คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : --LETs BE CLEAR!! 07--
ฮีชอล เดินก้าวเข้าไปในห้องของท่านประธานอย่างไม่ไว้ใจนัก หลังจากที่ผู้เป็นพ่อได้ส่งเลขาไปตามเขาถึงที่ห้องทำงาน ความรู้สึกลึกๆบอกว่า การเรียกพบตัวของพ่อครั้งนี้ จะนำพาความปวดหัวมาให้เขา ไม่มากก็น้อย
“มาแล้วเหรอ.. นั่งก่อนซิ” คิม ฮีซุกละสายตาจากเอกสารตรงหน้า เอ่ยบอก แล้วมาสะดุดกับสายตาไม่ไว้วางใจของลูกชาย “แล้วทำไม มองพ่อนั้นหา..”
“ก็.. เห้อ ว่ามาเถอะครับ มีอะไรจะคุยกับผม” ฮีชอล หย่อนก้นนั่งลงตรงโซฟาตัวใหญ่ในห้องทำงานพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ นึกเหนื่อยใจไว้ล่วงหน้าเผื่อได้ยินคำว่า ดูตัว, งานหมั้น, แต่งงาน, ผู้หญิง, อยากมีหลาน หรืออะไรเถือกนี้
“มีงานให้แกทำ..” ฮีซุกแอบยิ้มมุมปากเล็กๆ เมื่อเห็นลูกชาย ทำหน้าเหมือนยกภูเขาออกจากอก จากหน้าอมโรค ก็กลายเป็นยิ้มแจ่มใสขึ้นมาทันตา หึหึหึ แล้วเดี๋ยวจะยิ้มไม่ออก
“งาน? งานอะไรครับ”
“ก็โรงแรมที่เพิ่งสร้างเสร็จของเรา ที่เกาะเซจู.. พ่ออยากให้แกไปตรวจความเรียบร้อย ก่อนเปิดให้บริการจริง... ไปทดลองอยู่ซัก 1 อาทิตย์ เป็นไง”
ร่างโปร่งเริ่มคิดตาม โรงแรม บนเกาะ ทะเล แล้วจะให้ไปอยู่กับ...
“ชวนพวกเพื่อนๆแกไปด้วยก็ได้” ฮีซุกเอ่ยดัก เหมือนรู้ว่าลูกชายกำลังคิดอะไรอยู่
“แล้วนอกจากผมและเพื่อน มีใครไปอีกหละครับ” คิ้วโก่งเริ่มขมวดหนักขึ้น สายตาไม่ไว้วางใจเริ่มกลับมาอีกครั้ง
“ก็พวกคนรู้จักทั้งนั้นหละ...”
คราวนี้ฮีชอลหน้าเริ่มซีดเมื่อเริ่มจับไต๋พ่อได้ นี่มัน.. นี่มัน!!
“.....คนรู้จักของพ่อเนี่ย คงไม่บังเอิญเป็นคนบ้าน เชว ใช่ไหมครับ”
“ฮ่าๆๆ ลูกฉันนี่ฉลาดจริงๆ... คนรู้จักของพ่อ บังเอิญเป็นคนบ้าน เชววะ ฮ่าๆๆ” คิม ฮีซุก หัวเราะชอบอกชอบใจ ที่ลูกชายรู้ทันเขาไปซะทุกเรื่อง
ผิดกับฮีชอลที่อ้าปากค้างพูดไม่ออก กูว่าแล้ว!! นี่มันจัดฉากชัดๆ!!
...........................................
บ้านเชว
วันนี้เป็นวันดี เป็นหนึ่งในไม่กี่วัน ที่ลูกชายคนเดียวของบ้าน โผล่หน้าออกมาจากคอนโดส่วนตัวมาให้ครอบครัวเห็นว่า เขายังมีชีวิตอยู่ หลังจากที่เรียนจบก็หายเข้ากลีบเมฆ ไม่กลับมาช่วยดูแลบริษัท โดยให้เหตุผลว่าอยากพักก่อน จนผู้เป็นพ่อเหนื่อยที่จะบ่น ต้องปล่อยตามใจมัน
ทว่า ใบหน้าหล่อเหลาที่เป็นที่หมายปองของหญิงสาว ยังคงบูดบึ้ง ไม่สบอารมณ์ ผิดกับ คุณนายเชว ที่อารมณ์ดีเกินเหตุจนน่าแปลกใจ...
“หนูฮีชอล แกน่ารักมากเลยนะคะคุณ.. น่าเสียดายที่วันนั้นคุณไม่อยู่” คุณนายเชว เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง หลังจาก พูดประโยคทำนองนี้มากว่าร้อยประโยคแล้ว “กิริยา มารยาท นี่ดีไม่มีที่ติ”
“..ขนาดนั้นเชียว? ชักอยากเห็นหน้า ทำเธอถูกใจได้ขนาดนี้” ชายวันกลางคน หน้าตาหล่อเหลาไม่ผิดลูกชาย ผู้เป็นผู้นำของบ้าน เอ่ยล้อภรรยาเล็กๆ ในใจก็นึกอยากเจอ ชายหนุ่มที่ภรรยาหมายมั่นเอาทำเป็นลูกเขย คิดว่าภรรยาเขาคงถูกชะตามากจริงๆ ไม่งั้นคงไม่ชมกันออกนอกหน้าขนาดนี้
“ขนาดนี้ซิคะ เหมาะมาก ที่จะมาเกี่ยวดองกับบ้านเรา”
เชว ซีวอนกรอกตาขึ้นตาฟ้า นี่ไงหละสาเหตุที่ทำให้เขา มานั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ตรงนี้ วันนี้เขามาเพื่อ พูดให้แม่เลิกจับคู่ ฮีชอลกับพี่สาวเสียที แต่กลับกลายเป็นว่า ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ต้องมานั่งฟังแม่บรรยาย ว่า ฮีชอลกับพี่สาว เหมาะสมกันแค่ไหน....
พี่เขยเหรอ? คิดแล้วแม่งโครต แสลงใจเลยวะ
ไม่รู้อะไรทำให้เขาคิดแบบนั้น แต่ก็ช่างแม่งเหอะ รู้แต่ว่า ไม่ชอบก็พอ ตอนนี้เขาอารมณ์เสียเกินกว่าจะมานั่งหาเหตุผลห่าเหวอะไรแล้ว
“แล้วงานหมั้น....”
“แม่!!” ซีวอนตาเหลือก เมื่อแม่เอ่ยคำที่ทำให้เขาขนลุกสุดๆ “หมั้นอะไรครับ ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ!”
คุณนายเชวสะดุ้งเล็กๆด้วยความตกใจ เมื่อลูกชายที่นั่งเงียบมาตลอดอยู่ๆก็มาตะโกนขัดเธอเอาดื้อๆ เธอมองหน้าลูกชายด้วยความฉงน แล้วทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย
“อะ เอ่อ.. ผมหมายถึง ยังไม่รู้จักกันเท่าไหร่เลย” เหมือนซีวอนจะรู้ตัวเมื่อทั้งโต๊ะหันมามองหน้าเขา
“ฝ่ายนั้นเขาออกจะดีขนาดนี้ แม่ว่าหมั้นไว้ก่อนก็ไม่นาเสียหายอะไรนา..”
“ดี? แม่รู้ได้ไง รู้จักเขาดีขนาดไหนกันเชียว” ร่างสูงเริ่มงุ่นง่านหนัก เมื่อเห็นท่าทางว่าแม่เอาจริง “พ่อดูซิ แม่จะจับพี่ ใส่พานถวายเขาถึงที่เลย”
“นี่ แกหวงพี่ขนาดนี้เชียวหรือ เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้นี่หว่า” ซูจินพูดออกมาด้วยความสงสัย เมื่อเห็นว่าน้องชาย ทำตัวแปลกๆ ทั้งๆที่เมื่อก่อน ไม่เห็นจะเคยสนใจพี่เชื้อ
“พี่! พี่เป็นพี่ผมนะ ผมก็ต้องห่วงซิ! แล้วนี่ไม่คิดจะคัดค้านอะไรเลยรึไง ให้เขาจับคลุมถุงชนอยู่ได้”
“นี่มันเรื่องใหญ่.. ผมว่าเราควรรู้จักเขาให้มากกว่านี้ก่อนนะ” ซีวอนหันมาเอ่ยกับแม่อีกรอบ
“อืม.. ลูกพูดถูก เราควรรู้จักเขามากกว่านี้..” คุณนายเชวพูดพร้อมทำหน้าครุ่นคิด แล้วพยักหน้าช้า ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มมีความหวังอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยประโยค ที่ทำเขาอ้าปากค้างเถียงไม่ออก
“งั้น เพื่อที่จะทำความรู้จักกันมากขึ้น แม่จะตอบรับคำชวน ที่คุณฮีซุกชวนไปพักที่โรงแรมเปิดใหม่ของเขา ในอาทิตย์หน้านี้”
“อย่าขัดกันอีกนะจ๊ะ ถ้าแม่อารมณ์เสียขึ้นมา อย่าหาว่าไม่เตือน” คุณนายเชว เอ่ยยิ้มแย้มขัดกับคำพูด ทำเอาลูกชาย เงียบปากไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาอีกเลย
..................................................
แสงสว่างยามสาย ลอดเข้ามาผ่านกระจกระเบียง แต่ร่างทั้งสองร่างยังคงกอดกระชับกันอยู่กลางเตียงกว้างหาไออุ่นซึ่งกันและกัน ทั้งๆที่เพิ่งตื่น แต่ดูเหมือนว่าคนตัวโตกว่าจะพยายามหากำไรยามเช้า ด้วยการ ฝังกึ่งจมูกกึ่งปากลงบนหน้าท้องแบนราบ แล้วไถไปมา จนอีกฝ่ายหัวเราะคิกคัก ด้วยความจักกะจี้
“ฮะๆๆ ซะ.. ซีว๊อน ทำบ้าอะไรแต่เช้า~” มือเรียวพยายามดันหน้าหล่อออกไป “อย่า มันจักกะจี้~”
“เช้าที่ไหน สายแล้วว~” ซีวอนตอบเสียงอู้อี้ เพราะจมูกยังคงฝังลงบนหน้าท้องขาว
แล้วร่างสูงก็หยุดนิ่งอยู่เฉย เคลื่อนตัวมานอนในระดับเดียวกัน ก่อนคว้าเอวอีกฝ่ายมากอดแน่น.. จ้องไปที่ตาของอีกฝ่าย ก็เห็นความประหลาดใจฉายกลับมา ทำหน้าสงสัย จนเขาหัวเราะหึหึ
“ขำอะไร?”
ซีวอนไม่ตอบ แต่รวบร่างนั้นเข้ามาแน่นกว่าเดิม
จะให้เขาตอบว่าอะไร.. จะให้บอกว่าดีใจที่ได้เจอ ได้นอนกอดกันอีกครั้ง ทั้งๆที่ตอนนี้เขายังไม่รู้ตัวเลย ว่ามีสิทธิ์รึเปล่า... เขาดีใจได้รึเปล่า เขากอดฮีชอลได้รึเปล่า... แต่ได้ไม่ได้ เขาก็ทำไปแล้วนี่หว่า
Tru tru... Tru tru... Tru truu
“...” ซีวอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่มีทีท่าว่าจะลุกไปตามเสียงโทรศัพท์
Tru tru... Tru tru... Tru truu
ตาคมมองหน้าคนที่นอนมองเขาอยู่ คงสงสัยว่าทำไมเขาไม่รับโทรศัพท์เสียที ซีวอนยิ้มให้ก่อนผละออกไปรับสาย ฮีชอลลุกตาม ก่อนจะแยกไปอาบน้ำ
..
..
..
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ร่างโปร่งก็เดินออกมาตรงโซนรับแขก เห็นซีวอนนั่งหน้านิ่ง อยู่บนโซฟาสีดำสนิท ไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร เสียงทุ้มก็เอ่ยมาก่อน
“นายขับรถกลับเองได้ใช่ไหม..” ซีวอนหมายถึงรถของฮีชอลที่มาจอดแช่เอาไว้ที่คอนโดนี้นานมาแล้ว และก็ไม่เคยได้ใช้อีกเลย เพราะนั่งรถเขามาตลอด
“อือ ได้.. ทำไมเหรอ” ร่างโปร่งพยักหน้ารับ แต่ก็อดถามไม่ได้
“ซอนมีโทรมาบอกว่าจะมานะ”
“...”
“...”
“เออ นั่นซินะแฟนนายกลับมาแล้วนี่”
“...”
“แล้วนาย...”
“..?..”
“นาย... อยากหยุด เรื่องของเรารึยัง”
ซีวอนชะงักกึก กับคำถามที่หลุดออกมาจากปากอีกคน เขามองไปที่ตาอีกฝ่าย ไม่เห็นแววอะไรนอกจากความนิ่งเฉย ราวกับว่า มันเป็นแค่คำถามดินฟ้า อากาศธรรมดา.. ไม่เข้าใจอีกฝ่าย ว่าถามออกมาเพื่ออะไร ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมต้องวูบไหวในอก เมื่อเห็น ใบหน้าเรียบเฉยนั่น
“ทำไมหละ หรือนายเบื่อฉันแล้ว..” เขาใจเต้นแรง ถามกลับเสียงเบาหวิว แล้วก็นึกแปลกใจ ที่ตัวเองคาดหวังกับคำตอบนี่ มากกว่าที่คิด
“...”
“...”
“....ไม่ใช่อย่างนั้น”
“...”
“เอาเป็นว่า นายอยากหยุดเมื่อไหร่ ก็บอกฉั.. อะ! อื้ออ..”
เสียงของฮีชอลขาดช่วงไป เป็นเพราะ ซีวอนคว้าร่างโปร่งที่กำลังพูดอยู่เขามาในอ้อมแขน แล้วจัดการประทับจูบร้อนลงไปตรงกลีบปากอิ่ม ฮีชอลตกใจที่อยู่ๆก็ถูกคว้าเข้าไป มือเรียวพยายามดันแผ่นอกหนาที่แนบชิดอยู่ออก แต่แล้วก็อ่อนยวบ เมื่อริมฝีปากอุ่นของซีวอน เริ่มทำเขาสติกระเจิง
ซีวอนได้ใจ ประกบจูบริมฝีปากรสหวานครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อมือที่ผลักไสเขาในตอนแรก บัดนี้เปลี่ยนมาโอบที่รอบคอเขาแทน ลิ้นร้อนๆของทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันแนบสนิท และก่อนที่ประกายความร้อนรุ่มในตัวจะถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง ดูเหมือนซีวอนจะนึกขึ้นได้ก่อนว่า ใครบางคนกำลังจะขึ้นมาที่นี่
เขาละตัวเองออกจากริมฝีปากนุ่ม พลางมองหน้าอีกฝ่ายที่อยู่ในอ้อมกอด ซึ่งตอนนี้มองเขาตาปรือด้วยอารมณ์ที่ถูกปลุก ริมฝีปากก็เริ่มเจ่อช้ำขึ้นมา เพราะรสจูบของเขาเมื่อครู่ จนเขาอดยิ้มกับภาพนั้นไม่ได้และ อดใจไม่ไหวที่จะหอมไปที่แก้มขาวๆนั่นเสียฟอดใหญ่
“...เรื่องของเรา ไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉัน ระหว่างเราจะเป็นยังไงต่อไป ขึ้นอยู่กับนายนะ ฮีชอล”
ถึงซีวอนจะเอ่ยออกมาแบบนั้น แต่ในใจก็นึกกังวลไม่ได้ ได้แต่หวังว่า ฮีชอลคงยังไม่อยากจบเรื่องระหว่างเขาทั้งสองคนในเร็ววันนี้หรอก เพราะถ้าอยากจบเมื่อไหร่ เขาคงขัดไม่ได้ ในเมื่อเขาก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว แล้วข้อตกลงระหว่าง เขากับฮีชอล เขาก็ยังคงจำได้ดี
“อะ อือ” ฮีชอลอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าเข้าใจ “งั้น.. ฉันไปละ” ก่อนที่ผละออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่หันหลังกลับมาอย่างเคย
...
...
...
ร่างโปร่ง เดินครุ่นคิด อยู่ตรงทางเดินในคอนโดกว้าง แปลกใจกับท่าทีของซีวอนที่แปลกไป ที่สำคัญ แปลกใจกับตัวเอง บอกไม่ถูกอะไรที่เปลี่ยนไป แต่มันก็รู้สึกได้... เมื่อก่อน เขากับซีวอน มีแค่ เซ็กส์ ที่เชื่อมเข้าด้วยกัน... แล้วตอนนี้หละ มันมีอะไรที่เพิ่มเข้ามา... เขาเองก็บอกไม่ได้เหมือนกัน
เขามาหยุดอยู่ตรงหน้าลิฟท์ รอเพื่อที่จะลงไปข้างล่าง ในหัวก็ยังคิดไม่หยุด จนกระทั่งประตูลิฟท์เปิดออก และใครบางคนเดินออกมา.... ใบหน้าสวย ยิ้มให้เขาน้อยๆ ก่อนจะเดินผ่านออกไป ฮีชอลสะดุดใจ ใบหน้างามนั้น สะกดให้ต้องเหลียวหลังไปมอง สวย.. สวยมาก มองด้านหลังผู้หญิงคนนั้นเยื้องย่างเหมือนนางกวาง หางม้ายาวที่ถูกรวบสูงสะบัดไปมาตอนเดินนั้นก็น่าดู
แล้วก็ต้องหรี่ตาลง เมื่อคนสวยที่เขามองเมื่อซักครู่ หยุดอยู่ตรงหน้าห้องที่เขาเพิ่งจะเดินออกมา เขาพยักหน้าเล็กๆ ทำความเข้าใจกับตัวเอง คนนี้ซินะ ซอนมี
.........................TBC.........................
อ่านแล้วแปลกๆไหม สนุกไหม ช่วยบอกหน่อยนะค้า
คนแต่งมองไม่ค่อยออก ว่าเรื่องที่ตัวแต่งเป็นยังไง
แล้วตอนต่อไปจะมาให้ไวกว่านี้ เค้าสัญญา *v*
ความคิดเห็น