คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : class 4
ดีคับผู้อ่านทุกคน ^^ ก่อนอื่นเลยผมต้องขอโทษจริงๆนะคับที่เอามาลงช้ามากๆ
แต่ต้องขอขอบคุณทุกคนที่ยังตามอ่านด้วยนะคับ
** ขอเตือนสักนิดสำหรับคนที่ไม่ชอบ Y จริงๆ อย่าอ่านตอนนี้จะดีกว่านะคับ ^^ ขอให้สนุกนะคับทุกคน **
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
4.
"ปิ้งป่อง"
"..."
"ปิ้งป่อง"
"ฮ้งๆ" ค๊อฟฟี่เห่าเรียกและดึงแขนเสื้อผู้เป็นนายที่นอนไม่ยอมตื่น
"อือม์ อะไรหรอค๊อฟฟี่" ยูอิที่โดนปลุกลุกขึ้นนั่งพูดเสียงงัวเงีย
"ปิ้งป่อง"
"ใครมา กดออดนะ" ยูอิขยี้หัวพร้อมลุกไปเลื่อนหน้าต่างดูผู้มาเยือน
"อ่ะ!! โคว พี่โทคิ รอแปปนึงนะคับ" ยูอิรีบออกจากห้องแล้วลงมาเปิดประตูด้วยความเร็วสูงโดยมีค๊อฟฟี่วิ่งนำมาก่อน
"ขอโทษนะคับที่มาเปิดช้า พี่โทคิกับโคว มานานหรือยังคับ" ยูอิเปิดประตูพร้อมรีบขอโทษเป็นการใหญ่
"ไม่ต้องขอโทษขนาดนั้นหรอกพี่พึ่งจะมาถึงนี่แหละ ไปๆพวกเราเข้าบ้านกันดีกว่า" โทคิลากยูอิเข้าบ้านเหมือนเป็นบ้านของตัวเองแล้วไปทิ้งตัวกับหมอนใบใหญ่ที่อยู่ในห้องนั่งเล่น
"นุ้มน่านอนจัง" โทคิกลิ้งตัวไปมากับหมอน โควที่เดินตามเข้ามาเป็นคนสุดท้ายวางของที่เอามาทำการบ้านวางลงข้างๆโซฟาที่อยู่ไม่ไกลจากโทคิก่อนนั่งลงตรงนั้น
"พี่โทคิกับโควนั่งพักกันก่อนนะคับ ถ้าอยากกินขนมหรือน้ำกินได้เลยนะ ผมขอจัดการตัวสักหน่อยแล้วจะรีบลงมาคับ" ยูอิยิ้มสดใสแล้วรีบขึ้นไปยังห้องของตน
เมื่อเข้ามาในห้องยูอิรีบหยิบเสื้อผ้าและเข้าไปอาบน้ำด้วยความรวดเร็วพร้อมแต่งตัวก่อนออกมาจากห้องน้ำ ยูอิพึ่งสังเกตุเห็น ว่ามีกระดาษวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงจึงเดินไปหยิบขึ้นมา
'อรุณสวัสดิ์ ยูอิ เห็นนายกำลังหลับสบายฉันเลยไม่ปลุก ^^
<ไม่รู้นายจะโกรธหรือเปล่า>
ฉันมีงานพิเศษแต่เช้าเลย ไว้ฉันจะรีบกลับนะ
รุกะ ^^~ '
ยูอิอ่านข้อความไป ยิ้มไปด้วยความดีใจแม้ว่ามันจะดูไม่มีอะไรแต่มันก็ทำให้ใจดวงเล็กมีความสุข
ยูอิมองกระดาษในมืออีกครั้งก่อนจะพูดว่า "กลับเร็วๆนะคับ ผมจะรอ" แล้วรีบเก็บกระดาษแผ่นนั้นเข้าสมุด
.......
...
ยูอิรีบลงมาชั้นล่างเห็นโควนั่งเล่นอยู่กับค็อฟฟี่ที่ชานบ้านส่วนโทคิสุคหน้าอยู่กับหมอน พอรู้สึกถึงการมาของยูอิจึงเงยหน้าขึ้นมา "พี่โทคิ!! เป็นอะไรหรือเปล่าคับ หรือว่าไม่สบายหน้าพี่แดงมากเลย" ยูอิรีบถามด้วยความเป็นห่วง โควหันไปมองแล้วแอบยิ้มก่อนกลับมาทำหน้านิ่งดังเดิม
โทคิเอามือจับแก้ม "ไม่มีอะไรหรอก คงเพราะอาการร้อน" "กับโดนไอ้หมีบ้าแกล้ง" ประโยคสุดท้ายแอบพูดเบาๆไม่ให้ยูอิได้ยิน
"ถ้างั้นไปทำการบ้านกันดีกว่าคับ"
ทั้ง3คนใช้ที่ต่างๆในห้องนั่งเล่นวาดภาพของตัวเอง โควนั่งอยู่ชานบ้านมองโทคิที่นั่งอยู่ตรงกองหมอนหน้าทีวีเพื่อเป็นแบบ โทคิก็มองโควกลับเช่นกัน ยูอินั่งเก็บรายละเอียดบนภาพที่สเก็ตไว้และดูเหมือนเวลาผ่านไปรวดเร็ว
"นี่เย็นแล้วหรือนี่ รุกะมันหายไปไหนนะ" โทคิบ่นไปพลางมองนาฬิกาไปพลาง
"เดี๋ยวผมลองโทรเข้ามือถือพี่เค้าดู" ยูอิหยิบมือถือออกมาโทร แต่กลับไม่มีสัญญาณจากปลายสาย โทรซ้ำอีก2-3ครั้งก็เป็นเหมือนเดิม
"แปลกมาก รุกะไม่ใช่คนที่จะปิดมือถือแบบนี้"
"คงจะแบตหมด" โควออกความเห็น (โควลูกพ่อได้พูดแล้ว)
"รอสักพักถ้าพี่รุกะไม่มา ค่อยออกตามหา"
"เอาตามที่โควบอกแล้วกัน"
ทุกคนต่างนั่งรอกันเงียบๆ ในสมองของแต่ละคนเริ่มคิดกันไปต่างๆนาๆ ทั้งคิดว่ารุกะจะประสบอุบัติเหตุหรือเปล่า ทั้งคิดว่ารุกะโดนแก๊งอันธพาลรีดไถแล้วลากไปซ้อม ทั้งคิดว่ารุกะแวะไปเอาของที่บ้านแล้วเผลอไปหลับต่อจนเพลิน(<<??) ระหว่างที่คิดกันอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"ปิ้งป่องๆ~" ยูอิกับโทคิรีบวิ่งไปที่ประตูแล้วเปิดออกทันทีทำเอาคนที่อยู่ตรงรั้วสะดุ้ง
"เอ่อ...มีอะไรกันหรอ?" รุกะทำหน้าเหลอหลา
"แกหายไปไหนมาว่ะรุกะ โทรไปก็ไม่ติด"
"ก็ไปทำงานพิเศษไง" รุกะทำหน้า งง ก่อนเดินแทรกทั้ง2คนเข้าบ้านไปทิ้งตัวที่กองหมอนหน้าทีวี ยูอิกับโทคิรีบตามมานั่งใกล้ๆ
"แล้วมือถือล่ะไปไหน" โทคิสักต่อ
"พังไปแล้ว พอดีตอนส่งหนังสือพิมพ์มีรถมอเตอร์ไซสวนเลนมา" รุกะนอนหลับตาตอบ
โควที่นั่งอยู่ลุกมาหารุกะและจับไปที่แขน "พี่โดนอะไรมา" แล้วมองต่อไปยังขา
"ขาโดนตอนรถล้ม ส่วนแขนไปมีเรื่องนิดหน่อยก็แค่แผลถลอกช่างมันเถอะ" รุกะดึงแขนกลับแล้วพลิกตัวไปอีกทาง
โทคิมองแผ่นหลังของเพื่อนก่อนเก็บของที่เอามาโควก็เก็บเช่นกัน ยูอินั้นยังคงนั่งนิ่งไม่พูดอะไร
"ยูอิที่นัดกันไว้ว่าจะค้าง คงต้องเปลี่ยนเป็นฝากไอ้บ้าไว้กับนายแล้วล่ะ" โทคิมองรุกะด้วยหางตาแล้วเดินออกจากบ้านไป"พี่โทคิคับ" ยูอิหันกลับไปเรียกแต่ก็ไม่ทันแล้ว
"นายดูพี่รุกะเถอะ" โควลูบหัวยูอิก่อนรีบตามอีกคนที่ยืนควันออกหูอยู่หน้าบ้าน
"ก่อนออกมาน่าจะเตะตูดมันสักที ดันพูดมาได้รถล้ม มีเรื่องนิดหน่อย โมโหโว้ย" โทคิขยี้ผมตัวเองไปมาเพราะไม่รู้จะไปลงกับอะไร
"โมโหไปก็ไม่มีประโยชน์ ที่พี่รุกะพูดไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้ใครห่วง" โควพูดนิ่ง ก้มลงหยิบกระเป๋าโทคิขึ้นมาสะพายไหล่ตัวเอง ก่อนลากโทคิที่ยังบ่นไม่เลิกไป
ทางด้านยูอิได้แต่นั่งมองคนที่นอนกองรวมอยู่กับหมอนนิ่ง จนรู้สึกทนกับบรรยากาศแบบนี้ไม่ได้จึงเอื้อมมือไปจับที่ต้นแขนไว้
"พี่จะไม่บอกอะไรเลยหรอแม้ว่าผมพึ่งได้รู้จักพี่ตรงๆ แต่ผมรู้ ว่าพี่เป็นคนโกหกไม่เป็น..." คนที่นอนอยู่พลิกตัวลุกขึ้นมานั่งช้าๆ แต่ยังคงก้มหน้านิ่ง
"...ผมรู้ว่า ผมไม่ได้มีอะไรสำคัญสำหรับพี่เลยแต่ถ้าพี่มีเรื่องไม่สบายใจพี่เล่าให้ผมฟังได้นะจะถือว่าผมเป็นตุ๊กตาเป็นก้อนหินหรืออะไรก็ได้...." ยูอิพยายามโน้มน้าวแต่อีกคนก็ยังคงนิ่งเช่นเดิม"..."
"...พ...พี่รุ..กะ ยะ...อย่าเงียบแบบนี้ซิคับ..." ยูอิเสียงสั่นนิดๆด้วยความพยามจะเก็บความรู้สึก "...พี่เงียบแบบนี้...มันไม่ใช่พี่เลย พี่รุกะที่ผมรู้จัก ต้องร่าเริง ขี้เล่นแต่เป็นคนจริงจัง คำไหนคำนั้น พี่รุกะแบบนี้ผม........อ่ะ!!" ยูอิโดนคนตรงหน้าดึงเข้าหาและจูบปิดปากเอาไว้ทำเอาตกใจ ก่อนจะเคลิ้มไปกับริมฝีปากที่มอบจูบอันนุ้มนวนให้ทำเอารู้สึกเหมือนโดนสูบเอาเรี้ยวแรงไป
"...ไม่ใช่ฉันไม่อยากบอก..." รุกะกดยูอิลงกับกองหมอน "แต่สิ่งที่ฉันบอกนายได้ในตอนนี้คือ ฉันรักนาย" รุกะที่อยู่ข้างบนกดจูบไปยังริมฝีปากคนด้านล่างอีกครั้ง ค่อยๆไล้ลงมาที่คอ ฝากรอยเล็กๆทิ้งไว้
"อ่ะ ดะ...เดี๋ยว พี่รุกะ" รุกะหยุดการดระทำมองมายังในหน้าที่แดงซ้าน
"ถ้านายจะบอกให้หยุดละก็ฉันขอปฎิเสธ" รุกะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว
"มะ...ไม่ใช่คับ...ผมแค่อยากบอก...ผมก็รักพี่คับ -///- " ยูอิยกแขนข้างนึ่งไปคล้องคอรุกะไว้และดันตัวขึ้นจูบไปยังปากคนตรงหน้าที่แสดงสีหน้าตกใจกับคำตอบของเค้า ยูอิส่งลิ้นเข้าไปภายในแต่กลับโดนอีกคนดันกลับเข้าไปหาความหวานในปากตัวเองแทน จูบอันหอมหวานเนิ้นนานจนคนด้านล่างหายใจไม่ทันรุกะค่อยคลายถอดปากออก มือซนลูบไล้ผิวนุ้มใต้ร่มผ้าก่อนล้นขึ้นจนเห็นแผ่นอกขาว และก้มลงจูบฝากรอยเอาไว้
มืออีกข้างที่ซนไม่แพ้กัน จับไปยังส่วนหน้าพร้อมลูบไปมา "อ่ะ...อย่าจับ..ตรงนั้น..อ่ะ อ่าา" ทำให้คนด้านล่างปลดปล่อยออกมา
"ตรงนี้ของยูอิเซนซิทีฟดีจัง" รุกะก้มลงกระซิบข้างหูมือยังคงจับอยู่ที่ส่วนหน้า ก่อนจับให้ยูอิคว้ำตัวลงกับหมอนยกสะโพกขึ้นมาทางตัวเองแล้วส่งนิ้วลูบไปมาที่ทางด้านหลังเมื่อเห็นอาการเคลิ้มๆของยูอิ จึงค่อยๆกดสัมผัสด้านใน
"อึก..อือ.." ยูอิรีบสุคหน้าลงกับหมอนเพราะไม่อยากให้เสียงที่หน้าอายของตัวเองดังออกมา
"ไหวหรือเปล่ายูอิ จะให้ฉันหยุดแค่นี้มั้ย" รุกะส่งสีหน้าด้วยความเป็นห่วงมาให้เพราะขั้นสุดท้ายมันยิ่งกว่านี้กลัวเมื่อถึงขั้นนั้นแล้วจะหยุดตัวเองไม่ได้
"มะ...ไม่เป็นไรคับ...ผมขอ...ของพี่เลยได้มั้ยคับ" ยูอิเอียงตัวทำหน้าอ้อนวอนใบหน้าแดงมีเหงื่อเกาะประปลาย (แรงมากยูอิ *0*b)
"งั้นฉันไม่แกรงใจล่ะนะ" รุกะโน้มตัวลงแผงอกกว้างทาบทับลงแผ่นหลังบางก่อนจะใส่ส่วนหน้าที่แทบทนไม่ไหวเข้ามาข้างในจนสุดทิ้งค้างไว้ให้รู้สึกที่ความร้อนของกันและกัน
ยูอิหันหน้ามาแลกจูบกับรุกะด้วยความโหยหา "ขยับซิคับ" ยูอิจุ๊บไปที่แก้มคนด้านหลังที่ชื้นเหงื่อไม่ต่างกัน
"ตามคำขอ" รุกะดึงออกช้าๆก่อนจะกดเข้าไปเน้นๆ คนด้านหน้าสะดุ้งสุดตัวครางเสียงหวานพร้อมขยับรับแรงด้านหลัง มือจับส่วนหน้าลูบไปมาด้วยสัญชาตญาณ รุกะจับที่สะโพกงามก่อนจะขยับเร็วขึ้น
"ผมจะ...อ๊ะ..จะไป..อ่ะ อ่าา" ยูอิรับแรงของรุกะไม่กี่ครั้งก็ปลดปล่อยออกมา ทางด้านในตอดรัดรุกะแน่นจนปลดปล่อยตามมาก่อนทิ้งตัวลงทาบทับ
ทั้งคู่หอบตัวโยน รุกะค่อยๆถอดตัวออกมาช้าพลิกตัวคนที่นอนด้านล่างขึ้นมานอนกอด
"เจ็บหรือเปล่าคับ" รุกะจูบไปที่ผมนิ้ม
"พึ่งจะมาถามตอนนี้เนี่ยนะ" ยูอิสุคหน้าลงกับอกด้วยความเขิน
"ฮาๆนั้นซินะ...." รุกะหยุดหัวเราะลง ทำหน้าจริงจัง "พี่รักนายนะ พี่สัญญาหลังจากนี้อีกไม่นาน พี่จะบอกนายทุกอย่าง"
ยูอิยันตัวขึ้นส่งยิ้มสดใส "ผมจะรอคับ เหมือนที่ผมรอความรักจากพี่ ผมรักพี่คับ" จุ๊บไปที่ปากคนตรงหน้าก่อนจะนอนสุคอกจนหลับไป
"ขอบใจนะ ขอบใจที่รักและรอฉัน" รุกะลูบผมนิ้มของคนบนอกก่อนจะกอดกระชับไว้เพื่อเพิ่มไออุ่นแล้วเข้าห้วงนิทราไป
............
.....
TBC
**********************
เป็นยังไงบ้างคับทุกคน อ่านแล้วช่วยเม้นมาบอกกันบ้างนะคับ ^^
(ผมเขียนยูอิ แรงไปมั้ยนะ....คงไม่แรงหรอกมั้ง ^^)<<ดูมันคิด
ความคิดเห็น