ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คางคกสองตัว
เวลา... 2.12น.
“ไคร์!ฮิว! ตื่น ตื่น ตื่นซี่......ถ้าไม่ตื่นฉันจะตายแล้วน่ะเว้ย!–บอกให้ตื่น!”ตุบ!ตุบ! ผัวะ! “ขึ้นมาฟังคนพูดก่อนซิวะ!” ตึง! ผัวะ!ผัวะ!“ใครมันแส่ให้พวกมันกินเหล้าก่อนนอนวะ!” ปั๊ก!ปั๊ก! ตุ่ม! “โอ้ย!!จะทำยังไงกับพวกมันดี! เวลายิ่งไม่มีอยู่!------ตื่นซิตื่น!ตื่น! โว้ย!ไม่ตื่นก็ช่างแก!”
ปัง!!
ไซคีกึ่งเดินกึ่งกระโดดลงมาตามบันไดหน้าปราสาท ตรงไปที่รถม้าสีดำสนิทที่สว่างด้วยตะเกียงที่หน้ารถเพียงดวงเดียว
“มาแล้วครับ ออกรถได้เลยเลยครับลุง”ไซคีพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งในเบาะรถข้างๆกับโดโลเรส ที่กำลังนั่งรอเขาอยู่กับแม่ของไซคีนี่เอง
“ไงมั่งลูก เจ้าชายเขาว่าไง”หญิงวัยกลางคนถามขึ้นด้วยความสนใจ
ไซคีหัวเราะกับตัวเองฝืดๆ ไอ้การที่เขาปลุกคนสองคนให้ขึ้นมาฟังเขาพูดไม่ได้นี่มันจะนำพาความลำบากให้เขาอีกไม่รู้เท่าไหร่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำด่าและนี่หล่ะแม่ของเขา หล่อนเป็นหญิงที่มีเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม เช่นเดียวกับเขาพร้อมทั้งแววตาสีเข้มคู่นั้นที่ไม่ได้ต่างไปจากเขาเท่าไหร่เพราะแม่ที่รักก็ดูยังสาวราวกับอายุแค่ยี่สิบกว่าๆ
เทลล่า แฟร์คอนเวอร์ หัวหน้ากลุ่มนักล่าเงินรางวัลเป็นอดีตเจ้าหญิงแห่งโคเทียน่าและยังเป็นชายาของเจ้าชายซานฟาเทียพระโอรสองค์โตขององค์จักพรรดินี แต่ตอนนี้สิ้นพระชนม์ไปแล้วเมื่อหกปีก่อน
“เจ้าชายเขา...ไม่ยอมตื่นขึ้นมาฟัง ผมเลย.....กะว่าจะส่งจดหมายไปบอกทีหลัง”ไซคีตอบก่อนจะเหลือบตามองพระมารดาที่
เคารพแวบหนึ่ง
“อะไรน่ะควอ....นี่ลูกทิ้งงานอีกแล้วหรือเนี่ย ให้ตายซิอย่าทำอะไรให้มันว่างๆโหว่ๆนักได้มั้ย....ให้ตายซิลูกถ้านี่เป็นงานใหญ่ขึ้น
มาลูกจะทำยังไง”
“ครับแม่ ขอโทษครับ”ลูกชายตัวดีพูดตอบอย่างนอบน้อมแต่ผู้เป็นแม่กลับชักสีหน้าที่โกรธเคือง
“ควอ...แม่ไม่ชอบให้ลูกทำกิริยาแบบนั้นกับแม่...แล้วก็เสียงนั่นอีกไหนจะท่าทางแบบนั้น แล้วก็เสื้อผ้าการแต่งตัวกลับถึงบ้านแม่
ต้องให้เมโลจัดการซะหน่อย”
ไซคีพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันออกไปท้าวคางส่งสายตาออกไปชมวิวนอกหน้าต่างโดยไม่มีท่าทีจะอธิบายคำว่า ‘กิริยา
แบบนั้น’ให้กับโดโลเรสได้เข้าใจ
หรืออันที่จริง เขาอาจจะบอกไม่ได้ก็ได้
เช้า...รุ่งขึ้น
ไคร์ลืมตาขึ้นเบลอๆ ก่อนจะพยามโงหัวหนักๆของตัวเองขึ้นแต่ก็ต้องหยุดกลางคันเพราะความเจ็บแปล็บที่หลังคอพร้อมกับลูบ
รอบเขียวเหมือนรอยสันหนังสือที่แขนเป็นจุดๆและกว่าเขาจะลุกขึ้นนั่งพิงพนักเตียงได้ก็เล่นเอาแย่เหมือนกัน
เมื่อคืนคงดื่มหนักไปหน่อย
เขายกมือขึ้นทุบท้ายทอยตัวเองที่ยังปวดไม่หาย ใครมันซ้อมเขาตอนหลับรึเปล่าแต่เมื่อเขาหันไปมองเตียงของฮิวก็ต้องตกใจ
กว่าเพราะฮิวมันลงไปนอนแผ่อยู่บนพื้นแถมยังมีหนังสือสองสามเล่มฝากไว้บนหัวมันอีก
แปลก ฮิวไม่ใช่คนนอนดิ้น แล้วทำไมวันนี้มันลงไปกองกับพื้นได้หรือมันจะดื่มหนักจนละเมอ
“ฮิว ไคร์”
เสียงแผ่วๆดังมาจากนอกประตูห้อง ที่ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นใครไม่ได้นอกจากเฟิร์น
“เข้ามาเลยเฟิร์น”ไคร์พูดเสียงอ่อน ขณะที่ประตูเปิดออก แล้วเฟิร์นก็ต้องชะงักวูบเมื่อเห็นฮิวนอนตายเป็นศพอยู่บนพื้น
“นี่อะไรเนี่ย”เธอเดินขมวดคิ้วเข้ามา ก่อนจะโยนยาขวดหนึ่งให้ไคร์ที่มีชื่อยาแปะอยู่ว่า ‘ยาแก้เมา’
ขณะที่เฟิร์นกำลังกระชากคอเสื้อฮิวขึ้นมาและเขย่าตัวแรงๆจนหน้ากลัวว่าคอจะหักเอา“เอ้าตื่นๆ เช้าแล้ว”
“พอจะรู้มั้ยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”ไคร์ถามหลังจากกลั้นใจดื่มยาที่ส่งกลิ่นเหม็นเขียวไปอึกหนึ่ง
“ไม่รู้ซิ แต่เช้านี้ฉันยังหาโดโลเรสไม่เจอเลย”เฟิร์นตอบและในที่สุดฮิวก็ลืมตาขึ้น และลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จดูเขาจะไม่มีอาการเมา
ค้างเหมือนกันไคร์
“ขอบใจที่ปลุกเฟิร์น นึกว่าโดนผีอำซะแล้ว”ฮิวพูดเบลอๆ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นแต่ก็ต้องร้องโอ้ยเบาๆ และลูบที่ชายโครง “อุ้ย....ลง
มาได้ไงวะเนี่ย”
“มีใครถีบแกลงมามั้ง”ไคร์ตอบก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเลือกชุดไปรเวทออกมาชุดหนึ่ง
“สงสัย เนี่ย หลังช้ำหมดเลย”เฟิร์นบอก หลังจากถกเสื้อด้านหลังของฮิวขึ้นดู“รอยมันเขียวๆยาวๆ สงสัยจะสันหนังสือ”
“ใครหนอมันทารุณคนเมา”ฮิวส่ายหัว ขณะที่ไคร์เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำข้างๆ “เออแล้วมาแต่เช้ามีอะไรหรอ”
“อ๋อ เปล่าหรอก แค่มาดูว่าสร่างเมากันรึยัง”เฟิร์นตอบ และทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง“ดื่มกันเข้าไปได้ บอกแล้วว่าจะกินมาก เป็นไงละ
ลำบากไซคีต้องแบกมาส่ง”
“มันแบกไหวด้วยหรอ”ฮิวหัวเราะ
“ไหวแน่ก็มันเอาเชือกผูกเอวพวกนายแล้วก็ลากกลับมานี่ไง”
“ถ้ามันจะทำแบบนั้น วันหลังช่วยบอกมันที่ว่าโซฟาห้องนั่งเล่นก็นุ่ม”
“มันเอามาส่งก็บุญแล้ว รู้มั้ยว่าพวกนายหลับคาโต๊ะกันไปตอนกี่ทุ่มตอนนั้นน่ะตีหนึ่งแล้วรู้ไว้ซะ แค่หยุดปิดเทอมสามอาทิตย์
ฉลองลาตายอะไรกันนักหนา”เฟิร์นพูดอย่างหงุดหงิด แล้วเธอก็ต้องนั่งรอสองหนุ่มอาบน้ำล้างกลิ่นเหล้าออกจนหมด เสร็จแล้วก็ต้องนั่งรอพวก
เขาเก็บกระเป๋าอีก
“เธอเก็บกระเป๋าเสร็จแล้วหรือไง”ไคร์ถาม
“เออซิ ตั้งแต่พวกนายยังไม่หายเมานะหละ”เฟิร์นตอบนี่ถ้าไม่ติดว่าเจ้าหญิงเซเซียลูกพี่ลูกน้องของฮิวที่เธอมีหน้าที่อารักษ์ขาอยู่
วังเดียวกันกับฮิวเธอคงไม่มานั่งรอพวกเขาอย่างนี้
“แล้วใครกลับไปแล้วมั่งละ”ฮิวถามขึ้นทันทีที่จัดของของตัวเองเสร็จ
“ส่วนใหญ่ก็เริ่มเดินทางตั้งแต่เช้ามืดนะหละ”เฟิร์นตอบ “แต่ฉันยังหาโดโลเรสไม่เจอ”
“โดโลเรส........”ฮิวเงยหน้าขึ้นมองเฟิร์น “หาไม่เจอหรอ”
“ใช่ ไม่ได้อยู่ที่ห้องแน่ะ”เธอตอบ
“ไอ้ไซคี!!!”
ฮิวและไคร์เปิดประตูสู่ห้องอันมืดสลัว ที่เขาเชื่อว่ามันควรจะมีเจ้าของห้องอยู่แต่ตอนนี้จะอยู่ได้ยังไง
ก็ในเมื่อมันไปตั้งแต่ไก่ยังไม่ตื่น
“โธ่เว้ย! โดโลเรสหายไปทั้งคน มัวทำอะไรอยู่วะ ทำงานสะเพร่าจริงๆเลยไม่น่าจ้างมันเล้ย ให้ตายซิ”ฮิวพึมพำอย่างหัวเสีย ขณะที่
ไคร์เดินใจเย็นตรงไปที่โต๊ะเขียนหนังสือของห้องและหยิบโน้ตแผ่นหนึ่งขึ้นมาอ่านออกเสียง
“ฮิวฟังนะ ‘ถึงฮิวและไคร์ ฉันรู้ว่ายังไงนายสองคนก็คงพังประตูห้องฉันแต่เช้าถ้าพวกนายหาโดโลเรสกับฉันไม่เจอคือตัวฉันเองก็
ไม่นึกอยู่เหมือนกันว่าแม่ฉันเขาจะถ่อมารับฉันที่นี่ตั้งแต่ตีสองทีแรกฉันก็คิดว่าจะไม่กลับเพราะต้องอยู่ดูโดโลเรสให้พวกนายที่โรงเรียนแต่ผล
คือแม่ฉันจับโดโลเรสเป็นตัวประกัน ฉันก็เลยต้องกลับบ้านจริงๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะเพราะฉันจะพาโดโลเรสไปด้วย ที่บ้านฉันปลอดภัยแน่ๆ
แต่อย่างว่าหล่ะ พวกนายจะโทษฉันก็ไม่ได้นะ เพราะฉันก็ไปบอกพวกนายที่ห้องแล้วด้วยปลุกตั้งหลายรอบ แต่พวกนายไม่ตื่นมา
ฟังกันเอง แล้วแม่ก็ให้เวลาจำกัดดังนั้นฉันเลยทิ้งโน้ตนี่ไว้แทนแต่ถ้าพวกแกคิดว่าฉันจะทำอะไรบ้าๆกับโดโลเรสละก็แกฝันไปอีกชาติก็เป็นไป
ไม่ได้หรอกเปิดเทอมแล้วค่อยเจอกัน
จาก ไซคี
ปล.1 แต่งานฉลองครบรอบของท่านยายฉันคงจะแอบไปหาท่านยายเงียบๆพวกนายอย่าหวังว่าจะได้เจอฉันที่นั่นเลยน่ะ หาไป
เถอะ ไม่เจอหรอก(แล้วแกห้ามนั่งเฝ้าท่านยายด้วย)
ปล.2 แต่ถ้าพวกนายรับรองได้ว่าที่วังมันปลอดภัยพอสำหรับโดโลเรสละก็แกจะรอรับโดโลเรสที่งานฉลองเลยก็ได้น่ะ จะพาไปส่ง
แต่ตัวฉันคงโดนกักขังไปอีกนานจนกว่าจะเปิดเทอมแต่ฉันว่าโดโลเรสอยู่กับฉันคงจะปลอดภัยกว่าอยู่กับนายถ้าคิดว่าไงก็ส่งจดหมายมาอีกทีก็
แล้วกันนะ(แต่ห้ามบุกมาที่บ้านฉันก่อนได้รับอนุญาต)
ปล.3 อ๋อ แล้วถ้าคิดว่าจะมารับโดโลเรสที่บ้านฉันเลยละก็พวกนายก็เชิญเปิดตำราแผนที่โบราณได้เลย
ใบ้ให้ก็ได้ว่าบ้านฉันเป็นราชวังเก่าของท่านยาย (แต่แกห้ามเล่นโกงถามท่านยายนะ)”
“โธ่เว้ย! ให้ตายซิ ปะไคร์กลับไปปรึกษาท่านยายที่วังดีกว่า”ฮิวพูดอย่างหัวเสียงพร้อมกับเงยหน้าขึ้นจากกระดาษโน้ตก่อนจะก้าว
ฉับๆออกไป
“เฮ้ย เดี๋ยวฮิว ใจเย็นซิ”ไคร์เรียก ก่อนจะรีบเดินตามออกไปโดยที่เขาไม่ได้อ่านประโยคสุดท้าย ที่เขียนไว้ที่ด้านหลัง
ของกระดาษเป็นตัวเล็กๆ
ถึงจะบอกว่ารีบกลับไปปรึกษาท่านยายแต่การเดินทางจากแคนโดร่าสู่โทรีเบอร์อย่างเร็วที่สุดก็สองวันเพราะขนาดพวกเขาลงทุน
ขี่ม้าลุยหิมะและพายุมาตลอดทาง ยังไม่เร็วกว่าเดิมเท่าไหร่
“ว้าย! เจ้าชายเพคะ ท่านไคร์ ท่านเฟิร์นก็ด้วย”นางสนมนางหนึ่งร้องขึ้นด้วยความตกใจที่อยู่ๆบุคคลสำคัญทั้งสามท่านมาโผล่ที่
ห้องโถงหน้าวังที่เต็มไปด้วยคุณหญิงคุณนายข้าราชการชั้นสูงเต็มห้องแต่บุคคลที่สำคัญที่สุดทั้งสามคนกลับโผล่เข้ามาในสภาพที่โทรมถนัด
ตาเพราะทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยเกล็ดหิมะ แม้แต่ผมก็ยังแข็งเป็นปึกโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสตรีที่มีผมยาวกว่าครึ่งหลังอย่างเฟิร์น
“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ค่ะ”เฟิร์นบอกก่อนจะส่งกระเป๋าเดินทางของตัวเองให้กับทหารที่กรูเข้ามาช่วยถือของ ขณะที่นางสนม
นางนั้นจะใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองปัดเศษหิมะบนตัวของเฟิร์น
“ตายแล้ว ตายจริง ทำไมจะกลับมาที่วังไม่ให้ทหารของแคนโดร่ามาส่งละเพคะลุยหิมะมาเองแบบนี้อันตรายออกเพคะ”
“ช่างเถอะ องค์จักรพรรดินีอยู่มั้ย”ฮิวถาม ก่อนจะสะบัดเสื้อตัวเองให้หิมะหลุดออกไป
“อ๋อ องค์จักรพรรดินีเดินทางไปคาวซอเน่เพคะ พรุ่งนี้ถึงจะกลับเพคะแต่กว่าจะถึงคงราวๆหกวันน่ะเพคะ”นางสนมตอบ
“โห้...หกวัน”ไคร์พึมพำ
“เพคะ แต่ไปคุยในห้องรับรองดีกว่ามั้ยเพคะอยู่ตรงนี้คงจะไม่ดี”นางสนมกระซิบและเหลือบไปที่พวกขุนนางรอบห้อง ที่ส่งสายตา
กึ่งหัวเราะมาที่พวกเขา
ในที่สุด พวกเขาก็จัดการตัวเองให้เป็นผู้เป็นคนที่พวกเขาต้องทรงชุดอัศวินกันตลอดเวลา ก่อนจะมานั่งทานอาหารเย็นรวมกันใน
ห้องอาหารที่เป็นห้องโถงขนาดใหญ่ และมีโต๊ะยาวที่นั่งได้กว่าสามสิบคนแต่พวกเขาสามคนนั่งทานกันที่หัวโต๊ะเท่านั้น
“แล้วเอาไงละ จะรอองค์จักรพรรดินีหรือว่าจะบุกไปบ้านไซคีเลยดี”เฟิร์นพูดแหย่สีหน้าอมทุกของเจ้าชายที่นั่งครองหัวโต๊ะแต่ผู้
เดียว
“ถ้าไปได้ ฉันไม่ถ่อมาถึงวังหลวงหรอกบ้านไซคีขี่ม้าแค่ชั่วโมงครึ่งก็ถึงแล้ว”ฮิวตอบ พลางถอนหายใจ
“โอ้ย จะคิดอะไรนักหนา ไซคีมันไม่ทำอะไรโดโลเรสหรอกน่า”ไคร์บอกอย่างไม่ใส่ใจ“ขนาดตอนนั้นเราแอบนั่งทายสัดส่วน
ผู้หญิงกัน มันยังไม่เล่นด้วยเลย”
“เล่นอุบาทว์จังพวกนายเนี่ย”เฟิร์นถอนหายใจอย่างเอือมละอา
“เออ แต่พูดถึงไซคีก็แปลกๆเหมือนกันนะ”ฮิวเปลี่ยนประเด็น “สังเกตมั้ยไอ้ที่ผู้ชายเขาทำกันมันก็ไม่เห็นจะทำ”
“เช่นอะไรมั่งล่ะ”เฟิร์นถาม ก็แน่หละ เธอเป็นผู้หญิง
“ก็อย่างเช่น เหล้า”ฮิวเริ่มขึ้น “จำได้มั้ย ว่าไอ้คืนที่เราเลี้ยงฉลองกันน่ะพวกผู้หญิงเขาก็นั่งกินโน่นกินนี่ไป แยกไปอีกวง แต่ไอ้ไซคีมันนั่งวงเดียวกันกับเราของกินก็จัดไว้ให้เท่ากัน แต่มันดันกินแต่ของที่ผู้หญิงกินอย่างน้อยมันก็ไม่ดื่มเหล้าอย่างเราๆ ตอนเล่นไม้ผีมันก็ไม่เล่นเล่นทายสัดส่วนผู้หญิงก็ไม่เล่น ตอนที่ไอ้ทาคิเล่าเรื่องทะลึ่งๆมันก็เดินหนีทุกรอบแต่มันก็ไม่ทำอะไรที่ผู้หญิงเขาทำเหมือนกัน”
เท่านั้นหละ ชายอกสามศอกอย่างไคร์กับสตรีงามอย่างเฟิร์นถึงกับหาข้อแก้ตัวแทนไซคีไม่ได้
เพราะมันก็จริงอย่างที่ฮิวว่า ไอ้เรื่องทุเรศๆที่ผู้ชายทำกันประจำมันก็ไม่ทำแต่ไอ้เรื่องที่ผู้หญิงเขาทำกันมันก็ไม่ทำอีกน่ะหล่ะแถมมันยังค่อน
ข้างเป็นขวัญใจสาวๆพอสมควรแต่พอถามเข้าจริงๆว่ามันสนใจคนไหนมันก็บอกว่ามันจะเอาตรงไหนมาสนแต่ถ้าจะมองว่ามันเป็นเกย์...ตรง
ไหนวะ ไม่เห็นมันจะสนใจอะไรซักอย่างจะออกแต๋วก็ไม่เห็นออก
ยังสรุปไม่ได้
“อ้าว!พวกเด็กๆ กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย เป็นไงมั่งพี่เฟิร์นไม่เจอกันตั้งนานแน่ะ”หญิงสาวในชุดหลุยห์เดินรี่เข้ามานั่งข้างๆเฟิร์นอย่าง
ร่าเริงกำไลขอมือขยับกรุ้งกริ้งตลอดเวลา ถึงเธอจะเป็นเจ้าหญิงที่อายุยี่สิบห้าปีที่ถือว่าเป็นพี่ใหญ่ในกลุ่มเจ้าชายเจ้าหญิงในปัจจุบัน แต่หน้า
เธอก็สวยเด็กตลอดเวลาผิดกับเฟิร์นที่เป็นเพียงราชองค์รักษ์มือขวาแต่เฟิร์นก็จัดว่าเป็นองครักษ์ที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มของกลุ่มราชองค์รักษ์
ของเจ้าหญิงเซเซียที่มีอยู่เจ็ดคน ก็นับว่าเป็นเจ้าหญิงที่มีองครักษ์ประจำตัวมากที่สุดในฮาโมเนีย
เจ้าหญิงเซเซีย โฮเบรน เจ้าหญิงอันดับห้าแห่งฮาโมเนีย
“ขออาหารให้ข้าชุดหนึ่ง”หล่อนหันไปสั่งกับนางสนม ก่อนจะหันมาร่วมวงสนทนา “นี่
ทำไมจะกลับทั้งทีไม่บอกกันก่อนเลย”
“ก็บอกทีไร เจ้าหญิงก็ชอบยกขบวนไปรับนี่คะ”เฟิร์นตอบยิ้มๆ “จริงซิเจ้าหญิงพอจะรู้จักบ้านที่เจ้าชายไซเคอรันอยู่รึเปล่าคะ”
“ไซเคอรันหรอ.....”เจ้าหญิงขมวดคิ้ว “ไม่รู้ซิแต่ได้ยินว่าเขาประทับอยู่ที่ปราสาทกา”
“อ้าวปราสาทกานี่มีอยู่จริงหรอครับ ผมนึกว่าเป็นแค่ฉายา”ไคร์เงยหน้าขึ้นถาม
“มีอยู่จริงน่ะ เป็นปราสาทที่ทาสีดำทั้งหลังแม้แต่เครื่องเรือนส่วนใหญ่ก็ทำจากไม้สีเข้มน่ะ
รู้สึกจะเป็นความชอบส่วนตัวของเจ้าชายบางพระองค์ที่สร้างปราสาทก่อนจะส่งต่อให้เจ้าหญิงเทลล่าน่ะ”เจ้าหญิงตอบ ก่อนจะหันไปรับจาน
อาหารมาจากนางสนม
“แล้วไม่รู้ที่ตั้งหรอพี่เซเซีย”ฮิวถาม แต่เจ้าหญิงส่ายหน้า
“ไม่รู้น่ะ เพราะจริงๆแล้วที่ตั้งของปราสาทการู้กันเฉพาะในหมู่ผู้อาวุโสเพราะหลังจากส่งต่อให้เจ้าหญิงเทลล่าแล้ว หลักฐานเรื่อง
ปราสาทก็ถูกทำลายทั้งหมดเพราะเหตุผลอะไรบางอย่าง บางคนก็บอกว่าเจ้าหญิงเทลล่าโดนโคเทียน่าตามล่าบ่อยๆเพราะอยากได้พระธิดา
องค์โตกลับไปโคเทียน่า”
“พระธิดาองค์โต เขาอยากได้พระโอรสด้วยรึเปล่าครับ”ไคร์ถาม
“คงจะด้วยนะหละ”เจ้าหญิงตอบ “ว่าแต่ อยากรู้ไปทำไม”
“เจ้าชายไซเคอรันเขาไปเรียนที่แคนโดร่าด้วยนะคะ”เฟิร์นตอบ
“อ้าว ก็ปราสาทกาอยู่แถวแคนโดร่าไม่ใช่หรอไซเคอรันเขาไม่ได้บอกหรอว่าบ้านเขาอยู่ไหน”เจ้าหญิงถาม
“เขาบอกแค่ว่าขี่ม้าชั่วโมงเดียวจากแคนโดร่าก็ถึงแล้วเหมือนกัน”ฮิวตอบ“แต่มันไม่บอกว่าอยู่ด้านไหนของแคนโดร่า”
“อืม...น่าจะเป็นทางทิศตะวันตกละมั่ง”เจ้าหญิงเซเซียตอบ“อย่างตอนนั้นฉันได้รับจดหมายจากเจ้าหญิงฟีไลท์ ก็มีใบสนติดเข้ามา
ในจดหมายบ่อยๆทางทิศตะวันตกของแคนโดร่าเป็นภูเขาป่าสนถ้าที่ที่จะมีใบสนมากๆในแถบแคนโดร่าก็มีที่นั่นที่เดียวแต่ทางที่ดีถามท่านย่าดี
กว่า”
“พี่ถามให้ผมดีกว่า”ฮิวหัวเราคิกๆ เมื่อนึกถึงจดหมายที่ไซคีมันทิ้งไว้
“แล้วจะถามไปทำไม คงไม่คิดจะไปหาไซเคอรันที่บ้านหรอกนะ”เจ้าหญิงพูดเสียงเข้ม“รู้รึเปล่าว่าที่อยู่ของพวกนั้นเป็นความลับแค่
ไหน”
“แม้แต่กับพระญาติหรอ”ฮิวย้อมถาม แต่เจ้าหญิงพยักหน้าหงึก
“รู้รึเปล่าว่าในหนึ่งปีมีนักฆ่าเข้าไปหาพวกนั้นกี่คน”เธอแกล้งถาม “ปีนึงมีนักฆ่าเข้าไปเพื่อลอบฆ่าคนในกลุ่มนักล่าปีละสามถึงหก
คนแล้วทุกคนไม่เคยรอดกลับออกมาลองคิดดูละกันว่าพวกนักฆ่าเก่งขนาดไหนแต่ไม่เคยลอบฆ่าคนในปราสาทกาได้สำเร็จซักคนทุกคนที่นั่น
เป็นยอดฝีมืออย่างเด็กกำพร้าที่ได้รับการฝึกที่นั่นเก่งกว่าเด็กห้องก.ของโซราเนียอีกรู้ไว้ ถ้าเอาไปปะลองกันจริงๆละก็ เด็กโซราเนียตาย
เกลื่อนแน่”
“แล้วเขาจะฆ่าผมหรอ”ฮิวย้อนกวนประสาท
“ไม่หรอก แต่ที่จะพูดก็คือ ใครก็ตามที่รู้เรื่องปราสาทมักจะอันตรายเพราะพวกนักฆ่าที่โดนจ้างมาก็ต้องรู้ถึงที่พักของกลุ่มนักล่า
อยู่แล้วพวกมันก็ถามเอาจากคนที่รู้น่ะหละ”เจ้าหญิงตอบ “แต่ขอถามอีกครั้งนะ จะไปบ้านไซเคอรันทำไมน่ะ”
“ก็แค่ไปเที่ยวเล่น”ฮิวตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ไซเคอรันน่ะหรอ เห็นเขาว่าช่วงนี้วางมือนิเรียกมาเที่ยวที่วังเราก็ได้นี่นา”เจ้าหญิงตอบแนะแนวทางชั่วให้กับเจ้าชายที่หันไปกระ
ซิบกับไคร์อย่างเจ้าเล่ห์
“พูดถึงใช้วิธีนี้ก็ได้นี่หว่า ถ้าเราจะเล่นชั่วอีกหน่อยก็ส่งไปจดหมายขอยืมตัวไซคีถึงเจ้าหญิงเทลล่าแทนไง”
“แต่ว่านะ งานจะมีอยู่อาทิตย์นี้ อาทิตย์หน้าแล้ว จะรีบไปเจอเขาทำไมนะปิดเทอมอีกตั้งสามอาทิตย์ไม่ใช่หรอ”เจ้าหญิงพูดอย่าง
ไม่เข้าใจน้องชาย
“อ๋อ ไซเคอรันเขาเอางานกลับไปทำที่บ้านนะค่ะ ฮิวเลยเป็นห่วงเหยื่อคะ”เฟิร์นตอบ
“ห่วงเหยื่อ”เจ้าหญิงทวนคำ
“คะ”แล้วเฟิร์นก็เริ่มเล่าเรื่องโดโลเรสให้ฟังรวมไปถึงรื่องที่ฮิวลงทุนจ่ายเงินถึงสองแสนพัมมิสจ้างไซคีมาช่วยปัดพวกนักล่าแต่มัน
ดันหักหลัง(ยังไงไม่รู้) พาโดโลเรสกลับไปที่บ้านด้วยแล้วทิ้งจดหมายไว้แทนให้เจ้าหญิงของเธอฟังจนหมดเปลือก
“อ๋อ....”เจ้าหญิงยิ้มลื่น “ก็เลยเป็นห่วงว่าไซเคอรันจะทำอะไรโดโลเรสว่างั้นเถอะ”
“ค่ะ”เฟิร์นตอบแทนฮิวที่นั่งหน้าเสียเพราะโดนเผาซะยับแล้วยิ่งเจ้าหญิงเซเซียตั้งต้นหัวเราะจนท้องแข็งชนิดมาดเจ้าหญิงหลุดหาย
ไปไกลยิ่งแล้วใหญ่
“ฮะฮะ ขะ- ขอโทษน่ะ ฮะฮะ แต่จริงน่ะ ไซเคอรันไม่ทำหรอก จริงๆไม่ต้องห่วงหรอกฮะฮะฮะ ต่อให้นอนห้องเดียวกันก็ไม่ทำ โอ้
ย หายใจไม่ออก”เธอพูดยืนยันพร้อมกับงอตัวจนหน้าแนบโต๊ะขณะที่มืออีกข้างตบโต๊ะเบาๆและในที่สุดเธอก็ยืดตัวขึ้นได้พร้อมกับสูดลม
หายใจเข้าเป็นปอด เป็นการสงบสติอารมณ์
“ทำไมพี่มั่นใจจังละครับ”ฮิวถามขึ้น “ผมหมายถึง พี่พูดเหมือนไซคีมันไม่มีไอ้นั่น”
คราวนี้หลุดฮากันทั้งโต๊ะ
“โอ๊ย รับไม่ได้ คิดได้ยังไงฮิว”เจ้าหญิงส่ายศีรษะเบาๆ
“จะว่าไป ทำไมละครับ”ไคร์ถามขึ้น ตอนนี้ทุกคนลืมอาหารบนโต๊ะไปกันหมดแล้ว
“ถึงเวลานั้นเขาคงบอกพวกเธอเองหละ”เจ้าหญิงตอบ “เขามีเหตุผลของเขาที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องเพศ จำไว้\" เจ้าหญิงเน้นคำสุดท้าย
เป็นการเตือนเด็กๆในระดับแรกว่าไม่ควรพูดเรื่องนี้ที่ไหนอีก“ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่นกันง่ายๆที่พูดไปกันบนโต๊ะนี่นะเหยียบไว้ให้มิดจน
กว่าจะถึงเวลาเข้าใจนะ”แล้วเธอก็ลุกออกไปจากโต๊ะ ก่อนจะทิ้งท้ายว่า “เออ เฟิร์นเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปหาเจ้าหญิงรูมิน่า ไปด้วยกันหน่อยนะ”
“ค่ะ”เฟิร์นตอบ ใช่ ถึงจะขึ้นชื่อว่าราชองค์รักษ์แต่เฟิร์นทำหน้าที่อารักขาเฉพาะนอกวังเท่านั้นเอง
“งานจะมีขึ้นวันพุธหน้า ก็อีกสิบเอ็ดวันถ้าเป็นห่วงโดโลเรสนักก็เขียนจดหมายให้ไซคีพามาส่งที่งานก็ได้นิ”ไคร์บอก “ถ้านายคิดว่า
พวกขุนนางจะจับไม่ได้ละก็”
แน่ละ หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่มีอะไรให้ทำ นอกจากนั่งพูดอยู่เพียงแค่คำสองคำ ก็คือ“ไม่เป็นไรหรอก” กับ “ช่างมันเถอะ” ทุก
ครั้งหลังจากฮิวบ่นเรื่องไซคีกับโดโลเรสจบจนบางครั้งไคร์กับเฟิร์นต้องมานั่งบ่นกันเองว่าทำไมหนอ...องค์จักรพรรดินีต้องไปคาวซอเน่เอา
ตอนนี้ด้วยเพราะจากโทรีเบอร์ถึงคาวซอเน่ อย่างต่ำก็ห้าวันถึงแล้วยิ่งเป็นขบวนเสด็จก็ยิ่งช้าเข้าไปอีก อย่างต่ำก็ต้องหกวันถึงเจ้าหญิงเซเซีย
เธอจะยืนยันแล้วว่าโดโลเรสสบายดี ฮิวก็ยังอดกลุ้มไม่ได้จากที่ไคร์ไม่มีเรื่องให้กลุ้มก็ต้องมากลุ้มว่าฮิวมันไม่สบายล้มพับไปก่อนวันงาน
ฉลอง
ก็หน้ามันปัจจุบันเป็นหมีอดนอนไปแล้ว
และในที่สุด ขบวนเสด็จขององค์จักพรรดินีก็มาถึงโทรีเบอร์ซักที
“ฮิว ใจเย็น ปล่อยให้องค์จักรพรรดินีพักผ่อนหน่อยเถอะ จะรีบอะไรนักหนา”เฟิร์นบอก
ก่อนจะรีบสาวเท้าก้าวตามเจ้าชายที่เคารพกับองครักษ์ประจำพระองค์
“จริงด้วยฮิวนี่ถ้าแกรีบมากๆฉันจะบอกให้ท่านโรเรรัยไล่แกออกมาจากห้องบรรทมขององค์จักรพรรดินี”ไคร์พูดตามหลังแต่ฮิวยัง
ไม่สนใจ
“น่าไคร์ เฟิร์น ฉันเข้าไปคุยกับท่านยายได้นี่นา แล้วอีกอย่างนะถ้าชวนท่านคุยเรื่องไซคีละก็ ท่านไม่ว่าหรอกน่า”ฮิวตอบเขาก็เห็น
ว่าการเดินทางกับขบวนเสด็จไม่เห็นจะเหนื่อยตรงไหนทีพวกเขาขี่ม้าไปเมืองโน้นทีเมืองนี้ทียังไม่เป็นอะไรเลย
“นายลืมบวกอายุตัวเองรึเปล่าฮิวองค์จักรพรรดินีอายุเจ็ดสิบสองแล้วน่ะ”เฟิร์นพูดอย่างรู้ทัน แต่ฮิวยังไม่สนใจ ใช่มันเป็นเรื่อง
ปรกติที่ฮิวจะเข้าไปหาองค์จักพรรดินีหลังจากท่านเดินทางไกลแต่ให้มันเข้าไปตอนที่มันกำลังใจร้อนเนี่ยนะ มันตงิดใจน้อยๆน่ะซิก็ปรกติเขา
จะให้มันเข้าไปได้ก็หลังจากนางสนมจัดข้าวของเสร็จแล้วแล้วนี้องค์จักรพรรดีนีเพิ่งกลับมาได้แค่สิบนาที ถ้าของมันจัดเสร็จก็อัศจรรย์แล้ว
“อ้าว เป็นไงบ้างเพคะเจ้าชาย”อัศวินหญิงชุดสีแดงเข้มเช่นเดียวกับเฟิร์นโค้งคำนับด้วยรอยยิ้ม คนนี้ละโรเรรัย จี เซนจิองครักษ์
ประจำพระองค์ขององค์จักรพรรดินี“จะเข้าพบองค์จักรพรรดินีหรือเพคะ”
“ใช่ ตอนนี้ท่านยายจัดของเสร็จแล้วใช่มั้ย”ฮิวถาม
“อ๋อ เสร็จแล้วเพคะ ตอนนี้คงกำลังเสวยพระกระยาหารกลางวันอยู่น่ะเพคะ”โรเรรัยตอบก่อนจะเปิดประตูและเดินนำพวกเขาเข้า
ไปในห้อง บรรทมขององค์จักพรรดินีซึ่งเป็นห้องกว้างๆ หรูหราสวยงามด้วยดอกไม้ที่จัดไว้ทุกมุมห้อง
ส่วนเจ้าของห้อง ตอนนี้กำลังทานอาหารอยู่บนโต๊ะที่อยู่อีด้านหนึ่งของห้อง
“องค์จักรพรรดินีเพคะ”โรเรรัยเอ่ยทักขึ้น กับองคจักรพรรดินีที่เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นเด็กๆเป็นผู้ที่จะเข้าพบ “เจ้าชาย
ขอเข้าพบเพคะ”
“เชิญเลย เชิญ”องค์จักรพรรดินีตอบ ก่อนจะกวักมือเรียกเด็กๆรวมทั้งโรเรรัยให้ไปนั่งร่วมโต๊ะอาหาร “กะแล้วเชียวว่าพวกหลานจะ
ต้องรีบมา”
“หือ ท่านยายรู้หรือครับ”ฮิวถาม
“ไซคีเขาเขียนจดหมายไปดักยายก่อนแล้วละ”ท่านยายของเขาตอบ “จะถามเรื่องบ้านของไซคีใช่มั้ย”
“ใช่ครับ แล้วบ้านเขาอยู่ที่—“
“จะถามจริงๆหรอฮิว”ท่านยายของเขาขัดขึ้น
“ครับ แล้วพอจะตอบได้มั้ยละครับว่าบ้านมัน—“
“ขออภัยเพคะเจ้าชาย แต่จะถามจริงๆหรือเพคะ”โรเรรัยแทรกขึ้นอีกคน
“อา...ครับ ผมคงต้องไปบ้านไซคีซักหน่อยน่ะครับ”ฮิวตอบ ก่อนจะนั่งเล็งจังหวะ“บ้านไซคี—“
“จะถามหรอ”ท่านยายขัด
“บ้านมันอยู่—“
“จะถามหรือเพคะ”โรเรรัยช่วยขัด ฮิวจึงหันไปส่งสายตาให้กับไคร์
“ขออภัยพะยะคะ ปราสาทของไซ-“
“จะถามหรอไคร์”องค์จักรพรรดินีดักได้ทันควันแต่เมื่อฮิวถามต่อโรเรรัยก็แทรกทันท่วงที ไคร์ถามช่วยก็โดนขัดเช่นกันกลายเป็น
สงครามโต้วาทีแบบอาศัยความเร็ว จนเฟิร์นนึกไม่ออกว่าตัวเธอจะช่วยใครดีและในที่สุด ฮิวก็ไม่สนใจว่าใครจะขัด
“บ้านของไซคีอยู่ไหนครับ!”
เกิดควันโขมงสีขาวขึ้นรอบตัวเจ้าชายและองค์รักษ์คู่ใจแต่ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะเอ่ยปากร้องของความช่วยเหลือก็ไม่ทันการเสียแล้ว
เพราะบนเก้าอี้ตัวเดิม มีกบตัวโตผิวลื่นเป็นมันสีเขียวสดใสสองตัวกำลังร้องอบๆโอดๆด้วยความตกใจ เหยียบอยู่บนกระดาษโน้ต
ของไซคีจนทุกคนรวมทั้งองค์จักรพรรดินีที่ต้องลุกขึ้นมองข้ามโต๊ะมาดูหลานชาย
“โธ่...ฮิว ยายว่ายายพยามช่วยหลานแล้วนะ แต่ไซคีเขาก็ทำเพราะหวังดี”องค์จักรพรรดินีพูดด้วยน้ำเสียงที่แสร้งทำเป็นเศร้า
สร้อยและเก็บอารมณ์ขบขันไว้ในดวงตา
“อะไรกันเนี่ย ฮิว ไคร์”เฟิร์นพูดอย่างไม่แน่ใจก่อนจะใช้มือช้อนกบตัวโตสีเขียวขึ้นมาไว้บนมือ “ตัวนี้ไคร์แน่เลย”เธอบอกและ
สังเกตตากลมโตที่เป็นสีดำสนิทของมัน และเมื่อเธอก้มลงมองกบอีกตัวก็เห็นตำหนิที่ดวงตาสีน้ำตาล “ส่วนนี่ก็ฮิวใช่มั้ย”
มันร้องโวยวายตอบ เป็นเสียงร้องถี่ๆน่าสงสารขณะที่ไคร์บนมือของเฟิร์นกำลังตะกายไปมาอย่างโมโหร้าย
สี่ชั่วโมงต่อมา
“องค์จักรพรรดินีเพคะมีคนขอพบเพคะ”นงสนมคนหนึ่งเดินเข้ามารายงานกับองค์จักรพรรดินีที่กำลังนั่งเล่นกบตัวโตสองตัวที่อยู่
ในอ่างแก้วที่ใส่น้ำไว้ให้มันครึ่งอ่าง
“เชิญเข้ามาเลย เชิญๆ”องค์จักรพรรดินีบอก นางสนมจึงเดินออกไปแล้วบุคคลในชุดฮูดสีดำก็เดินเข้ามา พร้อมกับดึงหมวกฮูด
ออก
“สวัสดีครับท่านย่า หวัดดีเฟิร์นสวัสดีครับท่านโรเรรัย”ไซคีทักทายทุกคนอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะสังเกตเห็นอ่างแก้วบนโต๊ะ “โธ่
กะแล้วเชียวว่าเดี๋ยวต้องมาจัดการจนได้”เขาส่ายหัวไปมาอย่างหัวเสียและส่งสายตาไปที่กบสองตัวในอ่างแก้ว ที่พอมันเห็นว่าเขาเดินเข้ามาใน
ห้องมันก็พร้อมใจกันกระโดดออกจากอ่างแล้วกระโดดโหยงๆมาตะกายรองเท้าของไซคีอย่างโกรธจัด “อะไรๆ โวยวายอยู่ได้”
“น่าส่งสารเขาออก ไซคี”เฟิร์นบอก ขณะที่ไซคีนั่งลงฟังเสียงโวยวายของเจ้ากบสองตัว
“อะไรนะ จะหาว่าฉันแกล้งพวกนาย”เขาย้อนถาม “กระดาษโน้ตที่ฉันทิ้งไว้ให้พวกนายน่ะอยู่ไหน”
“อ๋อ อยู่นี่เพคะ”โรเรรัยตอบ และชูกระดาษโน้นขึ้นก่อนจะเดินมาส่งให้กับไซคีที่ผลิกด้านหลังของกระดาษขึ้นอ่านก่อนจะหันมุมกระดาษด้านล่างให้กบน้อยทั้งสองตัวได้อ่าน
‘คำเตือน ผู้ที่อ่านโน้ตฉบับนี้ด้วยตัวท่านเอง ตอนนี้ท่านได้รับคำสาปไปแล้วหนึ่งบทฉะนั้น กรุณาอย่าละเมิดข้อบังคับที่กล่าวไว้แต่
อย่างใด สำคัญมากหากไม่อ่านก่อนทางกลุ่มนักล่าจะไม่รับผิดชอบแต่ประการใด’
พออ่านจบ กบทั้งสองตัวก็เงยหน้าขึ้นมองไซคีที่ตัวเท่ายักษ์สำหรับพวกมันก่อนจะก้มหน้าลงอย่างหมดหวัง
“โอ้ย พอๆ ล้อเล่นน่าจะช่วยเดี๋ยวนี้หละ แหม”ไซคีรีบบอกเจ้ากบทั้งสองตัวก็เงยหน้าขึ้นร้องเร่งให้เขาทำกันระงม “ให้ตายซิ นี่ไม่
มีใครเตือนหรือไงว่าบ้านฉันมันอันตราย อยากจะรู้กันจริงๆเชียว หะ—โธ่ โดโลเรสไม่เป็นไรหรอกน่า แต่ถ้านายสองคนไปหาที่บ้านน่ะ
อันตราย โดโลเรสนะฉันพาเข้าไปจะอันตรายได้ยังไง---แน่ะ ยังจะบ่นอีกฮิว ---- นี่จะบ่นอะไรนายเป็นคนจ้างฉันเองไม่ใช่หรือไง---เป็นแค่
กบอย่ามาสอนน่า --- ช่วยไม่ได้ไคร์
ก็อยากช่วยมันเองนิ—บ่น บ่น ----ขนาดอยู่ร่างนี้ยังโวยวายซะโลกแตกแบบนี้ปล่อยให้อยู่ไปอีกซักวันดีกว่ามั่ง – เอาหล่ะ หยุดๆ จะคืนร่างให้เดี๋ยวนี้ละหยุดโวยซิ เออ ก็แค่เนี่ย”
ไซคีถอนหายใจ ก่อนจะโปรยอะไรบางอย่างสีขาวลงบนตัวกบทั้งสองตัวที่ทำท่าเหมือนจะจาม
“อย่าจามเชียวน่ะ”ไซคีบอก แล้วจึงกางนิ้วแตะลงบนหัวกบทั้งสองตัว และทันทีที่แสงที่อัญมณีวาบขึ้น ควันสีขาวก็โขมงขึ้น
อีกรอบ แล้วฮิวในร่างคนก็รีบลุกเดินออกไปจากกลุ่มควัน ส่วนอีกคน
พลาด ล้มทับไซคีไปครึ่งตัว
“โอ้ย ไอ้บ้า ลุกออกไปหลังจะหัก”ไซคีพูดสั่ง พร้อมกับเตะขายันเข่าถีบไคร์ให้ลุกออกไปจากตัว ก่อนจะลุกขึ้นลูบสันหลังตัว
เอง “ให้ตายซิ”แล้วเขาก็เดินจ้ำๆไปนั่งที่โต๊ะ ร่วมกับคนอื่นๆ
“นี่ๆ อย่ามาทำอารมณ์เสียนะ”ฮิวพูดดักขึ้น “แล้วโดโลเรสมาด้วยรึเปล่า”
“ฉันรีบเดินทางมาในสามชั่วโมงยังไม่พอใจอีกหรือไง ฮิวนายคิดว่าสามชั่วโมงจากแคนโดร่าฉันจะมาแบบคนธรรมดารึเปล่า”ไซคี
ย้อนถาม ก่อนจะปลดเสื้อฮูดออกและส่งให้นางสนมนำไปแขวน “หนาวจะตาย
บอกแล้วไงว่าอย่าไปบ้านฉันก็ไม่เชื่อ ใครที่รู้ที่อยู่บ้านฉันมันปลอดภัยซะที่ไหนเล่า ถ้าไม่อยากลำบากก็อย่ารู้ดีกว่า”
“ก็เลยใช้วิธีนี้ดักด้วยคำสาป”ไคร์ถามต่อ
“ช่วยไม่ได้นิ ขืนให้พวกนายรู้ก็ก็ตายกันหมดซิ”ไซคีตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ “ไม่ต้องห่วงโดโลเรสหรอกน่า”เขาหันไปเสริมกับฮิว
“ว่าแต่ นายมาได้ยังไงจากแคนโดร่าในสามชั่วโมงเนี่ย”เฟิร์นถามเปลี่ยนประเด็น
“ความลับ”เขาตอบ “แล้วก็อันตราย”ก่อนจะพูดต่อเพราะรู้ว่าฮิวมันคงจะติดใจ
“แล้วหลานจะพักอยู่ก่อนรึเปล่าไซคี”องค์จักรพรรดินีถามขึ้น
“คงจะพักซักคืนน่ะครับ”ไซคีตอบ ถ้าเป็นปรกติมันคงจะรีบกลับ แต่นี่ฤดูหนาวหิมะแถกระหน่ำมันคงไม่อยากฝ่าหิมะกลับบ้านเท่า
ไหร่ “ถ้า ไม่มีคนลอบทำร้ายผม”
“แหม อันนี้ย่าก็ช่วยไม่ได้ละไซคี”องค์จักรพรรดินีหัวเราะคิกคัก “แล้วจะไม่อยู่ถึงวันงานฉลองหรอ อีกแค่วันเดียวเองนะ”
“ไม่ละครับ บ้านผมเขามีวิธีเดินทางที่ไม่เหมือนชาวบ้านเขาแค่หกเจ็ดชั่วโมงก็ถึงแล้วละครับ”ไซคี ตอบ
“องค์จักรพรรดินีเพคะ มีคนขอเข้าพบเพคะ”นางสนมคนหนึ่งเดินเข้ามาบอก
“เชิญเข้ามาได้”องค์จักรพรรดินีบอก แล้วนางสนมก็เดินออกไป ก่อนที่สตรีงามสองคนจะเดินเข้ามา
คนแรกเป็นสตรีวัยกลางคน เป็นผู้หญิงร่างสูงสมส่วน สวมชุดกระโปรงง่ายๆสีน้ำตาลแก่ ขับผิวสีอมชมพูสวยให้ดูสุขภาพดีเรืองผม
สีน้ำตาลเข้มเป็นเงาสลวยถูกม้วยเป็นมวยเรียบร้อยเช่นเดียวกับนัยน์ตาที่กราดมองไปรอบห้อง
คนที่สอง เป็นเด็กสาวหน้าตาสะสวยคมเข้ม ผมสีน้ำตาลเงารวบขึ้นเป็นหางม้า สวมชุดกระโปรงสีขาวจับระบายน้อยๆ
“สวัสดีค่ะ แม่”หญิงคนแรกพูดขึ้น เช่นเดียวกับเด็กสาวที่มาด้วยกัน
“สวัสดีค่ะท่านย่า”
“อ้าว ตายจริงจะมาทั้งทีทำไมไม่ส่งจดหมายมาบอกแม่ก่อนเล่า”องค์จักรพรรดินีตอบด้วยความปลื้ม ปิติ “ไหนๆ ฟีไลท์มาให้ย่าดู
หน้าหน่อยซิ”
“ฟีไลท์”ไคร์ ฮิวและเฟิร์นพูดขึ้นพร้อมกันและหันมองไซคีที่เขากำลังนั่งหัวเราะอย่างขมขื่น
“แม่ครับ เล่นผมอีกแล้วหรอ!”ไซคีลุกขึ้นพูดกับหญิงที่เขาเรียกว่าแม่ ถ้าอย่างนั้นผู้หญิงคนนี้ก็ต้องเป็นเจ้าหญิงเทลล่า
“เอาน่าไซคี ไม่ต้องห่วงน่ะแม่เอาชุดของลูกมาด้วย”เจ้าหญิงเทลล่าบอก แต่นั่นยิ่งทำให้หน้าของลูกชายซีดเข้าไปอีก
“ชุด ชุดอะไรครับ”เขาถามเสียงเบา
“ไม่ต้องห่วงน่า”
“ไอ้ไม่ต้องห่วงของแม่นั่นล่ะครับ ที่ผมเสียว”
“ชุดไซเคอรันจ้ะ”แม่ของเขาตอบ ขณะที่เจ้าหญิงฟีไลท์กำลังนั่งคุยกับท่านย่าของเธออย่างร่าเริง
แล้วไซคีก็กระซิบกระซาบอะไรกับแม่ของเขาอยู่พักหนึ่งก่อนที่ไซคีจะเดินเข้ามากระซิบเพื่อนๆทั้งสามคนว่า
“ไปด้วยกัน”เขาบอกสั้นๆ ก่อนจะยืดตัวขึ้น “ท่านย่าครับผมกับคนอื่นๆขอตัวก่อนน่ะครับ”
“จ้า”องค์จักรพรรดินีตอบ ไซคีจึงเดินนำฮิว ไคร์และเฟิร์นออกมาจากห้อง
“ให้ตายซิ แม่นะแม่ เล่นฉันอีกแล้ว”ไซคีพูดบ่นงึมงำ
“ยังไม่ชินอีกหรอ ฉันว่าแกโดนบ่อยแล้วนะ”ฮิวพูดกึ่งประชด
“ลองแม่นายทำแบบนี้บ่อยๆเข้าซิ จะเอือมละอา เข้าใจละว่าแม่หวังดีแต่นี่ไม่หวังดีไปหน่อยหรือไง ฉันจัดการเรื่องของฉันเองได้
แท้ๆ”ไซคีบ่นต่อไป ก่อนจะพาทุกคนลงไปที่ชั้นสอง แล้วจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องห้องหนึ่งที่มีคนคนหนึ่งนั่งรออยู่แล้ว
“หวัดดีจ้ะ ทุกคน”
“โดโลเรส”เฟิร์นร้องดีใจ ก่อนจะรีบเดินฉับๆเข้าไปในห้องงเป็นคนแรกนำฮิวเข้าไปนั่งข้างๆโดโลเรส ขณะที่ไซคีกับไคร์แยกไปนั่ง
ที่เตียง
“ไม่เป็นไรนะ”ฮิวถาม โดโลเรสพยักหน้ายิ้มๆ
“อื้อ สบายดี”เธอตอบ “ไซคีเขาดูแลฉันดีมาก”
“อย่าพูดอย่างน้าน...โดโลเรส แค่นี้ฉันก็เละจะตายอยู่แล้ว”ไซคีตอบแบบหน้าเสีย และโยกตัวไปมา บนขอบเตียง
“นาย..คิดว่าอะไรฮิว”โดโลเรสหันไปหรี่ตาใส่ฮิว “หรือว่านาย....คิดว่าไซคีจะทำอะไรฉัน”
“เดาเก่ง”ไซคียักไหล่เป็นคำตอบว่าที่พูดมานะถูกแล้ว
“คิดไปนั่น”โดโลเรสบอก “อย่างไซคีน่ะ ต่อให้เกิดใหม่อีกชาติก็ทำอะไรอย่างนั้นไม่ได้หรอกน่า”
อีกคนแล้ว
ไคร์คิดในใจ ทำไมหนอพวกผู้หญิงถึงได้มั่นใจนักว่าไซคีไม่มีทางทำเรื่องอะไรแบบนั้น หรือพวกเธออาจจะมองออกกันเองว่าไซ
คีเป็น...กะเทย ไม่ๆ หรือมันอาจจะเป็นเกย์ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเป็นเขากับฮิวซิที่ต้องระวังตัว
เขาก็คิดมากไป...บางที ไซคีมันอาจจะเป็นพวกที่ให้เกียรติผู้หญิงแบบถึงที่สุดก็ได้ หรือไม่ เขาก็ได้ยินมาว่านักบวชชายในโคเทีย
น่าจะต้องตัดจิตพิศวาสออกให้ได้ บางทีไซคีอาจจะเป็นนักบวชพวกนั้นก็ได้ งั้นก็หมายความว่ามันหมดน้ำยาแล้ว
“ไอ้สติแตก”ไซคีหันมากระซิบด่า น้ำเสียงบอกได้เลยว่ากำลังโกรธจัด “ถ้าเครียดนักก็ออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงโน่น วันนี้อนุญาต”
“อย่าอ่านความคิดชาวบ้านพร่ำเพรื่อได้มั้ย”ไคร์พูดเสียงดุ แต่ไซคีดุกว่า
“ใครบอกฉันอ่าน หน้านายมันฟ้องต่างหากละ ดูคิ้วก็รู้แล้วว่าคิดอะไรอยู่ ไม่น่ามาช่วยเลยให้ตายซิ วันนี้มันอะไรน่ะถึงได้ซวยทั้ง
วัน”เขาพูดอย่างอารมณ์เสียและลุกเดินออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไรอีก
“ไคร์”เฟิร์นเรียกอย่างไม่แน่ใจ “ไปพูดอะไรให้เขาโกรธรึเปล่าน่ะ”
“ไม่ได้พูด”ไคร์ตอบอย่างหัวเสีย “แค่คิดเอง”
“ความคิดแกมันชั่วเสมอละน่า”ฮิวพูดแหย่ๆ “มันโดนแม่มันหักหลังมาแหมบๆจะอารมณ์เสียก็ไม่แปลกหรอก”
“เรื่องไซคีเอามาพูดเล่นบ่อยๆเดี๋ยวเขาก็เอือมหรอกน่า”โดโลเรสบอกดักคอเพื่อนชายทั้งสอง
“ทำไมละ ว่าจะถามหลายทีแล้ว”ไคร์ถามอย่างใคร่รู้
“มันสำคัญกว่าที่พวกนายคิดไว้เยอะเลยละ”โดโลเรสตอบ “เพราะฉันเองกว่าจะรู้ไซคีก็น่วมไปหลายต่อแล้วเหมือนกัน”
น่วม?
“ไคร์!ฮิว! ตื่น ตื่น ตื่นซี่......ถ้าไม่ตื่นฉันจะตายแล้วน่ะเว้ย!–บอกให้ตื่น!”ตุบ!ตุบ! ผัวะ! “ขึ้นมาฟังคนพูดก่อนซิวะ!” ตึง! ผัวะ!ผัวะ!“ใครมันแส่ให้พวกมันกินเหล้าก่อนนอนวะ!” ปั๊ก!ปั๊ก! ตุ่ม! “โอ้ย!!จะทำยังไงกับพวกมันดี! เวลายิ่งไม่มีอยู่!------ตื่นซิตื่น!ตื่น! โว้ย!ไม่ตื่นก็ช่างแก!”
ปัง!!
ไซคีกึ่งเดินกึ่งกระโดดลงมาตามบันไดหน้าปราสาท ตรงไปที่รถม้าสีดำสนิทที่สว่างด้วยตะเกียงที่หน้ารถเพียงดวงเดียว
“มาแล้วครับ ออกรถได้เลยเลยครับลุง”ไซคีพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งในเบาะรถข้างๆกับโดโลเรส ที่กำลังนั่งรอเขาอยู่กับแม่ของไซคีนี่เอง
“ไงมั่งลูก เจ้าชายเขาว่าไง”หญิงวัยกลางคนถามขึ้นด้วยความสนใจ
ไซคีหัวเราะกับตัวเองฝืดๆ ไอ้การที่เขาปลุกคนสองคนให้ขึ้นมาฟังเขาพูดไม่ได้นี่มันจะนำพาความลำบากให้เขาอีกไม่รู้เท่าไหร่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำด่าและนี่หล่ะแม่ของเขา หล่อนเป็นหญิงที่มีเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม เช่นเดียวกับเขาพร้อมทั้งแววตาสีเข้มคู่นั้นที่ไม่ได้ต่างไปจากเขาเท่าไหร่เพราะแม่ที่รักก็ดูยังสาวราวกับอายุแค่ยี่สิบกว่าๆ
เทลล่า แฟร์คอนเวอร์ หัวหน้ากลุ่มนักล่าเงินรางวัลเป็นอดีตเจ้าหญิงแห่งโคเทียน่าและยังเป็นชายาของเจ้าชายซานฟาเทียพระโอรสองค์โตขององค์จักพรรดินี แต่ตอนนี้สิ้นพระชนม์ไปแล้วเมื่อหกปีก่อน
“เจ้าชายเขา...ไม่ยอมตื่นขึ้นมาฟัง ผมเลย.....กะว่าจะส่งจดหมายไปบอกทีหลัง”ไซคีตอบก่อนจะเหลือบตามองพระมารดาที่
เคารพแวบหนึ่ง
“อะไรน่ะควอ....นี่ลูกทิ้งงานอีกแล้วหรือเนี่ย ให้ตายซิอย่าทำอะไรให้มันว่างๆโหว่ๆนักได้มั้ย....ให้ตายซิลูกถ้านี่เป็นงานใหญ่ขึ้น
มาลูกจะทำยังไง”
“ครับแม่ ขอโทษครับ”ลูกชายตัวดีพูดตอบอย่างนอบน้อมแต่ผู้เป็นแม่กลับชักสีหน้าที่โกรธเคือง
“ควอ...แม่ไม่ชอบให้ลูกทำกิริยาแบบนั้นกับแม่...แล้วก็เสียงนั่นอีกไหนจะท่าทางแบบนั้น แล้วก็เสื้อผ้าการแต่งตัวกลับถึงบ้านแม่
ต้องให้เมโลจัดการซะหน่อย”
ไซคีพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันออกไปท้าวคางส่งสายตาออกไปชมวิวนอกหน้าต่างโดยไม่มีท่าทีจะอธิบายคำว่า ‘กิริยา
แบบนั้น’ให้กับโดโลเรสได้เข้าใจ
หรืออันที่จริง เขาอาจจะบอกไม่ได้ก็ได้
เช้า...รุ่งขึ้น
ไคร์ลืมตาขึ้นเบลอๆ ก่อนจะพยามโงหัวหนักๆของตัวเองขึ้นแต่ก็ต้องหยุดกลางคันเพราะความเจ็บแปล็บที่หลังคอพร้อมกับลูบ
รอบเขียวเหมือนรอยสันหนังสือที่แขนเป็นจุดๆและกว่าเขาจะลุกขึ้นนั่งพิงพนักเตียงได้ก็เล่นเอาแย่เหมือนกัน
เมื่อคืนคงดื่มหนักไปหน่อย
เขายกมือขึ้นทุบท้ายทอยตัวเองที่ยังปวดไม่หาย ใครมันซ้อมเขาตอนหลับรึเปล่าแต่เมื่อเขาหันไปมองเตียงของฮิวก็ต้องตกใจ
กว่าเพราะฮิวมันลงไปนอนแผ่อยู่บนพื้นแถมยังมีหนังสือสองสามเล่มฝากไว้บนหัวมันอีก
แปลก ฮิวไม่ใช่คนนอนดิ้น แล้วทำไมวันนี้มันลงไปกองกับพื้นได้หรือมันจะดื่มหนักจนละเมอ
“ฮิว ไคร์”
เสียงแผ่วๆดังมาจากนอกประตูห้อง ที่ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นใครไม่ได้นอกจากเฟิร์น
“เข้ามาเลยเฟิร์น”ไคร์พูดเสียงอ่อน ขณะที่ประตูเปิดออก แล้วเฟิร์นก็ต้องชะงักวูบเมื่อเห็นฮิวนอนตายเป็นศพอยู่บนพื้น
“นี่อะไรเนี่ย”เธอเดินขมวดคิ้วเข้ามา ก่อนจะโยนยาขวดหนึ่งให้ไคร์ที่มีชื่อยาแปะอยู่ว่า ‘ยาแก้เมา’
ขณะที่เฟิร์นกำลังกระชากคอเสื้อฮิวขึ้นมาและเขย่าตัวแรงๆจนหน้ากลัวว่าคอจะหักเอา“เอ้าตื่นๆ เช้าแล้ว”
“พอจะรู้มั้ยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”ไคร์ถามหลังจากกลั้นใจดื่มยาที่ส่งกลิ่นเหม็นเขียวไปอึกหนึ่ง
“ไม่รู้ซิ แต่เช้านี้ฉันยังหาโดโลเรสไม่เจอเลย”เฟิร์นตอบและในที่สุดฮิวก็ลืมตาขึ้น และลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จดูเขาจะไม่มีอาการเมา
ค้างเหมือนกันไคร์
“ขอบใจที่ปลุกเฟิร์น นึกว่าโดนผีอำซะแล้ว”ฮิวพูดเบลอๆ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นแต่ก็ต้องร้องโอ้ยเบาๆ และลูบที่ชายโครง “อุ้ย....ลง
มาได้ไงวะเนี่ย”
“มีใครถีบแกลงมามั้ง”ไคร์ตอบก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเลือกชุดไปรเวทออกมาชุดหนึ่ง
“สงสัย เนี่ย หลังช้ำหมดเลย”เฟิร์นบอก หลังจากถกเสื้อด้านหลังของฮิวขึ้นดู“รอยมันเขียวๆยาวๆ สงสัยจะสันหนังสือ”
“ใครหนอมันทารุณคนเมา”ฮิวส่ายหัว ขณะที่ไคร์เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำข้างๆ “เออแล้วมาแต่เช้ามีอะไรหรอ”
“อ๋อ เปล่าหรอก แค่มาดูว่าสร่างเมากันรึยัง”เฟิร์นตอบ และทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง“ดื่มกันเข้าไปได้ บอกแล้วว่าจะกินมาก เป็นไงละ
ลำบากไซคีต้องแบกมาส่ง”
“มันแบกไหวด้วยหรอ”ฮิวหัวเราะ
“ไหวแน่ก็มันเอาเชือกผูกเอวพวกนายแล้วก็ลากกลับมานี่ไง”
“ถ้ามันจะทำแบบนั้น วันหลังช่วยบอกมันที่ว่าโซฟาห้องนั่งเล่นก็นุ่ม”
“มันเอามาส่งก็บุญแล้ว รู้มั้ยว่าพวกนายหลับคาโต๊ะกันไปตอนกี่ทุ่มตอนนั้นน่ะตีหนึ่งแล้วรู้ไว้ซะ แค่หยุดปิดเทอมสามอาทิตย์
ฉลองลาตายอะไรกันนักหนา”เฟิร์นพูดอย่างหงุดหงิด แล้วเธอก็ต้องนั่งรอสองหนุ่มอาบน้ำล้างกลิ่นเหล้าออกจนหมด เสร็จแล้วก็ต้องนั่งรอพวก
เขาเก็บกระเป๋าอีก
“เธอเก็บกระเป๋าเสร็จแล้วหรือไง”ไคร์ถาม
“เออซิ ตั้งแต่พวกนายยังไม่หายเมานะหละ”เฟิร์นตอบนี่ถ้าไม่ติดว่าเจ้าหญิงเซเซียลูกพี่ลูกน้องของฮิวที่เธอมีหน้าที่อารักษ์ขาอยู่
วังเดียวกันกับฮิวเธอคงไม่มานั่งรอพวกเขาอย่างนี้
“แล้วใครกลับไปแล้วมั่งละ”ฮิวถามขึ้นทันทีที่จัดของของตัวเองเสร็จ
“ส่วนใหญ่ก็เริ่มเดินทางตั้งแต่เช้ามืดนะหละ”เฟิร์นตอบ “แต่ฉันยังหาโดโลเรสไม่เจอ”
“โดโลเรส........”ฮิวเงยหน้าขึ้นมองเฟิร์น “หาไม่เจอหรอ”
“ใช่ ไม่ได้อยู่ที่ห้องแน่ะ”เธอตอบ
“ไอ้ไซคี!!!”
ฮิวและไคร์เปิดประตูสู่ห้องอันมืดสลัว ที่เขาเชื่อว่ามันควรจะมีเจ้าของห้องอยู่แต่ตอนนี้จะอยู่ได้ยังไง
ก็ในเมื่อมันไปตั้งแต่ไก่ยังไม่ตื่น
“โธ่เว้ย! โดโลเรสหายไปทั้งคน มัวทำอะไรอยู่วะ ทำงานสะเพร่าจริงๆเลยไม่น่าจ้างมันเล้ย ให้ตายซิ”ฮิวพึมพำอย่างหัวเสีย ขณะที่
ไคร์เดินใจเย็นตรงไปที่โต๊ะเขียนหนังสือของห้องและหยิบโน้ตแผ่นหนึ่งขึ้นมาอ่านออกเสียง
“ฮิวฟังนะ ‘ถึงฮิวและไคร์ ฉันรู้ว่ายังไงนายสองคนก็คงพังประตูห้องฉันแต่เช้าถ้าพวกนายหาโดโลเรสกับฉันไม่เจอคือตัวฉันเองก็
ไม่นึกอยู่เหมือนกันว่าแม่ฉันเขาจะถ่อมารับฉันที่นี่ตั้งแต่ตีสองทีแรกฉันก็คิดว่าจะไม่กลับเพราะต้องอยู่ดูโดโลเรสให้พวกนายที่โรงเรียนแต่ผล
คือแม่ฉันจับโดโลเรสเป็นตัวประกัน ฉันก็เลยต้องกลับบ้านจริงๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะเพราะฉันจะพาโดโลเรสไปด้วย ที่บ้านฉันปลอดภัยแน่ๆ
แต่อย่างว่าหล่ะ พวกนายจะโทษฉันก็ไม่ได้นะ เพราะฉันก็ไปบอกพวกนายที่ห้องแล้วด้วยปลุกตั้งหลายรอบ แต่พวกนายไม่ตื่นมา
ฟังกันเอง แล้วแม่ก็ให้เวลาจำกัดดังนั้นฉันเลยทิ้งโน้ตนี่ไว้แทนแต่ถ้าพวกแกคิดว่าฉันจะทำอะไรบ้าๆกับโดโลเรสละก็แกฝันไปอีกชาติก็เป็นไป
ไม่ได้หรอกเปิดเทอมแล้วค่อยเจอกัน
จาก ไซคี
ปล.1 แต่งานฉลองครบรอบของท่านยายฉันคงจะแอบไปหาท่านยายเงียบๆพวกนายอย่าหวังว่าจะได้เจอฉันที่นั่นเลยน่ะ หาไป
เถอะ ไม่เจอหรอก(แล้วแกห้ามนั่งเฝ้าท่านยายด้วย)
ปล.2 แต่ถ้าพวกนายรับรองได้ว่าที่วังมันปลอดภัยพอสำหรับโดโลเรสละก็แกจะรอรับโดโลเรสที่งานฉลองเลยก็ได้น่ะ จะพาไปส่ง
แต่ตัวฉันคงโดนกักขังไปอีกนานจนกว่าจะเปิดเทอมแต่ฉันว่าโดโลเรสอยู่กับฉันคงจะปลอดภัยกว่าอยู่กับนายถ้าคิดว่าไงก็ส่งจดหมายมาอีกทีก็
แล้วกันนะ(แต่ห้ามบุกมาที่บ้านฉันก่อนได้รับอนุญาต)
ปล.3 อ๋อ แล้วถ้าคิดว่าจะมารับโดโลเรสที่บ้านฉันเลยละก็พวกนายก็เชิญเปิดตำราแผนที่โบราณได้เลย
ใบ้ให้ก็ได้ว่าบ้านฉันเป็นราชวังเก่าของท่านยาย (แต่แกห้ามเล่นโกงถามท่านยายนะ)”
“โธ่เว้ย! ให้ตายซิ ปะไคร์กลับไปปรึกษาท่านยายที่วังดีกว่า”ฮิวพูดอย่างหัวเสียงพร้อมกับเงยหน้าขึ้นจากกระดาษโน้ตก่อนจะก้าว
ฉับๆออกไป
“เฮ้ย เดี๋ยวฮิว ใจเย็นซิ”ไคร์เรียก ก่อนจะรีบเดินตามออกไปโดยที่เขาไม่ได้อ่านประโยคสุดท้าย ที่เขียนไว้ที่ด้านหลัง
ของกระดาษเป็นตัวเล็กๆ
ถึงจะบอกว่ารีบกลับไปปรึกษาท่านยายแต่การเดินทางจากแคนโดร่าสู่โทรีเบอร์อย่างเร็วที่สุดก็สองวันเพราะขนาดพวกเขาลงทุน
ขี่ม้าลุยหิมะและพายุมาตลอดทาง ยังไม่เร็วกว่าเดิมเท่าไหร่
“ว้าย! เจ้าชายเพคะ ท่านไคร์ ท่านเฟิร์นก็ด้วย”นางสนมนางหนึ่งร้องขึ้นด้วยความตกใจที่อยู่ๆบุคคลสำคัญทั้งสามท่านมาโผล่ที่
ห้องโถงหน้าวังที่เต็มไปด้วยคุณหญิงคุณนายข้าราชการชั้นสูงเต็มห้องแต่บุคคลที่สำคัญที่สุดทั้งสามคนกลับโผล่เข้ามาในสภาพที่โทรมถนัด
ตาเพราะทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยเกล็ดหิมะ แม้แต่ผมก็ยังแข็งเป็นปึกโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสตรีที่มีผมยาวกว่าครึ่งหลังอย่างเฟิร์น
“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ค่ะ”เฟิร์นบอกก่อนจะส่งกระเป๋าเดินทางของตัวเองให้กับทหารที่กรูเข้ามาช่วยถือของ ขณะที่นางสนม
นางนั้นจะใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองปัดเศษหิมะบนตัวของเฟิร์น
“ตายแล้ว ตายจริง ทำไมจะกลับมาที่วังไม่ให้ทหารของแคนโดร่ามาส่งละเพคะลุยหิมะมาเองแบบนี้อันตรายออกเพคะ”
“ช่างเถอะ องค์จักรพรรดินีอยู่มั้ย”ฮิวถาม ก่อนจะสะบัดเสื้อตัวเองให้หิมะหลุดออกไป
“อ๋อ องค์จักรพรรดินีเดินทางไปคาวซอเน่เพคะ พรุ่งนี้ถึงจะกลับเพคะแต่กว่าจะถึงคงราวๆหกวันน่ะเพคะ”นางสนมตอบ
“โห้...หกวัน”ไคร์พึมพำ
“เพคะ แต่ไปคุยในห้องรับรองดีกว่ามั้ยเพคะอยู่ตรงนี้คงจะไม่ดี”นางสนมกระซิบและเหลือบไปที่พวกขุนนางรอบห้อง ที่ส่งสายตา
กึ่งหัวเราะมาที่พวกเขา
ในที่สุด พวกเขาก็จัดการตัวเองให้เป็นผู้เป็นคนที่พวกเขาต้องทรงชุดอัศวินกันตลอดเวลา ก่อนจะมานั่งทานอาหารเย็นรวมกันใน
ห้องอาหารที่เป็นห้องโถงขนาดใหญ่ และมีโต๊ะยาวที่นั่งได้กว่าสามสิบคนแต่พวกเขาสามคนนั่งทานกันที่หัวโต๊ะเท่านั้น
“แล้วเอาไงละ จะรอองค์จักรพรรดินีหรือว่าจะบุกไปบ้านไซคีเลยดี”เฟิร์นพูดแหย่สีหน้าอมทุกของเจ้าชายที่นั่งครองหัวโต๊ะแต่ผู้
เดียว
“ถ้าไปได้ ฉันไม่ถ่อมาถึงวังหลวงหรอกบ้านไซคีขี่ม้าแค่ชั่วโมงครึ่งก็ถึงแล้ว”ฮิวตอบ พลางถอนหายใจ
“โอ้ย จะคิดอะไรนักหนา ไซคีมันไม่ทำอะไรโดโลเรสหรอกน่า”ไคร์บอกอย่างไม่ใส่ใจ“ขนาดตอนนั้นเราแอบนั่งทายสัดส่วน
ผู้หญิงกัน มันยังไม่เล่นด้วยเลย”
“เล่นอุบาทว์จังพวกนายเนี่ย”เฟิร์นถอนหายใจอย่างเอือมละอา
“เออ แต่พูดถึงไซคีก็แปลกๆเหมือนกันนะ”ฮิวเปลี่ยนประเด็น “สังเกตมั้ยไอ้ที่ผู้ชายเขาทำกันมันก็ไม่เห็นจะทำ”
“เช่นอะไรมั่งล่ะ”เฟิร์นถาม ก็แน่หละ เธอเป็นผู้หญิง
“ก็อย่างเช่น เหล้า”ฮิวเริ่มขึ้น “จำได้มั้ย ว่าไอ้คืนที่เราเลี้ยงฉลองกันน่ะพวกผู้หญิงเขาก็นั่งกินโน่นกินนี่ไป แยกไปอีกวง แต่ไอ้ไซคีมันนั่งวงเดียวกันกับเราของกินก็จัดไว้ให้เท่ากัน แต่มันดันกินแต่ของที่ผู้หญิงกินอย่างน้อยมันก็ไม่ดื่มเหล้าอย่างเราๆ ตอนเล่นไม้ผีมันก็ไม่เล่นเล่นทายสัดส่วนผู้หญิงก็ไม่เล่น ตอนที่ไอ้ทาคิเล่าเรื่องทะลึ่งๆมันก็เดินหนีทุกรอบแต่มันก็ไม่ทำอะไรที่ผู้หญิงเขาทำเหมือนกัน”
เท่านั้นหละ ชายอกสามศอกอย่างไคร์กับสตรีงามอย่างเฟิร์นถึงกับหาข้อแก้ตัวแทนไซคีไม่ได้
เพราะมันก็จริงอย่างที่ฮิวว่า ไอ้เรื่องทุเรศๆที่ผู้ชายทำกันประจำมันก็ไม่ทำแต่ไอ้เรื่องที่ผู้หญิงเขาทำกันมันก็ไม่ทำอีกน่ะหล่ะแถมมันยังค่อน
ข้างเป็นขวัญใจสาวๆพอสมควรแต่พอถามเข้าจริงๆว่ามันสนใจคนไหนมันก็บอกว่ามันจะเอาตรงไหนมาสนแต่ถ้าจะมองว่ามันเป็นเกย์...ตรง
ไหนวะ ไม่เห็นมันจะสนใจอะไรซักอย่างจะออกแต๋วก็ไม่เห็นออก
ยังสรุปไม่ได้
“อ้าว!พวกเด็กๆ กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย เป็นไงมั่งพี่เฟิร์นไม่เจอกันตั้งนานแน่ะ”หญิงสาวในชุดหลุยห์เดินรี่เข้ามานั่งข้างๆเฟิร์นอย่าง
ร่าเริงกำไลขอมือขยับกรุ้งกริ้งตลอดเวลา ถึงเธอจะเป็นเจ้าหญิงที่อายุยี่สิบห้าปีที่ถือว่าเป็นพี่ใหญ่ในกลุ่มเจ้าชายเจ้าหญิงในปัจจุบัน แต่หน้า
เธอก็สวยเด็กตลอดเวลาผิดกับเฟิร์นที่เป็นเพียงราชองค์รักษ์มือขวาแต่เฟิร์นก็จัดว่าเป็นองครักษ์ที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มของกลุ่มราชองค์รักษ์
ของเจ้าหญิงเซเซียที่มีอยู่เจ็ดคน ก็นับว่าเป็นเจ้าหญิงที่มีองครักษ์ประจำตัวมากที่สุดในฮาโมเนีย
เจ้าหญิงเซเซีย โฮเบรน เจ้าหญิงอันดับห้าแห่งฮาโมเนีย
“ขออาหารให้ข้าชุดหนึ่ง”หล่อนหันไปสั่งกับนางสนม ก่อนจะหันมาร่วมวงสนทนา “นี่
ทำไมจะกลับทั้งทีไม่บอกกันก่อนเลย”
“ก็บอกทีไร เจ้าหญิงก็ชอบยกขบวนไปรับนี่คะ”เฟิร์นตอบยิ้มๆ “จริงซิเจ้าหญิงพอจะรู้จักบ้านที่เจ้าชายไซเคอรันอยู่รึเปล่าคะ”
“ไซเคอรันหรอ.....”เจ้าหญิงขมวดคิ้ว “ไม่รู้ซิแต่ได้ยินว่าเขาประทับอยู่ที่ปราสาทกา”
“อ้าวปราสาทกานี่มีอยู่จริงหรอครับ ผมนึกว่าเป็นแค่ฉายา”ไคร์เงยหน้าขึ้นถาม
“มีอยู่จริงน่ะ เป็นปราสาทที่ทาสีดำทั้งหลังแม้แต่เครื่องเรือนส่วนใหญ่ก็ทำจากไม้สีเข้มน่ะ
รู้สึกจะเป็นความชอบส่วนตัวของเจ้าชายบางพระองค์ที่สร้างปราสาทก่อนจะส่งต่อให้เจ้าหญิงเทลล่าน่ะ”เจ้าหญิงตอบ ก่อนจะหันไปรับจาน
อาหารมาจากนางสนม
“แล้วไม่รู้ที่ตั้งหรอพี่เซเซีย”ฮิวถาม แต่เจ้าหญิงส่ายหน้า
“ไม่รู้น่ะ เพราะจริงๆแล้วที่ตั้งของปราสาทการู้กันเฉพาะในหมู่ผู้อาวุโสเพราะหลังจากส่งต่อให้เจ้าหญิงเทลล่าแล้ว หลักฐานเรื่อง
ปราสาทก็ถูกทำลายทั้งหมดเพราะเหตุผลอะไรบางอย่าง บางคนก็บอกว่าเจ้าหญิงเทลล่าโดนโคเทียน่าตามล่าบ่อยๆเพราะอยากได้พระธิดา
องค์โตกลับไปโคเทียน่า”
“พระธิดาองค์โต เขาอยากได้พระโอรสด้วยรึเปล่าครับ”ไคร์ถาม
“คงจะด้วยนะหละ”เจ้าหญิงตอบ “ว่าแต่ อยากรู้ไปทำไม”
“เจ้าชายไซเคอรันเขาไปเรียนที่แคนโดร่าด้วยนะคะ”เฟิร์นตอบ
“อ้าว ก็ปราสาทกาอยู่แถวแคนโดร่าไม่ใช่หรอไซเคอรันเขาไม่ได้บอกหรอว่าบ้านเขาอยู่ไหน”เจ้าหญิงถาม
“เขาบอกแค่ว่าขี่ม้าชั่วโมงเดียวจากแคนโดร่าก็ถึงแล้วเหมือนกัน”ฮิวตอบ“แต่มันไม่บอกว่าอยู่ด้านไหนของแคนโดร่า”
“อืม...น่าจะเป็นทางทิศตะวันตกละมั่ง”เจ้าหญิงเซเซียตอบ“อย่างตอนนั้นฉันได้รับจดหมายจากเจ้าหญิงฟีไลท์ ก็มีใบสนติดเข้ามา
ในจดหมายบ่อยๆทางทิศตะวันตกของแคนโดร่าเป็นภูเขาป่าสนถ้าที่ที่จะมีใบสนมากๆในแถบแคนโดร่าก็มีที่นั่นที่เดียวแต่ทางที่ดีถามท่านย่าดี
กว่า”
“พี่ถามให้ผมดีกว่า”ฮิวหัวเราคิกๆ เมื่อนึกถึงจดหมายที่ไซคีมันทิ้งไว้
“แล้วจะถามไปทำไม คงไม่คิดจะไปหาไซเคอรันที่บ้านหรอกนะ”เจ้าหญิงพูดเสียงเข้ม“รู้รึเปล่าว่าที่อยู่ของพวกนั้นเป็นความลับแค่
ไหน”
“แม้แต่กับพระญาติหรอ”ฮิวย้อมถาม แต่เจ้าหญิงพยักหน้าหงึก
“รู้รึเปล่าว่าในหนึ่งปีมีนักฆ่าเข้าไปหาพวกนั้นกี่คน”เธอแกล้งถาม “ปีนึงมีนักฆ่าเข้าไปเพื่อลอบฆ่าคนในกลุ่มนักล่าปีละสามถึงหก
คนแล้วทุกคนไม่เคยรอดกลับออกมาลองคิดดูละกันว่าพวกนักฆ่าเก่งขนาดไหนแต่ไม่เคยลอบฆ่าคนในปราสาทกาได้สำเร็จซักคนทุกคนที่นั่น
เป็นยอดฝีมืออย่างเด็กกำพร้าที่ได้รับการฝึกที่นั่นเก่งกว่าเด็กห้องก.ของโซราเนียอีกรู้ไว้ ถ้าเอาไปปะลองกันจริงๆละก็ เด็กโซราเนียตาย
เกลื่อนแน่”
“แล้วเขาจะฆ่าผมหรอ”ฮิวย้อนกวนประสาท
“ไม่หรอก แต่ที่จะพูดก็คือ ใครก็ตามที่รู้เรื่องปราสาทมักจะอันตรายเพราะพวกนักฆ่าที่โดนจ้างมาก็ต้องรู้ถึงที่พักของกลุ่มนักล่า
อยู่แล้วพวกมันก็ถามเอาจากคนที่รู้น่ะหละ”เจ้าหญิงตอบ “แต่ขอถามอีกครั้งนะ จะไปบ้านไซเคอรันทำไมน่ะ”
“ก็แค่ไปเที่ยวเล่น”ฮิวตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ไซเคอรันน่ะหรอ เห็นเขาว่าช่วงนี้วางมือนิเรียกมาเที่ยวที่วังเราก็ได้นี่นา”เจ้าหญิงตอบแนะแนวทางชั่วให้กับเจ้าชายที่หันไปกระ
ซิบกับไคร์อย่างเจ้าเล่ห์
“พูดถึงใช้วิธีนี้ก็ได้นี่หว่า ถ้าเราจะเล่นชั่วอีกหน่อยก็ส่งไปจดหมายขอยืมตัวไซคีถึงเจ้าหญิงเทลล่าแทนไง”
“แต่ว่านะ งานจะมีอยู่อาทิตย์นี้ อาทิตย์หน้าแล้ว จะรีบไปเจอเขาทำไมนะปิดเทอมอีกตั้งสามอาทิตย์ไม่ใช่หรอ”เจ้าหญิงพูดอย่าง
ไม่เข้าใจน้องชาย
“อ๋อ ไซเคอรันเขาเอางานกลับไปทำที่บ้านนะค่ะ ฮิวเลยเป็นห่วงเหยื่อคะ”เฟิร์นตอบ
“ห่วงเหยื่อ”เจ้าหญิงทวนคำ
“คะ”แล้วเฟิร์นก็เริ่มเล่าเรื่องโดโลเรสให้ฟังรวมไปถึงรื่องที่ฮิวลงทุนจ่ายเงินถึงสองแสนพัมมิสจ้างไซคีมาช่วยปัดพวกนักล่าแต่มัน
ดันหักหลัง(ยังไงไม่รู้) พาโดโลเรสกลับไปที่บ้านด้วยแล้วทิ้งจดหมายไว้แทนให้เจ้าหญิงของเธอฟังจนหมดเปลือก
“อ๋อ....”เจ้าหญิงยิ้มลื่น “ก็เลยเป็นห่วงว่าไซเคอรันจะทำอะไรโดโลเรสว่างั้นเถอะ”
“ค่ะ”เฟิร์นตอบแทนฮิวที่นั่งหน้าเสียเพราะโดนเผาซะยับแล้วยิ่งเจ้าหญิงเซเซียตั้งต้นหัวเราะจนท้องแข็งชนิดมาดเจ้าหญิงหลุดหาย
ไปไกลยิ่งแล้วใหญ่
“ฮะฮะ ขะ- ขอโทษน่ะ ฮะฮะ แต่จริงน่ะ ไซเคอรันไม่ทำหรอก จริงๆไม่ต้องห่วงหรอกฮะฮะฮะ ต่อให้นอนห้องเดียวกันก็ไม่ทำ โอ้
ย หายใจไม่ออก”เธอพูดยืนยันพร้อมกับงอตัวจนหน้าแนบโต๊ะขณะที่มืออีกข้างตบโต๊ะเบาๆและในที่สุดเธอก็ยืดตัวขึ้นได้พร้อมกับสูดลม
หายใจเข้าเป็นปอด เป็นการสงบสติอารมณ์
“ทำไมพี่มั่นใจจังละครับ”ฮิวถามขึ้น “ผมหมายถึง พี่พูดเหมือนไซคีมันไม่มีไอ้นั่น”
คราวนี้หลุดฮากันทั้งโต๊ะ
“โอ๊ย รับไม่ได้ คิดได้ยังไงฮิว”เจ้าหญิงส่ายศีรษะเบาๆ
“จะว่าไป ทำไมละครับ”ไคร์ถามขึ้น ตอนนี้ทุกคนลืมอาหารบนโต๊ะไปกันหมดแล้ว
“ถึงเวลานั้นเขาคงบอกพวกเธอเองหละ”เจ้าหญิงตอบ “เขามีเหตุผลของเขาที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องเพศ จำไว้\" เจ้าหญิงเน้นคำสุดท้าย
เป็นการเตือนเด็กๆในระดับแรกว่าไม่ควรพูดเรื่องนี้ที่ไหนอีก“ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่นกันง่ายๆที่พูดไปกันบนโต๊ะนี่นะเหยียบไว้ให้มิดจน
กว่าจะถึงเวลาเข้าใจนะ”แล้วเธอก็ลุกออกไปจากโต๊ะ ก่อนจะทิ้งท้ายว่า “เออ เฟิร์นเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปหาเจ้าหญิงรูมิน่า ไปด้วยกันหน่อยนะ”
“ค่ะ”เฟิร์นตอบ ใช่ ถึงจะขึ้นชื่อว่าราชองค์รักษ์แต่เฟิร์นทำหน้าที่อารักขาเฉพาะนอกวังเท่านั้นเอง
“งานจะมีขึ้นวันพุธหน้า ก็อีกสิบเอ็ดวันถ้าเป็นห่วงโดโลเรสนักก็เขียนจดหมายให้ไซคีพามาส่งที่งานก็ได้นิ”ไคร์บอก “ถ้านายคิดว่า
พวกขุนนางจะจับไม่ได้ละก็”
แน่ละ หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่มีอะไรให้ทำ นอกจากนั่งพูดอยู่เพียงแค่คำสองคำ ก็คือ“ไม่เป็นไรหรอก” กับ “ช่างมันเถอะ” ทุก
ครั้งหลังจากฮิวบ่นเรื่องไซคีกับโดโลเรสจบจนบางครั้งไคร์กับเฟิร์นต้องมานั่งบ่นกันเองว่าทำไมหนอ...องค์จักรพรรดินีต้องไปคาวซอเน่เอา
ตอนนี้ด้วยเพราะจากโทรีเบอร์ถึงคาวซอเน่ อย่างต่ำก็ห้าวันถึงแล้วยิ่งเป็นขบวนเสด็จก็ยิ่งช้าเข้าไปอีก อย่างต่ำก็ต้องหกวันถึงเจ้าหญิงเซเซีย
เธอจะยืนยันแล้วว่าโดโลเรสสบายดี ฮิวก็ยังอดกลุ้มไม่ได้จากที่ไคร์ไม่มีเรื่องให้กลุ้มก็ต้องมากลุ้มว่าฮิวมันไม่สบายล้มพับไปก่อนวันงาน
ฉลอง
ก็หน้ามันปัจจุบันเป็นหมีอดนอนไปแล้ว
และในที่สุด ขบวนเสด็จขององค์จักพรรดินีก็มาถึงโทรีเบอร์ซักที
“ฮิว ใจเย็น ปล่อยให้องค์จักรพรรดินีพักผ่อนหน่อยเถอะ จะรีบอะไรนักหนา”เฟิร์นบอก
ก่อนจะรีบสาวเท้าก้าวตามเจ้าชายที่เคารพกับองครักษ์ประจำพระองค์
“จริงด้วยฮิวนี่ถ้าแกรีบมากๆฉันจะบอกให้ท่านโรเรรัยไล่แกออกมาจากห้องบรรทมขององค์จักรพรรดินี”ไคร์พูดตามหลังแต่ฮิวยัง
ไม่สนใจ
“น่าไคร์ เฟิร์น ฉันเข้าไปคุยกับท่านยายได้นี่นา แล้วอีกอย่างนะถ้าชวนท่านคุยเรื่องไซคีละก็ ท่านไม่ว่าหรอกน่า”ฮิวตอบเขาก็เห็น
ว่าการเดินทางกับขบวนเสด็จไม่เห็นจะเหนื่อยตรงไหนทีพวกเขาขี่ม้าไปเมืองโน้นทีเมืองนี้ทียังไม่เป็นอะไรเลย
“นายลืมบวกอายุตัวเองรึเปล่าฮิวองค์จักรพรรดินีอายุเจ็ดสิบสองแล้วน่ะ”เฟิร์นพูดอย่างรู้ทัน แต่ฮิวยังไม่สนใจ ใช่มันเป็นเรื่อง
ปรกติที่ฮิวจะเข้าไปหาองค์จักพรรดินีหลังจากท่านเดินทางไกลแต่ให้มันเข้าไปตอนที่มันกำลังใจร้อนเนี่ยนะ มันตงิดใจน้อยๆน่ะซิก็ปรกติเขา
จะให้มันเข้าไปได้ก็หลังจากนางสนมจัดข้าวของเสร็จแล้วแล้วนี้องค์จักรพรรดีนีเพิ่งกลับมาได้แค่สิบนาที ถ้าของมันจัดเสร็จก็อัศจรรย์แล้ว
“อ้าว เป็นไงบ้างเพคะเจ้าชาย”อัศวินหญิงชุดสีแดงเข้มเช่นเดียวกับเฟิร์นโค้งคำนับด้วยรอยยิ้ม คนนี้ละโรเรรัย จี เซนจิองครักษ์
ประจำพระองค์ขององค์จักรพรรดินี“จะเข้าพบองค์จักรพรรดินีหรือเพคะ”
“ใช่ ตอนนี้ท่านยายจัดของเสร็จแล้วใช่มั้ย”ฮิวถาม
“อ๋อ เสร็จแล้วเพคะ ตอนนี้คงกำลังเสวยพระกระยาหารกลางวันอยู่น่ะเพคะ”โรเรรัยตอบก่อนจะเปิดประตูและเดินนำพวกเขาเข้า
ไปในห้อง บรรทมขององค์จักพรรดินีซึ่งเป็นห้องกว้างๆ หรูหราสวยงามด้วยดอกไม้ที่จัดไว้ทุกมุมห้อง
ส่วนเจ้าของห้อง ตอนนี้กำลังทานอาหารอยู่บนโต๊ะที่อยู่อีด้านหนึ่งของห้อง
“องค์จักรพรรดินีเพคะ”โรเรรัยเอ่ยทักขึ้น กับองคจักรพรรดินีที่เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นเด็กๆเป็นผู้ที่จะเข้าพบ “เจ้าชาย
ขอเข้าพบเพคะ”
“เชิญเลย เชิญ”องค์จักรพรรดินีตอบ ก่อนจะกวักมือเรียกเด็กๆรวมทั้งโรเรรัยให้ไปนั่งร่วมโต๊ะอาหาร “กะแล้วเชียวว่าพวกหลานจะ
ต้องรีบมา”
“หือ ท่านยายรู้หรือครับ”ฮิวถาม
“ไซคีเขาเขียนจดหมายไปดักยายก่อนแล้วละ”ท่านยายของเขาตอบ “จะถามเรื่องบ้านของไซคีใช่มั้ย”
“ใช่ครับ แล้วบ้านเขาอยู่ที่—“
“จะถามจริงๆหรอฮิว”ท่านยายของเขาขัดขึ้น
“ครับ แล้วพอจะตอบได้มั้ยละครับว่าบ้านมัน—“
“ขออภัยเพคะเจ้าชาย แต่จะถามจริงๆหรือเพคะ”โรเรรัยแทรกขึ้นอีกคน
“อา...ครับ ผมคงต้องไปบ้านไซคีซักหน่อยน่ะครับ”ฮิวตอบ ก่อนจะนั่งเล็งจังหวะ“บ้านไซคี—“
“จะถามหรอ”ท่านยายขัด
“บ้านมันอยู่—“
“จะถามหรือเพคะ”โรเรรัยช่วยขัด ฮิวจึงหันไปส่งสายตาให้กับไคร์
“ขออภัยพะยะคะ ปราสาทของไซ-“
“จะถามหรอไคร์”องค์จักรพรรดินีดักได้ทันควันแต่เมื่อฮิวถามต่อโรเรรัยก็แทรกทันท่วงที ไคร์ถามช่วยก็โดนขัดเช่นกันกลายเป็น
สงครามโต้วาทีแบบอาศัยความเร็ว จนเฟิร์นนึกไม่ออกว่าตัวเธอจะช่วยใครดีและในที่สุด ฮิวก็ไม่สนใจว่าใครจะขัด
“บ้านของไซคีอยู่ไหนครับ!”
เกิดควันโขมงสีขาวขึ้นรอบตัวเจ้าชายและองค์รักษ์คู่ใจแต่ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะเอ่ยปากร้องของความช่วยเหลือก็ไม่ทันการเสียแล้ว
เพราะบนเก้าอี้ตัวเดิม มีกบตัวโตผิวลื่นเป็นมันสีเขียวสดใสสองตัวกำลังร้องอบๆโอดๆด้วยความตกใจ เหยียบอยู่บนกระดาษโน้ต
ของไซคีจนทุกคนรวมทั้งองค์จักรพรรดินีที่ต้องลุกขึ้นมองข้ามโต๊ะมาดูหลานชาย
“โธ่...ฮิว ยายว่ายายพยามช่วยหลานแล้วนะ แต่ไซคีเขาก็ทำเพราะหวังดี”องค์จักรพรรดินีพูดด้วยน้ำเสียงที่แสร้งทำเป็นเศร้า
สร้อยและเก็บอารมณ์ขบขันไว้ในดวงตา
“อะไรกันเนี่ย ฮิว ไคร์”เฟิร์นพูดอย่างไม่แน่ใจก่อนจะใช้มือช้อนกบตัวโตสีเขียวขึ้นมาไว้บนมือ “ตัวนี้ไคร์แน่เลย”เธอบอกและ
สังเกตตากลมโตที่เป็นสีดำสนิทของมัน และเมื่อเธอก้มลงมองกบอีกตัวก็เห็นตำหนิที่ดวงตาสีน้ำตาล “ส่วนนี่ก็ฮิวใช่มั้ย”
มันร้องโวยวายตอบ เป็นเสียงร้องถี่ๆน่าสงสารขณะที่ไคร์บนมือของเฟิร์นกำลังตะกายไปมาอย่างโมโหร้าย
สี่ชั่วโมงต่อมา
“องค์จักรพรรดินีเพคะมีคนขอพบเพคะ”นงสนมคนหนึ่งเดินเข้ามารายงานกับองค์จักรพรรดินีที่กำลังนั่งเล่นกบตัวโตสองตัวที่อยู่
ในอ่างแก้วที่ใส่น้ำไว้ให้มันครึ่งอ่าง
“เชิญเข้ามาเลย เชิญๆ”องค์จักรพรรดินีบอก นางสนมจึงเดินออกไปแล้วบุคคลในชุดฮูดสีดำก็เดินเข้ามา พร้อมกับดึงหมวกฮูด
ออก
“สวัสดีครับท่านย่า หวัดดีเฟิร์นสวัสดีครับท่านโรเรรัย”ไซคีทักทายทุกคนอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะสังเกตเห็นอ่างแก้วบนโต๊ะ “โธ่
กะแล้วเชียวว่าเดี๋ยวต้องมาจัดการจนได้”เขาส่ายหัวไปมาอย่างหัวเสียและส่งสายตาไปที่กบสองตัวในอ่างแก้ว ที่พอมันเห็นว่าเขาเดินเข้ามาใน
ห้องมันก็พร้อมใจกันกระโดดออกจากอ่างแล้วกระโดดโหยงๆมาตะกายรองเท้าของไซคีอย่างโกรธจัด “อะไรๆ โวยวายอยู่ได้”
“น่าส่งสารเขาออก ไซคี”เฟิร์นบอก ขณะที่ไซคีนั่งลงฟังเสียงโวยวายของเจ้ากบสองตัว
“อะไรนะ จะหาว่าฉันแกล้งพวกนาย”เขาย้อนถาม “กระดาษโน้ตที่ฉันทิ้งไว้ให้พวกนายน่ะอยู่ไหน”
“อ๋อ อยู่นี่เพคะ”โรเรรัยตอบ และชูกระดาษโน้นขึ้นก่อนจะเดินมาส่งให้กับไซคีที่ผลิกด้านหลังของกระดาษขึ้นอ่านก่อนจะหันมุมกระดาษด้านล่างให้กบน้อยทั้งสองตัวได้อ่าน
‘คำเตือน ผู้ที่อ่านโน้ตฉบับนี้ด้วยตัวท่านเอง ตอนนี้ท่านได้รับคำสาปไปแล้วหนึ่งบทฉะนั้น กรุณาอย่าละเมิดข้อบังคับที่กล่าวไว้แต่
อย่างใด สำคัญมากหากไม่อ่านก่อนทางกลุ่มนักล่าจะไม่รับผิดชอบแต่ประการใด’
พออ่านจบ กบทั้งสองตัวก็เงยหน้าขึ้นมองไซคีที่ตัวเท่ายักษ์สำหรับพวกมันก่อนจะก้มหน้าลงอย่างหมดหวัง
“โอ้ย พอๆ ล้อเล่นน่าจะช่วยเดี๋ยวนี้หละ แหม”ไซคีรีบบอกเจ้ากบทั้งสองตัวก็เงยหน้าขึ้นร้องเร่งให้เขาทำกันระงม “ให้ตายซิ นี่ไม่
มีใครเตือนหรือไงว่าบ้านฉันมันอันตราย อยากจะรู้กันจริงๆเชียว หะ—โธ่ โดโลเรสไม่เป็นไรหรอกน่า แต่ถ้านายสองคนไปหาที่บ้านน่ะ
อันตราย โดโลเรสนะฉันพาเข้าไปจะอันตรายได้ยังไง---แน่ะ ยังจะบ่นอีกฮิว ---- นี่จะบ่นอะไรนายเป็นคนจ้างฉันเองไม่ใช่หรือไง---เป็นแค่
กบอย่ามาสอนน่า --- ช่วยไม่ได้ไคร์
ก็อยากช่วยมันเองนิ—บ่น บ่น ----ขนาดอยู่ร่างนี้ยังโวยวายซะโลกแตกแบบนี้ปล่อยให้อยู่ไปอีกซักวันดีกว่ามั่ง – เอาหล่ะ หยุดๆ จะคืนร่างให้เดี๋ยวนี้ละหยุดโวยซิ เออ ก็แค่เนี่ย”
ไซคีถอนหายใจ ก่อนจะโปรยอะไรบางอย่างสีขาวลงบนตัวกบทั้งสองตัวที่ทำท่าเหมือนจะจาม
“อย่าจามเชียวน่ะ”ไซคีบอก แล้วจึงกางนิ้วแตะลงบนหัวกบทั้งสองตัว และทันทีที่แสงที่อัญมณีวาบขึ้น ควันสีขาวก็โขมงขึ้น
อีกรอบ แล้วฮิวในร่างคนก็รีบลุกเดินออกไปจากกลุ่มควัน ส่วนอีกคน
พลาด ล้มทับไซคีไปครึ่งตัว
“โอ้ย ไอ้บ้า ลุกออกไปหลังจะหัก”ไซคีพูดสั่ง พร้อมกับเตะขายันเข่าถีบไคร์ให้ลุกออกไปจากตัว ก่อนจะลุกขึ้นลูบสันหลังตัว
เอง “ให้ตายซิ”แล้วเขาก็เดินจ้ำๆไปนั่งที่โต๊ะ ร่วมกับคนอื่นๆ
“นี่ๆ อย่ามาทำอารมณ์เสียนะ”ฮิวพูดดักขึ้น “แล้วโดโลเรสมาด้วยรึเปล่า”
“ฉันรีบเดินทางมาในสามชั่วโมงยังไม่พอใจอีกหรือไง ฮิวนายคิดว่าสามชั่วโมงจากแคนโดร่าฉันจะมาแบบคนธรรมดารึเปล่า”ไซคี
ย้อนถาม ก่อนจะปลดเสื้อฮูดออกและส่งให้นางสนมนำไปแขวน “หนาวจะตาย
บอกแล้วไงว่าอย่าไปบ้านฉันก็ไม่เชื่อ ใครที่รู้ที่อยู่บ้านฉันมันปลอดภัยซะที่ไหนเล่า ถ้าไม่อยากลำบากก็อย่ารู้ดีกว่า”
“ก็เลยใช้วิธีนี้ดักด้วยคำสาป”ไคร์ถามต่อ
“ช่วยไม่ได้นิ ขืนให้พวกนายรู้ก็ก็ตายกันหมดซิ”ไซคีตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ “ไม่ต้องห่วงโดโลเรสหรอกน่า”เขาหันไปเสริมกับฮิว
“ว่าแต่ นายมาได้ยังไงจากแคนโดร่าในสามชั่วโมงเนี่ย”เฟิร์นถามเปลี่ยนประเด็น
“ความลับ”เขาตอบ “แล้วก็อันตราย”ก่อนจะพูดต่อเพราะรู้ว่าฮิวมันคงจะติดใจ
“แล้วหลานจะพักอยู่ก่อนรึเปล่าไซคี”องค์จักรพรรดินีถามขึ้น
“คงจะพักซักคืนน่ะครับ”ไซคีตอบ ถ้าเป็นปรกติมันคงจะรีบกลับ แต่นี่ฤดูหนาวหิมะแถกระหน่ำมันคงไม่อยากฝ่าหิมะกลับบ้านเท่า
ไหร่ “ถ้า ไม่มีคนลอบทำร้ายผม”
“แหม อันนี้ย่าก็ช่วยไม่ได้ละไซคี”องค์จักรพรรดินีหัวเราะคิกคัก “แล้วจะไม่อยู่ถึงวันงานฉลองหรอ อีกแค่วันเดียวเองนะ”
“ไม่ละครับ บ้านผมเขามีวิธีเดินทางที่ไม่เหมือนชาวบ้านเขาแค่หกเจ็ดชั่วโมงก็ถึงแล้วละครับ”ไซคี ตอบ
“องค์จักรพรรดินีเพคะ มีคนขอเข้าพบเพคะ”นางสนมคนหนึ่งเดินเข้ามาบอก
“เชิญเข้ามาได้”องค์จักรพรรดินีบอก แล้วนางสนมก็เดินออกไป ก่อนที่สตรีงามสองคนจะเดินเข้ามา
คนแรกเป็นสตรีวัยกลางคน เป็นผู้หญิงร่างสูงสมส่วน สวมชุดกระโปรงง่ายๆสีน้ำตาลแก่ ขับผิวสีอมชมพูสวยให้ดูสุขภาพดีเรืองผม
สีน้ำตาลเข้มเป็นเงาสลวยถูกม้วยเป็นมวยเรียบร้อยเช่นเดียวกับนัยน์ตาที่กราดมองไปรอบห้อง
คนที่สอง เป็นเด็กสาวหน้าตาสะสวยคมเข้ม ผมสีน้ำตาลเงารวบขึ้นเป็นหางม้า สวมชุดกระโปรงสีขาวจับระบายน้อยๆ
“สวัสดีค่ะ แม่”หญิงคนแรกพูดขึ้น เช่นเดียวกับเด็กสาวที่มาด้วยกัน
“สวัสดีค่ะท่านย่า”
“อ้าว ตายจริงจะมาทั้งทีทำไมไม่ส่งจดหมายมาบอกแม่ก่อนเล่า”องค์จักรพรรดินีตอบด้วยความปลื้ม ปิติ “ไหนๆ ฟีไลท์มาให้ย่าดู
หน้าหน่อยซิ”
“ฟีไลท์”ไคร์ ฮิวและเฟิร์นพูดขึ้นพร้อมกันและหันมองไซคีที่เขากำลังนั่งหัวเราะอย่างขมขื่น
“แม่ครับ เล่นผมอีกแล้วหรอ!”ไซคีลุกขึ้นพูดกับหญิงที่เขาเรียกว่าแม่ ถ้าอย่างนั้นผู้หญิงคนนี้ก็ต้องเป็นเจ้าหญิงเทลล่า
“เอาน่าไซคี ไม่ต้องห่วงน่ะแม่เอาชุดของลูกมาด้วย”เจ้าหญิงเทลล่าบอก แต่นั่นยิ่งทำให้หน้าของลูกชายซีดเข้าไปอีก
“ชุด ชุดอะไรครับ”เขาถามเสียงเบา
“ไม่ต้องห่วงน่า”
“ไอ้ไม่ต้องห่วงของแม่นั่นล่ะครับ ที่ผมเสียว”
“ชุดไซเคอรันจ้ะ”แม่ของเขาตอบ ขณะที่เจ้าหญิงฟีไลท์กำลังนั่งคุยกับท่านย่าของเธออย่างร่าเริง
แล้วไซคีก็กระซิบกระซาบอะไรกับแม่ของเขาอยู่พักหนึ่งก่อนที่ไซคีจะเดินเข้ามากระซิบเพื่อนๆทั้งสามคนว่า
“ไปด้วยกัน”เขาบอกสั้นๆ ก่อนจะยืดตัวขึ้น “ท่านย่าครับผมกับคนอื่นๆขอตัวก่อนน่ะครับ”
“จ้า”องค์จักรพรรดินีตอบ ไซคีจึงเดินนำฮิว ไคร์และเฟิร์นออกมาจากห้อง
“ให้ตายซิ แม่นะแม่ เล่นฉันอีกแล้ว”ไซคีพูดบ่นงึมงำ
“ยังไม่ชินอีกหรอ ฉันว่าแกโดนบ่อยแล้วนะ”ฮิวพูดกึ่งประชด
“ลองแม่นายทำแบบนี้บ่อยๆเข้าซิ จะเอือมละอา เข้าใจละว่าแม่หวังดีแต่นี่ไม่หวังดีไปหน่อยหรือไง ฉันจัดการเรื่องของฉันเองได้
แท้ๆ”ไซคีบ่นต่อไป ก่อนจะพาทุกคนลงไปที่ชั้นสอง แล้วจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องห้องหนึ่งที่มีคนคนหนึ่งนั่งรออยู่แล้ว
“หวัดดีจ้ะ ทุกคน”
“โดโลเรส”เฟิร์นร้องดีใจ ก่อนจะรีบเดินฉับๆเข้าไปในห้องงเป็นคนแรกนำฮิวเข้าไปนั่งข้างๆโดโลเรส ขณะที่ไซคีกับไคร์แยกไปนั่ง
ที่เตียง
“ไม่เป็นไรนะ”ฮิวถาม โดโลเรสพยักหน้ายิ้มๆ
“อื้อ สบายดี”เธอตอบ “ไซคีเขาดูแลฉันดีมาก”
“อย่าพูดอย่างน้าน...โดโลเรส แค่นี้ฉันก็เละจะตายอยู่แล้ว”ไซคีตอบแบบหน้าเสีย และโยกตัวไปมา บนขอบเตียง
“นาย..คิดว่าอะไรฮิว”โดโลเรสหันไปหรี่ตาใส่ฮิว “หรือว่านาย....คิดว่าไซคีจะทำอะไรฉัน”
“เดาเก่ง”ไซคียักไหล่เป็นคำตอบว่าที่พูดมานะถูกแล้ว
“คิดไปนั่น”โดโลเรสบอก “อย่างไซคีน่ะ ต่อให้เกิดใหม่อีกชาติก็ทำอะไรอย่างนั้นไม่ได้หรอกน่า”
อีกคนแล้ว
ไคร์คิดในใจ ทำไมหนอพวกผู้หญิงถึงได้มั่นใจนักว่าไซคีไม่มีทางทำเรื่องอะไรแบบนั้น หรือพวกเธออาจจะมองออกกันเองว่าไซ
คีเป็น...กะเทย ไม่ๆ หรือมันอาจจะเป็นเกย์ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเป็นเขากับฮิวซิที่ต้องระวังตัว
เขาก็คิดมากไป...บางที ไซคีมันอาจจะเป็นพวกที่ให้เกียรติผู้หญิงแบบถึงที่สุดก็ได้ หรือไม่ เขาก็ได้ยินมาว่านักบวชชายในโคเทีย
น่าจะต้องตัดจิตพิศวาสออกให้ได้ บางทีไซคีอาจจะเป็นนักบวชพวกนั้นก็ได้ งั้นก็หมายความว่ามันหมดน้ำยาแล้ว
“ไอ้สติแตก”ไซคีหันมากระซิบด่า น้ำเสียงบอกได้เลยว่ากำลังโกรธจัด “ถ้าเครียดนักก็ออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงโน่น วันนี้อนุญาต”
“อย่าอ่านความคิดชาวบ้านพร่ำเพรื่อได้มั้ย”ไคร์พูดเสียงดุ แต่ไซคีดุกว่า
“ใครบอกฉันอ่าน หน้านายมันฟ้องต่างหากละ ดูคิ้วก็รู้แล้วว่าคิดอะไรอยู่ ไม่น่ามาช่วยเลยให้ตายซิ วันนี้มันอะไรน่ะถึงได้ซวยทั้ง
วัน”เขาพูดอย่างอารมณ์เสียและลุกเดินออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไรอีก
“ไคร์”เฟิร์นเรียกอย่างไม่แน่ใจ “ไปพูดอะไรให้เขาโกรธรึเปล่าน่ะ”
“ไม่ได้พูด”ไคร์ตอบอย่างหัวเสีย “แค่คิดเอง”
“ความคิดแกมันชั่วเสมอละน่า”ฮิวพูดแหย่ๆ “มันโดนแม่มันหักหลังมาแหมบๆจะอารมณ์เสียก็ไม่แปลกหรอก”
“เรื่องไซคีเอามาพูดเล่นบ่อยๆเดี๋ยวเขาก็เอือมหรอกน่า”โดโลเรสบอกดักคอเพื่อนชายทั้งสอง
“ทำไมละ ว่าจะถามหลายทีแล้ว”ไคร์ถามอย่างใคร่รู้
“มันสำคัญกว่าที่พวกนายคิดไว้เยอะเลยละ”โดโลเรสตอบ “เพราะฉันเองกว่าจะรู้ไซคีก็น่วมไปหลายต่อแล้วเหมือนกัน”
น่วม?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น