คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : --LET's BE CLEAR!! 01--
--- LET’S BE CLEAR!! 01 ---
เตียงขนาดใหญ่ ดูแคบลงถนัดตา เมื่อมีสองร่างนอนเกยกันอยู่ หมอนและหมอนข้างกระจัดกระจายอยู่คนละทิศละทาง ผ้าปูเตียงสีเข้มยับยู่ยี่แถมยังร่องรอยคราบรัก ที่เปื้อนกระจายเป็นหย่อมๆนั่นอีกหละ
ไม่ต้องบอกก็รู้ ที่ตรงนี้ บนเตียงนี้
.......เพิ่งผ่านศึกมาอย่างหนัก.......
Tru tru... Tru tru... Tru truu
" อื้ออ....." ใครบางคนบนเตียงครางรับเสียงโทรศัพท์มือถืออย่างง่วงงุน พยายามปรือตาขึ้นมามองหาต้นเสียง แต่ทว่าตอนนี้การลืมตาขึ้นมาทั้งๆที่เพิ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงดูจะเป็น เรื่องที่ยากนักหนา.. มือเรียวจึงยกฟาดลงไปทั้งที่หลับตาตรงคนทีนอนโอบเขาอยู่เต็มแรง
"ซีวอน.. โทรสับ รับดิ่!"
คน โดนฟาด ขยับตัวเล็กน้อยไม่ได้ลุกไปทำตามคำสั่ง แต่ทำแค่เกาต้นแขนที่เพิ่งถูกตี เหมือนคันตอนโดนมดตัวเล็กๆกัด แถมยังต่อด้วยประโยคที่สุดแสนขี้เกียจ
"ช่างมัน.... เดี๋ยวก็หยุดดัง.. น่ะ" ตาหลับพริ้ม พูดออกมาเหมือนคนละเมอ หนำซ้ำยังเพิ่งแรงกอดแน่นเข้าไปอีก งี้แหละนะอากาศมันหนาว นอกจากต้องออกกำลังกายก่อนนอนแล้ว ยังต้องมีอะไรมากอดเพิ่มความอุ่นซะอีกด้วย แถมคนข้างๆก็ยังดีกว่าหมอนข้างตั้งเยอะ ทั้งนิ่ม ทั้งอุ่น ทั้งหอม......
Tru tru... Tru tru... Tru truuuu
ไอ้ตัวเจ้าปัญหา นอกจากมันจะไม่หยุดดัง มันยังเพิ่มเลเวระดับเสียง สร้างความหงุดหงิดรำคาญใจแก่ใครบางคนบนเตียงยิ่งนัก เส้นประสาทแถวขมับเริ่มกระตุกยิกๆ แต่ยังไง๊ ยังไง หนังตามันก็ไม่ยอมเปิดซักที
"ซีวอน.. รับที"
"...................."
"มันหนวกหู....."
".............zZ........."
"ซีวอน...."
"............Zzz..........."
"..............................."
"...........ZzZ..............."
"ไอ้ซีวอน! ไปรับโทรสับ! กูหนวกหูโว๊ย!!"
ผลั๊วว!
"อุก!.. โอยย~" คนตัวใหญ่ตื่นตาสว่างครางรับความเจ็บทันที หลังจากเข่าของคนข้างๆเสยเข้ามาเต็มท้อง เด้งตัวขึ้นมามองคนประทุษร้ายที่หลับต่ออย่างไม่รู้สึกรู้สาอย่างสุดเคือง ‘มันจุกนะเว้ย!’
Tru tru... Tru tru... Tru truuuu
ซีวอนส่งเสียงฮึ่มฮ่ำในลำคอ มองร่างบางที่นอนเปลือยคว่ำหน้า บั้นท้ายขาวๆโผล่พ้นผ้าห่มมาเกือบครึ่ง ทำเอาตาเหลือก นอนยั่วขนาดนี้ ขอซักทีก่อนรับโทรศัพท์ดีมั๊ยน่ะ?
ป๊าปป!! มือใหญ่ฟาดเข้าให้ตรงบั้นท้ายที่หมายตา ก่อนจะรีบลุกไปรับโทรศัพท์ที่ดังอยู่นานโดยไม่รอให้คนนอนตื่นขึ้นมาถีบเขาอีกรอบ
“อึ๊ย!!.. ไอบ้า...”
………………………………………
‘ summi calling’
ชื่อบนหน้าจอ ทำให้ซีวอนตื่นเต้นได้ทันที ซอนมี แฟนสาวของเขาที่เพิ่งทะเลาะกันอย่างหนัก หลังจากนั้นหล่อนก็ไม่ยอมรับโทรสับเขามาเกือบเดือน ทั้งๆที่เขาเพียรพยามยามโทรหาเช้า กลางวัน เย็น ทั้งไปหาที่บ้านก็แล้ว ที่ทำงานก็แล้ว ไม่มีซักครั้งที่จะออกมาเจอ หรือแม้แค่ส่งเสียงผ่านโทรศัพท์ แต่ครั้งนี้ เธอเป็นฝ่ายโทรมาหาเค้า... มือหนากดรับอย่างรวดเร็ว และไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายเอ่ยปาก...
“ซอนมี!! คุณหายไปไหนมา! รู้มั๊ยผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน ทำไ....”
“(ใจเย็นซิคะ ซีวอน..)”
“ให้ผมใจเย็นได้ยังไง คุณหายไปเลย ผมติดต่อคุณไม่ได้ คุณโกรธผมแล้วคุณก็หายไป!”
คนตัวใหญ่เริ่มหัวเสีย จะให้ใจเย็น? ไม่ใช่พ่อพระนะ แฟนหายไปเกือบเดือนจะให้นิ่งยังไง?
“(ชั้นไปดูงานที่ฝรั่งเศสมาค่ะ ดีไซน์เนอชื่อดังเค้าก็ไปกันหมดนั่นหละ)”
“ได้ไง.. คุณไม่บอกผมเลย ไม่มีใครบอกผมเลย ทั้งเพื่อนคุณ ทั้งญาติคุณ!”
“(ชั้นตั้งใจจะบอกคุณ! วันนั้นไงค่ะ วันที่คุณทำตัวงี่เง่าใส่ชั้น! ....แล้วตอนนี้สำนึกได้รึยังค่ะ?)”
“โธ่... ที่รัก สำนึกได้ตั้งแต่วันแรกแล้วน่ะ...” ซีวอนครางใส่โทรศัพท์เสียงแผ่ว
“แล้ว.. ตอนนี้ซอนมีกลับมาแล้วงั้นซิ?”
“(ใช่ค่ะ แล้วตอนนี้ก็อยู่หน้าคอนโดคุณแล้วด้วย...)”
“...!!!!!!!....”
“(กำลังจอดรถอยู่ เอาเป็นว่า ไว้คุยต่อข้างบนนะคะ)”
(ติ๊ดด))
ชิพหายแล้ว!!!!!!!!
“ฮีซอลลลล!! ลุกกก!!!”
จบตอนแรกแล้ว เป็นไงบ้างคะ
สนุก หรือ ไม่สนุก ชอบ หรือ ไม่ชอบยังไง
คอมเม้นบอกกันบ้างนะคะ ไรเตอร์จะได้เอาไปปรับปรุง
เจอกันตอนหน้านะค้าา
ความคิดเห็น