THE LAST DYNASTY

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

            ในอาณาจักรที่ทุกประเทศมีความสงบสุขได้ด้วยความยุติธรรม เพราะทุกประเทศมีฮาโมเนีย ประเทศเจ้าอำนาจเป็นจุดศูนย์กลาง กล่าวคือ ฮาโมเนียทำหน้าที่เหมือนศาลสูงสุดของนานาประเทศ ที่มีหน้าทีคอยตัดสินความขัดแย้งระหว่างประเทศ หรือมีอำนาจในการเรียกผู้นำของแต่ละประเทศให้มาประชุมกัน หรือที่เรียกกันว่าสภาสูง

    

                แต่ใช่ว่าฮาโมเนียจะจัดการอะไรได้ทุกครั้ง เพราะเมื่อรูรูนอย ประเทศที่มีขนาดใหญ่ใกล้เคียงกับฮาโมเนียเริ่มล่าอาณานิคม การประชุมกันในสภาสูงพูดถึงเรื่องนี้บ่อยครั้ง แต่การประชุมทุกครั้ง เสียงข้างมาก็มักจะลงว่าจะไม่ให้ความช่วยเหลือต่อประเทศที่ถูกรูรูนอยตี เพราะประเทศเหล่านั้นก็เป็นชนกลุ่มที่สร้างปัญหาอยู่บ่อยครั้ง (ประมารว่ามันตายก็ช่างมัน) ทำให้รูรูนอยรวบรวมอาณานิคมได้มากพอ



    ให้หลังไม่กี่ปี รูรูนอยก็โจมตีชายแดนฮาโมเนีย เป็นการประกาศสงครามกับนานาประเทศ แต่ประเทศใหญ่ๆหลายประเทศกลับยื่นมือเข้าช่วยฮาโมเนียไม่ได้ เพราะพวกเขาไหวตัวช้าไป ปล่อยให้บุคคลสำคัญถูกจับเป็นตัวประกัน ทำให้ฮาโมเนียต้องต่อสู้กับรูรูนอยตามลำพัง



    แต่หลังจากการต่อสู้ที่ยืดเยื้อ บุคคลสำคัญที่รูรูนอยจับเป็นตัวประกันได้รับการช่วยเหลือ ทำให้ประเทศใหญ่ๆร่วมสิบสองประเทศ พร้อมใจกันส่งกองทัพเข้าร่วมสงคราม ต่อสู้กับรูรูนอย



    ฝ่ายฮาโมเนียก็รับชัยชนะอย่างรวดเร็ว วันที่ชนะสงครามครั้งใหญ่นั้นจึงถูกเรียกว่า “สงครามครั้งสุดท้าย” และนับปีนั้นเป็นศักราชใหม่เป็นต้นมา หลังหมดสงคราม สภาสูงได้สำเร็จโทษผู้นำประเทศของรูรูนอยกลุ่มหนึ่งและคนของราชวงศ์ “แชรูเฟอร์” ให้ประหารชีวิต และสถาปนาราชวงศ์ “เตซิวอง”ที่ถูกกักขังตลอดการลงครามขึ้นครองรูรูนอยต่อไป



    แต่ใช่ว่าเรื่องจะจบ เพราะถึงจะสำเร็จโทษราชวงแชรูเฟอร์ไปแล้ว แต่ราชวงศ์ซีเตวองก็ถือเป็นรากเหง้าเดียวกัน จึงเป็นจุดเริ่มต้นให้นานาประเทศแอบประกาศล่าค่าหัวพวกราชวงในราคาสูง เพื่อสนองความแค้นที่รูรูนอยทำเอาไว้



    แน่นอน หลังจากนั้นคนในราชวงซีเตวองก็ถูกลอบสังหารไปทีละคน ทีละคน จนต้องมีการสถาปนาจักรพรรดิขึ้นใหม่หลายต่อหลายครั้ง



    มห้หลังสงครามครั้งสุดท้ายได้ห้าสิบสองปี ราชวงศ์ซีเตวองก็เสียหายเกินกว่าจะบริหารประเทศ พวกเขาจึงส่งมอบรูรูนอยให้ประเทศที่เป็นกลางเช่นฮาโมเนียจัดการ และพากันหลบหนีเข้าไปอยู่ในฮาโมเนีย แต่นั่นก็ไม่รอดพ้นสายตาของนักล่า พวกราชวงศ์ยังคงถูกลอบสังหารอยู่ แม้ว่าฮาโมเนียจะให้การอารักขาและชะลอการลอบทำร้ายไปได้หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่รอดเสมอไป  ไม่ว่าจะจะเชื้อพระวงคนไหน เลือดแท้ เลือดผสมก็โดนโจมตีด้วยกันทั้งหมด แม้แต่คนที่สละราชสมบัติไปแล้ว



    ในที่สุด ราชวงซีเตวองก็เหลือเชื้อพระวงศ์เพียงพระองค์เดียว ก็คือเจ้าหญิงเมเรน่า ซีเตวอง ที่ได้รับการขนานนามว่า “เจ้าหญิงองค์สุดท้ายแห่งแดนทมิฬ”