คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชมรมอลเวง
วันนี้เป็นวันที่3ของการเปิดเทอมแล้วล่ะ หลังจากที่เมื่อวานนี้โดนทำโทษจนเหนื่อย ปวดเมื่อยไปทั้งตัว “ยามะจัง นายจะเข้าชมรมไหนอ่ะ” ชี่ถามผม ขณะที่เรากำลังกินข้างกลางวันกันอยู่บนดาดฟ้า “แหงอยู่แล้วยามะจังต้องเข้าชมรมการแสดงเหมือนพวกเราจริงไหม” อยู่ๆฮิกก็พูดขึ้นพร้อมกับหันมาถามผม “อืม เฮ้ย…” เอาแล้วไงหลุดปากตอบตกลงไปซะงั้น ไอ้ชมรมการแสดงเนี้ยต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลอีกชัวร์ หมอยามะฟันธงได้ “จริงเหรอยามะจัง” แล้วชี่ก็หันมาถามผม ใจจริงก็อยากตอบไปอยู่หรอกนะว่าไม่เลย แต่ปากมันหลุดไปแล้วอ่ะว่า อืม ให้ทำไงอ่ะ ผมก็เลยทำใจพยักหน้าไป “เค้านึกว่ายามะจังจะอยากเข้าชมรมกีฬาเหมือนเค้าซะอีก” ชี่ทำหน้าผิดหวัง แต่ไดจังกลับพูดขึ้นว่า “ชี่นายลืมไปแล้วเหรอว่า เจ้าพวกนั้นน่ะอยู่ชมรมการแสดงนะ” นั่นว่าแล้วไง ถึงว่าล่ะทำไมถึงอยากเข้ากันนัก ไอ้ชมรมเนี้ย “ก็ได้ๆ อยู่ด้วยก็ได้” แล้วชี่ก็ตอบตกลงแบบไม่เต็มใจเท่าไรนัก “ถ้างั้นกินข้าวเสร็จแล้ว พวกเราก็ไปเข้าชมรมกัน เย้~” เย้ อยู่2คน คือไดจังกะฮิก ส่วนผมกับชี่เงียบไม่รับมุกใดๆ “จริงสิยามะจัง รู้ได้ไงอ่ะว่าโรงเรียนเรามีแค่3ชมรม เห็นตอนเรียนเอาแต่หลับตลอดเลย” แล้วจู่ๆชี่ก็หันมาถามผม ด้วยคำถามที่ทำให้ผมเกือบจะสำลักข้าว “จริงง่ะ โรงเรียนเรามีแค่3ชมรมเองเหรอ” ผมหันไปทำตาโตใส่ชี่ ด้วยความตกใจ “อ้าว ยามะจังยังไม่รู้อีกเหรอ” ชี่ถามผม “อืม” ผมตอบแบบอายๆ แล้วชี่ก็อธิบายให้ฟังผมฟัง “โรงเรียนเราอ่ะมี3ชมรมคือ ชมรมวิชาการ กีฬา แล้วก็การแสดงน่ะ” “งั้นเหรอ” ผมตอบรับอย่างเข้าใจ และแล้วก็ถึงเวลาวุ่นอีกแล้ว ก็ตอนนี้พวกเราทั้ง4คนมาอยู่ในห้องของชมรมการแสดงแล้วไงล่ะ โชคดีหน่อยตรงที่ประธานชมรมไม่ใช่ประธานนักเรียนแต่เป็นรุ่นพี่ไทโย แต่ก็นะได้ยินมาจากฮิกว่ารุ่นพี่เค้าอยู่ห้องA ห้องเดียวกับประธานนักเรียนเพราะฉะนั้นยังไงก็ไว้ใจไม่ได้อยู่ดี เหอะเมื่อไร่จะเลิกจองเวรกันสักทีล่ะเนี้ย แล้วจู่ๆสายตาของผมก็สบเข้าให้อย่างจังกับสายตาของ “ไอ้เสาไฟฟ้า” ผมชี้หน้ามันพร้อมตะโกนดังลั่นห้อง จนทุกคนหันมามองผมเป็นสายตาเดียว ส่วนไอ้เจ้าเสาไฟฟ้านั่นกลับทำหน้าเฉยซะงั้น เฮ้ยทำได้ไงฟ่ะ “ยามะจังใจเย็นๆก่อน เจ้าพวกนั้นมันยังมากันไม่ครบ ตอนนี้เรามาวางแผนกันก่อนเหอะ” ชี่กระซิบบอกกับผม ทำให้ผมใจเย็นลง และแล้วเจ้าพวกนั้นก็มากันครบจนได้ ในที่สุดก็ได้เวลาแก้แค้นแล้ว “เอ่อนี่ ไทโย วันนี้เป็นแรกของการเข้าชมรมเรามาต้อนรับน้องใหม่กันหน่อยดีป่ะ” ฮิกเสนอขึ้นตามแผน “อะ เอางั้นก็ได้ ว่าแต่จะทำอะไรกับเด็กใหม่5คนนี้ดีล่ะ” รุ่นพี่ไทโยตอบพร้อมกับหันมาทางผมกับชี่ และแก๊งของไอ้เสาไฟฟ้า แล้วฮิกก็หันไปกระซิบบอกรุ่นพี่ไทโย ตามแผนผมแอบสังเกตเห็นแววตาอันน่ากลัวด้วยล่ะ ดูท่าทางเจ้าพวกประธานจะสงสัยกันน่าดู “เอาล่ะการต้อนรับน้องใหม่ของเราคือ...การค้นหาตราประจำชมรมที่ตึกเรียนคืนนี้” พอรุ่นพี่ไทโยพูดจบ ทุกคนก็ “เห~” “ฉันได้ข่าวว่าตึกเรียนเราตอนกลางคืนมันน่ากลัวมากเลยไม่ใช่เหรอ” คนๆหนึ่งในชมรมพูดขึ้น “ฉันไม่ได้สักหน่อยว่าให้มากันทั้งชมรม คนที่ฉันจะให้มาในคืนนี้มี10 คือ ยาบุ ทาคาคิ อิโนะ นากาจิม่า โอคาโมโตะ โมริโมโตะ ยาโอโตเมะ อาริโอกะ จิเนน และยามาดะ” รุ่นพี่ไทโยพูด “เฮ้ย แล้วทำไมฉันต้องมาคืนนี้ด้วยเล่า พวกนายจะรับน้องใหม่ก็ให้มาแต่เด็กใหม่สิ” รองประธานนักเรียนทาคาคิโวยขึ้น กลัวผีล่ะสิ “อ้าวก็5คนนี้ พึ่งเข้ามาเรียนที่นี่ได้แค่3วัน เค้าจะไปรู้ไหมล่ะว่าตราของชมรมเรามันอยูที่ไหน” รุ่นพี่ไทโยพูดขึ้น ทำเอารองประธานนักเรียนใบ้รับประทานไปเลย “ว่าแต่ตราชมรมของเราเนี้ยอยู่ที่ไหนเหรอฮะ” ริวทาโร่ถามขึ้นด้วยความสงสัย “เมื่อปีที่แล้ว ประธานชมรมเราน่ะมีแผนที่จะเล่นเกมๆหนึ่งเป็นการส่งท้ายก่อนจบจากโรงเรียนน่ะ เค้าเลยเอาตราชมรมของเราไปซ้อน แล้วก็ให้ทุกคนไปหาตราชมรมกันตอนกลางคืน แต่ในที่สุดแล้วก็ไม่มีใครหาเจอ พอประธานคนเก่าเฉลยว่ามันอยู่ที่ห้องดนตรี แต่พอกลับไปหาอีกทีก็หาไม่เจอแถมเจ้าพอที่ไปหาก็ยังเจอ...” พอรุ่นพี่ไทโยพูดจบทุกคนก็ทำหน้าผวา “แล้วถ้าหาตราไม่เจออ่ะ จะทำโทษอะไร” ประธานนักเรียนยาบุถามขึ้น “กินน้ำผักนี่ไง ฉันเป็นคนคิดสูตรเองเลยนะ” ไม่อร่อยชัวร์เลย ก็พอรุ่นพี่ไทโยพูดจบทุกคนทำหน้าผวายิ่งกว่าเจอผีซะอีก “ตกลงว่าคืนนี้ผมต้องไปด้วยเหรอครับ พอดีคือว่าช่วงนี้บริษัทของพ่อกำลังมีปัญหา” ไอ้หัวเม่นมันจะอู้อีกแล้วสิท่า พอมันพูดจบปุ๊บ ประธานนักเรียนยาบุหันไปทำตาโหดๆใส่ ประมาณว่าไม่ไปไม่ได้เฟ้ยอะไรประมาณนั้น คงจะกลัวขายหน้าพวกเรา4คนล่ะมั้ง “...” แล้วเจ้าเม่นเงียบไปเลย “ตกลงคืนนี้เจอกัน” ประธานนักเรียนพูดขึ้นพร้อมกับจ้องไปที่ฮิก ส่วนฮิกก็มองกลับไปอย่างเป็นต่อ ได้เห็นดีกันแน่งานนี้ ณ ตึกเรียนในยามค่ำคืน “เฮ้ยนี่มันก็นานแล้วนะ ทำไมฮิกยังไม่มาอีกล่ะ” ประธานนักเรียนเริ่มบ่น “พอดีฮิกบอกว่าจะมาช้าหน่อยน่ะ เรารีบเข้าไปกันก่อนเหอะ ถ้าดึกมากกว่านี้เดี๋ยวมันจะยิ่งน่ากลัวนะ” ไดจังพูดขึ้น แต่กลับถูกมองกลับมาด้วยสายตาที่ไม่ไว้วางใจซะงั้น “เอาเถอะน่า รีบไปกันได้แล้วเดี๋ยวฮิกก็มา” พอพูดจบชี่ก็ดึงผมกับไดจังเข้าไปในโรงเรียนส่วนพวกนั้นก็ค่อยๆตามมา พวกเราเดินมาได้สักพักก็ได้ยินเสียงเปียโนมาจากห้องดนตรี เนียนมากๆเลยฮิก แล้วเจ้าพวกข้างหลังก็เริ่มหน้าซีด 555+ หารู้ไม่ว่าคือเสียงเทปตะหากเล่า ถึงแล้วล่ะห้องดนตรี ตอนนี้เรากำลังจะเปิดเข้าไป พอชี่เปิดประตูเข้าไปปุ๊บเราก็เห็นผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งนั่งเล่นเปียโนอยู่ ยังไม่ทันได้ถามอะไรเลยไอ้พวกข้างหลังก็วิ่งไปหมดแล้ว555+ ฮิกแต่งตัวได้เหมือนมากดูไม่ออกเลยว่าเป็นฮิก ตอนนี้เลยเหลือผมกับชี่แล้วก็ เอ๊ะ ไดจังหายไปไหนอ่ะ “ชี่ไดจังหายอ่ะ” ผมหันไปถามชี่ “สงสัยคงโดนเจ้าผู้คุมกฎนั่นลากไปด้วยล่ะมั้ง หมอนั่นมันชอบไดจังอยู่ไม่รู้เหรอ” ชี่ตอบผม “หา จริงง่ะ” ผมถามชี่อีกครั้ง “อืม ไม่เชื่อถามฮิกดูสิ” ชี่ถามผมอีกครั้งพร้อมหันไปขอความเห็นกับฮิก แต่ทว่าพอผมหันไปฮิกก็ อ้าวหายไปไหนอ่ะ “ชี่” ผมหันไปหาชี่แต่ว่า อะ ชี่หาย หายไปไหนอ่ะ “ชี่ ฮิก อย่าปล่อยฉันไว้คนเดียว” แล้วผมก็วิ่งออกมาทันหายไปไหนกันล่ะเนี้ย ผมวิ่งออกมาได้สักพักก็เจอกับหลังไวๆของไอ้เสาไฟฟ้า มันเลยทำให้นึกได้ จะว่าไปแล้วแผนของเราคือแกล้งหลอกผีพวกมันนี่หว่า สงสัยชี่กับฮิกคงจะไปทำตามแผนแล้วล่ะมั้ง อันโรงเรียนนี้ไม่มีหรอกผีอ่ะเมื่อปีที่แล้วที่เจออ่ะมันเป็นฝีมือฮิกตะหาก ส่วนตราก็ฮิกเนี้ยล่ะ แต่เราก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องไง ว่าแต่จะแกล้งหลอกอะไรไอ้สูงนี่ดีอ่ะ ผมก็เลยเปิดเป้ดูว่ามีอะไรบ้าง อ่ะนี่ไงชุดผี แล้วก็สเปรย์พริกไทย เอาล่ะมาเริ่มกันเลย พอผมเปลี่ยนชุดปุ๊บก็เข้าไปสะกิดหมอนั่น พอหมอนั่นหันมาก็ทำหน้าตกใจกลัว เสร็จฉันล่ะ แต่พอจะเอาสเปรย์พริกไทยขึ้นมาฉีดหมอนั่นกลับไหวตัวทันปัดมันทิ้งได้ซะก่อน เฮ้ยได้ไงอ่ะ เท่านั้นยังไม่พอมันยังฉุดผมไปกับมันอีกตะหาก “ผีตามนายมาไม่รู้รึไง” แล้วมาก็หันมาตะโกนใส่ผมพร้อมกับถอดชุดผีของผมออกแล้วขว้างไปหลัง “ปึก” เสียงชุดผมชนกับอะไรเข้า ผมเลยหันกลับไปดู นั่นไงโดนฮิกเต็มๆเลย ผมก็เลยขืนไม่ยอมวิ่งไปกับมันแล้วเดินกลับไปดูฮิก “เฮ้ย นั่นมันผีนะ ไปกับฉันเดี๋ยวนี้ยามาดะ” ไอ้สูงมันกล้าขึ้นเสียงใส่ผมเหรอ “ผีที่ไหนกันเล่านี่มันฮิกตะหาก” ผมหันกลับเถียง พร้อมกลับหันไปดึงฮิกที่ล้มอยู่ให้ลุกขึ้น แต่ทว่าเมื่อเอาชุดผีของผมออกก็พบว่า “ว๊าก~ ไม่มีหัว” แล้วผมก็ฉุดไอ้สูงวิ่งอย่าสุดชีวิต อ๊าก ไหนบอกว่าโรงเรียนมันไม่มีผี แล้วฮิกอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี้ย “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะเคย์” ผมหันไปตะโกนใส่เค้า จนในที่สุดเข้าก็หยุด “ไดจังไม่เป็นอะไรใช่รึเปล่า” เค้าหันมาถามผมด้วยความเป็นห่วง ผมส่ายหน้า “เปล่า ฉันไม่เป็นอะไร” เอาไงต่อดีอ่ะ ผิดแผนหมดแล้ว ผมกับเคย์มองหน้ากันได้สักพักในความเงียบ “เห็น...เห็นตัวฉันไหม” เสียง เสียงผู้หญิงนี่นา จริงสิฮิกต้องใช่ฮิกแน่ๆเลย “ฮิก” พอผมหันไปปุ๊บ ฮิก ทำไมฮิกมีแต่หัว “นั่นมันไม่ใช่ฮิกแล้ว ผีตะหาก” แล้วผมก็โดนเคย์ดึงให้วิ่งไปด้วยกันอีกครั้ง ไม่จริงน่าโรงเรียนนี้มีผีได้ไงกัน~ เมื่อกี้พอผมหันไปขอความเห็นปุ๊บฮิกก็พยักหน้า แต่ทว่า หัวมันหลุดลงมา อ๊าก ต่อหน้าต่อตาผมเลยอ่ะ แถมหัวมันยังมาตกที่มือผมอีก ขอโทษนะยามะจังที่ต้องหนีไปคนเดียว แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมก็โยนหัวผีสาวออกไปได้แล้วล่ะ แล้วผมก็เลยกลับเข้าไปหายามะจังที่ห้องดนตรี “ยามะจัง” ผมเรียกยามะจังแต่กลับไม่มีเสียงของใครตอบกลับมาเลย ผมก็เลยลองออกไปหาหน้าห้องดูก็พบกับ เอ่อ “รองประธาน ทำไมยังอยู่นี่ล่ะครับ” ไม่ยักจะเห็นเลยเมื่อมาอยู่ตอนไหนกันล่ะเนี้ย “ฉันขยับไม่ได้ ไม่กล้าเข้าไปก็เลยรออยู่ตรงนี้ แต่ว่าฉันเห็นนายเอาไอ้...” เค้าคงเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างหมดเลยสินะ ตะคริวกินรึเปล่าล่ะเนี้ย ดูจะช๊อกค้างไปเลย “แล้วเห็นยามะจังไหม” ผมถามเค้า “วิ่งตามนายไปอ่ะแต่ตอนเลี้ยวไปคนละทางกับนาย” เค้าตอบกลับ “ใจ งั้นฉันไปก่อนล่ะ” แล้วก็เดินไป “เดี๋ยวสิ นายมาช่วยฉันก่อน” แล้วรองก็ขอความช่วยเหลือ นึกว่าจะเก๊กไม่ยอมพูดซะอีก “555+” หลุดขำจนได้เรา แล้วผมก็เข้าไปช่วยพยุงหมอนั่น แล้วเดินตามทางที่ยามะจังไป “พี่เคโตะครับตอนนี้เราอยู่ที่ไหนแล้วอ่ะ” ผมหันไปถามพี่เม่น “อ้าว ริวเหรอ ฉันนึกว่าเป็นคุณสุดสวยซะอีก” เอ่อ ดูมันตอบมาดิ ตอนวิ่งตัวเองก็เป็นฉุดเค้ามาเอง อุตส่าห์ดีใจนึกว่าเป็นห่วงเราที่ไหนได้ กลับมาบอกว่าฉุดมาผิดคนซะงั้น “ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ ยังกับหนูแฮมเตอร์” ยังมีหน้ามาว่าผมมว่าหน้าเหมือนหนูแฮมเตอร์อีก “แล้วเราจะวิ่งถึงไหนอ่ะ ผมเหนื่อยแล้วนะ” ผมโวยคิด พี่เม่นเลยหยุดทันที “โอเค งั้นเราพักตรงนี้ก่อนล่ะกัน” “ผมหิวน้ำอ่ะ” ผมโวยขึ้นอีก “เอ่อ” พี่เม่นเหมือนพูดไม่ออก แล้วผมจะได้กินน้ำไหมล่ะเนี้ย แล้วจู่ๆก็มีเสียงน้ำหยด “จริงสิห้องน้ำ กินน้ำก๊อกก่อนได้ไหม” พี่เม่นหันมาถามผม “ก็ได้ฮะ” แล้วเราก็เดินไปตามเสียงหวังว่าจะพบกับห้องน้ำ แต่ทว่าเมื่อวิ่งมาถึงต้นเสียงกลับไม่ใช่ห้องน้ำแต่เป็น “อ๊าก ผีไม่มีหัว” แล้วผมกับพี่เม่นก็พร้อมใจกันตะโกน และวิ่งหนีพร้อมกันอีกครั้ง ฮือๆ ตอนนี้ผมร้องไห้อยู่ฮะ ทุกอย่างมันผิดแผนหมดเลย ตอนแรกตามแผนคือให้ผมปลอมตัวเป็นผีก่อนแล้วไปรอที่ห้องดนตรี แต่ทว่าพอไปถึงปุ๊บผมกลับเจอผู้หญิงผมยาวกำลังเล่นเปียโนอยู่ ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่าเค้าน่ะผีผมก็เลยคุยกับเธอแล้วก็เล่าให้ผมฟังว่าปีนี้เธออยู่ปี3ล่ะแต่อยู่ห้องC แต่ช่วงปิดที่ผ่านมาเธอต้องไปแข่งเล่นเปียโนที่อเมริกา และในระหว่างที่เดินทางนั่นเองเครื่องบินดันตก แล้วเธอก็เลยตาย โอ้แม่เจ้าพอได้ยินคำว่าตายเท่านั้นล่ะผมก็วิ่งหนีออกมาทันทีอย่างไม่คิดชีวิตเลย โอ้เมื่อกี้เรานั่งคุยกับผีเหรอเนี้ย “ตึกๆๆ” เสียงคนวิ่งนี่นา ใครกันอ่ะ พอผมหันไปปุ๊บก็เค้าก็วิ่งชนผมเข้าให้อย่างจัง ผมล้มลงส่วนเค้าก็ค่อมตัวผมอยู่ หน้าของเราห่างกันแค่เพียงคืบเดียวเท่านั้น ใกล้กันมากแล้วตอนนี้คนที่ค่อมตัวผมอยู่คือประธานนักเรียนนั่นเองมาได้ไงกันล่ะ เฮ้ยนี่ไม่ใช่เวลาสงสัยนะเฟ้ย “จะลุกขึ้นไปได้แล้วยัง” ผมพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ แล้วเค้าก็เลยลุกขึ้น ง่ายไปไหมเนี้ย ทำไมไม่พูดอะไรเลยอ่ะ “นายร้องไห้เหรอ” เค้าถามผม “ปะ เปล่านะ ฉันไม่ได้ร้องซะหน่อย” ปากก็พูดไป แต่น้ำตากลับไหลไม่หยุดก็คนกลัวนี่นา “เกิดอะไรขึ้นกับนาย แล้วนายมาถึงเมื่อไร่” แล้วเค้าก็ยิงคำถามใส่ผม ผมก็เลยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง “งั้นเหรอ” เค้าตอบรับอย่างเข้าใจเมื่อฟังผมเล่าจบ “ถ้างั้นฉันจะติดต่อพวกของฉันก่อนล่ะ เผื่อจะเจอเพื่อนของนาย” เค้าพูดขึ้น แปลกทำไมเค้าไม่ต่อว่าอะไรผมเลยล่ะ ทั้งที่ผมเป็นคนหลอกให้พวกเค้ามาเจอผีนะแล้วตราเนี้ยมันก็อยู่ที่ผมตั้งแต่ปีที่แล้วด้วย “อืม” ผมตอบรับ ในที่สุดปฏิบัติการแก้แค้นคืนก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า ทุกคนโดนผีตัวจริงหลอกกันหมด และแล้วประธานนักเรียนก็ติดต่อพวกของเค้าให้พาพวกผมกลับห้องพักกันเพราะรู้ความจริงจากฮิกหมดแล้ว ผมเลยจำใจต้องกลับห้องพักพร้อมไอ้สูงนี่ ตอนที่ผมวิ่งหนีผีผมดันสะดุดขาตัวเองล้มบ้าที่สุดเลย หมอนั่นก็ดันล้มตามลงมาด้วย ปรากฏว่าหมอมันดันล้มลงมาหอมแก้มผมพอดีเลย อ๊าก คืนนี้ผมต้องฝันร้ายแน่ๆเลย ไอ้สูง ไอ้บ้าเพราะนายคนดียวเลย
---------------------------------------------------
มั่วมากเลยตอนนี้มันตื้อ
เหมือนมันหนุกอ่ะ
ไม่ค่อยตลกเลย วกไปวนมาไงไม่รู้
ไม่ค่อยหวานเลยอ่ะ ตอนหน้าจะพยายามใหม่นะ
ขอโทษสำหรับคนที่อ่านตอนนี้ไปแล้วทุกท่าน
ขอแก้คำผิดนิดหนึ่งพึ่งนึกได้ว่านี่มันโรงเรียนประจำนี่หว่า
กลับบ้านได้ไงอ่ายามะจัง ต้องกลับหอหรือไม่ก็ห้องดิ
ขอประทานอภัยอีกครั้ง คนแต่งลืมค่ะ ขอโทษจริงๆ
แล้วก็โรงเรียนเราก็แก้เป็นตึกเรียนแทนถูกรึเปล่าหว่า
เรื่องภาษาเราไม่สัดทัดอ่ะ แบบว่าไทยก็ตก อังกฤษก็ตก
แต่ญี่ปุ่นดันผ่าน 555+ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาค่ะ
ความคิดเห็น