คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Quarter 10
แพขนตาลืมขึ้นช้าๆก่อนกระพริบถี่ๆเพื่อไร้ความมึนงง ความรู้สึกปวดแปล้บที่สะโพกทำให้เขาต้องทรุดนอนลงอีกครั้งคุโรโกะหวนคิดถึงเรื่องสุดท้ายที่จำได้ มันคือภาพการกระทำอันโหดร้ายของคนผมแดงที่เขาพยายามจะลบเท่าไหร่ก็ลบไม่ออกซักที มือเล็กจับบนริมฝีปากที่ช้ำของตัวเองเบาๆ มันเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนถึงความอัปยศที่ได้รับ แต่ทำไมเขากลับเกลียดมันไม่ลงล่ะ
“คางามิคุง ทำไมนายต้องใจร้ายกับผม”เสียงหวานพึมพำท่ามกลางความเสียในห้องสีขาวของโรงพยาบาล
“แล้วอยากลืมรึเปล่าล่ะ?”เสียงทุ้มดังขึ้นจากอีกมุมหนึ่งของห้องที่ซึ่งคุโรโกะไม่ทันสังเกต ร่างหนึ่งเดินออกมาจากมุมมืดในห้อง รอยยิ้มและดวงตาสองสีแบบนั้นนี้ร่างบางจำมันได้ดี
“อาคาชิคุง”
“ตกใจขนาดนั้นเชียว”ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนนั่งลงข้างเตียง “นานเท่าไหร่แล้วที่เราไม่ได้เจอกัน เท็ตสึยะ”
“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ครับ”คุโรโกะหลบสายตาเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้า เพราะมันทำให้เขารู้สึกกลัว
“ก็แค่มาเยี่ยมน่ะ”อาคาชิเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ “แต่ดูเหมือนจะเจอเรื่องสนุกๆแล้วล่ะ”
“อะไรครับ”คุโรโกะพยายามขยับตัวหนีแต่พอรู้ตัวอีกทีท่อนแขนแกร่งก็กอดเอวเขาไว้แน่เสียแล้ว “ปล่อยผมนะอาคาชิคุง”ร่างบางดันอกคนตรงหน้าให้ถอยห่างแต่ทำไม่ได้ นิ้วเรียวไล่เกี่ยวเชือกของชุดผู้ป่วยลงช้าๆจนสุด
“นายคงเกลียดร่างกายตัวเองมากใช่ไหม เท็ตสึยะ”คำถามทำให้เหมือนดังมีดกรีดลงบนใจของคุโรโกะ……ใช่ เขาเกลียดร่างกายตัวเอง เกลียดริมฝีปาก เกลียดความรู้สึกในตอนนั้น แต่ทำไมเขากลับเกลียดคนที่ทำให้เกิดรอยพวกนี้ไม่ลง
“หยุดนะ อาคาชิคุง”เสียงหวานร้องปรามเมื่อมือของคนผมแดงดึงเสื้อตัวเองลง “นายต้องการจะทำอะไรกันแน่”
“ก็แค่อยากรู้ว่าเจ้านั้นทำอะไรกับนายมั่ง”เสียงทุ้มตอบก่อนเงยหน้าสบกับดวงตาสีฟ้าที่สั่นกลัว “ดูเหมือนเจ้าลิงนั้นจะทำร้ายนายไว้ไม่น้อยเลยสินะ”
“อาคาชิคุง อย่าทำแบบนี้เลย”ดูเหมือนคำขอร้องของคนตัวเล็กจะไม่มีผลเมื่ออาคาชิดันคุโรโกะให้นอนราบไปบนเตียงก่อนก้มเลียริมฝีปากที่แดงช้ำอย่างแผ่วเบาจนอดหวั่นไหวไม่ได้
“นายเกลียดเจ้าลิงนั้นไหม?”อาคาชิถามเสียงจริงจัง
“ผมไม่เคยเกลียดคางามิคุงแต่ผมก็ไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว”คุโรโกะเริ่มร้องไห้ “ทุกครั้งที่ผมอยู่กับเขา ผมมีความสุขแต่มันก็ทุกข์พอๆกัน”
“แล้วอยากลืมไหมล่ะ?”
“ครับ”ดวงตาสีฟ้าที่เต็มไปด้วยม่านน้ำตาสบกับคนที่ทาบทับเหนือร่างตัวเอง “ผมอยากลืมเขา”
“งั้นฉันจะช่วยนาย”อาคาชิเปลี่ยนสีหน้ามายิ้มอ่อนโยน “ฉันจะทำให้นายลืมเจ้าลิงนั้นเอง”
“จริงๆหรอ”
“แต่ต้องมีของแลกเปลี่ยน”
“อะไรครับ”
“ก็ตัวนายไงล่ะ”ดวงตาสองสีมองร่างบางอย่างไม่ละสายตาไม่ว่าตอนไหนคุโรโกะยังหน้าหลงใหลไม่เปลี่ยน ไม่ว่าจะริมฝีปากหรือผิวขาวๆเขาก็อยากครอบครองไปซะหมด
“อาคาชิคุง”คุโรโกะเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ
“ตกลงไหม”
“ผม…………………..”
“ฉันสัญญาว่าจะทำให้เจ้านั้นหายไปจากชีวิตนายแน่นอน”
“ได้ ผมตกลง”เสียงหวานตอบอ่อยอิ่ง ตอนนี้หัวใจของเขามันเจ็บจนด้านชาไปแล้ว ไม่ว่าจะอยู่กับใครมันก็ไม่มีค่าอยู่ดี ขอเพียงคางามิหายไปจากชีวิตไปก็พอ
“ต้องให้ได้อย่างนี้สิ เด็กดีของฉัน”อาคาชิก้มหน้าลงไปอีกรอบก่อนจะประกบกลีบปากแดงนั้นแต่ถูกเสียงหนึ่งขัดไว้เสียก่อน
“เท็ตสึยะ!!!”
บาดประตูถูกผลักเข้ามาอย่างแรงโดยคนผมเขียวที่เพิ่งรู้ว่าคุโรโกะฟื้นแล้วจากนางพยาบาลแต่พอเปิดประตูเขามากลับเห็นอะไรเกินคาด เขายืนค้างเติ่งอยู่ตรงประตูด้วยความตกใจ มิโดริมะไม่อยากเชื่อว่าจะเจออาคาชิในสภาพแบบนี้และที่สำคัญเจ้านั้นรู้ได้ยังไงว่าคุโรโกะอยู่ที่นี้
“ชิ องครักษ์นายมาแล้ว”อาคาชิพูดอย่างเสียดาย “งั้นฉันไปล่ะ”
“ดะ………….เดี๋ยว…..นายมา……”ยังไม่ทันจะพูดจบอาคาชิก็เดินออกประตูไปโดยไม่สนใจคนผมเขียว“เจ้านั้นไม่ได้ทำอะไรนายใช่ไหม”
“ไม่ครับ”
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“ไม่ครับ”
“ถ้านายเป็นอะไรไป เจ้าอาโอมิเนะเอาฉันตายแน่ๆ”มิโดริมะเข้ามาดูคุโรโกะอย่างเป็นห่วง “เออ………เจ้าคิเสะมันโทรมาบอกว่าเป็นห่วงนายมาก”
“ฝากบอกคิเสะคุงด้วยว่าผมไม่เป็นไรครับ”
“ไม่ต้องบอกหรอก เพราะเจ้านั้นนั่งเครื่องบินมาหานายแล้ว ตอนนี้ถึงถึงสนามบินแล้วล่ะมั้ง”ดวงตาใต้กรอบแว่นมองนาฬิกา “เจ้านั้นยกเลิกงานทุกอย่างเลยนะ”
“คิเสะคุงต้องลำบากเพราะผม”
“ไม่หรอก เจ้านั้นเป็นห่วงนายมากนะ”มิโดริมะถอนหายใจ “ส่วนเจ้าอาโอมิเนะว่าก็ไม่เป็นอันกินอันนอน ไม่ยอมซ้อมเอาแต่มาเฝ้านายเนี่ย”
“ขอโทษนะครับ ที่ต้องทำให้ทุกคนลำบาก”
“ไม่หรอก พวกเราเต็มใจช่วยนายเสมอ”
“มิโดริมะคุง”คุโรโกะมองหน้าคนผมเขียวก่อนจะกอดเขาแน่น “ขอบคุณที่อยู่ข้างๆผมนะ”
“นี้ จะร้องไห้ทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรนายเลยนะ”มิโดริมะปาดน้ำตาออกจากแก้มคนตัวเล็ก“ดูดิ ร้องไห้มากๆเดี๋ยวเป็นหวัดนะ”
“ไม่เห็นเกี่ยวเลย”ร่างเล็กปาดน้ำตา
“เกี่ยวสิ”
“ไม่เกี่ยววววว ”
“เอ๊ะ!!! คนป่วยอย่างนายจะรู้อะไร ฮึ!!”ร่างสูงพูดพลางดึงจมูกคนตัวเล็กไปมา “เข้า ใจ ไหม เจ้า บ้า”
“มิโดริมะ ผมเจ็บนะ”
“คราวหน้าอย่าเถียงฉัน”
“ขอโทษก็ได้”คุโรโกะหน้ามุ่ย
“คุโรโกะจิ!!!!!!!”จู่ๆคนผมทองที่น่าจะอยู่ต่างประเทศก็ดันประตูเสียงดังปั้งเข้ามาและไม่วายดันมิโดริมะให้ออกห่างก่อนกอดคนบนเตียงแน่นด้วยความความคิดถึง “นายเป็นยังไงบ้าง”
“คิเสะคุง มาที่นี้ได้ยังไง”คุโรโกะถามพลางหันไปทางมิโดริมะ เขาบอกทุกคนแล้วว่าห้ามบอกคิเสะเด็ดขาดเพราะรู้ว่าถ้าคิเสะรู้เข้าจะต้องรีบกลับมาจากต่างประเทศมาหาเขา “มิโดริมะคุงบอกหรอ?”
“ฉันเปล่านะ”
“อาโอมิเนะเป็นคนโทรบอกฉัน”คิเสะตอบพลางหมุนไหล่คุโรโกะไปมาเพื่อดูว่าคนตัวเล็กไม่เป็นอะไรมาก “เจ้าคางามิใจร้ายนั้นทำร้ายอะไรนายบ้าง”คำถามทำให้คนตัวเล็กหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“คิเสะ”มิโดริมะเอาศอกกระทุ้งทองคนผมทอง“นายจะตอกย้ำทำไมว่ะ”เขากระซิบพลางกัดฟันกรอดๆ
“ขอโทษนะคุโรโกะจิ ฉันลืมตัว”คิเสะขอโทษหน้าเศร้า
“ไม่เป็นไรครับ ผมรู้ว่าคิเสะคุงหวังดีกับผม”ร่างบางยิ้มเศร้าๆ ยิ่งคิเสะเห็นใบหน้าแบบนั้นเขายิ่งรู้สึกเจ็บร่างสูงกอดคนตัวเล็กแน่นๆก่อนลูบเรือนผมสีฟ้านั้นเพื่อปลอบประโลม นั้นทำให้คุโรโกะรู้สึกอุ่นใจขึ้นไม่น้อย“ขอบคุณคิเสะคุง”
ดวงตาสีน้ำเงินมองภาพนั้นผ่านกระจกประตู ความรู้สึกเจ็บเหมือนเข็มนับพันเล่มกำลังทิ่มแทง เขาอยากดึงคุโรโกะออกมาจากอ้อมแขนแกร่งของคนผมเหลืองและชกเจ้าคิเสะแรงๆแต่พอเห็นใบหน้าติดหวานยิ้มออกมามันทำให้เขาทำมันไม่ลง อาโอมิเนะถอนหายใจเหนื่อยอ่อน เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแพ้……………นี้หรือคือความรู้สึกของผู้แพ้ มันเจ็บปวดชะมัด
“เท็ตสึยะ”อาโอมิเนะผลักประตูเข้าไปพร้อมกระเช้าดอกไม้ในมือ เขายิ้มกว้างเพื่อทำให้คนตัวเล็กสบายใจ“ฉันมาเยี่ยม อาการนายเป็นยังไงบ้าง ฮึ”
“ไม่เป็นไรแล้ว”มิโดริมะรับกระเช้าดอกไม้ไปวางบนโต๊ะ
“ฉันไม่ได้ถามแก”
“อ้าววว ฉันอุตส่าห์ตอบนะเฟ้ย”คนผมเขียวหยิบแอปเปิ้ลจากตะกร้าออกมา “ผลไม้พวกนี้ล้างรึยัง”
“ยัง”
“แกนี้มันไม่รอบคอบ ถ้าคุโรโกะกินขึ้นมาจะว่ายังไงแล้วแกทำไมไม่ปลอกมาเลย เจ้านี้จะได้กินง่ายๆ”มิโดริมะบ่นเสียงดังออกมาจากห้องน้ำ เขาจัดการปลอกเปลือกผลไม้ก่อนหั่นใส่จานเป็นชิ้นๆให้คนตัวเล็กได้กินง่ายๆ
“โห้ย น่ากิน”คิเสะทำท่าจะหยิบแต่โดนคนผมเขียวตีมือไว้
“ไม่ได้ นี้ของคุโรโกะ”
“ใจร้าย”
“ขอบคุณครับ มิโดริมะคุง”
“กินดีๆล่ะ เดี๋ยวติดคอตายขึ้นมา”เขาหันไปหยิบน้ำมาให้คุโรโกะ
“แหมะๆๆๆ ดูแลกันดีเหลือกเกินนะ”อาโอมิเนะประชดประชันก่อนส่งสายตาไม่พอใจ “อิจฉาโว้ย”ว่าแล้วอาโอมิเนะก็หยิบแอปเปิ้ลในจากไปกินเป็นการแก้แค้น
“ฉันบอกให้คุโรโกะกินก่อน!!”มิโดริมะส่งจากให้คิเสะก่อนตบหลังคนผมน้ำเงินอย่างแรกเรียกสายตาไม่พอใจจากอาโอมิเนะ
“แกตีฉัน ไอ้แว่น!!!”
“ก็เออดิ นึกว่าฉันเตะรึไงห๊า”
“เดี๋ยวนี้แกเถียงฉันหรอ!!!”
“ทั้งสองคนอย่าทะเลาะกันเลย”คิเสะพยายามห้ามสงครามระหว่างทั้งสอง
ดวงตาสีฟ้ามองภาพนั้นพลางหัวเราะเบาๆ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เห็นทุกคนอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง………….
คางามิเดินไปเดินมาอยู่ในโรงยิมท่ามกลางสายตาของเซย์รินที่ไม่เข้าใจว่าคนผมแดงจะทำอย่างนี้ทำไมหลายวันมานี้คางามิดูไม่มีสมาธิในการซ้อมและเอาแต่นั่งเหม่อตลอดเวลาเรียกได้ว่าอาการน่าเป็นห่วงมาก เมื่อสองสามวันก่อนก็เหมือนทะเลาะกับยัยนาโอมิยกใหญ่แล้วโดนตบจนหน้าหันมาแล้วด้วย ที่สำคัญคุโรโกะก็หายตัวไปอีกนี้มันวิบัติอะไรของเซย์รินกันแน่!!!
“นี้ฮิวกะ ไปตามคางามิมาซ้อมเดี๋ยวนี้!!!”ริโกะสั่งเสียงดังทำเอาคนโดนสั่งสะดุ้งเฮือก “ถ้าตามมาไม่ได้ฉันจะตบนาย เข้าใจ๊”
“ทำไมต้องฉันอ่ะ คนอื่นมีตั้งเยอะแยะ”ฮิวกะร้องครวญ
“ก็นายเป็นกัปตันนิ”เด็กสาวยังคงตอบตัวน้ำเสียงอย่างเดิม “ไปๆๆๆๆ เดี๋ยวนี้”
ทุกคนมองฮิวกะผู้โชคร้ายที่เดินเข้าไปในคางามิอย่างเป็นห่วง ไม่ว่าใครก็ตามที่เข้าใกล้คนผมแดงเกินสามก้าวจะโดรสายตาอาฆาตและรังสีเย็นยะเยือกพุ่งใส่จนหนีออกมาแทบไม่ทันและฮิวกะก็เป็นหนึ่งในนั้น
“ฉันทำไมได้”
“อะไรกันว่ะ นี้นายเป็นกัปตันจริงๆรึเปล่าเนี้ย”ริโกะบ่น
“งั้นฉันยกตำแหน่งกัปตันให้อิสึกิเลย”
“ไม่เอา ฉันอยู่อย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว”อิสึกิส่ายหน้ารัว“งั้นเธอก็ไปเองดิ”
“ไม่ ฉันขี้เกลียด”
“คางามิ!!!!”เสียงแหลๆของใครบางคนดังขึ้นตรงหน้าตูพร้อมกับร่างของหญิงสาวผมดำซึ่งก้าวเข้ามาด้วยท่าทางไม่พอใจ ในมือถือโทรศัพท์เครื่องแพงก่อนปามันลงพื้นอย่างอารมณ์เสีย เธอก้าวฉับๆไปที่คนผมแดงซึ่งนั่งเหม่ออยู่อีกฟากของสนามก่อนดึงไหล่ร่างสูงให้หันมาสบตาด้วย ท่ามกลางสายตาของทุกคนพวกเขารู้สึกถึงลางร้ายที่กำลังจะปรากฏ
“อะไร”คางามิถามเสียงเย็น
“ฉันโทรไปทำไมไม่รับสาย!!! นี้รู้ไหมว่าฉันโทรมาเกือบสิบสายแล้ว”
“อืม”เสียงทุ้มเอ่ยสั้นๆก่อนเดินหนี
“อย่ามาเมินฉันนะ!!!”
“แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง”
“ก็รับสายฉันซะสิ!!!!”นาโอมิตะโกนไล่หลัง
RRRRRRRRRRR
ริโกะที่กำลังสงครามระหว่างสองคนนั้นมารับโทรศัพท์ เบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอทำให้เธอแปลกใจเพราะมันเป็นเบอร์ที่เธอไม่คุ้นเคยมาก่อน แล้วใครจะโทรมาหาเธอ?
“ฮัลโล่ ใคร”
[ฉัน อาคาชิ]
“อาคาชิ!!”เธอทวนคำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ทำไมอาคาชิถึงโทรมาล่ะ “นายมีอะไรรึเปล่า”
[นี้ เธอไม่คิดมาเยี่ยมเท็ตสึยะหน่อยรึไง]
“ทำไมอ่ะ”
[ก็เจ้านี้อยู่โรงพยาบาล นี้พวกเธอไม่รู้หรอ??] ปลายสายถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
“ห๊า คุโรโกะอยู่โรงพยาบาล!!!”
วลีเมื่อครู่ทำให้คางามิหันขวับ เขาเดินตรงไปที่ริโกะโดยไม่สนใจหญิงสาวที่กำลังพร่ำด่าตรงหน้า“คุโรโกะเป็นอะไร!!!”เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก
“คะ…………..คือ”ริโกะอ้ำอึ้ง “คือว่าคุโรโกะ…………..”ยังไม่ทันสิ้นคำคางามิก็ฉวยโทรศัพท์ของเธอไปเสียแล้ว
“คุโรโกะเป็นอะไร!!”
[คางามิ…………..]
“ฉันถามว่าคุโรโกะเป็นอะไร!!!”คางามิถามเสียงดังขึ้น
[นายก็น่าจะรู้ตัวดีนี้ ว่าทำอะไรเท็ตสึยะ]
“นี้แก!!!”
[แทนใจดำสินะ……………แกรู้ไหมว่าเท็ตสึยะเจ็บปวดขนาดไหน แกรู้ไหมว่าเจ้านั้นร้องไห้กี่ครั้งแล้วมันเพราะใครล่ะ ก็เพราะแกไม่ใช่หรอ]
“แล้วตอนนี้ เจ้านั้นอยู่ไหน”
[โรงพยาบาล XXX]
“ฉันจะไป”
[พอเถอะคางามิ อย่าทำให้เท็ตสึยะต้องเจ็บปวดอีกเลย ออกจากชีวิตของเจ้านั้นไปซะ!!]
“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน”
[นี้ไม่ใช่คำสั่งแต่เป็นการของร้อง ถ้าแกรักเท็ตสึยะจริง อย่าทำให้เขาเจ็บปวดอีก]
“………………รัก……………….”คางามินิ่งงันกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ ก่อนที่อาคาชิจะวางสายไปทิ้งไว้เพียงความเจ็บปวดในใจของคนผมแดง
“คางามิ!!! ฉันบอกว่าอย่ามาเมินฉัน”นาโอมิคว้าโทรศัพท์ริโกะก่อนโยนไปไกลๆโชคดีที่ฮิวกะรับทันทำให้มันไม่เสียหายอะไรนัก
คางามิไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเด็กสาว เขาเอาแต่ยืนเงียบและนึกถึงเรื่องที่คุยกับอาคาชิเมื่อครู่นั้นยิ่งทำให้นาโอมิโกรธมากกว่าเก่า เธอดึงคางามิให้หันมาก่อนตบบนใบหน้าคมคายฉากใหญ่
“เฮ้ยยยย ”หลายคนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและเอาแต่เฝ้ามองว่าคางามิจะโกรธไหมแต่ก็ผิดคาดเมื่อคางามิเงยหน้ามาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเดิม
“นายเคยสนใจฉันบ้างไหม ห๊า!!! ฉันไม่น่ามาเสียเวลากับผู้ชายอย่างนายเลย ไทกะ คางามิ”
คำพูดของคางามิทำให้หลายคนอึ้งไม่เว้นแม้แต่นาโอมิ เธอไม่เชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะกล้าบอกเลิกเธอ
“นี้นาย บอกเลิกฉัน?”
“ใช่”
“คางามิ นายกล้ามาก ไม่มีใครเคยบอกเลิกฉัน!!!!!”เธอยิ้มเหี้ยม “หึ!! อยากเลิกก็เลิก แต่จำเอาไว้ใครก็ตามที่ทำฉันเจ็บ มันต้องเจ็บปว่าเป็นพันเท่า!!!!”
“ไม่มีอะไรเจ็บปวดอีกแล้วล่ะ เพราะฉันได้เจอสิ่งที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวดที่สุด”
“คนที่ทำให้ฉันเจ็บที่สุดคือนาย คุโรโกะ”
ดวงตาสองสีลอบมองเหตุการณ์ที่เกิดผ่านทางช่องประตู ก่อนยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋าช้าๆพลางยิ้มอย่างพอใจกับผลตอบรับที่เกิดคาดเมื่อครู่……………………………………….. “ฉันจะทำให้นายมีความสุขเท็ตสึยะที่รัก”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากดูคอมเม้นรู้สึกว่า "คางามิทำไม มุงเลวจังว่ะ" และก็สงสารคุโรโกะเบาๆ
อาคาชิมาอล้วรู้สึก ฮึดๆๆๆ อยากแต่งต่อเร็วๆ เดี๋ยวตอนเย็นๆจะมาอัพเพิ่มอีกบทนะครับ ^________________^
ขอให้มีความสุขกับการอ่านครับ อย่าเครียดๆๆ
ความคิดเห็น