เวสต้า เทพธิดาราตรี

ลำดับตอนที่ #3 : เวสต้าหรอ...

   \"ว่าไงเวสต้าไม่เจอกันนานนะ\"

  

   \"แอะ! คุณพูดอะไรนะ เวสตง เวสต้าอะไรกัน ฉัน..ชื่อยูมินะ...\"ยูมิพูดสั่นๆพลางโน้มตัวลงนั่ง

   \"แปลว่ายังไม่รู้ตัวสินะ ฮึๆๆๆ\"ชายผู้น่ากลัวหัวเราะเบาๆแต่มันทำให้เด็กสาวถึงกับตัวสั่น



ไม่นานออตเรีอกพักกลางวันก็เรียกขึ้นพวกเด็กๆพากันกรูออกไปจากห้องเพื่อไปทานข้าวก็มีแต่ยูมินี่แหละที่ไม่ยอมออก

คงกลัวเพื่อนชายแน่ๆ



\"ไงเวส...ไม่สิยูมิ\"มือๆหนึ่งค่อยๆอื้มมาจับไหลของเธออย่างช้าๆ



\"กะ...กรี้ด....!!!!!!!~\"เด็กหญิงร้องพร้อมกับหันไปดูอย่างช้าๆ แต่สิ่งที่เธอไม่อยากดูนั่นคือเด็กหนุ่มผมแดงกำลังยิ้มแสยงอยู่และมือ

ที่เย็นยะเยือกนั้นได้วางอยู่บนไหลเธอเรียบร้อยแล้ว



\"ฉัน...ออ...คุณ...มีอะไรกะ..กับฉันหรอค่ะ\"เธอพูดเหมื่อนจะร้อง

\"มีสิ ข้าอยากจะมาพูดกับเจ้าเรื่อง...\"



\"คงจะไม่ได้....ฉันไม่ว่าง\"หล่อนแทรกขึ้นแล้วพยายามลุกหนีไปให้พ้นๆ จากเขาแต่ก็ไม่พ้นเขาจับแขนเธอไหว้แน่นแล้วเธอก็ถูกกระชากสู่อ้อมกอดเขา



\"อย่าหนีเลยเวสต้า ธิดาแห่งข้า ธิดาราตรีแห่งข้าอย่าหนีข้าไปอีก\"เขาพูดเย็นๆจนหน้าขนลุก



\"โว้ย! ทนไม่ไหวแล้วนะ บ้าหรือเปล่า เวสตง เวสต้า เทพธิดาพยาบาลอะไรกัน ฉันสึสึกิ ยูมินักเรียนไหมยะ ฮึ..ไม่ต้องการให้ทำหน้าเด็กดีใช่ไหม ฉันอุสาห์ทำหน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์แล้วนะยะ  น่ารำคาญจริงโว้ย!\"



\"อืม..ยูมิ สึสึกิ ยูมิหรอ อืม..คงเป็นชื่อชาตินี้กระมั่งแต่ข้าไม่สนใจเจ้าต้องไปกับข้า...\"เขาพูดกระแทรกเสียงใส่ยูมิที่กำลังแกะมือ

เขาออกจากตัว



\" ว่าไงนะ ฮ่าๆๆๆๆๆฮึ ไร้สาระ! นี่ถามจริงนายน่ะบ้าหรือเปล่า ชาตินี้ ชาติก่อนอะไรกัน ฉันเกิดหนเดียวตายหนเดียวแล้วอีกอย่าง

ฉันชื่อ ย สระอู ยูมิ ไม่ใช่เวสต้า เทพธิดาอะไรของนาย\" เธอตะคอกพลางบิดตัวออกจากชายแปลกหน้า



\"จำข้าไม่ได้หรอเวสต้า ข้า อาเคนไง\"เขาพูดน้ำเสียงเริ่มกังวล

\"ขออภัย ฉันไม่รู้จักนาย ไปละ บาย...\"เธอพูดและกำลังก้าวยาวๆออกจากห้องไป



\"ข้าไม่ยอมหรอก ข้าจะทำให้เจ้าเป็นของข้าให้ได้ ถ้าข้าไม่ได้ ใครก็ไม่ได้!~\"เขาตะโกนเสียงดุ

ทันทีที่เขาพูดจบ อาเคนก็ยกมือขึ้นเหนือหัวแล้วสายไปมาพร้อมกับพูดคาถาว่า\"สายธารแห่งกาลเวลา จงฟังคำข้า หยุดเวลา!\"

  

    ฉรับพลันทุกอย่างรอบๆตัวของคนทั้งสองก็เงียบลงจนสังเกตได้  ยูมิไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น? นายนั้นเป็นใคร?

ไม่ต้องรอให้บอก ยูมิวิ่งสุดชีวิตตรงไปที่โรงอาหาร  พอเธอวิ่งไปถึงเธอก็พบกับสิ่งที่แสนประหลาด นักเรียนทุกคนไม่ขยับเหมื่อนร่างไร้วิญญาณ



\"มันเกิด..อะไร..ขึ้นเนี่ย!~\"เธอถามตัวเอง เธอไม่เคยเห็นอะไรที่หยุดนิ่งได้เท่านี้ในชีวิต แล้วก็ไม่อยากจะเจอด้วย ไม่ทันไรเสียกเย็นๆก็ดังขึ้น \" มันก็อย่างที่เจ้าเห็นทุกอย่างรอบตัวเจ้ากำลังหยุด เวลากำลังหยุดเดิน ถ้าเจ้าอยากให้ทุกคนกลับมาเป็นอย่างเดิมละก็เจ้าต้องไปกับข้า

ไปรับใช้ท่านราชัญย์ปีศาจด้วยกัน..แต่ถ้าเจ้าไม่ไปเจ้าจะต้อง...\"

\"จะต้องอะไร\"เด็กหญิงถาม

  \"ตาย!!!!!!~\"เข้าตะคอกเสียงดุ



\"นายจะ...ทำอะไรฉันน่ะ\"ยูมิเริ่มสั่น ขากำลังก้าวถอย



\"ถึงหัวใจจะคนึงหาแต่ถ้าเจ้าไม่ไป...ข้าก็สามารถ...ปลิดชีพเจ้าได้\" อาเคนพูดไร้สำเนียงอาลัย

\"สมัยนี้น่ะนะ...เขาไม่มีราชัญย์ปีศาจกันแล้วราชัญย์ปีศาจมีแต่ในเทพนิยายเท่านั้นแหละ...ฉันว่านายควรไปหายามากินก่อนที่อาการ

จะหนักไปกว่านี้นะ~!!!!!!\"ยูมิตะโกนดังลั่น



\"แปลว่าเจ้าไม่ไปกับข้างั้นสิ\" เขาถาม

\"ก็เอออะดิ ถามอะไรโง่ๆ!~\"เธอตอบ



   \"งั้นข้าก็ต้องฆ่าเจ้าอย่างเดี่ยวสินะ....แล้วชาติหน้าพวกเราค่อยเจอกันหวังว่าข้าคงได้คำตอบดีๆอีก100ปีค่อยเจอกันใหม่ แต่ตอนนี้หมดเวลาแล้ว   ลาก่อน เวสต้า!!!!~\"เขาควักมีดออกมาจากข้างหลังแล้วคว่างไปที่ยูมิอย่างจัง



   \"ผุบ! ปังงงงงงง!~..........................\"