ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ชะตา
ตกเย็นวันนั้น ยูมิ ไปที่อาพาทร์เม็นของ คาเทียสเช่นเคยกับทุกๆวันที่ผ่านมา สภาพห้องยังคงเหมื่อนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน ต้นไม่ทุกต้นคง
ไร้วิญญาณเช่นเคย ไม่มีความสดชื่นให้เห็นเหลือเพียงความเหียวเฉ่าไร้ซึ่งชีวิต
“เฮ้!เราลืมอะไรไปรึป่าว??” อยู่ๆเสียงของอาเทมิสก็ดังขึ้น เสียงแหลมๆของมันสามารถทำให้ทุกคนตื่นจากความเศร้าแล้วหันมา
สนใจเจ้าสัตว์ตัวจ๋อยแทน
“หมายความว่าไงอาเทมิส!”ยูมิลุกพรวดขึ้นแล้วจ้องมองมันอย่างใจจดใจจ่อ
“ฮะๆๆๆๆๆๆๆคาเทียสจำสหายเก่าไม่ได้รึ”มันหัวเราะ
“เจ้าหมายความว่า…..”คาเทียสพูดเหมื่อนรู้แต่ยังไม่เอ่ยออกมา
“ไอ้ราชันย์ปีศาจไง” มันพูดอย่างมีน้ำโห
“ราชันย์ปีศาจงั้นหมายความว่า...”ยูมิพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อในคำพูดของสหาย
“ใช่เจ้าคิดถูก มันต้องการตัวลินอิไป เพื่อจะตัดเสี้ยนหนาม แล้วค่อยลงมือสังหารเจ้าอย่างง่ายดายไงล่ะ”อาเทมิสกล่าวอย่างรู้ทัน
“แล้วเราจะทำยังไงต่อล่ะ ความเป็นความตายของลินอิไม่ใช่ของเล่นของเจ้าราชันย์ปีศาจนะ!”ยูมิกระซิบแต่พอทีจะได้ยินไปทั้งห้อง
“เอาหูมาซิ………..”แล้วมันก็กระซิบการซาบบอกทุกคนอย่างเงียนฉี่
“พอเข้าใจมั้ย”
“อืม เข้าใจแล้ว ฮะๆๆๆๆ” ทุกคนหัวเราะอย่างมีเลห์ใน
อีกด้านหนึ่งที่ห้องของอาเคน ลินอิยังคงแกล้งอาเคนไม่เลิกด้วยสาเหตุที่ว่าถ้าเจ้ายังอยู่เจ้าไม่มีความสงบแน่
“ฮึ้ย นี่มันอยู่ในฐานะอะไรว่ะ!!~” อาเคนตะคอกใส่ลูกแก้ว เพราะลินอิเพิ่งจะแอบเอาเสื้อผ้าเขาไปซ่อน
“อ้ะ!~อันนี้ก็ช่วยไม่ได้นะ”
“ฮึ้ย อย่าให้ถึงตาข้าก็แล้วกับไอ้เด็กบ้า!!”
“ฮะๆๆๆๆๆๆ!”
คาเทียสได้ไปส่งยูมิที่บ้านโดยอ้างพ่อยูมิว่า
“ยูมิไม่สบายผมเลยมาส่งครับ”
“ขอบใจนะที่พายายตัวแสบมาส่งบ้าน”แล้วยาชีโร่ก็ลูบหัวลูกสาวเบาๆ
“ไม่เป็นไรครับ”คาเทียสยิ้มอย่ากลั้นไม่อยู่
“นี่ ยิ้มอะไรค่ะ คุณครูขา….” ยูมิตะคอกเบาๆใส่เจ้าครูตัวแสบ
“อือ ผมไปก่อนนะครับ บาย”
“บาย”สอบพ่อลูกกล่าวอำลา
“พ่อ.....หนูขึ้นนอนก่อนนะค่ะ”
“อือๆ......ที่หลังถ้าไม่สบายบอกพ่อนะลูก”
“ค่า..................”
“เจ้าลูกตัวแสบ”ยาชีโร่เอ่ยเบาๆพรางสายหัวไปมา
“ได้ยินนะพ่อ!!!!!”
คืนนี้ยูมิฝันเหมื่อนเดิม เวสต้ายังคงมาอยู่ในความฝันของอยู่ แต่ทำไมพอถึงเวลาสำคัญมันต้องมีอะไรขัดจังหวะด้วยน้า......
“เวสต้าอาเคนคือคนรักของเธอหรอ”ยูมิถามเวสต้าหญิงงามที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องเธอ
“ใช่..”เธอตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ
“แล้วทำไม อาเคน ถึงคิดฆ่าฉัน ในเมื่อฉันคือเธอ เธอคือฉัน”
“จิตใจหมองเศร้า ความอิจฉาริษยา การทุกข์ทรมาน ความเห็นแก่ตัวก่อเกิดในใจ ผู้ใดมันก็มิได้ต่างจากอสูรร้าย
อาเคนมีทุกสิ่ง เขาเลยกรายเป็นเช่นนี้ ความคะนึงหาทำให้เขาเป็นข้ารับใช้ราชันย์ปีศาจ ความเห็นแก่ตัวทำให้เขาเป็นเช่นนี้ ความ
ทุกข์ทรมาน ย่อมไม่มีใครอยากได้เขาจึงหาหนทางครายความเหงา ในที่สุดเขาก็ไม่ต่างจากอสูรร้ายที่ไร้สติปัญญา และเหตุผลที่เขา
มาฆ่าเจ้าก็เพราะเจ้าคือคนรักที่กลับชาติมาเกิดด้วยนาม สึสึกิ ยูมิ เจ้าเคยคิดมั้ยว่าทำไมทุกครั้งที่อาเคนฆ่าเจ้าเจ้าจึงรอดกลับมา....
มิใช่อื่นเพราะความห่วงหาอาวรณ์ที่ยังคงมีอยู่ในตัว เจ้าคิดหรอว่าอาเคนฝีมือกระจอกที่ไม่สามารถชนะลินอิได้ ถ้าอาเคนไม่มีความ
คะนึงหาต่อเจ้าปานี้เจ้าคงได้ไปเฝ้าพระเจ้าแล้ว”
“ถ้าอาเคนรักท่านทำไมท่านถึงไม่ไปหาเขาแล้วบอกให้เขาเลิกทำอย่างวนี้ล่ะค่ะ”ยูมิถาม
“เพราะ........ข้าเป็นเพียงวิญญาณ ข้าไม่สามารถทำได้แต่เจ้า.....ทำได้ข้าเชื่อเช่นนั้น”
“ฉันน่ะหรอค่ะ ฉันทำได้หรอ”ยูมิกล่าวเริ่มเป็นกังวล
“ใช่เจ้าทำได้ เจ้าทำได้ จงเชื่อในตัวเอง เชื่อในพลังตัวเอง และเชื่อมันในพลังของตัวเจ้าเอง”
“อื้ม....”
“อย่าลืม.....เชื่อในตัวเอง......”
ฮ้า!อย่าเพิ่งไปสิยังพูดไม่จบเลย เฮ้!!!ยูมิสดุ่งตัวตื่น
“เฮอ.....ยัยนี่ทำตัวลึกลับจริงแฮะ”เธฮบ่นก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงอย่างมีจุกหมายไปที่โต้ะที่วางสร้อยรูปพระจันทร์
เสี้ยวขึ้นมาดูอย่าคะนึงหา
“ลินอิฉันสัญญาฉันจะไม่ให้เธอเป็นอะไร เธอจะต้องปลอดภัย ฉันจะไม่ให้ใครทำอะไรเธฮ ฉันสัญญาสัญญา......ด้วยชีวิต!”
“ลินอิ... เธออยู่ไหนกันแน่นะ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ เธอรู้มั้ยว่าไม่เคยมีใครดีกับฉันเท่าเธอไม่มีใครเคย
ปกป้องฉันเธอคือคนแรกที่เป็นเพื่อนแท้ของฉัน” นั่นคือคำพูดที่ยูมิคิดเสมอ....เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่ทะลักออกมาได้อีกแล้ว
เธอไม่เคยร้องไห้ขนาดนี้มาก่อน ใครจะไปรู้ผู้หญิงที่ห้าวและหัวแข้งอย่างเธอจะร้องไห้ได้ถึงขนาดนี้.....แต่เธอไม่รู้ว่าทุกคำพูดของ
เธอ....มีคนๆหนึ่งที่ได้ยิน.............
“นายหญิง...ข้าก็เช่นกัน ท่านคือผู้มีพระคุณแก่ข้า”ลินอิที่ในเวลานี้อยู่ข้างอาเคนที่กำลังนอนหลับดังเจ้าชายนิทรา
เช้าต่อมา แสงแดดส่องลงกระทบตาคู่สีน้ำตาลที่ปิดสะนิดให้เปิดขึ้นอย่างช้าๆ ร่างของยูมินอนราบกับเตียงนอนที่ปิดด้วยผ้าหมสีขาว
ลายลูกไม้สีน้ำตาลมือกุมสร้อยของลินอิไว้แน่นก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ และตอนนี้เธอไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว....
“นับแต่วันนี้ไป ฉันขอเปลี่ยนแปลงตัวเอง ฉันจะไม่ขี้ขลาด ไม่หวาดกลัว ไม่มีอะไรให้กลัวอีกแล้ว ราชันย์ปีศาจถึงเป็นแกฉันก็ไม่กลัว!”
ตอนนี้ความแข้งแกร่งในตัวของเธอได้เพิ่มขึ้นมาแล้ว ไม่มีอีกแล้วคนที่ถูกปกป้องตลอดเวลา ไม่มีอีกแล้วคนขี้ขลาด และนี่....คือชะตาที่
ฟ้าลิขิต
“ ต่อไปนี้คือชะตาที่ฉันพร้อมเดิน!”
แฮะๆๆๆๆขอโทษนะค่ะที่ตอนนี้สั้นไปหน่อยเนื้องจากผู้เขียนไม่แน่ใจว่าถ้าเอาอีกย่อหน้าหนึ่งลงไปแล้วมันจะเน่าหรือป่าว ไปละค่ะ
ไร้วิญญาณเช่นเคย ไม่มีความสดชื่นให้เห็นเหลือเพียงความเหียวเฉ่าไร้ซึ่งชีวิต
“เฮ้!เราลืมอะไรไปรึป่าว??” อยู่ๆเสียงของอาเทมิสก็ดังขึ้น เสียงแหลมๆของมันสามารถทำให้ทุกคนตื่นจากความเศร้าแล้วหันมา
สนใจเจ้าสัตว์ตัวจ๋อยแทน
“หมายความว่าไงอาเทมิส!”ยูมิลุกพรวดขึ้นแล้วจ้องมองมันอย่างใจจดใจจ่อ
“ฮะๆๆๆๆๆๆๆคาเทียสจำสหายเก่าไม่ได้รึ”มันหัวเราะ
“เจ้าหมายความว่า…..”คาเทียสพูดเหมื่อนรู้แต่ยังไม่เอ่ยออกมา
“ไอ้ราชันย์ปีศาจไง” มันพูดอย่างมีน้ำโห
“ราชันย์ปีศาจงั้นหมายความว่า...”ยูมิพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อในคำพูดของสหาย
“ใช่เจ้าคิดถูก มันต้องการตัวลินอิไป เพื่อจะตัดเสี้ยนหนาม แล้วค่อยลงมือสังหารเจ้าอย่างง่ายดายไงล่ะ”อาเทมิสกล่าวอย่างรู้ทัน
“แล้วเราจะทำยังไงต่อล่ะ ความเป็นความตายของลินอิไม่ใช่ของเล่นของเจ้าราชันย์ปีศาจนะ!”ยูมิกระซิบแต่พอทีจะได้ยินไปทั้งห้อง
“เอาหูมาซิ………..”แล้วมันก็กระซิบการซาบบอกทุกคนอย่างเงียนฉี่
“พอเข้าใจมั้ย”
“อืม เข้าใจแล้ว ฮะๆๆๆๆ” ทุกคนหัวเราะอย่างมีเลห์ใน
อีกด้านหนึ่งที่ห้องของอาเคน ลินอิยังคงแกล้งอาเคนไม่เลิกด้วยสาเหตุที่ว่าถ้าเจ้ายังอยู่เจ้าไม่มีความสงบแน่
“ฮึ้ย นี่มันอยู่ในฐานะอะไรว่ะ!!~” อาเคนตะคอกใส่ลูกแก้ว เพราะลินอิเพิ่งจะแอบเอาเสื้อผ้าเขาไปซ่อน
“อ้ะ!~อันนี้ก็ช่วยไม่ได้นะ”
“ฮึ้ย อย่าให้ถึงตาข้าก็แล้วกับไอ้เด็กบ้า!!”
“ฮะๆๆๆๆๆๆ!”
คาเทียสได้ไปส่งยูมิที่บ้านโดยอ้างพ่อยูมิว่า
“ยูมิไม่สบายผมเลยมาส่งครับ”
“ขอบใจนะที่พายายตัวแสบมาส่งบ้าน”แล้วยาชีโร่ก็ลูบหัวลูกสาวเบาๆ
“ไม่เป็นไรครับ”คาเทียสยิ้มอย่ากลั้นไม่อยู่
“นี่ ยิ้มอะไรค่ะ คุณครูขา….” ยูมิตะคอกเบาๆใส่เจ้าครูตัวแสบ
“อือ ผมไปก่อนนะครับ บาย”
“บาย”สอบพ่อลูกกล่าวอำลา
“พ่อ.....หนูขึ้นนอนก่อนนะค่ะ”
“อือๆ......ที่หลังถ้าไม่สบายบอกพ่อนะลูก”
“ค่า..................”
“เจ้าลูกตัวแสบ”ยาชีโร่เอ่ยเบาๆพรางสายหัวไปมา
“ได้ยินนะพ่อ!!!!!”
คืนนี้ยูมิฝันเหมื่อนเดิม เวสต้ายังคงมาอยู่ในความฝันของอยู่ แต่ทำไมพอถึงเวลาสำคัญมันต้องมีอะไรขัดจังหวะด้วยน้า......
“เวสต้าอาเคนคือคนรักของเธอหรอ”ยูมิถามเวสต้าหญิงงามที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องเธอ
“ใช่..”เธอตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ
“แล้วทำไม อาเคน ถึงคิดฆ่าฉัน ในเมื่อฉันคือเธอ เธอคือฉัน”
“จิตใจหมองเศร้า ความอิจฉาริษยา การทุกข์ทรมาน ความเห็นแก่ตัวก่อเกิดในใจ ผู้ใดมันก็มิได้ต่างจากอสูรร้าย
อาเคนมีทุกสิ่ง เขาเลยกรายเป็นเช่นนี้ ความคะนึงหาทำให้เขาเป็นข้ารับใช้ราชันย์ปีศาจ ความเห็นแก่ตัวทำให้เขาเป็นเช่นนี้ ความ
ทุกข์ทรมาน ย่อมไม่มีใครอยากได้เขาจึงหาหนทางครายความเหงา ในที่สุดเขาก็ไม่ต่างจากอสูรร้ายที่ไร้สติปัญญา และเหตุผลที่เขา
มาฆ่าเจ้าก็เพราะเจ้าคือคนรักที่กลับชาติมาเกิดด้วยนาม สึสึกิ ยูมิ เจ้าเคยคิดมั้ยว่าทำไมทุกครั้งที่อาเคนฆ่าเจ้าเจ้าจึงรอดกลับมา....
มิใช่อื่นเพราะความห่วงหาอาวรณ์ที่ยังคงมีอยู่ในตัว เจ้าคิดหรอว่าอาเคนฝีมือกระจอกที่ไม่สามารถชนะลินอิได้ ถ้าอาเคนไม่มีความ
คะนึงหาต่อเจ้าปานี้เจ้าคงได้ไปเฝ้าพระเจ้าแล้ว”
“ถ้าอาเคนรักท่านทำไมท่านถึงไม่ไปหาเขาแล้วบอกให้เขาเลิกทำอย่างวนี้ล่ะค่ะ”ยูมิถาม
“เพราะ........ข้าเป็นเพียงวิญญาณ ข้าไม่สามารถทำได้แต่เจ้า.....ทำได้ข้าเชื่อเช่นนั้น”
“ฉันน่ะหรอค่ะ ฉันทำได้หรอ”ยูมิกล่าวเริ่มเป็นกังวล
“ใช่เจ้าทำได้ เจ้าทำได้ จงเชื่อในตัวเอง เชื่อในพลังตัวเอง และเชื่อมันในพลังของตัวเจ้าเอง”
“อื้ม....”
“อย่าลืม.....เชื่อในตัวเอง......”
ฮ้า!อย่าเพิ่งไปสิยังพูดไม่จบเลย เฮ้!!!ยูมิสดุ่งตัวตื่น
“เฮอ.....ยัยนี่ทำตัวลึกลับจริงแฮะ”เธฮบ่นก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงอย่างมีจุกหมายไปที่โต้ะที่วางสร้อยรูปพระจันทร์
เสี้ยวขึ้นมาดูอย่าคะนึงหา
“ลินอิฉันสัญญาฉันจะไม่ให้เธอเป็นอะไร เธอจะต้องปลอดภัย ฉันจะไม่ให้ใครทำอะไรเธฮ ฉันสัญญาสัญญา......ด้วยชีวิต!”
“ลินอิ... เธออยู่ไหนกันแน่นะ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ เธอรู้มั้ยว่าไม่เคยมีใครดีกับฉันเท่าเธอไม่มีใครเคย
ปกป้องฉันเธอคือคนแรกที่เป็นเพื่อนแท้ของฉัน” นั่นคือคำพูดที่ยูมิคิดเสมอ....เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่ทะลักออกมาได้อีกแล้ว
เธอไม่เคยร้องไห้ขนาดนี้มาก่อน ใครจะไปรู้ผู้หญิงที่ห้าวและหัวแข้งอย่างเธอจะร้องไห้ได้ถึงขนาดนี้.....แต่เธอไม่รู้ว่าทุกคำพูดของ
เธอ....มีคนๆหนึ่งที่ได้ยิน.............
“นายหญิง...ข้าก็เช่นกัน ท่านคือผู้มีพระคุณแก่ข้า”ลินอิที่ในเวลานี้อยู่ข้างอาเคนที่กำลังนอนหลับดังเจ้าชายนิทรา
เช้าต่อมา แสงแดดส่องลงกระทบตาคู่สีน้ำตาลที่ปิดสะนิดให้เปิดขึ้นอย่างช้าๆ ร่างของยูมินอนราบกับเตียงนอนที่ปิดด้วยผ้าหมสีขาว
ลายลูกไม้สีน้ำตาลมือกุมสร้อยของลินอิไว้แน่นก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ และตอนนี้เธอไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว....
“นับแต่วันนี้ไป ฉันขอเปลี่ยนแปลงตัวเอง ฉันจะไม่ขี้ขลาด ไม่หวาดกลัว ไม่มีอะไรให้กลัวอีกแล้ว ราชันย์ปีศาจถึงเป็นแกฉันก็ไม่กลัว!”
ตอนนี้ความแข้งแกร่งในตัวของเธอได้เพิ่มขึ้นมาแล้ว ไม่มีอีกแล้วคนที่ถูกปกป้องตลอดเวลา ไม่มีอีกแล้วคนขี้ขลาด และนี่....คือชะตาที่
ฟ้าลิขิต
“ ต่อไปนี้คือชะตาที่ฉันพร้อมเดิน!”
แฮะๆๆๆๆขอโทษนะค่ะที่ตอนนี้สั้นไปหน่อยเนื้องจากผู้เขียนไม่แน่ใจว่าถ้าเอาอีกย่อหน้าหนึ่งลงไปแล้วมันจะเน่าหรือป่าว ไปละค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น