คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เดตกันเถอะ
“นายจะชวนฉันไปเดตเหรอ” ผมตอบ ในขณะที่กำลังจัดของอยู่ในร้าน
“หา ฉันยังไม่ได้พูดงั้นเลยนะ มาฉันช่วยจัดดีกว่าจัดเสร็จจะได้ไปของเจ้าของร้านนาย” ดูมันแก้ตัว ถ้าไม่ใช่เดตแล้วทำไมต้องร้อนตัวแถมหน้ายังแดงอีกแน่ะ
“ขออะไรอ่ะ”
“ขอพานายไปเที่ยวไง” ยังมาเนียน
“เดตตะหากเล่า”
“ไม่ใช่ซะหน่อย”
“โอเค งั้นฉันไม่ไป”
“รู้แล้วน่าๆ เดตก็เดต ยามะจังไปเดตกับผมนะ” ว้าย เขินอ่ะ ผมก้มหน้านิดแล้วตอบมันไปว่า
“อืม” แล้วจากนั้นเรา2คนก็ช่วยกันจัดของจนเสร็จ แล้วยูโตะก็ไปขออนุญาตเจ้าของร้าน จากนั้นเราก็ไปที่สวนสนุกกัน
ณ สวนสนุก
“ไปเล่นรถไฟเหาะกันเหอะ” ยูโตะพูดพร้อมจูงมือผม แต่ทว่า
“ยามะจังทำไม่เดินอ่ะ”
“ฉันไม่อยากเล่นรถไฟเหาะอ่ะ ฉันกลัวความสูง” ผมตอบทันที
“ถ้างั้นบ้านผีสิงอ่ะ” ผมรีบส่ายหน้าทันที
“ฉันกลัวผี”
“งั้นไปสวนสัตว์ด้านหลังก่อนล่ะกัน”
“ที่นี่มีสวนสัตว์ด้วยเหรอ”
“มีสิ ในแผ่นพับก็บอก” ผมรีบเปิดดูทันที มีจริงๆด้วย
“งั้นไปกันเหอะ” กลายเป็นว่าผมจูงมือยูโตะไปแทน
ตอนนี้เราอยู่ที่สวนสัตว์ล่ะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าที่สวนวนุกแห่งนี้จะมีสวนสัตว์ด้วย แถมยังมีสัตว์เยอะแยะมากมาย น่ารักทั้งนั้นเลย
“ยามะจังดูรักสัตว์มากเลยนะ” ยูโตะถาม
“อืม ก็มันน่ารักนี่นา”
“แล้วเค้าอ่ะ ไม่น่ารักเหรอ” เฮ้ยมันงอนรึเปล่า ถึงได้แอ๊บแบ๊วทำตัวเป็นเคะอย่างนี้
“หึ ไม่เลย ไม่น่ารักเลยสักนิด” ผมส่ายหน้าแถบจะทันที
“ยามะจังใจร้าย งอนแล้ว โป้งๆ” ยูโตะมันเพี้ยนไปแล้ว หลายคนคงจะสงสัย ทำไมมันถึงได้เปลี่ยนไป ก็เพราะผมไง มันบอกว่างั้นอ่ะ ตั้งแต่คบกับผมมันก็ได้เป็นตัวของตัวเอง เพี้ยนๆแบบที่เห็นนี่ล่ะครับ
ว่าแล้วผมก็ปล่อยมันให้งอนไปงั้นแหละ รำคาญ หันไปดูแรคคูนบ้างดีกว่า
“ยามะจังทำไมไปอยู่นั่นอ่ะ” มันชี้ไปทางแรคคูนตัวหนึ่งกำลังกินอย่างตะกละตะกาม ผมเลยตีมันไปทีนึง
“ฉันอยู่นี่เฟ้ย”
“เหรอ แต่ตัวนั้นเหมือนยามะจังเลยอ่ะ อ้วนๆเหมือนกันเลย”
“ไม่ใช่นะ ฉันต้องตัวนั้นตะหาก” ผมชี้ไปที่ตัวเล็กๆ น่ารักๆ
“โห ตัวเล็กๆ อย่างนั้นต้องชี่แล้ว”
“ยูโตะ นายต้องตัวนั้นเลย” ผมชี้ไปที่ยีราฟทันที
“ยีราฟนี่นะ”
“ใช่เลย”
“ถ้างั้นยามะจังก็ต้องนี่” แล้วยูโตะก็จูงมือผมมาที่
“ฮิบโปเหรอ ยูโตะ” ผมตีมันไปอีกที ดูแต่ละตัวดิ ยูโตะเห็นผมเป็นอะไรเนี้ย
“ยามะจัง นั่นบุกับฮิคนี่นา” ไปเรียกประธานแบบนั้นได้ไง เฮ้ยเดี๋ยวสิประธานอยู่กับฮิคเหรอ ผมรีบหันไปมองทันที จริงๆด้วยกำลังทะเลาะกันอยู่เลย
“ยูโตะเราไปกันเหอะ” ผมรีบลากยูโตะออกมาทันที
“ไม่เข้าไปทักเค้าหน่อยเหรอ”
“จะบ้าเหรอ เค้ากำลังทะเลาะกันอยู่นะ แล้วถ้าเกิดฮิครู้ว่าฉันคบกับนายมีหวังตัดเพื่อนแน่เลยอ่ะ”
“ถ้างั้นไปเล่นรถไฟเหาะกัน” แล้วยูโตะก็จูงมือผมไปทันที นายก็รู้นี่ว่าฉันกลัวแล้วยังจะ เฮ้ยนั่นมัน
“ยูโตะ นั่นไดจังกับหัวหน้าผู้คุมกฎ”
“จริงด้วยนั่นมันชายเคย์กับไดจังนี่นา กำลังเล่นวิ่งไล่จับกับอยู่เหรอนั่น” ยูโตะทำท่าสอดรู้อย่างแรง
“ยูโตะไปกันเหอะ”
“หา ไปไหนอ่ะ ไปบ้านผีสิงกันเหอะ” แล้วมันก็จูงผมไปอีกแล้ว ฉันกลัวผีนะ อีกแล้วคราวนี้
“ชี่กับรองประธาน โอ้ม่าย วันนี้มันวันอะไร” ผมรีบพายูโตะถอยกลับมาทันที
“เดี๋ยวสิยามะจัง จะไปไหนเนี้ย” ผมเลยชี้ไปที่
“ม้าหมุนอ่ะนะ”
“อืม ใช่ดิ นอกจากจะไม่เจอเจ้าพวกนั้นแล้ว ฉันยังไม่กลัวด้วย”
“แต่ว่า”
“แต่อะไร” ผมทำหน้าขู่มัน
“ครับๆ ม้าหมุนก็ม้าหมุน” แล้วเราก็ไปเล่นม้าหมุนกัน
ผมเลือกที่จะนั่งในฟักทอง จะได้เหมือนางซินไง ส่วนยูโตะที่ตอนแรกทำหน้าเหมือนไม่อยากเล่น ตอนนี้กำลังสนุกอยู่บนหลังม้า ทำตัวเป็นเจ้าสุดรั่วได้อย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ
“อ้าวเคโตะ ริว” เวรแล้ว 2คนนั้นมาเล่นม้าหมุนได้ไงล่ะ ผมจึงมุดหัวลงทันที เดี๋ยวถูกเห็นเข้า
“ไง ยูโตะ อย่าบอกนะว่านายก็คบกับยามะจังแล้ว” เฮ้ยเสียงเจ้าเม่นนี่ เห็นฉันแล้วเหรอ
“ก็นะ” ตอบสั้นๆห้วนๆ ฉบับคุณชายยูโตะ ทั้งๆที่เมื่อกี้มันยังรั่วอยู่เลย
“เหมือนกันเลย ฉันกับริวก็คบกันแล้วล่ะ ส่วนพวกพี่บุก็คบกับพวกพี่ฮิคแล้วล่ะ”
“จริงอ่ะ” ผมรีบโผล่หัวขึ้นมาทันที
“ก็ใช่อ่ะดิ ยามะจังไม่ต้องหลบก็ได้” อ้าว แล้วที่ผ่านมานี่หนีไปเพื่อ
“เดี๋ยวสิ แล้วทำไมถึงคบกันได้อ่ะ” ผมรีบถามทันที
“ฉันกับริว เราตกลงคบกันในงานนั้นอ่ะ” เม่นพูด แล้วริวก็เขิน เลยถามบ้าง
“แล้วพี่ยูโตะกับพี่ยามะล่ะ เห็นวันนั้นยังทะเลาะกันอยู่เลย”
“ก็ไม่รู้สิอยู่ๆไอ้สูงแถวนี้ก็ไปกวนตอนที่ฉันทำงานพิเศษ แล้วจู่ๆก็ขอคบ” พูดแล้วก็เขินตอนมันขอคบ แบบว่า
“เฮ้ยยูโตะ แกพูดว่าไงบ้างอ่ะ” เม่นถามยูโตะ
“ฉันลืมไปแล้ว” พูดแล้วทำตากรอกไปมา โกหกชัดๆ เขินอ่ะดิ
“555 ยูโตะ นายเขินตลกว่ะ”
“หยุดขำไปเลยนะ ยามะจังเครื่องหยุดแล้วไปกันเหอะ” แล้วก็เนียนจูงผมหนีไปทันที
“ไปเล่นรถไฟเหาะกัน” ผมพูดขึ้น ยูโตะจึงหยุดเดินทันที
“อ้าว นายกลัวความสูงไม่ไช่เหรอ”
“ก็ฉันอยากรู้อ่ะ ว่าทำไมคบกัน”
“ไดจังกับชายเคย์”
“ใช่” แล้วเราก็ไปที่รถไฟเหาะ จึงพบว่า
“ยังเล่นวิ่งไล่จับกันอยู่อีกเหรอ” ผมเลยตีมันไปอีกที
“จะบ้าเหรอ ฉันว่าเค้าไม่ได้เล่นกันอยู่หรอก ดูหน้าชายเคย์ดิ” อ้าวดันเรียกแบบสนิทสนมไปแล้ว
“ยามะจังเรียกหัวหน้าว่าชายเคย์แล้ว” ผมตีมันอีก
“เลิกเสียงดังซะทีได้ไหม ก็เพราะติดนายมานั่นแหละ”
“ครับๆ”
“ไดจัง” ผมตะโกนเรียกไดจังที่กำลังวิ่งมาทางผมกับยูโตะ
“ยามะจัง” ไดจังหันมายิ้มให้ผมทันที
“คบกันแล้วเหรอยูโตะ” ชายเคย์มาได้ไง
“ครับ” ยูโตะตอบห้วน
“เคย์ ไปขึ้นรถไฟเหาะกัน” ไดจังล็อกตัวชายเคย์ทันที
“ไม่เอา ฉันกลัว” ชายเคย์ร้อง
“ยามะจังช่วยฉันที”
“อืม” ผมรีบเข้าไปช่วยไดจังทันที แล้วเราก็เล่นรถไฟเหาะกัน แบบว่าผมว่าผมกลัวแล้วนะยังไม่เท่าชายเคย์นี่แบบว่า ร้องอ๊าก ตลอดการเล่น ส่วนไดจังอ่ะเหรอ ดูซะใจมากๆ ผมนึกไม่ออกเลยว่าตกลงคบกันไงเนี้ย เล่นเสร็จต้องถาม
“ไดจังคบกับชายเคย์ได้ไงอ่ะ” ผมถามทั้งๆที่ยังมึนหัว
“ก็เคย์อ่ะ อยู่ๆก็คุกเข่าขอคบอ่ะดี ฉันก็แค่อายอ่ะ ถ้าไม่ตกลงก็ไม่ยอมลุกนี่นา ก็เลย...” พูดไปก็บิดไป นี่เขินใช่ไหมเนี้ย แถมยังตีชายเคย์ที่กำลังเมารถไฟเหาะดัง ป้าบ ป้าบ แบบนั้น
“แล้วยามะจังอ่ะ” แล้วก็เปลี่ยนอารมณ์มาถามผมบ้าง ผมเลยเล่าไปให้ฟังเหมือนเดิม
“งั้นเราไปหาชี่กันไหม”
“ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไปช่วยชี่” เหมือนไดจังจะรู้สถานการณ์ดี แล้วเราก็มายังบ้านผีสิง เลยเจอกับชี่ที่กำลังพยายามลากยูยะเข้าบ้านผีสิงอยู่ โดยมีฮิคกับบุมาช่วย พ่วง
ด้วยโอคาริว ดูท่ายูยะจะทึกน่าดู
“ยามะจังไดจัง มาช่วยที” ชี่ที่เห็นพวกผมก็เรียกให้เข้าไปช่วยบ้าง พวกเราช่วยกันดึงยูยะตั้ง9คนแต่ก็ไม่มีผล อะไรมันจะกลัวขนาดนั้น
“ให้ฉันจัดการเองเหอะ” แล้วจู่ๆ ชายเคย์ก็นึกแผนคิดขึ้นได้ เข้าจั๊กจี้ยูยะทันที ได้ผมด้วยล่ะ ยูยะเริ่มขำแล้วพวกเราก็ลากเข้ามาได้สำเร็จ แต่เดี๋ยว
“ยูโตะตอนนี้เราอยู่ในบ้านผีสิงใช่ไหม” ผมถามทั้งๆที่รู้
“ยามะจัง เค้ากลัว” อ้าวเฮ้ย
“ฉันตะหากที่ต้องกลัวยูโตะอย่ามาหลบหลังฉันนะ” ผมรีบโวยทันที เจ้าบ้าฉันตะหากที่ต้องหลบหลังนาย แล้วจู่ๆก็มีเสียงโหยหวนของผู้หญิงดังขึ้นว่า ฉันเหงาเลยเกิน มาอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ
“อ๊าก/กรี๊ด” แล้วพวกเราทั้ง10ก็ตะโกนลั่น รีบพากันหนีทันที พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกช้างด้วย เสียงเธอหลอนมากเลย ผมวิ่งไปทั้งๆที่ปิดก็เลยล้ม
“โอ๊ย”
“ยามะจังอะไรรึเปล่า” ยูโตะถามขึ้น
“ไม่เป็นไร แต่ฉันกลัว” ผมพูดทั้งๆที่ยังปิดตาอยู่
“เข้าใจล่ะ เดี๋ยวฉันจะพานายออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” แล้วผมก็รู้สึกเหมือนตัวลอยขึ้น ยูโตะคงอุ้มผมสินะ สักพักเสียงทุกคนก็ดังขึ้น
“น่ากลัวชะมัดเลยเสียงนั่น อ้าวยามะจังเป็นอะไรรึเปล่า” เสียงฝีเท้าทุกคนใกล้เข้ามาเรื่อย
“ยามะจังเราออกมาได้แล้วนะ เปิดตาได้แล้วล่ะ” เสียงยูโตะกระซิบที่ข้างๆหูผม ผมจึงรีบลืมตาขึ้นทันที
“โห หวานกันจังนะ” ฮิคเริ่มล้อ ว้าย เขิน
“บ้า” เขินจนต้องเอาหน้าไปซุกที่อกของยูโตะ
“ยามะจังที่เข่าเลือดออกด้วย” ชี่พูดขึ้น
“งั้นไปทำแผลกันเหอะยามะจัง” ยูโตะถามผม
“อืม” ผมตอบ แล้วยูโตะก็ค่อยๆประคองผมไป
หลังจากที่ผมไปทำแผลก็ได้คุยถึงเรื่องความรักของแต่ละคน แล้วพวกเราก็ไปกินข้าวด้วยกันทั้ง10คน
ความคิดเห็น