Cage

ลำดับตอนที่ #1 : ตระกูลลอยซ์

หญิงสาวที่เกิดในตระกูลลอยซ์ เป็นได้เพียงแค่เครื่องมือ

ในยุคที่เกิดสงคราม ตระกูลลอยซ์เป็นองค์กรหลักที่ส่งออกเครื่องมือสงครามหลัก ทั้งอาวุธ เกราะ และ ทหาร แต่ไม่มีใครรู้ว่าจริงๆแล้วเบื้องหลังตระกูลลอยซ์ทำอะไรกันแน่
 

"ผู้หญิงที่เกิดในตระกูล ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด รู้สึก หรือ แสดงความเห็นใดๆทั้งสิ่ง ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งต้องห้ามของตระกูลข้า"

นี่คือสิ่งที่ข้าเรียนรู้มาตั้งแต่ข้ายังเล็ก ถ้าใครคิดฝ่าฝืนกฏก็จะมีโทษ 

โทษที่ข้าพูดถึงนี้ไม่มีใครรู้ หรือคาดเดาได้ว่าคืออะไร จนกระทั่ง

"ท่านพ่อ ข้าขอโทษ ข้าสำนึกผิดแล้ว ให้อภัยข้าเถิด" เสียงสตรีนางหนึ่งดังก้องมาจากห้องโถง

"พาตัวนางออกไปให้พ้นจากหน้าข้า" เสียงของผู้ชายที่เรียกว่าท่านพ่อของข้า ที่ข้าไม่สามารถแม้แต่จะลืมได้
 

ตอนนั้นข้าอายุเพียง 12 ปี ท่านแม่ได้ยินอย่างนั้นจึงเอามือมาปิดที่หูข้าทั้งสองข้างไว้ และกล่าวกับข้าว่า

"ไม่ต้องสนใจ สิ่งที่เจ้าได้ยินเป็นเพียงแค่ความฝัน" 

ตัวข้าในตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าข้างนอกห้องที่ข้าอยู่นั้นเกิดอะไรขึ้น รู้แต่เพียงว่า ท่านแม่เอามือทั้งสองข้างมาปิดหูข้าไว้เพื่อที่จะไม่ให้ได้ยินเสียงที่ดเกิดขึ้น
 

6 ปีผ่านมา วันนี้เป็นวันที่ข้าอายุครบ 18 ปี
 

"ท่านหญิงคะ นายท่านมีรับสั่งให้ท่านไปพบที่ห้องคะ" แม่นมของข้ากล่าว

ข้าเดินไปหาท่านพ่อที่ยังห้องทำงานของท่าน

ก๊อก ก๊อกๆ

"นายท่านคะ ท่านหญิงลูเซียมาพบท่านแล้วคะ" เสียงสาวใช้คนนึงกล่าวบอกท่านพ่อ ก่อนที่จะเปิดประตูให้ข้า

ข้าเดินเข้าไปในห้องของท่านพ่อด้วนความรู้สึกที่ไม่สบายใจเท่าไหร่นัก

"นั่งสิ ลูเซีย" ท่านพ่อกล่าว

"ขอบคุณคะ" ข้าตอบด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ

ในใจข้าตอนนั้นเป็นกังวลว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับท่านแม่หรือไม่ และท่านพ่อก็ได้เอ่ยขึ้นว่า

"พรุ่งนี้เจ้าจะต้องไปอภิเษกสมรสกับลูกชายคนโตของตระกูลเคอาร์ท"

"แต่ข้า..."

"เกิดเป็นผู้หญิงไม่สิทธิ์ ที่จะขัดแย้งคำสั่งของข้า" ท่านพ่อตะคอก

"ท่านหญิงเชิญคะ" สาวใช้คนนึงเดินมาพาตัวข้าออกไปจากห้อง

อะไรกัน ท่านพ่อทำแบบนี้กับข้าได้ยังไง ข้าสับสนและถามตัวเองตลอดทางที่เดินกลับห้อง ระหว่างที่ข้าครุ่นคิด

"ท่านหญิงคะ ท่านแม่มาหาคะ"

เมื่อท่านแม่เดินเข้ามา ข้าจึงรีบว่างไปโอบกอดท่านแม่ พร้องทั้งน้ำตา

"ท่านแม่ ท่านพ่อบอก ขะ..." ระหว่างที่ข้ากำลังพูด

"เป็นผู้หญิงตระกูลลอยซ์ เจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะขัดแย้งท่านพ่อ เจ้าน่าจะรู้ดีไม่ใช่รึ" ท่านแม่เอ่ยถาม

"แต่ข้า ยังไม่เคยพบหน้าหรือแม้กระทั่งพูดคุยกับคนที่ข้าจะต้องแต่งงานด้วย" ข้าเอ่ยพร้อมทั้งร้องไห้โฮออกมา

"สิ่งเหล่านั้นไม่จำเป็นสำหรับผู้หญิงอย่างเรา เจ้ามีหน้าที่แค่เป็นเครื่องมือให้ท่านพ่อ และธุรกิจเท่านั้น" น้ำเสียงเย็นชาที่ท่านแม่ตอบ

ข้าพูดอะไรไม่ออก หัวของข้าขาวโพลน ข้าเสียใจ แต่มันไม่ช่วยอะไรข้าเลย