วุ่นจริง ศึกชิงเจ้าชายปีศาจ

ลำดับตอนที่ #4 : ยูเกลกับลอเรล ตอนที่ 3.

    "นี่ไม่ได้กวาดบ้านมากี่วันแล้วเนี่ย"



    คำพูดที่ทำให้เจ้าของบ้านตะโกนด่าออกมาจากในครัว "บ้าเหรอ" เธอโวยวายขณะเทน้ำร้อนใส่ถ้วยบะหมี่สำเร็จรูป "ฉันกวาดทุกวันย่ะ"



    "แล้วทำไมไม่เปลี่ยนปฎิทิน" เกิดเสียงต๊อกๆเมื่อลอเรลเคาะที่ปฏิทินติดผนังดังมาเข้าหู



    แต่เด็กสาวไม่ตอบ มือขาวๆทำทีเป็นง่วนอยู่กับการเปิดดูบะหมี่ในถ้วย...นี่ก็อีกเรื่องที่เธอไม่มีทางบอกใครเด็ดขาด...และคราวนี้ก็ไม่ใช่ฟอร์มบ้าๆแบบเรื่องอื่นๆด้วย



    ปฏิทินรูปวิวทิวทัศน์ต่างๆที่น้าจอร์จส่งมาให้เป็นของฝากหลังจากการไปทัวร์คอนเสิร์ตนั่นไม่เคยถูกฉีก มันค้างไว้อยู่อย่างนั้นมาหลายเดือนแล้ว และก็คงจะค้างอยู่อย่างนั้นจนกว่าเธอหรือใครสักคนโยนมันทิ้งไป



    ยูเกลไม่อยากทิ้งของขวัญจากน้าจอร์จ แต่เธอก็ไม่อยากรู้ด้วยว่าตอนนี้เป็นวันที่เท่าไหร่หรือว่าเดือนอะไร



    การรับรู้วันคืนเป็นเหมือนสัญญาเตือนว่าสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ไม่จีรัง เราไม่สามารถย้อนวันที่10 สิงหาของปีที่แล้วหรือว่าปีอื่นๆกลับมาได้ เหมือนกับที่เราไม่สามารถห้ามวันพรุ่งนี้ไม่ให้มาถึงได้เช่นเดียวกัน



    ซึ่งหากเป็นแบบนั้น เธอรู้ว่าวันหนึ่งสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้จะต้องสิ้นสุดลง



    "มิน่าถึงไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร" ลอเรลเอ่ยอย่างไม่สนใจอาการเงียบของคู่สนทนา



    ยูเกลเดินถือบะหมี่สำเร็จรูปออกมาจากในครัว กลิ่นหอมๆลอยฟุ้งไปทั่ว นัยน์ตาสีน้ำเงินเหลือบมองร่างที่ยังยืนอยู่หน้าปฏิทินแวบหนึ่งก่อนจะเอ่ยต่ออย่างไม่สนใจ "ไม่เห็นอยากรู้เลย เอา รีบๆกินซะ จะได้รีบกลับไปนอน"



    "วันนี้ไงล่ะ" เด็กหนุ่มฉีกเดือนเก่าออกและจิ้มไปที่วันๆหนึ่ง "อ๊ะ มีรูปที่นี่ด้วยแฮะ"



    เด็กสาวเผลอตวัดสายตาขึ้นมองอย่างลืมตัวแล้วก็รู้สึกใจหายวาบขึ้นมาทันที ลอเรลไม่ได้โกหก รูปของประภาคารขาวเด่นเป็นสง่าท่ามกลางเกลียวคลื่นนั่นแลดูสวยมาก แต่ว่าเลขบอกเดือนที่โชว์หราอยู่ทำให้ใบหน้าขาวๆพลันเปลี่ยนสี แค่ดูเดือนก็รู้แล้วว่าวันที่เขาชี้คือวันอะไร



    ...ไม่เอานะ...



    นัยน์ตาสีเท่ามองใบหน้าที่ซีดลงเรื่อยๆอย่างอ่อนโยน เขาเขยิบเข้ามาใกล้พลางคิดในใจว่าหากเจ้าตัวได้เห็นหน้าของตัวเองตอนนี้จะรู้สึกยังไง



    เมื่อมันซีดยิ่งกว่าหน้ากระดาษเสียอีก



    "มานี่สิ ยูเกล"



    เด็กสาวถอยหลังโดยอัตโนมัติ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มมีแววหวาดผวาจนคนมองรู้สึกกลัวแทน เธอส่ายหัวพลางก้าวถอยหลังอีกก้าว "ไม่เอานะ"



    "ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอกน่ะ" เด็กหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยน บางสิ่งบางอย่างกำลังทำให้เขารู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอไม่รู้ว่าเป็นเพราะถูกยูเกลมองด้วยสายตาแบบนั้นหรือเพราะว่าเห็นปฎิกิริยาของเธอกันแน่



    "ไม่" เด็กสาวเหลือบมองประตูก่อนจะรีบเผ่นหนี แต่มือของเขากลับคว้าข้อศอกของเธอไว้ได้ ขยับเพียงครั้งเดียวร่างเล็กก็สะดุดเข้ามายืนใกล้ๆอย่างง่ายดาย



    ยูเกลหลับตาปี๋เมื่อเขาค่อยๆลากเธอให้เดินตามไป ไม่บอกก็รู้ว่าเด็กหนุ่มจะพาเธอไปไหน



    (ขอตบซักทีสำหรับใครที่คิดอะไรแบบ "เตียง" หรือว่า "โซฟา"ค่ะ)



    "ลืมตาสิ" เสียงแหบพร่านั่นกระซิบ แต่เธอส่ายหัวและยกสองมือขึ้นปิดหู



    "ไม่"



    "ยูเกล" ลอเรลเรียกชื่อของเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนลง



    "ฉันไม่อยากรู้"



    "ลืมตา ยูเกล"



    "ไม่เอา ปล่อยนะ"



    ฉับพลันฝ่ามือที่เกาะกุมแน่นราวกับคีมที่ข้อศอกของเธอก็คลายออก ก่อนจะแทนที่ด้วยอ้อมกอดอันอบอุ่น มันกระชับแน่นราวกับจะปกป้องจนยูเกลรู้สึกได้ถึงแรงเต้นของหัวใจอีกดวงที่แผ่นหลังของเธอ แรงสั่นที่เต้นเป็นจังหวะค่อยๆปลอบประโลมจิตใจของเธอให้สงบลง



    ทั้งคู่ยืนอยู่อย่างนั้น...ราวกับจะลืมวันเวลาไปจนหมด ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใดแต่เด็กสาวก็ยังคงยืนนิ่ง ดวงตาปิดสนิท ทว่าในใจกลับสับสนวุ่นวาย เธอภาวนาให้คนตรงหน้าล้มเลิกความตั้งใจอยู่เงียบๆ



    "แล้วเมื่อไหร่จะอยู่ได้ตัวเองจริงๆล่ะ ในเมื่อเธอไม่กล้าที่จะยอมรับความเป็นจริง" ลอเรลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแปร่งราวกับเป็นคนอื่น เขายังคงกอดร่างในอ้อมแขนแน่น มันไม่ได้ไร้ผลซะทีเดียว เมื่อร่างเล็กๆที่สั่นเทาเริ่มจะสงบลง บ่งบอกว่าเขาใกล้จะทำสำเร็จ



    ลืมตาเถอะ นี่เป็นของขวัญพิเศษของเธอ...ของขวัญที่จะต้องให้ก่อนที่...



    เสียงสูดหายใจเข้าลึกๆของยูเกลทำให้ความคิดของเด็กหนุ่มหยุดชะงัก



    แล้วในที่สุดเธอก็ลืมตาขึ้น
    


    "เก่งมาก" ลอเรลเอ่ย เมื่อเด็กสาวลดมือที่ปิดหูไว้ลง ถึงแม้ว่าเธอจะยืนตัวแข็งไปแล้วก็ตาม "วันนี้เมื่อสี่ปีก่อน จำได้รึเปล่า" เขากระซิบ "พวกเราเจอกันมาสี่ปีแล้วนะ ยูเกล"



    นัยน์ตาสีน้ำเงินคู่นั้นจับจ้องไปที่วันบนปฏิทิน เสียงของลอเรลดังก้องอยู่ในหู พวกเราเจอกันมาสี่ปีแล้ว สี่ปี่...วันนี้...



    "สุขสันต์วันเกิดนะ ยูเกล"



    วันที่สี่ เดือนเมษายน...



    เธอรู้สึกถึงความเย็นที่เข้าเกาะกุมร่างกายช้าๆ เลขสี่เป็นเลขที่เธอเกลียดที่สุด ถึงมันจะเป็นวันเกิดของเธอ แต่มันก็เป็นวันที่มัจจุราชพรากผู้หญิงคนหนึ่งไปจากโลกใบนี้



    ผู้หญิงที่เป็นที่รักของผู้คนมากมาย ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของเธอเอง



    ใช่...มันเป็นวันที่เธอเกิด แต่ก็เป็นวันที่แม่ตาย



    สำหรับยูเกลแล้ว...เลขสี่หมายถึงความตาย และการพลัดพราก



    เธอพรากผู้หญิงที่วิเดรก้าไป...วิเดรก้าที่วิเศษกว่าเธอนับร้อยเท่า



    "รู้จักกันมาสี่ปีแล้วนะ" ลอเรลกระซิบ แต่เสียงนั้นกลับทำให้เด็กสาวอยากร้องไห้ ทุกๆวันเกิดของเธอ จะมีคนมาที่บ้าน...นำดอกไม้ไว้อาลัยมาให้แม่



    ...ทุกคนเศร้ากับการจากไปของแม่...แต่ไม่มีใครยินดีกับเธอ...



    เด็กสาวหลับตาลงและปล่อยให้ความทรงจำที่ตกตะกอนลอยฟุ้งขึ้นมา



    วันนั้นก็เป็นวันที่อากาศอบอ้าวเหมือนวันนี้ เธอได้แต่นั่งขดตัวอยู่ริมหน้าต่างและคอยฟังเสียงฉึกฉักของรถไฟ แล้วจู่ๆยูเกลในตอนนั้นก็รู้สึกเหมือนถูกจ้องมอง เธอละสายตาจากภาพทุ่งหญ้านอกหน้าต่างและหันกลับมา



    เพื่อที่จะสบตากับเด็กหนุ่มที่มีนัยน์ตาเป็นประกายเจิดจ้า



    นั่นคือการพบกันครั้งแรก...วันนี้...เมื่อสี่ปีก่อน...



    การรับรู้ช่วงเวลาเป็นเหมือนสิ่งสะท้อนจุดสิ้นสุด



    เลขสี่หมายถึงการลาจาก...



    "ไม่นะ" ยูเกลร้องออกมาและเริ่มสะบัดตัวออกจากการวงแขนของลอเรล หัวใจของเธอรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง มีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น "ปล่อยนะ"



    แต่ว่าแขนของเขากลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อยต่อแรงทุบของเด็กสาว



    ลอเรลโตขึ้น...และกำลังเปลี่ยนแปลง



    "ยูเกล" เสียงของเขาแหบพร่าและแปลกหูเมื่อเรียกชื่อของเธอ "ฟังก่อน"



    "ปล่อยฉัน...ฉันไม่รู้...ไม่รู้อะไรทั้งนั้น" เด็กสาวยกมือขึ้นปิดหูและเริ่มสะอึกสะอื้น เสียงที่ออกจากปากสั่นเครือ "อย่ามายุ่งกับฉัน"
    


    "ยูเกลฟังก่อนสิ เธอจะมีชีวิตอยู่กับความหวาดกลัวแบบนี้ไม่ได้ เราต้องเดินหน้าต่อไป"



    คำพูดที่ทำให้คนฟังใจหายวาบ เธอหยุดดิ้นในทันที เดินหน้าต่อไป...เดินหน้าต่อไป...เดินหน้า...แล้วก็จากกันไป...



    "เลขสี่ของเธอไม่ใช่ความตาย" ลอเรลเอ่ยเสียงเข้ม "ไม่ใช่การลาจาก"



    "ไม่ใช่ แม่ตายในวันนี้ ฉันหนีออกจากบ้านมาในวันนี้"



    "แต่เราก็ได้เจอกันในวันนี้"



    เด็กหนุ่มคลายแรงบีบที่มือลงเมื่อเห็นว่าเธอยืนนิ่ง ดวงตาเบิกกว้าง



    "จำไว้" เขาย้ำ "เลขสี่สำหรับเธอหมายถึงจุดเริ่มต้น...จุดเริ่มต้นและการเปลี่ยนแปลง"



    จุดเริ่มต้น...คำพูดนั้นทวนซ้ำในสมองของยูเกล จุดเริ่มต้น...



    ไม่ใช่การพลัดพราก...และไม่ใช่ความตาย...



    "ลอเรล" เธอเรียกชื่อของเขา...ด้วยน้ำเสียง...ที่นุ่มนวลขึ้นกว่าเดิม ขอบตาของเธอร้อนผ่าว น้ำตา...กำลังจะไหลออกมา



    ไม่ใช่การลาจาก...ไม่ใช่ความตาย...



    ...ไม่ใช่ความผิดของเธอ...



    "ลอเรล...ฉัน"



    พรึ่บ!



    ทันใดนั้นจู่ๆยูเกลก็มองอะไรไม่เห็นไปชั่วขณะ เธอสะดุดขาตัวเองด้วยความตกใจ ร่างของเด็กสาวเซไปชนผนัง เสียงตึงดังขึ้นเมื่อเธอเผลอปัดโดนตุ๊กตาบนชั้นโชว์ล้มลง

 

    ไฟดับ...บ้าชะมัด



    ยูเกลพยายามมองไปรอบๆห้องที่มืดสนิท เพราะสายตาของเธอยังไม่ชินกับความมืด ตอนนี้เด็กสาวจึงมองเห็นอะไรได้ไม่ต่างไปจากคนตาบอด



    หน้าต่าง ต้องเปิดม่าน



    เธอคิดแล้วก็เริ่มขยับไปทางทิศที่หน้าต่างควรจะอยู่
    


    "ลอเรล ไปหาไฟฉายมาหน่อย" เด็กสาวตะโกน "อยู่บนตู้เย็นที่ห้องครัวน่ะ" ยูเกลคลำไปตามผนัง "ระวังอย่าเดินชนโต๊ะนะ"



    แต่ความเงียบไร้ซึ่งเสียงกระแทกก็บอกเธอว่าลอเรลคงเดินผ่านโต๊ะไม้ออกไปได้



    เด็กสาวคลำไปเรื่อยๆผ่านกรอบรูปหลายกรอบ หนึ่ง สอง สาม สี่ เธอนับไปด้วย น่าจะถึงหน้าต่างได้แล้วนะ



    ในที่สุดมือของยูเกลก็แตะโดนสัมผัสนิ่มๆของผ้าม่าน เธอถอนหายใจและกระชากให้มันเปิดออก คืนนี้เป็นคืนวันเพ็ญ แสงจันทร์บนฟ้าจึงสว่างกว่าคืนอื่นๆ โชคดีจริงๆที่วันนี้พระจันทร์เต็มดวง เด็กสาวคิดในใจ



    "ช้าไปแล้วตาบื้อ" เธอหมุนตัวกลับมาและตะโกนด้วยเสียงเยาะเย้ย



    ...เงียบ...ไม่มีเสียงตอบจากคนที่ควรจะสวนกลับอย่างรวดเร็ว



    รอยยิ้มบนใบหน้าของยูเกลจางหายไปเล็กน้อย โธ่เอ๊ย ออกไปไม่ให้สุ้มให้เสียง



    "ลอเรล" เธอตะโกนเรียก "อยู่ไหนน่ะ"



    เงียบ...



    "ลอเรล" เธอเดินไปที่ดูที่หลังโซฟาเผื่อว่าเด็กหนุ่มไปซ่อนเพื่อจะหลอกให้เธอตกใจ "ไม่ตลกเลยนะ" ในตอนนี้สายตาของยูเกลเริ่มจะชินกับความมืดมากขึ้น เด็กสาวเดินไปรอบๆห้องพลางตะโกน "ลอเรล ออกมาได้แล้วน่า"



    เงียบ...



    "นี่นาย...



    กุ๊กกู่ กุ๊กกู่ กุ๊กกู่ กุ๊กกู่



    ยูเกลสะดุ้งเฮือกเมื่อนกคักคูในนาฬิกาติดผนังโผล่พรวดออกมาส่งเสียงบอกเวลา เธอเกือบจะร้องกรี๊ดออกมาแล้ว แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าที่นี่มันก็บ้านเธอ ลอเรลคงจะหัวเราะเยาะเอาแน่ๆถ้าเธอตกใจเสียงนาฬิกาบ้านตัวเอง



    แต่ว่าจริงๆแล้วความตกใจนั่นก็ส่งผลให้หัวใจของเด็กสาวเต้นรัว ความหวาดกลัวที่ซ่อนไว้เริ่มที่จะปรากฏตัวขึ้นมาทีละน้อย
   


    "อย่ามาเล่นบ้าๆนะ" ยูเกลตวาด ทว่าเสียงของเธอกำลังสั่นจนสัมผัสได้ ไม่ว่าจะพยายามทำให้ฟังดูโมโหขนาดไหนก็ตาม มันก็บ่งบอกถึงอารมณ์ของผู้เปล่งมันออกมาได้เป็นอย่างดี



    สั่น...ซะจนไม่ต้องมีหูวิเศษก็ยังได้ยิน



    กริ๊ง....



    เสียงกระพรวนเบาๆที่ดังมาสู่โสตประสาททำให้ยูเกลหันขวับไปมองทันที...แม้ว่าเสียงนั้นจะเบามากซะจนคนปกติไม่น่าจะได้ยิน แต่ว่ามันกลับดังขึ้นชัดเจนในหูของเธอ



    เสียงมาจากในครัว...ความคิดที่ทำให้หัวใจเต้นช้าลง คนที่กลัวจนจะกลายเป็นผวาเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว เธอรีบสาวเท้าไปยังต้นเสียงทันที



    "ก็รู้อยู่ว่าหูดี อย่ามาเล่นซ่อนแอบให้เปลืองเวลาเลยน่ะ" ยูเกลเอ่ยปากบ่นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยชัยชนะ "จะแกล้งฉันน่ะมันยังเร็วไป...



    แล้วทันใดนั้นเสียงของคนที่คิดว่าตัวเองชนะก็ขาดหายไป เมื่อพบว่าคนที่คิดว่าอยู่ในห้องครัวกลับไม่อยู่ในนั้น



    ห้องทั้งห้องโล่ง...ไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิต



    ...แต่เมื่อกี้...เราได้ยินเสียงจริงๆนี่นา...ความคิดที่ทำให้ยูเกลก้าวถอยหลัง หัวใจที่เต้นช้าลงกลับเร่งความเร็วขึ้น มันเต้นระรัวราวกับจะระเบิดออกจากอก เด็กสาวที่บัดนี้ตัวสั่นระริกค่อยๆเดินออกจากห้องครัวช้าๆ



    ทั้งๆที่มันก็ห้องครัวของเธอ ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป ทั้งๆที่มันก็ห้องเดียวกันกับที่เธอพึ่งเดินมาต้มบะหมี่เมื่อตะกี้



    แต่ตอนนี้ห้องครัวที่เธอใช้มาตลอดสี่ปี...กลับให้บรรยากาศวังเวงและเย็นยะเยือกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก



    นี่มันบ้านเราเอง นี่มันบ้านเราอีก จะมีอะไรได้ไงเล่า ยูเกลพยายามปลอดตัวเอง หูฝาดน่ะ หูฝาดแน่ๆ



    "ลอเรล นี่ไม่ตลกเลยนะ" เธอตะโกนด้วยเสียงสั่นๆและค่อยๆรวบรวมสติ อย่าคิด...ห้ามคิดนะ



    แต่ภาพของหนังสยองขวัญสั่นประสาทที่เคยดูบ่อยๆก็ยังปรากฏขึ้นมาในหัว ซึ่งนั่นทำให้คนที่กลัวอยู่แล้วผวามากยิ่งขึ้น เด็กสาวเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับแขนขาที่อ่อนแรง เธอทิ้งตัวลงบนโซฟา ห่อตัวราวกับเด็กทารก



    กลัว...
    


    เด็กสาวหลับตาปี๋



    แล้วฉับพลันเธอก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเบาๆเหมือนมีใครบางคนกำลังวิ่ง ยูเกลหันขวับ แต่ก็พบแต่ผนังห้องที่ว่างเปล่าซึ่งนั่นทำให้เธอแทบร้องไห้



    แต่ยังไม่ทันที่น้ำตาไหลออกมา เด็กสาวก็รู้สึกเหมือนเห็นเงาดำๆของอะไรบางอย่างที่หางตา เธอหันไปมองอย่างตื่นตระหนก แต่มันก็เป็นเพียงประตูห้องที่เปิดทิ้งไว้
    


    ทีนี้ล่ะยูเกลร้องไห้ออกมาจริงๆแล้ว น้ำตาอุ่นๆเอ่อล้นออกมาจากขอบตา ร่างกายของเธอสั่นระริก แรงกดดันที่มองไม่เห็นค่อยๆบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก มือเย็นเฉียบผิดกับหัวใจที่สูบฉีดเลือดอย่างบ้าคลั่ง



    ทันใดนั้นหัวใจดวงเดียวกันก็แทบหยุดเต้น เมื่อจู่ๆก็มีน้ำหนักของอะไรบางอย่างเคลื่อนขึ้นมาบนโซฟา ตรงตำแหน่งข้างหลังของเธอพอดี



    แม้จะรู้ว่ามีความเป็นไปได้ที่จะเป็นลอเรล แต่ว่าความกลัวกลับหยุดยั้งไม่ให้ยูเกลหันหลังกลับไปมอง



    ถ้าหันไปแล้วไม่ใช่ลอเรลขึ้นมาล่ะ...



    ความคิดที่ทำให้คนคิดไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว



    ยูเกลสะบัดหัวไล่ความคิดนั่นออกไป จะกลัวบ้าอะไร นี่มันบ้านเรา บ้านเราเองนะ เธอปลอบตัวเองและเริ่มรวบรวมความกล้า เด็กสาวค่อยๆหันหน้าไปข้างหลังที่ละนิดๆ พลางค่อยๆวางเท้าลงที่พื้น ถ้าหากว่าภาพที่เธอเห็นบ่งบอกว่าไม่ใช่คนที่เธอคิดแม้แต่นิดเดียวแล้วละก็จะได้พร้อมที่จะพุ่งออกนอกห้องทันที



    ทว่าไม่รู้ว่าเพราะความชักช้าของเธอ หรือเพราะความขี้เกียจรอของอะไรก็ตามที่อยู่ข้างหลัง มันขยับเข้าประชิดตัวทันที



    กริ๊ง



    แล้วเสียงหวีดร้องก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของยามราตรี



*****************************************