คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : class 1
1-
"ติก...ติก...ติก...กริ้ง~ ตุบ" (นาฬิกา>>...ไม่ต้องให้ฉันปลุกก็ได้>>เหวี่ยง)
"อื้ม~...ฮ่า เป็นเช้าที่อากาศดีจัง" รุกะชื่นชมอากาศยามเช้าที่วันนี้ดูสดชื่นเป็นพิเศษก่อนสบัดผ้าห่มออกแล้วตรงเข้าห้องน้ำไป
ใช้เวลาไม่นานก็ออกจากห้อง คว้าจักรยานคันเก่งที่จอดไว้ใต้ห้องเช่า ปันไปยังที่ทำงานพิเศษเพื่อรับหนังสือพิมพ์
จากนั้นก็ ปัน ปัน ปันและปันไปส่งบ้านหลังต่างๆที่อยู่ถัดไป2ถนน รุกะส่งไปหลังที่1,2,...และอีกหลายหลังจนถึงหลังสุดท้ายที่ต้องส่ง
"สวัสดีคับคุณป้าหนังสือพิมพ์คับ" รุกะส่งให้คุณป้าพร้อมยิ้มสดใส
"ขอบใจมากนะจ๊ะ เป็นพ่อหนุ่มที่ขยันทุกเช้าเลย"
"แฮะๆไม่หรอกคับ ผมขอตัวก่อนนะคับ" โค้งให้คุณป้าแล้วปันต่อไปยังมหาลัยที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก
รุกะใช้เวลา10นาทีก็ถึง มหาลัยที่นี่เป็นมหาลัยที่สอนเฉพาะด้านให้กับนักศึกษา แบ่งเป็นสายใหญ่ๆคือ ศิลปะ ดนตรีและการแสดง รุกะเป็นนักศึกษาปี4 แผนกศิลปะ เป็นคนที่ถ้าถามใครในแผนกเป็นต้องรู้จัก
"ไงรุกะ งานแกทำไปถึงไหนแล้วว่ะ" โทคิเพื่อนที่เรียนอยู่แผนกเดียวกัน ตบไหล่ทักทายหน้าทางเข้าตึก
"เหลืออีกนิดหน่อย นี่ก็จะขึ้นไปทำต่อ"
"งั้นดีเลย ฉันไปด้วย" ทั้ง2เดินขึ้นไปยังชั้น3ที่เป็นห้องศิลปะ ภายในห้องมีคนอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามาก็หันมาทักทาย
"รุกะ โทคิ หวัดดี" เพื่อนผู้ชายกลุ่มตรงกลางห้องทักทาย รุกะทักทายกลับไปส่วนโทคิโบกมือแล้วยิ้มให้
"เออ...รุกะคุง ช่วยดูงานให้ฉันหน่อยซิ" มีผู้หญิง3คน วิ่งมาหาแล้วลากรุกะไป (ญ1:ใครเร็วกว่าได้)
"รุกะดูของฉันให้ด้วยนะ" ผู้หญิงอีก2คนพูดต่อ (ญ2,3:พวกฉันก็ไม่ยอมหรอกย่ะ)
"ได้ซิ...ตรงนี้น่าจะลงสีให้เข้มอีกหน่อย...อืม ส่วน2ภาพนี้ดูแล้วแสงเงาน้อยไป ก็ประมาณนี้แหละ" รุกะชี้บอกจุดต่างๆให้แล้วยิ้มก่อนหลบฉากออกมายังเพื่อนที่นั่งคอยอยู่ (ญ.ทั้ง3:เสียดายไปซะแล้ว เจ้าชาย)
"นายนี่เนื้อหอมจริงว่ะ ฮาๆๆ" โทคิส่งยิ้มกวนๆ
"เนื้อหอม?ใคร?...ฉันหรอ? ไม่ใช่หรอกน่า พวกเค้าแค่ให้ช่วยดูงาน มันเรียกเนื้อหอมตรงไหน" รุกะตอบซื่อๆแบบพวกไม่คิดอะไร (โทคิ:ไอ้ทึ้ม) คนทึ้มๆเดินไปนั่งยังที่ของตัวด้านหลังโทคิ เปิดผ้าคุมภาพออก
รุกะลงสีบนภาพโดยไม่ได้สนใจนักศึกษาที่เข้ามาในชั้นมากขึ้น จนมารู้สึกอีกทีตอนที่ออดเข้าเรียนดังจึงหยุดมือ
"ครืด~" อาจารย์เลื่อนประตูแล้วเข้ามาในห้อง
"สวัสดีนะศึกษาทุกคน วันนี้มีเรื่องจะมาประกาศ ตั้งแต่คาบเรียนนี้จนหลังสอบกลางเทอมทุกคนจะเรียนร่วมกับน้องปี1 เอ้าพวกปี1เข้ามาได้" น้องปี1ค่อยๆทยอยเข้ามาในห้อง พวกปี4จึงฮือฮากันใหญ่
"ปี1เข้ามาแล้วก็จับฉลากแล้วไปยังที่นั่งข้างรุ่นพี่ของตัวเอง" น้องๆจึงเริ่มจับฉลากและเดินไปยังรุ่นพี่ที่ตนได้ รุกะมองไปยังรุ่นน้องที่จับฉลากอยู่ด้วยอาการลุ้นสุดๆ แล้วเค้าก็ปะทะเข้ากับสายตาคู่หนึ่ง คนๆนั้นสบตามาที่เค้าแล้วก้มมองฉลากในมือและมองมาที่เค้าอีกทีก่อนที่จะเดินตรงมาหา
'น้องคนนี้หรอ...น่ารักดีจัง' แค่เห็นก็ทำเอารุกะคิดว่า 'น่ารัก' ได้จะต้องทั้งตัวเล็กและน่ารักสุดๆเพราะรุกะเป็นพวกไม่ชมใครง่ายๆ
"เออ...สวัสดีคับ ผมยูอิคับ มีอะไรก็ช่วยสั่งสอนด้วยนะคับ"
"อือ ฉันรุกะ ถ้าฉันช่วยสอนได้จะช่วยเต็มที่เลย" รุกะส่งยิ้มไปให้ทำเอายูอิหน้าขึ้นสีนิดๆโดยไม่รู้ตัวก่อนจะนั่งลงที่ว่างข้างๆเพื่อหลบสายตาและรอยยิ้ม
"เอาล่ะ ทุกคนได้คู่กันครบแล้วนะ รุ่นพี่ช่วยให้คำแนะนำด้วยล่ะ มาเข้าเรื่องกันวันนี้ เป็นงานชิ้นที่จะให้คะแนนกลางเทอม ซึ่งมีเวลา 2 อาทิตย์" ทุกคนต่างส่งเสียงกันยกใหญ่
"เงียบแล้วฟังกันให้จบก่อน หัวข้อคือ..."คน" อาจารย์เขียนหัวข้อบนกระดาน
"จะอธิบายง่ายๆก็คือ วาดรูปเหมือน หรือล้อเลียนก็ได้ โดยแบบก็คือ คู่ของตัว กำหนดส่งก็อย่างที่บอกไว้" เมื่อจบคำ ทุกคนก็เริ่มพูดคุย เพราะการวาดรูปคน ถือว่า ง่ายกว่าการคิดภาพเองแล้วก็ไม่ต้องตีความให้วุ่นวาย สำหรับยูอิ ก็เช่นกัน
"เอาๆ พวกนกกระจอกเงียบเสียงได้แล้ว ชั่วโมงของฉันต่อไปจนถึงกำหนดส่งจะเข้าหรือไม่ก็ได้ แต่วันส่งงานห้ามขาด!! พวกปี4ส่งงานที่สั่งที่โต๊ะก่อนเทียง เลิกได้" พูดจบอาจารย์ก็เดินออกจากห้องไป (ทุกคน:จารแล้วความรับผิดชอบในหน้าที่ไปไหนทิ้งกันอย่างงี้เลย -0-)
พวกปี4บางคนเลยเดินตามอาจารย์เพื่อส่งงาน บางคนก็หอบของไปข้างนอก ส่วนปี1ตามรุ่นพี่ขอตัวเองไป ชนิดพี่ไปไหนน้องไปด้วย ในห้องเลยเงียบลงทันทีเมื่อเหลือกันอยู่4คน
"อ่าา ค่อยรู้สึกเงียบหน่อย จริงมั้ย โคว" เป็นเสียงใครไปไม่ได้นอกจากเพื่อนตัวดี
"คับ รุ่นพี่" โควตอบกลับสั้นๆ
"โควนี่เย็นช้าจังเลย นายว่ามั้ยรุกะ" เริ่มหาพวก
"ใครมันจะไปสมาธิสั้นเหมือนนาย โทคิ งานนายเสร็จแล้วหรือไง" รุกะโผ่หน้ามาจากหลังกระดานวาดรูป แต่แอบมีเสียงหัวเราะเบาๆจาก2คนที่เหลือ
"เสร็จแล้วเฟ้ย!! ว่าแต่ของนายเถอะเสร็จยัง" พูดจบก็ลุกมาดูของเพื่อน โดยไม่สนใจที่โดนแอบด่า เพราะโดนจนชิน
"ใกล้แล้ว นายเสร็จแล้วไปส่งก่อนเลย" รุกะกลับมาสนใจภาพต่อ
"เออ งั้นฉันไปส่งล่ะ โควนายไปคุยงานกับฉันก่อน" โควจึงลุกตามไป แต่ก่อนจะออกจากห้องจึงหันกับมาพูดกับยูอิ
"ยู กลับบ้านดีๆล่ะ"
"รู้แล้วน่า ไม่ใช่เด็กแล้ว" ยูอิรีบพูดเสียงดังไล่หลังไปโดยลืมไปว่ามีคนต้องใช้สมาธิ จึงรีบหันกลับมามองแต่กลายเป็นว่าเหมือน คนๆนั้นไม่ได้ยินเสียงของเค้ายังคงค่อยๆแต่งแต้มสีลงบนภาพเมื่อเห็นแบบนั้นยูอิจึงอยู่เงียบๆ แล้วมองภาพ มองการแต้มสี มองการตวัดพู่กัน มองไปยังใบหน้าจริงจังที่จับนิ่งอยู่กับภาพ ช่างเป็นใบหน้าที่ทำเอายูอิหน้าขึ้นสีเข้ม -///- คนข้างๆรู้สึกตัวว่าโดนจ้องจึงวางพู่กันลงและหันมามอง
"ยูอิคุง ช่วยอะไรหน่อยได้มั้ย" รุกะพูดยิ้มๆ
"อ่ะ!!คับ" ยูอิตอบรับหน้าตาตื่น
"นายช่วยไปซื้อน้ำชาให้ฉันหน่อยได้มั้ย มันมีตู้กดอยู่ชั้นล่างนะ" พูดจบก็หยิบเงินจากกระเป๋ากางเกงให้ ยูอิรับเงินมาแบบงงๆ ก่อนลุกจากที่นั่งข้างๆ
"นายจะซื้อของนายมาด้วยก็ได้ฉันเลี้ยงเอง ^^" คนสั่งหันกลับไปหยิบพู่กันแล้วเริ่มวาดต่อ
เมื่อเป็นแบบนี้ยูอิจึงเดินออกจากห้องลงไปยังตู้กดน้ำชั้นล่าง
"ชิ อย่างงี้เค้าไม่เรียกว่า"ช่วย"สักหน่อย เรียก"ใช้"เลยต่างหาก-3-" ยูอิเดินบนไปตลอดทาง
รุกะเมื่อเห็นว่ายูอิออกไปจากห้องแล้วก็วางพู่กันลง
"เฮ้ออ ไปแล้วซินะนายตัวเล็กนั้นทำเอาไม่มีสมาธิเลย เล่นมามองไปทำหน้าแดงไป มันเสียสมาธินะรู้มั้ย" รุกะก้มหน้าลงเอามือเสยผม ทำให้เห็นหน้าที่ขึ้นสีด้วยความเขินนิดๆ -///- ทั้งที่เค้าไม่เคยเสียสมาธิกับการโดนมองมาก่อน
'เป็นอะไรไปนะ' รุกะไม่เข้าใจตัวเองแต่ก็สลัดความคิดนั้นทิ้งไป
"ฮู้ สมาธิๆ" พ้นลมออกจากปากทีนึง แล้วลงมือต่อ ไม่ถึง5นาทีผลงานก็เสร็จ พอดีกับที่ยูอิกลับมาถึง
"ทำเสร็จแล้วหรอคับ" ยูอิพูดพร้อมกับเดินเข้ามายื่นน้ำให้และหันไปมองภาพเมื่อเห็นก็ทำเอาตาเป็นนะกาย
"นายชอบหรอ ถ้าอาจารย์คืนมาแล้วฉันจะให้แล้วกัน" รุกะที่ลอบมองคนตัวเล็กพูดขึ้น ยูอิได้ยินจึงรีบหันมามอง
"ผมรับไว้ไม่ได้หรอกคับ รุ่นพี่ตั้งใจวาดขนาดนี้ผมเกรงใจคับ" โบกมือปฎิเสธเต็มที่ แม้ว่าใจจะอยากได้ก็ตาม
"อือ...ก็แล้วแต่นายแล้วกัน" พูดจบก็ยกชาขึ้นดื่ม
"ฉันไปส่งงานดีกว่า ยูอิคุงรออยู่ที่นี่แล้วกันนะเดี๋ยวฉันกลับมา" ยูอิพยักหน้าตอบรับแล้วดื่มโคล่าที่ซื้อมา เมื่อได้คำตอบรุกะจึงเดินออกจากห้องไปพร้อมกับงาน
"อ่าาา เรานี่งี่เง่าจริงๆเลยพี่เค้าให้แท้ๆดันไปบอกไม่เอา ทั้งที่อยากจะได้" ยูอิโวยวายกับตัวเอง
"นายนี่หน่า~ อยากได้ขนาดนี้แท้ๆ ไว้ได้คืนมาฉันจะให้แน่นอน เจ้าตัวเล็ก" รุกะที่แอบฟังอยู่ โผ่หน้ามาที่ประตู พูดจบก็เดินไปส่งงานโดยไม่รอคำตอบ
"... ... *[]*!!!" ยูอิแข็งไปเรียบร้อยได้แต่ทำหน้าค้างอยู่แบบนั้น
"ผมไม่ได้ชื่อเจ้าตัวเล็กนะ!!" เมื่อรู้สึกตัวจึงรีบโวยวาย แต่ไม่ตรงประเดนเอาซะเลย
"ฮาๆ น่ารักจริงๆด้วย" รุกะยิ้มอยู่คนเดียวตลอดทาง
...
..
.
TBC
ความคิดเห็น