คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : class 2
2-
จากวันนั้นที่รุกะและยูอิได้รู้จักกันก็ผ่านมา2วันแล้ว วันนี้ทั้ง2ได้นัดมาเจอกันอีกครั้ง ยูอิที่ตอนนี้มาถึงแล้ว กำลังไปยังจุดนัดพบ ถึงกับต้องหยุดมองไปยังที่ๆนัดไว้ ตรงนั้น...กับมีใครคนนึ่งมารออยู่ก่อนแล้วแต่ที่ทำเอายูอิต้องหยุดมองไม่ใช่ตกใจที่มีคนมาก่อน แต่เป็นเพราะหน้าตา ส่วนสูง รูปร่างที่มองยังไงก็เหมือนนายแบบในนิตยสาร แม้ภายนอกจะใส่แค่เสื้อผ้าธรรมดาก็เถอะ แต่คนถูกมองกับเมื่อไม่รู้สึกถึงสายตารอบข้างแม้แต่น้อยยังคงยืนพิงเสาร์รอเงียบๆ
"อ่ะ!! เจ้าตัวเล็ก ทางนี้ๆ" รุกะเมื่อเห็นคนที่นัดไว้มาถึง ใบหน้าจากที่นิ่งสนิทพลันเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มรีบโบกมือและส่งเสียงเรียก ยูอิจึงเผลอยกมือตอบรับ (คนที่ผ่านมา:ไอ้หล่อนั้นเรียกคนน่ารักคนนั้นว่าเจ้าตัวเล็ก คิคิ//แอบหัวเราะ) พอรู้สึกตัวก็รีบเก็บมือแล้วตรงเข้าไปหา
"ผมไม่ได้ชื่อเจ้าตัวเล็กนะ ทำไมถึงเรียกแบบนี้" ยูอิพองแก้มนิดๆโดยไม่รู้ตัว
"ก็เพราะว่า..." รุกะเว้นจังหวะเล็กน้อย
"เพราะว่า?" ยูอิตั้งใจฟัง
"เพราะว่านายตัวเล็กนะซิ ฮาๆ" ยูอิเลื่อนพรืด (คนผ่านมา:เพราะนายตัวเล็ก คึกๆ...เป็นเหตุผลที่ซื่อสุดๆ//พยามกั้นหัวเราะ)
'เพราะว่าตัวเล็กเนี่ยนะ...ไอ้รุ่นพี่บ้าเดี๋ยวปัด!!พ่อก็เชือดให้ไม่เหลือซากเลย' ยูอิเก็บความแค้นไว้ในใจ
"ไปกันเถอะตัวเล็ก" รุกะยิ้มหน้าซื่อแล้วเดินนำไปยังทางออก
'ยังจะเรียกอีกนะ' ยูอิคิดในใจแล้วรีบเดินตามไปจนทัน
คนเดินนำรู้สึกถึงคนตัวเล็กที่เดินตามแต่ทิ้งระยะห่างไว้จึงหยุดเดินแล้วก้าวลงมาเดินข้างๆ ทั้ง2คนเดินคู่กันมาเลื่อยๆจนถึงจุดหมายที่นี่ก็คือ สวนสาธารณะ
"เจ้าตัวเล็ก มานั่งตรงนี้กันเถอะ" รุกะวิ่งนำไปยังข้างสระน้ำแล้วเรียกยูอิให้รีบมา ยูอิจึงรีบตามไป
ตรงบริเวณสระน้ำมีต้นไม้ใหญ่เรียงรายอยู่โดยรอบและปลอดผู้คนเพราะเป็นวันทำงานบวกกับเป็นช่วงบ่ายทำให้มีคนน้อยมากๆ
รุกะจึงทิ้งตัวลงนั่งใต้ต้นไม้ตนหนึ่งซูดรับอากาศบริสุทธิที่หาได้ยากภายในเมืองก่อนจะหยิบสมุดวาดรูปที่เอาใส่กระเป๋าเป้ออกมาและเริ่มวาดทิวทัดที่อยู่ตรงหน้า
"เออ...รุ่นพี่เราไม่ได้มากินลมชมวิววาดทิวทัศน์นะคับ เรามาเพื่อทำงาน" ยูอิรีบพูดเบรกคนที่นั่งวาดภาพสบายใจก่อนจะนั่งไม่ห่างจากกันมากนัก
"นายวาดก่อนเลยเดี๋ยวร่างภาพเสร็จค่อยทำ" รุกะพูดไปมองวิวตรงหน้าไปโดยไม่ได้สนใจคนข้างๆแม้แต่น้อย
"ถ้าให้ผมวาดก่อนแล้วมันจะได้อะไรคับ ในเมื่อแบบที่ผมจะวาดดันไม่สนใจ" พอได้ฟังคำพูดของยูอิ รุกะก็หยุดมือลงและหันมาหา
"โทษทีนะ...งั้นมาเริ่มจากต่างคนต่างลองร่างแบบก่อนแล้วกัน" รุกะเข้าโหมดจริงจังและมองตรงไปยังคนตรงหน้า มือก็เริ่มร่างโครงหน้าลงบนกระดาษ
ยูอิเมื่อเห็นรุกะจริงจังจึงรีบหยิบสมุดออกมาจากกระเป๋าและเริ่มลงมือบ้าง แต่เมื่อมองไปยังคนตรงหน้าที่จ้องมองตัวเองอย่างจริงจัง ก็ทำเอาทำอะไรไม่ถูกรู้สึกหน้าตัวเองร้อนขึ้นมา หัวใจเต้นแรงขึ้นแต่ยังคงฟืนตัวเองมองและวาดต่อจนเสร็จ
"สะ...เสร็จแล้ว" ยูอิว่างดินสอลง
"เจ้าตัวเล็ก ขอฉันดูหน่อย" รุกะขยับไปนั่งข้างๆเพื่อจะดูภาพแต่ยูอิกับส่งภาพไปให้แล้วหันนี้ไปทางสระน้ำ
"เจ้าตัวเล็กนายเป็นอะไร" รุกะหันไปถามแต่ไม่ได้รับคำตอบ
"เฮ่ ฟังอยู่หรือเป่าตัวเล็ก"
"ฟัง...แต่ไม่ได้ชื่อเจ้าตัวเล็ก" ยูอิตอบห้วนๆ ความรู้สึกเขินในช่วงแรกเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจ
"ทำไมล่ะ...เรียกเจ้าตัวเล็กมันก็เหมาะกับนายดีออก" รุกะตอบนิ่งเพราะคิดว่ามันก็สมเหตุสมผลดีแล้ว
"ไม่เหมาะ" ยูอิตอบเสียงดังขึ้นด้วยความโกรธในตาเริ่มมีน้ำตาคลอนิดๆแต่ยังคงกั้นเอาไว้
รุกะเมื่อเห็นอีกคนเงียบไปจึงจับให้หันมาทางตัวเอง ทำให้รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังกั้นน้ำตาอยู่
"อย่ามองนะ!!!...แล้วก็ห้ามเรียกว่าตัวเล็กด้วย ผมไม่ใช่ลูกหมาหรือลูกแมวผม...อ่ะ!" ยูอิพูดเสียงดังพร้อมหันหน้าหนี แต่คนตรงหน้ากลับดึงเค้าเข้าไปกอดไว้ ทำเอารู้สึกตกใจ
"ขอโทษนะ...ฉันเรียกนายเล่นๆโดยไม่รู้เลยว่ามันทำให้นายเสียใจขนาดนี้... ...ขอโทษ...ยูอิ" รุกะกระซิบชื่อเบาๆที่ข้างหูแล้วกอดคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนแน่น แต่ยังคงกระซิบคำว่า 'ขอโทษ' เบาๆ ทำเอายูอิรู้สึกเหมือนเวลาหยุดเดินโดยไม่รู้ว่าอยู่แบบนี้นานเท่าไร
"อึก...หยุดขอโทษเถอะ...เออ...แล้วก็ช่วยปล่อยผมสักที มัน...มันดูแปลกๆ" แก้มคนในอ้อมกอดแดงไปถึงหูและผลักอกให้ปล่อย
"เออ...-///-" รุกะรีบปล่อยคนตัวเล็กออกจากอ้อมกอดแล้วหันไปอีกทางเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงไปหมดของตัวเอง
"ขอโทษนะยูอิ ขอโทษที่เรียกนายแบบนั้นแล้วก็เรื่องที่ไป...กอดนาย พอเห็นนายทำหน้าแบบนั้นมือมันก็ขยับไปเอง" รุกะพูดทั้งๆที่หันอยู่แบบนั้น
"เรื่องชื่อเรียก...ผมมันงี่เง่าไปเองเพราะงั้นเลิกขอโทษผมเถอะ ส่วนเรื่องเมื่อกี่ก็ช่างมันเถอะคับ" รุกะรีบหันกลับมาเมื่อยูอิพูดจบ
"แต่...ฉันไม่สบายใจเลยถ้ายังให้ฉันได้เลี้ยงข้าวนายเป็นการขอโทษได้มั้ย" ยูอิได้ฟังแล้วยิ้มให้ก่อนหยักหน้าช้าๆแทนคนตอบ
"งั้นเป็นวันนี้....ปุรุรุ~ ปุรุปุ~ อ่ะ แปปนึงนะ...ฮาโหล" ยูอิที่รอฟังอย่างตั้งใจ ต้องค้างกลางอากาศเพราะมือถือที่ดังขัดจังหวะพอดี
"ว่าไง...อะไรนะ!!ให้ไปหาตอนนี้ เออๆร้านเดิมนะ" รุกะวางสายไป
"ยูอิโทษที ไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะไอ้โทคิทำงานเข้าอีกแล้ว"
"ไม่เป็นไรคับ จริงๆแล้วรุ่นพี่ไม่ต้องเลี้ยงหรอกคับแค่รุ่นพี่ขอโทษก็มากพอแล้ว" ยูอิรีบบอกปัด
"ไม่ได้ๆ ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำบอกว่าเลี้ยงก็ต้องเลี้ยง ไว้พรุ่งนี้จะโทรหา" รุกะหยิบกระเป๋าเป้แล้วรุกขึ้นวิ่งแต่ยังหันกลับมาโบกมือให้ก่อนวิ่งจากไป
เมื่อเห็นรุกะวิ่งเลี้ยวหายไปจากสายตาแล้ว ยูอิจึงหันมาเก็บของๆตัวเอง
"อ่ะ...นี่มันสมุดของรุ่นพี่นี่ รีบจนลืมเก็บแย่งจริงๆ" ยูอิบ่นก่อนเก็บสมุดคนขี้ลืมเข้ากระเป๋า แล้วทิ้งตัวลงนอนใต้ต้นไม้
"รุ่นพี่โทคินี่เป็น...แฟนซินะ แค่โทรมา...รุ่นพี่รุกะก็รีบไปหาทันที ไม่ๆต้องไม่ใช่แบบนั้นแน่นอน รุ่นพี่ต้องชอบผู้หญิงแน่ไม่มีทางที่...อึก" ยูอิพูดกับตัวเองแต่แล้วก็รู้สึกถึงน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา
"ที่...จะมาชอบ...ผู้ชายได้หรอก อึก แต่ต่อให้ชอบจริง...จะทางไหนที่ของเรา...มันก็ไม่มีอยู่ดี" ยูอิกำมือแน่นส่วนอีกข้างยกแขนขึ้นมาปิดตาเอาไว้แล้วปล่อยให้น้ำตาพาเอาความเสียใจไป
……….
….
…
TBC
**ขอคำติชมด้วยนะคร้าบบบ ^^ (ตอน 2 นี้สั้นไปหน่อยขอโทษด้วย~~~เพราะอยากลงก่อนไปต่างจังหวัด) แล้วก็ช่วยรอติดตามตอนต่อไปด้วยนะคร้าบบบบ ^0^ **
ความคิดเห็น