คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ของขวัญของผอ.
[Yabu talk]
วันนี้ที่โรงเรียนข้างๆ เค้าฝากของมาให้ผอ. แต่ว่าผอ.ติดธุระอยู่ตอนนี้กว่าจะกลับมาก็คงจะประมาณห้าโมงเย็นได้ เพราะฉะนั้นพวกผมก็เลยต้องรับหน้าที่ดูแลของขวัญของผอ.อย่างจำใจ
[Yuto talk]
เซ็งอีกล่ะ วันนี้เป็นวันเสาร์แท้ๆ แทนที่จะได้พักกลับต้องมาเ ฝ้าอยู่หน้าห้องประธานนักเรียนซะงั้น
“ยูโตะ” เจ้าเม่นมันจะเรียนผมทำไมฟะ
“หืม”
“แกว่าคนที่ชื่อยามาดะ เรียวสึเกะน่ะน่ารักไหม”
“เห~ อย่าบอกน่ะว่าพี่เคโตะจะจีบเค้าน่ะ เค้าเป็นศัตรูกับเรานะฮะ” แล้วก็พูดขึ้น
“ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลยนี่นา เผลอๆพอคบกันแล้วอาจจะเลิกเป็นศัตรูกับเราก็ได้” เคโตะเถียง
“ไม่จริงหรอก ไม่มีทาง” ริวเถียงตอบ
อะไรของมัน 2 คนฟะ เถียงกันอยู่ได้ ว่าแต่เจ้านั่นมันเป็นคนที่ฉันต้องคอยเฝ้าดูพฤติกรรมนี่นา
“สวัสดี” พูดถึงก็มาพอดีเลย
“สวัสดีครับครับยามะจัง” เฮ้ย เจ้าเม่นเค้าทักฉันเฟ้ย ไม่ใช่แก ส่วนเจ้านั่นก็ทำเป็นไม่สนใจมัน เออดีสมน้ำหน้าเจ้าเม่นมัน
“นาคาจิม่าคุง คือว่าอาจารย์คาเมะเรียกน่ะ” เค้าหันมาบอกผม
“หา ฉันเหรอ” ผมชี้หน้าตัวเอง
“อืม ตามฉันมาสิ”
“เฮ้ย ยูโตะแล้วชั้นกับเจ้าแฮมเตอร์ล่ะ” ว่าแล้วว่าเจ้าเม่นต้องโวยขึ้นมาแน่ๆ
“ก็เฝ้าต่อไปดิ เดี๋ยวฉันมา” แล้วผมก็ตามเจ้านั่นไป
เดินมาได้สักพัก จู่ๆเจ้านั่นก็หยุด
“ห้องนี้แหละ” เค้ามาบอกผม พร้อมทำท่าเหมือนกับจะเชื้อเชิญ
“...” ผมมองเค้าแบบไม่ไว้ใจ
“เข้าไปสิ” แล้วเค้าก็ผลักผมเข้าไปในห้อง เฮ้ย นี่มันห้องเก็บของนี่หว่า อาจารย์ไม่มีทางเรียกมาที่นี่หรอก พอหันไปอีกทีก็เห็นเจ้านั่นอยู่หน้าห้อง เฮ้ยมันตั้งใจจะขังเรานี่หว่า
“ปล่อยฉันออกไปนะ” ผมรีบไปเขย่าประตูทันที แต่หมอนั่นกลับหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ผม
“ถ้าฉันออกไปได้ล่ะก็ เราได้ล่ะก็ เราได้เห็นดีกันแน่” ผมตะโกนออกไปด้วยความโมโห
[Ryu talk]
ทำไมพี่ยูโตะไปนานจังอ่ะ ไอ้พี่เม่นก็อีกคนขอตัวไปเข้าห้องน้ำซะงั้น กะจะอู้อีแล้วล่ะสิ ให้ตายเหอะสุดท้ายก็เหลือผมอยู่คนเดียว
“ไง” เอาแล้วไง
“พี่ฮิกกับพี่ไดมีธุระอะไรเหรอฮะ”
“ขอเข้าไปหน่อยได้ป่ะ” พี่ฮิกมาขอดีๆแบบนี้เลยเหรอ
“เอ่อ...” ผมพูดไม่ออก
“นะ...พี่ขอเข้าไปหน่อย” พี่ไดพูด น่ากลัวจังเลย ทำไงดีอ่ะ ผมเริ่มลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ถูก ก็เลยเผลอถอยหลังไปชนกับประตูโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นเอง
“โอ๊ย…โอ๊ย” โอ๊ยแรกคือผมล้มก้นจ้ำเบ้าเพราะพี่ยูริดันเปิดประตูจากด้านในออกมา ส่วนโอ๊ยที่2คือพี่2คนข้างหน้าเอาสเปรย์พริกมาฉีดใส่ผม
“สำเร็จ” แล้วทั้ง3เกลอก็เอามือประสานกัน
[Keito talk]
น่าเบื่อจัง อุตส่าห์โดดงานมาได้ก็ดันว่างไม่มีอะไรทำซะงั้น ผมก็เลยเดินตามอาคารไปเรื่อยๆ จนกระทั้ง
“ตุบ ปึง โอ๊ย” ใครมันถีบประตูออกมาฟะ ประตูมันล้มทับผมเต็มๆเลย แล้วคนที่ถีบมันก็เดินออกมา เฮ้ย ยูโตะ
“ยูโตะ” พอผมเรียกเค้าปุ๊บ เค้าก็หันมา เฮือก น่ากลัว หมอนั่นทำตาขวางใส่ผมอ่ะ
“นายเป็นอะไรรึเปล่า ดูนายแปลกๆไปนะ” ผมเลยความเจ็บเมื่อกี้ไปเลย
“เห็นยามาดะไหม” หมอนั่นถามผมด้วยน้ำเสียงอันน่ากลัว
“ไม่อ่ะ” ผมรีบตอบทันที เพราะกลัวมันจะหักคอผม
“Jumping to my dream~” อ่ะ เสียงโทรศัพท์ของผมนี่ พอผมกดรับปุ๊บ
‘เคโตะ ไปตามหายูโตะแล้วรีบกลับมาที่ห้องกรรมการนักเรียนเดี๋ยวนี้’ พูดจบปุ๊บคุณพี่เค้าก็วางปั๊บเลย
“ยูโตะ ประธานเรียกเรากลับล่ะ” ผมพูดขึ้น แล้วยูโตะก็พยักหน้า หลังจากนั้นเราก็กลับห้องกรรมการนักเรียนกัน
ณ ห้องกรรมการนักเรียน
พอมาถึงปุ๊บบรรยากาศก็อึมครึมขึ้นมาทันที พวกเราแพ้อีกแล้วสินะ
“เคย์โตะ ริว” ประธานในโหมดโหด
“ครับ” ผมกับริวรีบตอบรับพร้องกันในทันที
“นาย 2 คน ไปซื้ออะไรก็ได้ แล้วก็ห่อมาให้เหมือนกับของขวัญที่ถูกขโมยไปให้มากสุด”
“ครับ” แล้วผมกับริวก็รีบไปทำตามคำสั่งโดยทันที
[Kei talk]
“เคย์ ยูโตะ นาย 2 คนไปจัดเจ้าพวกนั้นนะ ส่วนฉันกับทาคาคิจะรับหน้าผอ.อยู่ที่นี่ก่อน”
“อืม” ผมตอบรับ แต่ยูโตะกลับแค่พยักหน้าเพียงเท่านั้น จากนั้นเราก็มุ่งหน้าไปที่ห้องพักของพวกนั้นทันที
เมื่อมาถึงห้องพวกนั้น ผมก็เตรียมเคาะประตูตามมารยาท แต่ยูโตะกลับเอามือมาขวางแล้วพูดขึ้นว่า
“พี่รออยู่หน้าห้องก่อนเถอะฮะ เดี๋ยวตรงนี้ผมจะจัดการเอง” พอพูดจบ ยูโตะก็ เปิดประตู เฮ้ยทำไมไม่ล็อกอ่ะ แล้วก็มีกะละมังอันใหญ่ตกลงมา
“ยูโตะ ระวัง” ผมตะโกนพร้อมหลับตาทันที แต่พอลืมตาขึ้นมาอีกที ก็พบว่า
“ตึง” กะละมังมันร่วงไปอยู่ที่พื้นแล้ว ส่วนยูโตะก็หลบมาอยู่ข้างๆผมแล้ว แต่ทว่ามันยังไม่จบแค่นั้นเพราะตอนนี้มันมีของเยอะแยะเต็มไปหมดเลยพุ่งเข้ามาหาเรา แต่ยูโตะก็รับได้หมด จนกระทั่งอย่างสุดท้ายคือลูกฟุตบอลมันพุ่งมาแรงมากกะเล็งใส่หน้ายูโตะซะด้วย ผมหลับตาอีกครั้ง
“ปึก” เปิดตาดูอีกที ยูโตะแกแน่มาก รับลูกนั้นได้ไงเนี้ย สุดยอด
“ฝีมือไม่เลวนี่” ยามาดะพูดขึ้น พร้อมกับจ้องไปที่ยูโตะ
“เข้ามาสิ พวกเรากำลังมีปาร์ตี้เค้กอยู่พอดี” ไดจังพูดชวนให้เราเข้าไป ผมก็เลยเข้าไปในทันที ส่วนยูโตะก็เดินเข้ามาเช่นกันแต่สายตาของเค้ากลับจ้องไปที่ยามาดะยังกะจะกินเลือดกินเนื้อเลย น่ากลัวชะมัด
และแล้วเราก็เข้ามาร่วมปาร์ตี้เค้กกัน ตอนแรกก็ดีๆอยู่หรอก ต่างคนต่างกินเค้กแล้วก็พูดนู้นพูดนี่ไปทั่ว แต่ทว่ายูโตะกลับทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไป
“ของขวัญผอ. อยู่ที่ไหน” ยูโตะพูดขึ้นด้วยเสียงโหดๆ
“ของขวัญอะไรนั่นช่างมันเหอะมากินๆ” แล้วจิเน็นก็พูดขึ้น แล้วยูโตะจู่ๆก็ยิ้ม ยิ้มแบบน่ากลัว แล้วเค้กที่อยู่ในจานของยูโตะก็ถูกยูโตะหยิบขึ้นปาใส่หน้ายามาดะ
“ยูโตะ” ยามาดะลุกขึ้นชี้หน้ายูโตะในทันที แล้วเค้าก็เริ่มปาคืนบ้าง เฮ้ย นี่มันกลายเป็นสงครามปาเค้กไปแล้ว
[Ryu talk]
ตอนนี้ผมกับพี่เม่นอยู่ที่ห้างแห่งหนึ่ง
“เราจะซื้ออะไรดีล่ะเนี้ย” แล้วพี่เม่นก็บ่นขึ้น
“นาฬิกา ผมว่ารูปร่างของมันเหมือนนาฬิกาแบบเหลี่ยมฮะ”
“หา แต่ชั้นว่ามันน่าจะเป็นกระจกแบบสี่เหลี่ยมผืนผ้ามากกว่า”
“แต่ผมว่ามันเป็นนาฬิกา”
“แต่ฉันว่ามันเป็นกระจก” แล้วเราก็เถียงกันได้ซักพัก จนในที่สุดก็เป่ายิงฉุบกัน แล้วผมก็ชนะ เย้~ เราเลยซื้อนาฬิกาแล้วให้พี่เค้าห่อของขวัญให้
“ซื้อเสร็จแล้วไปกินข้าวกันเหอะ” แล้วพี่เม่นก็หาเรื่องอู้อีกแล้ว
“ผมว่าเรารีบกลับกันเถอะฮะ พวกพี่ๆเค้ากำลังเดือดร้อนอยู่นะฮะ”
“ก็ฉันหิวนี่” แล้วพี่เค้าก็ลากผมไปเลย เฮ้ย เดี๋ยวก่อนพี่เม่นจับมือผม
“ปล่อยมือผมนะ”
“...” ดูจะหิวมาก ไม่ได้ที่ผมพูดรึไง
“เฮ้”
“ถึงแล้วร้านนี้ล่ะกัน” แล้วพี่เม่นก็ลากผมเข้าร้านอาหารฝรั่งสุดหรูในทันที เรานั่งตรงข้ามกัน มันทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหวไงไม่รู้แฮะ ไม่ๆนี่ผมเป็นอะไรไปแล้วเนี้ย
แล้วพี่เค้าก็สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ แล้วจะกินหมดไหมเนี้ย
“เอาไม่กินอ่ะ”
“ผมไม่หิวฮะ” ผมส่ายหัว
“กินเหอะน่า” แล้วเค้ายัดสปาเก็ตตี้ใส่ปากผม ผมเลยจำใจต้องกินมัน
“อร่อยไหม”
“อร่อยฮะ” แล้วผมก็เริ่มกินบ้าง สะงั้น สงสัยผมคงจะรีบกินไปหน่อยก็เลยติดคอ
“โอ๊ย ติดคอ” แล้วพี่เม่นก็มายื่นน้ำมาให้ผมพร้อมกับลูบหลังให้ผม
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“ฮะ” ผมตอบรับ แบบเขินๆ
“555 นายหน้าแดงด้วยอ่ะ เขินฉันเหรอ”
“บ้า ใครจะไปเขินพี่กันเล่า”
“แล้วนายจะหน้าแดงทำไมล่ะ”
“Jumping to my dream~” แล้วเสียงโทรศัพท์ของพี่เม่นก็ดังขึ้น
“ฉันว่าเรารีบกลับกันเหอะ”
“แล้วไม่รับโทรศัพท์เหรอฮะ”
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวถูกด่า”
[Yabu talk]
ผมต้องคอยรับหน้าผอ. อยู่ตั้งนานกว่าเจ้าเม่นกับแฮมเตอร์จะกลับมาได้ ทำไมไม่กลับมาพรุ่งนี้เลยล่ะ ช้าชะมัด พอ2คนนั้นกลับมาผมก็รีบเอาของขวัญของปลอมนั่นให้ผอ.ทันที ผอ.รับเสร็จก็เปิดดูทันที
“นี่มันไม่ใช่รูปฉันนี่ รูปถ่าย หายไปไหน” อ้าว ของขวัญของจริงคือรูปถ่ายเหรอ เวรแล้วไง
“เออ” ผมพูดไม่ออก
“ไปเอามันกลับมา ไม่งั้นฉันจะทำโทษกรรมการนักเรียนทุกคน” ซวยแล้วไง แล้วพวกเรา4คนจึงมุ่งหน้าไปที่ห้องของเจ้าพวกนั้นโดยทันที
ยังไม่ทันได้เข้าเลยครับ
“ป้าบ” เค้กจากในห้องถูกโยนมาใส่ผมเลอะเต็มหน้าเลย
“พวกนาย” แล้วผมก็เอาเค้กที่หน้าปากลับไปบ้าง ทางด้านทาคาคิ เคโตะ แล้วก็ริว ก็มีสภาพไม่ต่างกัน ทุกคนปาเค้กใส่กันไปมาจนกระทั้ง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เฮ้ย ผอ. รองผอ.ก็มาด้วยอ่ะ
“พวกเธอกำลังก่อความวุ่นวายอยู่รู้ไหม ของขวัญของผอ.อยู่ไหน” รองผอ.พูดขึ้น แล้วฮิกก็รีบเอาของขวัญของจริงส่งให้โยทันที
“คือว่าพวกผมเจอมันหล่นหน้าห้องฮะ พวกเราเลยเก็บไว้ให้ แต่พวกประธานหาว่าพวกเราเป็นคนขโมยไป ก็เลย...” ฮิกพูดแก้ตัว
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับผอ. เจ้าพวกนี้โกหกครับ” แล้วเราก็เถียงกันซักพัก
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ครูไม่เข้าข้างใครทั้งนั้นแหละ ครูขอสั่งทำโทษทุกคน” ผอ.พูดขึ้นเสียงดัง
“แต่ว่า” ผมพูดขึ้น
“ไม่มีแต่ ครูขอสั่งให้ทั้ง10คนช่วยกันทำความสะอาดอาคารนี้ให้สะอาด เข้าใจไหม”
“ก็ได้ครับ” ทั้ง10พูดพร้อมกันอย่างไม่เต็มใจ เหนื่อยอีกแล้วตรู
_____________________________________
ในสุดก็จบ100%ซักทีตอนนี้
รีบไปนิดอาจจะมีคำผิดบ้างก็ขอโทษด้วยนะ
ความคิดเห็น