เวสต้า เทพธิดาราตรี

ลำดับตอนที่ #4 : ลินอิ..............

          ยูมิหลับตาแน่นและรู้สึกเหมื่อนจะเป็นลม มีด มีดปักอยู่ตรงไหนนะ โดนจุดสำคัญหรือเปล่า ฉัน ฉันตายมั้ย!

                  \"เเก....ลินอิ\"เสียงเย็นๆของอาเคนพูดอย่างตกใจปนสงสัย

                 \".......คิดจะเอาวิญญาณนายหญิงน่ะ เจ้าคิดง่ายไปรึเปล่า\"เสียงเย็นๆเอยอย่างนุ่มนวล  ยูมิลืมตาขึ้น

                 ภาพตรงหน้าราวกับฉุดเธอขึ้นจากเหว



      เด็กสาวผมดำสั้นขลับบ่าที่มีตาคมราวเหยี่ยวสาว เธอส่วมชุดที่ดูแปลกเหมื่อนในนิยายแฟนตาซีที่ยูมิเคยเห็น

เธอใสเสือคอเต่าสีม่วงอมชมพูและสวมทับด้วยเสื้อแขนยาวสีขาวขอบสีเหลือง เธอมีกระโปรงจับระบายที่ข้างหน้าผ่าและยังสั้นกว่าข้างหลัง

คล้ายผ้าคลุม แล้วยังใส่กางเกงสีขาวที่มีรองเท้าบูทสวมทับ แล้วที่ยูมิติดใจมากที่สุดคือ ผ้ารัดหัวสีขาวที่มีรูปพระจันทร์สีเหลืองทอง

และอักษรประหลาดปักอยู่ สุดท้ายก็ทวนด้ามสีนำเงินและปลายทวนสีฟ้าเขียว



       เปรี้ยง!

  

    อาเคนสวนหมัดสีฟ้าใส่ทั้งคู่ แต่กลับเกิดสัญลักษณ์รูปจันทร์เสี้ยวขึ้นรับแทน อาเคนจ้องหน้าลินอิอย่างกินเลือดกินเนื้อ แล้วเขาก็กระโดษ

ถอยกลับไป



   \"เหมื่อนเดิมไม่มีผิด คิดอะไรตื้นๆ\"ลินอิพูดอย่างเหยีอดหยาม \"ไม่ว่าจะผ่านไปไปกี่ร้อยๆปี พลังของเจ้าก็ยังฟาดเกาะข้าไม่แตก

แล้วอย่างนี้ยังมีหน้ามาเอาชีวิตนายหญิงข้าไปอีกรึ อาเคน ไว้เจ้าตีเกาะข้าให้แตกก่อนเถอะ แล้วค่อยแบกหน้ามาสู้กันอีกรอบ\"



   \"แกขวางข้าในอดีตยังไม่พอ ยังมาตามแสถึงที่นี่\"อาเคนว่า



   \"มันก็เรื่องของข้ามิใช่รึ\"เด็กสาวสวน

   \"เจ้าสิคอยรับใช้ราชันย์ปีศาจไม่รู้กี่ปี หน้าที่ออกจะสูงศักดิ์ ยังคอยตามผู้หญิงคนเดี่ยวอยู่ได้เป็นร้อยๆปี จนแล้วจนรอดเธอก็ยอมตายมาก

    กว่าไปกับคนอย่างเจ้า อาเคน\" ลินอิจับปลายทวนขึ้นชี้หน้าศัตรู\"กระจอกกว่าที่ข้าคิดไม่รู้กี่เท่า อย่างนี้น่ะผ่ายด่านข้าไม่ง่ายหรอก\"



    \" ฮึ งั้นจำไว้ให้ดีละกัน ว่าแกถ้าขาดเจ้าอาเมทิส เจ้าก็ทำอะไรข้าไม่ได้เหมื่อนกัน\"อาเคนพูดยิ้มกริบ

    \"อย่าดูถูกข้าให้มากนัก อาเคน เพราะข้าฉลาดพอที่จะไม่ทำอะไรโง่ๆ อย่างที่เจ้าเคยทำ\"ลินอิบอกอย่างเย่อยิ่ง

     อาเคนที่เริ่มเสียหย้า ก็ยืดตัวขึ้น



    \"ได้ ยังไงซะเจ้าก็คุ้มกันนายหญิงของเจ้าให้ดี อย่าเผลอเชียวละ\"อาเคนเดินออกไปจากโรงอาหาร  แต่ดูดีๆแล้ว ยิ่งเขาเดินไกลเท่าไหร่

    ก็ยิ่งเลือนลางมากเท่านั้น ในที่สุดเขาก็หายไปกลางสนาม



    \"ฟู่ เกือบไปแล้วไหมละ\"ลินอิทิ้งมาดสาวมั่นทันที พร้อมกับยกมือขึ้นปาดเหงื่อ

    \"ถ้ามันเอาจริงก็แย่เหมื่อนกันนะเนี่ย\"เธอพูดเบาๆอย่างเหนื่อยๆก่อนจะหันมาที่ยูมิ \"นายหญิงจะไปไหนค่ะ\"ยูมิสดุ่งเฮือก แล้วรีบกลับมายืน

     ตัวแข็ง แทนที่จะย่องหนีต่อ เกือบจะรอดแล้วเชียว



  \"เออ...\"

  \"เอาเถอะคะ นายหญิงคงจะยังไม่รู้ตัวจริงๆ ยังไงซะก็ระวังตัวด้วยนะค่ะ เก็บนี้ไว้ไกล้ตัว\" ลินอิดึงเอาสร้อยคอของตัวเองขึ้นมาแล้วโยนให้ยูมิ

\"มันจะช่วยท่านได้ในเวลาแบบนี้\"ยูมิเอาสร้อยขึ้นมาพิจารณา มันเป็นเพียงสายหนังธรรมดา แต่จี้เป็นจี้รูปจันทร์เสี้ยวสีม่วงแปลกตา



  \"เธอเป็นใคร\"ยูมิถาม

  \"ไว้รู้ทีหลังดีกว่าค่ะ นายหญิง ข้าอยู่นานไม่ได้หรอค่ะ\"ลินอิดีดนิ้วทุกอย่างรอบตัวเหมื่อนเทปที่เล่นต่อ เพื่อนๆของเธอในโรงอาหาร

    เคลื่อนไหวกันเหมื่อนเดิมกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลินอิหายไป ยูมิมองทุกอย่างรอบตัวมันดูปกติดีทุกอย่างจนยูมิเกือบนึกว่าตัวเองละเมอ

    แล้วในมือละ



   \"จ...จริงหรือนี่\"สายสร้อยหนังห้อยจี้สีม่วงอยู่ในมือ



  ยูมิขอร้องให้เพื่อนนักเรียนหญิง 4-5คนพาเธอกลับบ้าน เธอกลัวหรือระแวง ทั้งสองอย่างละมั้งที่ทำให้เธอเป็นมากขนาดนี้

ทั้งที่แต่ก่อนไม่เคย



  \"แค่นี้นะ ยูมิ\"เพื่อนสาวบอก

  \"จ้ะ ขอบคุณมากจ้ะ\"ยูมิโบกมือให้เพื่อนที่ส่งเธอแค่ถนนใหญ่ก่อนเข้าซอย  ยูมิที่คิดว่าปลอดภัย เธอเดินวางมาดเข้าไปในซอยราวกับ

ไม่มีอะไรที่ทำให้เธอกลัวได้ และในที่สุดเธอก็ถึงบ้านของเธอ ยูมิเปิดประตูเข้าไปในบ้านและเดินไปทักทายทุกคนในห้องนั่งเล่น

แล้วเธอก็เจอสภาพของทุกคนที่เธอยังต้องขาอ่อน



   ทุกคนหยุดนิ่ง แม้แต่มิโดริที่กำลังยกชายังหยุดค้างในท่าเดิน  ยูมิชักขาขึ้นและก้าวถอยหลัง  แต่ก็ชนเข้ากับ



              อาเคน!!!!!!!!!!!!!!!



\"คิดว่าไง ยูมิ\" เขายกมือขึ้นมาจับบ่าของเธอ

ผัวะ!!ตูม!!![\\b]



อีกด้านเด็กสาวปริศนาสะดุ้งตื่นจากพะวง

  \"นายหญิง.....\"

     แสงสีม่วงวาบขึ้น อาเคนเหมื่อนถูกดีดกระเด็นไปชนกำแพง  ยูมิหันหลังไปมองอย่างตกใจ

เธอสาบานได้ว่าถ้าเป็นเธอคงตายไปแล้ว แต่นี่ไม่!อาเคนลุกขึ้นอีกแล้ว



          \"แกอีกแล้วหรือลินอิ!\"อาเคนตะโกน  ยูมิกำลังงง แล้วเสียงที่เป็นเหมื่อนคำตอบก็ดังขึ้น

          \"สายนทีเอ๋ย จงทำตามใจข้า\"

          \"แก...\"อาเคนพูดอย่างเคียดแค้น เสียงนั้นดังต่อไป

          \"จงพลันเปลี่ยนกาลเวลา สู่วันเพรียนเปลี่ยนอดีต\"