คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : --LETs BE CLEAR!! 06--
“อิ่มแล้วหรือครับ คุณน้า ทานไปนิดเดียวเองนะครับ”
“น้าพอแล้วละจ่ะ ฮีชอล แก่แล้วก็แบบนี้ ทานมาก น้ำหนักมันก็ขึ้นง่าย” คุณนายเชวอมยิ้มตอบชายหนุ่ม ที่ถามหล่อนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย
“โถ่ แก่ที่ไหนกันครับ คุณน้ายังดูสาว ดูสวยอยู่เลย รูปร่างก็ยังดี นี่ถ้าไม่รู้จักกัน ผมคงคิดว่าคุณน้าเป็นพี่สาวน้องซูจินมากกว่าซะอีกนะครับ” ฮีชอลหยอดคำหวานให้คุณนายของบ้านเชว ก่อนจะหันไปเอ่ยยิ้มแย้มให้หญิงสาวอีกคน
“แต่ถ้าจะให้ควบคุมน้ำหนักจริงๆคงยากหน่อย ก็... น้องซูจินเล่นทำอาหารอร่อยขนาดนี้”
ใบหน้าของซีวอนที่ลอบมองอยู่แอบเบ้นิดๆ กับคำหวานที่ถูกส่งออกมาไม่หยุด ตั้งแต่นั่งทานข้าวกันมา แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่า มีร่างโปร่งคนนี้มานั่งด้วย ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะ ครึกครื้นไม่น้อย แต่ในใจก็อดหมั่นไส้ไม่ได้อยู่ดี ดูซิ.. มาแค่แปปเดียว แต่ได้ใจแม่เค้าไปแล้วเต็มๆ
คุณนายเชว ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ไม่หยุด ถูกอกถูกใจ ชายหนุ่มลูกชายเพื่อนคนนี้ซะเหลือเกิน ดูทั้งกิริยา มารยาท ทั้งชาติตระกูลก็ดี แถมยังมีอารมณ์ขัน ช่างเอาอกเอาใจคนแก่ ยิ่งได้คุยกันแบบนี้ ยิ่งถูกชะตา รู้สึกเอ็นดูมากขึ้นไปอีก ถ้าได้มาเป็นลูกเขยเธอจริงๆคงดี
“แล้วคุณพ่อหนู เป็นยังไงบ้างละ น้าว่าจะไปเยี่ยม ถ้าอาการดีขึ้นแล้ว จะได้เบาใจหน่อย”
“หายดีแล้วละครับ ตอนนี้ก็กลับมาทำงานได้ตามปกติ” ฮีชอลตอบ แล้วก็คิดเข่นเขี้ยวอยู่ในใจ
หายได้ไวจนเขาแปลกใจเลยหละ หน้าตาก็สดใส อย่างกับไม่เคยป่วยมาก่อน แต่ถ้าพูดถึงเรื่องดูตัว เรื่องงานหมั้น เมื่อไหร่ ก็ทำท่าจะเป็นจะตายซะให้ได้ จนเขาต้องมาบ้านนี้จนได้ไงหละ
แต่ถึงเขาจะมาตามที่พ่อขอร้อง ก็ไม่ได้หมายความว่า จะยอมแต่งงานง่ายๆซะเมื่อไหร่ ที่มาวันนี้ก็เพื่อมาลู่ทางงานหมั้นตามคำแนะนำของอีทึก บางทีถ้าเขาตกลงกับซูจินได้...
ไม่ทันจะได้คิดอะไรมากกว่านั้น ชายหนุ่มก็แทบสะดุ้ง เมื่อเหลือบเห็นสายตาคมปลาบของใครบางคน จับจ้องใบหน้าของเขาแทบไม่วางตา
ประสาทหูของซีวอนรับฟังเรื่องที่ทุกคนคุยกัน แต่สายตาจับจ้องแทบทุกอิริยาบถของฮีชอลแบบตาไม่กระพริบ จนคนถูกมองเสียวสันหลังวาบ รีบเอ่ยออกมาแทบไม่ทัน
“เอ่อ.. ผมขอตัวเข้าห้องน้ำซักครู่นะครับ” ฮีชอลหลบสายตาคม หันมาพูดกับคุณนายเชวแทน
"จ่ะ ตามสบายเลยนะ.. เอ ไปถูกมั๊ยค่ะ ให้ซูจินนำทางไป.."
"ผมพาไปเองครับแม่!" ซีวอนขัดขึ้นมา
ตาของชายหนุ่มจ้องเขม็งไปยังร่างที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่เป็นเชิงว่า ห้าม ปฎิเสธ
ก่อนจะลุกเดินนำหน้าไป ทิ้งให้อีกคนนั่งลังเลอยู่แบบนั้น
สมควรจะเดินตามมันไปดีไหม? แล้วถ้าตามไปจะโดนหมกส้วมรึเปล่าวะ...
"ไปซิค่ะลูก.. น้องเดินนำไปโน่นแล้ว"
“เอ่อ... ครับ...."
.......................................
ฮีชอลมองตามแผ่นหลังกว้าง ที่เดินนำหน้าเขา ด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ เลือกที่จะเดินตามไปแบบห่างๆ คิดว่าคงจะปลอดภัยกว่า เกิดไอ้คนหน้ามันบ้าเลือดอะไรขึ้นมา คงจะมีเวลาหนีทัน ร่างโปร่งเดาในใจว่า ซีวอนคงมีอารมณ์ไม่ปกติเท่าไหร่ในเวลาแบบนี้
แน่หละ.. ใครมันจะใจเย็นอยู่ได้ คู่นอนที่หายไปแบบไร้ร่องรอยเกือบครึ่งเดือน กลับมาพร้อมตำแหน่งใหม่ ว่าที่พี่เขย... ถ้าเกิดมันหันมาเอากล้ามฟาดหน้าเขาตอนนี้ สาบานว่า เขาจะไม่สงสัยอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว....
ซีวอน เหลือบสายตามามองคนด้านหลังที่กำลังทำหน้าวิตกจริต ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากกับตัวเอง เห็นทีงานนี้ จะต้องมีเรื่องเคลียร์กันยาวแน่ๆ
แทนที่จะพาไปห้องนำในตัวบ้าน ร่างสูงเดินพาเดินลัดเลาะ ไปทางหลังบ้าน เดินเลี้ยวไปหัวมุมแคบๆด้านหน้า ทะลุไปเจอทางเดินเล็กๆ ที่เชื่อมต่อ กับสวนใหญ่หลังบ้านแทน
และกว่าจะรู้ตัวอีกที ฮีชอลก็พบว่า ระหว่างทาง ไม่มีใครเลย นอกจากเขาสองคนเท่านั้น.... ไม่ทันจะได้เอ่ยทักท้วงอะไร แผ่นหลังกว้างของซีวอนก็หายลับไปตรงหัวมุมทางเดิน หลังต้นไม้ใหญ่ ทำเอาคนตามที่แตกต่างกันทั้งขนาดตัว และช่วงความยาวของขา ต้องเร่งฝีเท้าเพิ่มเข้าไปอีก..
“เฮ้ย!”
โดยที่ไม่ทันตั้งตัว มือใหญ่ของร่างที่หลบอยู่หลังต้นไม้ เอื้อมมาคว้าร่างที่เดินตามเขาไว้ ก่อนจะดันร่างโปร่งกระแทกไปกับต้นไม้ คนที่ไม่ทันระวังตัวได้แต่เบ้หน้าด้วยความเจ็บ
“บ้าเอ้ย! เจ็บนะเว้ย!” ฮีชอลกระชากเสียงด้วยความโกรธขึ้นมาทันที
“...น้อยไปซิ!” ซีวอนตอกกลับ ใบหน้าหล่อเริ่มบูดเบี้ยวไปด้วยอารมณ์กรุ่น แต่ดวงตาโกรธเกรี้ยวของคนตรงหน้าก็ทำให้เขาคลายแรงจับลงก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ฉันแค่ต้องการคำอธิบายสำหรับเรื่องนี้” ซีวอนน้ำเสียงอ่อนลง รู้ดีว่าถ้าใส่อารมณ์คงไม่ได้คำตอบแน่ๆ
“ก็อย่างที่เห็น ฉันจะมาเป็นพี่เขยแก!” ฮีชอลสะบัดมือที่จับเขาอยู่ออกอย่างแรงพร้อมกระชากเสียงตอบ ยังโกรธไม่หายที่โดนทำรุนแรงแบบนี้
“...แล้วคิดว่าฉันจะยอมง่ายๆรึไง” ซีวอนกัดฟัน ข่มอารมณ์โกรธไว้สุดๆ
“แล้วไง ไม่ยอมแล้วจะทำอะไรได้!” ฮีชอลตอบ
“ไม่ว่านายอยากให้เป็นหรือไม่เป็น.. ไม่ว่าฉันอยากแต่งหรือไม่แต่ง มันก็ไม่มีประโยชน์ เพราะว่าฉันไม่มีสิทธิ์คัดค้านอะไรอยู่แล้ว!!!!” ร่างโปร่งระบายความอัดอั้นที่อยู่ในอกออกมาจนหมด น้ำตาก็พาลจะไหลออกมาด้วย
ซีวอนมองหน้าฮีชอลนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ยิ่งเห็นขอบตาแดงๆจากคนตรงหน้า ยิ่งอับจนคำพูด ได้แต่เอื้อมมือไปแตะที่ไหล่บางนั้นเบาๆ แต่ถูกอีกปัดออกอย่างไม่ใยดี
“ไม่ต้องมายุ่ง!”
“นาย.. ไม่ได้เต็มใจ.. กับเรื่องนี้ใช่ไหม” ซีวอนไม่สนท่าทีผลักไส ก้าวเข้าไปใกล้พร้อมเอ่ยถามออกมาอีก
“แล้วใครสน เต็มใจหรือไม่ฉันก็ต้องทำมันอยู่ดี”
“....ฉันสน” ซีวอนจ้องตากลมโต “ตอบมา ว่าเต็มใจ หรือ ไม่” ชายหนุ่มไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ที่ไม่อยากได้ฮีชอลเป็นพี่เขย เพราะว่าอะไรกันแน่...
“....”
“....”
“.....ไม่... ”
ซีวอนยิ้มออก เมื่อได้คำตอบ อย่างน้อยๆ ตอนนี้เค้าก็ได้รู้ ว่าที่ฮีชอลหายไป ไม่ใช่เพราะเบื่อ อย่างที่เค้าเข้าใจ สำหรับตอนนี้ แค่นี้ก็พอแล้ว...
เป็นเวลาสองอาทิตย์เต็มๆที่เขาไม่ได้เจอหน้าฮีชอล อยู่ๆคนตรงหน้าก็หายไป แล้วก็กลับมาพร้อมเรื่องที่สร้างความมึนงง ให้เขาแบบสุดๆ ชายหนุ่มจ้องมองร่างโปร่งบางที่หันหลังให้เขา ไม่ต้องสงสัย คงจะไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็น.. ถึงเขาจะมีคำถามอีกมากมายที่อยากจะถามคนตรงหน้า แต่เวลานี้ ซีวอนไม่สนอีกต่อไปแล้ว
“คิดถึงชะมัด....” ซีวอนสอมกอดร่างโปร่งทางด้านหลัง รู้สึกถึงแรงเกร็งตัวของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่สนใจ กระชับแขนให้แน่นเข้ามา
“ไอ้บ้า.. มากอดอะไรตอนนี้เล่า” ฮีชอลพยายามจะแกะแขนนั่นออก พลางหันซ้าย หันขวาด้วยความตกใจ กลัวว่าจะมีใครมาเห็นซะก่อน แต่อีกฝ่ายก็ยังเกาะไม่ปล่อยอยู่แบบนั้น จนเข้าต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยอมให้อีกฝ่ายกอดจนกว่าจะพอใจ
“ยังไง ฉันก็ต้องพี่เขยนาย...”
ซีวอนชะงัก คลายอ้อมกอดก่อนหมุนอีกฝ่ายให้หันกลับมาเผชิญหน้า
“มันต้องมีทางออกซิ... ถ้านายไม่อยากแต่งจริงๆ” ซีวอนเอ่ยจริงจัง “ฉันจะช่วยเอง”
ตาโตของฮีชอลมีประกายมีความหวังขึ้นอีกครั้ง แม้จะไม่ค่อยแน่ใจซักเท่าไหร่ ว่าคนตรงหน้าจะสามารถช่วยเขาได้... แต่เอาเถอะ ยังไงก็มีคนช่วยคิดหละ...
“แต่ต้องมีค่าตอบแทนที่คุ้มค่านะ...”
จบคำ ริมฝีปากอิ่มก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากของร่างสูงทันทีทันใด จากแผ่วเบาในตอนแรกก่อนจะเร่าร้อนขึ้นตามลำดับอารมณ์ ลิ้นของชายหนุ่มถูกส่งเข้ากวาดต้อนความหวานของโปร่ง มือข้างหนึ่งเกี่ยวกระชับรอบเอวบางเข้ามาแนบสนิทกันมากขึ้น และอีกข้างก็ทำหน้าที่กดต้นคอระหงของอีกฝ่ายเข้ามา เพื่อประทับจูบให้ดูดดื่มมากขึ้น
“อะ.. อื้อ” ฮีชอลประท้วงในลำคอ เมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ จนซีวอนยอมถอนจูบออก
“แฮ่กๆ.. ไปตายอดตายอยากจากไหนมา!” ร่างโปร่ง แหวใส่เล็กๆ เมื่อเขาเกือบขาดอากาศหายใจตาย เพราะจูบของซีวอน
ซีวอนอดขำกับท่าทีนั้นไม่ได้ เออเว้ย เขาก็เพิ่งรู้ตัวเมื่อได้จูบฮีชอลนี่แหละ...ว่าเขาโหยหา และตายอด ตายอยากแค่ไหน..
----------------------TBC------------------------
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะค้า ดีใจจริงๆยังมีคนติดตามอยู่ด้วย
ตอนนี้เลยออกมาไวผิดปกติเพราะทุกๆคนเลยนะนี่
หวังว่าจะติดตามกันต่อไปนะคะ
คุณj.ustamp เราแอดไปแล้วน้า
ความคิดเห็น