คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Quarter 9
คุโรโกะหยุดยืนตรงหน้าอดีตห้องพักเก่าของตนเอง เด็กหนุ่มถอนหายใจอีกครั้งพลางลูบประตูไม้อย่างคิดถึง ภาพของคางามิปรากฏขึ้นบนหัวอีกครั้ง แม้จะพยายามลืมมันเท่าไหร่ก็กลับทำไม่ได้ ทำไมกัน……………………เขาถึงลืมผู้ชายคนนี้ไม่ได้ทั้งๆที่ต้องเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า หยดน้ำตาไม่รักดีไหลออกมาแสดงความอ่อนแอของเจ้าตัว คุโรโกะปาดมันออกอย่างหงุดหงิด “เรามันอ่อนแอ”
“เท็ตสึยะ”เสียงทุ้มดังจากมุมทางเดินทำให้คุโรโกะหันขวับ ภาพที่เห็นคือร่างคนผมดำซึ่งยืนมองเขาอยู่ อาโอมิเนะก้าวเข้ามาหาช้าๆแต่ร่างเล็กกลับถอยหนี “ในที่สุดฉันก็หานายเจอ”
“อาโอมิเนะคุง มาทำอะไรที่นี้”
“ฉันมาหานาย”โออามิเนะสวมกอดร่างเล็กแน่น “พวกเซย์รินบอกว่านายอยู่กับคิเสะแต่พอฉันไปหาไม่มีใครอยู่ฉันเลยมาหานายที่นี้เพราะหวังว่านายจะกลับมา”
“ปล่อยผมนะ อาโอมิเนะ”
“ทำไมนายต้องไล่ฉันด้วย”
“เรื่องของเรามันจบไปแล้ว ผมกับนายเราเป็นแค่เพื่อนกัน!!”
“เท็ตสึยะ แต่ฉันรักนายนะ”
“อาโอมิเนะ………………………มันสายไปแล้ว”คุโรโกะส่ายหน้าช้าๆ เรื่องของเขาและอาโอมิเนะมันจบไปตั้งแต่ร่างสูงทิ้งเขาไปตอนแข่งนัดสุดท้ายแล้ว
“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอ ฉันตัวรู้แล้วว่าฉันรักนาย รักมาก…………………..”
“ขอบคุณสำหรับความรักของนาย”เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา
“นาย……………………”อาโอมิเนะพึมพำ ในที่สุดเขาก็เข้าใจถึงความเจ็บปวดที่ร่างบางเคยได้รับ แต่คนอย่างอาโอมิเนะไม่มีคำว่าแพ้ เขากระชากข้อมือก่อนผลักคนตัวเล็กติดผนัง ใบหน้าคนคายยืนไปใกล้ๆจนจมูกของทั้งคู่แทบชิดกัน คุโรโกะหลับตาแน่นด้วยความตกใจและหวาดกลัวคนตัวเล็กเบือนหนี
“ออกไปนะ อาโอมิเนะคุง”อาโอมิเนะไม่ฟังเสียงขอร้อง เขาซุกหน้าลงบนซอกคอขาวก่อนริมฝีปากจะขบกัดทิ้งรอยสีแดงๆไว้เป็นสัญลักษณ์ “อย่านะ”
“นายเป็นของฉัน”
“ผมไม่ใช่ของนาย!!!”คุโรโกะเอ่ยพลางดันไหล่กว้างให้ถอยห่าง “ปล่อยสิ”
“ไม่ จนกว่านายจะ…………………..”ยังไม่ทันสิ้นคำร่างของอาโอมเนะก็ถูกเหวี่ยงออกไปติดผนังอีกด้านหนึ่ง ดวงตาสีแดงตวัดมองคนผมดำอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะตรงไปฟาดหมัดไว้บนแก้มอาโอมิเนะอีกรอบ
“คางามิคุง!!!”คุโรโกะรีบเข้าไปดึงตัวคางามิออก “หยุดเถอะ”
“ปล่อย!!!”
“เท็ตสึยะเป็นของฉัน ลิงอย่างแกไม่มีสิทธิ์มาแตะต้อง”
“ของแก? น่าเสียดายที่ตอนนี้เจ้านี้ไม่ได้เป็นของนายแล้วสิ”คางามิยิ้มเย้ย ก่อนรวบตัวร่างบางเข้ามาจูบต่อหน้าต่อตาอาโอมเนะซึ่งได้แต่ยืนอึ้งกับภาพตรงหน้า
เพี้ย!!!!
มือเล็กๆตบใบหน้าหล่อเหลาของคางามิจนแดงไปทั้งแถบ ริมฝีปากแดงซึ่งสั่นระริกเม้มแน่นด้วยความโกรธและเจ็บปวด หยดน้ำตาสีใสไหลอาบแก้มทั้งสองเพราะความโกรธที่ตัวเองถูกเป็นเครื่องประชดของคนผมแดง ร่างสูงให้แต่ยืนนิ่งกลับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ผมไม่ใช่ของๆใคร!!!”
“นี้นายกล้าทำอย่างนี้กับฉันหรอ!!!”คางามิฉุดกระชากต้นแขนเรียวและผลักเข้าไปในห้อง “ส่วนแก ไสหัวไปให้พ้นๆจากหน้าฉัน ไอ้อาโอมิเนะ!!!!”
ประตูถูกปิดดังอย่างไม่เกรงใจเพื่อนข้างห้อง อาโอมิเนะได้แต่ทุบประตูเรียกให้คางามิออกมาเขาเกรงว่าตนผมแดงจะทำร้ายคุโรโกะ ดูจากสายตาและท่าทางเมื่อครู่ดูเหมือนคนคางามิจะโกรธมากจนน่ากลัว เพราะเสียงดังทำให้ รปภ. สามคนเดินตรงมาทางเขาก่อนรวบตัวอาโอมิเนะออกจากตึกด้วยข้าหาส่งเสียงรบกวนเพื่อนข้างห้อง
“โถ้เว้ย!!! ไอ้คางามิ อย่าทำอะไรคุโรโกะนะเฟ้ย!!!”อาโอมิเนะพยายามสะบัดตัวให้หลุดจาก รปภ. แต่แรงของคนๆเดียวจะสู้สามคนได้หรอ? “ปล่อยฉัน ไอ้บ้า ฉันจะไปหาเท็ตสึยะ”
“โวยวายแบบนี้น่าจะเอานอนเล่นในคุกซักคืนนะ”
“ไอ้บ้าเอ๊ย!!!”
“คุโรโกะ นายกล้ามากนะที่ทำอย่างนี้”คางามิเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียง “กล้าตบฉัน ?”
“ผมไม่ใช่ของเล่นของใคร”
“แต่นายเป็นของฉัน!!!”
“ผมไม่ใช่ของนาย”คุโรโกะขยับตัวหนีอย่างหวาดกลัว “ผมไม่ใช่ของใครทั้งนั้น……………………….”
“ได้ แล้วฉันจะทำให้นายรู้เอง ว่านายเป็นของใคร”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เท็ตสึยะนายไปโดนอะไรมา”มิโดริมะซึ่งเปิดประตูมาถามอย่างตกใจที่เห็นร่างเล็กในสภาพยับเยิน เสื้อผ้าที่ใส่ยับและบางส่วนขาดวิ่น ริมฝีปากแดงช้ำสั่นเทาราวกลับไม่มีสติดวงตาสีฟ้ายังคงเปรอะไปด้วยคราบน้ำตาจากการร้องไห้เป็นเวลานาน แต่สิ่งที่ทำให้มิโดริมะตกใจยิ่งกว่านั้นคือรอยแดงตรงซอกคอของคุโรโกะ
“มิโดริมะคุง……………”เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับร่างทั้งร่างที่ล้มพับต่อหน้าต่อตาเขา
“เท็ตสึยะเป็นไร!!”คนผมเขียวช้อนอุ้มคุโรโกะก่อนจะตรงไปที่เตียง เขารู้สึกร้อนใจที่เห็นร่างตรงหน้ามีสภาพอย่างนี้ มือใหญ่พยายามตบใบหน้าหวานเบาๆเพื่อเรียกสติแต่ดูเหมือนคุโรโกะจะสลบไป “เฮ้ ตอบฉันสิ”มือใหญ่แตะบนหน้าผากของคุโรโกะเบาๆความร้อนจากตัวทำให้มิโดริมะขมวดคิ้ว ดูเหมือนร่างบางจะมีไข้สูง “ให้ตายสิ นายไปทำอะไรมานะคุโรโกะ”
RRRRR
“ว่าไงอาโอมิเนะ”
[เท็ตสึยะกลับมาที่ห้องรึยัง?] เสียงปลายสายดูร้อนรน
“กลับมาแล้ว แต่ว่ามีเรื่องนิดหน่อย”
[เรื่องอะไร]
“ตอนกลับมาเท็ตสึยะสภาพยับเยินแถมตอนนี้ยังสลบไปแล้วด้วย…………….ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”มิโดริมะพูดพลางถอนหายใจเฮือก
[งั้นเดี๋ยวฉันไปหา]
“นายจะมาทำไม มาแล้วช่วยอะไร?”คำถามทำให้อาโอมิเนะเงียบ ใช่……………..เขาช่วยอะไรเท็ตสึยะไม่ได้ “เอางี้ นายเอารถมารับคุโรโกะไปรงพยาบาลแล้วกัน เพราะรถฉัน เออ…………..คงจะไม่สะดวกเท่าไหร่”พูดพลางคนหัวเขียวก็คิดถึงสภาพพาหนะประจำตัว มันเรียกว่า รถ!!?!! ได้ไหมนะ
[เออ ได้งั้นเดี๋ยวจะรีบไปแล้วกัน]
ไม่ทันที่มิโดริมะจะถามอะไรต่ออาโอมิเนะต่อ สายก็ถูกตัดไปแล้ว
ไม่ถึงสิบหน้านาทีรถของอาโอมิเนะก็มาจอดหน้าบ้านมิโดริมะพร้อมกับเจ้าตัวที่วิ่งกระหืดหระหอบเข้ามา ร่างสูงไม่ได้สนใจคนหัวเขียวเจ้าของบ้านแต่หากรีบตรงไปยังเตียงที่คุโรโกะนอนอยู่ ดวงตาสีดำฉายแววเจ็บปวดที่เห็นคนตัวเล็กอยู่ในสภาพนี้ ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขา…………………………..
“เท็ตสึยะ”เสียงทุ้มเอ่ยก่อนแตะรอยช้ำบนริมฝีปากแดงเบาๆ “นายคงเจ็บมากสินะ”
“นี้ อาโอมิเนะ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น”มิโดริมะนั่งอีกฝากของเตียง “ฉันงงไปหมดแล้ว”
“เจ้าคางามิ มันทำร้ายเท็ตสึยะ……………”อาโอมิเนะกำหมัดแน่น “เพราะมัน”
“คางามิ เจ้าลิงนั้นน่ะหรอ?”
“ใช่ มันทำร้ายเท็ตสึยะ…………….ฉันจะทำให้มันเจ็บปวดไม่แพ้กัน!!!”
“ใจเย็นๆ”คนผมเขียวดึงอาโอมิเนะให้นั่งลง “ฉันว่าเราพาคุโรโกะไปโรงพยาบาลดีกว่า ดูท่าเจ้านี้จะป่วยหนัก”
“อืมๆ”
ไม่นานอาโอมินะก็พาคุโรโกะและมิโดริมะมาจนถึงโรงพยาบาล คนผมเขียวถึงกับทรุดเมื่อลงจากอาการขาสั่นเพราะเจ้าอาโอมิเนะดันขับรถเร็ว แถมยังปาดซ้ายปาดขวาเจนเฉี่ยวกับถังขยะไปหลายใบ ไม่วายต้องขับหนีตำรวจอีกให้ตายสิ โชคดีมากที่เขามาถึงจุดหมายแบบไม่ตาย
“นายพาคุโรโกะเข้าไปก่อนแล้วกัน”อาโอมิเนะกล่าวก่อนจะหันหลับขึ้นรถ
“จะไปไหนวะ”
“ไปเสียค่าปรับว่ะ”ร่างสูงถอดหายใจหน่ายๆ “เดือนนี้กินแกลบแน่เลย”
“เออๆ”มิโดริมะช้อนอุ้มคนตัวเล็กลงจากหลังรถ “แล้วรีบกลับมาล่ะ ฉันคิดว่าคุโรโกะคงต้องการนาย”
“เออ ถึงตำรวจไม่ให้ฉันมา ฉันก็จะแหกคุกออกมาแน่นอน”
“เวอร์ตลอด”
“ดูแลหัวใจฉันให้ดี ไอ้แว่น”เสียงทุ้มหันมากำชับอีกครั้ง “ไปล่ะ”
ดวงตาสีเขียวมองรถที่ขับห่างออกไปอย่างรวดเร็วแต่ไม่วายไปชนกับถังขยะข้างโรงพยาบาลล้มคว่ำ เขาได้แต่ถอนหายพลางยิ้มบางๆ ถึงเจ้าอาโอมิเนะจะ หื่นกาม เจ้าชู้ งี่เง่าและเอาแต่ใจแต่เจ้านี้ก็ห่วงคุโรโกะมากกว่าใครๆแต่การกระทำของเจ้านั้นก็คงไม่ได้ช่วยล้มล้างความผิดในอดีตได้หรอก เรื่องที่อาโอมิเนะทิ้งคุโรโกะไปอย่างไม่ใยได้เพราะเห็นว่าเป็นตัวถ่วง………………………..แต่สุดท้ายถึงจะรู้ว่าทำผิดไป มันก็สายไปซะแล้ว
“เจ้าอาโอมิเนะเอ๊ย ฉันล่ะสงสารนายจริงๆ” มิโดริพูดพลางว่าคุโรโกะไว้บนเตียงที่บุรุษพยาบาลเอามารับตัวคนตัวเล็ก “ไม่เป็นไรนะ ถึงโรงพยาบาลแล้ว”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แบบว่ากว่าจะแต่ตอนนี้ได้ผมก็นั่งอึนหน้าจออยู่หลายวัน คิดไปคิดมาทำไมคางามิถึงใจร้ายจังเลยว่ะ!!! 555+ และก็แบบสงสารคุโรโกะอยู่เหมือนกันเนอะ >/////<
ปล.อ่านให้สนุกนะครับทุกคน
ความคิดเห็น