คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นร.2 งอ ง่อ ง้อ ง๊อ ง๋อ
บทที่ 2
“เออ กูไม่เลิกหรอก เพราะกูรักเค้า!!”
ความรู้สึกตอนนั่น รักเค้าแล้วโทรหาผมทำไม ผมเลยกดตัดสายมันไปดื้อๆ เหนื่อยแล้วครับ ฮ่าๆๆ ตอนนั่นไม่รู้ว่าเหนื่อยอะไร แต่โกรธจนเผลอขว้างโทรศัพท์ จนไส้ในแตกกระจายหมดครับ ดีนะครับ มันยังเอามาประกอบแล้วโทรได้
พอหลังจากนั่นอีกหลายวัน ผมกับมันก็ไม่ได้พูดกัน ผมก็เห็นมันหิ้ว แพร เดินไปเดินมา เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็ดีแล้วครับ โง่ให้เค้าหลอกต่อไปก็ได้ คิดแล้วสมน้ำหน้ามันครับ
“มึงกูอยากให้ไอ่ฟาร์เลิกกับแฟร์ว่ะ”
ไอ่ทีบอกกลางวงตอนเช้า แต่พอมันเห็นผม ทำหน้าย่ำแย่ มันเลยเปลื่ยนเรื่องสนทนา เพราะว่าช่วงนี้ไอ่ฟาร์ก็ไม่ได้มาพักกับพวกผม สงสัยคงจะหลีกเลี่ยงที่จะเจอหน้าผมมั้ง
หลังจากนั่นประมาน 2 อาทิตย์ ผมก็เห็นไอ่ฟาร์กลับมาพักกับพวกผมเหมือนเดิม ได้ข่าวจากไอ่ขันว่าไอ่ฟาร์กับแพร์ เลิกกันแล้ว เหตุผลเพราะว่า ไอ่ฟาร์ หมดรักกับแพรตั้งนานแล้ว เพราะตอนนี้มันกำลังดูๆกับคนใหม่อยู่ไม่รู้ว่าชื่ออะไร ไหนบอกว่ารักแพรนักหนาไง
“หยกคร๊าบบ กินนี้ป่ะ”
ไอ่คนที่พูดออดอ้อนอยู่นั่น ก็คือไอ่ฟาร์ครับ พอมันรู้ว่าผมโกรธมันวันนั่นมา ก็เอาอกเอาใจนู้นนี้นั่น น่าเบื่อครับ ตอนนี้ผมก็เมินมันอยู่ ปกติผมไม่ใช่คนที่ชอบงอลใครหรอก แต่ถ้าได้งอลแล้วผมจะเมินครับ แล้วเหมือนไอ่ทีกับไอ่ขันจะช่วยมันเหลือเกิน เล่นบอกนู้นบอกนี้ว่าผมชอบกินอะไร จนผมเกิบเผลอใจไปคว้ามากินด้วยซ้ำ
พอหลังจบพักเที่ยงอันทรมาน ผมก็ เดินดุ่มๆ กลับที่ห้อง เลยไม่ได้คุยกับมัน พอตกเย็น มันก็ชวนผมไปเดินห้าง ผมก็ไปครับ โดยมีข้อแม้ว่ามันจะต้อง เลี้ยงสิ่งที่ผมอยากกินทุกๆอย่าง มันก็ตอบตกลงครับ ดีมาก
“ฟาร์ กูอยากกินนั่น”
นิ้วขอผมชี้ไปที่ ร้านขนมปัง ชื่อดังที่อยู่ในห้าง มันก็พาผมไปซื้อ ระหว่างทางที่เดินกินนู้นกินนี้ มันก็ขอผมกินบ้าง ผมยัดเยียดให้มันบ้าง จนตอนนี้ ผมกับมันเดินกลับบ้านกันแทบไม่ไหว เลยตัดสินใจหาเก้าอี้ไม้แถวนั่นนั่ง
“โกรธกูมั้ย” มันถาม
“เรื่องอะไรบ้างละ”
ผมเลยตอบกลับมันไป เห็นมันทำหน้าอึกอัก ไม่ใช่ว่ามันเยอะเกินไปจนผมต้องถามยังงั้น แต่ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องไหนกันแน่ เรื่องของแพร ของมัน หรือว่าอะไร
“เรื่องแพร”
“ไร้สาระ กูไม่เก็บไปคิดหรอก” ผมบอกมันไปยังงั้น
“แต่กูคิดนะ...กูไม่น่าโทรไปคาดคั้นมึงขนาดนั่น” น้ำเสียงมันเศร้าจนผมใจหาย ผมไม่รู้ว่ามันจะมารู้สึกผิดอะไรตอนนี้?
“กูบอกแล้วกูไม่คิด จบป่ะ”
“อืม”
ผมกับมันเงียบกันไปซักพัก จนบรรยากาศหน้าอึดอัด มันเอื้อมมือมันมาวางบนมือของผมก่อนจะค่อยๆ กุมเบาๆ ผมหันไปมองหน้ามันเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มให้มัน ผมไม่รู้ว่ามันต้องการจะสื่ออะไรทำได้ทำแบบนี้กับผม
“มึงเคยมีคนที่ชอบมั้ยวะ” อยู่ๆมันก็ถามผมทั้งๆที่มือยังคงจับผมอยู่
“มี คนที่กูตัดใจจากเค้าตอนต้นเทอมไง” ผมยิ้มให้มันเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“คนนั่นเค้าเป็นรักแรกของกูเลยนะ”
“เค้าเป็นคนยังไง” ผมไม่รู้จะบอกมันว่าเค้าเป็นคนยังไงดี เพราะสำหรับผม เค้าเป็นคนดี เหมือนมัน ^___^
“เค้าเหมือนมึงทุกๆอย่าง ทั้งท่าทาง หน้าตา แล้วก็น้ำเสียง ความอบอุ่น ที่มึงมีให้กู”
ตอนนั่น หัวผมมันตื้อไปหมด ไม่รู้ว่าพูดยังงั้นออกไปได้ไง รู้แต่ว่า พี่นัดเคยมาทำให้ผมอุบอุ่น เท่ากับตอนนี้ ตอนที่ผมอยู่กับมัน ตอนที่มือผมกุมกับมันไว้อยู่ ผมบีบมือมันเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยิ้มให้มันต่อ
“มึงเห็นกูเป็นตัวแทนเค้าหรอวะ”
“หืม??”
ผมไม่รู้ว่ามันเอาความคิดโง่ๆแบบนั่นมาจากไหน สำหรับผม ไม่มีใครแทนพี่นัดได้ ไม่ใช่ว่าไม่มีใครดีพอ แต่พี่นัดก็คือพี่นัด ฟาร์ก็คือฟาร์ เหมือนกัน แต่ไม่ใช่ว่าไม่แตกต่าง มือที่จากกุมกันหลวมๆ ผมกลับบีบมันแน่น ก่อนจะเอนหัวซบไหล่มัน ไอ่ฟาร์ไม่ว่าอะไร ก่อนจะเอนหัวมันซบผมอีกที คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ต่างมองมาที่พวกผมอย่างสนใจ แต่ตอนนั่น ไม่ได้คิดถึงอะไรเลย นอกจาก คนที่กำลังเอาหัวพิงผมอยู่
“พี่นัดอ่ะ เค้าดีกับกูมากกว่ามึงเยอะ ฮ่าๆ”
ไอ่คนที่เอาผมพิงผมอยู่เหมือนจะไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย เพราะเป็นมันยกไหล่จนหัวผมเกือบร่วง พอผมเห็นมันไม่พูดอะไรต่อ ก็เลยลุกขึ้นแล้วจูงมือมันเดินต่อ มันทำตัวอิดออดเล็กน้อย ก่อนจะยอมเดินตามแต่โดยดี
“อยากกินขนมต่อแล้วอ่ะ”
“กินจุจริงเชียว”
มันเอามือโยกหัวผมเล็กน้อย ก่อนจะพาเข้าร้านขนมอีกรอบ ผมเห็นมันสั่งๆ โดยที่ไม่ถามผมซักคำว่าอยากกินหรือไม่ เอาเหอะครับ สำหรับผม กินได้หมด ขอแค่มีคนเลี้ยงก็พอ หลังจากที่มันหอบหิ้วถุงขนมเยอะแยะไปหมด ผมเลยถามมันว่า “ซื้อทำไมเยอะแยะ” มันก็ตอบผมมาว่า “ขี้เกียจแวะร้านบ่อยๆ ปวดขาแล้ว กลับบ้านเหอะ” ผมเลยต้องยอมครับ เห็นมันปวดขาจริงๆ พอถึงตอนโบกรถสี่ล้อแดง ตอนแรกมันกะจะไปส่งผมเอง เพราะมันขับรถมา แต่ผมเกรงใจด้วยแหละครับ บ้านมันกับบ้านผมคนละทางกันเลย ผมเลยบอกมันว่า จะโบกรถเอาเอง มันเลยต้องยอม
หลังจากที่ล่ำลามันเสร็จ ผมก็ต้องหอบถุงขนมเยอะแยะกลับบ้านมาคนเดียว พอขาเหยียบประตูบ้านปุ๊บ แม่บ่นเลยครับว่าซื้อขนมมาเยอะแยะ แต่ผมก็บอกแม่ไปว่า เพื่อนซื้อมาให้ เลยปล่อยๆไป แต่น้องชายผมสิครับ ยิ้มแก้มปริเลย สงสัยอยากกินมาก ผมเลยโยนให้มันเอาไปเก็บ ก่อนจะขึ้นมานอนอ่านการ์ตูน ยังไม่ทันได้กางหนังสือการ์ตูนซักหน้า โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น โชว์เป็นเบอร์ของไอ่ฟาร์ครับ
“ถึงบ้านรึยัง”
“ยังอ่า กำลังเต้นรูดเสาอยู่”
“บ้าละ ฮ่าๆ” หลังจากนั่นก็ได้ยินเสียงมันหัวเราะเอิ๊ก ดังออกมา ไอ่นี้ก็บ้า
“กินขนมยัง”
“โยนให้หมาน้อยกินละ” หมาน้อยที่ว่า นี้น้องชายผมเองนะครับ
“หืม?? ไม่อร่อยหรอ”
“บ้า ไม่ได้โยนให้หมาจริงๆ โยนให้น้อง”
“อ้อ ก็ไม่บอก”
“บลาๆๆๆ”
“บลาๆๆๆๆ”
หลังจากนั่นก็คุยกับมันเยอะแยะ จนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไรบ้าง มันก็นั่งฟังที่ผมพูดๆ หัวเราะอยู่นั่นแหละ ก็ไม่ได้เล่าเรื่องตลกอะไรมาก ก่อนมันจะขอตัวไปอาบน้ำ ผมเลยต้องวางกับมันไป สำหรับผม ตอนนั่นไม่รู้ว่าได้เริ่มชอบมันไปรึยัง แต่รู้ว่าอยู่กับมันแล้วมีความสุขดี
ตอนเช้าผมตื่นขึ้นด้วย ด้วยเสียงโทรศัพท์ปลุกครับ คนที่โทรปลุกไม่ใช่ใครเลย นอกจากไอ่ฟาร์ มันเล่นโทรปลุกผมตั้งแต่ 10 โมง เพื่อที่ว่ามันอยากจะไปเดินเที่ยว อีกรอบ ทั้งๆที่เมื่อวานมันเดินกับผมจนปวดขา ผมเลยต้องแหกตาตื่นไปอาบน้ำ แล้วโบกรถ ไปเจอมันที่ห้าง ขอบอกครับ ว่าวันนี้มันดูบริ๊งมาก ไอ่บริ๊งที่ว่า มันดูขาวขึ้นครับ ฮ่าๆๆ มันก็แต่งตัวธรรมดานะครับ แต่ดูหล่อมาก
“อืม... มาเช้าขนาดนี้ มาช่วยเค้าจัดร้านหรอไงวะ” ผมประชดมันเล็กน้อยครับ
“อ้อ เมื่อกี้กูพึ่งจัดร้านนั่นเสร็จ”
มันทำท่าชี้ไปร้านที่อยู่ใกล้กับพวกผม ผมทำหน้าอึ้งๆ เพราะเหมือนพี่คนขายเค้าจะหันมายิ้มให้ไอ่ฟาร์ เล็กน้อย พอไอ่ฟาร์เห็นแบบนั่น ก็เลยตบหัวผมไป 1 ที ก่อนจะบอกว่า “หลอกกกก ฮ่าๆๆ”
“บ้า นึกว่าทำจริง แล้ววันนี้อยากมาดูอะไรล่ะ”
“อืม ไม่รู้สิ อยากมาเที่ยวเฉยๆ”
ผมเลยจูงมือมันเดินเที่ยวเล่นแถวนั่นเรื่อยๆ รอจนกว่ามันจะตัดสินใจได้ว่าจะทำอะไรต่อ ผมก็ไม่เห็นมันทำอะไรนอกจากเดินยิ้มไปยิ้มมา จนผมนึกว่ามันจะยิ้มอะไรนักหนา
“หยก...”
ผมได้ยินเสียงคนเรียกผม เลยหันไป กลับเจอคนที่ทำให้ผมรู้สึกท้อใจ เมื่อ 4 เดือนก่อน เค้ายังคงยิ้มอบอุ่นให้ผมเสมอ ไม่ว่าผมจะไม่ได้ติดต่อเค้ามานาน แม้เค้าพยายามทักผมใน MSN หลายๆครั้ง แต่ผมก็บอกปัดเค้าไปทุกครั้ง แต่ตอนนี้ กลับเจอกันตรงๆ ทำเอาผมทำตัวไม่ถูก เหมือนไอ่ฟาร์จะทำหน้างงว่าคนนั่นเป็นใคร
“พี่นัด...”
“มาเที่ยวกับเพื่อนหรอ ^__^” พี่นัดถามผม
“ครับ แล้วพี่ล่ะ”
“มาคนเดียว กำลังมาดูของจะไปอเมริกา”
เค้ายิ้มเศร้าๆ ให้กลับผม ก่อนจะทำหน้าเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง ผมเลยบอกให้ไอ่ฟาร์ไปรอที่ร้านหนังสือ มันทำท่าเหมือนไม่อยากไป ก่อนจะยอมเดินไปแต่โดนดี เหลือพี่นัดกับผมไว้ 2 คน ผมเลยตัดสินใจพาพี่เค้าไปนั่งเก้าอี้แถวๆนั่น
“ หืม?? ไปทำไม” ผมหันไปมองหน้าพี่เค้า พี่นัดยังไม่หยุดยิ้ม
“ไปเพื่อลืมใครบางคน”
เหมือนมีอะไรมากจุกอยู่ที่อกผม ถึงแม้ผมจะลืมพี่เค้าไปได้บ้างแล้ว แต่ผมก็ยังรู้สึกดีๆกับพี่เค้าอยู่ ผมไม่รู้ว่าพี่เค้าไปเพื่อจะลืมใคร แต่เหมือนคนคนนั่นจะสำคัญกับพี่นัดมาก
“ไปแล้วจะลืมได้หรอ”
“ไม่รู้สิ”
“แล้วเมื่อไรจะกลับ”
“ไม่มีกำหนด ถ้ายังลืมไม่ได้ก็ยังไม่กลับ” ตอนนั่นผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
“ทำไมพี่ถึงยังไม่ลืมล่ะ ในเมื่อพี่จำในสมองของพี่”
“ไม่รู้สิ คงเพราะเค้าสำคัญ...”
ตอนนั่นรู้สึกได้ว่าตอนพี่เค้าพูด เค้าพูดออกมาจากใจจริงๆ ผมได้แต่นึกอิจฉาคนคนนั่น ที่พี่เค้ารักมากขนาดนี้ ได้แต่คิดว่าทำไมคนคนนั่นถึงไม่เป็นผมบ้าง ทำไมต้องเป็นคนที่ทำให้พี่เค้าเสียใจขนาดนี้
“แล้วไม่กลัวคนนั่นเค้าจะเสียใจหรอ ที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้”
“ไม่รู้สิ พี่ก็เป็นห่วงเค้าอยู่ ไม่ค่อยชอบกินข้าว ชอบกินแต่นม กินยาเม็ดก็ไม่เป็นอีก แถมยังบ้าบอ พูดไม่รู้เรื่อง ทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง ขี้บ่นอีก ชอบหาเรื่องใส่ตัวเองตลอดเวลา พี่ก็กลัวอยู่ว่าจะมีคนมาดูแลคนแบบนี้รึป่าว แต่ตอนนี้พี่คงมั่นใจแล้วล่ะ ว่าคงมีคนมาดูแลเค้าแทนพี่แล้ว เพราะเหมือนเค้าจะไม่ค่อยสนใจพี่แล้วล่ะ”
ต่างคนต่างเงียบ ผมอยากให้พี่เค้า ใช้เวลาคิดกับความรู้สึกของตนเองมากกว่านี้ พี่ทำแบบนี้เหมือนพี่เค้ากำลังหนีปัญหา ผมมองหน้าด้านข้างของพี่เค้า พี่เค้าไม่ได้ยิ้มหรือร้องไห้อะไรทั้งนั่น ทำหน้านิ่งมองตรงไปข้างหน้า ผมรู้ดีว่าใจจริงพี่เค้าก็ไม่ได้อยากลืมคนนั่น แต่แค่อยากให้คนนั่นมาสนใจพี่เค้ามากกว่านี้
“ถ้า...ผมขอให้พี่อย่าไป จะได้มั้ย”
“เอ่อ...ถ้าพี่จะไปก็ไม่เป็นไร งั้นผมไปก่อนนะ เพื่อนรอนานแล้ว แล้วโชคดีครับ บาย”
ผมเห็นพี่เค้าเงียบไป จนคิดว่า พี่เค้าคงตัดสินใจแล้ว เลยไม่อยากจะยุ่งอะไรมาก ผมเลยขอตัว แล้วเดินไปหาไอ่คนที่ผมบอกให้มันไปรอที่ร้านหนังสือ เห็นไอ่ฟาร์ทำหน้าหงิก ก็เลยจะชวนมันไปกินข้าว จะว่ารอนานก็ไม่ใช่ ผมก็คุยแค่แปบเดียว
“หิวยัง”
“ไม่”
“งั้นกินร้านนี้แล้วกัน”
ผมลากมือมันไปกินร้าน....แต่มันขื่นตัวเล็กน้อย ผมละหมั่นไส้ทำตัวเหมือนโดนลากเค้าม่านรูด แต่ด้วยความที่มันตัวใหญ่กว่าผม ลากเท่าไรมันก็ไม่ไปซักที เลยถอดใจไม่กินก็ได้
“งั้นกลับบ้านมั้ย”
ผมยกมือที่จับกับมันยกขึ้นเพื่อดูนาฬิกา พึ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง แต่ดูเหมือนมันจะไม่มีอารมณ์ร่วมกับผมแล้วล่ะครับ ผมเลยลากมันมานั่งเก้าอี้ตัวที่ผมใช้นั่งคุยกับมันเมื่อวาน ที่จำได้เพราะว่า มันเป็นเก้าอี้ตัวที่อยู่หน้าร้าน....พอดีไงครับ
“เป็นไรครับ”
“....” เงียบ
“ที่ถามเพราะอยากได้คำตอบนะ”
“ก็ไม่อยากตอบ”
“ตามใจครับ เริ่มมาเที่ยวห้างไม่สนุกแล้วนะ งั้นกูกลับบ้านก่อนละ รอมึงอารมณ์ดีกว่านี้ แล้วค่อยว่ากัน”
ผมเห็นมันหน้าเสียเล็กน้อย ได้แต่คิดว่าวันนี้มันมีแต่เรื่องเฮงซวย ทั้งเรื่องพี่นัด แล้วก็เรื่องไอ่ฟาร์ มันเป็นบ้าพอคอแตกอะไรไม่รู้ของมัน แล้วเหมือนนิสัยเสียของผมมันจะเริ่มออกมา คือนิสัยชอบพาลครับ ตอนนี้คนที่เดินในห้าง เหมือนตัวเกะกะสำหรับผม ถึงแม้เค้าจะเดินเฉยๆก็เหอะ แต่สำหรับผม มันน่ารำคานมาก ผมเลยหยุดเดิน แล้วนั่งเพื่อทำให้อารมณ์เย็นกว่านี้ก่อน
มองดูคนเดินไปเดินมา ทำให้ผมรู้สึกรำคานไม่น้อย แต่คงไม่มีอะไรน่ารำคานไปกว่าอารมณ์ของผมตอนนี้แล้วล่ะ ผมรู้ตัวดีว่าเป็นที่โกรธง่ายหายเร็ว แต่ผมไม่เข้าใจว่าไอ่ฟาร์มันอารมณ์เสียอะไรของมัน มันทำให้ข้อเสียของผมค่อยๆออกมาทีละนิด ผมเป็นคนโมโหแล้วชอบพาล พอพาลเริ่มไม่เข้าใจ พอไม่เข้าใจผมเริ่มเก็บไปคิดมาก สิ่งที่ผมเป็นตอนนี้ยอมรับครับว่าคิดมาก
“บักหำน้อย กำลังรอใครอยู่เรอะ!!”
เสียงกวนตีน ที่ถูกดัดทำให้เหมือนเสียงคนแก่ถามผมอย่างอารมณ์ขัน แค่ผมได้ยินเสียงก็รู้แล้วครับว่าใครแต่วางฟอร์มเล่นกับมันหน่อยครับ เลยก้มหน้าก้มตาตอบมันไป
“แม่ผมสอนว่าไม่ให้คุยกับคนหน้าแปลกครับลุง ผมคงตอบคำถามให้ลุงไม่ได้”
“อืมมม แถวๆนี้ลุงก็ไม่เห็นคนหน้าแปลกเลย มีแต่คนหน้าหล่อ พร้อมจะคุยมั้ยละ”
พอพูดจบลุงจำแลงก็มานั่งลงข้างๆผม ก่อนจะเนียนเอามือมันมาจับมือผมอีก ผมก็ไม่ได้ขัดขื่นอะไรครับ ไม่ใช่ผู้หญิงต้องมานั่งหวงตัวบ้าบออะไร เลยปล่อยให้มันจับไป
“คุณป้าโกรธคุณลุงหรอครับ”
“ใครคุณป้า เดี๋ยวเตะให้ขาวเลย”
“หึหึ ยอม”
เอ่อ.... กลับมาแก้ไขให้แล้วนะคะ ไม่ทราบเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น
ความคิดเห็น