เวสต้า เทพธิดาราตรี

ลำดับตอนที่ #2 : หนุ่มผมแดง

ณ.เกาะฮอกไกโด วันที่ 13 เมษายน 2547.

  

  \"ว่าไงนะ!\"หญิงสาวผมดำสนิทซอยผมทรงบ๊อบสั้นแค่ปลายคางกำลังพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายและโมโหเป็นที่สุด

  \"จุๆๆๆ ก็มันจำเป็นนี่นาก็หัวหน้าเค้าย้ายพ่อไปโตเกียวนี่นา\"ชายวัยกลางคนตอบแบบไม่สนใจ

   กับลูกสาวที่นั่งหน้าคิ้วขมวดอยู่ริมโต๊ะขางขวามือของบิดา

  

  \"พ่อค่ะถ้าหนูย้ายไปโตเกียว หนูก็ต้องย้ายโรงเรียนนะสิค่ะ!\"เธอตะคอกดังลั่น หล่อนมีชื่อว่า สึสึกิ ยูมิ สาววัยสคูลอายุ 15 ปี

  \"ทำเพื่อพ่ออีกนิดนะ พ่อขอร้อง\"พ่ออ้อนวอน

  

  \"ค่า~เป็นครั้งสุดท้ายนะค่ะ\"หล่อนพูดอย่างสุดจะทน

  \"เครื่องจะออกพรุ่งนี้ 7.00นเตรีอมแพ็กกระเป๋าด้วยละ\"

  \"ค่า...เรื่องนั้นรู้อยู่แล้ว\"เธอตอบก่อนจะเดินลงเท้าหนักๆกลับห้องไป



       รุ่งเช้าของวันที่ 14 เมษายน 2547................................................................



\"เสร็จหรือยังลูก จะไปกันแล้วนะ\" พ่อตะโกนจากชั้น 1 ซึ่งห้องของยูมิอยู่ชั้น 2

\"เสร็จแล้วค่า~กำลังจะลงไป...\"หญิงสาวพูดก่อนจะเดินลงมาจากบันไดชั้นสองพร้องกระเป๋าใบโตที่มีดอกชบาติดอยู่เต็ม



    เด็กหญิงและชายวัยกลางก้าวยาวๆเข้ารถเท็กซี่พร้อมที่จะเดินทางสู่สนามบิน



เวลาเลยไปถึง 12.53น. ทั้งสองได้เดินทางถึงโตเกียวเรียบร้อยแล้ว

\"โอโห......นี่หรอโตเกียวตืนตาตืนใจดีจังเลย\"หญิงสาวเอ่ยลอยๆพลางเดินหาบ้านของลูกพีลูกน้อง



\"ยูมิๆ...นี่แล่ะบ้านทีที่เราจะเข้าไปพัก\"พ่อเรียกยูมิที่กำลังจะเดินไปทางงานเทศกาลดอกไม้



  บ้านที่พวกเขาทั้งสองจะเข้าไปพักนั้นมี สอง ชั้นทาด้วยสีขาวแกมชมพู มีสนามหญ้าเล็กอยู่ข้างๆ พ่อไม่รอช้ารีบไปหากริ่งทันที

   \"กริ้ง!ๆๆ มีใครอยู่ไหมครับ\"พ่อตะโกนพลางกดกริ่งเป็นระยะๆ



ไม่ต้องให้รอประตูหน้าบ้านค่อยๆเปิดปรากฏภาพหญิงสาวผมสีน้ำตาลทองที่รวบมัดขึ้นด้วยหนังยางสีขาว หล่อนสูงกว่ายูมินิดหน่อย

หญิงสาวพอเห็นคนทั้งสองเข้า\" แอ้ะ!นั่นคุณลุงยาชีโร่และยูมิจังใช่ไหม่ค่ะ\"เธอร้องอย่างดีใจ



\"ครับหนูมิโดริใช่ไหมครับ\"พ่อทักแทบจะทันทีที่มิโดริเอ่ย

\"ค่ะ ดิฉัน สึเดอิ มิโดริค่ายินดีที่ได้รู้จัก เชิญเข้าข้างในก่อนค่ะ\"มิโดริชวน



พวกเขาทั้งสามต่างเดินเข้าไปในห้องรับแขกโล้งๆที่มีโซฟาไม่กี่ที่และมีทีวี วิดีโอที่ตั้งไว้บนตู้ไม้สีน้ำตาลยาวข้างๆมีแจกันดอกไม้ปักอยู่

มันทำให้พื้นห้องรับแขกดูสดุดตามากขึ้น



พวกเขาต่างสนทนาเรื่องต่างๆแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อมิโดริเอ่ยว่า

\"อือ...แล้วจะให้ยูมิเรียนที่ไหนดีค่ะ ถ้าไม่มี...ไปเรียนกับหนูก็ได้ค่ะ\"มิโดริเสนอความคิด

\"ก็ดีนะ\"พ่อตอบพลางหันมาหายูมิที่นั่งไข่วฮ้างอยู่



\"ก็ได้ค่ะ..แล้วเริ่มเรียนวันไหนละค่ะนี่ก็ยังไม่ได้ไปสมัครเลยนะค่ะ\"เธอถามอย่างไม่สนใจคำตอบซะเท่าไร

\"ก็เอาใบสมัครไปยื้นวันนี้สิแล้วก็ไปเรียนได้เลย\"มิโดริแทรกขึ้น ถ้าจะเส้นใหญ่น่าดู



\"งั้นรบกวนมิโดริซังไปยื่นให้หน่อยนะ\"ยูมิปัดความรับผิดชอบ

\"จ่ะ\"เธอตอบ

\"เดี๋ยว~ทำไมไม่ไปเองละลูก\"พ่อแทรกขึ้นมา

\"ก็มันขี้เกียจนี่นา\"เธอพูดก่อนจะหลับตาเบาๆพลางนอนราบกับโซฟาแล้วผ่อยหลับไป....

      

  เวลาล่วงเลยไปถึงชาววันรุ่งขึ้น.....



\"ยู....มิ.......!รีบอาบน้ำซะ\"มิโดริตะโกนกรอกหูยูมิที่ยังคงนอนอยู่ที่โซฟาตัวเดิม

\"ฮ่าว~อือๆเดี๋ยวอาบ\"เธอตอบก่อนจะล้มตัวนอนอีกรอบ

\"นี่จะ8.00นอยู่แล้วนะ!\"

\"ห่า! 8.00น ตายละ ทำไมไม่ปลุก\"

\"จะบ้าหรอฉันปลุกเธอนานเป็นชั่วโมงแล้วนะยายบ๊อง!\"หล่อนเถียง



\"อือ...งั้นไปอาบน้ำก่อนนะ\"

\"เอ้านี่ชุดนักเรียน\"มิโดริยื่นให้ยูมิที่ทำท่างั่วเงีย



ไม่ถึง5นาทีผ่านมา....ยูมิเดินมาพร้อมกับกระเป๋านักเรียนสีน้ำเงินเข้มพร้อมใส่ชุดนักเรียนสีน้ำตาลเข้ม

บนหน้าอกมีกระเป๋าเสื้อปักรูปพญางูตัวสีเขียวอยู่ด้วย ส่วนกระโปรงเป็นสีเดียวกับเสื้อพับจีบโดยรอบและถุงเท้าที่พับสูงลงจากหัวเข่าลงมา 1คืบ



\"ไปกันเถอะ\"มิโดริพูดทันทีที่ยูมิเดินออกมา

\"อืม\"



   เด็กหญิงทั้งสองต่างวิ่งสุดชีวิตมาที่โรงเรียน สิ่งที่ยูมิเห็นนั้นคือตึกเรียนสามชั้นที่ก่อขึ้นด้วยอิฐสีน้ำตาลบริเวณรอบๆมีสนามฟุตบอลบ้าง

สนามเด็กเล่นบ้างถ้าดูเผินๆบริเวณโรงเรียนกว้างทีเดียวพวกเธอทั้งสองต่างวิ่งขึ้นห้องเรียนไป



   ยูมิไปถึงห้องเรียนอย่างเฉียดฉิว อาจารย์เดินริ่วเข้ามาในห้องก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า

\"เอ้า นักเรียนวันนี้มีนักเรียนใหม่เข้ามานะ เชิญนักเรียนใหม่เดินออกมานอกห้องเดี๋ยวนี้!\"อาจารย์สั่ง



   ทันทีที่เสียงอาจารย์พูดจบยูมิก็เดินก้าวยาวๆออกมานอกห้องพร้อมกับเสียงฮือฮ่าของนักเรียนในห้อง

\"อือ...สะ..วัด..ดี...ค่าเฮ่อ...\"เธอสูดหายใจขึ้นลึกๆแล้วพูดว่า\"สวัสดีค่ะฉัน สึสึกิ ยูมิต่อจากนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ\"

เธอเอย สายตาเธอไปสดุดตาทางเด็กหนุ่มที่จองตาเป็นมัน ชายหนุ่มคนนั้นมีผมสีแดงราวกับเพริงไฟและดวงตาก็เช่นกันเขา

จ้องหน้าเย็นชา หน้าตาเย็นชาของเขาทำให้ยูมิเย็นถึงสั่นหลังเธอพยายามหลบสายตาทุกครั้งที่เขาหันมามอง



เเต่สิ่งที่เธอไม่อยากได้ยินก็มาถึงเมื่ออาจารย์พูดว่า \"เธอไปนั่งข้างๆอาเคนนะ\"ประโยคนี้ทำให้เธอถึงกับเดินตัวแข็ง

ไปนั่งข้างเด็กหนุ่มผมสีแดงราวกับเพริงไฟ \"ยะ....ยิน-ดี-ที่ได้รู้จักนะ\"เธอทักทายหน้าซีด



แต่สิ่งที่เธอได้ยินทำให้เธอรู้สึกงงมาก เขาพูดเย็นๆว่า \"ว่าไงเวสต้า ไม่เจอกันนานเลยนะ\"