คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Quarter 6
แสงไฟต่างแข่งขันกันส่องสะท้องกับดวงจันทร์ที่อยู่กลางท้องฟ้าสีดำสนิท เสียงพูดคุยและหัวเราะคิดคักของนักเรียนกลุ่มใหญ่ดังขั้นท่ามกลางความเงียบงันในสวนสาธารณะ หลังจากที่ซ้อมละครเสร็จทุกคนในทีมเซย์รินลงความเห็นว่าจะออกมากินไอศกรีมก่อนแล้วค่อยกลับบ้านโดยมื้อนี้ ฮิวกะ ซึ่งเกิดคิดอะไรไม่รู้ ยอมสละเงินจ่ายคือไอศกรีมให้กับทุกคน
คนตัวเล็กแลบลิ้นเลียไอศกรีมรสวานิลาพลางสายตาก็มองไปที่เพื่อนๆ คนพวกนี้เจี๋ยวจ้าวจริง แต่ถ้าไม่มีทุกคนเขาคงต้องเหงามากเป็นแน่ ในขณะที่เหม่อมองก็มีมือคู่หนึ่งมาสะกิดเขาก่อนใช้นิ้วเกลี่ยคราบวานิลาสีขาวที่ติดบนริมฝีปากแดงออกให้
“ปากเปื้อนนะ”ฮิวกะยิ้มอย่างอ่อนโยนให้คุโรโกะ “มอมแมมเหมือนเด็กเลย”
“ขะ……….ขอบคุณครับ”คุโรโกะเอ่ยด้วยท่าทีประหม่า
“ไม่เป็นไร”
“ไอ้คุณฮิวกะครับ ปากผมก็เปื้อน เช็ดให้หน่อยดิ”โคงาเนอิแซวพลางสะกิดอิสึกิ
“หวานจริงน้า”ริโกะท้าวแขนบนไหล่ฮิวกะ “อิจฉาโว้ย”
“ไม่หรอกครับ”คุโรโกะยิ้มบางๆก่อนก้มลงไปเล่นกับลูกสุนัขขนสีขาวหนานุ่มซึ่งเข้ามาเคลียคลอเขา
“อยู่นี้เองสินะ คุโรโกะ”เสียงเย็นชาจากหญิงสาวดังทำให้คุโรโกะซึ่งกำลังนั่งเล่นกับลูกสุนัขตัวน้อย ต้องหันหลับไปมองด้วยความสงสัย นาโอมิยืนกอดอกอยู่ด้วงสีหน้าและแววที่ซึ่งเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“มีอะไรครับ”
“ฉันอยากคุยเรื่อง คางามิ”
“คางามิ ทำไมหรอครับ?”ร่างบางลุกยืนแล้วหันไปเผชิญหน้ากับหญิงสาว
“เพราะแก!!! คางามิถึงเมินฉัน เพราะแกคนเดียว”เธอพุ่งตรงไปยังคุโรโกะอย่างมุ่งร้าย มือทั้งสองข้างกำคอเสื้อเชิ้ตคนผมฟ้าไว้แน่น “เพราะแก!!”
“ผมไม่ได้ทำอะไรนะครับ”คุโรโกะหน้าเหวอ “ปล่อยมือจากผมเถอะครับ”
“ปล่อยคุโรโกะนะ ยัยบ้า”
“หุปปาก ฉันเกลียดมัน”เธอตะวาดทำให้ริโกะสะดุ้งเฮือก ผู้หญิงอะไร น่ากลัวซะมัด“ส่วนแก!!!”เธอผลักคุโรโกะให้ถอยห่างก่อนง้ามือขึ้นสูง
เพี้ย!!!
ใบหน้าติดหวานหันตามแรงตบ หน้าทั้งหน้าชาไปทั้งแถบและขึ้นสีแดง ร่างเล็กตกใจไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่เกิด
หญิงสาวทำท่าจะเข้ามาซ้ำอีกรอบแต่คุโรโกะฉวยข้อมือเธอไว้ทันทวงที
“ปล่อยฉัน!!”
“ทำไมคุณต้องทำอย่างนี้กับผมด้วยครับ”
“เพราะแกไง แกทำให้ฉันต้องทะเลาะกับคางามิ ฉันเกลียดแก!!!!”เธอตะคอก ในขณะที่ร่างเล็กกำลังเหม่อคิดกับคำตอบเธอก็สะบัดแขนหลุดจากพันธนาการ และเข้ามาทำร้ายคุโรโกะอีกรอบแต่เพราะเหวี่ยงตัวหลบทัน ทำให้หญิงสาวล้มลงไปกองบนพื้น
“แก!!!!”เธอพยายามพยุงตัวลุกขึ้นแต่ขากลับแพลง
“นี้มันเกิดอะไรขึ้น!!”เสียงทุ้มดังจากอีกด้านหนึ่งของสวนสาธารณะ คางามิตรงดิ่งเข้ามาหาทั้งสองแล้วช่วยพยุงนาโอมิให้ลุกขึ้นช้าๆก่อนเอ่ยกรรโชกด้วยความไม่พอใจ
“คางามิ คุโรโกะเขาทำร้ายฉัน”นาโอมิกอดแขนร่างสูงอย่างหวาดกลัว (อ้าวววววววว!!)
“คุโรโกะ!!!”
“คุโรโกะไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย”ริโกะท้วงเรียกสายตาค้อนขวับจากหญิงสาว “ยัยนั้นทำตัวเองต่างหาก”
“นี้ ฉันจะทำร้ายตัวเองทำไมคะ ฉันไม่ได้มีเรื่องอะไรกับคุโรโกะซักหน่อย”เสียงหวานเอ่ยและทำหน้าแสร้จะร้องไห้ “คุโรโกะต่างหากที่มาหาเรื่องฉัน เขาบอกว่าเพราะฉันทำให้คางามิเมินเขา”
“โกหก!!!”
“พอเถอะครับ รุ่นพี่”คุโรโกะเอ่ยเสียงแผ่วเบา
“ทำไมล่ะ ไม่มีอะไรจะแก้ตัวรึไง ห๊า!!”หญิงสาวก้าวมาตรงหน้าเด็กหนุ่ม “คนอย่าแกก็แค่คนน่าเบื่อเท่านั้น จืดจางไม่มีอะไรน่าสนใจ”
“มันเรื่องของผม”เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ตัวไร้ประโยชน์!!!................................เพราะอย่างนี้ไง ทีมเก่าของแกเลยไม่เลือกที่จะส่งบาสให้ หึ คนอย่างแกน่าสมเพฆซะจริง”
“เธอ!!!”นาโอมิกระตุ้น ต่อมโกรธของคุโรโกะในเรื่องของพวกนาโอมิเนะ ไม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้คุโรโกะโกรธได้เท่ากับการพูดถึงเรื่องในอดีต
ร่างเล็กกระชากหญิงสาวอย่างแรงแต่ต้องชะงักเมื่อเสียงทุ้มของร่างสูงขัดไว้
“หยุด!!!!!”คางามิเนะสั่งด้วยน้ำเสียงน่ากลัว “ปล่อยเธอ”
“ทำไมล่ะ ทำไมต้องเข้าข้างกันด้วย!!!”คุโรโกะตะคอกเสียงสั่น
“ฉันบอกให้ปล่อยแฟนของฉัน!!!”ร่างสูงยังคงยืนยันคำเดิม
“ไม่”
“คุโรโกะ!!!”
“ไม่!!”
มือใหญ่ฟาดลงบนใบหน้าขาวจนล้มแผละลงบนพื้นท่ามกลางความตกใจของทุกคน รวมทั้งตัวคากามิเองที่พลั้งมือทำร้ายร่างเล็กด้วยอารมณ์โกรธ คุโรโกะกุมใบหน้าซีกที่แดงแน่น ร่างทั้งร่างชาแต่ไม่อาจเท่ากับหัวใจที่เจ็บปวด น้ำตาหยดใสๆซึ่งไหลลงอาบแก้มทั้งสอง
“ใจร้าย…………………….”เสียงหวานพึมพำก่อนลุกขึ้นช้าๆ “ใจร้ายที่สุด!!!”สิ้นคำคุโรโกะก็วิ่งไปให้พ้นๆจากที่ตรงนั้นไปให้พ้นจากคนใจร้ายอย่างคางามิแม้ตัวเองจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังจะไปไหนแต่ขอแค่ไปให้พ้นจากตรงนี้ก็เพียงพอแล้ว
“คุโรโกะ…………………….”คางามิเอ่ยเบาๆก่อนก้มมองมือคู่ที่ทำร้ายคนตัวเล็ก ตอนนี้ใจเขาก็เจ็บปวดไม่แพ้คุโรโกะเหมือนกัน แต่เพราะทิฐิที่ยังคงอยู่ในใจจึงไม่ยอมออกวิ่งตามคนตัวเล็กไป แต่กลับหันหลังเดินกลับในทิศตรงข้ามโดยไม่สนหญิงสาวที่กำลังเรียกเขาอยู่
……………………………………………………………………………………………………………………………………………….
“คิเสะ”ทันทีที่ร่างสูงเปิดประตูออก เขาพบกับคนตัวเล็กซึ่งยืนหน้าตานองหน้าอยู่ หยดน้ำสีใสๆที่ไหลอาบแก้มทำให้เจ้าของห้องตะลึงแต่มันไม่เท่ากับร่องรอยสีแดงที่ปรากฏบนหน้าคุโรโกะ
ร่างทั้งร่างของคุโรโกะโผเข้ากอดคนผมทองก่อนปล่อยน้ำตาให้ไหลลงบนเสื้อบาสสีฟ้าเบอร์ 7 นั้นเสียงสะอื้นของคุโรโกะบีบรัดหัวใจคิเสะไม่น้อย เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างบางแต่ร่างสูงก็ยอมยืนนิ่งให้คนตัวเล็กใช้เป็นที่พักพิงแต่โดยไม่ขัดข้อง มือเล็กลูบเรือนผมสีฟ้าเบาๆราวกับปลอบประโลม
“หน้านายไปโดนอะไรมา คุโรโกะ”มือใหญ่ประคองใบหน้าหวานขึ้นสบตากับตัวเอง “ฮึ คุโรโกะ”
“ฮึก…………คิเสะ…………….”ดวงตาสีฟ้าหลบตาร่างสูง และเขาก็ไม่อยากซักไสคนตัวเล็กเท่าไหร่นักเลยพาคุโรเข้าไปในห้องและให้นั่งลงบนโซฟา เขาเข้าไปหยิบผ้าผืนเล็กๆที่ชุบด้วยน้ำอุ่นและบิดพอหมาดๆ
ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กก่อนลูบผ้าลงบนรอยสีแดงอย่างเบามือแต่นั้นก็ยังทำให้คุโรโกะเจ็บได้
“อึก………………………..”
“เจ็บหรอ ขอโทษนะ”ดวงตาสีทองมองร่างเล็กด้วยความเห็นห่วง “ฉันจะเบาๆกว่านี้นะ”
“ไม่ต้องทำอย่างนี้ก็ได้ครับ”ร่างบางกุมมือที่อยู่บนแก้มของตัวเอง “…………ไม่ต้องหรอก………”ดวงตาสีฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยม่านน้ำตาสบตรงๆกับดวงตาสีทองของคนตรงหน้า
“อย่าร้องไห้นะ คุโรโกะจิ ฉันไม่อยากเห็นคุโรโกะจิร้องไห้”คิเสะว่างผ้าลงข้างตัวและเปลี่ยนมาลูบไล้แก้มใสแทน “อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ”เขาก้มหน้าลงก่อนจุมพิตบนรอยแดงนั้นแผ่วเบา ดูดซับน้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่ไหลริน “ร้องไห้ไม่น่ารักนะ”
“คิเสะ คางามิเกลียดผมแล้ว…………….ฮึก………เขาเกลียดผมแล้ว…………….”
“เจ้านั้นทำอะไรคุโรโกะจิ”
“……………เขา………………..”คนตัวเล็กเสียงสั่นก่อนยกมือกุมใบหน้าซีกที่เป็นรอยแดง
“มัน ตบ นาย!!!!”คิเสะสบถเสียงกร้าวอย่างโกรธแค้น เขากำหมัดแน่นเพื่อนระบายอารมณ์ที่พุ่งพล่าน
“……………ใช่……………….”คุโรโกะรับคำเสียงแผ่ว “เขาเกลียดผมแล้ว คิเสะ”
“ไม่เป็นไรนะ คุโรโกะ”คิเสะกระชับอ้อมแขนตัวเองพลางฝังจมูกโด่งลงบนเรือนผมสีฟ้า “ไม่ว่ายังไง ฉันจะอยู่กับนาย แม้นายจะไม่รักฉัน ฉันก็ไม่มีวันทิ้ง”
“จริงๆนะ นายไม่โกหกผมใช่ไหม”ร่างเล็กช้อนตามองคนตรงหน้าอย่างเว้าวอน ริมฝีปากแดงกล่าวซ้ำๆอยู่อย่างนั้นราวกลับกลัววลีที่ได้ยินเป็นคำโกหกลอยๆ มือใหญ่ยกประคองเสี้ยวหน้าสวยให้เชิดขึ้นก่อนประทับริมฝีปากลงช้าๆ ดูดเม้นกลีบปากแสนหวานก่อนแทรกลิ้นลงตามร่องปากช้าๆ บีบบังคับให้เผยออกอย่างอ่อนโยน คุโรโกะหลับตาแน่นด้วยความตกใจ คนตัวเล็กรับสัมผัสด้วยการยกลิ้นพันเกี่ยวคนผมทองด้วยความไร้เดียงสา คิเสะกระหยิ่มในใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าคุโรโกะจะไม่ประสีประสาได้ขนาดนี้ มือข้างหนึ่งเลื่อนลงดันคนตัวเล็กให้นอนราบลงบนโซฟาก่อนจะหมุนปรับโครงหน้าให้รุกเร้าได้แนบแน่นขึ้น
“อือ………”เสียงหวานประท้วง นั้นทำให้คิเสะต้องให้ถอนปากออกเพื่อให้หยุดพักหายใจก่อนประกบปากลงไปอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยความหลงใหล เขาขึ้นทาบทับเหนือคนตัวเล็กก่อนใช้มือข้างที่เหลือค่อยสอดรอดชายเสื้อเข้าไปลูบไล้ผิวขาวเนียนละเอียด
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”คุโรโกะหอบหาบใจถี่ๆเรี่ยวแรงที่มีหดหายไปตามรสจูบเสียดื้อๆเพราะคิเสะนับว่าเป็นเสือผู้หญิงเบอร์หนึ่ง จึงไม่แปลกที่เขาสามารถทำให้คุโรโกะไหวหวั่นได้ขนาดนี้ คนตัวเล็กเมินหน้าหนีริมฝีปากร้อนๆที่ไล้ขบเม้มซอกคอตัวเองแต่นั้นกลับเป็นการเปิดทางให้คิเสะสามารถรุกเร้าได้ถนัด“…………อา…า……คิเสะ………”
“ไม่ต้องกลัวนะ คุโรโกะจิ ฉันจะทำให้นายลืมเจ้านั้นเอง”คิเสะพูดพลางขบกัดผิวใสทิ้งรอยรักแดงสดไว้เพื่อเป็นสัญลักษณ์ว่าคุโรโกะต้องเป็นของเขา
“คิเสะ ตรงนั้น ไม่เอา………………….”เสียงหวานร้องก่อนผวากอดคอคนตรงหน้าแน่นเพราะนิ้วหยาบครอบคองยอดอดก่อนเคล้าคลึงมันเล่น ใบหน้าหวานส่ายเร่าด้วยความตกใจแต่ไม่มีที่คิเสะจะหยุดการกระทำ
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกร็งนะ คนเก่ง ฉันจะไม่ทำนายเจ็บ”คิเสะกระซิบข้างหูก่อนขบมันเบาๆสร้างความเสียวซ่านให้แก่คนตัวเล็ก
“อ่ะ!!...คิเสะ…………..นายกำลังจะทำอะไร.............อะ………อา……า…...”
“ฉันจะอยู่ข้างๆนาย”ร่างสูงกำลังจะดึงกางเกงนักเรียนลงแต่ต้องหยุดเมื่อโทรศัพท์เจ้ากรรมดังขัดขึ้นเสียก่อนเขาหันมองคนบนโซฟาที่กำลังหายใจเหนื่อยหอบเล็กน้อยก่อนจำใจไปรับโทรศัพท์
RRRRRRRRRRRR
“ชิ ให้ตายสิ”คิเสะสบถอย่างเสียดายก่อนหันไปหันโทรศัพท์
“มีอะไร”
[นี้ คิเสะ คุโรโกะอยู่กับนายไหม?] เสียงทุ้มดังผ่านสายโทรศัพท์ น้ำเสียงของฮิวกะดูร้อนรนไม่น้อยที่จู่ๆคุโรโกะก็หายไปอย่างนั้น
“อืม………ก็อยู่นี้แหละ……………. มีอะไรหรอ”
[เปล่าหรอ ฉันแค่เป็นห่วงอยู่ๆเจ้านั้นก็หายตัวไป พวกฉันตามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ]
“ไม่ต้องหวง ฉันจะดูแลคุโรโกะอย่างดี”
[ถ้ารู้อย่างนี้ฉันก็เบาใจ ดูแลคุโรโกะดีๆนะ เจ้านั้นบอบช้ำมามากเกิดพอแล้ว]
“แน่นอน ฉันจะไม่ได้คุโรโกะต้องร้องไห้อีก”
[ถึงจะเจ็บใจนิดหน่อย แต่ต้องขอฝากนายด้วยนะ ดูแลคุโรโกะให้ดี]
“ไม่ต้องห่วง ฮิวกะ”
[แค่นี้แหละ บาย]
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คิเสะเดินกลับมาเข้าในห้องนั่งเล่น ภาพที่เห็นคือคนตัวเล็กกำลังนอนหลับสนิท ดวงตากลมโตหลับพริ้มด้วยความเหนื่อยอ่อนจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา เขาได้แต่ลอบยิ้มบางๆก่อนก้มจุมพิตบนเปลือกตาใสเบาๆ
“ฝันดีนะครับ ที่รัก”
ร่างเล็กก้าวออกมาจากหลังบานประตูอย่างเขินอาย ใบหน้าขาวประดับด้วยสีแดงอ่อนๆอย่างน่ารักเหตุที่ต้องเขินอายขนาดนี้เพราะคิเสะตัวดีดันไปซื้อชุดอะไรก็ไม่รู้มาให้ เนื่องจากเขาจากไม่มีชุดใส่ ครั้นจะใส่ของคนผมทองก็ตัวใหญ่เกินไป คุโรโกะไล่มองสภาพตัวเอง กางเกงขาสั้น กางเกงขาสั้นจริงๆนะ- - คิเสะแม่ง!!!
คุโรโกะกำลังจะเตรียมตัวไปโรงเรียนโคโจวหลังจากที่หายหน้าไปถึงสามอาทิตย์ แน่นอนว่าทุกคนต่างรู้ดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นจึงต้องจำใจตัดคนตัวเล็กออกจากบทนางเองและยืมตัวชมรมการแสดงของคิเสะมาแทน ซึ่งทั้งริโกะ ฮิวกะและทุกคนก็ไม่ได้ว่าอะไรทั้งยังให้คุโรโกะหลบหน้าคางามิไปซักพัก รอให้เจ้านั้นอารมณ์เย็นขึ้นอีกนิดแล้วค่อยมาเจอหน้ากัน ในระหว่างนั้นคุโรโกะจึงต้องอาศัยอยู่กับคิเสะไปพลางๆก่อน
“น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก”
“ให้ผมแต่งอย่างนี้ จะดีหรอครับ”
“ดีสิ ดีมาก คุโรโกะจิน่าจะแต่งอย่างนี้ตั้งนานแล้วนะ”คิเสะโอบรอบเอวคนตัวเล็ก “น่ารักที่สุด”
“ปล่อยนะครับ คิเสะ”
“ไม่อ่าววววว ฉันไม่ปล่อยตุ๊กตาของผมง่ายๆหรอก”ว่าพลางซุกไซ้กลุ่มผมสีฟ้าเล่น
“ผมไม่ใช่ตุ๊กตาของนายนะครับ >///<”ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีแดงอีกแล้ว
“เอ๋ๆๆๆ หน้าแดงหมดแล้วน้า”
“นี้ๆ ผมไม่แต่งชุดนี้ไปซ้อมนะ”
“ไม่เอาอ่ะ ฉันอุตสาห์ซื้อมาน้า”
“ไม่อ่าวววววววววว”คนตัวเล็กอิดออด
“ไม่ได้ งั้นนายไม่มีชุดใส่นะ ของเก่าฉันส่งซักหมดแล้ว”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา “แล้วนายจะใส่อะไร ?”
“คิเสะคุง!! ใจร้าย”คนตัวเล็กตบแขนคนตรงหน้า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เสียงดังเจี้ยวจ้องก้องไปทั่วโรงยิมโคโจวซึ่งเป็นที่นัดซ้อมละครประจำของชมรมบาสเก็ตบอลโคโจวและเซย์ริน ร่างสูงในชุดไปรเวทสีดำสนิทตัดกับสีผมกำลังยืนอ่านบทในมือเงียบๆ ข้างกายเป็นหญิงสาวที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักนั่งหันซ้ายหันขวา ส่องกระจกบานเล็ก
“นี้มัน!!”คางามิสะดุดตาที่หน้าสุดท้ายของบท
เจ้าหญิงบรรจงจุมพิตเจ้าชาย
“มีฉากจูบด้วยรึ”ร่างสูงพึมพำกับตัวเอง เขารู้สึกโล่งใจนิดหน่อยที่คุโรโกะไม่ได้แสดงละครเรื่องนี้แล้ว
“นี้ คางามิ ฉันหิวจัง”นาโอมิสะกิดไหล่คนผมแดง “เราไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“แต่นี้ฉันกำลังซ้อมละครอยู่นะ”เสียงทุ้มท้วงเรียกสายตาไม่พอใจจากหญิงสาว “ฉันบอกให้เธอกินตั้งแต่ก่อนมาแล้วนี้”
“ก็ตอนนั้นฉันไม่หิวนี้คะ”
“งั้นเธอก็ออกไปหาไรกินที่หน้าโรงเรียนแล้วกัน ฉันต้องซ้อม”
“ไม่!!! ฉันจะให้คุณไปด้วย”ว่าพลางเธอก็ดึงแขนร่างสูงให้เดินตาม คางามิได้แต่ถอดหายใจกับความเอาแต่ใจของคนรัก นับวันนาโอมิยิ่งเอาแต่ใจขึ้นเรื่อยๆจนเขาเริ่มเอื่อมระอาแล้วสิ อย่างที่ริโกะบอกไว้ไม่มีผิด
“ฉันมาแล้วววววววว”เสียงงสดใสตะโกนพร้อมๆกับประตูที่เปิดออก คิเสะมักทำอย่างนี้เป็นประจำทุกวันจนประตูเสียไปหลายบาน แต่วันนี้มันไม่เหมือนเดิมเมื่อด้านหลังของคนผมทองคือเล็กหนุ่มตัวเล็กที่หายหน้าไปหลายอาทิตย์ สายตาทุกคนต่างจับจ้องไปที่ร่างเล็ก
“คุโรโกะ!!”คนแรกที่วิ่งเข้าไปคือริโกะ เธอเดินวนรอบๆคนตัวเล็กเพื่อสำรวจ “ให้ตายเถอะ กางเกงนาย….”
“ไม่หรอกครับ”คุโรโกะรู้สึกอายกับสายตาที่มองมา “ทำไมต้องมองผมอย่างนั้นล่ะ มันสั้นไปหรอ”
“ไม่หรอกๆ”
“ไม่เห็นต้องอายขนาดนั้นเลยนี้”คิเสะหันไปบอกคนตัวเล็กซึ่งเกาะไหล่ขาแน่นก่อนซุกหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างด้วยความเขินอาย “ออกมาเถอะ”
“อือ”คุโรโกะรับคำสั้นๆก่อนก้าวออกมา พลันดวงจาสีฟ้าก็ไปสะดุดกับคนผมแดงที่ยืนนิ่งอยู่ไม่ไกล
“………………….คุโรโกะ…………………”
คางามิเหม่อมองร่างบางซึ่งอยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ หัวใจของเขาเจ็บขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุยิ่งเห็นรอยยิ้มซึ่งเต็มไปด้วยความสุขนั้นแล้วคากามิยิ่งเจ็บปวด ทำไม………………….ทำไมเวลาคุโรโกะอยู่กับเขาถึงไม่ยิ้มแบบนั้นบางล่ะ?
“เฮ้คางามิ ไปยืนอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ มานี้สิ”โคงาเนอิตะโกนเรียก ศอกของอิสึกิกระแทกท้องคนเรียกแรงๆราวกับเตือนให้เงียบ
“แกทำบ้าอะไร ลืมแล้วรึไงเรื่องเมื่อคืนนั้นน่ะ”อิสึกิกัดฟันกรอดๆพลางกระซิบ
“เออว่ะ ลืม!! ฉันขอโทษๆ”โคงาเนอิเกาหัวเหมือนคิดได้ แต่สายไปเสียแล้วเมื่อคางามิกับนาโอมิกำลังเดินเข้ามาทางนี้ อิสึกิได้แต่สะกิดให้ริโกะดู
“เหมือนจะมีเรื่องนะ”ฮิวกะเอ่ย
“นั้นสิ”ริโกะตอบอย่างห่วงๆ
แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่ริโกะคิดเมื่อคากามิเดินผ่านพวกเข้าไปโดยไม่สนใจจะหันมองแม้แต่นิดเดียว นั้นเรียกสายตาเศร้าๆจากคุโรโกะ
…………………………..คางามิ………………..…………
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ ><
อู้งานไปนานในที่สุดก็หา wifi แรงๆได้เลยรีบอัฟนิยายทันที
หลังจากนั่งแต่งเรื่องนี้รู้สึกว่าจิตตกอย่างแรง 555+แถมสงกรานต์ก็ยังไม่ได้เลยอีก ไม่มีเพื่อน
สุขสันต์วันสงกรานต์ย้อนหลังนะครับ ^____________^
สนุกกับการอ่านครับ
ความคิดเห็น