ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    LOST Name เมืองนี้ไม่มีชื่อ

    ลำดับตอนที่ #4 : The world of odd dog#4

    • อัปเดตล่าสุด 20 มิ.ย. 53


    4

                    “โลกมนุษย์เป็นมิติคู่ขนาน หากจะไปเจ้าต้องไปที่ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แต่ว่า..ไม่มีใครเคยเห็นต้นไม่ศักดิ์สิทธิ์”บูลเล็ทพูดจบก็ปิดหนังสือและเดินเข้าห้องตัวเองช้าๆ

    “เห้ยๆ เดี๋ยวแล้วไงต่อเล่า”มูสรีบห้ามและถามต่อ บูลเล็ทเอียงคอสงสัยตากลมโตสีดำของเค้าดูเหม่อลอย สักพักก็เพ่งมาที่มูสกล่าวอย่างมีวิชาการ”ในหนังสือมีแค่นี้ จบ”เสียงเย็นกล่าวจบกำลังจะหันหลังเดินกลับ

    “จะบ้าเรอะถ้าพากลับไม่ได้ข้าก็อดกินไก่ทอดนะสิ!! เอ้ยคาร์ลก็ไม่ได้กลับบ้านเจ้าลองคิดดูสิเขาน่าสงสารขนาดไหน”มูสพูดพร้อมกับลากคาร์ลมาไว้ตรงหน้าบูลเล็ท มูสทำหน้าตาน่าสงสารน้ำตาคลอเบ้าใส่บูลเล็ท

    “งั้นเหรอ?? ชั้นว่านายตะหากที่ดู..น่าสงสาร”บูลเล็ทยังคงพูดอย่างเหม่อลอย

    นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นด้วยกับบูลเล็ท แต่นี่ก็เป็นเรื่องของผมเหมือนกัน ผมคงต้องหาวิธีอะไรแล้ว “นี่บูลเล็ท ไม่มีรายละเอียดของต้นไม้นั้นเลยเหรอ” ผมพยายามหาทางอื่น บลูเล็ทหันมามองผมราวกับเพิ่งเห็นว่าผมอยู่ตรงนี้”นาย....เป็นใคร... อ๊า คาร์ลสินะ อืมมรู้สึกว่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์จะเริ่มถูกพูดถึงจากนักเดินทาง”บูลเล็ทตอบ อย่างจนใจและแม้มูสกับคาร์ลจะเรียกเท่าไหร่ บูลเล็ทก็เหมือนจะไม่ใส่ใจใดๆทั้งสิ้น

    “คาร์ล ลองเดินทางกันสักตั้งไม๊”มูสถามหลังจากพวกเราคิดหาวิธีกันมาพักใหญ่

    “หือ เห้อ ไหนๆก็ไม่มีวิธีแล้ว ลองเดินทางดูก็ได้ คนเราถ้าไม่เจอกับตัวก็อาจจะไม่เข้าใจ เอาละ”

    ผมพูดอย่างมีความหวังเล็กๆขึ้น

    “ไปหาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์กันเถอะไอ้คู่หู”มูสพูดพร้อมกับเดินออกจากบ้านบูลเล็ทไป

    เห้อหมอนี่จะเปลี่ยนสรรพนามเรียกผมไปอีกกี่อย่างเนี่ย

    “พวกนักเดินทางส่วนใหญ่จะเดินทางจากต้นแม่น้ำซึ่งก็คือที่เราอยู่ไปจนสุดแผ่นดินทางใต้ที่นั่นมีเนื้อย่างอร่อยรองลงมาจากไก่ทอดที่ข้าชอบเลยนะ ทางใต้นะ” มูสพูดอย่างเป็นทางการและจบด้วยของกิน

    “มูส....”ผมชักไม่แน่ใจว่าเส้นทางนี่ถูกต้องจริงรึป่าว

    “มันอร่อยจริงๆนะ อ๊ะไม่ใช่สิ เส้นทางนี้ถูกแล้ว”มูสตอบอย่างมั่นใจอีกครั้ง

    พวกเรารู้สึกราวกับทหารที่เตรียมออกรบ ขยับเป้ให้เข้าที่ขาก้าวแรกออกเดินอย่างองอาจ พร้อมเผชิญอันตรายทุกอย่าง “อ๊ะ เดี๋ยว!!”มูสพูดผมรีบหันไปมองอย่างมุ่งมั่นเหมือนรอฟังคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา

    “ข้าว่าเราไปหาอะไรกินกันรองท้องก่อนไหม” ผมมันบ้าไปเองที่คิดว่าหมอนี่มันมุ่งมั่น คราวนี้ผมอยากร้องไห้จริงๆแล้ว โฮฮฮ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×