คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Quarter 7
วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ในที่สุดวันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง โรงยิมของโรงเรียนเซย์รินซึ่งเป็นเจ้าภาพจัดงานเพราะได้ชื่อว่าเป็นผู้ชนะการแข่งขันเต็มไปด้วยนักเรียนจากโรงเรียนต่างๆทั่วประเทศร่วมซึ่งตัวเซย์รินที่กำลังจัดร้านร่วงข้าวของไว้ขายให้แต่ผู้ที่มาร่วมงาน ทั้งอาหาร เครื่องดื่ม มากมาย นับว่านี้เป็นงานช้างอีกงานของโรงเรียนเลยก็ว่าได้
“โหววววววว งานใหญ่กว่าทีคิดอีกนะเนี่ย”ฮิวกะพูดพลางมองซุ้มต่างๆ
“ก็แน่สิยะ นี้มันงานช้างนิ ทีมทุกทีมทั่วประเทศต่างก็มาร่วมตัวอยู่ที่โรงเรียนเรา”ริโกะตอบอย่างไม่ค่อยใส่ใจ สำหรับฮิวกะอาจไม่ค่อยเห็นงานอย่างนี้เพราะเซย์รินไม่เคยชนะการแข่งแต่กับเธอเห็นมาตั้งแต่เด็กเพราะพ่อเป็นนักวิชาการด้านกีฬาเลยได้ติดสอยห้อยตามพ่อบ่อยๆ“เออ ว่าแต่เราแสดงรอบไหนเนี่ย”
“ก็รอบสุดท้ายอ่ะ”อิสึกิตอบ สองมือของเขาเต็มไปด้วยถุงขนมและแก้วน้ำที่ซื้อมาระหว่างเดิน“เจ้าคิเสะดันจับฉลากได้ที่สุดท้ายเลย”
“เหลือเวลาอีกสามชั่วโมงก่อนถึงงานเลี้ยง ในเวลานั้นก็จะมีการแสดงไปเรื่อยๆ ฉันว่าฉันไปเตรียมของกันดีกว่า”
“ก็เจ้าพวกคิเสะขนของมาหมดแล้วไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่ แต่ฉันมีเรื่องที่ต้องไปเตรียมต่างหากน่ะ”ริโกะยิ้มอย่างมีเลศนัย “โฮะโฮะโฮะ”
“อะไรของเธอเนี่ย”
“ค่อยดูเถอะยะ”
“เฮ้ย จะได้เวลาแล้วน่ะเฟ้ย!!! รีบมาสิวะเจ้าคิเสะ”ริโกะแหกปากด่าคนในโทรศัพท์จนคนรอบๆต้องหันมองเป็นตาเดียว เธอปิดโทรศัพท์ลงอย่างเซ็งๆก่อนหันไปบ่นกับฮิวกะ “ให้ตายสิ เจ้าคิเสะ นี้มันจะถึงเวลาแล้วนะ”เธอถลกกระโปงสีชมพูฟูฟ่องทิ้งตัวนั่งอย่างไม่สมกุลสตรี
“เธอจะรีบร้องอะไรนักหนา อีกนานกว่าเราจะแสดงนะ”ฮิวกะเอ่ยพลางจัดเน็คไทให้เข้าที่ เขาอยู่ในชุดสูทสีขาวสะอาดตาเหมาะกับบุคลิกของเจ้าตัว ผมดำสนิทถูกเซ็ตให้เรียบแปล้ไปด้านหลัง
“มันไม่ใช่เรื่องแสดงละครน่ะสิยะ”ริโกะตอบอย่างลืมตัว เธอรีบยกมือขึ้นตะคลุบปากตัวเองเอาไว้แน่น
“เธอว่าอะไรนะ ฉันได้ยินไม่ถนัด”
“ป๊าววววววว”
“เสียงสูง”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า”เด็กสาวรีบแก้ตัว เป็นจังหวะเดียวกับที่สายตาลสีน้ำตาลหันไปมองคนที่กำลังเดินเข้ามา ร่างสูงในชุดสูทสีน้ำสนิทรับกับผิวแทน ข้างๆดันเป็นคนที่ขึ้นชื่อว่าบ้าเรื่องดวงสุดๆอย่างมิโดริมะ มาในชุดสีชมพูเด่นสะดุดเพราะสีวันนี้ของราศีกรกฏสีชมพู (อายแทนเนอะ)
“พวกนาย มาด้วยหรอ”ฮิวกะเอ่ย
“แน่นอน พลาดได้ยังไงล่ะ”อาโอมิเนะตอบ “แล้วเท็ตสึยะล่ะ”
“แหม่ๆๆๆมาถึงก็ถามหาคุโรโกะเลยนะ ไม่คิดจะทักทายฉันมั่งรึไง”ริโกะประชด
“หวัดดี”มิโดริมะ เอ่ยอย่างขอไปทีก่อนหันไปบอกให้อาโอมิเนะเข้าไปในงาน สงสัยเจ้านี้ยังโกรธเรื่องแพ้การแข่งอยู่มั่งเนี่ย
“เออ”อาโอมิเนะรับคำสั้นๆก่อนขอแยกเข้าไปในงาน
“เฮ้ยๆๆๆ ว่าแต่พวกนายแสดงละครเรื่องอะไรกัน”
“ของฉัน โรมิโอกับจูเลียน ส่วนเจ้าอาโอมิเนะ ฉันไม่รู้อ่ะ”คนผมเขียวตอบ
“ออ พวกเราจะรอดูนะ”
“เหมือนกัน”
“นี้ๆๆพวกเธอ ขอโทษที่ต้องทำให้รอนาน”คิเสะวิ่งกระหืดระหอบไปยังร่างของคนทั้งสอง ร่างสูงในชุดราชาเอลแซตสีขาวบริสุทธิ์และเสื้อคลุมสีเดียวกันขลิบปลายด้วยดิ้นทอง รับกับเรือนผมสีทองที่มัดรวบเอาไว้อย่างลวกๆ ทั้งหมดนั้นประกอบความสง่างามดั่งราชาจริงๆทำให้สาวๆมองเขาตาไม่กระพริบ
“นี้!! แล้วคุโรโกะคุงของฉันล่ะยะ”มีเพียงคนเดียวที่ไม่ได้สนใจกับความหล่อนั้น ริโกะตะโกนกรอกหูคิเสะเสียงดังจนเอามือปิดหูแทบไม่ทัน
“เออ…………….คือว่ายังแต่งตัวไม่เสร็จน่ะ ช่างแต่งหน้าของฉันบอกว่าจะพาตัวมาทีหลัง”
“ช่างแต่งหน้า ?”ฮิวกะทวนคำพลางเลิกคิ้วสูง “ทำไมต้องให้ช่างแต่งหน้าพามาด้วยล่ะ”
“เออ…………………”ริโกะรีบปิดปากคิเสะแน่น
“ออ ฉันให้คุโรโกะไปช่วยนางเอกแต่งหน้าน่ะเลยจะตามมาทีหลัง”คิเสะแก้ต่าง
“จริง?”
“จริงสิๆ ฉันว่าเรารีบเข้าไปในงานดีกว่านะ”ริโกะรีบดึงทั้งสองคนเข้าไปในงาน
เสียงพูดคุยเงียบลงฉับพลันเมื่อร่างสองๆร่างปรากฏตัวขึ้นหน้าประตูโรงยิมที่ถูกประดับไว้อย่างสวยงามราวกับซุ้มประตูในราชวัง ทุกสายตาต่างจ้องมองที่ทั้งสองเป็นตาเดียว ร่างสูงของคนผมแดงในชุดราชาดาร์ทเนส สีดำสนิทเหมือนรัตติกาล คอปกตั้งขลิบด้วยดิ้นสีทองยาวลงไปตามขอบเสื้อ กางเกงสีเดียวกันตรงเอวมีกระบี่ยาวเหน็บเอาไว้ เรือนผมสีแดงถูกปาดจนเรียบ ดวงตาสีแดงเพลิงฉายแววเย็นชาตลอดเวลาจนดูหน้ากลัวแต่ก็มีเสน่ห์ในเวลาเดียวกัน นั้นคือคางามิ เซ็นเตอร์แห่งทีมเซย์รินที่ชอบทำตัวไร้สาระแต่บัดนี้ร่างสูงดูสง่าน่าเกรงขามผิดความจริงข้างๆกันเป็นหญิงสาวเรือนผมสีดำสนิทซึ่งถูกดัดเป็นลอนคลอเคลียบนไหล่และเนินอกขาวที่ถูกเปิดเผยจากชุดราตรีสีน้ำเงินแนบเนื้อยาวเหนือตัวเข้าเป็นประกายระยิบระยับซึ่งออกแบบโดยดีไซต์เนอร์มือดีของประเทศดวงตาสีนิทเรียวคมกริบเหมือนางพญากวาดมองคนโดยรอบอย่างพึงพอใจ เธอดึงแขนแกร่งของคนข้างๆเข้ามาควงก่อนยกยิ้มละลายใจหนุ่มๆ
“สวยชะมัด”อาโอมิเนะพึมพำแต่มันไม่รอดพ้นประสาทหูของริโกะไปได้ เธอหันขวับไปยังคนผมดำ “เป็นผู้หญิงที่ บูม บูม มาก”ทุกคนแต่มองคนผมดำเป็นตาเดียว หื่นชะมัด!!!
“ก็งั้นๆแหละยะ”
“อิจฉาเขารึไง”ฮิวกะเอ่ย “แต่เจ้าคางามิก็หล่อใช่ย่อยนะ”
“หึ ฉันหล่อว่าอีก”คิเสะบ่น
“อ่ะจ้า นายน่ะหล่อเสมอพ่อคิเสะ”
“อย่าไปชมเจ้านี้มาก เดี๋ยวมันลอย”โคงาเนอิตบไหล่คนหลงตัวเองแรงๆ “ใช่ไหมคิเสะ”
“ไม่ใช่ซักหน่อย มันเรื่องจริงต่างหาก”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าคางามิหล่อชะมัด ขนาดฉันเป็นผู้ชายยังยอมรับเลยว่ะ”อิสึกิมองร่างคนผมแดงอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตาตัวเองเท่าไหร่ “ยัยนาโอมิก็สวยจริงๆ”
“หึ ฉันสวยกว่า”หญิงสาวพูดพลางมองทั้งสองที่กำลังเดินมาทางนี้
“ว่าไง ทุกคน”คางามิเอ่ยทักก่อนหันไปทางอาโอมิเนะและมิโดริมะ “สวัสดี ไม่ได้เจอกันนานนะ”
“สวัสดี”อาโอมินะตอบ “เป็นไง”
“ก็ดี”
“แล้วเท็ตสึยะล่ะ”ทุกคนหน้าเศร้าลง ทันทีที่ได้ยินชื่อของคนตัวเล็ก “เท็ตสึยะเป็นยังไงบ้าง”
“เจ้าคุโรโกะก็สบายดี”ริโกะตอบแทน
“ออ แล้วเจ้าตัวไปไหนแล้วล่ะ”มิโดริมะ พูดพลางหันซ้ายหันขวามองหาร่างบาง
“คงไม่กล้ามาล่ะมั้งคะ”นาโอมิแทรกขึ้นก่อนทำหน้าเบ้ “จู่ๆก็หายไปทิ้งบทไว้ให้คนอื่นเล่นอย่างนั้นน่ะ ทำตัวไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี”
“เธอจะตอกย้ำคนอื่นทำไมนักหนา” ริโกะตะคอก
“ทำไมต้องเสียงดังด้วยคะ ก็ฉันพูดความจริงนิ”
“หึ มารยาสิ้นดี”หญิงสาวพึมพำเบาๆ “ว่าแต่เจ้าคุโรโกะเมื่อไหร่จะมาเนี่ย”
“งั้นเดี๋ยวฉันลองโทรไปตามแล้วกันนะ”ฮิวกะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากดเบอร์คนผมฟ้าแต่เสียงโทรศัพท์ของคิเสะชิงดังขัดก่อน
RRRRRRR
“ว่าไง”คิเสะเดินเลี่ยงไปคุยตรงบริเวณที่เสียงดังน้อยกว่า ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยผ่อยคลายเครียดลงอย่างเห็นได้ชัด คิเสะลอบมองกลุ่มเพื่อนที่อยู่ไม่ไกลอย่างกังวน ร่างสูงยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าช้าๆแล้วเดินคอตกไปยังทุกคน
“มีอะไรหรอ คิเสะ”
“คือว่า……………………………..”ร่างสูงอ้ำอึ้ง “โรงพยาบาลเขาโทรมาน่ะ”
“ห๊า !!! คุโรโกะเป็นอะไรหรอ”ริโกะอุทาน
“คุโรโกะเป็นอะไร!!!!”ทุกคนดูร้อนรนแต่ไม่เท่ากับคนผมแดงซึ่งตรงไปขย้ำคอเสื้อแน่นคิเสะพลางถามเสียงกร้าวผิดกับดวงตาสีแดงที่กำลังสั่นระริกด้วยกลัวคนตัวเล็กจะเป็นอะไรไป “อย่างเงียบสิว่ะ!!!”
“ใจเย็นๆ”คิเสะยิ้มแหย่ๆกับการจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวของร่างสูง“คุโรโกะไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่นางเองละครเราตกบันไดขาหักน่ะ”
“เฮืออออออ ก็บอกให้มันไว้ๆหน่อยสิเจ้าบ้า ฉันก็คิดว่าคุโรโกะเป็นอะไรไป”โคงาเนอิถอนหายใจยาว
“พวกนายคิดกันไปเองอ่ะ”ดวงตาสีทองมองมือที่ยังขยุ้มเสื้อตัวเอง “แล้วนายจะปล่อยได้รึยัง คางามิ”
“เออ”คางามิยอมปล่อยแต่โดยดี เขาโล่งใจไม่น้อยที่คุโรโกะไม่ได้เป็นอะไร
“แล้วทีนี้เราจะทำยังไงกันดียะ นี้จะถึงเวลาแสดงของพวกเราแล้วนะ นางเอกก็ดันมาขาหักซะนี้”ริโกะบ่น “จะให้ใครมาแสดงแทนล่ะ”
“นั้นสิ อย่างนี้ก็แย่เลย”อิสึกิลูบคางอย่างใช้ความคิด “ให้นาโอมิแสดงแทนได้ไหม”
“ไม่ได้หรอกยะ ยัยนั้นน่ะ คนจำบทไม่ทันแน่ๆ”ริโกะตอบ
“งั้นเธอก็แสดงแทนสิ”ฮิวกะเอ่ยอย่างไม่เป็นทุกข์เป็นร้อน “เธอจำบทได้นิ”
“อืม แต่ว่าฉัน……………………………”หญิงสาวหน้าแดง “อายนิ”
“โถ้เว้ย นี้เธออายเป็นด้วยหรอ”อาโอมิเนะพึมพำเบาๆแต่จงใจให้ทุกคนได้ยิน
“นี้ ฉันก็อายเป็นนะยะ!!”
“งั้น คุโรโกะเป็นไง”คิเสะโพลงขึ้น “ตอนอยู่ที่หอ คุโรโกะช่วยฉันซ้อมบทตลอดเลยนะ น่าจะจำได้”
“จริงดิ!!”
“จริงดิ เดี๋ยวฉันโทรถามเจ้านั้นเลยก็ได้”
“เอาสิ”
เซย์รินต่างเป็นกังวลกับเหตุการณ์นี้ไม่น้อย ถึงคุโรโกะจะจำบทได้แต่จะแสดงได้รึเปล่าก็ไม่รู้โดยไม่มีใครสังเกตแววตาเจ้าเล่ห์ของริโกะและคิเสะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เฮ้ย นั้นมันคุโรโกะใช่ไหม?”เสียงคุยซุบซิบเบาๆดังขั้นอีกระรอบใหญ่ สายตาทุกคู่หันขวับไปตามเสียงอย่างไม่ได้นัดหมายกัน ทุกคนต่างไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่เขาเห็นนั้นมันเป็นความจริง ร่างของคนผมฟ้าเดินเข้ามาในโรงยิมด้วยความเขินอายจนแทบเอาหน้ามุดดินหนี คนตัวเล็กในชุดกระโปงสีขาวบริสุทธิ์ยาวจนคลุมเข่า ไร้แขนเผยให้เห็นเรียวแขนขาวและผิวเนียนละเอียดเหมือนหิมะแรกของปี ปลายกระโปงเป็นลูกไม้และดอกกุหลาบฟูๆที่ทำอย่างประณีตเช่นเดียวกับด้านบนซึ่งเป็นเกาะอกแต่ดอกเล็กกว่ากันเล็กน้อย ตรงคอเป็นโบว์สีชมพูอ่อนจนเกือบขาวมัดไว้ ผมสีฟ้าอ่อนเหมือนท้องฟ้ายามเช้ากูประดับด้วยมงกุฎดอกไม้ซึ่งเน้นเป็นสีขาวและชมพูเป็นหลัก ผมที่ยาวออกมานิดหน่อยจากเมื่อก่อนมัดไว้เป็นแกะทั้งสองด้าน ดูรวมๆร่างบางดูไม่ต่างจากนางฟ้าตัวน้อยๆซึ่งหล่นลงมาจากสรวงสวรรค์ แม้แต่อาโอมิเนะยังไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยด้วยซ้ำ
“เฮ้ยยยยยย”มิโดริมะ พึมพำอย่างเพ้อๆ “นายแม่งสวยเกินไปแล้ววววววววววว”
“นั้นนายจริงๆหรอ………………….”ริโกะมองไปยังผู้มาใหม่ เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองและยอมรับว่าคุโรโกะสวยกว่าผู้หญิงบางที่เธอรู้จักซะอีก
“คุโรโกะจิ”คิเสะถลาเข้าไปหาคุโรโกะก่อนทรุดนั่งคุกเข่าตรงหน้าคนตัวเล็กก่อนจุมพิตลงบนมือเล็กๆนั้นแผ่วเบาท่ามกลางเสียงซุบซิบรอบๆ“มาแล้วหรอ เจ้าหญิงของผม”
“อย่าทำอย่างนี้สิครับ คิเสะ คนอื่นมองหมดแล้วนะ”คุโรโกะก้มกระซิบ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็คุโรโกะจิน่ารักนิ”ร่างสูงจูงมือเด็กน้อยไปยังกลุ่มเพื่อนๆที่ยืนแข็งเป็นก้อนหินอยู่
“อาโอมิเนะคุง”ร่างบางขยับเข้าไปใกล้ๆคนผิวแทนก่อนช้อนตามอง “นายมาด้วยหรอ?”
“เท็ตสึยะ นายเป็นยังไงบ้าง”มือใหญ่จับลงบนหัวทุยก่อนยีมันเล่น “ฉันคิดถึงนายชะมัด”
“ผมก็คิดถึงนาย”
“อืม”อาโอมิเนะกว่างพลางดึงคนตัวเล็กมาก่อนให้หายคิดถึง “คิดถึงมากนะ กลับมาอยู่กับฉันเถอะ”
“ผม…………………………”คุโรโกะไม่รู้จะตอบยังไง เวลานี้ถึงเขาจะคิดถึงอาโอมิเนะมากเท่าใดก็ไม่สามารถทำตามคำขอได้เพราะตอนนี้เขาเป็นคนของเซย์ริน
“คุโรโกะคุงต้องอยู่เซย์รินเฟ้ย”ริโกะที่เห็นว่าคนตัวเล็กกำลังลำบากใจเอ่ยขึ้น “ใช่ม่า ทุกคน”ทุกคนได้แต่พยักหน้าหงึกๆแทนคำตอบ
“เจ้าหญิงน้อย ฉันว่าเราไปทางโน่นกันดีหว่านะ ดูสิมีขนมอร่อยๆที่นายชอบด้วย”คิเสะรีบจูงมือคุโรโกะไปจากหน้าอาโอมิเนะ เขากลัวว่าอาโอมิเนะจะคิดอะไรกับคนตัวเล็ก
“เดี๋ยวสิวะ”คางามิรั่งข้อมือคุโรโกะเอาไว้ “ฉันมีเรื่องจะคุยกับเจ้านี้”
“ฮะ………เฮ้ๆๆๆ เจ้าหญิงของฉันไม่อยากคุยกับนายนะ”คิเสะตอบก่อนดึงร่างลางไปด้านหลัง “เลิกยุ่งกับคุโรโกะซักทีเถอะ”
“แก…………….”คนผมแดงกัดฟันกรอดๆ “เจ้านี้เป็นคู่หูของฉัน”
“แล้วไง? ก็แค่คู่หู”ดวงตาสีทองเย้ยมองคางามิซึ่งกำลังโกรธ “ไม่ใช่คนรักนิ”
“ทั้งสองคน พอเถอะครับ”เสียงหวานปราม “คิเสะ ผมอยากกินขนมตรงโน่นแล้วไปกันเถอะ”สิ้นคำคนตัวเล็กก็เป็นฝ่ายดึงคิเสะไปยังมุมเครื่องดื่มเสียเอง
“คุโรโกะ ทำไมนายต้องทำอย่างนี้ด้วย………………………………”เสียงทุ้มได้แต่พึมพำกับตัวเองเบาๆ “นายกำลังทำให้ฉันเป็นบ้านะเฟ้ย”
“บางที กว่าที่คนคนหนึ่งจะรู้ความรู้สึกของตัวเอง…………มันก็สายไปซะแล้ว”ริโกะที่เหมือนจะได้ยินคำพูดของร่างสูงเอ่ยลอยๆท่ามกลางความเงียบและบรรยากาศตึงเครียด “เอาล่ะๆๆเราไปเตรียมตัวกันดีกว่า อีกแค่สองทีมก็ถึงตาเราแล้ว”
“เออ เอาดิ”
“ว่าแต่สองคนนั้นล่ะ”
“ปล่อยเขาสองคนไปก่อนแล้วกัน”
………………….. “ กว่าจะรู้หัวใจตัวเอง มันก็สายไปซะแล้ว”…………………..
ความคิดเห็น