[Fanfic] DGM : Halloween Nigth

ลำดับตอนที่ #2 : Chaptor 1 : Coming like the wind

ฟักทอง

ค้างคาว

สีดำ

เครื่องประดับต่างๆ ถูกงัดขึ้นมาจัดแต่งตามร้านค้าต่างๆ จนเป็นคอนเซ็ปต์เดียวกันไปหมด  ไม่ว่าจะหันไปทางไหนบรรยากาศของฮัลโลวีนมันก็โผล่ออกมาให้เห็นเต็มสูตร  โคมไฟฟักทอง Jack o' Lantern ที่ดูจะฮิตเหลือเกินในขณะนี้ถูกแขวนเรียงรายตามห้างร้าน  อาจจะเป็นเพราะว่ามันเป็นมาสค็อตของงานก็คงได้ล่ะมั้ง?  หากแต่หน้ายิ้มร่าของมันกลับทำให้ใครบางคนรู้สึกหงุดหงิดพิลึก

คันดะ ยู  นักเรียนไฮสคูลปี 3 กำลังเดินไปตามย่านการค้าในเมืองใหญ่  เด็กหนุ่มรู้สึกรำคาญปากที่ฉีกยิ้มกว้างของฟักทองพวกนี้เหลือเกิน ชนิดที่ว่าเห็นแล้วอยากจะอัดให้กระจาย  แน่ะ... อย่างกับจะมองหน้าหาเรื่อง 

จากมุมมองของคนหงุดหงิดนี่มันช่างน่ากลัว   แม้แต่ใบหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตรของแจ็คยังเห็นว่าหาเรื่อง...

แต่จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไง  ก็เนื่องในโอกาสเทศกาลฉลองวันฮัลโลวีนที่โรงเรียนของเขา  ทางชมรมเคนโด้จึงต้องหยุดกิจกรรมทุกอย่างเพื่อให้ทุกคนช่วยกันจัดเตรียมเพื่อต้อนรับงานบ้าๆ เลียนแบบชาวตะวันตกนี่?  ไร้สาระจริงๆ สิให้ตาย...  พ่อหนุ่มผมม้าขี้โมโหเลยพาลหงุดหงิดเจ้าฟักทองที่น่าสงสารไปโดยปริยาย

ประตูถูกเลื่อนเปิดออกอัติโนมัติ  ตามด้วยเสียงต้อนรับของพนักงานในร้านสะดวกซื้อ  ร่างเพรียวบางของเด็กหนุ่มวัย 18 เดินเข้าไปในร้านด้วยท่าทางเหมือนคนเพิ่งกินรังแตนมา  หลังจากอ่านหนังสือติวจนดึกดื่นก็ต้องหาอะไรมาเติมท้องเป็นมื้อดึก  คันดะเลือกที่จะเดินไปร้านมินิมาร์ทใกล้ๆ อพาร์ทเมนท์ดีกว่าที่จะไปร้านโซบะเจ้าประจำ  ดึกป่านนี้แล้วไม่อยากเดินไกล

นัยน์ตาคมสวยกวาดไปทั่วร้าน  ในใจก็ครุ่นคิดว่าจะเลือกซื้ออะไรดี

สุดท้ายก็ลงที่โอเด้ง

ของอุ่นๆ เป็นมื้อดึกก็ไม่เลว...  ถึงจะไม่ถูกปากเท่าโซบะก็เถอะ

ดวงหน้าคมสวยมีแววครุ่นคิดเมื่อจะเลือกเครื่องต่างๆ มาลงในถ้วยโอเด้งของเขา  สายตาไล่ตามสิ่งต่างๆ ที่มีให้เลือก แต่ก็ต้องไปสะดุดอยู่ที่

...ให้ตายเหอะ

ฟักทองต้ม...?

หันหน้าหนีด้วยความเอียน  ขนาดแผนกโอเด้งในร้านมินิมาร์ทยังเป็นไปกะเขาด้วย?

ไม่ใช่แค่โอเด้งเท่านั้นที่มีเมนูใหม่ต้อนรับฮัลโลวีน  หากแต่แผนกสินค้าอื่นๆ ก็มีโปรโมชั่นพิเศษรับวันปล่อยผีนี่เช่นกัน  อะแฮ่ม... ตัวอย่าง  

ลดราคาพิเศษ! เมื่อซื้อ Halloween Set Combo! (ให้กินของพิลึกพวกนี้เนี่ยนะ?  ให้ฟรีก็ไม่เอา)

ซื้อครบ XXXX เยนสามารถแลกซื้อกล่องใส่อาหารลาย Jack o' Lantern ได้ในราคาพิเศษ!  (ไม่ดีกว่า  เห็นฟักทองแล้วชั้นกินไม่ลง)

ซื้อวันนี้แถมฟรี! ตุ๊กตา Halloween Party มีให้เลือกสะสมมากมายหลายแบบ  ทั้ง แจ็คหัวฟักทอง ผีน้อยน่ารัก ท่านเคาท์ผีดูดเลือด ฯลฯ (จะเอาไปทำไมไม่ทราบ?)

นอกจากโปรโมชั่นพิเศษแล้วยังมีสินค้าจำพวกลูกอมขนมหวานอีกมากมาย  รวมทั้งสิ่งต่างๆ ที่มีกลูโคสเป็นส่วนประกอบมากกว่า 50% (พอดีว่าชั้นเกลียดของหวาน)

เดินออกมาจากร้านมินิมาร์ทพร้อมถ้วยโอเด้งร้อนๆ ในมือ  มือขาวจัดที่จับช้อนตักปลาหลอดเข้าปาก  เดือนตุลาคมนี่มันน่าหงุดหงิดชะมัด  ทำไมทุกคนต้องเห่อไปกับของพรรค์นี้ด้วยนะ?  ไร้สาระเป็นบ้าเลย 

ใบหน้าสวยออกอารมณ์หงุดหงิดกับบรรยากาศชวนเอียนของฮัลโลวีน  ถึงการเดินไปซดของอุ่นๆ ไปจะทำให้อารมณ์ดีขึ้นได้เล็กน้อยก็เถอะ  หากแต่ไอ้อารมณ์ด้านบวกเล็กน้อยที่เพิ่งก่อขึ้นมาได้ก็ต้องมีอันกลับไปติดลบยิ่งกว่าเดิมเมื่อ...

พลั่ก!!!!

ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มคนหนึ่งที่วิ่งมาด้วยความรีบร้อนชนเข้าเต็มๆ กับร่างบาง  ถ้วยโอเด้งที่ถืออยู่ในมือหกรดเต็มเสื้อแจ็คเก็ตสีเข้มของอีกฝ่าย 

การสูญเสียของกินทำให้อารมณ์เสียสุดขีด

"ไอ้งี่เง่าเอ๊ย!!!! เดินให้มันดูตาม้าตาเรือมั่งสิวะ!  จะรีบไปตายXXXอะไรรึไง?!!!" เรียวปากบางพ่นคำสบถเป็นชุดๆ ที่ไม่เหมาะกับหน้าสวยๆ เอาซะเลยออกมาซะเต็มสตรีม  ทำเอาคนที่วิ่งมาชนถึงกับอึ้ง

"หน้าตาก็ดีนี่ไหงปากเสียงี้ล่ะ? นายต่างหากล่ะดูทางซะมั่ง ที่บ้านสอนมาให้กินไปเดินไปหรือไง?" ต่อปากต่อคำกันซะอย่างงั้น  

"เฮ้ย พูดให้มันดีๆ นะเว้ย  ใครชนใครก่อนกันแน่" คนหน้าสวยอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่  ทำไมชะตากรรมในเดือนนี้มันไม่มีอะไรดีเลยซักอย่าง?  เดือนตุลาคมนี่มันเดือนมหาวิบัติของคนเกิดเดือนหกหรือยังไงกันนะ?

"นายทำเสื้อชั้นเปื้อนหมด" หนุ่มผมแดงสบถกับตัวเอง ร่างสูงกว่าถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกก่อนจะยัดเยียดให้กับเด็กหนุ่ม

"เอาไปซักซะ"  พูดเพียงเท่านั้นก็ออกวิ่งไป(อย่างหน้าด้านๆ)

"อะไรของแกวะ?!!!  เฮ้ย  จะไปไหนเล่า  กลับมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อนสิฟะ"

หากแต่ร่างสูงพร้อมกับผมสีแดงเพลิงจากไปอย่างรวดเร็วราวกับสายลม  แว้บหายไปได้รวดเร็วไม่ต่างจากขามา...  คันดะมองเสื้อแจ็คเก็ตในมือที่ยังอุ่นๆ ด้วยไอร้อนจากตัวผู้ใส่และน้ำซุปโอเด้ง  ก่อนจะนึกแค้นไอ้คนที่เป็นเจ้าของ  บ้าจริง คนอะไรกันฟะ ชนคนอื่น  ทำโอเด้งหกหมด แล้วยังมีหน้ามายัดเยียดหน้าที่ซักเสื้อให้อีก มันหน้าฟาดกะบาลให้แตกเหมือนลูกแตงโม!!!

นัยน์ตาสีคล้ายห้วงทะเลลึกจ้องมองพื้นที่เต็มไปด้วยเครื่องราดโอเด้งอย่างเสียดาย  ทั้งๆ ที่เพิ่งกินไปได้ไม่กี่คำแท้ๆ  ถ้าไอ้บ้านั่นไม่มาชนซะก่อนคงกินได้มากกว่านี้  หากแต่ตอนนี้เด็กหนุ่มไม่มีอารมณ์อยากจะกินอะไรอีกแล้ว  เขาจึงตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้องของตน

ไฟในห้องถูกเปิดหลังจากที่เจ้าของห้องได้กลับเข้ามา  ขับไล่ความมืดทำให้เห็นห้องทั้งห้องที่ราวกับภาพขาวดำก็ไม่ปาน  เฟอร์นิเจอร์แทบทุกชิ้นเป็นสีขาว ตัดกับพื้นและผนังที่เป็นสีดำ  ร่างเพรียวเดินกระทืบเท้าปึงๆ เข้ามาในห้อง  กระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างเซงจัดพร้อมกับปาแจ็คเก็ตเปียกๆ  ลงบนพื้นห้อง  ด้วยความอยากระบายอารมณ์โมโหเจ้าของเสื้อหรือไรก็ไม่ทราบถึงได้กระทำรุนแรงกับมันอย่างนี้  คนอารมณ์เสียถอนหายใจหนักๆ หนึ่งครั้ง  ในใจยังคิดต่อว่าไอ้หัวแดงนั่นไม่เลิกที่ทำเอาวันไม่ดีอยู่แล้วให้ไม่ดีเข้าไปอีก  ด่าในใจจนไม่รู้ว่าจะด่าอะไรอีกแล้วตั้งแต่ตัวคนทำไปจนถึงบุพการีที่ปล่อยให้คนอย่างนี้ได้เกิดมาบนโลก 

ร่างบางลุกขึ้นยืน  นิ้วมือเรียวค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตขาวออกทีละเม็ด  มือข้างที่ว่างคว้าผ้าเช็ดตัวสีขาวนุ่มจากราวตาก  อาภรณ์ที่สวมใส่เมื่อครู่ถูกขว้างไปยังตะกร้าใส่ผ้าอย่างลวกๆ ไม่ต่างอะไรกับเสื้อผ้าที่ใส่แล้วเมื่อวันก่อนๆ ที่ลงตะกร้าบ้างไม่ลงบ้าง  แต่เจ้าตัวก็ไม่คิดจะสนใจ  เรียวขายาวพาร่างเพรียวก้าวเข้าไปในห้องอาบน้ำ

สายน้ำเย็นจากฝักบัวไหลลัดเลาะลงมาตามดวงหน้าสวยจัด  มือเพรียวบางเสยปัดผมสีดำสนิทที่เปียกน้ำออกให้พ้นใบหน้าเพื่อรับความชุ่มฉ่ำจากละอองน้ำ  ชำระล้างร่างกาย  สนุกสนานไปกับสายน้ำ อาจจะเป็นวิธีลดระดับอารมณ์บูดๆ วิธีหนึ่งของพ่อคนเจ้าอารมณ์  นิ้วมือขาวไล้เล่นตามแผ่นอกเนียนขาวจัดราวกับสตรีก็มิปาน  หลังจากเล่นสนุกกับน้ำได้ซักพักแล้วจึงหยุด

เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ  คันดะเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ข้างตะกร้ายัดลงข้างในให้หมด  ก่อนจะลากไปที่เครื่องซักผ้า  ดวงตาคมเหลือบไปเห็นเสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำตาลเข้มที่วางกองอยู่บนพื้นจึงเดินไปหยิบมาจะได้ซักพร้อมๆ กัน  มือเรียวคลี่เสื้อหนานั่นออกก่อนจะสะบัดสองสามครั้ง  กลิ่นโอเด้งที่เขาทำหกรดเจ้าของเสื้อยังคงติดอยู่  ...หากแต่กลิ่นอะไรบางอย่างที่มันเตะจมูกคันดะเสียเหลือเกิน

กลิ่นเหมือน...

...เลือด

นึกได้เท่านั้นก็ยกขึ้นมาดูใกล้ๆ เสื้อสีน้ำตาลถูกย้อมด้วยของเหลวบางอย่างที่ไม่ใช่น้ำซุปโอเด้งแน่ๆ ในบางส่วนจนเปื้อนเป็นด่างดวง  เลือด... คราบเลือดเปื้อนเต็มเสื้อแจ็คเก็ตไปหมด

นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ  จากรอยเปื้อนบนเสื้อทำให้ทราบว่าเจ้าของมันต้องเสียเลือดเยอะมากพอสมควร  แล้วทำไมยังทำตัวปากสุนัขไม่รับประทานอยู่ได้อีกนะ  อยากจะงง

หยุดความสงสัยลงก่อนจะยัดเสื้อแจ็คเก็ตลงถังซักไป

------------------------------------------------

รักยูจังที่สุดเลย =w=~~~

เลิฟยู่ว~~~

(อีเร็นโหมดบ้า)

อ่านแล้วช่วยคอมเม้นจะเป็นพระคุณอย่างสูงเพคะ


(โดนคอมเม้นด้วยฝ่าเท้า)