คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : --LET's BE CLEAR!! 04--
--- LET’S BE CLEAR!! 04 ---
‘ หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่..’
“วะ!”
เชวซีวอน โยนโทรศัพท์ลงบนเตียงอย่างไม่ใส่อีกต่อไป หลังจากที่กดโทรหาใครบางคนไปหลายรอบ แต่สิ่งที่ตอบกลับมา เป็นเพียงเสียงผู้หญิงคนเดิมๆที่ชายหนุ่มฟังจนรำราญเต็มที มือใหญ่เกาหัวอย่างมีอารมณ์หงุดหงิดเล็กๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
ใช่.. เหนื่อย วันนี้เขาเหนื่อยมาก ซอนมีลากเขาไปไหนมาไหนทั้งวัน เดี๋ยวอยากเดินช๊อปปิ้ง เดี๋ยวอยากดูหนัง เดี๋ยวอยากทานอาหารริมทะเล ไอเขาก็ทำหน้าที่แฟนที่ดี ทำตามคำบัญชาทุกอย่าง ถึงได้มานอนเหนื่อยแทบหมดแรงอยู่อย่างนี้ไงเล่า..
เหนื่อยแค่นี้ก็ทำให้หงุดหงิดได้มากพออยู่แล้ว นี่ยังจะมาเจอเรื่องให้หงุดหงิดได้มากกว่าเดิมอีก คิดแล้วน่าโมโหจริงๆ
ตัวต้นเหตุก็ไม่ใช่อะไรที่ไหน มาจากคนหัวดื้อบางคนที่เขาเพียรโทรหาอยู่นี่แหละ!
ฮีชอลนะ ฮีชอล พูดอะไรไม่เคยเชื่อ บอกอะไรไม่เคยฟัง คอยขัดเขาตลอด หัวดื้อไม่มีใครเกิน เขาอุตส่าห์ย้ำนักย้ำหนา ว่าจะโทรหาให้เปิดโทรศัพท์ แต่ไอ้ตัวดี ก็ยังทำไม่สนใจ ปิดเครื่องใส่!
“เออๆ ไม่อยากรับ ก็ไม่ต้องรับ” เชว ซีวอนเอ่ยออกมาดังๆ เหมือนกับว่าจะช่วยให้อีกฝ่ายรับรู้ได้ ทั้งๆที่รู้ว่ามันไร้ประโยชน์ แถมยังหมายมั่นต่อไว้ในใจ......
แต่อย่าให้เจอตัวนะ พ่อจะลงโทษให้สมใจเชียว!
.............................................................................
“หมาทึกกกก!!!!”
เสียงใครบางคนดังแหวกอากาศมากระทบแก้วหูของอีทึกเต็มๆ ทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งโหยงตกใจจนกระเป๋าเดินทางที่หิ้วมาแทบร่วงลงพื้น ก่อนจะหมุนตัวหันไปหาต้นเสียง
“ไอ้ชอลลี่...อุ๊กส์!!”
ฮีชอลพุ่งเข้าใส่เพื่อนรักสุดแรงเกิด คนที่โดนโผเข้ากอดแทบล้มทั้งยืน หน้าเบ้ด้วยความจุก รับความคิดถึงของเพื่อนไปเต็มๆ
“แก..แกๆ ทำไมไปนานจังวะ กว่าจะกลับมาได้..” ฮีชอลแทบเขย่าหัวร่างโปร่งถาม
“รู้มั๊ย ฉันรอแกมากี่วันแล้ว! แก ไม่ห่วงเพื่อนบ้างเลยรึไงวะ!”
“เฮ้ยๆ ชอลลี่ แกใจเย็นน นี่เพ้ออะไร แล้วทำไมต้องมารอที่บ้านฉัน” อีทึกที่ยังจุกไม่หาย เจออาการสติแตกของเพื่อนเข้าไป ก็ได้แต่งง
“เย็นไม่ไหวแล้ววะทึกกี้.. ไม่มีแกให้ระบายซักคน รู้มั๊ยมันอึดอัด ตรงนี้ๆ!” ร่างบางไม่พูดเปล่า ทุบหน้าอกตัวเองดัง ปึ่กๆ ก่อนจะโผกอดอีทึกซะอีกรอบ
“ไอ้ทึกก~ ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว~ ฮือออออ~~~”
คราวนี้ อีทึกหน้าเหวอหนัก ลูบหลัง ลูบไหล่เพื่อนแทบไม่ทัน เมื่อฮีชอลปล่อยโฮออกมา ร่างโปร่งค่อยๆลาก เพื่อนที่กอดเขาแน่นไม่ยอมปล่อยไปที่โซฟาในห้องรับแขก
“เอ้า ว่ามาซิ มีเรื่องอะไร”
………………………………………………………..
หลังจากฟังเรื่องทั้งหมดจากปากเพื่อน อีทึกก็ได้แต่ปลอบใจ ทั้งๆที่จินตนาการไม่ออกเลยซ้ำ ฮีชอลเนี่ยนะ~ แต่งงาน มีลูก มีเมีย...... จะว่าไปตั้งแต่ ม.ปลายจนเรียนจบมหาลัยมานี่ ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทนคบกับมันได้เกิน 2 อาทิตย์เลยนี่หว่า... แล้วนี่จับคลุมถุงชนแต่งงานกันแบบนี้ มีหวังอยู่ไม่ทันครบปีแหงๆ
“ฉันจะทำไงดี ทึกกี้....” ฮีชอลร้องถามอ่อยๆ นอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงเจ้าของบ้าน
“แกก็ทำตามที่พ่อแกบอกซิ.. “ อีทึกพุดได้แค่นั้นก็ได้ยินฮีชอลทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอไม่พอใจในคำตอบ
“ก็พ่อแกบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าให้ไปดูตัวเฉยๆ จะกลัวอะไรหละ ถ้าดูแล้วไม่พอใจ ก็ไม่ต้องแต่ง”
“.....มันจะง่ายขนาดนั้นเชียว?” ร่างบางอดเถียงออกมาไม่ได้ แต่ในใจก็เริ่มปลงว่าคงมีทางเดียวเท่านั้น
“อืออ.. เออ แล้วฝ่ายนั้นเขายอมหรือ บางทีเขาอาจจะคิดเหมือนแกก็ได้นะ”
“เออ นั้นดิ!” ฮีชอลเด้งตัวขึ้นมา พูดเหมือนมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
“บางทีพวกเราอาจตกลงกันได้!”
.......................................................................
ซีวอนยกมือปิดปากหาวเป็นรอบที่สิบกว่าแล้ว บรรยากาศมืดๆ เย็นๆ ในโรงหนังทำเขาหนังตาจะปิดเอาเสียให้ได้ ยิ่งหนังรักโรแมนติกหวานเลี่ยนแบบนี้ด้วยแล้ว ชายหนุ่มแทบอยากจะลุกออกจากโรงเสียให้รู้แล้วรู้รอด ติดอยู่ตรง คนข้างตัวนี่ซิ รบเร้าอยากจะดู จนเขาต้องมานั่งเบื่ออยู่อย่างนี้
ชายหนุ่มแอบส่ายหน้าเมื่อเห็นแฟนสาวซับน้ำตา เมื่อพระเอกกับนางเอกในหนังทะเลาะกันเพราะความเข้าใจผิด ‘เฮ้ออ ผู้หญิง... อะไรมันจะอ่อนไหวขนาดนี้วะ’ อดคิดไปถึงใครอีกคนไม่ได้ นี่ถ้าพาฮีชอลมาดู จะร้องไห้แบบนี้มั๊ย... เขาอยากเห็นน้ำตาคนหัวดื้อดูซักที.. แต่คงไม่มีโอกาสหรอกรายนั้นหน่ะ ท่าจะตะโกนด่าความโง่ของพระเอกเสียมากกว่า
ซีวอนแอบยิ้มเมื่อนึกถึงคนดื้อ.... เอาไว้ว่างๆมาดูหนังกันซักทีน่าจะดี เพราะที่ผ่านมา นอกจากคอนโด และร้านอาหาร เขากับฮีชอลก็ไม่เคยไม่ไหนมาไหนด้วยกันเลย..
‘เอ ฮีชอล. จะชอบดูหนังประเภทไหนกัน? ให้พามาดูหนังรักโรแมนติกแบบนี้คงไม่เหมาะ.....
อืม.... แต่ถ้าพาไปดู หนังอีโรติกด้วยกัน น่าจะดี..’
และความคิดของซีวอนก็ต้องสะดุดลง ใบหน้าหล่อพลันบูดบึ้ง เมื่อตระหนักได้ถึงความจริงข้อที่ว่า
เขาติดต่อฮีชอลไม่ได้ มาเกือบอาทิตย์แล้ว!
………………………………………………………
Tru tru... Tru tru... Tru truu
ไม่ต้องรอให้เสียงโทรศัพท์ดังนาน ซีวอนที่เพิ่งเดินเข้าห้องน้ำไปซักครู่ ก็กระโจนพรวดเดียวมายังตัวต้นเสียง แต่แล้วก็ต้องทำหน้าผิดหวังในเมื่อสายที่โทรมาไม่ใช่ใครบางคนที่เขารอ...
“ว่าไงครับพี่สาว?” เสียงหน่ายๆกรอกไปอย่างไม่มีบิดบัง
“(เรานั่นแหละว่ายังไงพ่อตัวดี)”
“(หายหัว หายตัวไปเลยนะ.. พ่อบ่นให้ฉันฟังทุกวันว่าแกไม่ยอมกลับไปช่วยงานที่บริษัทเสียที..............)” หญิงสาวปลายสายบ่นกลับมายาวเหยียด จนซีวอนแอบกรอกตาขึ้นฟ้า โทรมากี่ที ก็เรียกตัวเขาไปทำงานนี่แหละ
“โถ่ พี่~ ผมเพิ่งเรียนจบมาไม่กี่เดือนเอง ขอเวลาพักหน่อยไม่ได้หรือไงเล่า~” ซีวอนอุทรณ์พลางทำหน้าเบ้เป็นเด็กทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่เห็น
“(...แกนี่น้า~ เขามีแต่เพิ่งเรียนจบแล้วจะไฟแรง อยากทำงาน... แกดันขี้เกียจ... แล้วไง พักของแกหน่ะ ถึงเมื่อไหร่... อีกสิบปีรึเปล่าหละ?)”
“นี่... พ่อจ้างพี่มาพูดใช่มั๊ย? พอๆ เลิกพูดเรื่องงานดีกว่า.... พี่สบายดีรึเปล่าหนะ”
“(ย่ะ.. ชั้นสบายดี สบายมากกกก ไม่มีเรื่องเดือดร้อนใจเลยแม้แต่นิ๊ดดดเดียว และกำลังจะมีข่าวดีเร็วๆนี้ด้วย)”
“หืมม?” ซีวอนทำหน้างง ข่าวดีอะไร?
“(นี่หละที่จะพูด.. แกต้องกลับบ้านวันอาทิตย์นี้นะ..)”
น้ำเสียงที่จริงจังขึ้นของอีกฝ่าย ทำให้ซีวอนแปลกใจขึ้นมา
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ?”
“(......................พี่อยากให้แกมาเห็นว่าที่พี่เขยของแกไง)”
“พี่ซูจิน………..!”
TBC
คุณ C'won ตะเองทำเค้าแต่งต่อไม่ถูกเลยอ่า~ ให้คิมฮีขอซิมใหม่เบอร์เดิมได้ไง ก็เนื้อเรื่องมันต้องติดต่อกันไม่ได้หนิ - - ชายวอนจะได้รู้ใจตัวเองซะที หุหุ
อ่า ในที่สุดว่าที่คู่หมั้นของคิมฮีก็ปรากฏตัวแล้วว ไม่ใช่ใครเล้ยย คนกันเองแท้ๆ ฮ่าๆ
แล้วก็ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยนะคะ ยังไม่เบื่อกันใช่ม้า
ความคิดเห็น