อุแว้!!!อุแว้!!!”
เสียงโฮตารุร้องไห้ดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน
“เป็นอะไร...หืม?....” ลูเคียอุ้มร่างเล็กเข้ามาใกล้ “หิวนมเหรอ?”
ลูเคียปลดเชือกที่ผูกเสื้อคนไข้ไว้ออกก่อนแหวกเสื้อออกร่างเล็กดื่มนมจากอกแม่จนแทบลืมหายใจ
หญิงสาวทั้งหน้าแดงด้วยความตื่นเต้นทั้งรู้สึกจั๊กจี้เล็กๆแม้จะทำแบบนี้หลายครั้งแล้วแต่ก็ยังก่อเกิดความรู้สึกแบบนี้เสมอ
“มาแล้วๆ” อิจิโกะเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเดิมที่เข้าไปเมื่อครู่พอดีเขาสบเข้ากับภาพของสองแม่ลูกเข้า
“จ...เจ้าบ้าอย่ามองนะ!!!” ลูเคียหน้าแดงก่ำเธอขยับเสื้อให้กระชับเข้าหาตัวมากขึ้น
อิจิโกะไม่ตอบอะไรกลับเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะคลายมือที่จับเสื้อไว้แน่นของลูเคียออก
“ทำแบบนั้นลูกก็หายใจไม่ออกตายพอดี” เขายิ้มก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ไม่มีพนักที่วางข้างเตียง “ชั้นนั่งตรงนี้แล้วกันจากตรงนี้มองไม่เห็นหรอกถ้าอายนักล่ะก็”
“หึ...” ลูเคียหน้างออิจิโกะยิ้มบางๆมองโฮตารุกินนมอยู่เงียบๆ...ก่อนจะเอ่ยออกมาแผ่วๆว่า
“ตอนที่ชั้นยังตัวเท่านี้แม่ก็คงจะให้ชั้นกินนมแบบนี้มั้ง?”
“อิจิโกะ”
“ช่างเถอะๆเห็นแบบนี้แล้วชั้นคิดถึงแม่ขึ้นมาน่ะ” อิจิโกะขมวดคิ้วเหมือนไม่ให้เธอใส่ใจแต่เธอก็แอบเห็นความเศร้าหมองในแววตาของชายหนุ่ม
“โอ๋~ จะร้องไห้ก็ร้องออกมานะค้า~” เธอลูบหัวเขาเบาๆพลางพูดกล่อมเสียงหน่อมแน้ม
“บ้าน่ะชั้นไม่ร้องไห้กะอีเรื่องแค่นี้หรอกเฟ้ย” อิจิโกะหน้ามุ่ย
ในชีวิตของชั้นจนถึงตอนนี้ชั้นร้องไห้แค่เพียง2 ครั้งเท่านั้น
ครั้งแรก...คือตอนที่แม่จากชั้นไป
ส่วนครั้งที่สอง....
คือวันที่เธอถูกเร็นจิกับเบียคุยะจับกลับไปยังโซลโซไซตี้โดยที่ชั้นไม่อาจปกป้องเธอได้
ลูเคีย....
...........................
..................................
อีกไม่กี่วัน...ลูเคียกับโฮตารุก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
ร้านขนมอุราฮาร่า
“สวัสดีค่าคุณอุราฮาร่า” เสียงเด็กสาวทักเขาเสียงใสผมสีน้ำตาลยาวถึงเอวปลิวไปตามทิศทางที่หญิงสาวโค้งคำนับให้กับคู่สนทนา
“สวัสดีครับคุณไฮวาธาอ๊ะ...ไม่สิ...โฮล่า! ซินยอริต้า” อุราฮาร่าทักทายเขาแตะหมวกก่อนโค้งให้เธอเล็กน้อยหญิงสาวยิ้มขำกับความขี้เล่นของเจ้าของร้าน
“มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ?” อุราฮาร่าเอ่ยถามเธอ
“เอ่อ...”แก้มเธอแดงร้อนโดยไม่ทราบสาเหตุ “คุณกริมจอว์ล่ะคะ?”
“อยู่หลังร้านครับ” อุราฮาร่าเอาพัดป้องปาก
“แต่คุณก็ช่างแกล้งเขานะคะดีที่ชั้นรู้ตัวก่อนว่าที่คุณให้มาเป็นน้ำมันสนก็เลยเอาเบบี้ออยล์ที่พกไว้ในกระเป๋าเช็ดหน้าให้เขาแทนไม่งั้น...”
ไฮวาธาไม่อยากจะนึก...
“คุณกลัวเขาเจ็บเหรอครับ?”
“ก็...กลัวสิคะ” ไฮวาธายิ้มบางๆ“เขาเป็น“เพื่อน”คนแรกที่คุยกับชั้นด้วยภาษาของชั้นชั้นเลยไม่อยากเสียเขาไปน่ะค่ะ”
“แหมๆ...งั้นเหรอครับ” อุราฮาร่ายิ้มหวาน
ดอกรักมันช่างออกดอกเร็วเสียจริง....
“อ้าว...เจ้าเองเหรอ?” กริมจอว์ที่เดินมาตรงหน้าร้านเห็นเธอเข้าพอดีไฮวาธาหน้าแดงหนักขึ้นก่อนจะก้มหน้างุด
“เอ่อ...” ไฮวาธาเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนจะยื่นกล่องบางอย่างให้
“อะไร?” กริมจอว์ถามพลางพลิกกล่องนั้นไปมา
“อาหารเสปนค่ะ” หญิงสาวตอบเขาเสียงแผ่ว “ไม่รู้ว่าจะถูกปากรึเปล่า...แต่....”
ตุบ...
กริมจอว์วางกล่องข้าวลงต่อหน้าเธอก่อนจะเดินหนีไปจากตรงนั้นทิ้งให้หญิงสาวมองตามอย่างใจเสีย
“......” ไฮวาธาหน้าหมองลง
เธอนี่มันโง่ชะมัดเหมือนคนบ้า...ก็สมแล้วที่อีกฝ่ายจะไม่ใส่ใจ
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ” อุราฮาร่ายิ้มก่อนจะเอาพัดป้องปาก“วางท่าไปงั้นแหละอีกเดี๋ยวก็เก็บกลับมาทานเองล่ะครับ”
“เหรอคะ?” ไฮวาธาใจชื้นขึ้น
“วันนี้ก็มาลองดูสิครับ”
...........................
เป็นอย่างที่คาด...
ไม่ถึงสองชั่วโมงกริมจอว์ก็กลับมาที่เดิม....มองซ้ายมองขวาเหมือนจะระแวงอะไรสักอย่าง
ทางสะดวกปลอดคน....
เขาหยิบกล่องข้าวนั้นขึ้นมาเปิดกล่องออกดูกลิ่นหอมน่ากินโชยออกมา
เขาถือวิสาสะใช้นิ้วหยิบของกินขึ้นมาก่อนจะเริ่มหยิบชิ้นที่สองและสามตามมา
เพี๊ยะ!
พอจะหยิบชิ้นที่สี่มือของเขาก็ถูกพัดกระดาษของอุราฮาร่าตีดังเพี๊ยะกริมจอว์สะดุ้งโหยงจนต้องปล่อยชิ้นที่สี่ร่วงคืนลงกล่อง
“แหม...คุณกริมจอว์รับกล่องข้าวเขามาดีๆแต่แรกก็ได้นี่ครับไม่เห็นต้องวางมาดแบบนั้นเลย”
“รู้มั้ยครับว่าเกือบทำคุณไฮวาธาร้องไห้แล้ว”
“ชิ ”กริมจอว์เสหน้ามองไปทางอื่นแต่ก็สบเข้ากับร่างบางที่ยืนอยู่อีกฟาก
“ดีใจที่คุณชอบนะคะ” ไฮวาธายิ้มให้
“บ...บ้าน่าแค่มันหิวจนไม่รู้จะกินอะไรดีก็เท่านั้นแหละ” หนุ่มผมฟ้าหน้าเป็นสีเข้ม
“จะรังเกียจมั้ยคะถ้าชั้นจะมาที่นี่อีก”
“จะมาก็มาสิใครล่ามโซ่เอาไว้รึไง”
“ขอบคุณค่ะ”
คำพูดทั้งหมดเมื่อครู่ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นภาษาเสปนเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่ากำลังพูดอะไรแต่ก็ไม่พ้นพวกหูผีจมูกมดอย่างอุราฮาร่าจะเข้าใจบทสนทนาทั้งหมดอย่างชัดเจนเขายิ้มเจ้าเล่ห์จนน่าขนลุก
“เอ้าๆจินตะอุรุรุไปหาไม้กวาดมากวาดพื้นตรงนี้หน่อยเร็วตรงนี้น้ำตาลเกลื่อนพื้นเต็มเลยเดี๋ยวกองทัพมดมาขึ้นของในร้านจะยุ่งเน่อ~” อุราฮาร่าแกล้งเรียกลูกน้อง
“แก...” กริมจอว์กัดฟันกรอด
ส่วนบรรดาคุณแม่บ้านที่มาซื้อของแถบนั้นก็แทบใจสลายเมื่อเห็นสาวน้อยหน้าตาสะสวยมาหาหนุ่มผมฟ้าที่เป็นชู้ทางใจ(และสายตา)ของพวกเธอแทบทุกวันนับตั้งแต่วันนั้น...
น่าเศร้าจริงๆ อุแง้~~!!!!!! T[]T (คนเขียนร้องไห้ตาม)
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
“อือ...”
ลูเคียตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูกเพราะได้หลับเต็มตาเธอมองไปที่โฮตารุด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักแต่แล้วก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ตื่นแล้วเหรอลูเคีย” อิจิโกะเดินเข้ามาในห้อง “เป็นอะไรน่ะ”
“เมื่อวานเจ้าเอาตุ๊กตานี้มาไว้เหรอ?” ลูเคียค่อยๆดึงตุ๊กตากระต่ายสีขาวสูงเท่าฝ่ามือที่วางอยู่ข้างๆโฮตารุส่งให้หมอหนุ่ม
“เปล่า” อิจิโกะส่ายหน้าช้าๆ“เมื่อวานชั้นมีคิวผ่าตัดจนถึงตีสองพอเสร็จชั้นก็ฟุบที่โต๊ะทำงานหลับเป็นตายจนถึงเช้าพอตื่นก็มาหาเธอนี่แหละ”
“งั้น...เป็นใครล่ะ?” เธอพลิกตุ๊กตาตัวจิ๋วในมือไปมาย่นคิ้วบางๆของเธอด้วยความสงสัย
“เบียคุยะมั้ง?” อิจิโกะลองเดา
“หึ...ไม่มีทางหรอก” ลูเคียแค่นยิ้ม
“หัดคิดในแง่ดีซะบ้าง” อิจิโกะเดินเข้ามาใกล้ลูเคียก่อนโน้มหน้าเข้ามาใกล้
“จะทำอะไรน่ะ?” ลูเคียสบตาเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลนั้นก่อนที่หมอหนุ่มจะกดจูบลงบนหน้าผากนวลนั้นก่อนจะเลื่อนลงมาที่ปลายจมูกได้รูปนั้นหญิงสาวหลับตาลงรับสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้เงียบๆ
“ทำจากที่ค้างไว้คราวก่อนไง” อิจิโกะยิ้มดวงตาสีน้ำตาลนั้นอบอุ่นจนไม่ว่าจะมองเมื่อใดก็ทำให้รู้สึกอุ่นใจทุกครั้ง
“บ้า....” เธอใช้มือเล็กผลักร่างนั้นออกห่าง“ไม่ได้อาบน้ำมาใช่มั้ยตัวเหม็นสาบจะแย่ไม่ต้องมาอุ้มโฮตารุเลยนะ”
“อ๊ะ...จริงด้วยไม่ได้อาบตั้งแต่เมื่อคืน” อิจิโกะดมเสื้อตัวเอง“งั้นขอไปอาบในห้องน้ำได้มั้ยแต่ขอใส่เสื้อเก่าก่อนแล้วค่อยแวะไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านชั้นอยากลองอุ้มเจ้าตัวเล็กน่ะ”
“ก็ได้” ลูเคียยิ้มบางๆ“ผ้าเช็ดตัวอยู่ในห้องน้ำแน่ะใช่ได้เลยนะ”
อิจิโกะไม่ตอบเขาทำนิ้วOK ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับได้ยินเสียงฝักบัวในห้องน้ำดังขึ้นมา
ลูเคียมองไปที่ประตูห้องน้ำอยู่พักใหญ่
“อุแว้!!!อุแว้!!!”
เสียงโฮตารุร้องไห้ดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน
“เป็นอะไร...หืม?....” ลูเคียอุ้มร่างเล็กเข้ามาใกล้ “หิวนมเหรอ?”
ลูเคียปลดเชือกที่ผูกเสื้อคนไข้ไว้ออกก่อนแหวกเสื้อออกร่างเล็กดื่มนมจากอกแม่จนแทบลืมหายใจ
หญิงสาวทั้งหน้าแดงด้วยความตื่นเต้นทั้งรู้สึกจั๊กจี้เล็กๆแม้จะทำแบบนี้หลายครั้งแล้วแต่ก็ยังก่อเกิดความรู้สึกแบบนี้เสมอ
“มาแล้วๆ” อิจิโกะเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเดิมที่เข้าไปเมื่อครู่พอดีเขาสบเข้ากับภาพของสองแม่ลูกเข้า
“จ...เจ้าบ้าอย่ามองนะ!!!” ลูเคียหน้าแดงก่ำเธอขยับเสื้อให้กระชับเข้าหาตัวมากขึ้น
อิจิโกะไม่ตอบอะไรกลับเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะคลายมือที่จับเสื้อไว้แน่นของลูเคียออก
“ทำแบบนั้นลูกก็หายใจไม่ออกตายพอดี” เขายิ้มก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ไม่มีพนักที่วางข้างเตียง “ชั้นนั่งตรงนี้แล้วกันจากตรงนี้มองไม่เห็นหรอกถ้าอายนักล่ะก็”
“หึ...” ลูเคียหน้างออิจิโกะยิ้มบางๆมองโฮตารุกินนมอยู่เงียบๆ...ก่อนจะเอ่ยออกมาแผ่วๆว่า
“ตอนที่ชั้นยังตัวเท่านี้แม่ก็คงจะให้ชั้นกินนมแบบนี้มั้ง?”
“อิจิโกะ”
“ช่างเถอะๆเห็นแบบนี้แล้วชั้นคิดถึงแม่ขึ้นมาน่ะ” อิจิโกะขมวดคิ้วเหมือนไม่ให้เธอใส่ใจแต่เธอก็แอบเห็นความเศร้าหมองในแววตาของชายหนุ่ม
“โอ๋~ จะร้องไห้ก็ร้องออกมานะค้า~” เธอลูบหัวเขาเบาๆพลางพูดกล่อมเสียงหน่อมแน้ม
“บ้าน่ะชั้นไม่ร้องไห้กะอีเรื่องแค่นี้หรอกเฟ้ย” อิจิโกะหน้ามุ่ย
ในชีวิตของชั้นจนถึงตอนนี้ชั้นร้องไห้แค่เพียง2 ครั้งเท่านั้น
ครั้งแรก...คือตอนที่แม่จากชั้นไป
ส่วนครั้งที่สอง....
คือวันที่เธอถูกเร็นจิกับเบียคุยะจับกลับไปยังโซลโซไซตี้โดยที่ชั้นไม่อาจปกป้องเธอได้
ลูเคีย....
...........................
..................................
อีกไม่กี่วัน...ลูเคียกับโฮตารุก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
ร้านขนมอุราฮาร่า
“สวัสดีค่าคุณอุราฮาร่า” เสียงเด็กสาวทักเขาเสียงใสผมสีน้ำตาลยาวถึงเอวปลิวไปตามทิศทางที่หญิงสาวโค้งคำนับให้กับคู่สนทนา
“สวัสดีครับคุณไฮวาธาอ๊ะ...ไม่สิ...โฮล่า! ซินยอริต้า” อุราฮาร่าทักทายเขาแตะหมวกก่อนโค้งให้เธอเล็กน้อยหญิงสาวยิ้มขำกับความขี้เล่นของเจ้าของร้าน
“มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ?” อุราฮาร่าเอ่ยถามเธอ
“เอ่อ...”แก้มเธอแดงร้อนโดยไม่ทราบสาเหตุ “คุณกริมจอว์ล่ะคะ?”
“อยู่หลังร้านครับ” อุราฮาร่าเอาพัดป้องปาก
“แต่คุณก็ช่างแกล้งเขานะคะดีที่ชั้นรู้ตัวก่อนว่าที่คุณให้มาเป็นน้ำมันสนก็เลยเอาเบบี้ออยล์ที่พกไว้ในกระเป๋าเช็ดหน้าให้เขาแทนไม่งั้น...”
ไฮวาธาไม่อยากจะนึก...
“คุณกลัวเขาเจ็บเหรอครับ?”
“ก็...กลัวสิคะ” ไฮวาธายิ้มบางๆ“เขาเป็น“เพื่อน”คนแรกที่คุยกับชั้นด้วยภาษาของชั้นชั้นเลยไม่อยากเสียเขาไปน่ะค่ะ”
“แหมๆ...งั้นเหรอครับ” อุราฮาร่ายิ้มหวาน
ดอกรักมันช่างออกดอกเร็วเสียจริง....
“อ้าว...เจ้าเองเหรอ?” กริมจอว์ที่เดินมาตรงหน้าร้านเห็นเธอเข้าพอดีไฮวาธาหน้าแดงหนักขึ้นก่อนจะก้มหน้างุด
“เอ่อ...” ไฮวาธาเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนจะยื่นกล่องบางอย่างให้
“อะไร?” กริมจอว์ถามพลางพลิกกล่องนั้นไปมา
“อาหารเสปนค่ะ” หญิงสาวตอบเขาเสียงแผ่ว “ไม่รู้ว่าจะถูกปากรึเปล่า...แต่....”
ตุบ...
กริมจอว์วางกล่องข้าวลงต่อหน้าเธอก่อนจะเดินหนีไปจากตรงนั้นทิ้งให้หญิงสาวมองตามอย่างใจเสีย
“......” ไฮวาธาหน้าหมองลง
เธอนี่มันโง่ชะมัดเหมือนคนบ้า...ก็สมแล้วที่อีกฝ่ายจะไม่ใส่ใจ
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ” อุราฮาร่ายิ้มก่อนจะเอาพัดป้องปาก“วางท่าไปงั้นแหละอีกเดี๋ยวก็เก็บกลับมาทานเองล่ะครับ”
“เหรอคะ?” ไฮวาธาใจชื้นขึ้น
“วันนี้ก็มาลองดูสิครับ”
...........................
เป็นอย่างที่คาด...
ไม่ถึงสองชั่วโมงกริมจอว์ก็กลับมาที่เดิม....มองซ้ายมองขวาเหมือนจะระแวงอะไรสักอย่าง
ทางสะดวกปลอดคน....
เขาหยิบกล่องข้าวนั้นขึ้นมาเปิดกล่องออกดูกลิ่นหอมน่ากินโชยออกมา
เขาถือวิสาสะใช้นิ้วหยิบของกินขึ้นมาก่อนจะเริ่มหยิบชิ้นที่สองและสามตามมา
เพี๊ยะ!
พอจะหยิบชิ้นที่สี่มือของเขาก็ถูกพัดกระดาษของอุราฮาร่าตีดังเพี๊ยะกริมจอว์สะดุ้งโหยงจนต้องปล่อยชิ้นที่สี่ร่วงคืนลงกล่อง
“แหม...คุณกริมจอว์รับกล่องข้าวเขามาดีๆแต่แรกก็ได้นี่ครับไม่เห็นต้องวางมาดแบบนั้นเลย”
“รู้มั้ยครับว่าเกือบทำคุณไฮวาธาร้องไห้แล้ว”
“ชิ ”กริมจอว์เสหน้ามองไปทางอื่นแต่ก็สบเข้ากับร่างบางที่ยืนอยู่อีกฟาก
“ดีใจที่คุณชอบนะคะ” ไฮวาธายิ้มให้
“บ...บ้าน่าแค่มันหิวจนไม่รู้จะกินอะไรดีก็เท่านั้นแหละ” หนุ่มผมฟ้าหน้าเป็นสีเข้ม
“จะรังเกียจมั้ยคะถ้าชั้นจะมาที่นี่อีก”
“จะมาก็มาสิใครล่ามโซ่เอาไว้รึไง”
“ขอบคุณค่ะ”
คำพูดทั้งหมดเมื่อครู่ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นภาษาเสปนเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่ากำลังพูดอะไรแต่ก็ไม่พ้นพวกหูผีจมูกมดอย่างอุราฮาร่าจะเข้าใจบทสนทนาทั้งหมดอย่างชัดเจนเขายิ้มเจ้าเล่ห์จนน่าขนลุก
“เอ้าๆจินตะอุรุรุไปหาไม้กวาดมากวาดพื้นตรงนี้หน่อยเร็วตรงนี้น้ำตาลเกลื่อนพื้นเต็มเลยเดี๋ยวกองทัพมดมาขึ้นของในร้านจะยุ่งเน่อ~” อุราฮาร่าแกล้งเรียกลูกน้อง
“แก...” กริมจอว์กัดฟันกรอด
ส่วนบรรดาคุณแม่บ้านที่มาซื้อของแถบนั้นก็แทบใจสลายเมื่อเห็นสาวน้อยหน้าตาสะสวยมาหาหนุ่มผมฟ้าที่เป็นชู้ทางใจ(และสายตา)ของพวกเธอแทบทุกวันนับตั้งแต่วันนั้น...
น่าเศร้าจริงๆ อุแง้~~!!!!!! T[]T (คนเขียนร้องไห้ตาม)
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น