คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : สมาชิกใหม่ (เริ่มภาค2)
ภายในห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง หญิงสาวผมดำนางหนึ่งกำลังอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง สายตาดำขลับจ้องไปยังประตูห้องด้วยใบหน้าเรียบเฉย
ก่อนที่ประตูบานนั้นจะถูกเปิดออกอย่างแรง
“โทษที มาช้าไปหน่อย” ชายหนุ่มร่างสูงเปิดประตูเข้ามาในห้อง ก่อนจะเอ่ยขอโทษเจ้าของเหมือนกับปล่อยทิ้งให้รอมานาน สีผมยังเป็นเอกลักษณ์ไม่เปลี่ยนแปลง หากแต่การแต่งกายกลับไม่เหมือนเดิม จากเดิมที่เคยเป็นชุดนักเรียนมัธยมปลายกลับกลายเป็นชุดสีขาวสะอาดตาที่บรรดาหมอส่วนใหญ่สวมใส่กันนั่นเอง
“ช่างเถอะ เจ้าเองก็ไปช่วยชีวิตคนนี่นา” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ “แค่ลูกตัวเองจะคลอดไม่ต้องมาสนใจหรอก”
“อะไรๆ ลูเคีย นี่โกรธจริงเหรอเนี่ย?” ตอนแรกก็โล่งใจอยู่หรอกที่ศรีภริยาไม่โมโห แต่ฟังประโยคหลังแล้วมันแทงใจ~
ไปเอานิสัยพี่ชายตัวเองมารึไงเนี่ย?
“ไหนขอดูหน่อยสิ หน้าตาเจ้าตัวเล็กน่ะ” ชายหนุ่มหันความสนใจไปทางเตียงเด็กที่อยู่ข้างๆ ก่อนจะเลื่อนเข้ามาใกล้
ผมสั้นสีส้มเป็นมัน สองแก้มแดงระเรื่อ กำลังดิ้นขลุกขลักพร้อมกับอ้าปากเล็กๆหาวชวนเอ็นดู....
“หน้าตาแบบนี้ อย่าบอกว่าเหมือนคนข้างบ้านนะ อิจิโกะ” ลูเคียยิ้ม
“อืม...เหมือนจริงๆด้วยและ” อิจิโกะยื่นนิ้วเข้าไปใกล้ ร่างเล็กที่ยังไม่ลืมตาควานมือในอากาศเปะปะ จนจับหมับเข้าที่นิ้วที่ยื่นเข้ามา
รู้สึกได้ถึงนิ้วเล็กที่บีบนิ้วเขาเท่าที่แรงของกล้ามเนื้อน้อยๆนั้นจะมีแรงมากแค่ไหน
“คิดชื่อไว้รึยังล่ะ?” อิจิโกะเอ่ยถาม
“คิดไว้แล้ว แต่รอให้เจ้ามาก่อนค่อยบอก”
“งั้นรึ ท่าทางชื่อของเธอกับชั้นมันก็คงเหมือนกันน่ะแหละ” อิจิโกะยื่นกระดาษที่เขียนตัวอักษรบางอย่างนั้นให้ลูเคียดู
“.......ใช่...ชื่อนี้แหละ” ลูเคียพยักหน้า ก่อนจะหันไปมองร่างเล็กๆที่นอนหลับพริ้มอย่างไร้เดียงสา
เพราะสัญญากันแล้วว่าจะกลับมาพบกันอีก.....
“เด็กคนนี้ชื่อ....”
“โฮตารุ”
เพราะเป็นแสงสว่างเล็กๆที่เกิดขึ้นเพื่อบ่งบอกถึงอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปโดยไร้อุปสรรคใดๆ
“เหนื่อยมากสินะ” อิจิโกะวางมือลงบนเรือนผมดำขลับนั้น หญิงสาวยิ้มโดยไม่ได้ตอบอะไรออกไป
ร่างสูงโน้มตัวลงมาใกล้...
ริมฝีปากของทั้งคู่ห่างกันเพียง
5...
4...
3...
2...
1...
“เป็นยังไงบ้าง หลานปู่~~!!!!!” เสียงหลั่นล้าที่คุ้นเคยของทั้งอิจิโกะและลูเคียมาพร้อมกับเสียงเปิดผลัวะของประตูห้องอีกครั้ง ทำให้ทั้งคู่ชะงัก
“อ่าว...นี่...ป๋า...มาขัดจังหวะอะไรรึเปล่าเนี่ย?” อิชชินเอ่ยถาม
อิจิโกะจ้องบิดาบังเกิดเกล้าด้วยสายตาอำมหิตกว่าตอนสู้กับไอเซ็นเป็น 10 เท่า
“เปล่าครับ ไม่ได้มาขัดจังหวะอะไร” เขากัดฟันตอบกลับไปเช่นนั้น
“หลานปู่ น่าเกลียดน่าชังจังเลย ตั้งชื่อไว้รึยัง” อิชชินชะโงกหน้าเข้าไปในเตียงเด็ก หน้าตาที่น่ารักน่าเอ็นดูของเจ้าตัวเล็กทำผู้สูงวัยใจละลาย~
“ชื่อ โฮตารุ ครับ” อิจิโกะตอบ
“ทำไมชื่อฟังดูอ่อนแอจังล่ะ” อิชิดะที่เข้ามาได้ยินสองพ่อลูกคุโรซากิคุยกันท้วงขึ้น เขาขยับแว่นที่รับกับใบหน้าเรียวคมนั้นเบาๆ “ชื่อ โฮตารุ (หิ่งห้อย) หิ่งห้อยอายุสั้นมากนะ ใจคอนายจะแช่งลูกนายรึไง คุโรซากิ”
“แก...” อิจิโกะกัดฟัน ไม่ว่าจะผ่านไปนานสักเท่าไหร่ ความใจร้อนของเขาก็ยังไม่เปลี่ยน
“ไม่หรอก อิชิดะ” ลูเคียเอ่ยแทรกขึ้น “พอดี ข้ามีความหลังกับชื่อนี้น่ะ”
อิจิโกะกับลูเคียมองหน้ากันและกัน รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นที่ใบหน้าทั้งคู่
“อืม...ดูท่า...จะเป็นความหลังที่ดีนะ” อิชิดะกระตุกยิ้ม
“อุแว้!!!อุแว้!!!”
“ป๋า!!! ทำอะไรน่ะ!!!!” อิจิโกะร้องเสียงหลงเมื่อเห็นผู้เป็นพ่ออุ้มโฮตารุขึ้นมา ทารกน้อยร้องไห้จ้าด้วยความตกใจ
“คุณลุงคะ อย่าอุ้มแรงแบบนั้นสิคะ เบาๆหน่อย” ลูเคียรีบปราม
“อะไรกัน เป็นเด็กผู้ชายก็ต้องแข็งแรงไว้สิ” อิชชินเริงร่า เขายังอุ้มร่างน้อยไว้อย่างนั้น
(เพิ่งเกิดนะคะ เดี๋ยวก็คอหักหรอก/คนเขียน)
ผัวะ!!!!
ก่อนที่จะทำอะไรเลือดในอกตัวเองไปมากกว่านี้ อิจิโกะชิงเตะก้านคอบุพการีตนเองอย่างจัง ก่อนจะอาศัยความไวช้อนรับร่างเล็กที่ยังร้องไห้ไม่หยุดไว้ ร่างของอิชชินร่วงแผล๊วไปที่พื้นอย่างสวยงาม
“อยากให้หลานตัวเองคอหักรึไงฟะ ตาหนวดนี่!!!!” อิจิโกะบ่นอุบอิบ
ลูเคียยื่นมือไปลูบหัวเล็กๆที่กำลังร้องไห้หน้าแดงก่ำ ก่อนจะร้องเพลงกล่อมเบาๆ
“นอนเถอะนะลูกน้อย
คนเลี้ยงเด็กไปอยู่เสียที่ไหน
หรือข้ามภูเขากลับไปหมู่บ้าน
จะมีอะไรมาฝากบ้าง....”
เสียงเพลงนั้นฟังดูนุ่มนวล อบอุ่น ไม่ช้าร่างเล็กนั้นก็หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขนอิจิโกะอีกครั้ง
“เฮ้อ...” ชายหนุ่มถอนใจ เขาวางโฮตารุให้นอนบนเตียงดีๆ ก่อนจะเสยผมสีส้มของตนเองขึ้น “จะมีใครมาอีกมั้ยเนี่ย?”
“คุโรซากิคุง” เสียงใสๆมาพร้อมกับชุดลูกไม้สีชมพูกับกระโปรงขลิบลูกไม้สีขาว รับกับเส้นผมสีน้ำตาลเหมือนกะรถางต้นไม้
“อิโนะอุเอะ” อิจิโกะทักทาย แต่เมื่อสายตาไปสะดุดกับอีกคนที่มากับร่างบางด้วย
“อุลคิโอร่า...”
เนื่องจากอยู่ในร่างเทียมของอุราฮาร่า หน้ากากของฮอลโลว์ที่เอสปาด้าคู่ควรจะมีจึงไม่ออกมาให้เตะตา ผิวที่เคยขาวซีดเมื่ออยู่ในร่างเทียมกลับดูมีเลือดฝาดอย่างไม่น่าเชื่อ เหลือเพียงแต่ดวงตาสีมรกต กับเส้นผมสั้นดำขลับเท่านั้น ที่ยืนยันว่าเป็นเขา
“ไม่ได้พบกันเสียนานนะ คุโรซากิ อิจิโกะ” อีกฝ่ายยังคงออกนามห่างเหินเช่นเคย แต่ก็เป็นเรื่องที่ทั้งหมดในที่นี้ชินแล้ว
“มาทำไม?” อิจิโกะถาม
ไม่น่าเชื่อ เอสปาด้าที่ดูเหมือนจะจงรักภักดีที่สุดต่อไอเซ็นอย่างอุลคิโอร่าจะทรยศ อาจเป็นเพราะเขาได้รับอิทธิพล และ “หัวใจ”ของความเป็นมนุษย์หลังจากที่ได้รู้จักกับ อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะก็เป็นได้
และก็ดูเหมือนจะมีเอสปาด้าที่เหลือรอดนอกเหนือจากนั้น....
“แค่อยากมาดูของแปลก...” อุลคิโอร่าตอบเรียบๆ
“ของแปลก?”
คิ้วอิจิโกะกระตุกวูบ
“การที่มนุษย์กับยมทูตสามารถให้กำเนิดทารกที่ก้ำกึ่งระหว่างสองโลก มันน่าแปลกดีไม่ใช่รึ?”
“ว่าไงนะ?”
อุลคิโอร่าไม่ได้ใส่ใจกับท่าทีฉุนกึกของอิจิโกะ เขาเดินไปที่เตียงเด็ก และจ้องหน้าโฮตารุนิ่ง
ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า
“เหมือนลิง...”
ปึ้ด... เส้นความอดทนของหมอหนุ่มขาดผึง
“ทนไม่ไหวแล้วเฟ้ย!!!!!” อิจิโกะปราดจะเข้าไปชกหน้า แต่ถูกอิชิดะล๊อกตัวไว้
“คำก็แปลก สองคำก็ลิง ลูกชั้นเป็นคนนะเฟ้ย!!!!”
“เหรอ?” อุลคิโอร่าทำหน้าไร้อารมณ์
“ปล่อยชั้นนะเฟ้ย!!! อิชิดะ ไม่ต่อยไม่ได้แล้ว!!!” อิจิโกะโวยวาย
“เกิดมาไม่เคยเจอใครกวนโอ๊ยได้เท่านี้มาก่อนเลย มา อุลคิโอร่า นายเข้ามาเลย!!!!”
“เอาน่าๆ คุโรซากิคุง คุณอุลคิโอร่า อย่าทะเลาะกันเลย” โอริฮิเมะทำหน้าที่เป็นกรรมการห้ามทัพ แต่ดูท่าจะไม่ได้ผล
ลูเคียกุมขมับตัวเองเงียบๆ....
วันเกิดลูกชายคนแรกของเธอ ช่างวุ่นวายเสียจริง
จะมีเรื่องอะไรอีกมั้ยนะ?
“อึ๊ก!” หญิงสาวสะดุ้งเฮือก เอามือกุมที่หน้าอกของตัวเอง มันร้อนเหมือนถูกไฟเผา
“ลูเคีย!” อิจิโกะสังเกตเห็นอาการเป็นคนแรก เขารีบไปดูเธอทันที
ด้วยความเป็นหมอ ชายหนุ่มจึงลองเช็คอัตราการเต้นหัวใจ และความดันให้ลูเคียอย่างคร่าวๆ
แต่น่าแปลก....
ทั้งๆที่ลูเคียมีสีหน้าที่ทรมานอย่างเห็นได้ชัด แต่ระดับการเต้นของหัวใจและความดันกลับอยู่ในสภาวะปกติอย่างไม่น่าเชื่อ
“อะไรกัน?” อิจิโกะเบิกตากว้างเมื่อเห็นผลการตรวจออกมาทั้งหมด
“ไม่มีประโยชน์หรอก” อุลคิโอร่าเปรยขึ้นมา
“หมายความว่าไง?” อิจิโกะหันไปตามเสียงนั้น
“เพราะที่ คุจิกิ ลูเคียกำลังเป็น ไม่ใช่ที่ร่างกาย แต่เป็นจิตวิญญาณ”
“วิญญาณ?”
“การที่ยมทูตให้กำเนิดลูกของมนุษย์ เป็นเรื่องที่ฝืนธรรมชาติ ฝืนขอบเขตของพระเจ้า”
“นี่แหละ คือสิ่งตอบแทนที่ คุจิกิ ลูเคียต้องได้รับ”
“ลูเคีย…” ชายหนุ่มได้แต่ให้เธอพิงไหล่เขาเงียบๆ ลูบหลังเบาๆหวังว่าจะให้รู้สึกสบายขึ้นบ้าง แต่ความทรมานก็ไม่ได้ลดลงเลย ซ้ำยังรู้สึกได้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างบางนั้น
“จะทำยังไงดี” อิจิโกะพยายามรวบรวมความรู้ด้านวิชาแพทย์ทั้งหมดที่ตนเรียนขึ้นมา
“ ข้า...ไม่เป็นไร...” ลูเคียกัดฟันพูด แม้ว่าร่างกายจะอ่อนแรงเต็มทน
“ไม่เป็นไรบ้าอะไรล่ะ?” อิจิโกะจับมือของลูเคียแน่น “ตัวร้อนเป็นไฟแต่มือกลับเย็นเป็นน้ำแข็งแบบนี้ เขาเรียกว่าปกติเหรอ?”
“งั้นก็ได้เวลาพวกเราออกโรงแล้วสินะ” เสียงอันอ่อนหวานดังมาจากด้านหลัง
“คุณอุโนะฮานะ คุณอุคิทาเกะ” โอริฮิเมะเรียกชื่ออาคันตุกะทั้งสอง
“นึกแล้วว่าต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น หัวหน้าใหญ่เลยอนุญาตให้พวกเรามาที่โลกมนุษย์ได้” อุคิทาเกะยิ้มกว้าง ในมือมีถุงลูกกวาดอยู่ ช่างไม่เข้ากับชุดกางเกงฮากามะที่สวมใส่ซักเท่าไหร่ “โอ๊สท์! คุจิกิ ข้าเอาขนมมาเยี่ยมเจ้าตัวเล็กน่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” ลูเคียยิ้มฝืนทนความปวดร้าวเอาไว้ “แต่โฮตารุยังกินไม่ได้นะคะ”
อุคิทาเกะยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“นั่นสิน้า~ ปากเล็กกว่าลูกกวาดซะอีก คงยังกินไม่ได้ตอนนี้หรอก” ชายหนุ่มเปรยเบาๆ เขาหันมามองอดีตลูกน้องด้วยสายตาอันอบอุ่น “เจ้าเองก็ต้องอยู่ต่อไปนะ คุจิกิ อย่ายอมแพ้ตั้งแต่เพิ่งเริ่มต้นซะล่ะ”
“.....ค่ะ....” หญิงสาวพยักหน้ารับ
“อิจิโกะคุง ช่วยวางคุณคุจิกินอนลงที” อุโนะฮานะสั่งเขา “ตอนนี้ระบบวิญญาณภายในกำลังปั่นป่วนอย่างหนัก คงต้องรักษาตั้งแต่เริ่มต้น”
อิจิโกะทำตามอย่างว่าง่าย เขาวางร่างบางลง อุโนะจึงเริ่มการรักษาด้วยวิถีมารทันที แสงจากพลังนั้นดูอบอุ่น ใบหน้าที่ซีดเซียวของลูเคีย เริ่มมีเลือดฝาดขึ้น เหงื่อที่ผุดพรายก็ค่อยๆหายไป
อิจิโกะถอนใจเฮือกอย่างโล่งอก เขาหันไปมองโฮตารุที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง
นี่...เจ้าตัวเล็ก...
จะรู้มั้ยนะว่าแม่ของลูกลำบากมากแค่ไหนกว่าจะมีลูกเป็นตัวเป็นตนขึ้นมาได้
รักแม่ให้มากๆนะ
ความคิดเห็น