คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Quarter 1
Quarter 1
“เงา”
“สิ่งไร้ค่าสำหรับใครหลายๆคน มันเป็นเพียงสีหม่นหมองที่คอยตามหลังแสงสว่าง ยามใดที่แสงริบหรี่ เงาจะค่อยอยู่เคียง แต่หากเมื่อใดที่แสงเจิดจรัส มันกลับทำให้เงามลายหายไป”
……………………...มันก็เหมือนกับ “เงา”อย่างผม…………………..
“คางามิคุง ทางนี้”คุโรโกะโบกมือเรียกร่างสูงซึ่งกำลังอยู่ท่ามกลางคู่ต่อสู้ที่จะเข้าไปแย่งลูกบาสในมือ ดวงตาสีแดงเหล่มองทางคนผมฟ้าก่อนเหวี่ยงลูกบาสให้ ร่างเพรียวกระโดดรับมันอย่างพอดิบพอดีก่อนเดาะบาส วิ่งไปยังใต้แป้นบาส
“ยิงให้ลงห่วงนะ คุโรโกะคุง นี้เป็นโอกาสสุดท้ายของเราแล้ว”ริโกะพึมพำพลางมองไปยังบอร์ดคะแนนซึ่งปรากฏตัวเลข 80-79 ถ้าหากคุโรโกะชู๊ดลูกนี้เข้า ทีมเซย์รินจะชนะด้วยคะแนน 80-81 แต่ถ้าหากไม่เข้า เราต้องตกรอบแน่นอน
“โถ้เว้ย ทำไมวินาทีสำคัญๆอย่างนี้ลูกบาสต้องอยู่ในมือคุโรโกะด้วยว่ะ ถึงเจ้านั้นจะเก่งเรื่องพาสบอล แต่ถ้าชู๊ด มันโคตรห่วยเลย!!!”
บอลสีส้มลอยเคว้งในอากาศพร้อมกับเวลาที่ลดลงเรื่อยๆ ทั้งโรงยิมเงียบฉี่รอลุ้นระทึกกับการซู๊ดลูกครั้งสุดท้ายของเกม นาฬิกาข้างสนามลดลงจนเหลือ 3 วินาทีสุดท้าย!!!!
ตึง!!!
“เจ้าบ้าเอ่ย”เสียงทุ้มโว้ยวาย
ลูกบาสกระทบขอบห่วงก่อนลอยเด้งออกไปข้างขวา นั้นเรียกเสียงถอนหายใจเบาๆจากทีมคู่แข่ง แต่พวกเข้าโล่งใจได้ไม่นานเมื่อร่างกำยำของคนผมแดงกระโดดลอยค้างก่อนรีบาวด์ ยัดลูกลงห่วงอย่างสวยงาม เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆบนเกรียวกราว
“80 – 81 เซย์รินชนะแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ”
“คางามิคุง กรี๊ดดดดดดดดดด”เสียงร้องจากสาวๆรอบสนามเรียกรอยยิ้มเขินๆจากคางามิ เขาโบกมือให้พวกเธอสองสามทีก่อนตรงไปหาฮิวกะและริโกะที่นั่งอยู่ข้างสนาม
“โอ้ววววว เดี๋ยวนี้สาวเยอะนะยะ”ริโกะเอ่ยแซวพลางตบไหล่ร่างสูงแรงๆ เธอแอบภูมิใจเล็กๆที่ได้ใกล้ชิดกับคนดังอย่างคางามิในขณะที่สาวๆหลายคนไม่มีสิทธิ
“แล้ว มือพาสเทพของเราไปไหนแล้ว ฮึ”ฮิวกะหันซ้ายหันขวา มองหาคุโรโกะ
“อยู่นี้ครับ”คุโรโกะสะกิดรุ่นพี่เบาๆ
“อ้าวววว นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ผมก็อยู่ตรงนี้ตลอด”เขาว่าพลางยกขวดน้ำขึ้นดื่ม หยดน้ำบางส่วนไหลลงเปียกคอเสื้อเข้าไปถึงผิวอกราบ ดวงตาใต้กรอบแว่นมองภาพนั้นก่อนกลืนน้ำลายเอือกใหญ่…………..เขาเพิ่งสังเกตว่าผิวของคุโรโกะขาวและเนียนใสอย่างกับผู้หญิง แม้แต่ยัยริโกะขี้บ่นยังไม่ขาวไม่เท่าคนตรงหน้าเลย!
“นี้นาย”มือใหญ่แตะตรงเสื้อที่เปียกเบาๆ “ดูสิ มันเปียกหมดแล้วนะ”
“ออ……………ครับ”ร่างเล็กรีบดึงน้ำออกให้ห่างตัวจนหยดน้ำบางส่วนหกนองเต็มพื้นสนาม เรียกเสียงหัวเราะครือจากเหล่านักกีฬาของทั้งสองโรงเรียน ยกเว้น อยู่คนหนึ่ง!! ดวงตาสีแดงคมกริบเสือตวัดมองภาพตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ทำไมทุกคนตรงเอาแต่มองเจ้านั้นด้วยสายตาหวานเยิ้มอย่างนั้นด้วย ? ไม่รู้ทำไมแต่เห็นแล้วไม่พอใจโว้ยยยยยยยยยยยย
คางามิทำท่าจะเดินเลี่ยงจากภาพนั้นแต่พลันสายตาของเขาก็ไปสะดุดอยู่ตรงหญิงสาวร่างบางอรชร ดวงตาสีดำกลมโต รับกับริมฝีปากสวยเรียว เรือนผมสีเดียวกับดวงตาถูกดัดเป็นลอนสวย เธอนับเป็นหญิงสาวที่จัดได้ว่าสวยมากคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ที่สำคัญเธอกับลังเดินมาทางเขาด้วย
ขาเรียวยาวก้าวตรงมาช้าๆ พร้อมกับร่างทุกร่างที่แหวกให้เป็นเป็นทาง ดวงตาคู่สวยช้อนมองคางามิอย่างเขินอายพร้อมยิ้มเย้ายวน เธอทำให้ผู้ชายหลายๆคนในที่นั้นมองเป็นตาเดียว ดวงเสน่ห์บางอย่างที่ดึงดูดและน่าหลงใหลทำให้หญิงสาวเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆทุกคนในที่นั้น หญิงสาวก้าวมาจนถึงผ่านหน้าคุโรโกะก่อนเปรยตามองเด็กหนุ่มเล็กน้อย แต่เพราะยังไม่ทันได้ระวังน้ำที่หกบนพื้นทำให้เจ้าหล่อนลื่น เร็วเท่าความคิด คางามิตรงเข้าไปประคองเธอได้พอดี ตอนนี้หญิงสาวกำลังอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของคนผมแดง
“ขอบคุณคะ”
“ไม่เป็นไร”เสียงทุ้มเอ่ยตะกุกตะกัก เขาประหม่ากับสายตาเย้ายวนนั้นเสียแล้ว
“เออ………………คือเมื่อไหร่จะปล่อยฉันซักทีคะ”เธอถามพลางยิ้มหวานก่อนหัวเราะคิกคัก
“ขอโทษที”คางามิรีบปล่อยเธอจากอ้อมแขนก่อนโค้งขอโทษหลายต่อหลายครั้ง
“ไม่ต้องขอโทษมากขนาดนั้นก็ได้ นาย…เออ…………………….ว่าแต่นายชื่ออะไร”หญิงสาวแตะไหล่แกร่ง “ส่วนฉันชื่อ มิโนระ นาโอมิ อยู่ ปี 1”
“ฉัน ไทกะ คางามิ อยู่ปี 1”
“จริงหรอ!! งั้นเราก็รุ่นเดียวกันน่ะสิ”เธอกว้างด้วยความดีใจ เวลานี้ คากามิกำลังเป็นที่หมั่นไส้ของนักเรียนชายทั้งโรงเรียน ที่ได้คุยกับหญิงสาวแสนสวยที่พวกเขาหมายปองเอาไว้ บางคนใช้เวลาจีบเป็นหลายเดือนแต่เธอไม่แม้แต่จะแลมองเลยด้วยซ้ำ แล้วเจ้าหัวแดงนี้เป็นใครถึงได้คุยกับเธอ
“เจ้าคากามินี้มันเสน่ห์แรงจริงๆ”โคงาเนมิบ่นพลางกัดผ้าเช็ดหน้า “ฉันจีบเธอมาตั้งห้าเดือนแล้วยังไม่ติด”
“นี้ โคงาเนมิ นายกล้าไปจีบคนสวยๆอย่างนั้นด้วยหรอ”อิสึกิหลิวตามองเจ้าคนไม่เจียมบอดี้
“ก็จริงดิ นาโอมิจัง ออกจะน่ารักกกกกกกกกกกกก”
“โห้ววววว ขนาดฉันยังไม่กล้าเลย”ฮิวกะบ่นพลางขยับแว่น
“นี้รุ่นพี่ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครครับ”คุโรโกะถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“ผู้หญิงคนนั้นน่ะ…………….”ริโกะเอ่ยแทรกขึ้นมา “คือลูกสาวสุดที่รักของ มิโนระ อาซาชิ และมิโนระ นามิ สองนักแสดงชื่อดังของญี่ปุ่น เธออนาคตไกล ได้มีสิทธิ์เป็นนางเอกละครซะด้วย ฉันได้ข่าววงในมาว่าเธอได้เซ็นสัญญากับค่ายหนัง GHP แล้วด้วยนะ”
“เธอนี้รู้ละเอียดจริงๆนะ”
“แถมฉันยังรู้อีกด้วยว่ายังนั้นนิสัยไม่ดี ขี้วีน ขี้เหวี่ยว คบผู้ชายครั้งละหลายๆคนถามยังใช้อำนาจใจโรงเรียนบีบบังคับเพื่อนบางคนจนต้องย้ายออกไป”ริโกะเหยียดตามอง
“อย่าไปว่าเขาเลยครับ รุ่นพี่ริโกะ”คุโรโกะเอ่ยยิ้มๆ “มันไม่ดีนะ”
“อะ……………เออ………….. ฉันก็หมั่นไส้ไปหน่อย”หญิงสาวหัวเราะแก้เขิน “นายก็เป็นคนดีเกิ๊นนนนนน คุโรโกะ”
“ผมก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรขนาดนั้นหรอก”คนตัวเล็กลอบมองร่างของคางามิและนาโอมิ “ใช่ไหม รุ่นพี่ฮิวกะ”ก่อนเบนหน้าไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ไม่หร๊อกกกกกก นายเป็นคนดีจะตาย ไม่เหมือนยัยริโกะ เอาแต่อิจฉาคนอื่นเขาไปทั่ว”ฮิวกะกล่าวพลางยีผมคนตัวเล็กเล่น
“เจ้าบ้า!!! ฉันก็แค่ได้ยินมาเฟ้ย ไม่ได้ไปอิจฉายัยนั้นซักหน่อย”
“หร๊อออออออออออออออออ ฉันรู้นะว่าเธอแอบปลื้มเจ้าคางามิอยู่เหมือนกัน”
“ไม่ใช่นะ!!!”ถึงริโกะจะปฏิเสธแต่ตอนนี้ใบหน้าของเธอกับแดงแจ๋ รองเท้าผ้าใบสีขาวลอยไปกระทบหัวคนพูดอย่างแรง “ฉันน่ะ ไม่ได้คิดอะไรกับเจ้านั้นซักหน่อย”
ท่าทางเขินอายของริโกะเรียกเสียงหัวเราะจากคนที่อยู่ในบริเวณรอบรวมทั้งคุโรโกะด้วย แต่รอยยิ้มนั้นมันเป็นเพียงแค่การเสแสร้งเท่านั้น เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บตรงอกข้างซ้ายที่โค๊ดของทีมก็ชอบคางามิเหมือนกัน
“นี้ คุโรโกะ เป็นอะไรเห็นเงียบๆไป”โคงาเนมิเอ่ยถาม เขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของคนตัวเล็กได้ตั้งแต่ตอนหลังจบการแข่งขันแล้ว
“เปล่าครับ แค่เพลียๆน่ะ ผมขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ”สิ้นคำคนตัวเล็กก็เดินหายลับไปหลังบานประตูโรง ยิมเงียบๆ
“เป็นอะไรของเขาเนี่ย”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เสียงตะโกนโหวกเหวกดังท่ามกลางการซ้อมอันหนักหน่วงของทีมเซย์ริน ร่างเพรียวซึ่งดูเหมือนจะตัวเล็กที่สุดในทีมกำลังรับบาสจากคนผมแดงแต่กลับบัดมันให้กลับฝ่ายตรงข้ามเสียนี้ นั้นทำให้แต้มของทีมศัตรูขยับขึ้น เสียงถอนหายใจจากทุกคนในทีม ปี 1 ดังขึ้นก่อนหันไปให้สัญญาณกับริโกะว่าต้องการจะพัก
“นายเป็นอะไรรึเปล่า คุโรโกะ วันนี้ดูไม่มีสมาธิเลยนะ”ริโกะโยนขวดน้ำให้คนตัวเล็ก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“เฮ้ยวันก่อน ทำไมนายไม่รอกลับบ้านพร้อมฉัน ฮึ”มือใหญ่ดึงไหล่แคบให้หันมาสบตากับตัวเอง
“ผมเพลียน่ะ”คุโรโกะตอบสั้นๆ
“นี้ เป็นอะไรของนายว่ะ อารมณ์ไม่ดีรึไง” คางามิดีดหน้าผากมนเบาๆแต่มันกลับสร้างรอยแดงบางๆบนผิวของคุโรโกะ ดวงตาสีฟ้าค้อนมองร่างตรงหน้าอย่างไม่พอใจที่มาแกล้งเขา
“ผมอารมณ์ดี ไม่มีอะไร”
“จริงดิ”
“อืม”
“ฉันมีเรื่องอย่างขอร้องนายหน่อยได้ไหม”มือใหญ่จับไหล่คนตัวเล็กให้หันมาสบตากับตน “ได้ไหม” ดวงตาสีแดงฉายแววจริงจัง
“มีอะไรครับ”
“คือว่า……………………….”ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นสีแดงอ่อนๆอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “ช่วยฉันจีบ นาโอมิ ได้ไหม”
“นี้นาย…………………………ล้อเล่นใช่ไหม………………….”
“ได้โปรดนะ คุโรโกะ เรื่องนี้ฉันจริงจัง”
“ไม่ ผมไม่ใช่พ่อสื่อให้ใคร”คุโรโกะสะบัดตัวหนี แต่เพราะมือใหญ่รั้งต้นแขนเขาไว้ทำให้ร่างบางไปไหนไม่ได้
“คุโรโกะ น้า นายต้องการอะไร ฉันจะยอมทุกอย่าง”
“ไม่”
“ได้โปรด ฉันจริงจังกับผู้หญิงคนนี้มาก”
“ไม่เอา”มือเล็กทุบท่อนแขนแกร่งไปคลายออก
“คุโรโกะ นายอยากได้อะไร ต้องการอะไร ฉันจะยอมทำให้นาย แต่นายต้องช่วยฉันนะ”
“ผู้หญิงคนนั้นสำคัญกับนายขนาดนั้นเลยหรอ”คนตัวเล็กถามทั้งๆที่ยังไม่หันมา ทำให้คางามิไม่สามารถรู้ถึงอารมณ์ของคนตรงหน้าได้
“ใช่ สำคัญมาก”
“งั้น………………………………..”เสียงหวานขาดห้วง “ก็ได้ ผมจะช่วยนายเอง”
“จริงหรอ!!!”คนผมแดงถามด้วยความดีใจ
“ทีนี้ปล่อยผมได้รึยัง ผมเจ็บ”
“ฉันขอโทษที”
“ขอตัว”คุโรโกะก้มหน้านิ่งก่อนเดินผ่านร่างของเพื่อนในทีมไป แต่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่สังเกตถึงบางอย่างจากร่างบาง ดวงตาใต้กรอบแว่นมองตามร่างเพรียวอย่างสงสัยก่อนสะกิดริโกะ
“เธอเห็นอะไรไหม”
“เห็นสิ”ริโกะตอบก่อนกระซิบกับฮิวกะ “ตามไปสิ ฮิวกะ”
“อืม”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น