ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Wait and see
ก๊อกๆ ๆ เสียงเคาะประตูทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพับเก็บหน้าหนังสือทั้งๆที่ยังอ่านไม่จบ
มองดูนาฬิกา บอกเวลาเป็นเวลาหกโมงเช้าแล้วคงจะเป็นอาหารเช้าที่ผมสั่งให้มาส่งทุกวันแต่
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ซึ่งปกติแล้วไม่น่าจะมีอาหารมาส่ง ผมจึงค่อยๆเดินไปส่องที่ช่องตาแมว
จึงพบว่ามีเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 15-16 ปีมาเคาะหน้าประตู ผมเลยเปิดประตูแล้วถามเธอไป
"มีอะไรเหรอ หนู"
"คือคุณเพื่อนแม่หนูพึ่งเซ้งร้านอาหารใต้ตึกมาค่ะแล้วพอดีหนูทราบจากเจ้าของเดิมว่าคุณเจ้า
ขอห้องมักจะสั่งอาหารเช้ามาทานเองที่ห้องหนูเลยมาสอบถามว่า ปกติคุณเจ้าของห้องสั่ง
อาหารแบบไหนเหรอคะ แล้ววันไหนบ้าง"
เอ นี่ผมไม่ได้ไปร้านนั้นนานแค่ไหนแล้ว ถึงไม่รู้ว่าเจ้าของร้านเซ้งร้านไปแล้ว เอ้ยไม่สิไม่น่าจะ
ใช่ เพราะว่าวันนี้น่าจะเป็นวันแรก เบลออะไรเนี่ย แต่ช่างมันยังไงก็ต้องสั่งอยู่แล้ว
"ขอเบคอนชีส สองแผ่น แล้วก็ขนมปังไม่ขอบไม่โฮลวีทสี่แผ่นไข่ดาวสองฟอง อ้อขอน้ำส้มนะ"
พูดจบผมก็เห็นเธอจดยิกๆลงมือของเธอแล้วก็รีบเดินลงไปปล่อยให้ผม งงๆ ว่าเฮ้ย ราคาว่าไง
แต่ก็ไม่ทันแล้ว ผมได้แต่เดินเกาหัวแกรกๆมานั่งทรมานกับพยาธิในท้องต่อ ใจหนึ่งก็อยากออก
ไปหาอะไรทานข้างนอก ใจหนึ่งก็อยากอ่านไดอารี่ต่อ แต่ผมต้องหยุดความคิดทั้งหมดในหัว
เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"เฮ้ย เอกซ์ ส่งไดแอกซ์(diagnosis)คนไข้ของแกมาหน่อยคนที่แก ดิสชาร์จมาให้โรงพยาบาล
ฉันอะ อ้ออย่าลืมค่าเหล้าเมื่อคืนก่อนด้วย พันห้า ค่าเหล้าห้าร้อยค่าอาละวาดในร้านข้าวของพัง
อีกพันนึงโอเคขอบคุณมาก บาย"
ไม่รอให้ผมได้แทรกคำพูดเลยนะคุณทศ แหม....เรื่องเงินเรื่องทองกับเพื่อนทำกันไปได้นะ ตอน
นี้โคตรเข้าใจความรู้สึกของสาวโรงงานเลย ถึงจะอยู่ในสายอาชีพนี้ก็เถอะผมก็ยังต้องทำงาน
เดือนชนเดือนอยู่ดีไม่ใช่เพราะว่าไม่พอหรอกแต่ด้วยความเป็นคนสุรุ่ยสุร่ายจับจ่ายอะไรรวดเร็ว
นี่แหละนิสัยเสียของผมล่ะ เหลือเวลาอีก 4วันก่อนเงินเดือนจะออก กับเงินอีก700บาทหลังจาก
หักหนี้ของคุณทศไปแล้วแกลบสิครับ ไหนจะค่าน้ำมันอีกว่าแล้วผมก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
หยิบสมุดบัญชีที่ฝากไว้ร่วมสิบปี จะใช้หรือไม่ใช้ดีนะมองไปมองมาเงินในบัญชีก็ร่วมเกือบแปด
หลักไปแล้วตัดใจแล้ววางทิ้งไว้อย่างเดิมดีกว่า
............
8/6
วันห่วยแตกอีกหนึ่งวัน วันอาทิตย์ที่ไร้แก่นสารที่สุดที่ทั้งบ้านไปเที่ยวกันเหลือฉันไว้กับหมา
แล้วก็แมว หงุดหงิดแบบบอกไม่ถูกตาบ้านั่นก็หายไปไหนไม่รู้ ไม่คิดจะติดต่อบ้างหรือไง
แล้วเด็กอายุสิบหกอย่างฉันเนี่ยนะต้องมานั่งๆนอนๆอยู่บ้านแล้วไม่รู้จะทำอะไรนายคิดว่าฉัน
สบายแล้วสิ สบายแต่น่าเบื่อ น่าเบื่อเหมือนนายเลยรู้ไหม นายมันโคตรเฮงซวยเลยขอบอก
อย่าหวังว่าฉันจะเก็บรูปนายไว้นะ นายก็เหมือนผู้ชายคนอื่นแหละเข้ามาทำดีแล้วก็หายไป
แต่นายมันแย่กว่าคนอื่นตรงที่นายทำลายชีวิตฉันแล้วหายไปนี่แหละ เกลียด!
มองดูนาฬิกา บอกเวลาเป็นเวลาหกโมงเช้าแล้วคงจะเป็นอาหารเช้าที่ผมสั่งให้มาส่งทุกวันแต่
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ซึ่งปกติแล้วไม่น่าจะมีอาหารมาส่ง ผมจึงค่อยๆเดินไปส่องที่ช่องตาแมว
จึงพบว่ามีเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 15-16 ปีมาเคาะหน้าประตู ผมเลยเปิดประตูแล้วถามเธอไป
"มีอะไรเหรอ หนู"
"คือคุณเพื่อนแม่หนูพึ่งเซ้งร้านอาหารใต้ตึกมาค่ะแล้วพอดีหนูทราบจากเจ้าของเดิมว่าคุณเจ้า
ขอห้องมักจะสั่งอาหารเช้ามาทานเองที่ห้องหนูเลยมาสอบถามว่า ปกติคุณเจ้าของห้องสั่ง
อาหารแบบไหนเหรอคะ แล้ววันไหนบ้าง"
เอ นี่ผมไม่ได้ไปร้านนั้นนานแค่ไหนแล้ว ถึงไม่รู้ว่าเจ้าของร้านเซ้งร้านไปแล้ว เอ้ยไม่สิไม่น่าจะ
ใช่ เพราะว่าวันนี้น่าจะเป็นวันแรก เบลออะไรเนี่ย แต่ช่างมันยังไงก็ต้องสั่งอยู่แล้ว
"ขอเบคอนชีส สองแผ่น แล้วก็ขนมปังไม่ขอบไม่โฮลวีทสี่แผ่นไข่ดาวสองฟอง อ้อขอน้ำส้มนะ"
พูดจบผมก็เห็นเธอจดยิกๆลงมือของเธอแล้วก็รีบเดินลงไปปล่อยให้ผม งงๆ ว่าเฮ้ย ราคาว่าไง
แต่ก็ไม่ทันแล้ว ผมได้แต่เดินเกาหัวแกรกๆมานั่งทรมานกับพยาธิในท้องต่อ ใจหนึ่งก็อยากออก
ไปหาอะไรทานข้างนอก ใจหนึ่งก็อยากอ่านไดอารี่ต่อ แต่ผมต้องหยุดความคิดทั้งหมดในหัว
เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"เฮ้ย เอกซ์ ส่งไดแอกซ์(diagnosis)คนไข้ของแกมาหน่อยคนที่แก ดิสชาร์จมาให้โรงพยาบาล
ฉันอะ อ้ออย่าลืมค่าเหล้าเมื่อคืนก่อนด้วย พันห้า ค่าเหล้าห้าร้อยค่าอาละวาดในร้านข้าวของพัง
อีกพันนึงโอเคขอบคุณมาก บาย"
ไม่รอให้ผมได้แทรกคำพูดเลยนะคุณทศ แหม....เรื่องเงินเรื่องทองกับเพื่อนทำกันไปได้นะ ตอน
นี้โคตรเข้าใจความรู้สึกของสาวโรงงานเลย ถึงจะอยู่ในสายอาชีพนี้ก็เถอะผมก็ยังต้องทำงาน
เดือนชนเดือนอยู่ดีไม่ใช่เพราะว่าไม่พอหรอกแต่ด้วยความเป็นคนสุรุ่ยสุร่ายจับจ่ายอะไรรวดเร็ว
นี่แหละนิสัยเสียของผมล่ะ เหลือเวลาอีก 4วันก่อนเงินเดือนจะออก กับเงินอีก700บาทหลังจาก
หักหนี้ของคุณทศไปแล้วแกลบสิครับ ไหนจะค่าน้ำมันอีกว่าแล้วผมก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
หยิบสมุดบัญชีที่ฝากไว้ร่วมสิบปี จะใช้หรือไม่ใช้ดีนะมองไปมองมาเงินในบัญชีก็ร่วมเกือบแปด
หลักไปแล้วตัดใจแล้ววางทิ้งไว้อย่างเดิมดีกว่า
............
8/6
วันห่วยแตกอีกหนึ่งวัน วันอาทิตย์ที่ไร้แก่นสารที่สุดที่ทั้งบ้านไปเที่ยวกันเหลือฉันไว้กับหมา
แล้วก็แมว หงุดหงิดแบบบอกไม่ถูกตาบ้านั่นก็หายไปไหนไม่รู้ ไม่คิดจะติดต่อบ้างหรือไง
แล้วเด็กอายุสิบหกอย่างฉันเนี่ยนะต้องมานั่งๆนอนๆอยู่บ้านแล้วไม่รู้จะทำอะไรนายคิดว่าฉัน
สบายแล้วสิ สบายแต่น่าเบื่อ น่าเบื่อเหมือนนายเลยรู้ไหม นายมันโคตรเฮงซวยเลยขอบอก
อย่าหวังว่าฉันจะเก็บรูปนายไว้นะ นายก็เหมือนผู้ชายคนอื่นแหละเข้ามาทำดีแล้วก็หายไป
แต่นายมันแย่กว่าคนอื่นตรงที่นายทำลายชีวิตฉันแล้วหายไปนี่แหละ เกลียด!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น