คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Quarter 2
Quarter 2
คนตัวเล็กใช้มือค้ำเหนืออ่างร้องหน้าก่อนปล่อยเสียงสะอื้นที่สะกดกั้นมานานหยดน้ำตาสีใสไหลร่วงลงบนแก้ม ภาพกระจกใสสะท้อนใบหน้าของคนตัวเล็กซึ่งเต็มไปด้วยหยดน้ำตานองหน้า ริมฝีปากแดงเม้มแน่นเพื่อกั้นเสียงไม่ให้หลุดออกไปนอกห้องน้ำ คุโรโกะปาดน้ำตาออกแล้วควักหน้าในอ่างล้างหน้า
“อย่าร้องไห้อีกนะ คุโรโกะ อย่างแสดงความอ่อนแอของนายออกมา”เสียงหวานสั่นสะอื้น
“ถ้าอยากร้อง ก็ร้องออกมาสิ”เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังของคุโรโกะ เด็กหนุ่มหัน
ควักตามเสียงอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ เขารีบปาดน้ำตาออก
“รุ่นพี่ ฮิวกะ”
“เป็นอะไรไป ฮึ”ฮิวกะสาวเท้าเข้าใกล้
“ปะ……เปล่าครับ”ร่างบางหลบตา
“โกหก ดูสิหน้านายตอนนี้”มือใหญ่เชิงคางร่างบางให้เงยขึ้นก่อนก้มหน้าเข้า
ไปใกล้ๆ “นายร้องทำไม”นิ้วร้อนเกลี่ยหยดน้ำตาที่อยู่บนแก้มใสๆ
“รุ่นพี่ ปล่อยนะครับ”
“เรื่องเจ้าคางามิใช่ไหม”คำถามทำให้คุโรโกะหยุดกึก ก่อนมองแหงนหน้าร่างสูงช้าๆ
“รุ่นพี่ รู้……………………..”
“นายน่ะ อ่านง่ายจะตาย”ดวงตาคมมองด้วยสายตาอบอุ่น “ถ้าอย่างร้องก็ร้องออกมาให้พอเถอะ เดี๋ยวฉันจะรับฟังนายเอง”ฮิวกะดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดก่อนกดศี
รษะทุยลงบนอก
“รุ่นพี่……………”ถ้าจะตกใจกับการกระทำของรุ่นพี่แต่คุโรโกะก็อุ่นใจที่มีคนคอยรับฟัง ใบหน้าติดหวานซุกไซ้ลงบนอกแกร่งก่อนปล่อยน้ำตาให้ไหลอ้อยอิ่ง“ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องร้องไห้ กับเรื่องอย่างนี้ ผมรู้แต่ว่ามันเจ็บ เจ็บตรงหัวใจ”
“คุโรโกะ ถ้านายเจ็บ แล้วจะยอมรับปากเจ้านั้นทำไมล่ะ”
“เพราะผมไม่อยากเห็นเขาเจ็บ”
“นี้นาย………”มือใหญ่ลูบไล้เรือนผมสีฟ้าอ่อนเบาๆ “แคร์เขานั้นขนาดนั้นเชียว”คุโรโกะไม่ตอบ เด็กหนุ่มหลับตาลงช้าๆก่อนกอดตอบร่างตรงหน้าแน่น
“รุ่นพี่ ขอบคุณครับที่รับฟัง”
“เป็นไม่เป็นไรหรอก ในฐานะรุ่นพี่ฉันต้องช่วยรุ่นน้องอยู่แล้ว”ฮิวกะยิ้มกว้างให้คนตัวเล็กก่อนยกมือขึ้นปาดน้ำตาตรงแก้มของร่างบาง
“ขอบคุณครับ”คุโรโกะยิ้มตอบ
“ฉันดีใจที่นายยิ้มนะ”กิริยาของคนตรงหน้าทำให้ฮิวกะใจสั่น เขาค่อยเห็นยามคนตัวเล็กยิ้มชัดๆ มันช่างงดงาม
“ยิ้มของนายมันสวยมาก เพราะฉะนั้น ยิ้มให้ฉันบ่อยๆนะ”
“ครับ รุ่นพี่”
“นี้ ไอ้คุณฮิวกะคะ ฉันให้นายมาตามคุโรโกะ ไม่ได้ให้มาจีบกัน”เสียงแหลมตะโกนโหวกเหวกผ่านประตูห้องน้ำ ทำให้เหล่าคนที่เดินผ่านไปมามองเป็นตาเดียว คางามิซึ่งเดินตรงมาเพื่อเข้าห้องน้ำหยุดกึก วลีที่เด็กสาวตะโกนผ่านประตูทำให้เขาฉุนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ฮิวกะกำลังอยู่กับคุโรโกะสองต่อสอง …………สองคนนั้นกำลังทำอะไรกัน……….…. ยังไม่ทันคิดหน้าคิดหลังร่างสูงก็สาวเท้าตรง
ไปยังห้องน้ำก่อนกระแทกประตูเข้าไป
ภาพรุ่นพี่กำลังกอดคู่หูของตัวปรากฏต่อสายตาสีแดง คางามิรีบดึงคุโรโกะออกจากอ้อมแขนนั้น ด้วยความโกรธทำให้เข้าเผลอตัวกระชากต้นแขนเล็กอย่างแรงจนเซไปชนกับประตูห้องน้ำ ริโกะรีบเข้าไปประคองคุโรโกะแล้วพยุงเข้าลุกขึ้น
“นายสองคนมาทำอะไรกับในนี้”เสียงทุ้มของคางามิเอ่ยถาม
“ไม่เกี่ยวกับนายซักหน่อย”ฮิวกะตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ไม่เกี่ยวไม่ได้ เพราะเจ้านี้เป็นคู่หูของฉัน มันจะทำอะไร ฉันต้องรู้!!!!”
“ก็แค่คู่หู ไม่ใช่คนรักนี้”
“นี้ รุ่นพี่ฮิวกะ!!!”คนผมแดงกระชากเสียง
“ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนั้นเลยก็ได้ ฉันไม่ได้ทำคุโรโกะบุบสลายตรงไหนหรอกที่จริงนายควรจะขอบคุณฉันนะที่ช่วยปลอบใจคู่หูของนาย”
“ปลอบใจ เรื่องอะไร ?”
“เรื่อง………………………..”ฮิวกะลากเสียงยาวราวกับต้องการจะกวนอารมณ์รุ่นน้อง “คุโรโกะ ให้ฉันบอกคากามิเลยดีไหม”
“อย่าทำอย่างนั้นนะครับ”ร่างเล็กรีบเข้าไปปิดปากรุ่นพี่เอาไว้
“เอาไงดีน้า”ร่างสูงยียวน
“บอกมา รุ่นพี่”คางามิเอ่ยเย็น
“อย่านะครับ”
“เอ้าๆๆๆ ไม่บอกก็ไม่บอก”รอยยิ้มกว้างถูกส่งมาให้คุโรโกะ “อาล่ะ ริโกะ ฉันหิวแล้วเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”สิ้นคำ ฮิวกะก็ลากหญิงสาวออกจากห้องน้ำชายไปพร้อมๆกับคนตัวเล็กที่ยืนหน้าเจือข้างๆ
“โถ้เว้ย” คางามิสบถ ก่อนหายไปหลังบานประถูที่ถูกปิดลงอย่างแรง
++++++++++++++++++++++++++
“นี้ พวกนาย ฉันมีเรื่องจะพูด”ริโกะตะโกนผ่านโทรโขงเรียกความสนใจจากนักบาสโรงเรียนเซย์รินที่กำลังฝึกซ้อม
“มีอะไร”หนึ่งในนั้นเอ่ยถาม
“พวกนายคงรู้จักเทศการหลังการแข่งไหม”
“มันคืออะไร ?”
“ออ มันคือเทศการเพื่อสร้างสัมพันธ์ระหว่านักบาสของแต่ละโรงเรียน”ริโกะตอบอย่างฉะฉานก่อนก้มอ่านแผ่นกระดาษที่อยู่ในมือ “คือ ทางเจ้าภาพเขาได้จัดงานเลี้ยงขั้นเพื่อสานสัมพันธ์และแต่ละโรงเรียนต้องมีการแสดงคนละหนึ่งหากโรงเรียนใดไม่เข้าส่ง จะถือว่าถูกหักคะแนนและอดลงแข่งในปีหน้าด้วย”
“เออ การแสดงที่ว่านี้คืออะไร”
“อืม ก็พวกแสดงละครอะไรอย่างนี้น่ะ”
“ จะให้นักบาสแสดงละคร บ้าไปแล้ว”คากามิเอ่ยอย่างเซ็งๆ
“ไม่บ้าหรอนะ”อิสึกิกล่าวเรียบๆ
“นี้ๆๆๆ ฉันมีคำถาม ในเมื่อชมรมเรามีแต่ผู้ชายแล้วเราจะหานางเองมา
จากไหนล่ะครับ”เด็กปีหนึ่งคนนั้นยกมือถามอย่างสงสัยเรียกเสียงฮือฮาจากหลายคน
“นี้พวกแก!! เห็นฉันเป็นอะไรยะ”ริโกะตะคอก “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงรึไง”
“ก็ใช่อยู่แต่………………”พวกเราไม่อยากบอกว่าเด็กสาวไม่เหมาะกับบทนางเองซะเลย ถ้าเป็นต้นไม้ สายลม ล่ะก็ว่าไปอย่าง เมื่อปีที่แล้วพวกเขาเผลอหลวมตัวให้ริโกะเป็นนางเอก ละครเกือบพังไม่เป็นท่า ถ้าฮิวกะไม่ช่วยแก้หน้าเอาไว้มีหวังบาสเซย์รินคงไม่กล้าไปแข่งรายการนี้อีกแล้ว
“ฉันว่าเราคงต้องหานางเอกแล้วล่ะ”ฮิวกะเสนอ
“ให้ตายสิ พวกนายไม่เห็นฉันใช่สายตาเลยรึไง”
“ใช่”ทุกเสียงตอบพร้อมกันอย่างจริงใจ
“ใช่สิ๊ ฉันมันไม่สวยนิ”หญิงสาวหลบไปนั่งในมุมมืด
“ฉันว่าพวกเราต้องหานักเรียนหญิงสาวๆซักคนมาเป็นนางเอกนะ”หนึ่งในนั้นเสนอ
“ใช่ๆๆๆ แต่ใครล่ะ ที่สวยๆอย่างทีนายว่า”
“อืม ไม่รู้สิ”
“ผมรู้”คุโรโกะเอ่ยท่ามกลางเสียงเจี้ยวจ้าว “คุณนาโอมิ”
“นาโอมิ”ริโกะทวนคำ ทำไมคนผมฟ้าต้องเสนอผู้หญิงคนนี้ด้วย
“นายแน่ใจหรอ คุโรโกะ”
“ครับ”
“ดีมาก ไอ้คู่หู”คางามิตบหลังคุโรโกะแรงๆก่อนกระซิบข้างหู
“ครับ”ร่างบางตอบ เขาหันไปสบตากับร่างสูงนัยน์ตาสีฟ้ากระตุกวูบเหมือนจะร้องไห้ก่อนผินหน้ากลับมา “เดี๋ยวมาขอตัวกลับก่อนนะครับ ผมเพลีย”
“นายเป็นอะไรไปว่ะ คุโรโกะ”คางามิพึมพำ เขารู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่อกซ้ายจากดวงตาคู่นั้น
“เฮ้ๆๆๆ คุโรโกะ นายจะรีบกลับไปไหนน่ะ ให้ฉันไปส่งไหม”ฮิวกะทำท่าจะลุกตามแต่ริโกะกลับห้ามไว้ก่อน
“จะไปไหน ได้คุณแว่น อยู่ช่วยฉันเตรียมงานก่อนสิยะ”
“แต่ว่าคุโรโกะดูไม่ค่อยดี……………..”
“ไม่ต้องเลย ปล่อยเจ้านั้นให้อยู่คนเดียวมั่งสิ”เด็กสาวว่าพลางก้มดูเอกสารในมือ “เอาล่ะ พวกนายเห็นด้วยกับคุโรโกะไหมล่ะ”
“ฉันว่าก็ดีนะ”ทุกคนเอ่ยเป็นเสียงเดียวกัน
“งั้นใครก็ได้ ช่วยไปเชิญผู้หญิงคนนั้นมาช่วยแสดงด้วยนะยะ”เด็กสาวเอ่ยปนประชด
“อ้าวๆๆๆ แล้วใครจะไปเล่า”อิสึกิถาม
“ก็ให้ไอ้คุณคางามิไปซิ เห็นสนิทกันนิ ใช้ม่าาาาา”โคงาเนอิแซวเรียกหน้าแดงๆจาคนผมแดง “ช่วงนี้ไปหาเช้า หาเย็นเลยนิ กำลังทำคะแนนอยู่สินะ”
“ก็ป๊าววววววว”คางามิปฏิเสธเสียงสูง
“งั้นก็เป็นหน้าที่ของไอ้คุณคางามิ ไปขอให้ยัยนั้นมาช่วยเราด้วย เจ้าใจไหม!!!”
“ก็ได้”
“ดี!! งั้นพรุ่งนี้มากันให้พร้อม ฉันจะกำหนดตัวละครและแจกบท”
“เฮ้ย!! ทำไมมันเร็วจังอ่ะ เธอรู้เรื่องที่จะแสดงแล้วรึไง”
“ฉันเตรียมไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วล่ะ 555+”ริโกะหัวเราะ “เอาล่ะๆแยกย้ายไปได้แล้ว ไป๊”
ดวงตาสีแดงมองตาร่างสูงที่ผุดลุกผุดนั่งอย่างไม่เป็นสุขตั้งแต่คุโรโกะออกไปเมื่อได้ยินคำสั่งแยกย้ายเขาก็รีบวิ่งออกประตูไปก่อนเพื่อน รุ่นพี่ฮิวกะกำลังคิดอะไรกับคู่หูของเขาอยู่กันแน่ แค่คิดก็รู้สึกไม่พอใจแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
RRRRRRRRRRRR
ริโกะยกโทรศัพท์ขึ้นดู หน้าจอเขียนว่า เจ้าแว่น เธอขมวดคิ้วอย่างสงสัย ทำไมจู่ๆฮิวกะถึงโทรหาเธอด้วย
[เน่ๆๆๆฉันมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ]
“ไรยะ”
[เรื่องคุโรโกะ]
“นี้ นายชักจะเป็นห่วงคุโรโกะมากเกินรุ่นน้องแล้วนะ ฮิวกะ”
[เรื่องนั้นไว้ก่อน คือฉันไม่อยากให้คุโรโกะไปยุ่งกับเจ้าคากามิน่ะ]
“นายเป็นบ้านอะไรเนี่ย จู่ๆก็มาพูดเรื่องอย่างนี้”
[เรื่องในห้องน้ำ……………คุโรโกะเล่าให้ฉันฟังว่าเจ้าคากามิของให้คุโรโกะช่วยจีบนาโอมิ]
“แล้วไงยะ เขาเป็นเพื่อนกันก็ต้องช่วยกันเป็นธรรมดา”
[แล้วเธอคิดหรอ ว่าเจ้าคุโรโกะมันคิดกับคากามินแค่เพื่อน่ะ!!!]
“…………หะ…เห้ นายกำลังจะบอกว่า? ………..”
[คุโรโกะ รัก คากามิ]
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด จริงดิ ฉันไม่เชื่ออ่ะ (ฉันเชียร์คู่นี้มานานแล้ว)”
[นี้เธอไม่สังเกตเลยรึไง ว่าตั้งแต่คากามิเริ่มคุยกับ นาโอมิ คุโรโกะก็เริ่มทำตัวให้เศร้า เอาแต่ร้องไห้ แล้วก็ชอบหลบหน้าคากามิ]
“นั้นสิ ฉันก็สังเกตเหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าเป็นเพราะเรื่องนี้”
[ฉันไม่อยากเห็นน้ำตาของคุโรโกะ เพราะฉะนั้น เธอต้องช่วยฉัน]
“ไม่ยะ”
[เฮ้ย ไร้ฟะ เธอไม่สงสารคุโรโกะหรอ]
“เฮือออออ สงสาร แต่จะให้ฉันทำยังไงได้ มันเป็นเรื่องของคนสองคนเราคงเข้าไปยุ่งไม่ได้หรอกนะ”
[นั้นสิ แล้วฉันจะช่วยคุโรโกะได้ยังไง ฉันสงสารเจ้านั้น]
“สิ่งที่นายทำได้ดีที่สุดในตอนนี้คือ การให้กำลังใจ เท่านั้นแหละ”
[ถูกของเธอ ริโกะ นั้นคงเป็นสิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้]
“เออ ยะ แค่นี้นะ จะทำงาน”
[เออ…………………]
ตู๊ดดดดดดดด
“อะไรของเขานะ เข้าใจยากจริงๆ”
ในที่สุดก็จบบทสองแล้วคร้าบบบบบบบบ พอเปิดมามีคอมเม้นก็รู้สึกใจชื้นมั่ง
คิดว่าจะไม่มีคนอ่าน 555 ขอบคุณทุกคอมเม้นนะครับ ^^
ขอโทษที่อัฟช้าไปนิดเพราะมันอยู่ในช่วงสอบแล้ว หลับสอบเสร็จผมสัญญาว่าจะอัฟสม่ำเสมอนะครับ
ยิ่งแต่งคางามิยิ่งเหมือนแมวห่วงกระดูกเนอะ 555+
ปล.สนุกกับการอ่านนะครับ
ความคิดเห็น