Hunter X Hunter (Y) : Wild Hearts Can\'t Be Broken

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 3 : Caught InThe Spider's Web : Part 1

Chapter 3 – Caught in the Spider's Web


/อะไรเนี่ย...?/

ผิดพลาด...

/ฉันมาทำอะไร... บนพื้นนี่?/

ไม่ถูกต้อง รู้สึกเหมือนบางอย่าง... ขาดหายไป – เหมือนเขาลืมปฏิบัติภารกิจสำคัญให้เสร็จสิ้น

/อือ.../

นั่นล่ะ และความจริงที่ในศีรษะเขารู้สึกเหมือนตกนรกขุมที่ 7 ลิ้นของเขาแห้งผากเหมือนฝ้ายแห้งๆ แขนขาทุกข้างหนักอึ้งราวตะกั่ว และดวงตาที่ลืมไม่ขึ้น ไม่ว่าเขาจะฝืนมันสักเท่าไรก็ตาม

ผิดพลาด ไม่ถูกต้อง!! อันตราย – สถานที่ที่ไม่คุ้นเคย – ออร่าเน็นที่ไม่เป็นมิตร –

ปกติแล้วเขาคงเข้าใจสถานการณ์ และชี้เหตุผลได้ทันทีเรื่องที่สัญชาตญาณของเขาเริ่มทำงานผิดปกติ แต่วันนี้จิตใจที่คลุมเครือไม่อาจให้เขาทำเช่นนั้นได้ เขาส่ายศีรษะ พยายามจะปัดเป่าม่านหมอกแห่งความยุ่งเหยิงออกไป แล้วก็รู้สึกเสียใจทันทีที่ทำอย่างนั้น เมื่ออาการปวดขมับทวีความรุนแรงขึ้นจากการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน

/โอย.../ เขากุมหน้าผากด้วยความพยายามอันเปล่าประโยชน์ที่จะควบคุมการปวดตุบๆ อย่างบ้าคลั่งในหัวสมอง

ในเวลานั้น สัญชาตญาณทุกส่วนเริ่มร่ำร้องให้เขาตื่นขึ้น และเขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากยอมจำนนต่อสมองที่มึนงงจนประมวลคำสั่งได้เชื่องช้ายิ่งกว่าหอยทาก หลายวินาทีต่อมาเด็กหนุ่มจึงค่อยประสบความสำเร็จในการยันตัวเองพิงผนังคอนกรีต (หรือว่าเสา?) ที่อยู่ข้างหลัง ตามมาด้วยการตอบคำถามมากมายที่ผุดพราวขึ้นมาในหัวสมอง...

ขณะที่เขากำลังพยายามตอบคำถามว่าตัวเขาเอง ‘อยู่ที่ไหน’ ในตอนนี้  เสียงแหบต่ำก็โพล่งดังมาจากทางซ้าย ขู่คำรามถ้อยคำเตือนภัย

“อย่าขยับ – ไม่งั้นฉันฟันแกหัวหลุดแน่”

และคำๆ นี้แหละที่ทำให้คุราปิก้าตื่นเต็มที่ ระฆังเตือนภัยก้องกังวานพัดพาเอาเมฆหมอกแห่งห้วงนิทราที่พยายามฉุดกระชากเขากลับไปสู่ดินแดนแห่งการหลับไหล เขาหลับตาต่อไป ไม่เคลื่อนไหว – ซึ่งถึงเขาอยากทำก็ทำไม่ได้เหมือนกัน ความทรงจำต่างๆ ไหลย้อนกลับมาด้วยอัตราที่เร็วเกินกว่าจะพิจารณามันได้ทั้งหมด และความทรงจำพวกนั้นไม่มีอะไรที่ช่วยปลอบใจเขาได้เลย

เขาล้มเหลวในการทำภารกิจบางอย่าง – และความล้มเหลวนั้นก็กลับกลายเป็นค่าตอบแทนที่ต้องแลกด้วยชีวิต

กลุ่มโจรเงามายามีสมาชิก 13 คน เขาฆ่าไปหนึ่ง ชายร่างใหญ่นามอุโบกิน ซึ่งคาดว่าเป็นสมาชิกที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม ในแง่ของพละกำลังกาย และตอนนี้มีออร่าเน็นที่ทรงพลังก้าวร้าวร่วม 12 ออร่าล้อมรอบตัวเขา ทั้งข้างหน้า ข้างๆ และข้างหลัง - ไม่นับรวมอีกสองออร่าที่เล็กกว่า สะกดกลั้นกว่า ห่างไปทางข้างขวา

/ไม่... โอย...พระเจ้า ไม่นะ...../

หากเขาสู้กับพวกมันตัวต่อตัว พร้อมกับล่วงรู้ข้อมูลความสามารถของคู่ต่อสู้มาล่วงหน้า บวกด้วยเซอร์ไพรซ์เล็กๆ น้อยๆ เขามั่นใจพอตัวว่าจะชนะแต่ละการดวลได้โดยที่เขาไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเลือกแยกตัวอุโบกินออกมาหลังจากเห็นขอบเขตพลังของสมาชิกคนอื่นที่จุดบอลลูนตก แต่ทว่า ในตอนนี้...

เขาติดกับ ถูกจับราวกับเหยื่อที่พลัดหลงเข้ามาติดในใยแมงมุม

/ไม่ใช่! ยังไม่ทันรู้เลยนี่! อาจเป็นพวกอื่นก็ได้ – กลุ่มนักฆ่าสักกลุ่ม อะไรก็ได้! ไม่ใช่พวกเงามายา ขอร้องล่ะ ไม่ใช่พวกนั้นนะ.../

คำพูดพล่ามไม่ยอมรับในใจจางหายไปเมื่อท้ายที่สุดเขาตัดสินใจลืมตา และได้เห็นภาพที่ช่วยยืนยันว่าฝันร้ายที่สุดในชีวิตเขากลับกลายเป็นความจริง

กลุ่มโจรเงามายา ฆาตกรที่ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของเขา กลุ่มคนที่เขาสาบานจะล้างแค้น

ศัตรูตลอดกาลของเขา

พวกมันอยู่ทุกหนทุกแห่ง และเขาไม่จำเป็นต้องมองไปรอบๆ เพื่อหาช่องทางหนีที่ถูกปิดกั้นไว้หมด ยังไงเขาก็ขยับตัวไม่ได้อยู่แล้ว อันตรายอย่างแรกนั้นเป็นแค่การข่มขู่ เขารู้สึกถึงออร่าบางๆ กำลังห่อหุ้มร่างเขาไว้ ไม่ใช้ออร่าแบบที่ปล่อยออกมาจากตัวผู้ใช้เน็นตามธรรมชาติอีกด้วย มันดูคุกคามกว่า ซึมซาบด้วยสมาธิที่มีมากกว่า และมันแผ่ออกมาจากซามูไรที่ยืนห่างจากเขาไปทางซ้ายสองหรือสามเมตร ย่อตัวในท่าพร้อมโจมตี – และซามูไรที่ว่าก็ดูท่าทางกำลังโกรธจัด

คุราปิก้าไม่ต้องสงสัยว่า เขาคงไม่พ้นถูกหั่นเป็นชิ้นๆ ก่อนที่เขาจะได้ทันขยับตัวเสียอีก

เหยื่อที่ติดกับใยแมงมุม...

/ทำไมเรื่องทั้งหมดต้องจบลงแบบนี้.../

ความผิดแกเองนะ เสียสมาธิเองทั้งนั้น อย่าไขว้เขว้หรือลังเลแม้แต่น้อยในสถานการณ์ชี้เป็นชี้ตาย แล้วไง? ตอนนี้ก็ชดใช้ความผิดพลาดของตัวเองซะเถอะ

/ไม่!!/ เขาผลักไสคำวิจารณ์ไร้เยื่อใยจากใจออกไป และก็รู้สึกว่าพลังภายในถูกปลุกเร้าให้ตื่นขึ้น – พลังที่เผ่าคูลท์ทุกคนมี พลังที่ช่วยเพิ่มพูนสมรรถภาพ ทั้งพละกำลังและความเร็วในยามที่พวกเขาเผชิญหน้ากับอารมณ์ที่รุนแรง เขาต้อนรับเอาโทสะ ทั้งภาวะการณ์ที่ชวนให้นึกถึงความเจ็บปวดฝังใจครั้งที่เขาสูญเสียเพื่อนร่วมเผ่า – ดึงเขาให้ดำดิ่งลงสู่ความพิโรธเดือดดาล และทันใดนั้นก็หลงลืมทุกอย่างนอกเหนือจากความรู้สึกต้องการเติมเต็มความกระหายในการล้างแค้น ด้วยสติที่เลือนราง เขารวบรวมลมหายใจภายใน ความประหลาดใจก่อตัวเมื่อตาทั้งคู่กลายเป็นสีแดงเลือด และเสียงแห่งเหตุผลในตัวที่อยู่ไกลออกไปร้องบอกเขาว่า เขาอาจไม่มีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่

ก็ช่างมันเถอะ ยังดีกว่ายอมจำนนและปล่อยให้ความทรงจำของครอบครัวและเพื่อนพ้องต้องจางหาย ถูกหลงลืม และไร้ซึ่งคนจดจำ หากชีวิตเขาต้องจบสิ้นลง ก็ขอให้มันจบลงอย่างมีเกียรติ และอย่างน้อยต้องเด็ดหัวไอ้พวกเวรตะไลตรงหน้าให้ตายตามเขาไปด้วยซักคนสองคน

เขาพุ่งตัวอย่างรวดเร็ว ความเฉื่อยชาแตกปะทุกลายเป็นการเคลื่อนไหวที่ว่องไวจนเห็นเป็นแค่ภาพเบลอ ความเร็วนี้ทำให้เหล่าศัตรูสะดุ้งและหยุดด้วยความสับสน ชั่วเสี้ยววินาทีที่พยายามมองตามการเคลื่อนไหวของเขาดูยาวนานราวกับเป็นนาที แต่ก็เป็นอันตรายอย่างยิ่งยวดสำหรับเขาเพราะมันหมายถึงเวลาที่มากขึ้นในการเข้าถึงตัวเป้าหมาย

หัวของแมงมุม หัวหน้ากลุ่มโจรเงามายา คนที่สามารถหลบหนีจากโซ่พันธนาการของเขาไปได้

บางอย่างกัดลึกลงไปในแขนซ้ายเพียงก่อนหน้าที่เขาวิ่งผ่านวงล้อมเน็นของซามูไร; แต่เขาไม่ใส่ใจ แผลนั้นสาหัส จากความรู้สึกแผดเผาและด้านชาที่พร้อมใจระเบิดออกมาทั่วทั้งแขนข้างนั้น เขากลับถือเป็นแค่รอยช่วนที่ไร้ความหมาย ถ้ามันไม่ถึงกับทำให้พิการ ก็ไม่นับว่าร้ายแรงอะไร หากเทียบกับเป้าหมายที่เขาตั้งเอาไว้

ฆ่าตัวหัวหน้า! เด็ดหัวแมงมุมทิ้งซะ และบางทีแขนขาอาจจะตามหัวไปในไม่ช้า ทำลายคนที่หาญกล้าลบหลู่ถึงขนาดใช้สัญลักษณ์กางเขนกลับหัว และจบสิ้นภารกิจที่ตั้งไว้ เขาจะไม่ยอมรับอะไรที่น้อยกว่านี้แน่ – และเขาเกือบทำได้อยู่แล้ว! 5 – 4 – ยังเหลืออีกแค่ 3 เมตร –

“จ...เจ็บ!!!”

“กอร์น!!”

คุราปิก้าชะลอฝีเท้าจนหยุดยืนนิ่ง ห่างจากเป้าหมายเพียงแค่ไม่กี่ฟุต เสียงร้องอุทานบุกรุกเข้าสู่สติเของเขาเหมือนการสาดน้ำเย็นใส่ในวันอากาศร้อนอบอ้าว ความกระหายเลือดภายในร้องโหยหวนเป็นเชิงประท้วงการหยุดเคลื่อนไหวกะทันหัน และในเวลาเดียวกันเขารู้สึกว่าโอกาสรอดเพียงหนึ่งเดียวนั้นเหือดหายไปแล้ว พวกเงามายาต่างฟื้นคืนจากความประหลาดใจที่เขาก่อให้ และลากสายตากลับมาที่ตัวเขา ไม่มีโอกาสหน้าอีกแล้วสำหรับการจู่โจมแบบฉับพลัน เพราะคราวนี้เขาตกอยู่ในตำแหน่งที่อันตรายยิ่ง สมดุลของร่างกายตกไปเพราะแขนขวาที่พุ่งไปข้างหน้าถูกยับยั้งให้ถอนกลับ

เขาทำผิดพลาดอีกครั้งแล้ว เขาหันหลังให้ศัตรู ศีรษะหมุนไปทางขวาเพื่อพบกับภาพอันน่าเจ็บปวด และในช่วงที่สายตาเขามองเห็นร่างเพื่อนทั้งสองถูกมัดตรึงไว้ แท่งเหล็กกล้าเย็นๆ ก็สัมผัสคอหอยของเขา

“ไหนลองพูดมาซิว่าทำไมฉันถึงไม่ควรตัดหัวแกทิ้งซะเดี๋ยวนี้”