ยามาอิ...ยากูซ่าหัดรัก

ลำดับตอนที่ #1 : **********เริ่มเรื่อง ...และรำลึกถึง*************

แนะนำ ตัวแสดงก่อนเข้าเรื่อง ( ไม่มีรูปละนะ )

ฮิราชิ ยามาอิ  :  ชายหนุ่มอายุ 25 ปี หัวหน้ายากูซ่านามดัง แห่งแก๊ง  โซเฮียว ผู้ที่ไม่เคยก้มหัวให้ใคร และไม่เคยมอบความรักให้กับหญิงสาวคนใดนอกจาก น้องสาวต่างมารดาของเค้า ที่รักและห่วงใยยิ่งกว่าสิ่งใดและเขาพร้อมทำทุกอย่างเพื่อเธอ

นาริสา วนชนา : เธอเป็นอดีตนักเรียนแลกเปลี่ยนของไทยและญี่ปุ่น หลังจากที่เรียนจบเธอตัดสินใจทำงานเป็นครูอยู่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งที่ญี่ปุ่น  และเธอมีเพื่อนสนิทชื่อ เนจิและเอมาจิ  ทั้งสองเป็นทั้งเพื่อนและครอบครัวของเธอที่อยู่ที่นี่

เคียวอิชิ เอมาจิ : นักเรียนญี่ปุ่น เรียนดีและรักความสงบ ผู้ซึ่งหลงรักเพื่อนหญิงที่ใกล้ชิด นาริสา แต่เขาไม่เคยบอกให้เธอรู้ และเขาสัญญาว่าจะคอยดูแลเธอจนกระทั่งตายจากกัน

ฮิราชิ เนจิ : น้องสาวสุดห่วงของหัวหน้าแก๊ง โซเฮียว ตอนนี้เธอเป็นเพียงคนไข้คนหนึ่งที่ป่วยด้วยโรคมะเร็ง ซึ่งเธอเหลื่อพี่ชายเพียงคนเดียวที่คอยดูแลเธอ และเธอยังมีความหวังสุดท้ายที่เธออยากขอพี่ชายก่อนตาย

โซเอกิ เฮมิกะ : เด็กสาวน่าตาน่ารัก อายุ 18 ปี ซึ่งหลงรักยามาอิ อย่างสุดซึ้ง คอยตามติดและห่วงยามาอิยิ่งกว่าใครๆ แต่ทว่ายามาอิไม่เคยมีใจให้เธอแม้แต่น้อย เธอจึงได้แต่หวังว่าซักวันเขาคงจะรักเธอ


    ****************************************++++++++++++++++++++++++++++++*****************************



          " นาริสา ฉันสัญญานะว่า ฉันจะคอยอยู่เคียงข้างเธอ ไม่ว่าเธอจะอยู่ไกลแค่ไหนก็ตาม ฉันสัญญา "  เสียงชองชายหนุ่มพูดขึ้น 
        
          " จริงหรอ ^^ งั้นเราสองคนก็เป็นเพื่อนที่รักกันไปตลอดกาลเลย ซินะ ใช่ไหม เอมาจิ " เสียงเด็กสาวที่บ่งบอกถึงความดีใจตอบรับ  " แต่ถ้าเนจิ อยู่ด้วยก็คงดีซินะ ฉันอยากให้เธอหายไวๆ จัง "

          
          เอมาจิและนาริสาเป็นเพื่อนรักกันมากเขาทั้งสองคนมีเพื่อนรักอีกคนชื่อว่า เนจิ  เธอเป็นน้องสาวสุดรักของหัวหน้าแก๊งโซเฮียว   แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาทั้งสามคนแตกต่างกันซักเท่าไร   ทั้งสามคนค่อยเป็นห่วงเป็นใยกันมาตลอด   จนกระทั่งเนจิป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาล   เพราะโรคมะเร็งที่เธอเป็นทำให้ทั้งสามคนต้องแยกจากัน   เนจิต้องเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลในประเทศอเมริกาตามที่พี่ของเธอต้องการ    ซึ่งเป็นที่ที่ห่างไกลเหลือเกินสำหรับเขาทั้งสามคน  ++ แต่วันนี้เป็นวันที่เนจิได้เดินทางกลับบ้าน  เพื่อมารักษาอาการต่อที่บ้านเกิดของเธอ  ที่ที่ซึ่งเธอมีความทรงจำมากมายและยังเป็นที่ที่เธอจะสามารถอยู่ได้อย่างมีความสุข 


         " เนจิ น้องต้องสัญญากับพี่ก่อนนะว่า น้องจะไม่ไปไหนถ้าไม่มีคนของพี่ไปด้วย สัญญาซิ "  เสียงพี่ชายยามาอิที่พูด ออกมาดูจะน่ากลัว แต่เต็มไปด้วยความห่วงใย

         " ได้สิคะ น้องสัญญา ถ้าพี่ต้องการ "  น้ำเสียงที่สดใสของเนจิตอบกลับ แต่ค่อนข้างที่จะดูประชดนิดๆ 



         วันนี้เนจิเดินทางออกจากบ้าน..ก็เพื่อที่จะไปหาใครบางคนที่เธอคิดถึงมากที่สุด..  เธอไม่รู้ว่าเธอยังเหลือเวลาอีกซักเท่าไรที่จะได้เจอกับพวกเขาอีก   ในที่สุดเธอก็เดินทางมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ซึ่งไม่ห่างไกลจากบ้านของเธอที่อยู่ในตัวเมืองเท่าไหร่นัก    หมู่บ้านแห่งนี้เต็มไปด้วยความทรงจำระหว่างเธอและคนที่เธอรักมากมาย   เธอสั่งให้คนขับจอดรถที่หน้าโรงเรียน....

         "  เนจิ..............เนจิ ใช่หรือป่าวจ๊ะ "  เสียงหนึ่งร้องทักขึ้น เธอจำได้จนแทบจะคุ้นหู เธอรู้ดีว่าเสียงนั้นใครเป็นเจ้าของและเธอก็คิดถึงเอามากๆ ซะด้วย

         " เธอจริงๆ ด้วย ฉันว่าแล้วว่าเธอจะต้องกลับมาหาฉัน "  เจ้าของเสียงนั้นทั้งดีใจและโอบกอดเนจิ จนกระทั่งเธอหายใจไม่ออก

         " พอแล้วน่า !! ยายบ้า จะคิดถึงฉันอะไรขนาดนั้น ฉันไปแค่ 2 ปีนะแก " หลังจากที่เธอผละตัวออกมา เนจิจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่คลาดสายตา   นาริสา....เพื่อนหญิงที่เธอรักมากที่สุด

         ทั้งสองคนพากันเดินจูงมือกันไปตามถนนที่มุ่งหน้าไปย่านร้านค้าพร้อมทั้งรำลึกถึงวันเก่าๆ มากมายที่เธอทั้งสองใช้เวลาสนุกด้วยกัน   นาริสาเล่าเรื่องมากมายให้เนจิฟังเกี่ยวกับเอมาจิ ที่ตอนนี้ได้งานเป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง   ส่วนเธอได้งานเป็นครูที่โรงเรียนมัธยมที่เธอเรียนมา

        " นาริสา แกรู้ไหมตอนที่ฉันไปอยู่ที่นู่นนะ ฉันคิดถึงแกแล้วก็เอมาจิทุกวันเลย  ฉันคิดว่าจะไม่ได้กลับมาซะแล้วรู้ไหม "   น้ำเสียงที่เนจิพูด ทำให้นาริสาใจคอไม่ค่อยดีซักเท่าไร 


         " ทำไมแกถึงพูดแบบนั้นละ แกอะต้องอยู่กับพวกฉันไปตลอดเลย รู้ไหม "   ถึงนาริสาจะพูดแบบนั้น แต่นั่นก็ทำให้นาริสาหวั่นใจไม่น้อย
 
        ทั้งสองเดินจูงมือกันเรื่อยมาจนกระทั่งถึงร้านขนมแห่งหนึ่ง  ทั้งสองจึงชวนกันเข้าไปในร้าน สั่งน้ำและขนมมากิน   หลังจากที่หายเหนื่อยซักพัก  เนจิจึงเอ่ยถึงสิ่งสำคัญที่เธอต้องการกับนาริสา และมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะทำให้เธอได้ 

         " นาริสา   ถ้าฉันมีเรื่องบางอย่างจะขอร้องเธอให้เธอช่วยก่อนที่ฉันจะเป็นอะไรไป เธอจะทำให้ฉันได้ไหม "  เธอพูดอย่างอ้อนวอน

         " เนจิ ฉันเป็นเพื่อนแกนะ ^^ " เสียงนาริสาพูดอย่างเต็มใจ  " แกว่ามาเถอะ ฉันทำได้ทุกอย่างละ แต่แกสัญญานะว่า แกจะไม่ไปไหนจนกว่าฉันจะให้แกไป " 

         " จริงนะเพื่อน >< !! ฉันจะได้หายห่วงซะที ฉันขอบใจแกมากๆ เลยนะ "  เธอดีใจจนกระทั่งเธอลืมตัว ทำให้น้ำตาของเธอไหลออกมา ( เพราะเธอคิดว่าความฝันของเธอคงเป็นจริงแล้วสิ )

         " นี่ --* แกเลิกร้องไห้ได้ไหม ฉันขี้เกียจโอ๋นะ "  นาริสามองเนจิด้วยท่าทีล้อเลียน "  วันนี้แกมาดีละ   แกรู้ไหมวันนี้เอมาจิอยู่บ้านด้วยนะ    เห็นว่าอีกตั้งสามวันแน่ะกว่าจะเข้าไปโรงพยาบาลอีกอะ "

        " จริงหรอ! งั้นแกพาฉันไปได้ไหมอะ ฉันอะอยากเจอเอมาจิมากเลยคิดถึงแทบขาดใจเลยนะ " 
เสียงเธอดูสดใสกว่าเก่า  นั่นก็คงเป็นเพราะเธอจะได้เจอหน้าผู้ชายที่เธอ(แอบ)รักและ(แอบ)คิดถึงมากที่สุด ยิ่งพี่ชายของเธอเองซะอีก

        " ได้สิ ฉันคิดแล้ว...ว่าแกจะต้องดีใจ -_- "   สุดเสียงนั้น ทั้งสองก็พากันเดินออกจากร้านขนม ตรงไปยังสุดซอยหัวมุมถนน ที่ซึ่งเป็นบ้านของเอมาจิ

        นาริสากดกริ่งที่หน้า ในขณะที่เนจิยืนบิดไปบิดมาอยู่ข้างหลังเธอและเเนจิก็คิดว่าจะทำตัวอย่างไรดี  หากเอมาจิเดินเข้ามาใกล้เธอและดีใจที่เห็นหน้าเธอ แต่ทว่าความคิดนั้นคงช้าไปแล้ว

        มองเข้าไปภายในบ้าน ประตูค่อยๆ เปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่ดูสดใส และเขาก็ค่อยๆ  เดินมาเปิดประตูหน้าบ้านเพื่อต้อนรับแขกที่มาเยือน

       " นาริสา  ^^ ฉันคิดแล้วว่าต้องเป็นเธอ "  เอมาจิพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าคิดถึง " ทำไมละ  เสียงกริ่งที่ฉันกด  มันจำเจจนแกจำได้เลยหรอ "  น้ำเสียงที่ตอบกลับทำให้เอมาจิขำไปซักพัก --*

        " ฉันพาใครมาด้วยแกรู้หรือป่าวละ "  เธอพูด  พร้อมทั้งมองหาคนที่เธอพูดถึง  " ใครหรอ --! ฉันก็เห็นแกคนเดียวนี่นา "  เอมาจิสอดส่องสายตาไปทั่ว พยามมองหาคนที่นาริสาพูดถึง

        " เอมาจี้...." น้ำเสียงที่พูดดูเขิลจนทำให้ธอเรียกชื่อเพี้ยนเสียง " ฉาน..เอง เนจี้ไง.. "  เอมาจิมองตามเสียงที่ได้ยิน จนรู้ตัวว่าคนที่พูดนั้นยืนอยู่ข้างหลังของเขา

        " ตุ๊บ..." เนจิโผเข้ากอดเอมาจิ จนเธอลืมตัวไปว่ากำลังยืนอยู่หน้าบ้าน ( *0*) สีหน้าของเอมาจิ ดูจะดีใจมากๆ  เมื่อรู้ว่าคนที่กอดเขานั้นเป็นใคร  

        " เนจิ ........!!  เธอมาได้ไงอะ  ยายบ้าหายไปซะนานเลยนะ  ฉันคิดถึงแกแทบแย่นะ "  คำพูดนั้นที่เอมาจิพูดออกมา   คงทำให้ชีวิตของเนจิยืนยาวไปได้อีกหลายวัน     

        " จริงหรอ แกคิดถึงฉันจริงๆ นะหรอ " น้ำเสียงเธอยิ่งดูสดใสกว่าเก่าอีกหลายเท่า

        เอมาจิเชิญเพื่อนทั้งสองเข้าบ้าน   พร้อมทั้งหาน้ำชาและขนมมาต้อนรับเพื่อนทั้งสอง  เอมาจิเล่าเรื่องต่างๆ มากมายที่เขาและนาริสาทำในระหว่างที่เนจิไม่อยู่   ใบหน้าของเนจิดูจะสดใสยิ่งกว่าเก่า  ทั้งๆ ที่เธอป่วยแต่เธอกลับรู้สึกดีมากๆ ที่เธอได้อยู่ใกล้กับผู้ชายคนนนี้  ทั้งสามดูจะสนุกกันมากมัวแต่นึกถึงเรื่องราวเก่าๆ จนกระทั่งลืมดูเวลา   

        " นาริสา ฉันอยากกินกับข้าวฝีมือเธอจัง "  เอมาจิพูดขึ้นเมื่อคิดว่านี่ก็เลยเวลาอาหารเย็นมามากแล้ว    

        " ( *0* )  แกอยากกินอาหาร  ที่ฉันทำน่ะหรอ  บ้าหรือป่าวน่ะแก "  นาริสาพูด  พร้อมกับแสดงความแปลกใจบนใบหน้า   แต่ในใจนาริสาก็ได้แต่คิดว่าเอมาจิคงจะหาโอกาสอยู่กับเนจิสองต่อสองแน่ๆ   " ได้สิ งั้นเดี๋ยวอีกคึ่งชั่วโมง ฉันกลับมา...ครึ่งชั่วโมงนะพวกแก หุหุ "  เธอย้ำพร้อมทั้งหยิบกระเป๋าตังค์ และเดินออกมา  

        ตอนนี้คงเป็นห้วงเวลาที่เนจิต้องการมากที่สุด  การที่เธอจะได้อยู่กับเอมาจิสองต่อสอง (ไม่ใช่เรื่องอย่างนั้นนะคะ ท่านผู้อ่าน อิอิ )  เนจิทำตัวไม่ถูกว่าจะทำอย่างไร จริงอยู่ที่ก่อนหน้านี้เธอก็เห็นเอมาจิเป็นเพื่อนที่สนิทคนหนึ่ง   แต่หลังจากที่เธอถามตัวเองอยู่นาน เธอก็รู้ว่าใจเธอนั้นได้ตกหลุมรักชายที่กำลังคุยป้ออยู่ตรงหน้าเธอไปตั้งนานแล้ว

        " เนจิ... " เขาเขย่าตัวเธอ  พร้อมทั้งเรียกด้วยน้ำเสียงที่ดังสนั่น " เนจิ แกฝันกลางวันหรือไง  ฉันเรียกตั้งนาน  แกก็ไม่ตอบฉัน "  เอมาจิพูด  ทั้งงงงันกับสิ่งที่เนจิเป็น

       " ฮะ ฮะ...แกว่าไรนะ " ++!  " โทษนะแก พอดีฉันคิดไรเพลินๆ  อะ  แล้วมะกี้ที่แกว่าฉันฝันกลางวัน ก็ไม่ใช่ซะหน่อย เพราะนี่มันก็เย็นแล้วละนะ  ( หุหุ ) "  เธอตอบกลับ  พร้อมทั้งหัวเราะชอบใจ ที่แกล้งเอมาจิได้

        " อืม..นี่ ฉันมีเรื่องจะขอคำปรึกษาแกหน่อยอะ "  เอมาจิพูดด้วยอาการอ้อนวอนนิดๆ

        " อะไรละ แต่ถ้าเป็นเรื่องหมอๆ อะไรอย่างเงี้ยไม่เอานะ แกก็รู่ว่าฉันไม่เก่ง " เนจิบอก

        " ไม่หรอก คือที่ฉันจะถามอะ คือว่า...แกรู้ไหมว่าผู้หญิงอะ เขาอยากได้อะไรในวันเกิด " เอมาจิถาม พร้อมทั้งรอคำตอบจากเนจิ อย่างใจจดใจจ่อ

       " อืม...ฉันก็ไม่รู้หรอกนะแก  เพราะแต่ละคนก็ชอบไม่เหมือนกันอะ แต่แกก็ต้องสังเกตเอาจากเธอคนนั้นอะนะ ว่าเธอชอบอะไร  เธอเป็นคนแบบไหน  แกก็จะรู้เองละว่าของอะไรที่เหมาะกับเธอ ว่าแต่แกจะถามไปทำไมหรอ "   เนจิถามออกไป  แต่ในใจก็คิดเอาไปเองว่าที่เอมาจิถามก็คงเป็นเพราะ ในอีกไม่กี่สัปดาห์นี้ก็จะถึงวันเกิดของเธอ  และคิดว่าเอมาจิคงอยากจะเซอไพร์เธอแน่ๆ    

        " คือว่า.....ฉันมีเรื่องจะบอกแกอะ  แต่แกสัญญานะว่าจะไม่บอกนาริสา  เพราะฉันจะบอกเขาด้วยตัวฉันเอง  อืม.....คือว่า อีกไม่กี่สัปดาห์นี้ก็จะถึงวันเกิดของแกกับนาริสาใช่ปะ "

       " ใช่....เออฉันก็ลืมไปเลย ว่านาริสาก็เกิดวันเดียวกับฉันงะ --*  แกอย่าไปบอกนาริสานะว่าฉันลืมอะ ไม่งั้นมันเสียใจแย่ " เนจิพูดพร้อมทั้งทำหน้าเสีย  " ว่าแต่แล้วแกจะมำไมหรอ "  เธอพูดพร้อมทั้งนึกในใจว่าเอมาจิก็ยังจำวันเกิดของเธอได้ ^^

       " อืม..ก็ฉันว่า....เอ่อ...ฉันจะขอเอ่อ...นาริสาแต่งงาน  ในวันเกิดของเธออะ " เอมาจิพูดและยิ้มอย่างมีความสุขที่พูดมันออกมาได้

       T-T  เมื่อเอมาจิพูดจจบ  ความรู้สึกของเนจิก็เหมือนโดนน้ำแข็งเกาะกิน   เธอไม่มีความรู้สึกใดๆ  ทั้งสิ้น  นอกจากน้ำตาที่กำลังจะไหลปริ่มเอ่อออกมาจากตาของเธอ  เธอไม่รู้ว่าจะพูดคำใดออกมาเพื่อตอบกลับให้เอมาจิได้รับรู้ว่าเธอเองก็อยาจะบอกรักเขา...ในวันเกิดของเธอเช่นกัน

       " คือ...เอมาจิ  ฉันคิดว่าแกสองคนไม่เหมาะกันหรอกนะ  เพราะเราอะเป็นเพื่อนกันนะ ถ้าพวกแกแต่งงานกัน อีกหน่อยฉันก็เป็นคนนอกนะสิ ฉันไม่ยอมหรอกนะ "  น้ำเสียงของเธอช่างดูเศร้าและน้ำตาก็เริ่มกลั้นไม่อยู่  เธอหันหน้าหนีไปปราดน้ำตา แต่นั้นเอมาจิก็ไม่ได้สังเกตเลย

       เอมาจิคงไม่รู้หรอกว่าคำพูดเหล่านั้นที่เขาได้พูดออกมา  มันได้ทำร้ายจิตใจและความรู้สึกของเนจิมากขนาดไหน  เธอคงทำได้เพียงแค่พูดถากถางไปเรื่อยเพื่อใช้เป็นข้ออ้างที่ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เอมาจิคิดจะทำ  แต่จริงๆ แล้วนั้นเธออยากจะบอกเขาอย่างเต็มปากว่านั่นเป็นเพราะเธอไม่อยากให้คนที่เธอรักไปรักคนอื่น  และไม่อยากให้นาริสาไปแต่งงานกับคนอื่นก่อนที่เธอจะขอร้องในสิ่งที่เธอข้อร้องให้นาริสาทำ.......

*******************************************************************************************************

โปรดติดตามต่อตอนหน้านะจ๊ะ