คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : class 3
" แอ็ด...แกร็ก " เสียงประตูปิดลงเบาๆ
"โฮ่งๆ" แม้จะปิดเบาแค่ไหนก็หนีไปพ้น เจ้าหมาที่รู้ว่าเจ้าของกลับมามันรีบวิ่งไปหาทันที
"ไงๆ ค็อฟฟี่เป็นเด็กดีหรือเปล่า" เจ้าของย่อตัวลงแล้วขยี่หัวของมัน ค็อฟฟี่เอียงหัวไปตามแรงมือ
"พ่อคับ ผมกลับมาแล้ว" ยูอิเดินไปยังชานบ้านที่พ่อนั่งเล่นอยู่
"กลับแล้วหรอยูอิ ทำไมกลับเร็วจังเห็นบอกพ่อว่าจะกลับมืด" คุณพ่อที่ดูหล่อและหนุ่มกว่าอายุหันมายิ้มให้
"เอ้อ...พอดีรุ่นพี่เค้ามีธุระผมเลยต้องกลับมาก่อน พ่อมีอะไรหรือเปล่าหรือจะไปข้างนอก พ่อไปได้เลยนะฮะไม่ต้องห่วง" ยูอิสังเกตเห็นสีหน้าแปลกๆของผู้เป็นพ่อ
"ไม่มีอะไร พ่อแค่คิดว่าไหนๆวันนี้ลูกกลับเร็วเราพาค็อฟฟี่ไปเดินเล่นด้วยกันดีมั้ย ต่อจากนั้นก็หาอะไรทานนอกบ้านกัน" คุณพ่อเอามือลูบคางขณะพูดแล้วมองไปทางลูกชาย
"จริงหรอคับ!!" ยูอิมองตาโตเพราะพ่อแถบไม่มีเวลาแบบนี้เลย
"จริงซิ งั้นเราไปกันเลยดีมั้ย" พ่อตอบยิ้มๆ
"ดีคับ ดีมากๆเลยเนอะค็อฟฟี่" ยูอิหันไปหาผู้ร่วมสนับสนุน เจ้าค็อฟฟี่ก็เห่าตอบ
ยูอิรีบขึ้นไปเก็บเก็บกระเป๋าที่ใส่สมุดวาดภาพกับของต่างๆไว้ที่ห้องนอนของตัวเองก่อนออกจากบ้านอีกครั้งพร้อมพ่อและค็อฟฟี่ ทั้ง2คนและ1ตัวเดินไปตามทางที่เคยเดินเล่นเพื่อไปยังสวนสาธารณะเล็กๆใกล้บ้าน
….
..
"ค็อฟฟี่พร้อมมั้ย เอาล่ะนะ" ยูอิโยนไม้เล่นกับค็อฟฟี่อย่างสนุกสนาน
ส่วนคุณพ่อก็นั่งมองไปยิ้มไปอย่างมีความสุข ช่วงเวลาแห่งความสุขช่างผ่านไปรวดเร็ว ตอนนี้ท้องฟ้าที่เคยสว่างค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีส้มบอกให้รู้ว่าเป็นเวลาเย็นแล้วพ่อลูกจึงเดินไปยังย้านร้านค้าเพื่อหาอะไรใส่ท้องที่เริ่มจะร้องหาของกินเบาๆ
ทั้งถนนย่านนี้เต็มไปด้วยร้านค้ามากมายผู้เป็นพ่อเดินมองร้านต่างๆไปเรื่อยๆและมาหยุดยังร้านเล็กๆที่มีผู้คนไม่เยอะมากก่อนเดินนำเข้าไป แต่ร้านอาหารไม่ให้นำสัตว์เลี้ยงเข้า ค็อฟฟี่จึงโดนผูกไว้กับเสาร์นอกร้าน
"ยินดีตอนรับคับ" พนักงานในร้านต่างส่งเสียงตอนรับ ยูอิและพ่อเดินไปยังเคาเตอร์ที่มีที่นั่งว่าง
"ยินดีตอนรับคับ จะรับอะไรดีคับ" พนักงานหันมาตอนรับพร้อมรอยยิ้มสดใส
"อ๊ะ!! รุ่นพี่โทคิสวัสดีคับ"
"อ้าว!! ยูอิจัง ไงคับไม่ได้เจอกันเลย จะกินอะไรดี เดี๋ยวพี่ทำให้พิเศษเลย" โทคิพูดประโยคสุดท้ายเบาๆก่อนหันไปก้มหัวให้คุณพ่อยูอิพร้อมเสริฟน้ำ คุณพ่อยิ้มรับก่อนสั่งอาหาร
"เอาเป็นข้าวแกงกะหรี่หมูทอดเผ็ดระดับ1"
"ของผมเอาเป็นข้าวแกงกะหรี่กุ้งสับเผ็ดมาตราฐานแล้วก็เทมปุระที่นึง" โทคิก้มหัวรับคำแล้วหันกลับไปสั่ง ก่อนเดินไปรับออเดอลูกค้าที่เข้ามาใหม่
'ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ' เสียงมือถือของพ่อดังเบาๆ เจ้าของมองไปยังเบอร์หน้าจอแล้วกดรับ
"ฮาโหล ยางามิพูดคับ" คุณพ่อพูดแค่นั้นก่อนจะฟังเงียบๆและวางสายไป ยูอิที่มองพ่ออยู่นั้นรู้ทันทีว่ามีอะไร
"งานหรอคับพ่อ"
"ใช่ ต้องออกไปต่างเมืองสักอาทิตย์แล้วพ่อจะรีบกลับนะ"
"คับไม่ต้องเป็นห่วง รีบไปเถอะเดี๋ยวจะไม่ทัน" พ่อหันมายิ้มแล้วลูบหัวลูกชายก่อนสั่งให้ยกเลิกข้าวของตัวเองพร้อมจ่ายค่าอาหารทั้งหมดแล้วรีบร้อนออกจากร้านไป
"เฮ้อ เป็นอย่างนี้ทุกที" ยูอิมองไปยังประตูที่พ่อพึ่งจะออกไป
……
…
"อาหารที่สั่งได้แล้วคับ"พ่อครัวที่ทำอาหารเสร็จแล้วนำอาหารมาเสริฟ ยูอิมองอาหารที่วางตรงหน้าด้วยตาวาวแล้วเงยมองคนที่มาเสริฟ
"อ๊ะ!!......" ยูอิเห็นพ่อครัวถึงกับพูดไม่ออกไม่ใช่ว่าพ่อครัวหน้าเหมือนโจน แต่พ่อครัวคือ คนที่พึ่งจากกันเมื่อช่วงกลางวันนี้เอง
"ไงยูอิ!! นึกแล้วว่าต้องเป็นนายฉันเลยออกมาดูหน่อย ทานให้อร่อยนะ" รุกะยิ้มให้ก่อนกลับไปทำงานต่อ
"...ค คับ" ส่วนยูอิก็ก้มหน้ามองจานหยิบช้อนขึ้นมาตักของตรงหน้าเข้าปาก
"อร่อยจัง..." ยูอิตักกินไม่หยุดแต่ก็ไม่ลืมเทมปุระที่สั่งมา
"อร่อยมั้ยยูอิจัง" โทคิที่กลับมายังเคาเตอร์ตอนไหนไม่รู้ถามขึ้น
"อร่อยมากๆเลยคับ อร่อยจนอยากกินทุกวันเลย" ยูอิตักคำต่อไปเข้าปาก
"ฮ้าๆ งั้นสนใจให้พวกพี่ไปอยู่ด้วยสักอาทิตย์มั้ย รับลองได้กินทุกวัน" โทคิดีดนิ้วกับความคิดที่คิดว่าเยี่ยมมากของตัวเอง
“ พวกพี่? พี่โทคิจะพาเพื่อนไปปาร์ตี้กันที่บ้านผมหรอคับ! ถ้าเป็นแบบนั้นคงให้ไปไม่ได้..."
"ไม่ใช่ๆ หมายถึงพี่กับรุกะไปค้างบ้านยูอิแล้วจะได้กินข้าวฝีมือรุกะไง แถมเรายังได้ทำงานที่อาจารย์สั่งด้วย โอ๊ะฉันนี้มันฉลาดจริงๆ" โทคิดีดนิ้วอีกรอบกับความคิดที่แสนฉลาดของตัวเอง
"....แล้ว...พี่รุกะจะไปหรอคับพี่โทคิยังไม่ได้บอกพี่เค้าเลย" ยูอิก้มหน้าเพื่อซ่อนสีหน้าของตัวเอง
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงพี่บอกไงๆมันก็ไป แถมได้ทำการบ้านอีกต้องไปแน่นอน" โทคิพูดเสียงร่าเริง แต่คนฟังกับรู้สึกเจ็บแปล็บที่อกทำเอาอยากปฎิเสธ แต่ใจยังอยากให้มาเพราะชอบ...ชอบรุกะที่ตัวเองแอบมอง
"งั้นผมชวนโควมาด้วยดีกว่า พี่โทคิจะได้ทำการบ้านพร้อมกัน" ยูอิหยิบมือถือต่อสายไปยังเพื่อนสนิทคุยไม่กี่ประโยคก็วาง
"โควบอกว่าจะมาพรุ่งนี้คับ"
"โอเค เป็นอันว่าพรุ่งนี้เริ่มเข้าค่ายบ้านยูอิ1อาทิตย์ เอ๊ะ!!แล้วบ้านยูอิอยู่แถวไหนพี่จะไปถูกมั้ยเนี่ย" โทคิทำหน้าเหร๋อหราดูซื่อๆน่ารัก แม้ว่าไม่เหมาะจะเป็นคำชมผู้ชายก็ตาม แต่มองยังไงคำนี้ก็ออกมาคำแรกอยู่ดี
"ไปถูกซิคับเพราะพรุ่งนี้พี่ก็มารอที่หน้าร้านตอน9โมง แล้วผมจะมารับ" ยูอิยิ้มให้อย่างจริงใจ
"โอเคตามนั้นแหละ งั้นพี่ไปทำงานต่อก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้" โทคิยิ้มร่าเริงแล้วเดินจากไป ยูอิ จึงกลับมาสนใจข้าวที่เหลือไม่ถึงครึ่งต่อ แล้วค่อยๆกินจนเรียบก่อนดื่มน้ำตามแล้วลุกออกจากร้านไป
"รอนานมั้ยค็อฟฟี่คงหิวแย่งเลย พ่อนะพ่อกลับบ้านแท้ๆแต่ไม่พาค็อฟฟี่ไปด้วย" ยูอิแกะสายจูงที่ผูกไว้กับเสาร์ออกและเดินกลับไปทางออกของย้านร้านค้า ที่ตอนนี้มีแสงไฟสีต่างๆให้ความสว่างแทนแสงอาทิตย์ที่ลับฟ้าไปแล้ว
"ยูอิๆ หยุดก่อน" ยูอิหยุดเดินหันไปมองตามเสียงเรียก เจ้าของเสียงวิ่งตามมาจนทัน
"มีอะไรคับ" ยูอิถามเสียงนิ่ง
"ฉันจะไปส่งน่ะ นึกว่าตามมาไม่ทันซะแล้ว" รุกะยิ้มให้
"พี่กลับไปทำงานเถอะผมมีค็อฟฟี่กลับด้วย" ค็อฟฟี่เห่าสมทบเจ้านาย
"ฉันเลิกงานแล้วถึงต่อให้ยังไม่เลิกก็จะไปส่ง กลับสองคนกับอีก1ตัวยอมดีกว่ากลับ1คน1ตัวจริงมั้ย" รุกะพูดยิ้มๆ
ยูอิทำแก้มป่องนิดๆเพื่อซ้อนความเขิน "ตามใจแล้วกัน" ก่อนออกเดินนำหน้าเพราะไม่อยากให้เห็นหน้าของตัวเองที่ตอนนี้อมชมพูด้วยความเขิน(ซึน)จนปิดไม่มิด แต่ไม่พ้นสายตาของรุกะที่มองอาการมาโดยตลอด
'ทำหน้าแบบนั้น...มันจะทนไม่ได้เอานะ' รุกะที่เดินตามหลังคิดในใจพร้อมกับมองไปทางอื่น
…..
…
ยูอิพาเดินมาเรื่อยๆผ่านสวนสาธารณะเลยต่อไปตามทางจนมาถึงทางเลียวที่ตรงไปถึงบ้าน คนตามมาเริ่มคุ้นเคยทาง
"บ้านนายอยู่ทางนี้หรอเนี่ย ฉันมาส่งหนังสือพิมพ์ไม่เคยเห็นนายเลย" รุกะขึ้นมาเดินด้านข้างยูอิ
"ใช่คับทางนี้แหละและบ้านผมไม่ได้รับหนังสือพิมพ์ " ยูอิตอบไปพลางเดินไปพลาง
"อื้ม อย่างงี้นี้เอง" รุกะพยักหน้าแล้วเดินตรงไปต่อสักพักใหญ่ๆก็ถึงหน้าบ้านหลังขนาดกลางที่มีรั้วไม้ไม่สูงนักปิดอยู่
"ถึงแล้วคับพี่จะเข้ามาก่อนมั้ย" ยูอิเปิดรั้วไม้หน้าบ้านเดินตรงไปเพื่อไขประตูแต่ประตูกับไม่ได้ล็อค
"เอ่อ...ไม่เป็นไรเดียว...." รุกะหยุดพูดเมื่อรู้ถึงความผิดปกติของยูอิเลยตรงไปหา
"มีอะไร" รุกะถามเสียงเบาสีหน้าจริงจัง
"ประตูมันไม่ได้ล็อคหรือตอนพ่อกลับมาเอาของแล้วลืมก็ไม่น่าใช่" ยูอิพูดเบาสีหน้าเริ่มไม่ดี
"ถ้างั้น..." รุกะค่อยๆเปิดประตูและเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านมืดสนิทแต่มีห้องนึงที่มีแสงอ่อนๆของไฟฉาย
"เดียวฉันจะค่อยๆเข้าไปพอได้ยินเสียงก็ปล่อยเจ้านั้นเลยนะ" รุกะวางแผนแล้วชี้ไปยังค็อฟฟี่
"...."ยูอิไม่พูดแต่พยักหน้าเป็นสัญญาณ
รุกะจึงค่อยๆเดินเข้าไปให้เบาที่สุดค่อยๆแอบมองเข้าไปในห้อง มีเงาของใครคนนึงกำลังหาของอยู่จึงกระโดยจับพร้อมส่งเสียง ยูอิปลดสายจูงออก ค็อฟฟี่วิ่งตามเข้ามาในห้องตามมาด้วยเสียงร้องของคนด้านใน ยูอิที่มาเป็นคนสุดท้ายรีบเปิดไฟ ภาพที่เห็นคือรุกะกดชายตัวใหญ่กว่าตัวเองนิดหน่อยอยู่กับพื้น ค็อฟฟี่งั๊บขาคนร้ายไว้
"ยูอิแจ้งตำรวจ เร็ว!" สิ้นคำยูอิรีบกดโทรศัพท์บนโต๊ะ คนร้ายยังคงดิ้นเพื่อจะหนีแต่ทั้งรุกะและค็อฟฟี่ไม่ยอม ค็อฟฟี่กัดแรงขึ้นคนร้ายร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด รุกะกดคนร้ายไว้เต็มแรงก่อนพยายามดึงเข็มขัดของตัวเองมามัดข้อมือ
คนร้ายเห็นจังหวะที่พอจะหนีได้จึงสะบัดตัวออกจากรุกะและชกไปที่หน้า รุกะหน้าหันไปตามแรงเซไปด้านหลังเล็กน้อยคนร้ายเตะเจ้าค็อฟฟี่ที่กัดไม่ปล่อยให้กระเด็นออกก่อนหันกลับมาสนใจรุกะและคิดจะซ้ำอีกสักหมัด
"ระวัง!!" ยูอิรีบพุ้งไปล็อคแขนไว้แต่กับโดนเหวี่ยงหลุดไปด้วยความที่ตัวเล็กกว่าคนร้ายมาก เมื่อเห็นอย่างนั้นรุกะจึงได้โอกาสชกไปที่คางของคนร้ายๆน็อคไปกับพื้นในหมัดเดียว
"นายบีบให้ต้องทำเองนะ" รุกะลุกออกจากคนร้ายตรงไปดูยูอิที่ลุกขึ้นมานั่ง ข้างๆมีค็อฟฟี่ที่เป็นห่วงเจ้านายเดินมานั่งอยู่ด้วย
"ยูอิ เป็นอะไรมั้ย" รุกะจับที่ต้นแขนทั้งสองข้างก่อนมองสำรวจไปทั่ว
"มะ...ไม่เป็นไรคับ พี่ต่างหาก...เจ็บมากมั้ย" ยูอิค่อยๆจับไปยังข้างแก้มที่โดนชก
"ก็นิดหน่อย แต่ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว" รุกะปล่อยมือจากแขนยูอิแล้วมาจับมือที่อยู่ที่แก้มของตนและมองตาคนตรงหน้า
"เอ่อ...งั้นก็ดีแล้วคับ อ๊ะเสียงรถตำรวจ" ยูอิรีบดึงมือออก หน้าขึ้นสีแดงก่อนจะลุกหนีไปหาตำรวจที่มาถึง ปล่อยให้รุกะนั่งอยู่กับค็อฟฟี่ที่มาเลียมือเค้าก่อนนอนลงข้างๆพร้อมกับคนร้ายที่นอนตะแคงอยู่กับพื้นห่างออกไปไม่ไกล
…….
….
หลังจากเหตุการณ์ในบ้านจบลง โดยคุณตำรวจไม่ต้องจัดการอะไรแค่เข้ามานำตัวคนร้ายที่นอนหมดสภาพไปสถานีกับสอบปากคำผู้อยู่ในเหตุและเจ้าของบ้าน ก่อนจะกลับไปโดยมียูอิเดินออกมาส่งหน้าบ้าน
"อ่ะ!...ดึกขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย" ยูอิกลับเข้ามาในบ้านเห็นนาฬิกาที่สุดทางเดินเข้า ถึงได้รู้ว่าเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว จึงรีบเดินไปยังห้องนั่งเล่นที่รุกะน่าจะอยู่
"พี่รุกะ..." ยูอิเรียกได้แค่ชื่อก่อนหยุดเสียงไว้ เพราะสภาพรุกะที่มีหนุนหมอนนอนอยู่บนพื้นบ้าน ข้างๆมีค็อฟฟี่ที่นอนสุคอยู่ด้วยแต่ตอนนี้มันยกหัวขึ้นมองคนที่เข้ามาก่อนลุกเดินไปหา
ยูอิลูบหัวค็อฟฟี่ทีนึงแล้วค่อยเดินไปนั่งข้างรุกะแล้วค่อยๆส่งเสียงเรียก
"พี่คับ พี่รุกะ"
"..." แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ยูอิยื่นมือข้างนึงไปจับแขนคนตรงหน้าไว้เขย่าเบาๆ "พี่คับ ลุกไปนอนดีๆคับ"
"หือ..." รุกะลุกขึ้นนั่งตามเสียงเรียกแต่ยังคงไม่ลืมตา
"ไปนอนข้างบนคับ นอนตรงนี้เดี๋ยวไม่สบายพอดี" ยูอิลุกขึ้นพร้อมฉุดแขน รุกะลุกขึ้นและเดินตามแม้ว่ายังแทบไม่ลืมตาก็ตามพอเห็นที่นอนก็ทิ้งตัวลงนอนโดยไม่สนใจเสียงเจ้าของห้อง
"โถ่ ไม่ฟังกันเลย" ยูอิทำน้ำเสียงไม่พอใจนิดๆ แล้วเปิดเครื่องปรับอากาศและดึงผ้ามาห่มให้
"พี่รุกะ นี่ยังกับคนเมา นอนไม่สนอะไรเลย" ยูอิบ่นอีกครั้งก่อนเดินไปหาเสื้อผ้าและไปอาบน้ำทิ้งรุกะไว้กับค็อฟฟี่ที่โดนแย่งที่นอนประจำแต่ก็ขอให้ได้นอนบนนั้นจึงนอนปลายเตียงแทน
.......
....
ดวงอาทิตย์กลมค่อยๆขึ้นจากฟ้า ส่งแสงแดดอ่อนๆมายังห้องเย็นๆเพราะเครื่องปรับอากาศ รุกะที่นอนอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะขยับตัวเพื่อลุกออกจากที่นอน แต่กับลุกไม่ได้ เพราะคนตัวเล็กที่นอนข้างๆกอดแขนเค้าไว้แถมยังหนุนไหล่อีกด้วย
เมื่อเห็นสาเหตุ รุกะจึงค่อยๆขยับตัวพร้อมค่อยๆเลื่อนแขนออกช้าๆเพื่อไม่ให้อีกคนตื่น ลุกออกจากเตียงได้เป็นที่เรียบร้อย เดินตรงไปยังโต๊ะหนังสือหยิบกระดาษโน๊ตกับปากกาขึ้นมาเขียน เสร็จแล้วจึงเดินไปที่ข้างเตียงวางโน๊ตไว้ให้ยูอิที่กำลังหลับสบาย
"จะรีบมานะ" รุกะพูดเสียงเบาก่อนก้มลงจุ๊บแก้มนิ้มๆ เบาๆแล้วออกจากบ้านไป
TBC..
ตอนที่3 ก็จบไปแล้วนะคับ
สำหรับคนที่เคยอ่านแล้ว ก็อย่างที่เห็นคับผมเขียนเพิ่มช่วงท้ายๆเข้ามาใหม่
แล้วก็แก้ไขพวกคำที่ตกหล่นและผิดๆ ของผม ^^*
ส่วนเรื่องตอนต่อผมจะพยายามเอามาลงให้เร็วขึ้นนะคับ
ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะคับและหวังว่าจะช่วยอ่านตอนต่อไปกันด้วยนะคับ
**เข้ามาอ่านก็ช่วยกันเม้นสักนิดนะคับ ผมจะดีใจและมีกำลังใจแต่ต่อคับ ^^ **
ความคิดเห็น