คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Quarter 3
Quarter 3
“ให้ตายสิ นายนี้ตัวหนักชะมัดเลย”คุโรโกะถอนหายใจหน่ายๆเพราะต้องลากคนที่ตัวใหญ่กว่าตัวเองขึ้นไปนอนบนเตียงให้ตายสิ คางามิเนี่ยตัวหนักแถมเนื้อตัวตอนนี้ก็เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า เวลาออกไปเที่ยวกับนาโอมิทีไร คางามิต้องกลับมาในสภาพเมาแอ๋ออย่างนี้ทุกทีสิ นี้นายเพิ่ง ม.ปลายนะเฟ้ย!!!
ร่างบางพยุงคนผมแดงให้นอนราบไปบนโซฟาก่อนค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนักเรียนร่างสูงออกทีละเม็ด ทีละเม็ดจนหมดร่างกายกำยำประดับด้วยกล้ามและซิคแพคสมชายชาตรี มันช่างเป็นโครงสร้างที่งดงามในสายตาคุโรโกะ ทั้งแข็งแกร่งและดูอบอุ่น
หากใครเห็น ต่างก็หลงเป็นธรรมดา
“นายนี้หุ่นดีจริงๆนะ คางามิ”ร่างบางรอบยิ้มก่อนหายเข้าไปในห้องน้ำและกลับออกมาพร้อมกะละมังซึ่งบรรจุน้ำเย็นและผ้าขนหนู คุโรโกะวางมันลงข้างตัวแล้วใช่ผ้าซึ่งชุบน้ำหมาดๆมาซับตามโครงหน้าหล่อเหลา ลงมาจนถึงคอแต่จู่ๆมือใหญ่ก็มาฉวยข้อมือเล็กเอาไว้เสียก่อน
“นาโอมิ”เสียงทุ้มละเมอ
“นายเรียกชื่อผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วนะ”คุโรโกะแกะมือใหญ่ออกแต่แรงเข้าหรือจะสู้คนอย่างคางามิได้
“นาโอมิ ฉันชอบเธอ………ชอบเธอนะ………………”
“คนบ้า ทำไมต้องทำร้ายจิตใจฉันอย่างนี้ด้วยนะ”เด็กหนุ่มจับใบหน้าคร้ามเบาๆ “ทำไมไม่ใช่ฉัน”
“ชอบนะ ชอบ”
“ผมก็รักนายนะ”คุโรโกะแนบศีรษะลงบนอกแกร่งก่อนกอดร่างสูงแน่น คางามิหันตะแคงก่อนกอดตอบคนตัวเล็กเช่นเดียวกันเพราะคิดว่าเป็นหญิงสาวที่ตนแอบชอบ มือใหญ่ละเมอกดเรือนผมสีฟ้าลงบนอก เสียงทุ้มพร่ำบอกคำว่า ชอบ ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เขาจะรู้ไหมว่ามันเป็นการทำร้ายจิตใจคนตัวเล็กอย่างเจ็บปวดที่สุด
คุโรโกะทั้งเจ็บปวดและมีความสุขในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกมีความสุขที่ได้นอนอยู่ในอ้อมกอดแสนอบอุ่นเช่นนี้แต่ก็เจ็บปวดที่คนตรงหน้าเอาแต่คิดถึงเรื่องของผู้หญิงคนนั้น
แสงอาทิตย์แสงลอกผ่านผ้าม่านสีครีมมาแยงตาร่างสูงที่นอนคลุกอยู่บนโซฟา คางามิขยับลุกขึ้นนั่งแต่เขาต้องรู้สึกหนักๆบนแขนข้างขวา ดวงสีแดงมองร่างที่นอนทับแขนเขาและซุกอยู่ในอก ร่างสูงขมวงคิ้วอย่างสงสัย ทำไมคุโรโกะถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้ เขาคิดพลางจะสะกิดร่างบางให้ตื่นแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าหวานพยามนินทรา ดวงตากลมโตที่มักมองตามเขาอย่างเรียบนิ่งหลับพริ้มลง ใบหน้าสวยเหมือนยามหลับช่างดูไร้เดียงสาเหมือนเด็กเล็กๆ ร่างบางดูอ่อนแออ้อนแอ้
“คุโรโกะ นายมานอนอะไรตรงนี้ ฮึ”เสียงทุ้มพึมพำเบาๆข้างหูคนตัวเล็ก เขามองสำรวจใบหน้าของคุโรโกะเรื่อยๆอย่างลืมตัว ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่เขายังคงนอนมองใบหน้าสวยนั้น มือข้างที่เหลือลูบไล้เรือนผมสีฟ้าสดหนานุ่มเล่นไปมา
“อือ”เสียงหวานร้องประท้วงว่ากำลังโดนแกล้ง
“โกรธ รึไง ฮึ”คางามิลอบยิ้มเบาๆกับท่าทางน่ารักๆอย่างนั้น เขาดึงแขนที่คุโรโกะหนุนแล้วประคองศีรษะคนตัวเล็กให้นอนบนหมอน ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย
คางามิกลับออกมาพร้อมกับเครื่องแบบของเซย์รินที่ไม่ค่อยจะถูกระเบียบเท่าไหร่นัก ดวงตาสีแดงมองตรงไปที่ร่างเล็กซึ่งยังคงนอนไม่ตื่น ปกติคุโรโกะจะตื่นก่อนเขาทุกวัน แล้วทำไมวันนี้ถึงได้ตื่นสาย ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆโซฟาก่อนทิ้งตัวนั่งข้างๆคนตัวเล็ก เขาสังเกตเห็นรอยช้ำบางๆตรงใต้ตา มันบ่งบอกว่าเมื่อคืนคนตัวเล็กคงจะนอนดึกมาก นิ้วหยาบเกลี่ยตรงรอยนั้นเบาๆ
“เมื่อคืนนายไปทำอะไรมา เจ้าบ้า”นิ้วที่เคยลูบไล้ใต้ตาเลื่อนลงมาบนแก้มใสก่อนจิ้มๆๆๆเล่น เขารู้สึกพอใจที่เห็นสีหน้ารำคาญจากคุโรโกะ น่ารัก น่ารักเกินไปแล้ว…………………….. ดวงตาสีแดงไปหยุดตรงที่ริมปากสีแดงอวบอิ่มเย้ายวนใจ มันเผยออกเล็กๆราวกับต้องการจะยั่วยวนให้เขาริมลอง คางามิก้มลงช้าๆ เขาใช้นิ้วโป้งลูบไล้บนริมปากแดงนั้นก่อนจะประทับริมปากร้อนลง ดูดเน้นกลีบปากงามช้ำแล้วซ้ำเล่าจนดูเหมือนช้ำ เมื่อพอใจแล้วร่างสูงจนแทรกลิ้นชื้นเข้าไปกวาดต้อนความหอมหวานที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัส เขากำลังหลงใหลคนตรงหน้าเสียแล้ว
ดวงตาสีฟ้าค่อยๆลืมขึ้นจากการรบกวนของร่างสูง สัมผัสแปลกๆที่อยู่บนริมฝีปากน้ำพาให้คนตัวเล็กเคลิบเคลิ้มและตอบรับคนตรงหน้าอย่างลืมตัวและไร้เดียงสา ลิ้นเล็กๆเข้าเกี่ยวพันตอบด้วยความไม่ประสีประสาเท่าไหร่แต่ปฏิกิริยานั้นกับปลุกให้อารมณ์ร่างสูงพุ่งสูงขึ้น เขาเลื่อนมือจากแก้มใสลงไปจนถึงเสื้อเชิ้ตตัวบาง เขาปัดป่ายลมือไปบนหน้าอกราบจนใจให้มันผ่านยอดอกซึ่งอยู่ภายใต้เนื้อผ้า
“อย่า…………………………..”มือเล็กพยายามผลักดันไหล่กว้างให้ออกห่าง
“เงียบ”คางามิสั่งเสียงเข้มก่อนเลื่อนลงซุกไซ้ซอกคอขาวกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวคนตัวเล็กเย้ายวนให้เขาเข้าสัมผัส
“นี้ นายกำลังจะทำอะไร ปล่อยผมนะ”คุโรโกะออกแรงทั้งหมดผลักดันไหล่กว้างจนตกโซฟา ร่างเล็กรีบขยับตัวลุกยืนก่อนวิ่งเข้าห้องน้ำ “คนบ้า”
“นี้คุโรโกะ ฉันขอโทษ”คากามิทุบประตูห้องน้ำเรียก
“คนบ้า จะทำอะไรผม”เสียงหวานตะโกนตอบ “ออกไปจากห้องผมนะ”
“ห้องเราต่างหาก นี้ฉันช่วยนายออกค่าเช่าครึ่งนึ่งนะเฟ้ย!!”
“ตอนนี้ผมไล่นายออกแล้ว”ร่างบางทรุดนั่งพิงประตู มือเล็กแตะที่ริมีปากที่สั่นระริกของตัวเองเบาๆ ไม่อยากเชื่อว่าเมื่อกี้เขาเพิ่งจูบกับคางามิ
“ฉันขอโทษ”
“แล้วนายจูบผมทำไมเล่า!!!”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน……………..”คางามินิ่งงันกับคำถาม ทำไมล่ะ ทำไมเขาต้องจูบคุโรโกะ…..
“ไม่รู้?”เสียงหวานพึมพำ “มันก็แค่นั้นสินะ”
“ทีนี้นายจะออกมาได้รึยัง ถ้าช้าฉันจะไปก่อน”
“นายไปโรงเรียนก่อนเถอะครับ”คุโรโกะเอ่ยเสียงแผ่วเบา
“นายเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย…………ฉันเป็น………...”ยังไม่ทันจบประโยคเสียงโทรศัพท์ของร่างสูงก็ดังขึ้นชื่อที่ปรากฏบนจอภาพเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าคร้าม “นาโอมิ”
“ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว”
เสียงเรียกชื่อของหญิงสาวที่ดังจากปากคนผมแดงทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหว
“คุโรโกะ ฉันไปก่อนนะ รีบตามไปล่ะ”ร่างสูงปิดประตูห้องเสียงดัง พร้อมกลับประโยคที่ดังแผ่วๆจากปากของคนผมแดง “คุโรโกะ ฉันเป็นห่วงนายนะเฟ้ย……”
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“เอาล่ะๆ นี้คือบนละครที่เราจะเล่นในปีนี้” ริโกะโยนหนังสือเล่นหนึ่งซึ่งปกเต็มไปด้วยฝุ่นหนา
และเขียนไว้ว่า สโนว์ไวท์
“โห้วววววววว เก่าไปนะเจ้”
“เออ แน่นอนสิ มันเป็นบทของพ่อฉันนิ”
“รุ่นพ่อเลยหรอ?”
“แล้วเนื้อเรื่องมันเป็นยังไงล่ะเจ๊ อย่าบอกนะว่านิยายรักหวานแหววน้ำเน่าน่ะ”
“มันก็แน่นอนอยู่แล้ว”ริโกะยิ้มกว้าง “นิยายมันก็แบบนี้แหละ”
“งั้นเล่ามาดิ เห็นแล้วขี้เกลียดอ่าน”คางามิเอ่ยอย่างเซ็งๆ
“นี้แกไม่เคยอ่านเรื่องสโนไวท์รึไง เจ้าบ้า”
“ถ้าเคยแล้วจะถามไหมครับ”
“ไม่เล่าโว้ย แกไปหาดูเองแล้วกัน เปลืองเวลา”เด็กสาวบ่น “เอาล่ะ ฉันจะกำหนดตัวละครแล้ว”
“อ้าว แล้วยัยนาโอมิ ok แล้วหรอ”อิสึกิถามขึ้น
“ก็ ok แล้วล่ะ ฉันเพิ่งโทรไปหาหล่อนเมื่อวาน”ริโกะเอ่ย อย่างไม่สบอารมณ์ เธอไม่อยากบอกทุกคน
ว่ายัยนั้นเอาแต่ใจมากกกกกกกก กว่าจะขอร้องให้มาได้แทบเรียกเลือด “อย่าไปสนใจเลย เอาล่ะฉันจะเลือกบทแล้ว”
“เอาล่ะ บทตัวราชินีเจ้าร้าย จะเอาใครนี้ว่ะ”
“ก็เธอไง”ฮิวกะตอบเนื่อยๆและทุกคนก็ลงความเห็นว่า ริโกะเหมาะที่สุด
“เจ้าพวกบ้า!!!”
“ต่อๆๆเถอะ เสียงเวลา”คางามิขัดคอเมื่อเห็นว่าเด็กสาวกำลังจะวีน“ต่อไปอะไร”
“อืมมมมมมม บทนายพรานใจร้าย”
“ฉันขอเสนอ โคงาเนะ เจ้านี้หน้าหื่นดี”อิสุกิเสนอ
“เอ้ยยยยยยย นี้นายว่าฉันหรอ”โคงาเนะบ่นอุบอิบ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เปล่า”
“งั้นเอา โคงาเนะแล้วกัน”ริโกะจดชื่อโคงาเนะลงกระดาษ “ต่อไป บนนางเอก เอออออ เป็นยัยนาโอมิ แล้วก็บทคนแคะ”
“หายากนะ ที่นี้มีแต่คนสูงๆทั้งนั้น ยกเว้นนนนนน”ฮิวกะเบนสายตาไปยังคนตัวเล็กที่นั่งเหม่อ“เออ……..แต่ดูเหมือนคุโรโกะจะดูจืดจางไปนิด ไม่เสนอดีกว่า”
“งั้นก็เป็นพวกปีหนึ่งแล้วกัน เออ ยกเว้นคุโรโกะกับคางามินะ”ริโกะเอ่ย
“ทำไมอ่ะ ไม่ยุติธรรม”
“อืมมมมมมมมมมมม ก็เพราะว่าเจ้าคุโรโกะขึ้นไปก็ยังไม่มีใครสนใจอยู่ดี ส่วนเจ้าคางามิ ฉันจะให้เป็นพระเอก”
“เฮ้ยยยยยยยยยย อะไรกันว่ะ เจ้าคากามิน่ะนะ”ทุกคนร้อง - - “
“บทพระเอกน่ะ ยัยนาโอมิเขาขอมา ฉันก็ขัดเขาไม่ได้ซะด้วยสิ”ริโกะทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้
“ฉันไม่อยากเป็น”คางามิบ่น
“ห้ามขัด เข้าใจไหม ?”
“อิจฉาเว้ย!!!”หลายคนร่ำร้องในใจ คางามิสัมผัสได้ถึงรังสีอิจฉาจากคนรอบๆ
“แล้วแต่เธอแล้วกัน”คางามิถอดหายใจเบาๆก่อนหันไปทางคนตัวเล็กที่นั่งเหม่อลอยอยู่ไม่ไกล เขาทำท่าจะลุกเดินไปหาคุโรโกะ แต่ต้องหยุดเมื่อเห็นฮิวกะตัดหน้าไปเสียก่อน“เจ้าบ้าคุโรโกะ……แค่จูบนิดจูบหน่อย ทำงอนไปได้”
“อืม………………พวกปีสองที่ไม่ได้แสดง ไปทำฉากซะ ส่วนเรื่องชุดฉันจัดการเอง”ริโกะมอบหมายงานเสร็จสรรพ“เออ ลืมบอกไปว่าโรงเรียนของ คิเสะ อาโอมิเนะ และโดริยามะ ก็เข้าร่วมงานด้วย เฉพาะฉะนั้น อย่าทำขายหน้าล่ะ”
“ไรว๊าาาาา เจ้าพวกนั้นแสดงด้วยหรอ!!!”อิสุกะเอ่ย “ถ้าเป็นอย่างนั้นเจ้าคิเสะก็แย่งเรตติ้งโรงเรียนเราแย่เลย”
“ใช่!!! เพราะฉะนั้นทุกคนต้องทำให้ละครของพวกเราชนะเจ้าพวกนั้น เข้าใจ๊!!!”
“คุโรโกะ เป็นอะไรไป สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยนะ”ฮิวกะตบไหล่เล็กเบาๆเพื่อเรียกสติ นั้นทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก
“ปะ………เปล่าครับ………...”
“ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลยนี้”ร่างสูงดีดหน้าผากมน “เป็นอะไรรึเปล่า”
“ผมแค่นอนไม่พอนิดหน่อย”
“นอนไม่พอ ?”ดวงตาใต้กรอบแว่นมองรอยคล่ำบางๆตรงใต้ตาอย่างสงสัย มือใหญ่ลูบไล้รอยนั้นแผ่วเบาก่อนเลื่อนลงไปจนถึงแก้มใสซึ่งขึ้นสีแดงอ่อนๆ ฮิวกะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหน้าติดหวานจนรู้สึกได้ถึงลมอุ่นๆที่รดลงบนแก้มดวงตากลมโตมองคนตรงหน้าอย่างหวาดๆว่าเขาจะทำอะไร
“รุ่นพี่ อย่าทำแบบนี้ ดูสิคนอื่นเขามองมาเราอยู่นะ”คุโรโกะผลักไหล่กว้างให้ถอยห่าง
“ไม่เห็นเป็นไรเลย”ฮิวกะพูดทีเล่นทีจริง เขารู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเป็นจุดสนใจของทุกคนรวมทั้งคนผมแดงที่กำลังไม่พอใจและเดินมาทางเขาสองคน
"คุโรโกะ กลับบ้านได้แล้ว”เสียงทุ้มเอ่ยเข้มก่อนดึงต้นแขนคนตัวเล็กให้ลุกขึ้น
“เดี๋ยวสิๆ ฉันกำลังคุยกับคุโรโกะอยู่นะ”ฮิวกะกล่าวพลางยิ้มกว้าง
“ฉันสองคนมีธุระด่วน คนต้องขอตัวกลับก่อนนะครับรุ่นพี่”คางามิดึงคุโรโกะไปทางประตู
“ธุระอะไรหร๊ออออออออ”
“มันเรื่องของผมสองคน คนอื่นไม่เกี่ยว”คนผมแดงกระชากเสียง
“คางามิ อยู่ที่นี้รึเปล่า”เสียงหวานดังพร้อมๆกับร่างของหญิงสาวนามว่า นาโอมิ กำลังเดินตรงมาทางร่างสูง
“นาโอมิ”คางามิปล่อยมือจากข้อมือเล็กทันทีก่อนตรงไปหาหญิงสาวทันที คุโรโกะมองภาพนั้นก่อนเมินหน้าหนีเด็กหนุ่มไม่เข้าใจว่าทำไมคางามิต้องปล่อยมือจากเขา ทำไมต้องสนใจแต่ผู้หญิงคนนั้น
“นี้ๆ วันนี้ฉันอยากไปกินเค้กจังเลยอ่ะ”เสียงหวานออดอ้อน
“เค้ก? เมื่อวานเธอเพิ่งไปกินไม่ใช่หรอ?”
“ก็ฉันอยากกินอีกนี้น่า น้า”
“ตามใจเธอแล้วกัน งั้นเดี๋ยวฉันไปเก็บของก่อนแล้วเราค่อยไป” คางามิยิ้มให้กับนาโอมิ มันช่างเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นในสายตาของคุโรโกะ รอยยิ้มที่เขาไม่มีวันได้ครอบครอง
“คางามิ ฉันไปก่อนนะ คืนนี้ไม่ต้องรอฉันก็ได้ ฉันเอากุญแจห้องไปด้วย”
“อืม”ร่างเล็กตอบเนื่อยๆก่อนหยิบกระเป๋าและเดินออกไปท่ามกลางความเงียบ
“คุโรโกะ เดี๋ยวฉันไปส่งนะ”ฮิวกะและริโกะรีบวิ่งตามคนตัวเล็กไปพร้อมๆกับ พวกเขารู้ความรู้สึกของคุโรโกะที่มีต่อคางามิเลยอดเป็นห่วงไม่ได้
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากอยู่คนเดียว”
“จะดีหรอ”ริโกะเอ่ยถาม
“ครับ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีคร้าบบบบบบบบ ทุกคนในที่สุดก็สอบเสร็จแล้ว (win!!!) อันที่่จริงผมสอบเสร็จตั้งแต่วันศุกร์แล้วแต่ว่าสิ่งที่ตามมาหลังสอบคือ การบ้านทียังไม่ได้ส่งอาจารย์กองท่วมหัว ไรท์เตอร์เลยต้องปั่นสุดชีวิต T^T บวกกับ นั่งเล่นซัพเวย์ จนนิ้วล็อคด้วย (สม)
กว่าจะได้ฤกษ์อัฟ ก็หลายวัน
พอนั่งอ่านกระทู้รู้สึกว่า "ทำไมกูแต่ให้คางามิเลวจังว่ะ 555+" แอบสงสารคุโรโกะ
ปอ.ลิง สนุกกับการอ่านครับ ^_____________^
ความคิดเห็น