The memories begin in diaries

ลำดับตอนที่ #1 : ฺBeginning

เช้ามืดของวันอาทิตย์ในคอนโดของผมแสงแรกที่เห็นคงเป็น Led alert จากแฟลช

โทรศัพท์เครื่องเดิม คงเป็นเพื่อนที่ทำงานของผมเป็นแน่ที่ไลน์เข้ามาในเวลานี้ อาจจะ

เป็นเคสด่วนที่ต้องการคนชำนาญการอย่างผม หรืออาจจะเป็นไลน์จากคุณแม่ที่อวยพร

วันเกิดของผม ใช่แล้วล่ะ วันนี้เป็นวันเกิดของผมแต่ผมก็ไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร

ผมค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์อย่างช้าก่อนวางนิ้วมือเพื่อปลดล๊อคเครื่อง ใช่แล้ว

แม่นั่นเองที่ไลน์มาหาผมพร้อมกับคำอวยพรเท่าที่ท่านจะพิมพ์ออกมาได้ หลังจากอ่าน

จบแล้วผมก็เหลือบดูเวลา ปรากฏเป็นเวลา ตีสี่ครึ่ง แต่ผมเองเมื่อตื่นแล้วการหลับต่อ

เป็นเรื่องลำบากยิ่ง ผมจึงเลือกที่จะเดินไปที่ครัวก่อนจะหยิบกาแฟหนึ่งซองผสมน้ำร้อน

แล้วค่อยๆคนอย่างใจเย็นพร้อมกับเอื้อมมือไปที่หน้าต่างแล้วเลื่อนผ้าม่านเพื่อสัมผัส

กับบรรยากาศเช้ามืด แสงไฟอ่อนๆส่องมาจากทางทิศตะวันตกซึ่งก็คงเป็นไฟจาก

พระธาตุดอยสุเทพที่ยังคงตั้งตะหง่านอยู่บนภูเขา มือของผมค่อยๆคนกาแฟอย่างใจเย็น

แต่แล้วเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังเข้ามา แม่ผมนั่นเองท่านโทรมาเพื่อบอกว่าอาทิตย์

นี้ทางบ้านของเราจะจัดงานบุญ แล้วท่านก็ถามว่าผมจะลงไปร่วมด้วยไหม ซึ่งผมก็คง

ทำได้เพียงส่งซองพร้อมกับจิตศรัทธาไป ท่านเองก็ไม่ได้หวังให้คนงานรัดตัวอย่างผม

ต้องสละเวลางานเพื่อไปหรอก

           ผมค่อยๆหย่อนตัวนั่งลงช้าบนโต๊ะทำงานตัวโปรดพร้อมกับหยิบสมุด

บันทึกเก่าๆเล่มสีครามออกมา ด้วยสภาพมันคงเริ่มเขียนเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ผมจึง

หยิบแว่นสายตาอันโปรดที่พาผมท่องเที่ยวไปในโลกของตัวหนังสือมาสวมซึ่งจริงๆแล้ว

คนอายุสามสิบปลายๆอย่างผม จะเริ่มสายตามีปัญหาก็คงไม่แปลกนัก แต่ด้วยการงาน

ที่ต้องใช้สายตาเยอะของผมก็คงเสื่อมเร็วเป็นธรรมดา

           หน้าแรกของสมุดเล่มนั้นเป็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่ง ตาเธอสวยคมได้รูป

อยู่ในชุดนักเรียนกระโปรงสีแปลกกว่าโรงเรียนอื่นยืนยิ้มอยู่ส่วนข้างๆเธอก็มีสุนัขสีขาวตัว

หนึ่งซึ่งผมเองก็รู้จักมันดีพอๆกับที่ผมรู้จักเจ้าของแววตาสวยคมคู่นั้น ผมเรียบของเธอ

ถูกมัดรวบไว้ด้านหลังบ่งบอกถึงชั้นปีที่ศึกษาอยู่ปากบางของเธอยิ้มออกมาอย่างมีความ

สุข จมูกเป็นสันของเธอใช่ว่าจะโด่งมากมายอะไรนักแต่มันกลับเข้ากับรูปหน้าของเธอ

ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ผมค่อยๆพลิกหน้าต่อไปพร้อมกับความรู้สึกที่อิ่มเอมใจอย่างบอก

ไม่ถูก และเริ่มตั้งต้นอ่านมันตั้งแต่ตัวอักษรแรก ลายมือที่ผมคุ้นเคย

7/5 

          เช้าวันนี้ช่างสดใสเหลือเกินพร้อมกับข่าวดี(มั้ง)ของพ่อแม่และของเรา

ด้วย เย้ เรากำลังจะมีน้องแหละ น้องที่จะเกิดกับเราเขาอยู่ในตัวเรานี่แหละแปลกไหม

อะไรเนี่ย ทำไมเรารู้สึกแปลกๆแบบบอกไม่ถูก ทุกๆคนบอกเราว่าทำไมเรายังเก็บเขา

ไว้ ก็เขาไม่ได้ผิดอะไรนี่นาทำไมต้องทำร้ายเขาด้วย คนที่ผิดคงมีแต่คนเห็นแก่ตัวคน

นั้นคนเดียวนั่นแหละ แต่แม่ก็สอนเราไว้นะว่าไม่ต้องโทษใคร ให้โทษกรรมเราก็พอ

บางทีมันก็ขำดี ว่าเด็กอย่างเราต้องมารับภาระเรื่องนี้เหรอเนี่ย แต่ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเพ้อ

5555 แต่เราก็คิดว่าระบายในนี้แหละดีที่สุด (แหมจะให้เอาหน้าไปปรึกษา

ใครล่ะ)วันแรกที่เรารู้ว่ามีเขานะ เราก็งงๆ มึนๆ แหละ แต่ช่างมันเหอะ อีกไม่กี่เดือน

เราก็จะเจอเขาแล้ว เย้ ดีใจจัง

.....

21/5

         เฮ้อ เสียงเด็กนักเรียนผ่านไปผ่านมาทำให้เราตื่นเลยเหรอเนี่ย (ผมฟูๆ

ต้องออกมารับแดดแต่เช้าเชียว สงสารจัง)แม่ก็ยังไม่กลับมาจากไปตลาด แล้วจะกิน

อะไรเนี่ย (หน้าบูดเบาๆ) น้องบีบีของเราด้วย โถ่สงสารจัง แต่ไม่เป็นไรกินในท้อง

เรานี่นา 555 ขอบคุณแม่มากเลยที่ซื้อสมุดเล่มนี้มาให้ วันไหนที่เบื่อๆ ก็หยิบมา

ละเลงได้ แต่แย่มากเลยช่วงนี้ไม่มีมะม่วงอร่อยๆให้กินเลย(อ้วนกว่าเดิมแน่)กินจุมาก

อะช่วงนี้ สงสัยคงเป็นหมูตอนในไม่ช้า (อู๊ดๆ) เห็นภาพเลยดิ อย่าพึ่งขำกันนะ

เดี๋ยวรอน้องมาก่อน เราจะออกกำลังกายให้หุ่นเช้งให้ดู วันนี้จะทำอะไรยังไม่รู้เลย

นอนเปื่อยๆมาเป็นอาทิตย์แล้ว อยากไปดูหนังฟังเพลงดำน้ำดูปะการังเรียนจัดดอกไม้

โอ้ย อยากโน่นอยากนี่อยากกก อยากจะเขียนอยากกกกกกก ยาวๆไปจนสุดขอบ

จักรวาลเลย เพ้อเจ้อแล้วยายภัทธิณี ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าเดี๋ยวแม่จะบ่นเอา เฮ้อ น่าเบื่อ

เบื่อโลก เบื่อน้ำ เบื่อฟ้า เบื่อฝน เบื่อจัง

......

6/6

         วันนี้เลขไม่สวยเลยแฮะ จริงๆแล้วอยากเขียนทุกวันนะแต่ขี้เกียจตามนิสัยเลย

อยากฝึกเป็นนิสัยจัง... เดินไปไหนมาไหนลำบากแล้วเดี๋ยวคนโน้นก็กลัวล้ม คนนี้ก็กลัว

คนนั้นก็ระวัง สรุปจะไม่ให้เราเดินไปไหนเลยหรือไงนะ แต่ก็สบายดีมีแต่คนเอาข้าวมาส่ง

ไม่ต้องทำอะไรเองเลย แถม แม่ก็ไม่ต้องมาปลุกด้วย ชีวิตสบายสุดๆ แต่คนเห็นแก่ตัว

ป่านนี้คงมีความสุขล่ะสิ ตาบ้าเอ้ย นายออกไปจากสมองฉันได้ไหมเนี่ย บ้าๆๆๆๆๆ เชอะ

นี่ฉันต้องมาเรียนรู้กับอะไรเยอะแยะเนี่ย เพราะนายคนเดียวเลยนะตาบ้าเอ้ย! เลิกทำให้คิดถึง

ซะทีได้มั้ย เลิกมาวนเวียนเหมือนนายอยู่ตรงนี้ได้ไหม นายทำลายชีวิตฉันนะเว้ย ฉันจำไม่ได้

หรอกว่าเนี่ยมันวันเกิดนาย จำไม่ได้โว้ย
..........