Hunter X Hunter (Y) : Wild Hearts Can\'t Be Broken

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 2 : He Wakes : Part 4 (end)

“ไง? เจออะไรบ้างรึยัง?” ฟิงคส์ถาม

“รอเดี๋ยวก่อน หัวหน้า ผมว่าหัวหน้าควรมาดูสิ่งนี้นะ”

เธอเห็นหนทางเดียวที่คนใช้โซ่จะหนีพ้นจากความตายได้ ก็ต่อเมื่อสมาชิกที่เหลือในกลุ่มยอมรับเขาเข้ามาแทนที่อุโบกิน

ไม่มีทางแหงๆ โนบุนากะคนนึงล่ะที่จะเชือดเด็กผมทองทิ้งมากกว่าจะยอมให้มันเข้ามาตีเสมอ แม้ความจริงแล้วเด็กชาวคูลท์จะเป็นผู้ท้าชิงที่มีพร้อมด้วยคุณสมบัติก็ตาม อุโบกินไม่เหมือนกับสมาชิกหมายเลข 4 ที่ฮิโซกะฆ่าตายและเข้ามาแทนที่ ไอ้หมอนั่นก็แค่เด็กใหม่ ไม่ใช่รุ่นแรก และไม่มีความรู้สึกที่เกี่ยวข้องกันในฐานะเพื่อนเลย ไม่มีใครรู้สึกว่าเสียของรักไปยามที่มันตาย เพราะงั้นมันเลยโอเคสำหรับพวกเขาที่จะรับฮิโซกะเข้ามาเป็นสมาชิกคนใหม่ของกลุ่ม

พูดถึงไอ้นักมายากลปลิ้นปล้อนนั่นแล้ว...

ปาคูโนด้าแอบลอบชำเลืองมองไปยังฮิโซกะ ที่กำลังนั่งเล่นกองไพ่สำรับเดิมของเขา ไม่กี่ฟุตไปทางข้างหลังของเด็กชาย 2 คน ชายคนนี้ไม่ได้โง่ เธอเข้าใจว่าเขาคงรู้ตัวเรื่องที่เธอค้นพบความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ระหว่างเขากับสองนักโทษ อย่างไรก็ดี เขาก็นั่งอยู่ตรงนั้น สร้างสรรค์ปีรามิดไพ่ที่เรียงกันขึ้นเป็นภาพเหมือนของตัวเอง – ตัวตลกที่กำลังเล่นไพ่ แต่เธอรู้ว่านั่นเป็นแค่การเสแสร้ง คนคนนี้เป็นคู่ต่อสู้ฝีมือฉกาจ หากพวกแมงมุมลุกขึ้นเผชิญหน้า เขาจะต้องตอบโต้กลับเป็นการป้องกันตัว หากฝ่ายแมงมุมร่วมมือกันคงเอาชนะเขาได้ แต่คงไม่พ้นว่าฝ่ายเธอคงต้องพบกับสูญเสียครั้งใหญ่ คงจะดีที่สุดหากปรึกษากับหัวหน้าก่อน ในตอนนี้ เท่าที่เธอทำได้คือจับตามองผู้ทรยศอย่างใกล้ชิด

เธอหันไปหาเด็กชายผมเงิน และทำซ้ำขั้นตอนเดิม ถามคำถามเดิม - แต่ความเหมือนก็จบลงแค่ตรงนี้ เด็กชาย – ชื่อคิรัวร์ - เจอคุราปิก้าครั้งแรกในการสอบรอบถัดไป และได้ช่วยเขาโดยการถีบเด็กผมทองให้ได้สติจากพิษยา หลังจากนั้นความทรงจำก็กลายเป็นภาพซ้ำ แต่ในแง่ความรู้สึก คิรัวร์ไม่ได้ประทับใจคุราปิก้าเท่ากับเพื่อนของเขาอีกคน เขาแค่รู้ว่าชายผมทองคนนี้เป็นเพื่อนร่วมต่อสู้คนหนึ่ง และเป็นคนที่มีความรู้ลึกซึ้งมากกว่ากอร์นที่ไร้ประสบการณ์ซักหน่อย ปาคูโนด้าสงสัยมาตลอดว่าทำไมเด็กชายคนนี้ถึงดูอันตรายกว่า และแข็งแกร่งกว่า ทำไมคนที่เยาว์วัยเช่นเขาถึงครอบครองออร่าที่ใกล้เคียงกับฮิโซกะ – ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว เด็กชายคนนี้เป็นสมาชิกของตระกูลโซลด์ดิกชื่อดัง เรื่องสำคัญอีกหนึ่งที่ต้องบอกหัวหน้า

ตามมาด้วยหกเดือนที่ว่างเปล่า แต่คราวนี้ช่องว่างมันยาวกว่านั้น และเขาก็ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับการเดินทางของชายอีกคนเลย เด็กชายจากไปก่อนใครเพื่อน - เรื่องปัญหาครอบครัว อะไรประมาณนั้นแหละ เขาถูกสั่งให้กลับบ้าน ขัดกับความต้องการของเขา และเพื่อนๆ ก็พร้อมใจกันบุกเข้าไปยังเคหะสถานของตระกูลโซลด์ดิกเพียงเพื่อเอาตัวเขากลับมา เขาเจอกับคนใช้โซ่ กอร์น และชายคนที่พวกเธอเจอที่โรงแรม แต่ก็แค่ช่วงสั้นๆ และพวกเขาก็แยกย้ายกันไปตามทางของตัวเองหลังจากนั้น

ครั้งต่อไปที่พวกเขามารวมตัวกันอีกครั้งคืองานประมูลที่ยอร์กชินซิตี้ และแม้ว่าคิรัวร์จะเคยไม่ใส่ใจกับความสามารถของคุราปิก้าก่อนหน้านั้นที่พวกเขาแยกจากกัน คราวนี้เขากลับให้ความสนใจกับพลังใหม่ของคุราปิก้ามากขึ้น เขาไม่รู้เรื่องนี้ตอนที่ปาคูโนด้าอ่านใจเขาครั้งแรกระหว่างนั่งรถกลับที่ซ่อนตัว - มันเพียงแต่หลังจากที่พวกแมงมุมกล่าวถึงความเกลียดชังของคนใช้โซ่ที่มีต่อกลุ่มโจรเงามายา ทำให้เขานึกเชื่อมโยงเรื่องราวต่างๆ ได้ และการอนุมานของเขาก็พิสูจน์แล้วว่าถูกต้องเมื่อพวกเขาเจอเด็กชาวคูลท์อีกครั้ง

ปาคูโนด้าอ่านความทรงจำจบในที่สุดหลังจากที่เวลาผ่านไปราวกับชั่วนิรันดร์ ความทรงจำที่เหลืออยู่ของเด็กชายคนนี้คล้ายๆ กับอีกคนที่พยายามปิดกั้นพลังอ่านใจของเธอ และเธอจำภาพเหตุการณ์ต่างๆ ได้ค่อนข้างดีแล้ว หลังจากที่ต้องเห็นมันมาหลายครั้ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่เป็นกุญแจสู่ชัยชนะเหนือเจ้าคนใช้โซ่ กุญแจสู่การล้างแค้น เธอผละมืออกจากไหล่ของเด็กชายและปล่อยลมหายใจที่เธอกลั้นไว้โดยไม่รู้ตัว

เด็กทั้งสองยังจ้องเธอไม่วางตา เด็กโซลด์ดิก จ้องเธอด้วยแววตาอาฆาตน่ากลัวในแบบเฉพาะตัวของเขา และปาคูโนด้าคงต้องตายไปหลายครั้งแล้ว หากการจ้องมองสามารถฆ่าคนได้

/โทษทีนะ เด็กๆ อย่างพวกเธอไม่ควรมาก้าวก่ายเรื่องที่นอกเหนือจากชีวิตของตัวเองแต่แรกแล้ว ฉันไม่มีอำนาจยับยั้งเรื่องที่จะเกิดกับพวกเธอหลังจากนี้หรอกนะ/

“เจออะไรน่าสนใจบ้างรึเปล่า?” มาจิพึมพำถามเมื่อเธอก้าวออกมาจากกลุ่มตัวประกัน

“เยอะแยะ”

“งั้นก็ขอฟังหน่อยเถอะ” โนบุนากะออกคำสั่งอย่างหมดความอดทน

“รู้ไว้อย่างนึง จำไม่ได้รึไง? หัว...”

“หัวหน้าต้องมาก่อน เออๆ รู้แล้วๆ อย่าให้พวกเรารอนานนักล่ะ” เขากล่าวเสริม ใช้นิ้วดันดาบคาตานะของเขาราวกับอยู่ในภวังค์

ปาคูโนด้าเดินไปหาชาร์นาร์คกับหัวหน้าที่กำลังสนทนากันอย่างเงียบกริบตรงหน้าแล็บทอปของชาร์นาร์ค หนุ่มผมน้ำตาลดูกระวนกระวายด้วยเหตุผลบางอย่าง และปาคูโนด้าคิดว่าเธอรู้เหตุผล เธอหยุดอยู่ตรงที่มองไม่เห็นจอมอนิเตอร์ จนกระทั่งหัวหน้าตัดสินใจอนุญาตให้เธอดูสิ่งที่ชัดเจนว่าเป็นความลับกับสมาชิกคนอื่นๆ เพื่อความสงบภายในกลุ่มเอง – แต่ก็แค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละ

หัวหน้าโบกมือเรียกเธอเข้าไปหา เธอเดินอ้อมเสาที่เหลือแต่ตอที่ชาร์นาร์คใช้แก้ขัดแทนโต๊ะไปยืนข้างๆ คุโรโร่

สิ่งที่เธอเห็นบนหน้าจอไม่ทำให้เธอแปลกใจเท่าไหร่ หลังจากที่เธอเห็นความทรงจำพวกนั้นมาแล้ว

“นี่มัน...?”

“ฉันลองเข้าเวบไซต์ของฮันเตอร์โดยใช้การ์ดของคนใช้โซ่น่ะ เวบเพจนี่เป็นลิสต์รายชื่อของคนสอบผ่านปีนี้” ชาร์นาร์คอธิบาย “ดูเธอไม่ค่อยแปลกใจเลยนะ” เขาออกความเห็น เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว

“ความทรงจำของเด็กพวกนั้นน่ะ” ปาคูโนด้าพูดเปรียบเปรย “คิดว่าคนใช้โซ่เป็นอะไรคล้ายๆ สัตว์ประหลาดที่คอยตามพวกเขาไปทุกหนทุกแห่ง ชัดเจนทีเดียว”

“ฉันพอเข้าใจความคิดของเด็กพวกนั้นนะ” ชาร์นาร์คบ่นอุบอิบ

รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าฮิโซกะที่จ้องมาทางพวกเขาเห็นเป็นเงาสะท้อนบนจอมอนิเตอร์

“แล้วเราจะทำไงต่อไปดีล่ะ?” ปาคูโนด้าถามเบาๆ เธอมองเห็นหัวหน้ากำลังจมดิ่งอยู่กับความคิด สายตาจับจ้องบนรูปภาพของคนใช้โซ่และสมาชิกหัวแข็งอีกคนของกลุ่มที่โพสต์บนเวบไซต์ฮันเตอร์ แต่เธอรู้ดีว่าเขาไม่ได้เห็นตามที่สายตาเขาจ้องมองหรอก เธอคาดเดาได้แค่นั้น ส่วนเรื่องที่หัวหน้าจะคิดอะไร มันอยู่นอกเหนือความคาดเดาของเธอ – และเป็นสิ่งที่เธอไม่ควรด้วย จากประสบการณ์ที่ผ่านมา – การพยายามทำนายในสิ่งที่ไม่รู้

“ปาคู” ทันใดนั้นคุโรโร่ก็พูดขึ้น “ขอความทรงจำของเด็กสองคนนั้นด้วย ฉันต้องรู้ก่อนตัดสินใจทำอะไรต่อไป”

ปาคูโนด้าหยิบปินของเธอออกมา เช็ครังปืนอย่างรวดเร็ว และกำลังเตรียมกระสุนเน็นเพื่อใช้ส่งผ่านความทรงจำเมื่อหัวหน้าขัดจังหวะเธอเสียก่อน

“ในนั้นดีกว่า” เขาพูด พยักเพยิดไปทางประตูที่ตั้งอยู่ท้ายห้อง – มันมุ่งตรงไปยังอีกห้องที่เล็กกว่า และที่นั่นพวกเขาจะไม่สามารถถูกเห็นหรือแอบฟังจากคนในห้องนี้

“ไม่ควรให้พวกตัวประกันเห็นความสามารถของเธอจะดีกว่านะ” เขาอธิบาย

พวกเขาเดินไปได้ครึ่งทางก่อนถึงประตูห้อง เมื่ออยู่ๆ โนบุนากะก็ร้องตะโกนเตือนเสียงหลง

“มันตื่นแล้ว!”

ช่างน่าพิศวงที่คำแสนธรรมดาสามคำสามารถส่งผลกระทบกับพวกเงามายาได้มากมายถึงขนาดนี้ เมื่อหนึ่งนาทีก่อนพวกเขาเดินเตร่ไปทั่ว สนใจแต่กับเรื่องของตัวเอง ผ่อนคลายแต่ก็ตื่นตัวพอจะรับมือภัยคุกคามที่อาจปรากฏขึ้น ครู่ต่อมาพวกเขาทั้งหมดต่างยืนขึ้นด้วยความตื่นตัวเต็มที่ เส้นประสาทเขม็งตัวและความโกรธแค้นที่ปิดไม่มิด โดยไม่ต้องคิด พวกเขาประจำตำแหน่งล้อมกรอบเจ้าคนใช้โซ่อย่างรวดเร็วและเงียบกริบ ตัดช่องทางหลบหนีอย่างสิ้นเชิง

“โนบุนากะ” คุโรโร่เรียกชื่อ น้ำเสียงของเขาสงบนิ่งอย่างคุมอารมณ์ “ใช้ ‘เอ็น’ ให้แน่ใจว่าเขาจะไม่มีทางหนีออกจากรัศมีวงกลมของนายได้ อนุญาตให้ทำร้ายถ้าจำเป็น แต่ห้ามให้ถึงตาย”

ซามูไรพยักหน้าที่บูดบึ้ง เพียงชั่วพริบตาเดียว รัศมีเน็นก็แผ่กระจายออกมารอบตัวเขาเป็นวงกลม ตีวงรอบตัวของคนใช้โซ่ภายในอาณาเขตที่มองไม่เห็น ปาคูโนด้าค่อนข้างคลายกังวล เทคนิคแสกนเป็นความสามารถพิเศษของโนบุนากะ และแม้แต่ฟิงคส์ก็ยังยอมรับในประสิทธิภาพของมัน โนบุนากะสามารถรับรู้ถึงทุกอย่างที่ย่างกรายเข้ามาในอาณาเขตของเขาได้ แม้ในความมืด และสามารถฆ่าเจ้าคนใช้โซ่ได้อย่างไม่ยากเย็น หากเขาตอบโต้หรือพยายามขัดขืน

“อย่าทำอะไรโง่ๆ จะดีกว่าหากยังไม่อยากเสียหัว” มาจิกระซิบใส่ตัวประกัน เธอย้ายกลับไปประจำตำแหน่งเดิมข้างหลังเด็กสองคน และเพิ่มจำนวนด้ายเน็นที่พันรอบคอของทั้งคู่ กระนั้นเด็กชายก็ไม่แม้แต่พยักหน้าหรือรับรู้ถึงการคุกคาม เขารู้แค่ว่าหากเคลื่อนไหวพลาดแม้แต่นิดเดียว การกระตุกหรือกระชากนิ้วของมาจิทีเดียวก็ส่งให้หัวของพวกเขาลงไปกลิ้งเกลือกบนพื้นได้

เจ้าคนใช้โซ่ขยับตัวอย่างเห็นได้ชัด แขนขาเริ่มปัดป่ายอย่างดิ้นรนราวกับจะรื้อฟื้นความสามารถในการเคลื่อนไหวกลับคืนมา ดวงตาทั้งสองยังคงปิด – และดูเหมือนว่าเขายังไม่รู้ถึงสถานการณ์ของตนในตอนนี้ ปาคูโนด้าชักสงสัยว่าอีกนานไหมกว่าเขาจะรู้สึกตัว

ไม่นานนักหรอก ดูจากผลที่ออกมา

“อย่าขยับ – ไม่งั้นฉันฟันแกหัวหลุดแน่” โนบุนากะคำราม

เด็กหนุ่มผมทองตัวแข็งทื่อในท่ากึ่งยืน มือขวากุมหน้าผากไว้แน่น แขนซ้ายยันพื้นคอนกรีตข้างใต้เป็นการพยุงตัว ดวงตาของเขาปิดแน่นอยู่เหมือนเดิม เป็นเวลาร่วม 5 วินาทีเต็มก่อนที่ตาคู่นั้นจะเปิดออก – อย่างเชื่องช้า ราวกับกลัวที่จะเห็นสิ่งที่เผชิญหน้าเขาอยู่

พวกแมงมุมจ้องมองเมื่อลูกตาสีน้ำเงินแปรเปลี่ยนจากความสับสน กลายเป็นความหวาดกลัว – และกลับกลายเป็นสีแดงวาวโรจน์ที่แต่งแต้มด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่าน ความเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันตราตรึงพวกเขาไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว แม้ว่าทั้งหมดจะคาดการณ์ถึงเรื่องนี้ไว้แล้วก็ตาม

ทันใดนั้น นรกทั้งหมดก็ระเบิดออกมา



--------------------- The End Of Chapter 2 ----------------------