ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (แฟนฟิค บลีช) Baby Pill (อิจิโกะ- ลูเคีย)

    ลำดับตอนที่ #13 : อิ่มอุ่น...

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.5K
      26
      29 พ.ค. 53

    ต่อๆๆ

    อือ...”

    ลูเคียตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูกเพราะได้หลับเต็มตาเธอมองไปที่โฮตารุด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักแต่แล้วก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

    ตื่นแล้วเหรอลูเคียอิจิโกะเดินเข้ามาในห้องเป็นอะไรน่ะ

    เมื่อวานเจ้าเอาตุ๊กตานี้มาไว้เหรอ?” ลูเคียค่อยๆดึงตุ๊กตากระต่ายสีขาวสูงเท่าฝ่ามือที่วางอยู่ข้างๆโฮตารุส่งให้หมอหนุ่ม

    เปล่าอิจิโกะส่ายหน้าช้าๆเมื่อวานชั้นมีคิวผ่าตัดจนถึงตีสองพอเสร็จชั้นก็ฟุบที่โต๊ะทำงานหลับเป็นตายจนถึงเช้าพอตื่นก็มาหาเธอนี่แหละ

    งั้น...เป็นใครล่ะ?” เธอพลิกตุ๊กตาตัวจิ๋วในมือไปมาย่นคิ้วบางๆของเธอด้วยความสงสัย

    เบียคุยะมั้ง?” อิจิโกะลองเดา

    หึ...ไม่มีทางหรอกลูเคียแค่นยิ้ม

    หัดคิดในแง่ดีซะบ้างอิจิโกะเดินเข้ามาใกล้ลูเคียก่อนโน้มหน้าเข้ามาใกล้

    จะทำอะไรน่ะ?” ลูเคียสบตาเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลนั้นก่อนที่หมอหนุ่มจะกดจูบลงบนหน้าผากนวลนั้นก่อนจะเลื่อนลงมาที่ปลายจมูกได้รูปนั้นหญิงสาวหลับตาลงรับสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้เงียบๆ

    ทำจากที่ค้างไว้คราวก่อนไงอิจิโกะยิ้มดวงตาสีน้ำตาลนั้นอบอุ่นจนไม่ว่าจะมองเมื่อใดก็ทำให้รู้สึกอุ่นใจทุกครั้ง

    บ้า....” เธอใช้มือเล็กผลักร่างนั้นออกห่างไม่ได้อาบน้ำมาใช่มั้ยตัวเหม็นสาบจะแย่ไม่ต้องมาอุ้มโฮตารุเลยนะ

    อ๊ะ...จริงด้วยไม่ได้อาบตั้งแต่เมื่อคืนอิจิโกะดมเสื้อตัวเองงั้นขอไปอาบในห้องน้ำได้มั้ยแต่ขอใส่เสื้อเก่าก่อนแล้วค่อยแวะไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านชั้นอยากลองอุ้มเจ้าตัวเล็กน่ะ

    ก็ได้ลูเคียยิ้มบางๆผ้าเช็ดตัวอยู่ในห้องน้ำแน่ะใช่ได้เลยนะ

    อิจิโกะไม่ตอบเขาทำนิ้วOK ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับได้ยินเสียงฝักบัวในห้องน้ำดังขึ้นมา

    ลูเคียมองไปที่ประตูห้องน้ำอยู่พักใหญ่

    อุแว้!!!อุแว้!!!”

    เสียงโฮตารุร้องไห้ดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน

    เป็นอะไร...หืม?....” ลูเคียอุ้มร่างเล็กเข้ามาใกล้หิวนมเหรอ?”

    ลูเคียปลดเชือกที่ผูกเสื้อคนไข้ไว้ออกก่อนแหวกเสื้อออกร่างเล็กดื่มนมจากอกแม่จนแทบลืมหายใจ

    หญิงสาวทั้งหน้าแดงด้วยความตื่นเต้นทั้งรู้สึกจั๊กจี้เล็กๆแม้จะทำแบบนี้หลายครั้งแล้วแต่ก็ยังก่อเกิดความรู้สึกแบบนี้เสมอ

    มาแล้วๆอิจิโกะเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเดิมที่เข้าไปเมื่อครู่พอดีเขาสบเข้ากับภาพของสองแม่ลูกเข้า

    ...เจ้าบ้าอย่ามองนะ!!!” ลูเคียหน้าแดงก่ำเธอขยับเสื้อให้กระชับเข้าหาตัวมากขึ้น

    อิจิโกะไม่ตอบอะไรกลับเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะคลายมือที่จับเสื้อไว้แน่นของลูเคียออก

    ทำแบบนั้นลูกก็หายใจไม่ออกตายพอดีเขายิ้มก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ไม่มีพนักที่วางข้างเตียงชั้นนั่งตรงนี้แล้วกันจากตรงนี้มองไม่เห็นหรอกถ้าอายนักล่ะก็

    หึ...” ลูเคียหน้างออิจิโกะยิ้มบางๆมองโฮตารุกินนมอยู่เงียบๆ...ก่อนจะเอ่ยออกมาแผ่วๆว่า

    ตอนที่ชั้นยังตัวเท่านี้แม่ก็คงจะให้ชั้นกินนมแบบนี้มั้ง?”

    อิจิโกะ

    ช่างเถอะๆเห็นแบบนี้แล้วชั้นคิดถึงแม่ขึ้นมาน่ะอิจิโกะขมวดคิ้วเหมือนไม่ให้เธอใส่ใจแต่เธอก็แอบเห็นความเศร้าหมองในแววตาของชายหนุ่ม

    โอ๋~ จะร้องไห้ก็ร้องออกมานะค้า~” เธอลูบหัวเขาเบาๆพลางพูดกล่อมเสียงหน่อมแน้ม

    บ้าน่ะชั้นไม่ร้องไห้กะอีเรื่องแค่นี้หรอกเฟ้ยอิจิโกะหน้ามุ่ย

    ในชีวิตของชั้นจนถึงตอนนี้ชั้นร้องไห้แค่เพียง2 ครั้งเท่านั้น

    ครั้งแรก...คือตอนที่แม่จากชั้นไป

    ส่วนครั้งที่สอง....

    คือวันที่เธอถูกเร็นจิกับเบียคุยะจับกลับไปยังโซลโซไซตี้โดยที่ชั้นไม่อาจปกป้องเธอได้

    ลูเคีย....

    ...........................
    ..................................

    อีกไม่กี่วัน...ลูเคียกับโฮตารุก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว

    ………………………………………
    ………………………………………………

    *+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

    ร้านขนมอุราฮาร่า

    สวัสดีค่าคุณอุราฮาร่าเสียงเด็กสาวทักเขาเสียงใสผมสีน้ำตาลยาวถึงเอวปลิวไปตามทิศทางที่หญิงสาวโค้งคำนับให้กับคู่สนทนา

    สวัสดีครับคุณไฮวาธาอ๊ะ...ไม่สิ...โฮล่า! ซินยอริต้าอุราฮาร่าทักทายเขาแตะหมวกก่อนโค้งให้เธอเล็กน้อยหญิงสาวยิ้มขำกับความขี้เล่นของเจ้าของร้าน

    มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ?” อุราฮาร่าเอ่ยถามเธอ

    เอ่อ...”แก้มเธอแดงร้อนโดยไม่ทราบสาเหตุคุณกริมจอว์ล่ะคะ?”

    อยู่หลังร้านครับอุราฮาร่าเอาพัดป้องปาก

    แต่คุณก็ช่างแกล้งเขานะคะดีที่ชั้นรู้ตัวก่อนว่าที่คุณให้มาเป็นน้ำมันสนก็เลยเอาเบบี้ออยล์ที่พกไว้ในกระเป๋าเช็ดหน้าให้เขาแทนไม่งั้น...”

    ไฮวาธาไม่อยากจะนึก...

    คุณกลัวเขาเจ็บเหรอครับ?”

    ก็...กลัวสิคะไฮวาธายิ้มบางๆเขาเป็นเพื่อนคนแรกที่คุยกับชั้นด้วยภาษาของชั้นชั้นเลยไม่อยากเสียเขาไปน่ะค่ะ

    แหมๆ...งั้นเหรอครับอุราฮาร่ายิ้มหวาน

    ดอกรักมันช่างออกดอกเร็วเสียจริง....

    อ้าว...เจ้าเองเหรอ?” กริมจอว์ที่เดินมาตรงหน้าร้านเห็นเธอเข้าพอดีไฮวาธาหน้าแดงหนักขึ้นก่อนจะก้มหน้างุด

    เอ่อ...” ไฮวาธาเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนจะยื่นกล่องบางอย่างให้

    อะไร?” กริมจอว์ถามพลางพลิกกล่องนั้นไปมา

    อาหารเสปนค่ะหญิงสาวตอบเขาเสียงแผ่วไม่รู้ว่าจะถูกปากรึเปล่า...แต่....”

    ตุบ...

    กริมจอว์วางกล่องข้าวลงต่อหน้าเธอก่อนจะเดินหนีไปจากตรงนั้นทิ้งให้หญิงสาวมองตามอย่างใจเสีย

    “......”
    ไฮวาธาหน้าหมองลง

    เธอนี่มันโง่ชะมัดเหมือนคนบ้า...ก็สมแล้วที่อีกฝ่ายจะไม่ใส่ใจ

    ไม่ต้องห่วงหรอกครับอุราฮาร่ายิ้มก่อนจะเอาพัดป้องปากวางท่าไปงั้นแหละอีกเดี๋ยวก็เก็บกลับมาทานเองล่ะครับ

    เหรอคะ?” ไฮวาธาใจชื้นขึ้น

    วันนี้ก็มาลองดูสิครับ

    ...........................

    เป็นอย่างที่คาด...

    ไม่ถึงสองชั่วโมงกริมจอว์ก็กลับมาที่เดิม....มองซ้ายมองขวาเหมือนจะระแวงอะไรสักอย่าง

    ทางสะดวกปลอดคน....

    เขาหยิบกล่องข้าวนั้นขึ้นมาเปิดกล่องออกดูกลิ่นหอมน่ากินโชยออกมา

    เขาถือวิสาสะใช้นิ้วหยิบของกินขึ้นมาก่อนจะเริ่มหยิบชิ้นที่สองและสามตามมา

    เพี๊ยะ!

    พอจะหยิบชิ้นที่สี่มือของเขาก็ถูกพัดกระดาษของอุราฮาร่าตีดังเพี๊ยะกริมจอว์สะดุ้งโหยงจนต้องปล่อยชิ้นที่สี่ร่วงคืนลงกล่อง

    แหม...คุณกริมจอว์รับกล่องข้าวเขามาดีๆแต่แรกก็ได้นี่ครับไม่เห็นต้องวางมาดแบบนั้นเลย

    รู้มั้ยครับว่าเกือบทำคุณไฮวาธาร้องไห้แล้ว

    ชิ…”กริมจอว์เสหน้ามองไปทางอื่นแต่ก็สบเข้ากับร่างบางที่ยืนอยู่อีกฟาก

    ดีใจที่คุณชอบนะคะไฮวาธายิ้มให้

    ...บ้าน่าแค่มันหิวจนไม่รู้จะกินอะไรดีก็เท่านั้นแหละหนุ่มผมฟ้าหน้าเป็นสีเข้ม

    จะรังเกียจมั้ยคะถ้าชั้นจะมาที่นี่อีก

    จะมาก็มาสิใครล่ามโซ่เอาไว้รึไง

    ขอบคุณค่ะ

    คำพูดทั้งหมดเมื่อครู่ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นภาษาเสปนเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่ากำลังพูดอะไรแต่ก็ไม่พ้นพวกหูผีจมูกมดอย่างอุราฮาร่าจะเข้าใจบทสนทนาทั้งหมดอย่างชัดเจนเขายิ้มเจ้าเล่ห์จนน่าขนลุก

    เอ้าๆจินตะอุรุรุไปหาไม้กวาดมากวาดพื้นตรงนี้หน่อยเร็วตรงนี้น้ำตาลเกลื่อนพื้นเต็มเลยเดี๋ยวกองทัพมดมาขึ้นของในร้านจะยุ่งเน่อ~” อุราฮาร่าแกล้งเรียกลูกน้อง

    แก...” กริมจอว์กัดฟันกรอด

    ส่วนบรรดาคุณแม่บ้านที่มาซื้อของแถบนั้นก็แทบใจสลายเมื่อเห็นสาวน้อยหน้าตาสะสวยมาหาหนุ่มผมฟ้าที่เป็นชู้ทางใจ(และสายตา)ของพวกเธอแทบทุกวันนับตั้งแต่วันนั้น...

    น่าเศร้าจริงๆอุแง้~~!!!!!! T[]T (คนเขียนร้องไห้ตาม)

    -
    โปรดติดตามตอนต่อไป-
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×