Hitotsu no negai [Byakuya*Hisana]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

/> /> />เรื่องนี้เป็นเรื่องของเบียคุยะ ฮิซานะ ค่ะ ชอบตั้งแต่มูฟวี่สามแล้ว

ขอความกรุณาด้วยนะคะ

เนื้อเรื่อง

 

Hitotsu no negai [เบียคุยะ * ฮิซานะ]

ท่านเบียคุยะ...

ท่านเบียคุยะ...

หากข้าได้พบกับน้องสาวของข้าแล้ว...

ข้าอยากจะ...

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

ฤดูใบไม้ผลิปีที่ 4 ของการสมรสระหว่าง คุจิกิ เบียคุยะ เจ้าบ้านตระกูลคุจิกิ กับคุจิกิ ฮิซานะ

..........

..................

ยามแสงเงินแสงทองของวันใหม่จับอยู่ที่ยอดเมฆ เหล่านกกาขับขาน สายลมอบอุ่นพัดพากลิ่นหอมของดอกท้อให้กำจรจายไปทั่วบริเวณ

ร่างสูงในชุดนอนสีขาวตื่นขึ้นนจากการหลับไหล เมื่อมองไปข้างกายกลับพบแค่ความว่างเปล่า เหลือเพียงไออุ่นและกลิ่นกายหอมกรุ่นที่ยังคงติดตรึงอย่บนหมอนสีขาวที่ปักลายด้วยด้ายทองคำ...

เบียคุยะยันกายขึ้นจากที่นอน แล้วมองตรงไปข้างหน้า เรือนร่างบอบบางที่เขาเคยตระกองกอดเมื่อยามราตรีนั้นนั่งคุกเข่าเรียบร้อยอยู่เบื้องหน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่แกะสลักเป็นลวดลายดอกไม้อย่างวิจิตรบรรจง มีคันฉ่องที่ทำจากทองเหลืองขัดจนมันวาว ในมือมีหวีไม้เคลือบเงาอันเล็ก กำลังบรรจงหวีเรือนผมสั้นสีดำขลับนั้นอย่างช้าๆ

"ฮิซานะ"

ร่างนั้นสะดุ้งน้อยๆ ตอบรับเสียงเรียกนั้น หวีในมือนางหยุดชะงัก ก่อนหันกลับมามองร่างของชายผู้เป็นที่รัก...

พร้อมด้วยรอยยิ้มที่หวานละไม...

"ตื่นแล้วรึคะ? ท่านเบียคุยะ" ฮิซานะเอ่ยถาม ก่อนปล่อยให้ร่างสูงนั้นเดินเข้ามาสวมกอดนางจากด้านหลัง ริมฝีปากอุ่นช่วงชิงความหอมหวานจากต้นคอขาวระหงนั้น

"อืม..." ร่างสูงครางรับในลำคอ จากนั้นจึงปลดหวีไม้ในมือนางอย่างอ่อนโยน

"มาสิ...ข้าจะหวีให้"

มือใหญ่แต่เรียวยาวสวยงามดุจนิ้วของสตรีข้างหนึ่งประคองเรือนผมของหญิงสาวขึ้นอย่างแช่มช้า...มือที่มีหวีไม้ในมือค่อยๆบรรจงหวีไล่จากโคนจรดปลายผม

สัมผัสแต่ละสัมผัส เต็มไปด้วยความนุ่มนวล...ทะนุถนอม...ราวกับประคองช่อดอกกล้วยไม้ไม่ให้ชอกช้ำเหี่ยวเฉา

"หึๆ..."

เสียงหัวเราะเบาๆของภรรยาสาวทำให้เบียคุยะย่นคิ้ว

"เจ้าขำอะไร?"

"ท่านเคยหวีผมให้ผู้หญิงด้วยเหรอคะ?" ฮิซานะช้อนตากลมโตดำขลับขึ้นมองใบหน้าอันหล่อเหลานั้น

"...ทำไมเจ้าคิดแบบนั้นล่ะ?"

"ท่าทีของท่านดูคล่องแคล่ว ไม่เหมือนกับคนที่ทำเป็นครั้งแรก" นางให้ข้อสังเกตอย่างชาญฉลาด

"ถูกแล้ว...ข้าเคยทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งจริงๆ"

“...” ใบหน้างดงามที่สะท้อนอยู่ในคันฉ่องนั้นดูหม่นหมองไปถนัดใจเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

ตั้งแต่นางแต่งเข้าตระกูลคุจิกิมา นางก็ทำใจแล้วว่า เบียคุยะอาจจะเคยมีหญิงอื่นอยู่ข้างกายบ้างไม่มากก็น้อย...

"แต่หญิงผู้นั้นคือมารดาของข้า"

"ท่านเบียคุยะคะ..." เสียงของนางคล้ายกับตัดพ้อ เมื่อได้ยินคำตอบ เรียกรอยยิ้มบางๆจากเบียคุยะได้เป็นอย่างดี

"ไม่ต้องห่วง คนที่ข้าจะหวีผมให้เป็นคนที่ 3 คือลูกสาวของเรา 2 คน" ชายหนุ่มเอ่ยเรียบๆ

"แต่ข้าคิดว่าข้าคงไม่อาจทำให้ท่านสมความปรารถนาได้..." หญิงสาวเอ่ย พลางเอามือแตะที่หน้าท้องราบเรียบนั้น

ด้วยสภาพร่างกายของนางที่อ่อนแอ ทำให้ความหวังในการมีทายาทสืบสกุลนั้นช่างเลือนลางเต็มที จนมีบางครั้งที่นางอยากให้เบียคุยะรับอนุภรรยาเข้ามาในตระกูลคุจิกิเพื่อให้กำเนิดบุตรธิดาของชายที่นางรัก แต่เบียคุยะก็ไม่เคยคิดจะทำเช่นนั้นเลย

"ถ้าเช่นนั้นก็ไม่เป็นไร..."เบียคุยะวางมือบนไหล่ของนาง "เช่นนั้นข้าจะขอหวีผมให้เจ้าไปจนชั่วชีวิต"

"...ท่านเบียคุยะคะ"

"อะไรรึ?"

"ถ้าหากข้าได้พบกับน้องสาวของข้าแล้ว..."

"ข้าอยากจะหวีผมให้นางค่ะ"

เบียคุยะนิ่งฟังอีกฝ่าย เขารู้ดีว่าภรรยาของเขารู้สึกผิดมากมาย ที่ทอดทิ้งน้องสาวให้เผชิญความเลวร้ายของโลกภายนอกเพียงลำพังทั้งๆที่นางยังเป็นแค่เด็กทารกที่ยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ

เพราะอยากจะไถ่ถอนต่อความผิดที่ได้ทำลงไป จึงได้ตามหาทุกวัน...

หวังเพียงว่าถ้าตามหาจนเจอ...นางจะใช้เวลาช่วงชีวิตที่เหลือให้ความรักแก่เด็กสาวอย่างเต็มที่จนกว่าจะหมดลมหายใจ...

"ตระกูลคุจิกิมีธรรมเนียมที่ว่า เมื่อหญิงสาวในตระกูลจะออกเรือนไป คนที่เป็นญาติผู้ใหญ่จะเป็นคนที่หวีผมให้ เพื่อปัดเป่าความชั่วร้ายออกไป และเชื้อเชิญสิ่งที่ดีงามเข้ามา..."

"ยามใดที่น้องสาวของข้าเข้าสู่พิธีวิวาห์ ถ้าทำได้ ข้าอยากจะหวีผมให้นางค่ะ..."

"แต่ถ้าข้าอยู่ไม่ถึงเวลานั้น...ข้าขอฝากท่านเบียคุยะทำแทนข้าด้วยนะคะ"

"อย่าพูดอีกเลย..." ชายหนุ่มย่นคิ้วน้อยๆ "เจ้าต้องได้เจอน้องสาวของเจ้าแน่ๆ"

"...ขอบคุณค่ะ ท่านเบียคุยะ" หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆ

.............

.......................

และแล้ว 1 ปีให้หลัง ฮิซานะก็จากไป

และ 1 ปีหลังจากฮิซานะสิ้นชีวิต...ข้าก็ได้เจอนาง...

ลูเคีย...เด็กสาวที่มีใบหน้าเหมือนฮิซานะราวกับพิมพ์เดียวกัน...

ตลอดเวลา 50 ปีที่ข้าคอยดูแลนางอยู่ห่างๆ โดยที่ไม่ยอมบอกความจริงตามที่ฮิซานะขอไว้ก่อนตาย ข้ารู้ดีว่าท่าทีห่างเหินของข้านั้น ทำให้ลูเคียเจ็บปวดและทุกข์ใจเพียงใด...

ข้าเองก็ทุกข์ไม่แพ้กัน...ที่ไม่สามารถบอกความจริงกับนางได้

แต่หลังจากได้พบกับ คุโรซากิ อิจิโกะ สายสัมพันธ์ของข้ากับลูเคียก็เปลี่ยนไป...

ชายผู้นั้นทำให้ข้ารู้ว่า นางเป็นศักดิ์ศรีและสมบัติล้ำค่าเพียงหนึ่งเดียวที่ข้าต้องปกป้องไว้ให้ได้ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม

..........

..................

และ 10 ปีให้หลัง

ลูเคียก็เข้าสู่พิธีวิวาห์กับชายที่นางรัก...

"ลูเคียจัง ลูเคียจัง"

เสียงเรียกของสาวทรงโตรองหัวหน้าหน่วย 10 ดังมาถึงในห้องแต่งตัวเจ้าสาวที่ทุกคนกำลังสาละวนกับการแต่ตัวให้กับเด็กสาวร่างเล็กอยู่

"มีอะไรเหรอคะ รองหัวหน้ามัตสึโมโตะ" ลูเคียชะโงกหน้าออกไป "ข้ายังไม่ได้สวมหมวกเจ้าสาวเลย"

"หัวหน้าคุจิกิเรียกแน่ะ กำชับมาด้วยว่าอย่าเพิ่งให้เจ้าสวมหมวกเจ้าสาวด้วย"

"อา...ค่ะ" ลูเคียรับคำ ก่อนจะเดินตามสาวทรงงามประจำหน่วย 10 ไปในทันที

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

“ท่านพี่คะ ขออนุญาตค่ะ” ลูเคียเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนยื่นมือไปเลื่อนบานประตูอย่างแช่มช้า

“มาแล้วรึ ลูเคีย” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เบียคุยะกำลังนั่งอยู่เบื้องหน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่ฮิซานะเคยใช้สมัยที่ยังมีชีวิตอยู่ จนแม้ตอนนี้เจ้าของจะสิ้นบุญไปแล้ว เบียคุยะก็ยังสั่งให้คนเก็บรักษาให้อยู่ในสภาพดีเสมอ คันฉ่องทองเหลืองมันวาว จนฉายชัดให้เห็นใบหน้าอันสง่างามราวกับรูปสลักนั้น

“มานั่งนี่สิ” เบียคุยะเรียกให้หญิงสาวมานั่งตรงเบาะที่วางอยู่เบื้องหน้าเขา

“ข้าจะหวีผมให้”

“ต...แต่ว่า ท่านพี่คะ” น้ำเสียงของลูเคียยังแฝงไปด้วยความยำเกรงเขาอยู่บ้าง

“อย่าปฏิเสธ” เบียคุยะหลับตาลง

“เพราะนี่คือความปรารถนาของพี่สาวเจ้า”

...........

...............

มือใหญ่แต่เรียวยาวสวยงามดุจนิ้วของสตรีข้างหนึ่งประคองเรือนผมของหญิงสาวขึ้นอย่างแช่มช้า...มือที่มีหวีไม้ในมือค่อยๆบรรจงหวีไล่จากโคนจรดปลายผม

สัมผัสแต่ละสัมผัส เต็มไปด้วยความนุ่มนวล...ทะนุถนอม...ราวกับประคองช่อดอกกล้วยไม้ไม่ให้ชอกช้ำเหี่ยวเฉา

สัมผัสแต่ละสัมผัส ปรารถนาให้น้องสาวผู้เป็นที่รักมีแต่ความสุข อย่าได้มีความทุกข์ทรมานมาเยือนเมื่อดังเช่นในอดีต

ให้มีแต่อนาคตที่ดี สวยสดงดงามไปจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ...

“เสร็จแล้ว...” เบียคุยะพูด พลางวางหวีไว้ตรงตำแหน่งเดิมที่วางไว้

“ขอบพระคุณมากค่ะ ท่านพี่เบียคุยะ” ลูเคียน้อมศีรษะลงอย่างนอบน้อม

“นายท่านขอรับ” พ่อบ้านเอ่ยเรียกนายของตนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ขบวนของเจ้าบ่าวมาถึงหน้าคฤหาสน์แล้วขอรับ”

“ข้ารู้แล้ว” เบียคุยะยันกายขึ้น ก่อนยื่นมือให้เด็กสาวสัมผัส

“ไปกันเถอะ ลูเคีย”

............

.....................

ท่ามกลางความยินดีของทุกคน

รอยยิ้มของลูเคียแจ่มใสกว่าทุกวัน ในหัวอกเต็มตื้นไปด้วยความปลาบปลื้มและปิติยินดี...

ภายใต้ใบหน้าที่นิ่งสนิทของเบียคุยะนั้น ได้นึกถึงผู้ที่จากไปไกลแสนไกล...

หญิงงามที่เขารักประหนึ่งลมหายใจ...หญิงสาวที่คนเคยปรามาสนางว่าเป็นหญิงชั้นต่ำไม่คู่ควรกับเขา

ฮิซานะ…

ข้า...ได้ทำความปรารถนาของเจ้าให้เป็นความจริงแล้วนะ...

........

...................

-จบ-